ကၽြန္မႏွင့္ကၽြန္မ၏ ေလာင္ဘက္မ်ား (ဇတ္သိမ္း)

    သမီးကို အရင္လိုက္ေခၚျပီးမွ
“ေအးေအး ကေလးတစ္ေယာက္လုံး ကားလမ္း ကူးေျပးသြားတာမျမင္ရေအာင္ ညည္းဘာလုပ္ေနလဲ” လို႕စိတ္တိုတိုနဲ႕ေမးလိုက္မိတယ္။
“သူ႕ကိုဟိုဘက္ လမ္းမကူး  နဲ႕လို႕ေျပာထားသားပဲ”တဲ့။
      ေမးတဲ့အေျဖကိုမေပးဘဲ သူ႕အျပစ္ လြတ္ေၾကာင္းပဲ ေျပာပါတယ္။
                        (၈)
    ကၽြန္မတို႕ေရွ႕ မ်က္ႏွာစာဘက္ ကတ္ၲရာလမ္းမၾကီးရဲ႕ တစ္ဖက္ျခမ္းမွာ ခေရပင္တန္းေတြရွိပါတယ္၊အပင္ပုပုေလး ေတြနဲ႕အပြင့္ေတြ အမ်ားၾကီး ပြင့္ပါတယ္။အပင္ေအာက္မွာ ေႂကြက်ေနတဲ့ ခေရပန္းေတြကလည္းအမ်ားၾကီးပါ။စိန္စိန္ရွိတုန္းကေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ခေရပန္းသြားေကာက္ေနက်ပါ။သမီးေလး စိန္စိန္နဲ႕အတူရွိေနတဲ့ အခ်ိန္တိုင္း ကၽြန္မစိတ္ခ်လက္ခ် အလုပ္ႏိုင္တာေတြကို ျပန္သတိရ ေနပါတယ္။သူရွိစဥ္က အိမ္အလုပ္ေတြလည္း လွည္႕ၾကည္႕စရာမလို၊ သမီးအတြက္လည္းစိတ္ခ်ရေပမဲ့ ကၽြန္မသူ႕ကို စိတ္တိုင္းမက်ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။အိမ္မႈကိစ္ၥေတြနဲ႕မဆိုင္တဲ့ စာဖတ္ ေစခ်င္ရတာနဲ႕ပတ္၀န္းက်င္ ဗဟုသုတ မသိရင္စိတ္တိုမိတာနဲ႕ သူ႕သင္ခဲ့ရတဲ့ အတန္းပညာကိုေမ့ထားျပီး ကၽြန္မ အတင္း တြန္းခဲ့မိပါတယ္။ အခုမွ စိန္စိန္ရဲ႕တန္ဖိုးကိုပိုျမင္လာပါတယ္။စိန္စိန္တစ္ေယာက္လည္း ဘယ္အိမ္ေတြေရာက္ျပီး ဘာေတြမ်ား လုပ္ေနရျပီလဲလို႕ ကၽြန္မေတြးေနမိပါတယ္။
    အိမ္မွာသင္တန္းသူေတြ မ်ားေတာ့ တစ္ေန႕ကို ဖုန္စုပ္စက္နဲ႕ႏွစ္ၾကိမ္ အနည္းဆုံးစုပ္ရပါတယ္။မီးပ်က္တဲ့ရက္ဆုိရင္ေတာ့ တံျမက္စည္းလွည္းရုံနဲ႕မရဘဲ ၾကမ္းပါ တိုက္ရပါတယ္။ဖုန္စုပ္စက္အသုံးျပဳပုံကို ေအးေအးကိုျပထားေပးပါတယ္။ေႏြဘက္ဆုိေတာ့ မီးက မၾကာၾကာ ပ်က္ေနပါတယ္။
  “ေအးေအးေရ မီးမလာဘူး တံျမက္စည္းလွည္းျပီး ၾကမ္းတိုက္ေပးေနာ္” မနက္ပိုင္း အတန္းျပီးတာနဲ႕ေျပာလိုက္တာပါ။
  “မီးလာေတာ့မွ ဖုန္စုပ္လိုက္မယ္ေလ အမ ဖုန္စုပ္စက္ရွိေနျပီး ၾကမ္းတုိက္ရမွာလား”တဲ့။ 
     “ညည္းမီးက လာမလာ မေသခ်ာေပမဲ့ သင္တန္းသူေတြကေတာ့ လာၾကေတာ့ မွာေလ ဘယ္ျဖစ္မလဲ အခုပဲ လုပ္”ဆိုမွ ထပါေတာ့တယ္။
သူက အဲဒီလိုေလးကို ေျပာတတ္တာထင္ပါတယ္ လို႕  ေတြးၾကည္႕ေပးလိုက္ရပါတယ္။
     ေအးေအးဆိုတဲ့ေကာင္မေလးက မ်က္လုံးေတာ္ေတာ္လွပါတယ္။မ်က္ႏွာကို မိတ္ကပ္ေတြ
အမ်ားၾကီးမလိမ္းရင္ ပိုေတာင္မွလွေသးတယ္။လူပုံလည္း အရပ္မနိမ့္မျမင့္ နဲ႕ ၾကည္႕လို႕ ေကာင္းပါတယ္။တစ္မနက္ခင္းမွာေတာ့ ကၽြန္မသင္တန္းသူတစ္ေယာက္က
“အမ ေကာင္မေလး ၀ရန္တာကေန ဆိုက္ကားဂိတ္ ကိုဘာေတြလုပ္ျပေနလဲမသိဘူးေနာ္၊ အခု ကၽြန္မ လာေတာ့ ဆုိက္ကားသမားေတြက ေမာ့ၾကည္႕ျပီး ရယ္ ေနၾကတယ္။”
     အဲဒီေတာ့မွ သူမနက္ မနက္ ၀ရန္တာကိုထြက္ရပ္တာ နဲ႕သမီးေလးကားလမ္းကူးသြားတာ မသိတာေတြက ဒါေၾကာင့္ကိုး လုိ႕ ကၽြန္မ သတိထားမိပါ ေတာ့တယ္။ေအးေအး ေနပုံ ထုိင္ပုံေတြနဲ႕ဆုိ ဆုိက္ကားဂိတ္က တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ေတာ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ဇာတ္လမ္းေတြ ေပၚလာေတာ့မယ္။အိမ္မွာက သမီးနဲ႕ကၽြန္မ ႏွစ္ေယာက္ထဲဆုိေတာ့ အေ၀းေရာက္ေနတဲ့ အမိ်ဳးသားက စိတ္ပူစ ျပဳေနျပီ။ကၽြန္မက ျပန္မပို႕ေသးဘဲ တင္းထားလို႕သာ အမ်ိဳးသားက ဘာမွ မေျပာတာ။ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေအးေအးကိုလည္း ပြဲစားလက္ထဲ ျပန္အပ္လိုက္ရပါ ေတာ့တယ္။
     ကၽြန္မကို ကၽြန္မ သင္တန္းသူ အိမ္ရွင္မ အခ်ိဳ႕က လူရ ကံေကာင္း တယ္ လုိ႕ေျပာၾကတယ္။သူတုိ႕က စိန္စိန္တုိ႕၊ၾကည္ျပာေအးတုိ႕ကို ၾကည့္ျပီးေျပာတာပါ။အဲဒီတုန္းကေတာ့    
   “လူရ ကံေကာင္းတယ္ဆုိတာ အိမ္ရွင္နဲ႕လည္း ဆုိင္ပါတယ္၊သူတုိ႕ကုိ ကုိယ္က ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံရင္ သူတုိ႕ဘက္ကလည္း မဆုိးတတ္ၾကပါဘူး” လုိ႕ကၽြန္မ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။မိသားစုလုိ ဆက္ဆံရင္၊စနစ္ တက် ေလ့က်င့္ေပးရင္ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းလာၾကပါတယ္လုိ႕ ကၽြန္မကုိယ္ ကၽြန္မ အထင္ၾကီးခဲ့မိပါတယ္။တစ္ကယ္ေတာ့ အစကတည္းက အခံမေကာင္းရင္ ဘယ္လုိ ျပဳျပင္ ျပဳျပင္ မရႏိုင္ပါလားလုိ႕ တစ္စ တစ္စ နဲ႕ သိလာရပါျပီ။လူထပ္ေခၚဖုိ႕ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားရပါျပီ။ဒီလုိနဲ႕ သမီးရယ္၊ အိမ္မႈကိစ္ၥေတြရယ္၊အားကစားသင္တန္း တစ္ဖက္ရယ္နဲ႕ ခ်ာခ်ာလည္ ရျပန္ပါတယ္။ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေတြမွာ ကိစ္ၥမရွိေပမဲ့ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ခါနီးမွာေတာ့  မျဖစ္မေန ကၽြန္မအတြက္ ကူေဖာ္ တစ္ေယာက္လုိပါျပီ။သမီးကုိ ဖယ္ရီကားေပၚအေရာက္ ပုိ႕ေပးရမဲ့ မနက္ပိုင္း အခ်ိန္ရယ္၊ေက်ာင္းျပန္ ေစာင့္ၾကိဳေပးရမဲ့ ညေနပိုင္း အခ်ိန္ေတြက ကၽြန္မ သင္တန္းမွာ သင္တန္းသူ အမ်ားဆုံးအခ်ိန္ ျဖစ္ေနပါတယ္။
       အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ေယာက္မက ဖုန္း ဆက္လာပါတယ္။
 “တုိ႕အနားမွာ နယ္ဘက္ကေန အလုပ္လာရွာတဲ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။အရမ္းရုိးသားတာပဲ ထမင္းေတာ့ခ်က္တတ္ပါတယ္။ဟင္းခ်က္တာနဲ႕ မီးပူတုိက္တာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သင္ေပးေပါ့ဟာ၊အေမကေတာ့ အသက္ၾကီးပါတယ္။သမီးကို ေခၚထားလိုက္ေပါ့”။
   “မယုံရဲဘူး ေယာက္မရယ္၊ေတာသားရဲ ဆြဲထုတ္ဆိုသလုိပဲ နယ္ကလာေပမဲ့ လူလည္ေတြ မ်ားေနျပီ” ကၽြန္မရဲ႕ တြန္႕ဆုတ္ဆုတ္ အေျဖ။
     “ပြဲစားနဲ႕မွ မဟုတ္တာ သူတုိ႕ရုိးသားတာ ငါ အာမခံတယ္။နင့္မွာ လူပုိတစ္ေယာက္ရွိမွ ျဖစ္မဲ့ဟာကို၊လစာလည္း နင္အဆင္ေျပသလို ၾကည့္ေပးပါလုိ႕ ေျပာၾကတယ္။ေခၚထားလိုက္ မနက္ဖန္ သူတုိ႕ကို ငါလႊတ္လုိက္မယ္၊ဒါပဲ”။
ေယာက္မက သူေျပာခ်င္တာ ေျပာျပီးဖုန္း ခ်သြားပါေတာ့တယ္။ဒီေတာ့လည္း မနက္ဖန္ ကၽြန္မရဲ႕ ကူေဖာ္လားျဖစ္မလား၊ေလာင္ဖက္ ျဖစ္မလား မသိေသးတဲ့သူကို ေစာင့္ရုံပဲေပါ့။      ညဘက္က်ေတာ့ အမ်ိဳးသားနဲ႕ ဖုန္း ေျပာရင္း ေယာက္မ လႊတ္လုိက္မယ္ဆုိတဲ့ ေကာင္မေလး အေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္တယ္။ကၽြန္မနဲ႕ဖုန္း ေျပာျပီး အမ်ိဳးသားက ေယာက္မဆီ ဆက္လုိက္ပါတယ္။ဒီတစ္ခါ လႊတ္လိုက္မဲ့ ေကာင္မေလးကုိ မ်က္လုံးပဲ ေသခ်ာၾကည့္ေပးပါ မ်က္လုံးသိပ္လွေနရင္ ေခၚလုိ႕မျဖစ္ဘူးလုိ႕ စ ေနတာပါ။ေအးေအးတုန္းက မ်က္လုံးလွျပီး အဲဒီမ်က္လုံးနဲ႕ပဲ ဟုိလုိၾကည့္ ဒီလိုၾကည့္ေတြလုပ္လုိ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ ဇာတ္လမ္းေတြကို ေၾကာက္ျပီးျပန္ပုိ႕ခဲ့ရတာကိုး။
        သားအမိႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ရုိးသားပါတယ္ဆုိတဲ့ ေယာက္မရဲ႕ ေထာက္ခံခ်က္ကို ကၽြန္မ လက္ခံသြားပါတယ္။တစ္ကယ္ကို ရုိးရုိးအအ ပုံစံၾကီးေတြပါ။သမီးလုပ္သူက အသက္ ဆယ့္ကိုးႏွစ္ေလာက္ ရွိပါျပီ။လစာကိုေတာ့ ေအးေအး ကိုေပးခဲ့ရတဲ့ ႏႈန္းအတုိင္း ကၽြန္မ ေပးလိုက္ပါတယ္။ဒီတစ္ခါ ပြဲစားခလည္း ေပးစရာ မလုိ၊အေမလုုပ္သူ ကလည္း သုံးလစာ ၾကိဳမယူပါဘူးတဲ့။တစ္လစာပဲ ယူသြားပါတယ္။ေခၚခဲ့ဖူးသမွ်ထဲမွာေတာ့ ဒီတစ္ခါ အကုန္အက် အသက္သာဆုံးလုိ႕ေျပာရမယ္။ေကာင္မေလး နံမည္က “ေႏြးေႏြး”တဲ့။ကၽြန္မ အမ်ိဳးသားကေတာ့ နံမည္ၾကားၾကားခ်င္းပဲ
   “ေအးရာကေန ေႏြးေတာ့လာပါျပီ၊ အေျခအေနတုိးတက္ လာျပီလုိ႕ ဆုိရမယ္”တဲ့။ ကၽြန္မကို စ ေနပါတယ္။ေႏြးေႏြးရဲ႕ မ်က္လုံး မသိမသာေလးေတာ့ ေစာင္းေနသလိုပါပဲ၊
သူ မလုပ္တတ္တဲ့ အိမ္မႈကိစ္ၥေတြကုိလည္း လုိလိုခ်င္ခ်င္ သင္ယူပါတယ္။အတန္းေက်ာင္း ကိုလည္း ခုနစ္တန္းထိ ေနဖူးတယ္တဲ့။သမီးေလးနဲ႕ ပုံေျပာတမ္း ကစားတာ၊ပန္းခ်ီဆြဲၾကတာေတြ ေတြ႕ရေတာ့ ကၽြန္မလည္း စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္။သမီးေလး ေက်ာင္းစဖြင့္တဲ့ေန႕မွာ မိဘေတြ ေက်ာင္းကို လုိက္သြားရပါတယ္။စာအုပ္ဖုိးနဲ႕ဘာေၾကး၊ညာေၾကးေတြ အတြက္ ေကာက္ခံဖုိ႕ပါ။သမီးတုိ႕ေက်ာင္းက ရွစ္နာရီခြဲမွာ တက္ပါတယ္။မိဘေတြကိုေတာ့ ကိုးနာရီခဲြမွ ေက်ာင္းထဲကို ၀င္ခြင့္ေပးပါတယ္။ကၽြန္မရဲ႕ မနက္ပုိင္း အတန္းက သင္တန္းသူမ်ားတာမုိ႕ ေက်ာင္းဖယ္ရီနဲ႕ လိုက္မသြားႏုိင္ပါဘူး။ေႏြးေႏြးကိုပဲ သမီးနဲ႕အတူ ထည့္လုိက္ပါတယ္။ျပီးေတာ့
 “ညီမေလးရဲ႕ ေက်ာင္းေရွ႕မွာပဲေစာင့္ေနေနာ္ ဘယ္မွမသြားနဲ႕၊အမ ကိုးနာရီက်မွ လိုက္ခဲ့မယ္”လုိ႕ မွာလုိက္ပါတယ္။
        ေက်ာင္းေရွ႕ ကၽြန္မေရာက္သြားေတာ့ ေႏြးေႏြးကို ရွာတာမေတြ႕ပါဘူး။ဖယ္ရီေတြ ရပ္နားရာ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ သြားၾကည့္ေတာ့လည္း မရွိ။အဲဒီအခ်ိန္ ေက်ာင္းထဲကို  မိဘေတြကို ၀င္ခြင့္ေပးေနပါျပီ။ဆယ့္တစ္နာရီမွာ အျပီး ေက်ာင္း၀င္းထဲက ျပန္ထြက္ေပးၾကရပါမယ္။ဒီေတာ့ ကၽြန္မ ေက်ာင္းထဲကို အရင္၀င္လုိက္ရပါတယ္။သမီးရဲ႕ ေက်ာင္းကိစ္ၥျပီးေတာ့ ျပန္အထြက္မွာ ဆရာမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျပာေနသံကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။
 “မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ကိုးနာရီ မခြဲေသးဘဲနဲ႕ ေက်ာင္း၀င္းထဲကို ဇြတ္၀င္လာလုိ႕ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ရုံးခန္းကို ပုိ႕လုိက္ရတယ္။ခက္တာပဲ လူေတြကလည္း ဒီေက်ာင္း စည္းကမ္းကို သိရက္သားနဲ႕ လုပ္ေနၾကတယ္”။           ကၽြန္မ ေခါင္းၾကီးသြားပါတယ္။အဲဒီ မိန္းကေလးက ေႏြးေႏြး မ်ားျဖစ္ေနမလားေပါ့။ေျပာေနတဲ့ ဆရာမကို မိန္းကေလးရဲ႕ ပုံပန္းသ႑န္ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဆရာမကလည္း ပုံေဖာ္ေျပာျပတာ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး၊ကၽြန္မ ကလည္း ရက္ပိုင္းပဲျမင္ဖူးထားတဲ့ ေႏြးေႏြးပုံရိပ္ကို ၀ုိးတ၀ါးမို႕ ပညာရွိပီပီ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးရုံးခန္းကို ေျပးပဲၾကည့္လုိက္ပါေတာ့တယ္။ရုံးခန္းေရာက္သြားေတာ့ ေတြ႕ရတာ မိန္းကေလးက ေႏြးေႏြး မဟုတ္တာမုိ႕ ကၽြန္မမွာ သက္ျပင္းခ်ရမလား ေတြးေနတုန္း အေတြးတစ္ခုက ေနာက္ထပ္ေပၚလာပါတယ္။အခုရုံးခန္းမွာ ေႏြးေႏြးကို မေတြ႕ရေတာ့ ေႏြးေႏြးေပ်ာက္ေနျပီေပါ့။ကၽြန္မ ဘယ္ကုိ လုိက္ရွာရမလဲ။ေက်ာင္းျပင္ျပန္ထြက္လာေတာ့ အနီးအနား က ကားဂိတ္ေတြအထိ ကၽြန္မ လုိက္ရွာလည္း မေတြ႕ရ။သမီးတို႕ေက်ာင္းက မဂၤလာဒုံ- ျပည္လမ္းမၾကီးေပၚမွာ တည္ရွိတာမုိ႕ လမ္းေၾကာကေတာ့ ရွင္းေနပါတယ္။ဒီအနီးအနား ၀န္းက်င္ ေႏြးေႏြး ဘယ္နား ရပ္ေန ေန သိသိသာသာ ျမင္ေနႏုိင္ပါတယ္။
      ကၽြန္မ ကားလမ္းတစ္ဖက္ကုိ ျဖတ္ကူးျပီး ေျမာက္ဥက္ၠလာပ ထြက္တဲ့ဘက္ အျခမ္းက ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္မွာ ရွာၾကည့္ဖုိ႕စဥ္းစားလုိက္ပါတယ္။ဒီလမ္းေၾကာကေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕ အိမ္ျပန္ရမဲ့ ဘက္နဲ႕ ဆန္႕က်င္ဘက္မွာပါ။ဒီတစ္ေနရာမွာ မွ ရွာမေတြ႕ရင္ ကၽြန္မ ရဲစခန္းကို လူေပ်ာက္တုိင္ခ်က္ ဖြင့္ရေတာ့မလား၊ေယာက္မကို အေၾကာင္းၾကားရမွာလား။အေတြးေပါင္းစုံနဲ႕ ကၽြန္မ လမ္းျဖတ္ကူးဖုိ႕ လုပ္ေနပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္ ျပည္လမ္းအတုိင္း ေမာင္းလာတဲ့ တက္ၠစီ တစ္စီးက အရွိန္ေလွ်ာ့ေတာ့မလို လုပ္တယ္ထင္ျပီး ကၽြန္မ လမ္းျဖတ္ကူးမလုိ႕ လုပ္လုိက္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ ကား အရွိန္ျပန္ျမွင့္လာတယ္ ထင္ျပီး ေနာက္ျပန္ဆုတ္မိလုိက္ပါတယ္။ကၽြန္မက တြန္႕ဆုတ္ဆုတ္၊ကားအရွိန္ကလည္း ေလွ်ာ့ေတာ့မလုိ၊ျပန္တင္ေတာ့မလုိနဲ႕ ေနာက္ဆုံး ကၽြန္မနဲ႕ကား တုိက္မိေတာ့ မလုိအထိ ျဖစ္သြားရပါတယ္။
      ရပ္သြားတဲ့ တက္ၠစီေမာင္းသူ ေနရာက ေခါင္းထြက္လာျပီး
 “နင္ေသခ်င္လုိ႕လား ဘာေတြေတြးေနျပီး လမ္း ျဖတ္ကူးေနတာလဲ။တိုက္မိရင္ ေမာင္ႏွမခ်င္း ငါလည္း အေလွ်ာ္ မေပးႏုိင္ဘူး။”ဆုိျပီး ကၽြန္မ အစ္ကို က ေအာ္ပါေတာ့တယ္။
အနားေရာက္လာမွ သူကလည္း ကၽြန္မ မွန္းသိတာပါတဲ့။
                       (၉)
        အစ္ကို႕ ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပျပီး ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ လုိက္ရွာေတာ့မွ ကၽြန္မ ထင္တဲ့အတုိင္း ေျမာက္ဥက္ၠလာပ လမ္းေၾကာေပၚက ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္မွာရပ္ေနတာ ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။
“ေႏြးေႏြးရယ္....ဘာလုိ႕ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ေစာင့္မေနတာလဲ။ရွာလုိက္ရတာ ဘယ္လုိျဖစ္ျပီး မဆီမဆုိင္ ဒီဘက္အျခမ္းမွာ လာေစာင့္ေနရတာလဲ”။ကၽြန္မရဲ႕ အေမာတေကာအေမး။
 
  “ဘတ္စ္ကားစီးရင္ အျပန္မွာ ဆန္႕က်င္ဘက္ မွတ္တုိင္က ျပန္စီးရတာဆုိ၊ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ေစာင့္ေနတာ ၾကာလာေတာ့ ဘယ္ႏွစ္နာရီ ရွိေနမွန္းမသိလုိ႕ ေသခ်ာေအာင္ အျပန္စီးရမဲ့ ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္က လာေစာင့္ေနတာေလ။အဲဒါေၾကာင့္ အမ ေႏြးေႏြးကိုေတြ႕တာေပါ့”။
သူ႕အေတြးနဲ႕သူ ေႏြးေႏြးရဲ႕တုန္႕ျပန္အေျဖပါ။သူ႕မွာ နာရီမွ မရွိဘဲ၊ဟုတ္မွာေပါ့။သမီးတုိ႕ ဖယ္ရီက ေက်ာင္းကို မနက္ ၈နာရီေလာက္ကတည္းက ေရာက္ေနတာဆုိေတာ့ ကၽြန္မကို တစ္နာရီခြဲ နီးပါးေလာက္ေစာင့္ေနရေတာ့ ၾကာတယ္ထင္မွာေပါ့။ေႏြးေႏြးကို အျပစ္ မတင္မိေတာ့ပါဘူး။
      မုိးဦးက်စ ရက္ေတြဆုိေတာ့ ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆုိ မုိးက တအားသည္းျပီ။ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္မွာ မုိးသည္းေနရင္ ေက်ာင္းသားၾကီးေတြၾကား ညွပ္ေနမွာစိုးလုိ႕ ေက်ာင္းဖြင့္စ ရက္ေတြ မွာေတာ့ သမီးကို  သြားၾကိဳေပးေလ့ရွိပါတယ္။ကၽြန္မနဲ႕အတူ ေႏြးေႏြးကိုပါ ေခၚသြားပါတယ္။သူ႕ကို ၾကိဳရမဲ့ အေပါက္ နဲ႕ ဖယ္ရီ ရပ္ထားတဲ့ ေနရာေတြကိုျပထားပါတယ္။တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ေႏြးေႏြးကိုပဲ လႊတ္ျပီးၾကိဳခုိင္းလုိက္ပါတယ္။သမီးကေတာ့
 “ေမေမ မမေႏြးေႏြးက ဘယ္ေတာ့မွ သမီးကို မျမင္ဘူး၊သူ႕လက္ကို သြားဆြဲမွ သမီးကိုျမင္တာခ်ည္းပဲ”တဲ့။
“သူၾကည့္ေနက် မဟုတ္ေတာ့ အျဖဴအစိမ္းေတြတူေနတဲ့ သမီးတုိ႕ကိုေရာေနလုိ႕ ျဖစ္မွာေပါ့၊သမီးျမင္လည္း ရတာပဲေလ”။ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ ဒီကိစ္ၥက သာမန္ပါ။
      စေန တစ္ည မွာေတာ့ သမီးက အိမ္စာေတြလည္း ျပီးျပီ။မမ ေႏြးေႏြးနဲ႕ ပုံျပင္စာအုပ္ဖတ္မယ္လုိ႕ေတာင္းဆုိေနပါတယ္။သူတုိ႕ကို ပုံျပင္စာအုပ္တစ္အုပ္ ထုတ္ေပးျပီး အနားမွာ ကၽြန္မ ကလည္း စာဖတ္ေနလုိက္ပါတယ္။ကၽြန္မ အာရုံနဲ႕ ကၽြန္မ သူတုိ႕ကို ေမ့သြားပါတယ္။
“မမ ဖတ္ေလ ဘာလုိ႕လဲ ” သမီးရဲ႕အသံ
- - - - - - -    ေႏြးေႏြးအသံက ခပ္တုိးတုိးမုိ႕ ကၽြန္မ မၾကားရဘူး။
“မျမင္ရဘူး ဟုတ္လား၊ေမေမ့ကို ေျပာလိုက္ေလ” သမီးရဲ႕ ထပ္ဆင့္အသံထြက္လာျပန္ပါတယ္။ကၽြန္မလည္း သူတုိ႕ကိုၾကည့္ျပီး ဘာျဖစ္ေနၾကတာလုိ႕ ေမးလိုက္ပါတယ္။
“ေမေမ........မမေႏြးေႏြးကေလ ညဘက္ဆုိရင္ သူ႕မ်က္လုံးက ဘာမွ မျမင္ရဘူးတဲ့၊ေန႕ခင္းဘက္မွာေတာင္ တုိင္ကပ္နာရီကို မျမင္ရဘူးတဲ့”။
အခုခ်ိန္ထိ သမီးရဲ႕အသံကိုပဲ ၾကားရေသးတယ္။ကၽြန္မလည္း အဲဒီေတာ့မွ သတိထားမိတယ္ အရင္ေကာင္မေလးေတြတုန္းက ညဘက္ဆုိ တီဗိြၾကည့္ၾကပါတယ္၊ေႏြးေႏြးကေတာ့ ေရာက္ကတည္းက တစ္ခါမွ တီဗိြေရွ႕ထုိင္တာ မေတြ႕ရဘူးပဲ။
“ေႏြးေႏြး ေျပာပါအုံး၊ဘာျဖစ္တာလဲ”
ကၽြန္မကို ဘာမွျပန္မေျဖခင္ ငုိေနပါတယ္။ျပီးေတာ့မွ
   “ၾကက္မ်က္သင့္တာလုိ႕ ေျပာတယ္၊သမီး ေျခာက္တန္းႏွစ္က အဖ်ား အရမ္းၾကီးျပီး သတိလစ္သြားဖူးတယ္၊ရြာမွာက ဆရာ၀န္လည္း မရွိဘူး။အနားကရြာမွာ တုိက္နယ္ေဆးရုံ ရွိေပမဲ့ ပုိက္ဆံမရွိေတာ့ သြားမျပႏုိင္ပါဘူး။ရြာက ေဆးျမီးတုိေတြနဲ႕ပဲ ေနျပန္ေကာင္းလာေတာ့ မ်က္လုံး အဲဒီလုိျဖစ္သြားတာ။ညဘက္ေတြဆုိ လုံး၀ မျမင္ရဘူး၊ေန႕ခင္းဘက္မွာေတာ့ မႈန္၀ါး၀ါးျမင္ရေသးတယ္”။
“အမကို ၾကိဳေျပာေရာေပါ့ ေႏြးေႏြးရယ္၊အႏ္ၱရာယ္ မ်ားလုိက္တာ ကားလမ္းေတြကူးျပီး သမီးကို ေက်ာင္းၾကိဳခုိင္းမိတာ တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ ဘယ္ေကာင္းမလဲ” ကၽြန္မ မွာ အခုမွ ရင္
တမ မ  ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။
“အမ ေယာက္မက အမ အစ္ကို ကို ေျပာေနသံၾကားတယ္။သူတုိ႕က မ်က္လုံးေကာင္းမွ ေခၚမယ္ဆုိလား၊အဲဒါ အမ မေခၚမွာစိုးလုိ႕ ၾကိဳမေျပာတာပါ။”
ေႏြးေႏြးရဲ႕ အေျဖကုိ ကၽြန္မ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားပါတယ္။
“ဘယ္သူက ေျပာတာလဲ မ်က္လုံးေကာင္းမွဆုိတာ”
“အမ ေယာက္်ားက ဖုန္းဆက္ေျပာတာတဲ့”။
       အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္မ သေဘာေပါက္ပါေတာ့တယ္။အမ်ိဳးသားက ေယာက္မကို ဖုန္း ဆက္ လွမ္းစတာကို ၾကားသြားတာ ေနမွာပါ။ပုံစံတစ္မ်ိဳးနဲ႕ ေရာက္လာတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ကူေဖာ္အတြက္ မ်က္မွန္ စမ္းသပ္ေပးရပါေတာ့တယ္။သူတုိ႕ေျပာတဲ့ “ၾကက္မ်က္သင့္တယ္”ဆုိတာကိုေတာ့ မသိပါဘူး။မ်က္စိက အားေတာ္ေတာ္နည္းေနတာပါ။မျမင္ရတာကို အားစိုက္ျပီး ေစာင္းၾကည့္တာ ၾကာသြားေတာ့ သူငယ္အိမ္ပါေစာင္းသြားျပီး မ်က္စိေစာင္းသလုိ ျဖစ္သြားတာပါ။စမ္းသပ္ခ နဲ႕မ်က္မွန္လုပ္ခက သူ႕လခ တစ္လေက်ာ္စာေလာက္ ရွိတာမုိ႕ ကၽြန္မကပဲ လုပ္ေပးလုိက္ပါေတာ့တယ္။မ်က္စိျမင္ရရင္ က်န္တာေတြက အဆင္ေျပႏုိင္တာမုိ႕ ေႏြးေႏြးကို ကၽြန္မအတြက္ မဆုိးဘူးလုိ႕ ေျပာရပါမယ္။အဲဒီလုိနဲ႕တစ္လ ျပည့္ေတာ့ သူ႕အေမက ေနာက္တစ္လစာ အတြက္ လခလာထုတ္ပါတယ္။လုံျခဳံစိတ္ခ်ရတဲ့ ေနရာျဖစ္လုိ႕ သူ႕သမီးေလးကို ဒီမွာပဲ တစ္သက္လုံး ထားခ်င္တာပါတဲ့။ေႏြးေႏြးကိုယ္တုိင္ကလည္း ကၽြန္မ အိမ္မွာ ေပ်ာ္ပုံရပါတယ္။ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အဆင္ေျပေနတယ္ ေျပာပါေတာ့။
      တစ္ရက္မွာေတာ့ ေယာက္မကပဲ ဖုန္းဆက္လာျပန္ပါတယ္။
“ေယာက္မေရ......... စိန္စိန္ရယ္ ငါ့ဆီကို ဖုန္းဆက္တယ္၊သူအခု လမ္း၄၀က အိမ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္တဲ့။အဲဒါ နင့္ဆီကို ျပန္လာခ်င္လုိ႕ မေျပာရဲလုိ႕ သူ႕ေခၚကို လာေခၚေပးဖုိ႕ ငါ့ကို ဖုန္းလွမ္းဆက္တာ။ဘယ္လုိလုပ္ေပးရမလဲ”
“ဟင္... ဘယ္လုိလုပ္ေပးရမွာလဲ အိမ္မွာ ေႏြးေႏြးရွိေနတာကို သူ႕ျပန္ေခၚလုိ႕ ျဖစ္မလား၊ ဆြဲထားတုန္းကေတာ့ မေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး ဆုိျပီး  အခုမွေတာ့ ...........”။
ကၽြန္မ စကားကို ဆုံးေအာင္မေစာင့္ဘဲ ေယာက္မက
“ေႏြးေႏြးက ဘယ္သူမွ မရွိလုိ႕ မရွိသုံးေလ၊စိန္စိန္ဆုိရင္ သမီး အထာေရာ၊အိမ္မႈကိစ္ၥေတြပါ ဘာမွ ျပန္သင္စရာ မလုိေတာ့ဘူး။ေႏြးေႏြး အေမကို ငါၾကည့္ေျပာလုိက္မယ္”။
“မလုပ္နဲ႕ ေယာက္မ........ကိုယ္က အလုိရွိတုန္းက ေခၚထားျပီး အခုလူျပန္ရေတာ့မွ သြားေတာ့ လုိ႕ မလုပ္ေကာင္းပါဘူးဟာ စိန္စိန္ကိစ္ၥ ဒီတုိင္းထားလုိက္”။
ကၽြန္မနဲ႕ေယာက္မ ဖုန္းေျပာေနသံကို ေႏြးေႏြးလည္း ၾကားေနမယ္ထင္ပါတယ္။ႏွစ္ရက္ျခားတစ္ခါေလာက္ ေယာက္မ ဖုန္းဆက္လာျပန္ပါတယ္။စိန္စိန္ျပန္လာခ်င္ေနတဲ့ အေၾကာင္းေတြပါပဲ။ကၽြန္မ ကလည္း ျငင္းဆုိျမဲ။တစ္မနက္ခင္းမွာေတာ့
“ဒီေန႕ညေန အမိႈက္ပစ္ရင္းနဲ႕ အဲဒီအိမ္ကေန စိန္စိန္ထြက္ခဲ့လိုက္ေတာ့မယ္တဲ့၊ငါ့ကို .......ေရႊဆုိင္ထိပ္နားက လာၾကိဳေပးပါလုိ႕ ဖုန္းဆက္တယ္။ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ”ေယာက္မရဲ႕ အေရးတၾကီး ဖုန္းထဲက ေျပာေနသံပါ။
“ေယာက္မတုိ႕ ေလွ်ာက္မလုပ္ေနာ္။အဲဒါ အမႈပါျဖစ္ေနအုံးမယ္။စိန္စိန္ ခ်ိန္းထားတဲ့ေနရာကို မသြားနဲ႕၊သူ႕ကို  ညည္း အမ ဆီ တုိက္ရုိက္ ဖုန္းဆက္လုိ႕ေျပာလုိက္”။
      ေန႕တုိင္းနီးပါး စိန္စိန္အေၾကာင္းကို ေျပာေနေတာ့ သမီးကလည္း
“မမစိန္စိန္ ျပန္လာမွာလား၊ေမေမ ျပန္ေခၚလိုက္ေလ” လုပ္ေတာ့တာပဲ။
      ေႏြးေႏြးတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာမေကာင္းေနတာ ကၽြန္မ သတိထားမိပါတယ္။အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ေႏြးေႏြးနဲ႕အဆင္ေျပတယ္ဆုိေပမဲ့ စိန္စိန္ေလာက္ေတာ့ မေျပႏုိင္ဘူးေပါ့။ေလးႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ အတူေနလာတာဆုိေတာ့ သံေယာဇဥ္ခ်င္း လည္း မတူဘူးေလ။သူတုိ႕ေတြ ခ်ိန္းဆုိထားျပီး ႏွစ္ရက္ေျမာက္မွာ စိန္စိန္ ကၽြန္မ ဆီဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ရြာမွာ တစ္ပတ္ပဲေနျပီး မေနႏုိင္တာနဲ႕ ရြာကပြဲစားကေနတစ္ဆင့္ အခုေနတဲ့အိမ္ကို ေရာက္ေနတာတဲ့။ကၽြန္မ ဆီကို ျပန္မလာရဲလုိ႕သာ ကၽြန္မတုိ႕မိသားစုအေၾကာင္းေတြေတာ့ ေျပာျပထားလုိ႕ အဲဒီအိမ္ရွင္ေတြကသိေနၾကတယ္၊အိမ္ရွင္ အမ်ိဳးသားက ကၽြန္မတုိ႕အိမ္ကို ျပန္သြားခ်င္တာဆုိရင္ သူခြင့္ျပဳတယ္လုိ႕ ၾကိဳေျပာထားတယ္တဲ့။
       စိန္စိန္ ေျပာတာေတြ နားေထာင္ရတာ တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေနသလုိပဲ ဘယ္အိမ္ရွင္မွ အဆင္ေျပေနတဲ့ အိမ္အကူကို အရင္အိမ္ျပန္သြားဖုိ႕ မတုိက္တြန္းတတ္ပါဘူး။စိန္စိန္ရဲ႕ လုပ္ရည္ ကိုင္ရည္ကို မၾကိဳက္စရာမရွိႏုိင္ဘူး။ျပီးေတာ့ အခု ခြင့္ျပဳတယ္ဆုိတာက အိမ္ရွင္ အမ်ိဳးသား ျဖစ္ေနျပန္တယ္။အိမ္ အကူမရွိရင္ ဒုက္ၡေရာက္ရမွာက အိမ္ရွင္မေလ။အိမ္အကူ ကိစ္ၥကို အိမ္ရွင္မ ကပဲ ဆုံးျဖတ္ရမွာ မဟုတ္ဘူးလား။စိန္စိန္ကို ေတာ့ စဥ္းစားအုံးမယ္၊ ကိုယ့္သေဘာနဲ႕ ကုိယ္ မထြက္ခဲ့နဲ႕၊ ထြက္ခဲ့ရင္ ျပန္မေခၚေတာ့ဘူး လုိ႕ ေျပာထားရတယ္။အဲဒီေန႕ ညေနပဲ ေႏြးေႏြး အေမ အိမ္ကုိ ေရာက္လာတယ္။သူ႕သမီးကို အလုိမရွိေတာ့ရင္ မထားပါဘူး ျပန္ေခၚသြားမယ္လုိ႕ ကၽြန္မကို ရန္ေတြ႕စကားဆုိတယ္။ေႏြးေႏြးကလည္း သူ႕အေမကို ျမင္ေတာ့ ငိုျပီး ျပန္လုိက္သြားေတာ့မယ္တဲ့။ကၽြန္မ ဘာမွေတာင္ မေျပာရေသးဘူး အထုပ္အပိုး ျပင္ဆင္ျပီး သြားေတာ့မယ္လုိ႕ ဆုိၾကတယ္။  
                       (၁၀)
     ကၽြန္မက ဘာျဖစ္လုိ႕ ေႏြးေႏြးကို ျပန္ေခၚသြားခ်င္ရတာလဲလို႕ သူ႕အေမကို ေမးၾကည့္ရပါတယ္။
  “မဘုတ္ ေျပာေနသံၾကားတယ္၊အရင္ ေကာင္မေလးကို ျပန္ေခၚေတာ့မလုိ႕ဆုိ သူျပန္ေရာက္လာရင္ ႏွစ္ေယာက္ဘယ္ျဖစ္မလဲ”တဲ့။
မဘုတ္ဆုိတာ ကၽြန္မ ေယာက္မကို ေျပာတာပါ။အိမ္ရွင္ျဖစ္တ့ဲ ကၽြန္မကေတာင္ ဘာမွ မဆုံးျဖတ္ရေသးဘူး၊သူတုိ႕က ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ျဖစ္မလဲ ဆုိပါလား။ေႏြးေႏြးက မ်က္မွန္ခၽြတ္ျပီး ကၽြန္မကို ျပန္ေပးတယ္။
    “အစကတည္းက ေႏြးေႏြးအတြက္ လုပ္ေပးထားတာေလ၊အမက ဒီမ်က္မွန္ကို ဘာလုပ္ဖုိ႕လဲ ယူသြားပါ၊ျပီးေတာ့ ေႏြးေႏြးကုိယ္တုိင္ မေနခ်င္ေတာ့တာလား။”
ကၽြန္မရဲ႕အေမးကို ေႏြးေႏြးက ေခါင္းညိတ္ အေျဖေပးတယ္။ဒီလိုဆုိေတာ့လည္း ေရစက္ကုန္ျပန္ေပါ့ တစ္ေယာက္လို႕ပဲ ေတြးရပါေတာ့တယ္။ေႏြးေႏြးျပန္တာ ေသခ်ာျပီဆုိေတာ့ စိန္စိန္ကို ျပန္ေခၚဖုိ႕ ကိစ္ၥ စဥ္းစားရပါျပီ။ဒီတစ္ပတ္ အမ်ိဳးသား ျပန္လာရင္ စီစဥ္ရေတာ့မယ္။ေနာက္တစ္ၾကိမ္ စိန္စိန္ဖုန္းဆက္လာေတာ့ ေနတဲ့လမ္း၊ရပ္ကြက္ကို ေသခ်ာေမးထားရပါတယ္။အမ်ိဳးသား ျပန္အလာ စိန္စိန္ကို သြားေခၚမယ္ဆုိေတာ့ အိမ္မွာ သမီးနဲ႕ ထားခဲ့ရမဲ့သူ မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။အမ်ိဳးသားက သူပဲသြားလိုက္ေတာ့မယ္၊အေထာက္အထား အျဖစ္ ကၽြန္မတုိ႕ ခရီးထြက္တုန္းက စိန္စိန္နဲ႕ ကၽြန္မတုိ႕ မိသားစုရုိက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပုံကို ယူသြားမယ္လုိ႕ ဆုိပါတယ္။
     တစ္ေန႕လုံး သူတုိ႕ျပန္အလာကိုပဲ ေမွ်ာ္ေနမိပါတယ္။အဆင္မွ ေျပပါ့မလား၊စိန္စိန္ ျပန္ပါမလာခဲ့ရင္ ေနာက္တစ္ေန႕ ဘယ္ေနရာက ပြဲစားဆီကို ေျပးရအုံးမလဲပဲ ကၽြန္မ ေတြးေနမိပါတယ္။ညေနေစာင္းေလာက္ အမိ်ဳးသားနဲ႕ စိန္စိန္ ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။စိန္စိန္လက္ထဲမွာ အထုပ္အေသးေလး တစ္ထုပ္ကုိ ဆြဲလုိ႕ ကၽြဲေကာ္ကုိင္း မ်က္မွန္လည္း တပ္ထားေသးတယ္။လူပုံစံကေတာ့ ျဖဴျပီး ၀ ေနပါတယ္။ကၽြန္မကို ျမင္ေတာ့ ျပဳံးစ စနဲ႕
“အမ ေနေကာင္းလား”။
“ညည္း ထြက္သြားတုန္း ကသာ မေကာင္းတာပါ၊အခုေတာ့ ေကာင္းေနပါျပီ”။
အခန္းထဲကေန သမီးက ထြက္လာျပီး
“မမ စိန္စိန္ ျပန္လာျပီေဟ့” ဆုိျပီး ေျပးဖက္တယ္။
“မီးမီးေလး မမ မရွိတုန္း ဘာပုံေတြဆြဲထားေသးလဲ”
“အမ်ားၾကီးပဲ ဆြဲထားတယ္ မမကို ျပမယ္.... လာ”
သမီးနဲ႕ စိန္စိန္ စကားေတြ ေရပက္မ၀င္ေအာင္ ေျပာေနၾကပါတယ္။ကၽြန္မက
“သမီး ေနာက္မွ မမနဲ႕ ေဆာ့၊ အခု ညေနစာ စားဖုိ႕ ျပင္ဆင္လုပ္ရအုံးမယ္” ဆုိျပီး မနက္က ေႏြးေႏြးခ်က္ခဲ့တဲ့ ဟင္းေတြကို ၀င္ေႏႊးရင္း စိန္စိန္နဲ႕ စကားဆက္ေျပာေနျဖစ္ပါတယ္။
သူကလည္း ကၽြန္မ အိမ္က ကင္းကြာသြားတဲ့ ႏွစ္လအတြင္း အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေျပာခ်င္ေနပါတယ္။ကၽြန္မ ကလည္း လက္သစ္ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ အေတြ႕အၾကဳံ အသစ္ေတြ ကို ေျပာျပေနခ်င္တယ္။ညေနစာ ျပင္ရင္း တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ေျပာေနလုိက္ၾကတာ  ခရီးသြားက ျပန္လာတဲ့ အိမ္သားတစ္ေယာက္နဲ႕ ေျပာေနသလုိပါပဲ။ကၽြန္မ အမ်ိဳးသားက မီးဖုိေခ်ာင္ အေပါက္၀ကေန ရပ္ၾကည့္ျပီး
“ အခုမွပဲ ပုံမွန္ အသံျပန္ထြက္လာေတာ့တယ္”တဲ့။ကၽြန္မကို လွမ္း စ ေနပါတယ္။
အမ်ိဳးသားကို ေတြ႕ေတာ့မွ ကၽြန္မ သတိရသြားတယ္
“ေျပာပါအုံး ေမးမလုိ႕ ေမ့ေနတာ စိန္စိန္ကို ဘယ္လုိ ေျပာေခၚခဲ့ၾကတာလဲ။”
ဒီေတာ့မွ အမ်ိဳးသားက
 “အမေလး ......တစ္ကယ့္စြန္႕စားခန္းပါပဲေအ။ရပ္ကြက္ရုံးကို အရင္သြားရေတာ့ အိမ္နံပါတ္ကို ေျပာျပီး စိန္စိန္႕ ဓာတ္ပုံျပရတယ္။ဧည့္စာရင္း တုိင္ထားတာရွိလား၊ဒီေကာင္မေလးကို ရပ္ကြက္ထဲမွာ သြားသြားလာလာ ေတြ႕မိသလားလုိ႕၊ဧည့္စာရင္း တုိင္ထားတာ ေတြ႕တယ္။အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ အိမ္လိပ္စာ ညႊန္လုိက္ၾကတယ္”
“အိမ္ေရာက္သြားေတာ့ အဲဒါ သိခ်င္တာ” ကၽြန္မက မေစာင့္ႏုိင္ဘဲ ေမးလုိက္မိတယ္။
“ေျပာပါ့မယ္၊အိမ္ရွင္အမ်ိဳးသမီးနဲ႕ေတြ႕တယ္၊ဓာတ္ပုံထုတ္ျပေတာ့ ယူၾကည့္တယ္။အထူးသျဖင့္ ဓာတ္ပုံထဲက ကုိၾကီးပုံကို ၾကည့္တာေပါ့။အရြယ္ေရာက္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို လာျပန္ေခၚတာ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနေတာ့ သူတုိ႕မွာလည္း တာ၀န္ရွိတာေပါ့၊ျပီးေတာ့ သူ႕ေယာက်္ားကို ဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္။တစ္ဖက္က ျပန္ထည့္ေပးလုိက္လုိ႕ ေျပာတယ္နဲ႕တူပါတယ္။အဲဒါနဲ႕ စိန္စိန္လည္း အ၀တ္အစားေတြ ထည့္ေနတယ္။အဲဒီအခ်ိန္ သူတုိ႕သမီး အၾကီးမေလးက မမစိန္စိန္ လုိက္မသြားရဘူးဆုိျပီး ေအာ္ငိုေတာ့တာပဲ။”
“ဟယ္ ဟုတ္လား ကေလးက ဘယ္အရြယ္ေလာက္ ရွိျပီလဲ”ကၽြန္မ ကေလး အတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားပါတယ္။မိခင္ခ်င္းလည္း ကုိယ္ခ်င္းစာမိလုိ႕ပါ။
“သမီးထက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကီးမယ္ထင္တယ္” အမ်ိဳးသားက အေျဖ
စိန္စိန္က
“မီးမီးေလးထက္ ႏွစ္တန္းေလာက္ ၾကီးမယ္ ထင္တယ္၊သူတုိ႕ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္က ေဟာင္ေကာင္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္တာ။အခု ေက်ာင္းပိတ္လုိ႕ ခဏ အလည္ျပန္လာၾကတာပါ။ေနာက္လ ေလာက္ဆုိ ျပန္သြားၾကျပီ။”“ေအာ္ ဒါဆုိ သူတုိ႕ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ပဲ က်န္ရစ္မွာေပါ့”။ကၽြန္မတုိ႕ စကားအဆုံး
အမ်ိဳးသားက စကားဆက္ျပန္တယ္။
“စိန္စိန္ အ၀တ္အစားေတြ ထည့္ေနတုန္း ဖုန္း၀င္လာတယ္။သူ႕ေယာက်္ားက ဘာေျပာလုိက္လုိ႕လည္း မသိဘူး၊အင္းပါ သိပါတယ္ ေပးလုိက္မွာပါလုိ႕ ေျပာေနသံၾကားတယ္။ျပီးေတာ့ စိန္စိန္ကို အခုလအတြက္ လခ ယူသြားလုိ႕ေပးတယ္။စိန္စိန္က အခုမွ လဆန္းရက္ ပဲရွိေသးတာ မယူပါဘူး ဆိုေတာ့ ညည္း ဦးေလးက ေပးခုိင္းလုိက္တာ ယူသြားပါတဲ့။ငိုေနတဲ့ကေလးက သမီးတုိ႕အိမ္မွာ မေနေတာ့ဘူးဆုိရင္ မ်က္မွန္ ျပန္ထားခဲ့လုိ႕ ေအာ္ေနတယ္။သူ႕ အေမက အဲဒီလုိ မလုပ္ရဘူး၊မ်က္မွန္က စိန္စိန္ အတြက္လုပ္ထားတာ ဘာလုပ္ဖုိ႕လဲ၊ေတာ္ျပီ မငိုနဲ႕ေတာ့တဲ့။စိန္စိန္ တစ္ေယာက္အတြက္နဲ႕ ဆူညံ ရႈပ္ယွက္ ခတ္သြားတာပဲေအ”။ အမ်ိဳးသားက ေမာသြားသလုိ သက္ျပင္းခ်တယ္။
       ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မက စိန္စိန္ကို
“ေျပာျပပါအုံး ႏွစ္လ အတြင္း ညည္းရဲ႕ ျဖစ္အင္ေတြ”လုိ႕စကားစလုိက္ပါတယ္။
ဒီေတာ့မွ စိန္စိန္က ဇာတ္စုံခင္းေတာ့တယ္။သူရြာျပန္ေရာက္သြားေတာ့ သူနဲ႕ အေမတူ အေဖကြဲ ညီမေလးက ကိုယ္၀န္ရွိျပီး တစ္ဖက္က တာ၀န္မယူသလို ျဖစ္ေနၾကတယ္။စိန္စိန္တုိ႕ အေမက ဆုံးသြားျပီး အခုသူ႕ ညီမေလးရဲ႕အေဖနဲ႕ ေနာက္မိေထြးတုိ႕ အတူေနၾကတယ္။စိန္စိန္ဘက္ ၾကည့္ရင္ေတာ့ ပေထြးနဲ႕မိေထြး ေတာ္မွာေပါ့။ညီမေလးနဲ႕သူ သာ ပတ္သက္မႈ ရွိတာေလ။ဒါေပမဲ့ စိန္စိန္က ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို အေဖနဲ႕အေမပဲ သူ႕လစာ အကုန္ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ကို ေပးေနတာ။အခု ညီမ ကိုယ္၀န္ရွိတဲ့ ကိစ္ၥမွာ မိေထြးကလည္း  ဘယ္လုိ ေဆာင္ရြက္ေပးရမွန္းမသိဘူး။အေဖလုပ္သူကလည္း တစ္ခ်ိန္လုံး မူးေနတာ။ဒီေနရာမွာ စိန္စိန္က ကယ္တင္ရွင္ေပါ့။ တစ္ဖက္ေကာင္ေလးက ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး အေ၀းသင္ တက္ေနတာ။သူ႕ညီမ အလုပ္ လုပ္ေနတဲ့ ထမင္းဆုိင္ပုိင္ရွင္သား။ေကာင္မေလးက စာေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မဖတ္တတ္ဘူး။
       ေတာနယ္ဘက္ဆုိေတာ့ တာ၀န္မယူဘဲ ထားလည္းဘယ္သူ႕မွ ဘာမွ မလုပ္ၾကဘူး။စိန္စိန္ ေရာက္သြားေတာ့ ေကာင္ေလးရဲ႕ ကေလး ဟုတ္ မဟုတ္ ေသြးစစ္ၾကည့္မယ္။ဟုတ္ရဲ႕သားနဲ႕ တာ၀န္မယူရင္ သုံးဆယ္ ျမဳိ႕ေပၚက အမ်ိဳးသမီးေရးရာကို တက္တုိင္မယ္။အဲဒီအတြက္ ကုန္က်စရိတ္ကို သူအကုန္ခံမယ္ဆုိျပီး လက္စြပ္နဲ႕နားကပ္ကို ေရာင္းပစ္လုိက္တာ။ရန္ကုန္မွာ အေနၾကာသြားေတာ့ အသိအျမင္က်ယ္လာတာရယ္။စာတုိေပစေတြ ဖတ္ျပီး ဗဟုသုတ ရွိေနေတာ့ စိန္စိန္ လူတြင္က်ယ္ လုပ္ေတာ့တာေပါ့။အဆုံးသတ္မွာ တစ္ဖက္က တာ၀န္ယူရျပီး မဂၤလာစရိတ္ အကုန္အက်မွာ မိန္းကေလးဘက္ကလည္း နည္းနည္း ၀င္ပါ ရေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ရွိစုမဲ့စုေလး ကုန္သြားေတာ့တာပဲ။
       ညီမ ကိစ္ၥျပီးသြားေတာ့ ရြာမွာ လုပ္စရာ မရွိေတာ့ဘူး။သူတုိ႕ရြာက သုံးဆယ္ျမိဳ႕နဲ့ နီးတယ္ ဆိုေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္ ေခါင္တယ္၊ေသာက္သုံးေရကလည္း မသန္႕၊အစားအေသာက္
ကလည္း ရွားနဲ႕။စိန္စိန္ကလည္း ၀င္ေငြမရွိေတာ့ သူ မိဘေနရာ ထား ထားတဲ့ ပေထြးနဲ႕မိေထြးက မၾကည္ျဖဴခ်င္ေတာ့ဘူး။ဒီေတာ့ ျပန္ပါသြားတဲ့ အ၀တ္အစား အေကာင္းစားေတြကို ေပါင္တယ္၊ေရာင္းတယ္။အဲဒါေတြကုန္ေတာ့ သူရြာမွာ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။ရန္ကုန္နဲ႕ အဆက္အသြယ္ရွိတဲ့ ရြာက ပြဲစားတစ္ေယာက္နဲ႕ ရန္ကုန္ျပန္လုိက္လာျပီး အခုေနတဲ့ အိမ္ကို ေရာက္ေတာ့တာပဲ။ရြာမွာ စုစုေပါင္းမွ ဆယ္ရက္ထဲ ေနခဲ့တာေနာ္။
“အဲဒီအိမ္ေရာက္မွ ေရ ၀၀ ေသာက္ရ၊ထမင္းေကာင္းေကာင္း စားရေတာ့တယ္ အမရယ္၊ရြာမွာ ဘယ္လုိေတြ ေန ေနၾကတယ္မသိဘူး၊ေရကလည္း ညစ္ပတ္၊အစားအေသာက္ကလည္းရွား၊ အလုပ္အကိုင္က မရွိနဲ႕၊သမီးက ကိုးႏွစ္သမီးေလာက္ ကတည္းက ရြာက ထြက္ခဲ့တာဆုိေတာ့ အေျခအေနေတြကို အဲဒီေလာက္ဆုိးေနမွန္း မသိခဲ့ဘူး”
စိန္စိန္က ရြာဇာတ္လမ္းကုိ ညည္းညဴသံနဲ႕ အဆုံးသတ္လုိက္ပါတယ္။
                        (၁၁)
ေနာက္တစ္ေန႕ စိန္စိန္ရဲ႕ ရန္ကုန္ ျဖတ္သန္းမႈ လက္က်န္ ဇာတ္လမ္းကို ဆက္ၾကပါတယ္။
        ရြာမွာ ေနတာထက္စာရင္ ရန္ကုန္က အမ်ားၾကီးသာတာေပါ့။အဲဒီအိမ္မွာ ေရာက္သြားစက ကေလးႏွစ္ေယာက္ကလည္း ျပန္မေရာက္ေသးဘူး။အိမ္ရွင္ ဦးေလးၾကီးက သူစားဖုိ႕ သူ႕ဘာသာခ်က္တာ။ေဘးက နည္းနည္းပါးပါးပဲ ၀ုိင္းကူေပးရတာ။အိမ္ရွင္ အန္တီစားဖုိ႕ေတာ့ သမီးပဲခ်က္တယ္။ဟင္းခ်က္ပုံ ခ်က္နည္းကိုေတာ့ သူ႕အၾကိဳက္ေဘးကေန ေျပာေပးတယ္။သူတုိ႕က တရုတ္လူမ်ိဳးေတြေလ။တစ္တုိက္လုံး အမ်ိဳးေတြ ေနတာ ထင္တယ္။ေအာက္ထပ္မွာ ဦးေလးရဲ႕ အမ အပ်ိဳၾကီးေနတယ္။သိပ္ အသြားအလာေတာ့ မရွိၾကဘူး။အိမ္သားက ႏွစ္ေယာက္တည္းရယ္။လုပ္စရာ သိပ္မရွိေတာ့ ပ်င္းလာတာေပါ့။ဒီေတာ့ စာေတြဖတ္ခ်င္လာတယ္။ရြာမွာတုန္းကေတာ့ ေရဘယ္လုိေသာက္ရမလဲ၊အစားကို ၀င္ေအာင္ ဘယ္လုိစားရမလဲ ေတြးေနရေတာ့ စာဖတ္ဖုိ႕အေၾကာင္း သတိမရဘူး။အခု ရန္ကုန္ ေရာက္လာေတာ့ ေနေရး၊စားေရး မပူရေတာ့ စာေတြ အရမ္းဖတ္ခ်င္လာတယ္။ဘယ္လုိေျပာရမလဲဆုိေတာ့ တစ္ခုခုကို ဆာလာ သလုိ ျဖစ္ေနတာ။အဲဒီအခ်ိန္မွာ အမ အိမ္ကုိ စ လြမ္းေတာ့တာပဲ။
        ဖတ္စရာ စာအုပ္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိျပီး စာဖတ္ခ်ိန္ေပးထားတာေတြ၊ဖတ္ျပီးတဲ့ စာေတြကို ျပန္ေဆြးေႏြးေပးတာေတြ တစ္ကယ္ အဖိုးတန္မွန္းသိေတာ့တယ္။ျပီးေတာ့ အမ ေျပာ ေျပာေနတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ျပန္သတိရတယ္။“စာေတြ ဖတ္ႏုိင္ဖုိ႕ဆုိတာ စား၀တ္ေနေရး မပူပင္ေနရဖုိ႕ရယ္ ျပီးေတာ့ အခ်ိန္ရယ္ ဆိုတာ ရွိမွျဖစ္တာ။ဖတ္ခြင့္ရတုန္း မ်ားမ်ား ဖတ္ထား” ဆုိတာေလ။ဒီေတာ့ ေတြ႕သမွ် ကေလးကာတြန္း၊ပုတက္ ဂ်ာနယ္၊မဂၤလာ တရားေတာ္ စာအုပ္ေတြပါ မက်န္ အဲဒီအိမ္မွာ ေတြ႕သမွ် ဖတ္မိေနတယ္။ဖတ္စရာ ကုန္သြားေတာ့ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဓာတ္ပုံေတြ ျဖဳတ္ျပီး ဖုန္သုတ္တယ္။တစ္ေန႕ ဓာတ္ပုံ ပန္းခ်ီကား တစ္ခု ဖုန္သုတ္ေနရင္းနဲ႕ ဓာတ္ပုံထဲမွာ အမပုံကို ေတြ႕လုိက္တယ္။ပန္းခ်ီ ျပန္ဆြဲထားတာ ဆုိေတာ့ သိပ္မေသခ်ာဘူး ျဖစ္ေနတာနဲ႕ အိမ္ရွင္ အန္တီဆီက မူရင္းဓာတ္ပုံကို ေတာင္းၾကည့္မိတယ္။
       ဆုိကေရးတီး ျပိဳင္ပြဲမွာ အဲဒီအိမ္က ညီမေလးက ဆုယူေနတဲ့ပုံ။ႏုိင္ငံေတာ္ အၾကီးအကဲ တစ္ေယာက္က ဆုေပးေနတာကို ဆုေဘာင္ၾကီးကို ၀ုိင္းကုိင္ေပးေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္က အမ ျဖစ္ေနတာ ဟုတ္တယ္။ဒီမွာ ကတည္းက အဲဒီပုံေတြ ေတြ႕ေပမဲ့ အမွတ္တမဲ့ ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ေရစက္ရွိတယ္ ဆုိတာ ဟုတ္မယ္ ထင္တယ္ေနာ္။အဲဒီေတာ့လည္း အမ အိမ္ကိုတင္ လြမ္းတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။အမကိုပါ လြမ္းလာတာ။ေနာက္ရက္ေတြက်ေတာ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္က ေဟာင္ေကာင္က ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။လုပ္စရာ အလုပ္ နည္းနည္းမ်ားလာေတာ့ ေနသာထုိင္သာ ျပန္ရွိလာတယ္။သူတုိ႕ ကြန္ပ်ဴတာ ဂိမ္းကစားရင္ သမီးက ၀င္ကစားေပးေတာ့ အိမ္ရွင္အန္တီက အံ့ၾသသလုိၾကည့္ျပီး ညည္းက ကြန္ပ်ဴတာကိုင္တတ္တယ္ေပါ့၊က်ဴပ္ေတာင္ မကိုင္တတ္ဘူးလုိ႕ေျပာတယ္။အန္တီက အတန္းပညာ ေျခာက္တန္းထိ ေနခဲ့ရျပီး၊ဘာကိုမွလည္း ေလ့လာခ်င္ပုံ မရဘူး။ဦးေလးက ဆရာ၀န္ေလ။မိဘေတြ ေပးစားၾကတာလုိ႕ ေျပာတယ္။အဲဒါေၾကာင့္လား မသိပါဘူး။ရန္မျဖစ္တဲ့ ည မရွိဘူး။
       သူတုိ႕လင္မယား ရန္စျဖစ္ျပီ ဆုိတာနဲ႕ ေအာက္ထပ္ အေဒၚအပ်ိဳၾကီးက ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္နဲ႕အတူ သမီးကိုပါ သူ႕အိမ္မွာ ေခၚထားတယ္။ရန္ျဖစ္ခ်ိန္ကလည္း အနည္းဆုံး ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာတယ္။ကေလးႏွစ္ေယာက္က ကြန္ပ်ဴတာလည္း မကိုင္ရေတာ့ ပ်င္းတယ္ လုပ္ေတာ့တာပဲ။အၾကီးမ ေလးက မီးမီးေလးထက္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကီးတာဆုိေတာ့ ပုံလည္း မေျပာခ်င္ေတာ့တာနဲ႕ မစႏ္ၵာ ၀တ္ၳဳတုိေတြ၊ခင္ႏွင္းယု နဲ႕ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ၀တ္ၳဳထဲက ဇာတ္လမ္းေတြ ေျပာျပတာေပါ့။အေဒၚအပ်ိဳၾကီးက ၀င္နားေထာင္ျပီး တအံ့တၾသနဲ႕ ဘယ္က ဖတ္ဖူးလာတာလဲတဲ့။သမီးကလည္း အမတုိ႕အေၾကာင္းေျပာခ်င္ေနတာနဲ႕ အေတာ္ပဲ။စာအုပ္စင္ အၾကီးၾကီး ရွိတဲ့အေၾကာင္း၊စာေတြ ဖတ္ခုိင္းတဲ့အေၾကာင္းေတြပါ ေျပာျပလုိက္ေတာ့ အဲဒီအိမ္လိပ္စာေပး ညည္း မျပန္ရဲရင္ ငါကိုယ္တုိင္ ျပန္လုိက္ပုိ႕ေပးမယ္တဲ့။ျပီးေတာ့ သူ႕အခန္းထဲက စာအုပ္စင္ကို လုိက္ျပတယ္၊ဖတ္ခ်င္ရင္ ယူဖတ္ခြင့္ေပးမယ္တဲ့။စာငတ္ ေနတဲ့ ျပႆနာေတာ့ ေျပလည္သြားတယ္။
       တစ္ရက္မွာ အငယ္ေကာင္ေလးက သူ႕အေဖရဲ႕ နားၾကပ္ကို ယူေဆာ့ေနလုိ႕ သမီးက စတယ္သို စကုတ္ (ွအနအ့သ-်ခသစန) ကိုယူမေဆာ့နဲ႕ လို႕ ေျပာလိုက္တာ ဦးေလး ကၾကားသြားျပီး သမီးကို ေခၚတယ္။ဘယ္ကလာတာလဲ၊အရင္ဘယ္လုိအိမ္မ်ိဳးမွာ ေနခဲ့တာလဲနဲ႕  ေမးေတာ့တာပဲ။ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္က သူတုိ႕အခ်င္းခ်င္းနဲ႕ သူ႕အေဖကိုဆုိ အဂၤလိပ္လုိ ေျပာၾကတာကိုး။သမီးကလည္း အမွတ္တမဲ့နဲ႕ နားၾကပ္ကို အဂၤလိပ္လုိ ေျပာလုိက္မိတာေပါ့။အဲဒါနဲ႕ ဒီအိမ္က ဦးရဲ႕အေၾကာင္းေျပာျပရတာေပါ့။မီးမီးေလးနဲ႕အတူ အဂၤလိပ္စာေတြ သင္ေပးတဲ့အေၾကာင္း။ေစ်းစာရင္းကို အဂၤလိပ္လုိ ေရးတဲ့အေၾကာင္းေတြေရာေပါ့။ဦးေလးက ေမးတယ္ ဘာလုိ႕အဲဒီအိမ္ကို ျပန္မသြားတာလဲတဲ့။သမီးက မျပန္ရဲေတာ့လုိ႕ ဆုိေတာ့
ဆက္သြယ္ၾကည့္ပါ။သူတုိ႕က လုိလုိလားလား ျပန္ေခၚရင္ ျပန္သြားလုိက္ပါ။အန္တီ မသိေအာင္ေတာ့ ဆက္သြယ္ၾကည့္ေပါ့တဲ့။သမီးေလ စကားေတာင္ ျပန္မေျပာႏုိင္ဘူး၊အဲဒီ ဦးေလးကို အံၾသလြန္းလို႕ ၾကည့္ေနမိတယ္။
       စိန္စိန္ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းကို နားေထာင္ေနတဲ့ ကၽြန္မ၊တစ္ခါ တစ္ခါမွာ ပိတိ မ်က္ရည္ က်လိုက္ရ၊တစ္ခါ တစ္ခါေတာ့ ၀မ္းနည္း မ်က္ရည္ က်လိုက္ရ။သူ႕ ဇာတ္လမ္းလည္း ျပီးေရာ သူ႕ကို သမီးတစ္ေယာက္လို ေမြးစားပါ။လခလည္းမယူေတာ့ပါဘူး။ရြာလည္း မျပန္ေတာ့ဘူးတဲ့။မယုံမရဲ ဇာတ္လမ္းေတြမုိ႕ ကၽြန္မက
 “လခ မယူလည္း စုထားေပးမယ္။သမီး တစ္ေယာက္လုိကေတာ့ အရင္ကတည္းက ညည္းကို ထားခဲ့တာပါေအ။” ေျပာရတယ္။ဒီလုိနဲ႕ ေနာက္ေန႕ေတြက စျပီး ကၽြန္မကို “ေမေမ”၊သမီးတုိ႕ အေဖကို သမီးေလး ေခၚသလုိ “ဖဖ”လုိ႕ ေျပာင္းေခၚေတာ့တာပါပဲ။ကၽြန္မ အိမ္ကို သူ ေရာက္စက ဆယ့္ေလးႏွစ္ သမီးသာ ရွိေသးတာမုိ႕ ကၽြန္မ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္က အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ရင္ သမီးေတာ္လို႕ ရေလာက္တာပဲေလ။ေမေမ ဆုိေတာ့လည္း ေမေမပဲေပါ့။
                       (၁၂)
       ႏႈိင္းယွဥ္စရာ ရွိမွ တန္ဖုိး ဆိုတာကုိ ပုိျမင္တတ္ၾကတယ္ ထင္ပါတယ္။စိန္စိန္ အခုတစ္ေခါက္ ျပန္အလာမွာ ကၽြန္မ လုံး၀ မေျပာရေတာ့သေလာက္ပါပဲ။အိမ္သန္႕ရွင္းေရး၊ အခ်က္အျပဳတ္အပါအ၀င္၊အေနအထုိင္ အေျပာအဆိုေတြက အစေပါ့။အရင္က လို သမီးေလး နဲ႕အျပိဳင္ ရန္ျဖစ္၊စိတ္ေကာက္တာလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ကၽြန္မ ကလည္း ၾကားထဲက ၾကဳံခဲ့ရတဲ့သူေတြနဲ႕ ယွဥ္လိုက္ရင္ အမ်ားၾကီးကြာျခားေနတာမုိ႕ သူ႕အေပၚ အျပစ္မျမင္ေတာ့ တာလည္း ပါမယ္ ထင္ပါတယ္။စိန္စိန္ မိဘေတြကလည္း ကၽြန္မအိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေနတာ မသိၾကေတာ့ ေလးလေလာက္ ျငိမ္းခ်မ္းေနတယ္လုိ႕ ဆုိရမယ္။ငါးလေျမာက္မွာေတာ့ စိန္စိန္ ပေထြး ကၽြန္မအိမ္ကို ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။စိန္စိန္ ရြာက ထြက္ခဲ့စဥ္က  သူ႕အိမ္က မသိေအာင္ ထြက္ခဲ့တာ။ပြဲစားကို ရန္ကုန္က အိမ္လိပ္စာ မေျပာဖုိ႕ ပိတ္ခဲ့ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ သူ႕ပေထြးက မေျပာရင္ တုိင္မယ္ေတာမယ္ေတြလုပ္လုိ႕ လိပ္စာေျပာလုိက္ရတာ။
       လမ္း၄၀ အိမ္ကိုေရာက္သြားေတာ့ အရင္အိမ္က ျပန္ေခၚသြားျပီ ဆုိလို႕ လုိက္လာတာတဲ့။အဓိကေတာ့ ပိုက္ဆံလာေတာင္းတာပါ။စိန္စိန္က လခ မယူေတာ့ဘဲ ဒီမွာပဲ ေနေတာ့မဲ့ အေၾကာင္းေျပာေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ျပန္စရာ လမ္းစရိတ္ရယ္၊ရန္ကုန္မွာ စိန္စိန္ကို ရွာေနတဲ့အခ်ိန္ ပိုက္ဆံမရွိလို႕ အသိတစ္ေယာက္အိမ္မွာ မွတ္ပုံတင္ေပါင္သုံးထားတာ ေရြးဖုိ႕ ရယ္ေတာ့ ေပးလုိက္ပါတဲ့။ေလးလစာ စုေပးထားတဲ့ စိန္စိန္လခ ကၽြန္မဆီမွာ ရွိေနေတာ့ ေပးလုိက္ရတာပါပဲ။ေနာက္တစ္ခါ မေပးလိုက္ရေအာင္ စိန္စိန္လခေတြကို စုထားျပီး ကၽြန္မ သူ႕အတြက္ လက္၀တ္လက္စားေတြ လုပ္ေပးထားပါတယ္။အရင္ သူ စက္ခ်ဳပ္တတ္ထားတဲ့ ပညာေလးရွိေတာ့ ကၽြန္မကလည္း ဓားစက္တစ္လုံး၀ယ္လုိက္ပါတယ္။အရင္အိမ္မွာ စက္ခုံ ရွိျပီးသားဆုိေတာ့ ကၽြန္မသင္တန္းသူေတြ အပ္တဲ့ ထမိန္၊ပုဆုိး၊ကေလး အက်ႌေလးေတြ အပ္ထည္ လက္ခံျပီး ခ်ဳပ္ပါတယ္။အဲဒီက ရတဲ့ ပုိက္ဆံအခ်ိဳ႕ကိုလည္း စုထားေပးပါတယ္။ဒီလုိနဲ႕ သူ႕မွာ နားကပ္၊လက္စြပ္၊ဆြဲၾကိဳး၊ဟန္းခ်ိန္း တစ္ဆင္စာ ပိုင္ဆုိင္မိေနပါျပီ။
      ကၽြန္မက ႏွစ္စဥ္ခရီးထြက္ေနက် ဆုိေတာ့ စိန္စိန္ကလည္း အျမဲပါပါတယ္။သူ ကၽြန္မ အိမ္က ခြာသြားတဲ့ ႏွစ္လအတြင္းက ကၽြန္မ ခရီးထြက္ေနက် လ မဟုတ္ေတာ့ သူေရာက္ကတည္းက တစ္ႏွစ္မွ မပ်က္ပါေနတာေပါ့။အရင္က စိန္စိန္က အသက္ကလည္းငယ္၊ လူေကာင္ကလည္း ေသးေတာ့ မွတ္ပုံတင္မပါလည္း ေထာက္ခံစာနဲ႕ ခရီးသြားရတာ အဆင္ေျပခဲ့ပါတယ္။အခု အသက္ကလည္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္လာ၊လူေကာင္ကလည္း နည္းနည္းၾကီးလာေတာ့ မွတ္ပုံတင္က ရွိမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ စိန္စိန္ ပေထြးက ရြာမွာ မွတ္ပုံတင္ေတြ လုပ္ေပး ေနလုိ႕လာေခၚတာ ဆုိျပီး ေရာက္လာပါတယ္။ေန႕ခ်င္းျပီး ေဆာင္ရြက္ေပးေနတာဆုိေတာ့ လိုက္သြားလုိ႕ ကၽြန္မ ကလည္း တုိက္တြန္းလုိက္ပါတယ္။
“တစ္ရက္၊ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာလည္း ေနလုိက္ေပါ့၊မွတ္ပုံတင္ ရဖုိ႕ဆုိတာ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး”
ကၽြန္မ ထပ္ဆင့္ေလာကြတ္ စကားေတာင္ ေျပာလုိက္ပါေသးတယ္။
      သုံးရက္ေျမာက္ေန႕မွာ ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။
  “ေမေမေရ သမီးသူတုိ႕ကုိ ေစ်းဆုိင္ေလး တည္ေပးမလုိ႕လုပ္ေနတယ္၊ျပန္မလာေသးဘူးေနာ္”
    “မလာေသးဘူးဆုိတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲ။ညီမေလးက ေနာက္တစ္ပတ္ဆုိ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ျပီေလ”
ကၽြန္မရဲ႕ အေမးစကားကုိ ခ်က္ခ်င္းမေျဖေသးဘဲ သူတုံ႕ဆုိင္းေနပါတယ္။ခဏၾကာမွ
ေလသံ ခပ္တုိးတုိးနဲ႕
     “ေမေမ လူထပ္ရွာလုိက္ပါေတာ့ သမီးျပန္လာျဖစ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးထင္တယ္။ဒီမွာ သူတုိ႕ ေတာ္ေတာ္ဒုက္ၡေရာက္ေနတယ္။ပါလာတဲ့ လက္၀တ္လက္စားေတြ ေရာင္းလိုက္ျပီး အိမ္ဆုိင္ေလး တည္ေပးထားတယ္၊သမီးလည္း ဒီမွာပဲ စက္ခ်ဳပ္စားေတာ့မလားလုိ႕ စဥ္းစားေနတာ အပ္ခ်ဳပ္စက္ေတာင္ တစ္လုံး၀ယ္လုိက္တယ္။”
ကၽြန္မ အိပ္မက္ထဲမွာ စကားေျပာေနရသလိုပါပဲ။
“လုပ္ျပန္ျပီ၊ညည္း ရြာမွာ ေနႏုိင္လုိ႕လား” ကၽြန္မ စကားမဆုံးေသးခင္
“အခုရြာမွာ ေရတြင္းလည္း တူးထားၾကတယ္၊ျပီးေတာ့ သမီးက သုံးဆယ္ျမိဳ႕ေပၚမွာ ေနျဖစ္ေနတယ္။က်မ္းစာသင္ ေက်ာင္းလည္း တက္ရမယ္”။
စိန္စိန္ရဲ႕ စကားေတြက အဆက္အစပ္ မရွိ သလုိပဲ။က်မ္းစာသင္ ေက်ာင္းတက္ရမယ္၊ ဟုတ္မွာေပါ့ သူတုိ႕တစ္ရြာလုံးက ခရစ္ယာန္ေတြခ်ည္းပဲေလ။ကၽြန္မအိမ္ကို ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္မ ဆြမ္းေတာ္ကပ္ရင္ သူလုိက္ကပ္တယ္၊ဘုရားပန္းလဲတယ္၊ခရီးထြက္ရင္လည္း ကၽြန္မတုိ႕
    
ဖူးသမွ် ဘုရား အကုန္ သူလုိက္ဖူးတာပဲ။သမီေလးက ညအိပ္ယာ၀င္ ကၽြန္မတုိ႕ကို ကန္ေတာ့ရင္ ေရာေယာင္ျပီး သူကပါ လုိက္ ကန္ေတာ့ေသးတာ။ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ယုံၾကည္ရာ မိရုိးဖလာ ဘာသာ ဆုိတာကိုေတာ့ ထိန္းသိမ္းၾကရ မွာပဲေလ။ကၽြန္မက
 “က်မ္းစာသင္ေက်ာင္းက ဘယ္ေလာက္တက္ရမွာလဲ”ဆုိေတာ့
“တစ္လေလာက္ၾကာမယ္ ေနာက္တစ္ပတ္မွာ ႏွစ္ျခင္းအရင္ခံရမယ္၊ျပီးမွ တက္ရမွာ”
“ဒါဆုိလည္း ျပီးေအာင္ တက္လုိက္ေလ၊အဲဒါျပီးသြားမွ ဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္ေပါ့၊လူမရွာေသးပါဘူး”။ ကၽြန္မလည္း သံေယာဇဥ္ မျပတ္ႏုိင္ဘဲ အခ်ိန္ေပးလုိက္ပါတယ္။အဲဒီရက္ေတြမွာ ကၽြန္မကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း သမီးေက်ာင္းဖြင့္စ ရက္ေတြရယ္၊သင္တန္းတစ္ဖက္ရယ္၊အိမ္မႈကိစ္ၥေတြရယ္နဲ႕ လုံးလည္လုိက္ေတာ့တာပါပဲ။လူရွာဖုိ႕ဆုိတာ မလြယ္သလုိ စိန္စိန္ လာျပန္ေနတဲ့ ႏွစ္ကလည္း ႏွစ္ႏွစ္ ေလာက္ၾကာသြားတာဆုိေတာ့ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနတာလည္း ပါတယ္။ကၽြန္မကို ကၽြန္မ ပတ္၀န္းက်င္၊ကၽြန္မ သင္တန္းသူနဲ႕ မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕က ေမးေငါ့ၾကပါေတာ့တယ္။တစ္ခါ ခံရျပီးတာေတာင္ အမွတ္မရွိဘဲ ေျမွာက္စားလုိ႕ အခုလုိ ျဖစ္ရတာလုိ႕ဆုိၾကတယ္။စိန္စိန္ ရွိစဥ္ ကတည္းကလည္း သတိေပးစကား ေျပာၾကတယ္။
       အခုလည္း ဂရုဏာေဒါေသာနဲ႕ လက္၀တ္လက္စားေတြ ဆင္ေပးထားတာကိုး၊ ျပန္ မေတာင္းထားဘူးလားနဲ႕ ေမးၾကပါတယ္။ကၽြန္မ ရွင္းျပရပါတယ္၊ကၽြန္မ ဆင္ေပးထားတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ဒါေတြက သူ႕လုပ္အားခေတြပါ။သူ လခ မယူဘူးဆုိေပမဲ့ ေပးရမဲ့လစာအတုိင္း ကၽြန္မ စုေပးထားတာပါ။လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လုပ္အားကို ဘယ္လူတစ္ေယာက္ကမွ အလကား မခုိင္းေစရဘူးလုိ႕ ကၽြန္မခံယူထားလုိ႕ပါ။ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မက လုိက္ေတာင္းစရာ မလုိသလုိ၊သူကလည္း ျပန္လာေပးစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။တစ္လ မျပည့္ခင္ စိန္စိန္ ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။
“ေမေမရယ္ လူရွာလုိက္ပါေတာ့။အိမ္ဆုိင္က အေႂကြးက်လုိ႕ ျပဳတ္သြားျပီေလ။ရြာမွာကလည္း ဘယ္သူမွ တစ္လေနလုိ႕ တစ္ခါ အက်ႌခ်ဳပ္ မ၀တ္ၾကပါဘူး။အပ္ခ်ဳပ္စက္လည္း ေပါင္ထားရတယ္။ညီမေလးကလည္း ကေလးဆုံးသြားျပီး ေယာက္်ားနဲ႕ကြဲေနတယ္။အခု သမီးက သုံးဆယ္ျမိဳ႕ေပၚက ထမင္းဆုိင္မွာ အလုပ္၀င္ေနျပီ။ေမေမ့ကိုလည္း မ်က္ႏွာပူတယ္၊ဒုက္ၡလည္း မေပးခ်င္ေတာ့ဘူး။ပါလာသမွ်လည္း ကုန္ျပီဆုိေတာ့ ျပန္မလာခ်င္ေတာ့ဘူး။အဲဒါ လွမ္းေျပာတာ ေမေမေပးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ အ၀တ္အစားေတြ အပါးကုိ လြတ္ျပီး ယူခုိင္းလိုက္မယ္။သမီးေတာ့ မလာခ်င္ေတာ့ဘူး”
       အေမာ ေတြကိုဆက္တုိက္ ေျပာသြားတဲ့ စိန္စိန္ စကားအဆုံး ကၽြန္မ ဘာျပန္ ေျပာရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး။ကၽြန္မ ေတြးထားတာ သူ ျပန္မလာျဖစ္ရင္ေတာင္ ဓားစက္လာယူလုိ႕ ေျပာမလို႕ပါ။အက်ႌ ျဖည္ရုံ၊သီရုံသာ လုပ္တတ္တဲ့ ကၽြန္မ အတြက္ ဓားစက္က အသုံးမလုိပါဘူး။အခုေတာ့ တစ္လအတြင္း အပ္ခ်ဳပ္စက္ေတာင္ မရွိေတာ့တဲ့ အျဖစ္။ကၽြန္မ တုိ႕ကလည္း သူ႕ကို သံေယာဇဥ္ရွိသလုိ၊သူကလည္း သူနဲ႕ပတ္သက္ရာ မိသားစုကို သံေယာဇဥ္
ရွိမွာပဲေလ။ဒီတစ္ခါေတာ့ စိန္စိန္ ကၽြန္မတုိ႕အိမ္က ထြက္ခြာသြားျခင္းအေပၚ ေဒါသ မရွိေတာ့ပါဘူး။တာ၀န္ယူတတ္တဲ့ စိတ္ရွိသူ အတြက္ တာ၀န္ေတြဆုိတာ ေပၚလာစျမဲေလ။ သူ႕အရည္အခ်င္းရယ္၊သူ႕စိတ္ထားေလးရယ္က သူ႕ကို အက်ိဳးေပးမွာပါ။သူ႕အေဖ လာေတာ့ စိန္စိန္အ၀တ္အစားေတြ၊အသုံးအေဆာင္ေတြ အားလုံး ထည့္ေပးလုိက္ပါတယ္။ေနာက္ဆုံးလခ အျဖစ္ သိမ္းထားေပးတဲ့ ပုိက္ဆံပါ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။စိန္စိန္လက္ထဲ ေရာက္ မေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မ မသိပါဘူး။စိန္စိန္ဇာတ္လမ္း တစ္ခန္းရပ္လုိ႕ လူရွာဖုိ႕ ကိစ္ၥ လုံးပန္းရပါေတာ့တယ္။
       ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မ ဇာတာ တက္လာျပီထင္ပါတယ္။အစ္မအရင္းလုိ ခင္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က လူရွာေပးပါတယ္။ဘာမွသင္ေပးစရာ မလုိေလာက္ေအာင္၊ အေနအထုိင္၊အခ်က္အျပဳတ္၊အိမ္မႈကိစ္ၥေတြကအစ ကၽြန္မ စိတ္တုိင္းက်ရပါတယ္။သမီးေလးနဲ႕ မရင္းႏွီးေသးတာ တစ္ခုပါပဲ။ဒါကလည္း သမီးက အတန္းၾကီးလာေတာ့ ေက်ာင္းစာေတြ မ်ားလာျပီး ေဆာ့ခ်ိန္နည္းေနေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ေစတနာ အက်ိဳးေပးဆုိတာကို ကၽြန္မ ကေတာ့ ယုံပါတယ္။စိန္စိန္အေပၚ ကၽြန္မ လုပ္ႏုိင္တာ လုပ္ေပးခဲ့ျပီးပါျပီ။ကၽြန္မနဲ႕အတူေနစဥ္  သူ႕အေပၚ ထားခဲ့တဲ့ ေစတနာေၾကာင့္ ဒီတစ္ခါ သူ႕ထက္ အဆင္ေျပတဲ့သူကိုေတာင္ ရပါေသးတယ္။ကၽြန္မ ဘ၀နဲ႕ကၽြန္မ ေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းေနပါတယ္။စိန္စိန္ကေရာ.............. ဒီအေတြးေလးေတာ့ ၀င္မိေနပါေသးတယ္။
       သုံးလေလာက္ၾကာသြားေတာ့ စိန္စိန္ ဆက္သြယ္လာပါတယ္။ထမင္းဆုိင္က အဆင္မေျပ တဲ့အေၾကာင္း၊သူ႕မိသားစု၀င္ေတြကို စိတ္ပ်က္မိတဲ့အေၾကာင္း စုံလုိ႕ပါပဲ။ကၽြန္မကိုေတာ့ လူရတာ အဆင္ေျပလားလုိ႕ ေမးပါတယ္။ျပီးေတာ့ စသလုိ၊ေနာက္သလုိနဲ႕
 “ေမေမ သမီးလာျပန္ေနမယ္ေလ”တဲ့။
“ေတာ္ပါေတာ့ေအ၊တစ္ခါ၊ႏွစ္ခါဆုိ ညည္းလြန္တာ။သုံးခါေျမာက္ဆုိ က်ဳပ္လြန္တာ ျဖစ္ေနျပီ” ဆုိေတာ့ ရယ္ျပီး “ဒါဆုိ သမီးဘာလုပ္ရမလဲ”တဲ့။
“အရြယ္လည္းေရာက္ေနျပီပဲ၊ေယာက်ာ္းယူလုိက္ေပါ့” ကၽြန္မလည္း ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ ေျပာလုိက္ပါတယ္။
“ေမေမ တစ္ကယ္ေျပာတာလား၊ေယာက်္ားယူရင္ ေကာင္းမလားလုိ႕ စဥ္းစားေနတာ”တဲ့။
“အားကိုးေလာက္တယ္ထင္ရင္ ယူေပါ့ေအ” မယုတ္မလြန္ စကားပဲ ကၽြန္မ ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။
     ေနာက္တစ္ပတ္ေနေတာ့ စိန္စိန္ အိမ္ေရာက္လာပါတယ္။ရြာကို ေရာက္သြားျပီး အိမ္ဆုိင္တည္ဖုိ႕အတြက္ လက္၀တ္လက္စားေတြ ေရာင္းေတာ့ ရြာက လူေတြက ေျပာၾကတယ္၊နင့္ ေမြးစား အေဖနဲ႕အေမ ရဲေခၚျပီးလုိက္လာရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲတဲ့။သမီးက ရယ္ျပီးေျပာလုိက္တယ္၊အဲဒီလုိ လုိက္လာခဲ့ရင္ လည္ျဖတ္ခံမယ္လုိ႕။သူတုိ႕က ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႕ တစ္ပတ္ေလာက္ထိ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကေသးတာ။ကၽြန္မက “ဒါ ညည္းပိုင္ ပစ္ၥည္းေတြပဲေအ။ေျပာျပလုိက္ေပါ့”လုိ႕ဆုိေတာ့ “ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေမေမ ေပးခ်င္မွ ရတာပါ”တဲ့။      ဒီတစ္ခါ စိန္စိန္ကို ၾကည့္ရတာ လူၾကီး အရမ္းဆန္သြားသလုိပဲ။အိမ္ေထာင္ျပဳခါနီးလုိ႕ လူၾကီးစိတ္၀င္ေနတာလား၊မိသားစု တာ၀န္ေတြ ထမ္းရတာမ်ားလုိ႕ပဲလား မသိဘူး။တစ္ညအိပ္ျပီး ျပန္သြားတယ္၊မနက္ဖန္ လာေတာင္းၾကေတာ့မွာ ႏွစ္ရက္ေနရင္ မဂၤလာေဆာင္မယ္။ဘာသာလည္း တူတယ္တဲ့။ေကာင္ေလးက ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးေတာ့ ရြာမွာ လူၾကီး လုပ္ေနတယ္ေျပာတယ္။
“ဒါဆုိ သူၾကီးကေတာ္ေပါ့ မဆုိးပါဘူး” လုိ႕ကၽြန္မကေျပာေတာ့
“အရက္ေတာ့ အရမ္းေသာက္တယ္ ေမေမရယ္။ရြာမွာက အရက္မေသာက္တဲ့သူ မရွိဘူးဆုိေတာ့ အပါးတုိ႕က အျပစ္လုိ႕ မျမင္ၾကပါဘူး”။
ျပန္ခါနီး ကၽြန္မနဲ႕အမ်ိဳးသားကို ထုိင္ကန္ေတာ့တယ္။
“ႏွစ္ျခင္းခံထားတာ ကန္ေတာ့လုိ႕ ရလုိ႕လား” ကၽြန္မကေျပာေတာ့
“ဖဖနဲ႕ေမေမကိုေတာ့ ကန္ေတာ့လုိ႕ ရပါတယ္”တဲ့။
အိမ္ေထာင္က်သြားျပီဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕နဲ႕ ဇာတ္လမ္း တစ္ကယ္ျပတ္ျပီေပါ့လုိ႕ကၽြန္မ ေတြးေနတုန္း စိန္စိန္က
 “အိမ္ေထာင္က်ျပီးသြားလည္း သမီး အလည္ျပန္လာမယ္ေနာ္ ေမေမ၊ကိုယ့္မိဘ အိမ္လုိ ျဖစ္ေနေတာ့ လာခ်င္တယ္”တဲ့။
ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္လုိက္ရုံမွ တစ္ပါး တျခားဘာမွ မေျပာမိေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္။
                        (၁၃)
       စိန္စိန္တစ္ေယာက္ ျငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေနလုိက္တာ ေျခာက္လ ေလာက္ၾကာ တယ္။ေတြးလုိ႕မွ မဆုံးခင္ ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။အလည္လာခ်င္လုိ႕တဲ႕။ေရာက္လာေတာ့ ပါးေခ်ာင္ နားေခ်ာင္ေတြက်ျပီး ပိန္ခ်ဳံးေနတယ္။အသားေတြကလည္း မည္းသြားလုိက္တာ။ကုိယ္၀န္ခုနစ္လ ရွိျပီတဲ့။အာဟာရ ျပည့္ပုံလည္း မေပၚဘူး။သမီးကဆုိ ဘယ္သူလဲတဲ့ မမွတ္မိဘူး။သူ႕ ေယာက်္ားက ရြာလူၾကီးေဆာင္ရြက္ ေနရာ ကေန ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ေရြးေတာ့ မပါေတာ့ဘူး။ဒီေတာ့ သုံးဆယ္ျမိဳ႕ေပၚလာျပီး အစိုးရရုံးတစ္ခုမွာ အလုပ္၀င္တယ္။အခုေတာ့ လာဘ္စားလုိ႕ဆုိျပီး အလုပ္ျပဳတ္သြားျပီတဲ့။
“ဟဲ့ လာဘ္စားရေအာင္ ရာထူးက ဘာရာထူး မုိ႕လုိ႕လဲ” ဆုိေတာ့
“ရာထူးကေတာ့ အေစာင့္ပါ၊ဒါေပမဲ့ သူ႕အထက္လူၾကီးေတြနဲ႕ ေပါင္းျပီး ပါတယ္ ေျပာတာပဲ။အရက္ေသာက္တာလည္း ပါမွာေပါ့။သူက ဘာကိုမွ ေသခ်ာသိတာမဟုတ္ဘူး။သူ႕ဘာ သူေတာင္ ဘာလုိ႕ ျပဳတ္မွန္းမသိဘူး။”
“အခု ဘာလုပ္ေနလဲ”
“သူ႕အေဖအိမ္မွာ သူရင္းငွား ျပန္လုပ္ေနတယ္။”
“အဆင္ေျပလား” မေျပမွန္းသိေပမဲ့ ကၽြန္မ ေမးလုိက္မိတယ္။
      “ဘယ္ ေျပမွာလဲ၊သူ႕ကိုေတာ့ အျခား သူရင္းငွားေတြနဲ႕အတူ သူ႕မိဘအိမ္က ေကၽြးတယ္။သမီးကိုေတာ့ စပါးတစ္ေတာင္း၊ မက်ည္းသီး တစ္ပိႆာနဲ႕ ငရုတ္သီး တစ္ထုပ္လာပို႕ထားတယ္”။
 “ကုိယ္၀န္ေဆာင္က ဒါေတြပဲ စားေနတာလား၊ဘယ္လုိလုပ္ အာဟာရျဖစ္မွာလဲ”။
ကၽြန္မ လည္း သူ႕ရဲ႕ဘ၀အေမာေတြမွာ ၀င္ပတ္သက္မိေနျပန္ပါျပီ။ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေမြးဖြားစရိတ္၊အာဟာရျဖစ္မဲ့ အစားအစာတခ်ိဳ႕နဲ႕ မီးဖြားရင္ အသုံးျပဳရေအာင္ ထမိန္၊ပုဆုိးေဟာင္း ေတြ ထည့္ေပးလုိက္ပါတယ္။သူကို ခင္ေနတဲ့ ကၽြန္မ သင္တန္းသူ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ကုိယ္၀န္ေဆာင္ အားေဆးနဲ႕ မုန္႕ေတြ၀ယ္ထည့္ေပးလုိက္ၾကတယ္။ဒီလုိနဲ႕ စိန္စိန္တစ္ေယာက္ သူ႕ ဥခြံအေဟာင္းၾကီးထဲကို ျပန္၀င္သြားျပန္တယ္။ျပန္ခါနီး ကၽြန္မ အိမ္က တစ္ေယာက္ကို ဒီအိမ္မွာပဲ လိမ္လိမ္မာမာ ေနလုိ႕ မွာသြားေသးဆုိပဲ။
       စိန္စိန္ တစ္ေယာက္ သူ႕ဥခြံအေဟာင္းထဲက တစ္ခါ ျပန္ထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္က ကေလးတစ္ေယာက္၊ေနာက္ တစ္ဗုိက္နဲ႕ပါ။လူရုပ္မေပၚေအာင္ စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ သူပုံစံကို ကၽြန္မ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ထုံးစံအတုိင္း ေမြးစရိတ္ လာေတာင္းတာပါပဲ။သူ႕ေယာက်္ားကလည္း ဒီအိမ္က ေပးေနမွန္း သိေနေတာ့ ေမြးခါနီးတုိင္း လႊတ္ေနသလား မသိပါဘူး။ဒါ့အျပင္ စိန္စိန္ကိုယ္တုိင္က လုိခ်င္ မက္ေမာမႈေတြမ်ားလာပါတယ္။ကၽြန္မတုိ႕မွာ တာ၀န္ရွိလို႕ သူ႕ကုိပဲ ပုိင္ဆုိင္တာေတြ ခြဲေပးရမလုိမ်ိဳး ေျပာလာပါတယ္။မက်ည္းသီးမွည့္ ေလး၊ငါးပိေရၾကိဳေလး ပါလာျပီး သူ႕ေယာက်္ားက ေပးခုိင္းလုိက္သလုိမ်ိဳးလည္း ေျပာတတ္ ပါေသးတယ္။လာတုိင္းလည္း အႏွီးကအစ ကေလးအသုံးအေဆာင္ ပစ္ၥည္း အဆုံး ေပးလုိက္မိတာပါပဲ။
       ဒီတစ္ခါေတာ့ စိန္စိန္ပုံစံက အေနအထုိင္က အစ ညစ္ပတ္လာပါတယ္။တစ္ကယ့္ကို ပစ္စလက္ခတ္ေနတတ္တဲ့ ရြာသူ တစ္ေယာက္ ပုံစံလုိမ်ိဳးျဖစ္ေနပါတယ္။အတူပါလာတဲ့ ေယာက္မ လုပ္သူကလည္း အေနအထုိင္မတတ္၊ကေလးငယ္ေလးက ေအာ္ဟစ္ျပီးငုိ၊ဗုိက္တစ္လုံးနဲ႕သူက ဟုိေျပးဒီေျပး။အဲဒီပုံေတြၾကည့္ျပီး ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားပါတယ္။
  “စိန္စိန္ ဒုက္ၡေရာက္တုိင္း ေျပးလာမေနနဲ႕။အတူရွိစဥ္က လုပ္ႏုိင္တာ အကုန္လုပ္ေပးျပီး ခဲ့ျပီ။အဆင္မေျပတ့ဲပုံ လာ လာ ျပမေနနဲ႕။တစ္ကယ္ေတာ့ ဘာမွေတာ္စပ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။တာ၀န္ရွိလုိ႕ လုပ္ေပးေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။အတူေနခဲ့ဖူးတဲ့ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္သာ။ညည္း ေယာက်္ားကိုလည္း အစြမ္းအစရွိေအာင္ အလုပ္ လုပ္ခုိင္းအုံး။ေနာက္တစ္ခါ မလာနဲ႕ေတာ့ေအ ျမင္ရတာ စိတ္မခ်မ္းသာဘူး”။
ကၽြန္မလည္း အားမနာတမ္း ေျပာလိုက္မိပါေတာ့တယ္။ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္မွာ သူတုိ႕ျပန္သြားၾကပါတယ္။ေပးေနက် အတုိင္းေတာ့ ေပးလုိက္ရေသးတာပါပဲ။      စိန္စိန္ ျပန္သြားျပီး ႏွစ္ရက္ေလာက္ထိ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။သူ႕မွာ ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ၊စိတ္ဓာတ္ေလးေတြ၊ေနပုံထုိင္ပုံေလးေတြကို ကၽြန္မ ျပန္ေတြးမိျပီး ႏွေျမာေနပါတယ္။ဘာမွ မဆုိင္တဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ေနရသလုိပါပဲ။လူတစ္ေယာက္ကုိ ျပဳျပင္ပုံသြင္းတယ္ဆုိတာ အဲဒီလူမွာ ရွိတဲ့ ရွိရင္းစြဲ အရည္အေသြးနဲ႕ ဆုိင္သလား။ဒါမွမဟုတ္ က်င္လည္ ေနထုိင္ရာ ၀န္းက်င္အလုိက္ အေရာင္ေျပာင္းသြားတာလား။ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းစာ ထဲမွာ သင္ခဲ့ရဖူးတဲ့ ေက်းညီေနာင္လုိလား။ပုံျပင္ဆုိေပမဲ့ တစ္ကယ္ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ။ရွိျပီးသား အရည္အခ်င္း ေတြကေရာ ၀န္းက်င္ေၾကာင့္ ေလ်ာ့သြားႏုိင္တယ္လား။ဒါဆုိ ကၽြန္မတုိ႕ လူေတြကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေပးလုိ႕ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလား။ လားေပါင္းမ်ားစြာ ေမးခြန္းေတြနဲ႕ ကၽြန္မ အေတြးေတြ ခ်ာခ်ာလည္ေနခဲ့ပါတယ္။
      အခု အတူေန ကေလးမေလး ကလည္း သုံးႏွစ္ေလာက္ၾကာလာေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕ မိသားစု၀င္ ျဖစ္လာတာပါပဲ။ကၽြန္မ ကလည္း ကၽြန္မ လုပ္ေနက်အတုိင္း စာေတြဖတ္ခုိင္းျပီး၊အမ်ိဳးသားကလည္း သမီးနဲ႕အတူ အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးေနျပန္ျပီ။လူေတြကလည္း ေျပာၾကျပန္ျပီ “ဒီလင္မယား အမွတ္မရွိဘူးတဲ့”။ေျပာခ်င္တာ ေျပာၾကပါေစေတာ့........စိန္စိန္ကို ေစတနာထားခဲ့လုိ႕ ကၽြန္မမွာ ဘာေတြမွ မယုတ္ေလ်ာ့ခဲ့ပါဘူး။အခုေရာက္လာတဲ့ သမီးကုိ  စိန္စိန္ေလာက္ ကၽြန္မ အားထည့္ျပီး လုပ္မေပးရေတာ့ပါဘူး။အခံေကာင္းတယ္လုိ႕ ေျပာရမွာေပါ့။အရင္တစ္ေယာက္ လုပ္သြားလုိ႕ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ေစတနာ ေလွ်ာ့ထားရမယ္ဆုိတာေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ေနာက္တစ္ေယာက္ လုပ္သြားေတာ့လည္း ဒီ႕ထက္အဆင္ေျပ တဲ့ ေနာက္တစ္ေယာက္ ေပါင္းမ်ားစြာ ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။မေပၚလာ ေတာ့ရင္လည္း..........ကၽြန္မ ေစတနာမွာ တစ္ခုခု လြဲေနလုိ႕ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ ကေတာ့ ေစတနာရဲ႕ အစြမ္းကို ယုံၾကည္ေနဆဲ............။



                               
                                 ည-၈နာရီ၊၅၈မိနစ္
                                ၁၅.ဧျပီလ.၂၀၁၃ခုုႏွစ္။