ခင္သႏၱာ

ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ေပးၾကည့္္ပါ

Posted by Unknown at 1:53 AM Tuesday, November 3, 2015

သည္ေန႕ေခတ္တြင္ ကၽြန္မတုိ႕ အမ်ားဆုံး ၾကားေနရျပီး ေျပာျဖစ္ေနသည့္ အေၾကာင္းအရာ တုိ႕သည္ လူငယ္မ်ားကုိ ေနရာေပးျခင္း၊အားကုိးျခင္းတုိ႕ ျဖစ္သည္။ေခတ္ အဆက္ဆက္တြင္လည္း လူငယ္မ်ားကို အားကုိးေၾကာင္း ေရွးလူတုိ႕က ေျပာခဲ့ၾကပါသည္။လူငယ္မ်ားကို အားကုိးျခင္းသည္ လက္ရွိ လူၾကီးေနရာ ေရာက္ေနၾကသူမ်ား အစြမ္း ရွိသေလာက္ လုပ္ခဲ့ၾကျပီး မေအာင္ျမင္ခဲ့သည္မ်ားကို ဆက္လက္ တာ၀န္ေပးလုိျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ယေန႕ေခတ္ခါ သိသာထင္ရွားသည့္ ပမာ တစ္ခု ျပရေသာ္ ေဘာလုံးကစားနည္းပင္ ျဖစ္သည္။ ႕၂၃ ထက္ ႕ ၂၀ ကို ပုိအားကုိးၾကသည္။ ႕ ၂၀ ထက္ ပိုငယ္ရြယ္သည့္ မ်ိဳးဆက္သစ္ အားကစားသမားကို ပုိအားထားလာၾကသည္။ႏုိင္ငံေရးပါတီ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားတြင္လည္း လူငယ္မ်ားကို ျပဳစုပ်ိဴးေထာင္ ေပးလာၾကသည္။စီးပြားေရး ေလာကႏွင့္ ပရဟိတ လုပ္ငန္းမ်ား၌ပင္ လက္ဆင့္ကမ္း လြဲေျပာင္းေပးၾကရန္ လူငယ္မ်ားကို ေရြးခ်ယ္လာၾကသည္။ဤသည္မွာ ပိုမို ေကာင္းမြန္သည့္ မ်ိဳးဆက္ တစ္ဆက္ကို ေမွ်ာ္လင့္ၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။သုိ႕ေသာ္ လူငယ္မ်ားကို ေလ့က်င့္ေပးရုံ ၊ေမွ်ာ္လင့္ၾကရုံျဖင့္ ပိုမုိေကာင္းမြန္သည့္ မ်ိဳးဆက္ ေပၚထြက္ လာမည္ မဟုတ္ေၾကာင္း သတိခ်ပ္ ေစခ်င္ပါသည္။အမွန္တကယ္ လုပ္ရမည္မွာ တာ၀န္မ်ားကို လက္ေတြ႕ လြဲေျပာင္း လုပ္ကုိင္ေစျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ လူငယ္ဘ၀မွ ယခုလူလတ္ပုိင္း ေရာက္လာခ်ိန္ထိ ကၽြန္မ ျဖတ္သန္း၊ျမင္ေတြ႕ ခဲ့ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္အခ်ိဳ႕ကုိ စဥ္းစားၾကည့္မိပါသည္။ကၽြန္မတုိ႕ ငယ္ဘ၀ လမ္းစဥ္လူငယ္၊ေတဇလူငယ္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား ရွိစဥ္က ႏွစ္စဥ္ အဖြဲ႕၀င္ အသင္းသား အသစ္မ်ား တုိးလာေလ့ရွိပါသည္။ေလ့က်င့္ေပးထားသည့္ ေက်ာင္းသား လူငယ္မ်ားလည္း ႏွစ္စဥ္ အသုတ္လိုက္ရွိိေနပါသည္။သုိ႕ေသာ္လည္း အခမ္းအနား ၾကီးၾကီးမားမား ရွိေလတုိင္း ေတဇ အရြယ္ မဟုတ္ေတာ့သည့္ စီနီယာ အသင္းသားမ်ားကပင္ ဦေဆာင္လုပ္ကုိင္ေလ့ရွိပါသည္။ထုိ႕အတူပင္ ေက်ာင္း ဘင္ခရာ တီး၀ုိင္းမ်ားတြင္လည္း က်ိဳင္း ကိုင္သည့္ ဘင္ခရာတီး၀ုိင္း ေခါင္းေဆာင္သည္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မေျပာင္းတတ္။အထူးသျဖင့္ ႏုိင္ငံေတာ္ အခမ္းအနားမ်ားတြင္ တစ္စုံတစ္ခု မွားယြင္းသြားမည္ကို စိုးရိမ္ၾကကာ အေတြ႕အၾကံဳရွိျပီး ျဖစ္သည့္ လူေဟာင္းမ်ားကုိသာ တာ၀န္ယူေစေလ့ရွိသည္။အသင္းအဖြဲ႕အစည္းမ်ားတြင္လည္း စီနီယာၾကီးမ်ားက ကုိယ္မရွိလွ်င္ မျဖစ္ေတာ့သလုိ၊ကိုယ္တုိင္မွ ၀င္ မေဆာင္ရြက္ေပးလွ်င္ မေအာင္ျမင္ေတာ့မွာလုိ အေတြးမ်ား အေျပာမ်ားျဖင့္ တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္ေလ့ရွိၾကသည္။လူငယ္မ်ားအား စမ္းသပ္ တာ၀န္ေပးၾကည့္ဖုိ႕ကုိ လူၾကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ရြ႕ံၾကပါသည္။အထူးသျဖင့္ သူတုိ႕အေလးထားသည့္ အေၾကာင္းအရာ၊အျဖစ္အပ်က္ ကိစ္ၥမ်ားတြင္ အေတြ႕အၾကဳံ နည္းေနေသးသည့္ လူငယ္မ်ားကုိ တာ၀န္ေပးဖုိ႕ မရဲၾက။အမွားမခံႏုိင္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ရုိးသားစြာ စိတ္ပူသည့္ စီနီယာမ်ားရွိသလုိ စိတ္ပူခ်င္ေယာင္ေဆာင္သည့္ စီနီယာမ်ား ရွိေနသည္ကိုလည္း ၀မ္းနည္းစြာ ေတြ႕ခဲ့ဖူးရသည္။ သူတုိ႕ ေနရာ၊သူတုိ႕ အေရးပါမႈ၊သူတုိ႕ အက်ိဳးရွိမႈမ်ား ေပ်ာက္သြားမည္ စုိးေသာေၾကာင့္ ပခုံးေျပာင္း တာ၀န္ေပးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ကာ တာ၀န္မ်ားႏွင့္အတူ လူငယ္တုိ႕ ပခုံးမ်ားကို ေရာဖိထားၾကသည္။အေတြ႕အၾကဳံနည္းေနေသးသည့္ လူငယ္မ်ားက တာ၀န္မ်ားအျပင္ ေရာဖိထားခံရသည့္ အပုိမ်ားကိုပါ ထမ္းရေသာအခါ မႏုိင္မနင္း ျဖစ္လာၾကသည္။ထုိအခါက်မွ ”တာ၀န္ေပးေတာ့လည္း လုပ္ႏုိင္တာမွ မဟုတ္တာ ”ဟု ဆုိကာ စီနီယာမ်ား ပခုံးေပၚသုိ႕ ျပန္ေရာက္သြားၾကရသည္။ထုိနည္းျဖင့္ လူငယ္အမ်ားစုသည္ ပခံုးအသားမာ တက္သည္သာ အဖတ္တင္ျပီး တာ၀န္မ်ားကို ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္စြမ္း ေလ်ာ့နည္း လာၾကရသည္။ထုိ႕ေၾကာင့္ အဖြဲဲ႕ အစည္းအမ်ားစုတြင္ တြင္ ပထမလူ ျပီးလွ်င္ ရဲရဲ တာ၀န္ယူ၀ံ႕ သည့္ ဒုတိယ လူမ်ား ေပ်ာက္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။အသင္း၀င္တုိင္းတြင္ စုေပါင္း တာ၀န္ရွိဩသည္ဟုသာ ေရာတိေရာရာ တာ၀န္မ်ားျဖင့္ လည္ပတ္ေနၾကေတာ့သည္။လူငယ္မ်ားအား ေလ့က်င့္ေပးထား၊ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ေပးထားပါေသာ္လည္း လက္ေတြ႕ တာ၀န္ေပး အသုံးမခ်ရဲေသာေၾကာင့္ မ်ိဴးဆက္ ကြာဟ မႈမ်ား ေပၚေပါက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ကၽြန္မ လူငယ္ဘ၀က ျမင္ေတြ႕ ခံစားမိေနေသာ္လည္း ထုိအားနည္းခ်က္မ်ားကို ကိုယ္တုိင္ ၀င္ေရာက္ကူညီဖုိ႕၊ကိုယ့္အထက္ စီနီယာမ်ားကုိ ေထာက္ျပ ေဆြးေႏြးဖုိ႕ မရဲခဲ့ျပန္ပါ။ထုိသုိ႕ ေျပာဆုိ ေဆြးေႏြးမိျပီး လက္မခံၾကလွ်င္ ကၽြန္မအား ျငိဳုျငင္သြားမွာ စုိးေၾကာက္သည့္ စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္မည္ဟု ကုိယ့္ဘာသာ သုံးသပ္မိပါသည္။လူငယ္ေတြ ေနရာေပးမွ ျဖစ္မည္ဟု ေၾကြးေၾကာ္ေနၾကသည့္ စီနီယာ အခ်ိဳ႕ပင္လွ်င္ လက္ေတြ႕တြင္ လက္ခံသည္ကုိ မေတြ႕ခဲ့ရပါ။အမ်ားစု သည္ ကၽြန္မလုိပင္ စီနီယာမ်ား ျငိဳျငင္မည္ကို စုိးေၾကာက္ၾကေသာအခါ ေျပာေရးဆုိခြင့္ ဆုိသည့္ အသုံးအႏႈန္းသည္ လူငယ္မ်ားႏွင့္ လားလားမွ မဆုိင္ေတာ့။ နယ္ပယ္တစ္ခုတြင္ ကုိယ့္သိ ကုိယ္ေလ့ထားမိသည့္ အေၾကာင္းအရာကုိ တင္ျပ ေဆြးေႏြးမိသည့္အခါ၊အခ်ိန္ႏွင့္ တေျပးညီ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ တာ၀န္မ်ားကုိ စီနီယာမ်ားအား တင္ျပခ်ိန္မရဘဲ ကိုယ့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္လုိက္သည့္အခါ၊ထုိ ကိစ္ၥသည္ ကံအားေလ်ာ္စြာ ေအာင္ျမင္သြားသည့္ အခါ ၊သိသာ ထင္ရွားစြာ အရည္အခ်င္းမ်ား ေပၚထြက္ေနသည့္အခါ ထုိလူငယ္သည္ နာခံမႈ နည္းသူ၊အရုိအေသ နည္းသူ၊အဆင့္ေက်ာ္သူ လူစြာ အျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရ တတ္ေတာ့သည္။တာ၀န္ မေပးရဲျခင္းလား၊တာ၀န္ မေပးလုိျခင္းလား ဟုပင္ ေတြးခဲ့မိရသည္။ထုိအေတြးစိတ္တုိ႕ ရွိေနသည့္ ကၽြန္မ၊ျပီးခဲ့သည့္ ေက်ာင္းသား စုံညီပြဲတြင္ ကၽြန္မႏွင့္ ထိပ္တုိက္ ၾကဳံေတြ႕ရေတာ့သည္။ သမီး အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ သူ ၀ါသနာပါရာ ေအာ္ဂင္တီးရန္ ေစ်းႏႈန္းသင့္သည့္ ေအာ္ဂင္ေလး တစ္လုံး ကၽြန္မတုိ႕ ၀ယ္ေပးထားသည္။ဆရာမ်ားႏွင့္ စနစ္တက် သင္ေပးထားျခင္း မဟုတ္ဘဲ သူ႕ ေဖေဖႏွင့္အတူ စိတ္အပန္းေျပ တီးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ေျခာက္တန္းႏွစ္တြင္ သမီးတုိ႕ ေက်ာင္း၌ ေအာ္ဂင္ ဆရာတစ္ဦးကုိ ေခၚကာ ၀ါသနာပါသူ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားအား လူမႈေရးဘာသာ အခ်ိ္န္တြင္ သင္ၾကားခြင့္ ေပးလာပါသည္။သမီးကိုလည္း တက္ေစလုိက္သည္။သိသာတုိးတက္စြာ သမီးက တီးခတ္လာႏုိင္ခဲ့သည္။ဂီတႏွင့္ နားေ၀းသည့္ကၽြန္မပင္ သတိထားမိခဲ့ရသည္။သမီးက သူ႕ ေဖေဖ သင္ေပးထားသျဖင့္ ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္း၊ဇာတိမာန္ ၊တုိ႕ေက်ာင္း သီခ်င္းတုိ႕ကုိပါ တီးတတ္ေနခဲ့သည္။သမီး အရည္အခ်င္းကို သတိထားမိလာသည့္ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက ေက်ာင္းသားစုံညီပြဲတြင္ ေအာ္ဂင္တီးရန္ သမီးကို ေရြးလုိက္ေတာ့သည္။ ထုိသုိ႕ အေရြးခံရျခင္းကို သမီးမွာ ဂုဏ္ယူ မဆုံး၊ၾကြားလုိ႕ မဆုံး ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ေက်ာင္းခ်ိန္ျပင္ပ တြင္ ေလ့က်င့္မႈမ်ား လုပ္ၾကရသည္။ကၽြန္မတုိ႕လည္း အပင္ပန္းခံကာ ၾကိဳပုိ႕ လုပ္ရေတာ့သည္။ပန္းကမ္ၻာ ေမွ်ာ္စင္ သီခ်င္းကုိ သမီးက တီးကာ သမီး သူငယ္ခ်င္းမေလးက သီဆုိမည္။လင္းလုိက္စမ္းပါ ၾကယ္ကေလးရယ္ သီးခ်င္းကုိ သမီးတုိ႕ႏွင့္ အတန္းတူပင္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က တီးကာ ေနာက္ တစ္ေယာက္ ကဆုိၾကမည္ျဖစ္သည္။ေအာ္ဂင္တီးတတ္သူ ႏွစ္ေယာက္အနက္က ေကာင္ေလးက ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေတာ္ေတာ္ တီးတတ္သည္။သူ႕မိဘမ်ားက ငယ္စဥ္ကတည္းက ပေရာ္ဖယ္္ရွင္နယ္ ဆရာကို ေခၚကာ သင္ၾကားေပးထားသည္။သီခ်င္းၾကီး သီခ်င္းခန္႕ ေတြထိ တီးႏုိင္သူ ျဖစ္သည္။ေလ့က်င့္ ေနၾကသည့္ အခ်ိန္တြင္ ကိုယ့္ ေအာ္ဂင္ ကုိယ္သယ္လာကာ ေက်ာင္းမွာ ေလ့က်င့္ၾကသည္။သမီး ေအာ္ဂင္က ေက်ာင္းမွ ပလပ္ေပါက္မ်ားႏွင့္ အဆင္မေျပေသာ အခါ ေကာင္ေလး ေအာ္ဂင္ျဖင့္သာ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ေလ့က်င့္ၾကရသည္။ေကာင္ေလး ေအာ္ဂင္သည္ ပရုိေတြ တီးသည့္ အမ်ိဳးအစား မ်ိဳးျဖစ္သည္။ေလ့က်င့္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ပေရာ္ဖယ္ရွင္နယ္ ဆရာတစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက ေခၚထားေပးသည္။စုံညီပြဲ နီးလာသည့္အခါ ထုိဆရာက ေနျပည္ေတာ္ ဗုိလ္ရႈသဘင္ အခမ္းအနားတြင္ တာ၀န္ေပးျခင္း ခံရသည္။ေက်ာင္းတြင္ တေယာသင္ၾကားေပးေနသည့္ ဆရာတစ္ေယာက္ ကို အကူအညီေတာင္းကာ ထားခဲ့လုိက္ရေတာ့သည္။ေအာ္ဂင္၊တေယာ သီခ်င္းဆုိသံ တုိ႕ျဖင့္ ျမိဳင္ျမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္ ဆုိတီးေလ့က်င့္ ေနၾကသည့္ ကေလးမ်ားကို ၾကည့္ရသည္မွာ အားမာန္အျပည့္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ေလ့က်င့္ ခ်ိ္န္မ်ားတြင္ တေယာဆရာက ေအာ္ဂင္တီးသူ ႏွစ္ေယာက္အနက္ သမီးကုိ အနည္းငယ္ စိတ္မခ်သလုိ ျဖစ္ေနသည္။ေနာက္ထပ္ ေအာ္ဂင္တစ္လုံးျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္ ျပိဳင္တူ ေလ့က်င့္ၾကသည္။ ေက်ာင္းသား စုံညီပြဲေတာ္ေန႕တြင္ စစ္တုိင္းမွဴးကိုယ္တုိင္ လာၾကည့္မည္ ဆုိသည့္ သတင္းက ပြဲမတုိင္မီ တစ္ရက္အလုိတြင္ သိလုိက္ရသည္။မီဒီယာမ်ား ရုပ္သံလုိင္းမ်ားကိုလည္း ဖိတ္ၾကားထားသည္။သမီးတုိ႕ေက်ာင္းက စစ္တပ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္တြင္ ရွိေနသည့္ နာမည္ရွိ ေက်ာင္းျဖစ္သည္။ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ကုိယ္တုိင္က ဗုိလ္မွဴးျဖစ္သည္။ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက ကေလးမ်ားကုိ ေနရာေပးျပီး နားလည္ေပးတတ္သူ ျဖစ္သည္။သူ ကိုယ္တုိင္လည္း လူလတ္ပုိင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္။စုံညီပြဲမနက္တြင္ သမီးက အလွေတြျပင္ရင္း စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။ကၽြန္မ ကိုယ္တုိင္ပင္ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိသည္။ေနာက္ဆုံးအၾကိမ္ ေလ့က်င့္ရန္အတြက္ ေက်ာင္းသုိ႕ ေစာသြားၾကရသည္။ခန္းမထဲတြင္ ေလ့က်င့္မႈ မလုပ္ခင္ တေယာကဆရာ စင္ေပၚတြင္ တီးမည့္ ေအာ္ဂင္ ခလုတ္မ်ား အား သမီးအား ျပေနသည္။အစ အဆုံး သူကိုယ္တုိင္ စင္ေပးမွာ ျဖစ္ျပီး တီးရမည့္ ခလုတ္မ်ားကုိ ျပန္လည္သင္ၾကားေပးေနသည္။ကၽြန္မတုိ႕ မိဘမ်ားက ခပ္လွမ္းလွမ္းက ၾကည့္ေနၾကရသည္။သမီးမ်က္ႏွာ ပ်က္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေသာ္လည္း ကၽြန္မ စိတ္ထဲ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ဟုသာ ထင္လုိက္မိသည္။ ပြဲေတာ္ က်င္းပမည့္ ခန္းမထဲတြင္ လူအျပည့္ ေနရာယူျပီးေနျပီ။စစ္တုိင္းမွဴး ေရာက္လာမည့္ အခ်ိ္န္ကုိ ေစာင့္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ေလ့က်င့္သည့္ ေနရာႏွင့္ ခန္းမသုိ႕ အကူးလမ္းတြင္ သမီးႏွင့္ သူ႕သူငယ္ခ်င္မေလးတုိ႕ အေျခအတင္ စကားေတြ ေျပာေနၾကသည္။ကၽြန္မလည္း သူတုိ႕ေနာက္နား လုိက္ပါလာသျဖင့္ ေမးလုိက္မိသည္။ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေျပာျပသည့္အေၾကာင္းအရာ ၾကားလုိက္ရသည့္အခါ ကၽြန္မ တစ္ကိုယ္လုံး ေသြးတုိ႕ ဆူပြက္သြားရသည္။ သည္ေန႕မနက္ ေလ့က်င့္ တီးေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ သမီးက သတိထားမိသည္မွာ ေအာ္ဂင္က သူမတီးဘဲ ရပ္ေနလည္း တီးလုံးသံက ပုံမွန္ ဆက္ထြက္ေနသည္ဟု ဆုိသည္။သီခ်င္းဆုိမည့္ ကေလးကလည္း တီ၀ုိင္းႏွင့္ ဆုိရသည့္ ခံစားမႈ မဟုတ္ဘဲ ကာရာအုိေက ဆုိေနရသလုိ ျဖစ္သျဖင့္ မၾကိဳက္ဟု ဆုိသည္။သမီး မ်က္၀န္းတြင္ မ်က္ရည္တုိ႕ စုိ႕ေနျပီ။သူ႕တီးသည့္ လက္သံမဟုတ္ဘဲ တီးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရမည့္ အျဖစ္ကို သူ လက္မခံႏုိင္။သူ႕ လက္သံျဖင့္သာ ပရိသတ္ကို တီးျပလုိသည္။အခမ္းအနား စရန္ အနည္းငယ္သာ လုိေတာ့သည္။သမီးတုိ႕ကုိ ထားခဲ့ကာ ေလ့က်င့္ရာ ခန္းမထဲသို႕ ကၽြန္မ ဒုန္းဆုိင္း ျပန္ေျပးလုိက္ေတာ့သည္။ေအာ္ဂင္မ်ားကုိ ျဖဳတ္ကာ ခန္းမထဲသုိ႕ ေရႊ႕ဖုိ႕လုပ္ေနသည့္ တေယာဆရာျဖင့္ ဆုံမိေတာ့သည္။ေအာ္ဂင္ကုိ ဘာလုပ္ထားတာလဲဆရာ၊ဟု ကၽြန္မ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးလုိက္မိသည္။မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ဘာမွ မလုပ္ဟု ဆုိသည္။”ကေလးေတြကို ေလွ်ာ့မတြက္ပါနဲ႕ဆရာ၊ကၽြန္မတုိ႕သာ မသိတာ ကေလးေတြ အကုန္သိေနၾကတယ္”ကၽြန္မ စကားသံတုိ႕က အနည္းငယ္ မာသြားေတာ့သည္။ထုိအခါ ”အားလုံး အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားထားတာ အစ္မၾကီး မေႏွာက္ယွက္ပါနဲဲ႕၊စစ္တုိင္းမွဴး ကုိယ္တုိင္လာၾကည့္မွာ အမွားအယြင္းျဖစ္သြားလုိ႕ မရဘူး။”တေယာ ဆရာကလည္း ကၽြန္မကုိ ၀တ္ၱရားေႏွာက္ယွက္သူ သဖြယ္ တုန္႕ျပန္ပါေတာ့သည္။ ကၽြန္မ ေလသံတုိ႕ ေလွ်ာ့ခ်လုိက္ကာ “အသံ သြင္းထားတာ မလားဆရာ ျပန္ဖ်က္ေပးပါ” ဟုေတာင္းဆုိလုိက္သည္။သူကလည္း လုပ္မေပးႏုိင္၊သူ႕ေစတနာကို မေစာ္ကားသင့္ေၾကာင္း ၊ညက တစ္ညလုံး အိပ္ပ်က္ခံကာ ျမန္မာ့အသံတြင္ ပေရာ္ဖယ္ရွင္ တစ္ဦးျဖင့္ တီးလုံသံကုိသြင္းခဲ့ရေၾကာင္းဆုိလာသည္။ကၽြန္မ စိတ္တုိ႕ ထိန္းမရေတာ့ ”ဆရာကိုယ္တုိင္ အႏုပညာသမား တစ္ဦးျဖစ္ျပီး ကေလးေတြကို ေတာ္ေတာ္ရက္စက္ တာပဲ”ဟု ေျပာပစ္လုိက္မိေတာ့သည္။ေနာက္ဆုံး ကၽြန္မ သည္ကိစ္ၥ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး လုပ္ခိုင္းတာလားဟု ေမးလုိက္ေတာ့သည္။လုပ္ခိုင္းသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း သိပါသည္ဟု ေ၀့လည္ ေခ်ာင္ပတ္ အေျဖေပးသည္။ကၽြန္မ အျပင္းအထန္ ကန္႕ကြတ္ေနသည့္အခါ သူက “ဟုတ္ျပီ တီလုံးသံေတြကို အကုန္လုံး ျပန္ဖ်က္ေပးမယ္။အစ္မၾကီး သမီး စင္ေပၚမွာ လက္ကြက္ မမွားပါဘူးလုိ႕ အာမခံလား”ဟု စိန္ေခၚလာေတာ့သည္။စုံညီပြဲေတာ္ကလည္း စတင္ဖြင့္လွစ္ေၾကာင္း ေၾကျငာသံၾကားေနရျပီ။ကၽြန္မ ကလည္းမေလွ်ာ့ သည္တစ္ခါ မတုိက္ဖ်က္ႏုိင္လွ်င္ အျမဲတမ္းအတြက္ အက်င့္ပါသြားေတာ့မည္ကို စုိးမိသည္။ကၽြန္မ သမီး မမွားပါဘူးလုိ႕ အာမ မခံႏုိင္ေၾကာင္း၊ျပိဳင္ပြဲ ယဥ္ျပိဳင္ေနသည္ မဟုတ္သျဖင့္ မွားပုိင္ခြင့္ရွိေၾကာင္း၊ေက်ာင္းသားစုံညီ ပြဲေတာ္ဆုိသည္မွာ ေက်ာင္းသားမ်ား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ ပါ၀င္သင့္ေၾကာင္း၊တီးလုံးမွားသြားသျဖင့္ စစ္တုိင္းမွဴး အျပစ္စကား ဆုိခဲ့လွ်င္ ကၽြန္မ တာ၀န္ယူ ေျဖရွင္းမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းတုိ႕ကို ေျပာလုိက္မိေတာ့သည္။ေနာက္ဆုံး ၌သမီးတုိ႕ စင္ေပၚတက္ခါနီး ငါးမိနစ္အလုိတြင္ ေအာ္ဂင္တြင္ ထည့္သြင္းထားသည့္ တီးလုံးအားလုံးကုိ ဖ်က္ေပးလုိက္ေတာ့သည္။ကၽြန္မ ခန္းမထဲသုိ႕ ျပန္ေျပး၀င္ကာ စင္ေနာက္ဘက္နားမွ သမီးတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ကို ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။ “ေအာ္ဂင္ကို သမီးကုိယ္တုိင္ တီးမွ အသံထြက္ေတာ့မွာေနာ္၊ဆုိတဲ့ သမီးေလးလည္း တီး၀ုိင္းနဲ႕ ဆုိသလုိ ဆုိရမွာ သိလား ဖုိက္တင္း”။ ထုိ႕ေနာက္ ပရိသတ္ထဲတြင္ ကၽြန္မ ၀င္ေရာက္နားေထာင္ေနလုိက္သည္။ယုံၾကည္မႈ အျပည့္ျဖင့္ တီးေနသည့္ သမီးေလး ဟန္၊ေက်နပ္မႈ အျပည့္ျဖင့္ သီဆုိေနသည့္ သမီး သူငယ္ခ်င္းေလး တုိ႕ကို ၾကည့္ကာ ကၽြန္မ ပီတိ မ်က္ရည္က်ေနမိသည္။အမွားအယြင္းမရွိ တီးျပ၊ဆုိျပ သြားႏုိင္ခဲ့သည္။စစ္တုိင္းမွဴး အပါအ၀င္ ပရိသတ္တုိ႕ လက္ခုပ္ၾသဘာ တီး အားေပးၾကသည္။စင္ေပၚမွ ျပန္ဆင္းလာသည့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ တေယာဆရာဆီ ကၽြန္မ ျပန္ေခၚသြားေပးလုိက္သည္။ထုိ႕ေနာက္ ကၽြန္မႏွင့္အတူ စကားတစ္ခြန္းကို ဆုိေစလုိက္သည္။ “ကေလးေတြကို ယုံၾကည္ေပးခဲ့လုိ႕ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ”။မူလက ကၽြန္မ စိတ္တုိ႕သည္ မိခင္တစ္ေယာက္ စိတ္ သီးသန္႕သာ ျဖစ္ေနသည္။သမီးတစ္ေယာက္၏ ခံစားခ်က္ကုိ ေျဖရွင္းေပးလုိျခင္းျဖစ္သည္။သုိ႕ေသာ္ တေယာဆရာျဖင့္ အျပန္အလွန္ စကားတုိ႕ ဆုိေနရင္းက လူငယ္အားလုံးအတြက္ ကုိယ္စားျပဳ ေျပာေနမိသည္။ကၽြန္မ ျဖတ္သန္း ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည္ လူငယ္မ်ား ေနရာေပ်ာက္မႈ၊ယုံၾကည္ မခံရမႈတုိ႕ကိုပါ အေတြးထဲ ျပန္ျမင္ေယာင္လာသည္။ထုိအခါ အခြင့္အေရးကို လက္လြတ္မခံဘဲ ဇြတ္တြန္း ေျပာမိျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ ေနရာတြင္ အျခား မိခင္ ျဖစ္ေနခဲ့ေသာ္၊ကၽြန္မလုိ အေၾကာက္အလန္႕မရွိ မေျဖရွင္းခဲ့ေသာ္၊စိတ္ဒဏ္ရာ ရကာ ယုံၾကည္မႈေတြ ေပ်ာက္သြားမည့္ ကေလးမ်ား၊လူငယ္မ်ား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိေနမည္လဲ ဆုိသည္ကို အိမ္ အျပန္လမ္းတြင္ ေတြးေနမိသည္။တစ္ႏုိင္ငံလုံး အတုိင္းအတာ ႏွင့္ ဆုိလွ်င္ဟု ဆက္ေတြးမိသည္အခါ သက္ျပင္းေမာေမာတုိ႕ကုိ သာ အသာဖြဖြ ခ်လုိက္မိပါေတာ့သည္။ ခင္သႏ္ၱာ ၆ရက္၊၆လ၊၂၀၁၅ ခုႏွစ္။ ည- ၁၂နာရီ၊၄၄မိနစ္။

၂၀၁၅ အေတြးစမ်ား

Posted by Unknown at 1:47 AM

Discovery လုိင္းမ်ားမွ ထုတ္္လြင့္ျပသသည့္ ေတာတြင္း တိရိစ္ၦာန္ တုိ႕ အမူအက်င့္ ပုံရိပ္မ်ားကို ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားသည္။ရုိက္ကူး မွတ္တမ္းတင္ၾကသည့္ သူမ်ားကုိ လည္း ေက်းဇူးတင္ ခ်ီးက်ဴးမိပါသည္။ရုပ္ျမင္သံၾကားကို မၾကည့္သေလာက္နီးပါးရွိသည့္ ကၽြန္မ ထုိလုိင္းေလးကို စိတ္၀င္စားစြာ ၾကည့္မိတတ္္သည္။ယခုေခတ္တြင္ေတာ့ လက္ကိုင္ဖုန္းျဖင့္ အင္တာနက္မွ ၾကည့္ခြင့္ရလာသည့္ အခါ အခ်ိန္မကုန္ ေနရာမေရြးၾကည့္ႏုိင္သည့္ အတြက္ ပုိအဆင္ေျပေနသည္။ၾကည့္မိေလတုိင္း ေတာတြင္း တိရိစ္ၦာန္တုိ႕ ၏အမူအက်င့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ လူတုိ႕တြင္ ရွိေနတတ္သည္ကို သတိျပဳမိရသည္။ထုိ႕ျပင္ သူတုိ႕ဆီမွ အတုယူစရာ ၊သင္ခန္းစာ ရစရာ မ်ားစြာကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ကၽြန္မ သတိထားမိသည့္ သာဓက အနည္းငယ္ကုိ တင္ျပလုိပါသည္။သမင္ေနာက္သို႕ ေျခေသၤ့လုိက္ေနသည့္ လႈပ္ရွားမႈ ျပကြက္ကုိ ၾကည့္ေနစဥ္ ရုပ္ျမင္သံၾကား ဖန္သားျပင္ ေအာက္ေျခတြင္ သမင္ ေျပးႏႈန္းႏွင့္ ျခေသၤ့ ေျပးႏႈန္းတုိ႕ကို တုိင္းတာေနသည့္ စာတန္း ထုိးထားသည္။သမင္ ေျပးႏႈန္းသည္ တစ္နာရီလွ်င္ ၉၆ ကီလုိမီတာေျပးႏုိင္ျပီး၊ျခေသၤ့ကမူ တစ္နာရီလွ်င္ ၈၆ ကီလုိမိတာ ေျပးႏုိင္သည္ ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။ အတိအက်ေတာ့ ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ့။ေသခ်ာသည္ကေတာ့ သမင္ ေျပးႏႈန္းသည္ ျခေသၤ့ ေျပးႏႈန္းထက္သာသည္က အမွန္ပင္။သုိ႕ေသာ္ သမင္သည္ ျခေသၤ့ အစာ အျဖစ္ အစဥ္အျမဲနီးပါး က်ေရာက္ခဲဲ့ရသည္။ေလ့လာသူ သုေတသီတုိ႕က ေနာက္ခံ စကားေျပာျဖင့္ ရွင္းျပၾကသည္ ၊သမင္သည္ ျခေသၤ့ထက္ ေျပးႏႈန္းျမန္ေသာ္လည္း ရန္သူ႕ လက္မွ လြတ္ေအာင္ ေျပးေနစဥ္အတြင္း ရန္သူ မီလာျပီလား ဟူသည့္ စိတ္ျဖင့္ မၾကာခန ေနာက္ လွည့္ၾကည့္ေနတတ္သည္။ထုိအခါ ေျပးႏႈန္းတုိ႕က ၉၆ ကီလုိမီတာ မရွိေတာ့။ျပသေနသည့္ ေျပးႏႈန္းတုိ႕က သမင္ ေနာက္လွည့္ ၾကည့္တုိင္း ေလ်ာ့က်ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ျခေသၤ့ကမူ သားေကာင္ကို စတင္ လုိက္ကတည္းက ေျပးႏႈန္းသည္ တစ္နာရီ ၈၆ ကီလုိမီတာ ဆုိလွ်င္ ထုိအတုိင္းသာ တသမတ္တည္း သားေကာင္ကို မမိ မခ်င္း ေလွ်ာ့ခ်သည္ မရွိ ေျပးလုိက္ေနသည္။ထုိ႕ေၾကာင့္ ျခေသၤ့သည္ သမင္ ကို ဖမ္းဆီးရမိသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ကၽြန္မတုိ႕ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈတြင္ အသက္ေဘးမွ လြတ္ေအာင္ ေျပးရသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း သမင္ကဲ့သုိ႕ ေနာက္ျပန္လွည့္ ၾကည့္မိသည္က မ်ားပါသည္။စ မိသည့္ အလုပ္တစ္ခုအတြက္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ မႈတုိ႕က ဆုံးခန္းမတုိင္ခင္ ေနာက္လွည့္ၾကည့္မိသည္က အခါခါ။ထုိအခါ သမင္ကဲ့သုိ႕ က်ရႈံးမႈမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရတတ္သည္။သည္ ေနရာတြင္ ျခေသၤ့ အားက အတုယူစရာ ေကာင္းလွသည္။သူ႕အတြက္ ေျပးႏႈန္းေလွ်ာ့ ခ်လုိက္ပါေသာ္လည္း သားေကာင္ မမိရုံသာ။အသက္ေဘး အတြက္ ပူပန္ရန္ မလုိ။သုိ႕ေသာ္လည္း ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈကို ဘယ္ေတာ့မွ ေလွ်ာ့ခ် မပစ္လုိက္။ ေနာက္ထပ္ ျပကြက္တစ္ခုက ျခေသ့ၤႏွင့္ ကၽြဲအုပ္ စု ျဖစ္သည္။ေတာတြင္းသားေကာင္တုိ႕ စရုိက္သည္ အနည္းငယ္ အ့ံၾသစရာ ေကာင္းေနပါသည္။ျမင္က်ား၊ကၽြဲ ၊သမင္ တုိ႕သည္ အုပ္စုလုိက္ သြားလာ စားေသာက္ေနရာမွ ျခေသၤ့ လုိက္ျခင္း ခံရသည့္အခါ အသက္လုေျပးၾကရသည္။ထုိသုိ႕ ေျပးေနရာမွ သူတုိ႕အုပ္စုထဲမွ သားေကာင္ တစ္ေကာင္ ေကာင္ကို ျခေသ့ၤဖမ္းမိလုိက္ ခ်ိန္တြင္ အျခားသားေကာင္တုိ႕က ဆက္မေျပးေတာ့ဘဲ အုပ္စု ရပ္လုိက္ၾကေတာ့သည္။ထုိ အနီးအပါးမွာပင္ ဆက္လက္ စားေသာက္ ေနရင္း ရပ္ေနၾကသည္။သူတုိ႕ေရွ႕တြြင္ ျမင္ေတြ႕ေနရသည့္ ဘ၀တူ သားေကာင္ကို ကိုက္ျဖတ္ စားေသာက္ခံေနရသည့္ အေပၚ ေၾကာက္ရြ႕ံျခင္း၊စာနာျခင္း အလ်င္းမရွိ ပကတိ အတုိင္း ဆက္လက္ လႈပ္ရွား အသက္၀င္ႏုိင္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။တိရိစ္ၦာန္မ်ား ျဖစ္ေနသည့္ အတြက္ အဆင္ျမင့္ ခံစားခ်က္ မရွိၾကျခင္း ျဖစ္မည္ဟု ေတြးမိခဲ့သည္။သားေကာင္မ်ားသာ အျမဲရႈံးနိမ့္ေနသည္ကို ၾကည့္ဖူး ခဲ့သည့္ ကၽြန္မ၊လြန္ခဲ့သည့္ ရက္မ်ားက ၾကည့္လုိက္ရသည့္ ျပကြက္ေၾကာင့္ ခြန္အားတစ္မ်ိဳး ရရွိလုိက္သည္။ေျပးလႊားေနသည့္ ကၽြဲအုပ္စု တြင္းမွ တစ္ေကာင္ကို ျခေသ့ၤ ဖမ္းမိခ်ိန္တြင္ ထုံးစံအတုိင္း အျခားေသာ ကၽြဲမ်ားက ရပ္လုိက္ ၾကျပီး သူတုိ႕အေဖာ္ စ်ာပနကို ၾကည့္သလုိ ၾကည့္ေနၾကသည္။ျခေသ့ၤက ကၽြဲ၏ ဂုတ္သားကို ခဲဲထားလုိက္ခ်ိန္တြင္ ကၽြဲက သူ႕ ဦးခ်ိဳျဖင့္ ျခေသၤ့၀မ္းဗုိက္ကို ေကာ္ထုတ္ပစ္လုိက္ေတာ့သည္။မထင္မွတ္ထားသည့္ တုိက္ကြက္ေၾကာင့္ ျခေသ့ၤအနည္းငယ္ အံ႕ၾသသြားပုံရသည္။ထုိအခ်ိန္္တြင္ ကၽြဲက သူ႕ ဦးခ်ိဳျဖင့္ ျခေသ့ၤအား ဆက္တုိက္ တုိက္ခုိက္ေတာ့သည္။က်န္ေနသည့္ ကၽြဲအားလုံးလည္း ေခတ္ၱ ရပ္ၾကည့္လုိက္ၾကသည္။ျခေသ့ၤက တစ္ဖန္ ျပန္လည္ တုိက္ခိုက္ခ်ိန္တြင္ အဖြဲ႕၀င္ ကၽြဲတုိ႕ စိတ္၀င္စားမႈက ေလ်ာ့က်သြားကာ ဘာသိဘာသာ ေနလုိက္ၾကသည္။သားေကာင္ ကၽြဲက သူ႕႕အားသာခ်က္ကို သိလုိက္ပုံရသည္ ဦးခ်ိဳျဖင့္ ျခေသ့ၤ၀မ္းဗုိက္ ကိုသာ ခတ္ျပီး တုိက္ခိုက္ေနသည္။ျခေသ့ၤလည္း ကၽြဲနားသို႕ ရဲရဲ၀ံံ့၀့ံ မကပ္ရဲသလုိ ျဖစ္ေနသည္။ကၽြဲ ၏ လည္ပင္းႏွင့္ ေနာက္ပုိင္း ဧရိယာတုိ႕ကိုသာ လွည့္ပတ္ ကုိက္ခဲရန္ ၾကိဳးစားေနသည္။ျပန္လည္ တုိက္ခိုက္က်င့္ မရွိဘူးသည့္ ကၽြဲက တုိက္ပြဲအထာကို မသိသျဖင့္ ခ်က္ေကာင္း မထိႏုိင္ဘဲ မွန္းဆကာ ျပန္လည္ ခုခံ ေနရရွာသည္။ထုိ႕ျပင္ လစ္လွ်င္ လစ္သလုိ ထြက္ေျပးဖုိ႕ ၾကိဳးစားေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ျခေသ့ၤ ကေတာ့ ကၽြမ္းက်င္စြာ ေခ်ာင္းေျမာင္းကာ ကၽြဲ၏ ေနရာ အႏွံ႕ကုိ တုိက္ခုိက္ေနသည္။တစ္ကိုယ္ လုံး ကိုက္ခဲ ခံထားရသျဖင့္ ကၽြဲတစ္ကုိယ္လုံးတြင္ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေနျပီ ျဖစ္သည္။ႏွစ္ေကာင္စလုံးမွာလည္း ေမာဟုိက္စ ျပဳလာၾကသည္။ ၾကည့္ေနသည့္ ကၽြန္မ အသက္ရႈ ေအာင့္ထားမိေနသည္။အဖြဲ႕၀င္ ကၽြဲမ်ားက တစ္ဖန္ စိတ္၀င္စားသလုိ ျငိမ္ျပီး ၾကည့္ေနျပန္သည္။တစ္ၾကိမ္တြင္ေတာ့ ျခေသ့ၤက က ကၽြဲ၏ ဦးေခါင္း ခ်ိဳႏွစ္ခု အလယ္ေနရာသုိ႕ အားကုန္ ခဲထားလုိက္ေတာ့သည္။ဦးခ်ိဳကုိသာ အားျပဳတတ္သည္ ကၽြဲအဖုိ႕ အခက္ေတြ႕ေနျပီျဖစ္သည္။တုိက္ခိုက္ ေနၾကသည့္ ျခေသ့ၤႏွင့္ ကၽြဲ ႏွစ္ေကာင္ စလုံးက အလုံးအထည္၊ အရပ္ ၊အင္အားျခင္း ညီမွ်ေနၾကသည္ ။ထိုအခါ ကၽြဲ ခမွ်ာ ခတ္ ထုတ္လုိ႕လည္း မရ ၊ ခါခ် ၍လည္း မႏုိင္ျဖစ္ေနရသည္။ထုိအခ်ိန္္တြင္ မထင္မွတ္ထားသည့္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ျမင္ကြင္းတြင္းသို႕ ၀င္လာခဲဲ့သည္။ရပ္ၾကည့္ အဖြဲ႕၀င္ ကၽြဲမ်ားထဲဲမွ တစ္ေကာင္က ျခေသ့ၤ ေနာက္ပုိင္း တင္ပါး ေနရာကို ဦးခ်ဳိ ျဖင့္ ၀င္ခတ္လုိက္ေတာ့သည္။ျခေသ့ၤလည္း ရုတ္တရက္ မုိ႕ ေရွ႕မွ ခဲထားမိသည့္ ကၽြဲ ကုိလႊတ္လုိက္ျပီး အကူ၀င္လာသည့္ ကၽြဲကို ျပန္တုိက္ေတာ့သည္။သုံးေလးခ်က္ေလာက္ အကုိက္ခံထိသြားသည့္ အကူ ကၽြဲက အဖြဲ႕၀င္ ကၽြဲမ်ားထံ ျပန္ ေျပး၀င္ သြားေတာ့သည္။ရပ္ၾကည့္ ေနၾကသည့္ ကၽြဲမ်ားအား တစ္ဖြဲ႕လုံး ၀င္ကူလုိက္လွ်င္ ျခေသ့ၤကို ႏုိင္ ႏုိင္ေၾကာင္း သိေစခ်င္ေနမိသည္။ကၽြန္မ လူ႕စိတ္ လုိ ေတြးေနမိျခင္း ျဖစ္သည္။ျခေသ့ၤမွာ အေတာ္ လက္ပန္းက်ေနပုံ ေပၚသည္။ေျမျပင္တြင္ ေခတ္ၲလွဲကာ ကၽြဲကို မ်က္ျခည္ မျပတ္ ၾကည့္ေနသည္။ ထုိအခါ သားေကာင္ကၽြဲက ဇြတ္တုိးကာ ဦးခ်ိဳျဖင့္ ခတ္ေနေတာ့သည္။ျခေသ့ၤက ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ဦးခ်ိဳ ႏွစ္ခုၾကား ကုိက္ရန္ ၾကိဳးစားခ်ိန္တြင္ ကၽြဲက လက္ဦးမႈ ရယူကာ ျခေသ့ၤ ၀မ္းဗုိက္ကို ဦးခ်ိဳျဖင့္ ထုိးခတ္လုိက္ေတာ့သည္။ခ်က္ေကာင္းကုိထိကာ ေျမျပင္ေပၚသို႕ လဲက်သြားေတာ့သည္။ ကၽြဲႏိုင္သြား သည္ကုိ ေသခ်ာ သိလုိက္မွ ကၽြန္မ အသက္ျပင္းျပင္းရႈလုိက္မိသည္။တစ္ေကာင္တည္းအားျဖင့္ ဇြဲမေလွ်ာ့ဘဲ ႏုိင္ေအာင္တုိက္ႏုိင္သည့္ ကၽြဲကို လက္ဆြဲႏွဳတ္ဆက္ခ်င္ စိတ္ပင္ ေပါက္သြားမိသည္။ထုိ႕ျပင္ ကိုယ္ႏွင့္ မ်ိဳးႏြယ္တူ တစ္ေကာင္ ဒုက္ၡ ေရာက္ေနသည္ကို ၀င္ကူ ရေကာင္း မွန္း သိသည့္ အကူ ကၽြဲကုိလည္း ဂုဏ္ျပဳစကား ဆုိခ်င္ေနမိသည္။သတ္ၲိ ရွိလုိ႕ ၀င္တုိက္ေပးျခင္း မဟုတ္ေစကာမူ သူ႕ေၾကာင့္ သားေကာင္ ကၽြဲ အႏုိင္ရခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္မ သုံးသပ္မိပါသည္။ကၽြန္မတုိ႕ လူအဖြဲ႕ အစည္းတြင္လည္း တူညီသည့္ ျပႆနာ ကို ရင္ဆုိင္ ေျဖရွင္းၾကရသည့္အခါ တစ္ဖြဲ႕တည္း သားမ်ားက ကုိယ့္ထံသုိ႕ တုိက္ရုိက္ မထိခိုက္ မခ်င္း ၀င္ကူ ရေကာင္းမွန္း မသိၾက။ထုိ႕အတူပင္ ရင္ဆုိင္ ေျဖရင္းရသူကလည္း တစ္ဦးအားျဖင့္ တုိက္လာရသည့္အခါ အားမတန္လုိ႕ မာန္ေလွ်ာ့ ဆုိသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္တုိ႕က ရွိလာတတ္သည္။လူႏွင့္ တိရိစ္ၦာန္ တုိ႕ကို ေပါင္းကာ သတ္ၲ၀ါဟု ေခၚေ၀ၚသတ္မွတ္ၾကသည္။ကြာျခားခ်က္မွာ လူတုိ႕သည္ အဆင့္ျမင့္ ခံစားတတ္ျခင္းႏွင့္ ေတြးေတာ ဆင္ျခင္ကာ ကုိယ္ခ်င္းစာတတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ထုိခံစားခ်က္ တုိ႕ ရွိမေနပါ လွ်င္ အတူတူပင္ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။ ေနာက္ထပ္ ၾကည့္မိသည္က လူသားတို႕ ၏ တုိက္ပြဲ ျဖစ္သည္။ႏုိင္ငံအခ်ိဳ႕၏ လႊတ္ေတာ္တြင္း မေက်လည္မႈမ်ားေၾကာင့္ ရန္ျဖစ္ၾကပုံမ်ား ျဖစ္သည္။ႏုိင္ငံကို လုိက္၍ရန္ျဖစ္ၾကပုံ ကလည္း ကြဲျပားၾကသည္။အိႏ္ၵိယ လႊတ္ေတာ္တြင္း ကုိယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕ ရန္ျဖစ္သည္မွာ အတုိက္အခံ ပါတီႏွစ္ဖြဲ႕ က ထုိးၾက ၾကိတ္ၾကႏွင့္၊ဂ်ပန္ လႊတ္ေတာ္တြင္း ျမင္ကြင္း ကေတာ့ျဖင့္ အခ်င္းခ်င္း ပါးရုိက္ ကန္ေက်ာက္ ၾကသည္။ထိပ္သီးႏုိင္ငံမ်ား ျဖစ္သည့္ အေမရိကန္ ႏွင့္ အဂၤလန္ လႊတ္ေတာ္တုိ႕ တြင္ေတာ့ ခုံမ်ားျဖင့္ ေကာက္ရုိက္ျခင္း ဖိနပ္ခၽြတ္္ျဖင့္၊ ခၽြတ္ေပါက္ျခင္းတုိ႕ လုပ္ၾကသည္။ကၽြန္မ အျမင္တြင္ သည္လူေတြ ရုိင္းလွခ်ည့္ ဟု ျမင္မိပါသည္။ကၽြန္မ တုိ႕ႏုိင္ငံတြင္ေတာ့ ထုိသုိ႕ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး မျမင္ဖူး၊မၾကားဖူးေသာေၾကာင့္ အျမင္စိမ္း နားစိမ္းေနမိသည္။သည္လုိ အျဖစ္မ်ိဳး မရွိျခင္းကိုပင္ ေက်နပ္သလုိ ဂုဏ္ယူသလုိ ျဖစ္မိလုိက္သည္။လႊတ္ေတာ္ဆုိသည့္ ေနရာသည္ ႏုိင္ငံတစ္ခု၏ အထင္ကရ ေနရာ ျဖစ္သည္။ျပည္သူမ်ား ကိုယ္စား အသိဥာဏ္၊အဆုံးအျဖတ္၊ေဆာင္ရြက္ေပးႏုိင္မႈတုိ႕ ပိုမုိလုပ္ေဆာင္ ေပးႏုိင္မည့္သူ ဟု ယူဆ ရသူမ်ားကို လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္ အျဖစ္ သတ္မွတ္ကာ တက္ေရာက္ေပးၾကျခင္းျဖစ္သည္။ျပည္သူမ်ားႏွင့္ ယွဥ္ေသာ္ ထုိလူနည္းစု တုိ႕၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို အမ်ားျပည္သူတုိ႕က လုိက္နာ က်င့္သုံးၾကရသည္။ယုံၾကည္ လက္ခံၾကသည္။ဆုံးျဖတ္ခ်က္တုိင္းကို ကန္႕ကြတ္ ဆႏ္ၵျပျခင္း မရွိၾက။လုိအပ္လာလွ်င္သာ ထိထိမိမိ ဆႏ္ၵျပၾကသည္။ထုိ႕ေၾကာင့္ပင္ ေတာ္ရုံအရည္အခ်င္းျဖင့္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ မျဖစ္ႏုိင္။အျမင္မတူ ၊အသြင္မတူသည့္ ပါတီစုံမ်ား ဖြဲ႕စည္းထားျခင္းကို ပါတီစုံ ဒီမုိကေရစီ ဟု ေခၚဆုိၾကသည္။တစ္ဦး တစ္ေယာက္အျမင္ျဖင့္ ဆုံးျဖတ္ျခင္းထက္ အမ်ားအျမင္ျဖင့္ ဆုံးခ်က္ျခင္းတုိ႕က ပုိမုိ နီးစပ္ မွန္ကန္ႏုိင္ေၾကာင္း လူသားတုိ႕လက္ခံ က်င့္သုံးေနၾကသည္။ထုိသုိ႕ ေဆြးေႏြးရင္း ကပင္ သေဘာတူညီမႈတုိ႕ ကြဲလြဲၾကကာ ရန္ျဖစ္ၾကရသည္။အဖြဲ႕အစည္းတူရာ အေတြးအျမင္တူရာ သူတုိ႕အခ်င္းခ်င္း ပူးေပါင္းျပီး ရန္ကူ ျဖစ္ေပးၾကသည္။လူသားတုိ႕ တုိက္ပြဲက ေတာတြင္း တိရိစ္ၦာန္တုိ႕ တုိက္ပြဲထက္ မ်ားစြာသာသည္က ေသခ်ာပါသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း ထုိႏုိင္ငံ အသီးသီးတုိ႕၏ ရန္ပြဲ အဆုံးသတ္သည္ အေျဖတစ္ခု ထြက္စျမဲ ျဖစ္သည္။လုပ္မည္လား မလုပ္မည္လား ။ေျပာင္းမည္လား ၊ျပင္မည္လား။လက္ခံမည္လား ဆက္လက္က်င့္သုံးမည္လား စသည္ စသည္ ့ ့့ ့ ့ ့ ့။အႏုိင္အရႈံး တစ္ခု တစ္ခု ေတာ့ သိလုိက္ရသည္။ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေဆြးေႏြးၾကျပီး တိက်သည့္ အေျဖတစ္ခု ရမလာသည့္အခါ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ သူတုိ႕ ႏုိင္ငံလႊတ္ေတာ္မ်ားလုိသာ ျဖစ္ေစခ်င္မိေတာ့သည္။ ယုံၾကည္အားကိုး မိသည့္ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္မ်ား တုိ႕၏ ထူးမျခားနား ပတ္ပ်ိဳးသံၾကားရသည့္အခါ၊လည္ပင္းႏွင့္ ဦးေခါင္း(ဦးေႏွာက္ မဟုတ္)တုိ႕သာ အလုပ္လုပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည့္အခါ သူတုိ႕ ႏုိင္ငံ ကိုယ္စားလွယ္ ေတာ္မ်ားလုိ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေစခ်င္မိသည္။ထုိ႕အတူပင္ လႊတ္ေတာ္တြင္း တစ္ခုခု ဆုံးျဖတ္ခ်မွ မခ်ရေသးခင္ ျပင္ပတြင္ ဆႏ္ၵျပေနႏွင့္သည့္ ျပည္သူမ်ားကို ေတြ႕ရျပန္ေသာအခါ ျပည္သူ အငွားခ် ခ်င္စိတ္ေပါက္မိသည္။ႏွစ္ဘက္မွ်ကာ ခံႏုိင္ရည္ရွိဖုိ႕ေတာ့လုိပါသည္။တစ္ဖက္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို တစ္ဖက္က ေလးေလးစားစား လုိက္နာဖုိ႕ လုိအပ္ သလုိ၊တစ္ဖက္၏ လုိအပ္ခ်က္မ်ားကိုလည္း တစ္ဖက္က အမွန္တစ္ကယ္ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ျဖင့္ လုပ္ေပးဖုိ႕ လုိပါသည္။တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ ယုံၾကည္မႈ ရလာသည့္အခါ ေျပာဆုိရသည့္ စကားတုိ႕သည္လည္း အေကာင္းဘက္ သုိ႕ ေျပာင္းေနမွန္း ဦးတည္ေနမွန္း ခံစားမိႏုိင္ပါသည္။ ကၽြန္မ သေဘာက်မိသည္ ့ အိႏ္ၵိ္ၵယ သမ္ၼတက သူ႕ ျပည္သူမ်ားသုိ႕ ေျပာခဲ့သည့္ မိန္႕ခြန္းေလး အေၾကာင္း အနည္းငယ္ ေျပာလုိပါသည္။မိန္႕ခြန္းမွာ ၁၀မိနစ္စာသာ ျဖစ္ပါသည္။ေပ်ာ့ေပ်ာင္းျငင္သာမႈ မပါ၊ကတိမေပး ၊အေမး၀ါက် မ်ားျဖင့္သာ မိန္႕ခြန္းကို ဆုိခဲ့ပါသည္။ျပည္သူတုိ႕ကလည္း ထုိ မိန္႕ခြန္းအတြက္ စိတ္မနာစြာ လက္ခံကာ ေျပာင္းလဲက်င့္သုံးခဲ့ၾကသည္။အျပီးတုိင္ ေျပာင္းလဲသြားသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း အိႏ္ၵိ္ၵယ ႏုိင္ငံသည္ ယခင္ကထက္ စာလွ်င္ သိသာေသာ ေျပာင္းလဲမႈ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ”အိႏ္ၵိ္ၵယ အစုိးရရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈေတြ မေကာင္းဘူးေျပာတယ္၊တုိ႕ႏုိင္ငံရဲ႕ ဥပေဒေတြ အုိေဟာင္းေနျပီး ေခတ္မမီေတာ့ဘူး။စည္ပင္ကလည္း အမိႈက္မရွင္းဘူး၊ဖုန္းလုိင္းေတြကလည္း အလုပ္ မလုပ္တာ ခပ္မ်ားမ်ား။မီးရထားဆုိတာ ဟာသတစ္ခုပဲ၊အဲလုိင္းေတြဆုိ ကမ္ၻာေပၚမွာ အဆုိးဆုံး ။စာပုိ႕ စနစ္မွာလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ပုိ႕တဲ့ စာမေရာက္ဘူး။တုိ႕တုိင္းျပည္ဟာ ေခြးစာ ေကၽြးပစ္ရေတာ့မေလာက္ ပ်က္စီးစုတ္ျပတ္မႈေတြခ်ည္းပဲလုိ႕ မင္းပါးစပ္က ေျပာေနတယ္။” သမ္ၼတမိန္႕ခြန္းက ထုိသုိ႕ျဖင့္ ႏုိင္ငံသားမ်ား စိတ္ထဲတြင္ ရွိေနသည့္ အေျခအေနတုိ႕ကို သိေနေၾကာင္း ႏွဳတ္မွထုတ္ေျပာ စတင္လုိက္သည္။ျပီးမွ ”ေကာင္းျပီး အဲ့လုိေတြ ေျပာေနတဲ့မင္း မင္းကေရာ ဘာတစ္ခု လုပ္လဲ။မင္း စင္ကာပူကို ေရာက္တဲ့အခါ စင္ကာပူ လမ္းေတြေပၚ မင္း ေဆးလိပ္ လြင့္ပစ္ရဲလား။စတုိးဆုိင္မွာ မုန္႕ မစားရဲဘူး။ညေန ၅နာရီ နဲ႕ ၆နာရီၾကား ေအာေခတ္ လမ္းေတြေပၚ ကားျဖတ္ေမာင္းဖုိ႕ ၅ ေဒၚလာ မင္းေပးခဲ့တယ္။အဲ့ဒီ စင္ကာပူမွာ မင္း တစ္ခုခု ေျပာခဲ့လား။ ” နားေထာင္ေနသည့္ သူ႕ျပည္သူေတြေတာ့ မသိ။ကၽြန္မ ကေတာ့ျဖင့္ ဟုတ္လုိက္ေလဟု ေရရြတ္လုိက္မိသည္။ ” ဒူဘုိင္းမွာ ဥပုသ္ လမ်ိဳး လူျမင္ကြင္းမွာ မင္း အစားစားရဲလား၊မကာရ္မွာ ေခါင္းမေဆာင္းဘဲ မင္း အျပင္ထြက္ရဲ႕လား။ ၀ါရွင္တန္မွာ တစ္နာရီ ၅၅မုိင္ထက္ေက်ာ္ျပီး မင္း ကားေမာင္းရဲလား။ေမာင္းမိလုိ႕ ရဲလားဖမ္းရင္ ငါ့ကို ဘာမွတ္လဲ ငါဘာေကာင္လဲဲ မင္းသိလား၊ ငါ ဘယ္သူ႕သားလဲ သိရဲ႕လားလုိ႕ ရဲကို မင္းေျပာရဲ႕လား။ေအာ္ဇီနဲ႕နယူးဇီလန္ ကမ္းေျခေတြမွာ စားျပီးသား အုန္းခြံေတြ ေတြ႕ကရာ မင္းေလွ်ာက္ပစ္ရဲလား။” သမ္ၼတမိန္႕ခြန္းသံတုိ႕က ေပ်ာ့ေပ်ာင္းဖုိ႕ ေ၀းစြ မာ၍ပင္ လာသည္။ကၽြန္မ စိတ္ထဲ ကၽြန္မ တုိ႕ ျပည္သူေတြကိုလည္း ေမးေနသလုိပင္ ခံစားလုိက္ရသည္။ ”တုိက်ိဳက လမ္းေတြေပၚမွာ ကြမ္းတံေတြး ေလွ်ာက္ေထြးရဲလား။။ဒါေတြကို မင္းကို ေမးေနတာ။သူမ်ားတုိင္းျပည္မွာ သူ႕စည္းကမ္းနဲ႕ အညီ အတိအက် ေလးစားလုိက္နာႏုိင္ျပီး ကိုယ့္ႏုိင္ငံမွာ စည္းကမ္းပ်က္တတ္တဲ့ မင္းကိုပဲ ေမးေနတာ၊””အိႏ္ၵိ္ၵယေျမကို စနင္းျပီဆုိတာနဲ႕ ေဆးလိပ္ေတြ အမိႈက္ေတြ ေလွ်ာက္ဖြတတ္တဲဲ့ မင္းလုိ လူေတြကို ေမးေနတာ။တျခားတုိင္းတစ္ပါးမွာ စည္းကမ္း လုိက္နာ ေလးစားတတ္ခဲ့တဲ့ မင္းက ကုိယ့္ေမြးရပ္ ႏုိင္ငံက်မွ ဘာလုိ႕ ပုံစံ အတူတူ မလုပ္ႏုိင္ရတာလဲ” ကၽြန္မ မွာ နားေထာင္ေနရင္းက သတိ္ၱ ရွိလွသည့္ အိႏ္ၵိ္ၵယ သမ္ၼတၾကီးကို သေဘာက်ေနမိသည္။သူေျပာခဲ့သည္မ်ားထဲမွ အနည္းငယ္ ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သမ္ၼတၾကီး မိန္႕ခြန္းအေပၚ ျပည္သူတုိ႕သည္ ဆႏ္ၵ္ၵ ျပၾကျခင္းလည္း မရွိ၊ မိန္႕ခြန္းကိုပင္ အင္တာနက္သို႕ တင္ေပးကာ ႏုိင္ငံတကာသုိ႕ ဂုဏ္ယူစြာ သိေစခဲ့သည္။မိန္႕ခြန္း နားေထာင္ အျပီး ဘာေတြက ကြာျခားသလဲ ဟု ကၽြန္မေတြးၾကည့္ေနမိသည္။ ၾကားဖန္ မ်ား၍ ျပည္သူေတြ အေရခြံ႕ ထူေနသည္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။ကိုယ့္တုိင္းျပည္ အားနာခ်က္မ်ား ကို သမ္ၼတၾကီး ႏွဳတ္မွဖြင့္ေျပာသျဖင့္ ေက်နပ္သြားျခင္းလား၊ထုိ႕ အတူ ျပည္သူတုိ႕၏ အားနည္းခ်က္ကိုု ျငိဳျငင္မွာ မစိုးဘဲ ေ၀ဖန္ရဲျခင္းေၾကာင့္လား။သုိ႕႕တည္း မဟုတ္ အေဖတစ္ေယာက္၏ ဂရုဏာ ေဒါေသာကို နားလည္လက္ခံသည့္ သားသမီးမ်ား ကဲ့သုိ႕ ျဖစ္ေနေလမလားးးးးးး။သည္ စကားမ်ားကိုပင္ အေဖဟု မသတ္မွတ္ထား သည့္ တစ္စိမ္းတစ္ေယာက္ ေျပာသည္ဆုိလွ်င္ အေကာင္းျမင္ႏုိင္ၾကပါမည္လား။ သူမ်ားႏုိင္ငံ ျပည္သူမ်ား အေရးမုိ႕ အတိအက် ကၽြန္မ မေျပာ ႏုိင္ေသာ္လည္း အစိုးရႏွင့္ ျပည္သူ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ နားလည္မႈ ရေနျခင္းကေတာ့ ေသခ်ာလွသည္။အစိုးရႏွင့္ ျပည္သူတုိ႕သည္ မိဘ ႏွင့္သားသမီး သဖြယ္ ျဖစ္သြားလွ်င္ ႏုိင္ငံအေရးကိစ္ၥတုိ႕သည္လည္း တင္းမာမႈမ်ား ေလွ်ာ့က် ႏုိင္မည္ ဟုထင္သည္။ကၽြန္မတုိ႕သည္ ဒီမုိကေရစီဆုိသည့္ ေတာတြင္းတြင္ ျဖတ္သြားေနၾကသည့္ သားေကာင္မ်ား ဆုိပါလွ်င္ တစ္ဖြဲ႕ခ်င္း စီ ၏ အေရးကိစ္ၥသည္ အဖြဲ႕သား အားလုံးႏွင့္ သက္ဆုိင္ေနပါသည္။အျမင္မတူသည့္ ရန္ပြဲမ်ားမွ အသြင္တူသည့္ ဆုံးခ်က္ျဖတ္ခ်က္တုိ႕ ထြက္လာဖုိ႕လုိပါသည္။ ႏြားကြဲရင္ က်ားဆြဲလိမ့္မယ္ ဆုိသည့္ ျမန္မာ ဆုိရုိးတစ္ခု ရွိပါသည္။ႏြားမကြဲပါဘဲ က်ားဆြဲ ရဲ ေနသည့္ အျဖစ္ဆုိပါလွ်င္ ကၽြန္မတုိ႕သည္ ေတာတြင္း သားေကာင္မ်ားကဲ့သုိ႕ အခ်င္းခ်င္း စ်ာပနာကို ထုိင္ၾကည့္ေနၾက သူမ်ားသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ခင္သႏ္ၲာ ၁၂နာရီ ၆မိနစ္။ ၆ရက္ ၇လ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္။

၂၀၁၅အေတြးစ မ်ား

Posted by Unknown at 1:45 AM

ျပည့္စုံျခင္းပန္းခ်ီကားအတြက္ ေဆးေရာင္မဲ့ စုတ္ခ်က္ ။ေမလထုတ္ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း ၂၀၁၅

Posted by Unknown at 9:14 AM Thursday, May 7, 2015

ျပည့္စုံျခင္းပန္းခ်ီကားအတြက္ ေဆးေရာင္မဲ့ စုတ္ခ်က္ (၁) ဖုန္းစကရင္ကို လက္ျဖင့္ ပြတ္သပ္လုိက္သည့္ ေမာင့္လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ား၊ထုိေနာက္ လက္ေခ်ာင္းေလးတုိ႕က ေခၽြးရွိ မေနသည့္ မ်က္ႏွာကို ပြတ္သုတ္ေနသည့္ ဟန္ပန္ တုိ႕ကို ေမသက္ လုိက္ၾကည့္ေနမိသည္။ဟန္ေဆာင္မတတ္သည့္ ေမာင့္ပုံစံတုိ႕က စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေနသည္မွာ သိသာလွသည္။စားပြဲေပၚသုိ႕ ဖုန္းကို လွမ္းတင္လုိက္ရင္း “ေမ ဒီေန႕ အလုပ္နားရက္လား”ဟု သမရိုးက် မဟုတ္သည့္ ေမးခြန္းကို ေမးေနသည္။ေမသက္တုိ႕ ကုမ္ၸဏီက တစ္လလွ်င္ တစ္ရက္သာ အနားရသည္။လစာေကာင္းေသာ္လည္း လစာႏွင့္တန္ေအာင္ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္ မ်ားလွသည္။တစ္ေန႕ကပင္ သား ေက်ာင္းပိတ္ရက္ႏွင့္ တုိက္ကာ ေမသက္ နားရက္ယူျပီး ေမေမတုိ႕အိမ္သို႕ တစ္မိသားစုလုံး အလည္သြားခဲ့ၾကေသးသည္။အေနခက္ေနသည့္ ေမာင့္ပုံစံကုိ အားနာသြားသျဖင့္ ေမသက္ ျပဳံးရုံသာ ျပဳံးျပလုိက္သည္။ေမသက္တုိ႕ လင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္ဦး၏ ကိုယ္ပုိင္ လြတ္လပ္ခြင့္ကို တစ္ဦးက မပိတ္ပင္တတ္၊တစ္ဦး၏ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာကို က်န္တစ္ဦးက ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္း မရွိၾက။ဟန္းဖုန္း ဆုိသည္ကို ေမသက္ကေတာ့ တစ္ဦးဆုိင္ ပစ္ၥည္းဟုသာ သတ္မွတ္သည္။ေမာင့္ ဟန္းဆက္ကို ဘယ္တုန္းကမွ စပ္စပ္စုစု ကုိင္မၾကည့္ခဲ့ဖူး။ထုိ႕အတူ ေမသက္ ဖုန္းကို ယူၾကည့္လွ်င္လည္း မၾကိဳက္တတ္။တစ္ခါ တစ္ခါ သားသား ယူေဆာ့လွ်င္ ပင္ ေမသက္ မၾကိဳက္။ေမသက္ ဖုန္းေခၚလုိက္လွ်င္ ဖုန္းပုိင္ရွင္ျဖင့္သာ တုိက္ရုိက္ စကားေျပာလုိသည္။ေမသက္ကို ေခၚလွ်င္လည္း ေမသက္ အသံကိုသာ အရင္ၾကားေစရမည္။အလုပ္အားမေနလွ်င္ မကုိင္ဘဲ ေနမည္၊ျပီးမွ မစ္ေကာလ္ ကို ၾကည့္ကာ ျပန္ေခၚဆုိႏုိင္သည္ပဲ။ဒါသည္ ေမသက္ သတ္မွတ္ထားသည့္ ဟန္းဖုန္း ယဥ္ေက်းမႈျဖစ္သည္။ေမာင္သည္လည္း ေမသက္လုိပင္ လုိက္နာ က်င့္သုံးသူ ျဖစ္သည္။သည္ရက္ပုိင္းမ်ားထဲတြင္ ေမာင္သည္ သူ႕ဖုန္း အသံျမည္လာခ်ိန္ ထမင္းစားေနလွ်င္ ျဖစ္ေစ၊ေရခ်ိဳးခန္း ၀င္ေနလွ်င္ ျဖစ္ေစ ”ေမ ေရ ကိုင္လုိက္ပါ ”ဟု ေျပာလာတတ္သည္။ဘယ္တုန္းကမွ ေမသက္ ကုိင္မေပးခဲ့ဖူး သျဖင့္ ကုိင္ မေပးသည့္ အျပင္ ေခၚဆုိလာသည့္နံပါတ္ႏွင့္ အမည္ကိုပင္ လွမ္းမၾကည့္တတ္။”ေမာင္ အားမွ ျပန္ေခၚေပါ့၊အေရးၾကီးရင္ တစ္ဖက္က ျပန္ေခၚပါလိမ့္မယ္” ဟုသာ ေျပာခဲ့သည္။မက္ေဆ့၀င္လာသည့္ အသံတုိ႕က ညည့္နက္နက္တြင္ ရွိလာတတ္သည္။ထုိအခါမ်ိဳးတြင္ မီးမဖြင့္ဘဲ ဖတ္ေနသည့္ ေမာင့္အတြက္ ေမသက္ မီးခလုတ္ကို ဖြင့္ေပးလုိက္သည္။၀င္လာသည့္ မက္ေဆ့အခ်ိဳ႕ကို တစ္ခါတစ္ရံ အသံထြက္ျပီး ေမသက္ကုိ ဖတ္ျပေနတတ္သည္။အခ်ိဳ႕ ဖုန္းမ်ားကို ေမသက္အား ကိုင္ေစခ်င္လာသည္။ ေမသက္ေရာ ေမာင္ပါ ကုမ္ၸဏီ၀န္ထမ္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။သုိ႕ေသာ္ ကုမ္ၸဏီတူ ၀န္ထမ္းမ်ားေတာ့ မဟုတ္ၾက။သူငယ္ခ်င္းဘ၀မွ ခ်စ္သူမ်ား အျဖစ္ ကူးေျပာင္းကာ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀ကို ႏွစ္ကုိယ္တူ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကသည္။သားသားေလး ရလာေတာ့လည္း ႏွစ္ဖက္မိဘ ႏွင့္နီးကာ သားသား အတြက္ မပူပင္ရသျဖင့္ ေမသက္ အလုပ္ထြက္စရာ မလုိေတာ့ဘဲ ေမာင္ႏွင့္တန္းတူ အလုပ္ လုပ္ခြင့္ရခဲ့သည္။အစိုးရဌာနမ်ား ေနျပည္ေတာ္သုိ႕ ေျပာင္းေရႊ႕သြားခ်ိန္တြင္ ထုိရုံးမ်ားႏွင့္ အဆက္အစပ္ရွိလွသည့္ ေမာင္တုိ႕ ကုမ္ၸဏီသည္လည္း လိုက္ပါ ေျပာင္းေရႊ႕ၾကရသည္။ပါမစ္ ကိစ္ၥအတြက္ သြားေရးလာေရး အခ်ိန္မ်ားကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားကာ ကုမ္ၸဏီ ၀န္ထမ္းအိမ္ရာမ်ား ပါရွိလာရသည္။ေမာင္သည္လည္း ေနျပည္ေတာ္ ကုမ္ၸဏီ၀န္ထမ္း အိမ္ရာတြင္ ေနထုိင္ရမည့္ ၀န္ထမ္းတစ္ဦးထဲတြင္ ပါ၀င္ေနသည္။ေမသက္ ကုမ္ၸဏီကေတာ့ ဒီဇုိင္နာ လုပ္ငန္းႏွင့္ ဆက္စပ္သျဖင့္ ေနျပည္ေတာ္တြင္ ေစ်းကြက္ စီးပြားရွာရန္ သိပ္မလုိအပ္ေသး။သည္ေတာ့လည္း မယ္တစ္ရြာ၊ေမာင္တစ္ျမိဳ႕ ေနၾကဖုိ႕ အေၾကာင္းဖန္လာေတာ့သည္။ေမာင္က သာ ရန္ကုန္ႏွင့္ ေနျပည္ေတာ္ကို အသြားအျပန္လုပ္ေသာ္လည္း ေမသက္ကေတာ့ အလုပ္တစ္ဖက္၊သားတစ္ဖက္ႏွင့္ တစ္ေခါက္မွ မေရာက္ဖူးေသး။ေမာင္ ေနျပည္ေတာ္ ေျပာင္းေရႊ႕သည့္ လမွာပင္ ေမသက္ တစ္ေယာက္ ရာထူးေရာ၊လစာပါ တုိးျမွင့္ျခင္းခံရသည္။ထုိအခါ ေပးထားသည္ႏွင့္ ထိုက္တန္စြာ အလုပ္မ်ား တုိးလုပ္ရေတာ့သည္။ေမာင္ေျပာင္းေရႊ႕ျပီး ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ေနမွ ေမသက္ ေမာင္ရွိရာ ေနျပည္ေတာ္သုိ႕ ေရာက္ဖူးေတာ့သည္။သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေနျပည္ေတာ္တြင္ က်င္းပမည့္ ဖုိရမ္ တစ္ခု တက္ေရာက္ရန္ရွိသည္၊”ငါလည္း အေဖာ္ရတယ္ ၊နင္လည္း နင့္ေယာက်္ားဆီ အလည္ ေရာက္ဖူးတာေပါ့ဟာ လုိက္ခဲ့ပါ”ဟု ဆုိလာသည္။နားရက္ႏွင့္ေပါင္းကာ ရုံးမွခြင့္ယူၾကည့္ေတာ့ လြယ္လင့္တကူပင္ အဆင္ေျပေနသည္။သားသား ေက်ာင္းတက္ရက္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ေမေမတုိ႕က “ညည္းဘာသာသြား၊ကေလး ငါတုိ႕ ကည့္ထားေပးမယ္”ဟု ဆုိသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ “စက္ကန္း ဟန္းနီးမြန္းေပါ့ဟယ္” ဟု စ ေနေသးသည္။ ေမာင္က ေမသက္ကို ကားဂိတ္တြင္ လာၾကိဳေပးသည္။ေမာင္ ရထားသည့္ တုိက္ခန္းေလးသည္ မက်ဥ္းမက်ယ္ႏွင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္။ဆုိင္ထမင္းဟင္းကိုသာ ၀ယ္စားေနသည့္ ေမာင့္ မီးဖုိခန္းေလးထဲရွိ စားပြဲေပၚတြင္ ဓာတ္ဘူး၊ေကာ္ဖီမစ္မ်ားႏွင့္ ေကာ္ဖီခြက္ အခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ရသည္။ေႂကြခုံေပၚတြင္ အဆူျမန္သည့္ ေရေႏြးအုိးေလးကို ပလပ္ေပါက္ တပ္လွ်က္ ေတြ႕ရသည္။ျပီးေတာ့ ေရသန္႕ဗူးၾကီးမ်ားႏွင့္ ရယ္ဒီမိတ္ ဆီပုလင္း အေသးတစ္လုံး။ဟင္းခ်က္မစားသည့္ ေမာင္က ဆီပုလင္းကို ဘာလုပ္ဖုိ႕ ၀ယ္ထားသည္ မသိ။ပန္းကန္အနည္းငယ္ ထည့္ထားသည့္ ပန္းကန္စင္ေလးကိုလည္း ေတြ႕လုိက္မိသည္။တုိက္ခန္းေလးကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ျပီး ေမသက္မွာ လုပ္စရာ အလုပ္က မရွိေတာ့သလုိ။ေမာင္က ေရခ်ိဳးျပီးထြက္လာသည္ “ေမ ေရခ်ိဳးေတာ့ေလ ခဏေန ရုံးဖယ္ရီလာေတာ့မွာ မနက္စာကို ကန္တင္းမွာ ေကၽြးမယ္”။ေမသက္ ေရခ်ိဳး၊အ၀တ္စားလဲကာ ေမာင့္ရုံးသုိ႕ လုိက္ခဲ့လုိက္ရသည္။မလုိက္လွ်င္လည္း တစ္တုိက္လုံးတြင္ ေမသက္ တစ္ေယာက္သာ က်န္ခဲ့ရလိမ့္မည္။ေန႕လည္စာ ၀ယ္စားရန္ ထမင္းဆုိင္မ်ားကို တုိက္ခန္း အနီးအနားတြင္လည္း မေတြ႕ရ။ဖယ္ရီေပၚတြင္ ေမာင္တုိ႕ ၀န္ထမ္းအခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ေျပာေနၾကသံတုိ႕က ေပ်ာ္ရႊင္ဆူညံစြာ။ေမသက္ကေတာ့ ျပဳံးလုိ႕သာ လုိက္ၾကည့္ေနမိသည္။ေမာင့္ အထက္လူၾကီးအခ်ိဳ႕၊လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ အခ်ိဳ႕ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ထုိ႕ေနာက္ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ ေမာင့္အခန္းေလးထဲတြင္ ေမသက္တစ္ေယာက္တည္း ေငါင္ေတာင္ေတာင္ ထုိင္ေနမိသည္။တစ္မနက္ခင္းေလးပဲ ရွိေသးသည္ ေမသက္ ရုံးခန္းေလးကို လြမ္းေနမိသည္။ေန႕လည္ ထမင္းကိုလည္း ေမာင္က ကန္တင္းမွာပင္ လ ေပး စားေနသည္။ေမာင္ႏွင့္အတူေမသက္လည္း ကန္တင္း တစ္ဖန္ ေရာက္ရျပန္သည္။ ကန္တင္းမွ ဟင္းတုိ႕ကို ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ဆက္တုိက္စားေနႏုိင္ေသာ ေမာင့္ကို သနားစိတ္ႏွင့္အတူ အံ့ၾသမိရသည္။ယခုမွ စားဖူးသည့္ ေမသက္ကေတာ့ မနည္းျမိဳခ်ေနရသည္။ထုိအခ်ိန္ သူ႕ကုိ ေမသက္ စတင္ သတိထားမိလုိက္ရသည္။ထမင္းငုံစားေနသည့္ ေမာင့္နားေလး လာရပ္ကာ ငါးခူဆီျပန္ဟင္းႏွင့္ အရည္ေသာက္ တစ္ခြက္ လာခ်ေပးရင္း “နည္းနည္းေလး ေစာင့္တာ မဟုတ္ဘူးဟယ္ နင္ကလည္း ဒီေန႕မွ ငါတုိ႕ ဆက္ရွင္က ေနရာ အသစ္ေတြ ျပန္ခ်ေနလုိ႕ ထမင္းစား ေနာက္က်သြားတာ”။ေဘးဘီကို ဘယ္မွ မၾကည့္ ေမာင့္တစ္ေယာက္ကိုသာ ၾကည့္ရင္း စကားဆုိေနသည့္ မိန္းကေလးကို ေမသက္ ေငးေနမိသည္။ေမသက္တုိ႕ႏွင့္ ရြယ္တူေလာက္ျဖစ္မည္။အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ျမင့္ျမင့္ သူ႕ဟန္ပန္တုိ႕က မလွေသာ္လည္း စြဲေဆာင္မႈ ရွိေနသည္။“ေမ ေရာက္ေနလုိ႕ဟ” ေမာင္ကေတာ့ တစ္ခြန္းသာ ေျပာရင္း မိတ္ဆက္ေပးျပီးသလုိ ျဖစ္သြားရသည္။ထိုမိန္းကေလးက ေမသက္ကို တစ္ခ်က္သာ ေ၀့ၾကည့္သည္။စကားပင္ မဆုိ။အသိအမွတ္ မျပဳသည့္အလား “ထားခဲ့လုိက္ျပီေနာ္၊နင္စားျပီး စားပြဲမွာထားခဲ့။ညေနမွ ေတြ႕မယ္”ဟု ဆုိကာ တစ္ဖက္၀ုိင္းသုိ႕ ကူးသြားသည္။ထုိ မိန္းကေလး ထြက္သြားမွ ေမာင္က “ေမာင္နဲ႕ စက္ရွင္ေတာ့ မတူဘူး ထားထားေလ”ဟု တစ္ဖက္သတ္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ေမာင့္ရုံးတြင္ တစ္ေနကုန္ ပ်င္းရိျငီးေငြ႕စြာ ေမသက္ ထုိင္ေနရသည္။သူငယ္ခ်င္းကလည္း သူ႕အဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ အျခားေနရာတြင္ တည္းခုိကာ ဖုိရမ္အတြက္ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကေတာ့မည္။မနက္ဖန္ တစ္ရက္ေတာ့ ေမသက္ ေမာင့္ရုံးသုိ႕ မလုိက္လုိေတာ့၊တုိက္ခန္းတြင္ က်န္ေနခဲ့သည္ကမွ အေညာင္းအညာေျပ အိပ္ေနလုိ႕ ရေသးသည္။ရုံးက အျပန္ ကတ္ပီတယ္ မတ္သို႕ ၀င္ကာ ေမာင္က ညေနစာ ေကၽြးသည္။ေမသက္ကေတာ့ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္ႏွင့္ရယ္ဒီမိတ္ ဆတ္သားေျခာက္ထုပ္မ်ား ၀ယ္လုိက္သည္။မနက္ဖန္ တစ္ရက္ အိမ္မွာေနခဲ့ကာ ဒါေတြႏွင့္ ရိက္ၡာ ျဖည့္မည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး ေမာင္ႏွင့္ ေမသက္ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။သားသားအေၾကာင္း၊ရန္ကုန္ရွိ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အေၾကာင္း၊ႏွစ္ဖက္ မိဘမ်ား အေၾကာင္းတုိ႕ကို ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာၾကသည္။သည္လုိ စကားေတြ ေအးေအး ေဆးေဆး မေျပာျဖစ္သည္မွာ အေတာ္ၾကာခဲ့ျပီမွန္း အခုမွ သတိထားမိသည္။ည ၇နာရီ၀န္းက်င္ေလာက္တြင္ ထားထား ႏွင့္အတူ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါလာသည္။ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ ဆုိသလုိပင္ ေယာက်္ာေလး ႏွစ္ေယာက္ ၀င္လာၾကသည္။ေနျပည္ေတာ္တြင္ ေမာင္ အဂၤလိပ္စာ ေလ့လာေနသည္ကိုေတာ့ တစ္ခါ ေျပာဖူးသည္။ဆရာ တစ္ေယာက္ကို ေခၚကာ ေမာင့္တုိက္ခန္းတြင္ ၀ိုင္းဖြဲ႕ သင္ၾကသည္ဟု သိခဲ့ဖူးသည္။အခုမွ ျပန္သတိရမိသည္။ေမာင္က ေမသက္ကုိ အားလုံးႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ခဏအၾကာ ဆရာေရာက္လာသည္။ “ေမ လည္း ၀င္ထုိင္လုိက္ပါလား။”ေမာင္ကေတာ့ ဖိတ္ေခၚပါသည္။သုိ႕ေသာ္လည္း ဒီတစ္ရက္တည္းႏွင့္ သူတုိ႕စကား၀ုိင္းကို မေႏွာက္ယွက္လုိေတာ့။ဧည့္ခန္းထဲမွာပင္ စာသင္စားပြဲႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း ထုိင္ကာ ေတြ႕သည့္ စာအုပ္ကုိ ေကာက္ၾကည့္ေနမိလိုက္သည္။စာအုပ္ ေခါင္းစဥ္က ႏွလုံးသားမိတ္ၱဴ တဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးေရးထားသည့္ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ပထမဆုံး စာမ်က္ႏွာ အလြတ္ေပၚတြင္ ေမာင့္ ေမြးေန႕ ရက္စြဲျဖင့္ “ေက်ာ့္ အတြက္ ထား ”ဆုိသည့္ လက္မွတ္ေလး ထုိးထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။စာဖတ္ေနေသာ္လည္း ေမသက္နားထဲတြင္ ေမာင့္တုိ႕ စကား၀ုိင္းမွ အဂၤလိပ္လုိ ေျပာေနသံမ်ားကို ၾကားေနရသည္။ဆရာႏွင့္သူတုိ႕ ရယ္ေမာေနသံမ်ား။စာသင္ခ်ိန္ တစ္နာရီေလာက္ ၾကာေတာ့ ေကာ္ဖီတုိင္းမ္ဟု ေအာ္ေနၾကသည္။ေမသက္ သည္ေတာ့မွ သတိရသည္ ”ဟုတ္သားပဲ ကိုယ့္အိမ္ မဟုတ္ေတာင္ ေမာင့္အိမ္ လာသည့္ ဧည့္သည္မ်ားကုိ ေကာ္ဖီတုိက္သင့္သည္ပဲ။”အေတြးတုိ႕ျဖင့္ ေမသက္ မီးဖုိခန္းဆီသုိ႕ သြားဖုိ႕ ျပင္လုိက္သည္။မီးဖုိခန္းႏွင့္ စာသင္စားပြဲက ကပ္လွ်က္ အေနအထား ျဖစ္ေနသည္။ထားထားႏွင့္ အေဖာ္ မိန္းကေလးတုိ႕က ဦးစြာ မီးဖုိခန္းသုိ႕ ေရာက္ႏွင့္ျပီ။ေမသက္ ထလာသည္ကို ျမင္သည့္ ေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္က “အမ ေနေန ထားထားတုိ႕ ေဖ်ာ္ေနက် သူတုိ႕လုပ္လိမ့္မယ္”“ဟု လွမ္းေျပာသည္။ေမသက္ ေရွ႕ဆက္လွမ္းရေတာ့မလို ျပန္ထုိင္ရေတာ့မလုိ ျဖင့္ ေမာင့္ကို လွမ္းၾကည့္လုိက္မိသည္။ေမာင္ကလည္း “ေမ ေနပါေစ ထားထားလုပ္လိမ့္မယ္ ဆရာက သူေဖ်ာ္တဲ့ ေကာ္ဖီကို ၾကိဳက္တယ္”ဟု ဆုိကာ ထပ္ဆင့္ ေထာက္ခံျပန္သည္။ထုိ႕ေနာက္ ေယာက်္ားေလးတုိ႕ အဖြဲ႕က ဆရာႏွင့္ စာဆက္ေျပာေနၾကသည္။မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မီးဖုိခန္းထဲတြင္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ဖုိ႕ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။ ေမာင္ရွိေနေသာ္လည္း တစ္စိမ္းတုိ႕ အလယ္ ေရာက္ေနသလုိ ေမသက္ ခံစားလုိက္ရသည္။သိပ္မၾကာလုိက္သည့္ ခဏအတြင္း ထားထားတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ ေကာ္ဖီခြက္မ်ားျဖင့္ မီးဖုိထဲမွ ထြက္လာၾကသည္။ေမသက္ ေသာက္ဖုိ႕ပင္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ပါလာသည္။ဘယ္တုန္းက ဘယ္သူ ပါလာမွန္း မသိသည့္ စေတာ္ပဲျပဳတ္ကို ဆီစိမ္း ဆမ္း သုတ္ထားသည့္ ခြက္ေလးက စားပြဲအလယ္ေတြ အျမည္းသဖြယ္ ခ်ထားေပးသည္။မနက္က ေတြ႕ခဲ့သည္ ဆီပုလင္းေလးကို အခုမွ ဆက္စပ္ၾကည့္မိသည္။ထုိ႕ေနာက္ စာသင္သားမ်ား ေကာ္ဖီ တစ္ေယာက္တစ္ခြက္ျဖင့္ စကားဆက္သင္ ေနၾကသည္။ေမသက္ ထလုပ္ေပးလွ်င္ပင္ အခ်ိန္ဒီေလာက္ ျမန္ျမန္ႏွင့္ ဒီလုိ အစီအစဥ္ မက်ႏုိင္ပါဟုသာ ေတြးျဖစ္ေတာ့သည္။နာရီ၀က္အၾကာ စာသင္ခ်ိန္ ျပီးဆုံးသြားၾကသည္။ဆရာ အပါအ၀င္ အားလုံး ေမသက္ကို ႏွဳတ္ဆက္ျပန္သြားၾကသည္။ထားထားႏွင့္အေဖာ္ မိန္းကေလးတုိ႕က ေကာ္ဖီခြက္မ်ားကုိ ေဆးေၾကာျပီး စင္ေပၚတြင္ ျပန္တင္ခဲ့ၾကသည္။ထားထားဆုိသည့္ မိန္းကေလးကေတာ့ ေမသက္ကို ယခုခ်ိန္ထိ မ်က္လုံးခ်င္း ဆုံျပီး မၾကည့္ေသး။ေမသက္ လုိက္မေနႏုိင္သည့္ သည္အိမ္ေလးတြင္ စာသင္၀ုိင္းေလး ရွိေနျခင္းေၾကာင့္ ေမာင္ အထီးမက်န္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ဆရာႏွင့္အတူ စာသင္၀ုိင္းအဖြဲ႕သားမ်ားကို ေမသက္ ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။ (၂) ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္စာကို ေစာေစာထကာ ေမာင့္အိမ္ႏွင့္ အနည္းငယ္ လွမ္းသည့္ ေစ်းၾကီးတစ္ခု သုိ႕ ေမသက္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့လုိက္ၾကသည္။ေစ်းမွာပင္ နံနက္စာ စားၾကသည္။စာအုပ္ဆုိင္တြင္ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ ၀င္၀ယ္ခဲ့လုိက္သည္။တစ္ေနကုန္ စာဖတ္ရင္း ေမာင့္ တုိက္ခန္းေလးထဲတြင္ က်န္ခဲ့လိုက္ေတာ့မည္။ေမာင့္ဖယ္ရီထြက္သြားျပီးသည္ႏွင့္ စာအုပ္မ်ားပုိက္ကာ ကုတင္ေပၚသုိ႕ တက္လုိက္သည္။ေခါင္းအုံးႏွစ္လုံးဆင့္ျပီး ခပ္ေလွ်ာေလွ်ာ အေနအထားျဖင့္ စာဖတ္ေတာ့မည္ လုပ္ျပီးကာမွ စားပြဲေလးေပၚက အပင္စိမ္းစိမ္းေလးကို သတိထားမိလုိက္သည္။ခပ္ ပက္ပက္ ဖန္ခြက္ အၾကည္ေလးထဲတြင္ ေရႏွင့္ ေရာင္စုံ ေက်ာက္စရစ္ခဲမ်ားထည့္ထားသည္။အလွ တင္ထားရသည့္ ပန္းပင္ အမ်ိဳးအစားျဖစ္မည္ထင္သည္။ေမာင့္ အခန္းေလးထဲက ပန္းအုိးကေတာ့ ေရမ်ားလည္း ခန္းေျခာက္ခါနီးေနျပီ၊ေက်ာက္စရစ္ခဲ အေရာင္တုိ႕ကလည္း ညိဳညစ္ညစ္ ျဖစ္ေနျပီ။ေမသက္ စာမဖတ္ေသးဘဲ ဖန္ခြက္ေလးထဲ ေရျဖည့္ ၊ေက်ာက္စရစ္ခဲမ်ားကို ပြတ္တုိက္ ေဆးၾကည့္ေနမိသည္။အားလုံး ေဆးေၾကာျပီးေသာအခါ အပင္စိမ္းစိမ္းတုိ႕က အေရာင္ထြက္လာသည္။ၾကည့္ရသည္မွာ မ်က္စိအျမင္ေအးေနသည္။ပန္းအုိးေလး ေနရာက်ျပီးေသာအခါ ေမသက္ အခန္းေလးထဲ လုိက္ၾကည့္မိေနသည္။မေန႕က တစ္ေနကုန္ ရုံးတြင္ လုိက္ေနျပီး၊ညကလည္း ခ်က္ခ်င္း အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ေသတ္ၱာႏွစ္လုံးဆင့္ထားသည့္ ေပၚတြင္ ေဆးပုလင္း အခ်ဳိ႕ကို ေတြ႕ရသည္။ထက္လင္း ရင္လူးေဆး၊မွန္ခ်ိဳငုံေဆးျပား အခ်ိဳ႕ႏွင့္ လွ်က္ဆားထုပ္မ်ား အနည္းကို ေတြ႕ရသည္။ဘယ္တုန္းကမွ ျမန္မာေဆး မေသာက္ခဲ့ဖူးသည့္ ေမာင့္ အခန္းထဲတြင္ ျမန္မာေဆးမ်ား ေတြ႕ရသျဖင့္ ေမသက္ အံ့ၾသသြားရသည္။ေဆးပုလင္းမ်ားကို စနစ္တက် စီေပးရင္း ေခ်ာကလက္ အခြံ႕အခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။”ေခ်ာကလက္ကို အေရာင္ျမင္တာနဲ႕တင္ စားခ်င္စိတ္ကုန္တယ္“ဟုဆုိကာ စား မၾကည့္ဖူးသည့္ ေမာင္က ေခ်ာကလက္မ်ား ၀ယ္စားေနသည္ေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ။လက္စႏွင့္ အခန္းကို ဆက္ရွင္းေနမိသည္။အိပ္ယာခင္းမ်ား၊ေခါင္းအုံးစြပ္မ်ား လဲလွယ္ကာ ေမာင့္ အ၀တ္အစားေသတ္ၱာကိုပါ ဆက္ရွင္းေပးရင္း စာမဖတ္ျဖစ္ေတာ့။ေမာင့္ အက်ႌမ်ား ေခါက္ေပးရင္း အ၀တ္အစား အခ်ိဳ႕ကို ေမသက္ မွတ္ပင္ မမွတ္မိေတာ့ သူ႕ အ၀တ္အစားမ်ား မဟုတ္ဟုပင္ ထင္မိေနသည္။စြပ္က်ယ္ႏွင့္ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီတုိ႕က အေတာ္ ေဟာင္းႏြမ္းေနတာ ေတြ႕ရသည္။ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ေမာင့္ကို ပစ္ထားမိသည္ပဲ။အေတြးတုိ႕ႏွင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားျပီး အိမ္ရွင္မစိတ္ ၀င္လာမိေတာ့သည္။ ျဖစ္မည္။ေမာင္ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေနသည့္ တစ္ပတ္တြင္ ထားထားႏွင့္အတူစာသင္၀ုိင္းမွ ေမာင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တစ္ခ်ိဳ႕ အိမ္ေရာက္လာၾကသည္။ထားထားႏွင့္အတူ ေယာက်္ားေလး ႏွစ္ေယာက္တုိ႕ အေနာက္ႏုိင္ငံတစ္ခုသုိ႕ သင္တန္းတက္ေရာက္ရန္ လြတ္ျခင္းခံရသည္။ရန္ကုန္တြင္ လုိအပ္သည္မ်ားကုိ လာ ျပင္ဆင္ၾကရင္း ေမာင့္ထံ ၀င္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ေမသက္ကလည္း ရုံးသြားခါနီး ျဖစ္ေနသည္။သားသားကုိ ေမေမတုိ႕က ေက်ာင္းပုိ႕ေပးေနသျဖင့္ အိမ္တြင္ ေမာင္တစ္ေယာက္သာ က်န္ခဲ့မည္။ဧည့္သည့္မ်ားေသာက္ဖုိ႕ ေကာ္ဖီေတာ့ ေဖ်ာ္ေပးခဲ့သင့္သည္ကို သိေသာ္လည္း တုိက္ေအာက္မွ ဖယ္ရီဟြန္းတီးသံကုိ ၾကားေနရျပီ။ေမာင့္ကိုပဲ တာ၀န္ေပးခဲ့ရေတာ့သည္ ”ေမာင္ေရ ဓာတ္ဗူးထဲမွာ ေရးေႏြးအသင့္ရွိတယ္။ေကာ္ဖီထုပ္ေတြက ေၾကာင္အိမ္ေပၚမွာ၊ေကာ္ဖီပန္းကန္ေတြက စားပြဲေပၚမွာ အသင့္ရွိတယ္ ဧည့္သည္ေတြကို ေဖ်ာ္တုိက္လိုက္ေနာ္”။ေမသက္ စကားသံတုိ႕ အဆုံး ထားထားက ”ရတယ္ ေက်ာ္ ငါတုိ႕ဘာသာ ေဖ်ာ္ေသာက္လုိက္ပါမယ္”ဟု ေမာင့္မ်က္ႏွာကိုသာ ၾကည့္ရင္း ဆုိသည္။ယခုမွ ေရာက္ဖူးသည့္ အိမ္တစ္အိမ္တြင္ ကိုယ့္ေျခ ကုိယ့္လက္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေသာက္ဖုိ႕ဆုိသည္မွာ ရဲတင္းလြန္းမေနဘူးလား၊ျပီးေတာ့ ဧည့္ခန္းတြင္ ၀င္ထုိင္ေနျပီး သည္အိမ္၏ အိမ္ရွင္မ မ်က္ႏွာကိုပင္ မၾကည့္ဘဲ ေနႏုိင္သည္ကုိလည္း အံ့ၾသမိရသည္။ဖယ္ရီကားေပၚတြင္ ေမသက္စိတ္တုိ႕ စႏုိးစေနာင့္ျဖစ္ကာ လုိက္ပါခဲ့သည္။ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကို ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ေနမိသည္၊ ၀န္တုိျခင္းမဟုတ္သည္ကေတာ့ ေသခ်ာလွသည္၊ဒါဆုိ ခံျပင္းျခင္းမ်ားလား။ ( ၃ ) ေမသက္စိတ္ထဲ ဘယ္လုိပင္ ရွိေနေစ ေမာင့္ကုိေတာ့ ေျပာျပခ်င္စိတ္ မရွိ။စြတ္စြဲေျပာဆုိစရာ အခိုင္အမာ အေၾကာင္းအရာတုိ႕ကလည္း ရွာမရ။သည္လုိႏွင့္ ေမ့ေပ်ာက္သြားရျပန္သည္။ထူးျခားသည္က ေမာင္တစ္ေယာက္ ေမသက္ ကိုဘာမွ မေျပာဘဲ ရန္ကုန္တြင္သာ ရုံးထုိင္ရမည့္ စက္ရွင္သုိ႕ ေျပာင္းေရႊ႕လုိက္ျခင္းပင္။မိသားစု တစ္စည္းတစ္လုံး ျပန္ေနခြင့္ရေတာ့လည္း ေမာင္ႏွင့္ေမသက္တုိ႕ ေသြးမ်ား ျပန္ေႏြးလာသလုိလုိ။ေမာင့္ အားလပ္ခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေမသက္ႏွင့္သားသားတုိ႕အတြက္သာ။သုံးလေလာက္ၾကာျပီး တစ္ညေနတြင္ေတာ့ ေမာင္က ေမသက္ထက္ေစာစီးစြာ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနႏွင့္သည္။ေမသက္ အိပ္ခန္းထဲသုိ႕ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေမာင္က “ေမေရ လက္ေဆာင္ပစ္ၥည္းေတြ ေပးခ်င္လုိ႕ ေမ့ကို ေစာင့္ေနတာ”ဟု ဆုိကာ ေမသက္ကို ကုတင္ေပၚတြင္ ထုိင္ေစသည္။အိတ္ၾကီး တစ္လုံးထဲမွ ႏုိင္ငံျခားျဖစ္ အသုံးအေဆာင္ ပစ္ၥည္း အခ်ိဳ႕ကို ထုတ္ျပသည္။”ျပည္ပသုိ႕ သင္တန္းသြားတက္ၾကသည့္ ေမာင့္လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျပန္ေရာက္လာတာ ျဖစ္ႏုိင္သည္။”လက္ေဆာင္ပစ္ၥည္းႏွစ္ထုပ္က ေမသက္ႏွင့္ ေမာင့္အတြက္ နွစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။က်န္ တစ္ထုပ္သာ ေရေမႊး ပုလင္းတစ္မ်ိဳးတည္း ပါတာေတြ႕ရသည္။ေမသက္ ခ်က္ခ်င္းမွန္းမိသြားသည္။ ထားထားလက္ေဆာင္ ျဖစ္လိမ့္မည္၊အျခားသူမ်ားလုိ ေမာင့္မိန္းမအတြက္ ထည့္သြင္း စဥ္းစားခဲ့ပုံမရ။ေရေမႊးပုလင္းကို ဆြဲထုတ္လုိက္ျပီး ေမာင္က “ဒီေရေမႊးေလး ေမ ယူလုိက္၊ေမက ေရေမႊးၾကိဳက္တယ္ေလ”ဟု ဆုိလာသည္။ဗူးခြံေပၚတြင္ ေဖာ္မန္း (္သမ ာနည) ဟု အထင္အရွား ေရးထားသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ေမသက္က ”ေမာင္ကလည္း ေယာက်္ားေလး သီးသန္႕ သုံးဖုိ႕ ထုတ္ထားတာကို ေမာင္သုံးပါ၊ေစ်းၾကီးမွာ ပစ္ၥည္းက အမ်ိဳးအစားေကာင္းၾကီး။”ဟု ဆုိကာ ေမာင္ေပးသည္ကို မယူဘဲ ေနလုိက္သည္။“ဟာ ေမ ကလည္း ေဖာ္မန္းဆုိတာ မိန္းကေလးေတြ သုံးရမွာေလ၊ေမ သုံးတယ္ဆုိ ေမာင့္ အတြက္ေပါ့” ဟုဆုိကာ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးျပဳံးေနသည့္ ေမာင့္ကို ေမသက္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ ေမသက္ ထားထားေနရာက ခံစားလုိက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူ သုံးေစခ်င္၍ ေပးသည့္ အသုံးအေဆာင္ကို ထုိသူက သူခ်စ္သည့္ သူကို ျပန္ေပးေနသည္ဆုိတာ သိလွ်င္ ဘယ္မွ် ခံစားလုိက္ရမည္ မသိ။အဲ့သည္ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ေမာင္က ထားထားႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ဖုန္းမ်ား၊မက္ေဆ့မ်ားကို ေမသက္အား သိေစခ်င္လာသည္။ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိ၊ေမသက္ မွန္းဆ မိသည္မွာ အတင္းတုိး၀င္ေနသည့္ ထားထားကုိ တားဆီးလုိျခင္းျဖစ္မည္ ထင္သည္။ဘယ္လုိပင္ ျဖစ္ျဖစ္ ေမာင့္အေပၚေတာ့ ေမသက္ သံသယ မျဖစ္မိ။ေမာင္ေရာ ေမသက္ပါ ရန္ကုန္တြင္ အတူေနရသည့္အတြက္ ယခင္ကထက္စာလွ်င္ အနည္းငယ္ ပုိစုမိၾကသည္။ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေမာင့္ဘက္မွ အဘြားက ေမာင္ႏွင့္ေမသက္အတြက္ အေမြဟုဆုိကာ ေထာက္ၾကန္႕အလြန္နားေလးတြင္ ေျမတစ္ကြက္ေပးသည္။ေမသက္တုိ႕တြင္ကုိယ္ပုိင္အိမ္လည္း မရွိေသးသည့္အတြက္ ထုိေျမေလးေပၚတြင္ ႏွစ္ဦးသား ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလး ေဆာက္ေနခ်င္ၾကသည္။လက္ထဲတြင္လည္း အိမ္ေဆာက္ေလာက္ေအာင္ မ်ားမ်ားစားစား မစုမိၾကေသး။ရန္ကုန္ဧရိယာႏွင့္ ေ၀းသည္ဆုိေသာ္လည္း လုိင္းကားမ်ား ေပါသျဖင့္ သြားေနႏုိင္သည္။ရန္ကုန္ျမိဳ႕ထဲရွိ အငွားတုိက္ခန္း က်ဥ္းက်ဥ္းႏွင့္စာလွ်င္ ျမိဳ႕ျပင္ရွိ ကိုယ္ပုိင္ျခံ၊ကိုယ္ပုိင္အိမ္ေလးျဖင့္ ပုိေနခ်င္ၾကသည္။ေမသက္ကေတာ့ ဆႏ္ၵ အျပင္းထန္ဆုံးျဖစ္သည္။ေမာင့္ကုိ အတင္းတုိက္တြန္းကာ စီစဥ္ေတာ့သည္။ေမသက္ရုံးမွ ပိုက္ဆံအနည္းငယ္ ေခ်းလုိက္သည္၊ေမာင္လည္း သူ႕ရုံးမွ ရႏုိင္သေလာက္ ဆြဲကာ ပ်ဥ္ေထာင္၊သြပ္မုိးအိမ္ေလးကို ဇြတ္ေဆာက္လုိက္ၾကသည္။အေၾကြးမ်ားရွိေနေသာ္လည္း ကိုယ္ပုိင္အိမ္ဆုိသည့္ အသိေလးျဖင့္ မေမာႏုိင္မပန္းႏုိင္ အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ လုပ္ေနၾကသည္။ သစ္ႏွင့္သြပ္မ်ားအတြက္ ေစ်းႏႈန္းသက္သာေစရန္ အစုိးရထံမွ ေလွ်ာက္ျခင္းကို ေမာင့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ကူညီေပးသည္ ဆုိသည္။အိမ္ေရွ႕ ေရကန္ေလးႏွင့္ ေရခ်ိဳးခန္းအတြက္ လုိအပ္သည့္ အုတ္နီခဲ မ်ားကိုလည္း မီးခံအုတ္စက္ရုံမွ ေစ်းသက္သက္သာသာႏွင့္ ရခဲ့သည္။ျခံေထာင့္တြင္ စုိက္လုိသည့္ အပင္မ်ား၊ျခံထဲတြင္ တူးလုိသည့္ ေရတြင္းအတြက္ ကုန္က်စရိတ္မ်ားက လုပ္ေနရင္းျဖင့္ မေလာက္ငႏုိင္ေတာ့။ေမာင့္ကုိသာ အပူကပ္ကာ ထပ္မံေခ်းငွားၾကည့္ခုိင္းရသည္။ေနာက္မွ ဘယ္လုိ ဆပ္ရ ဆပ္ရ အခုေလာေလာဆယ္ဆယ္ ေတာ့ အိမ္ကေလးကုိ အျမန္ျပီးလုိလွသည္။၇ လေလာက္နီးပါး ၾကိဳးပမ္းျပီးခ်ိန္တြင္ ေမသက္ ဆႏ္ၵမ်ားျပည့္၀ခဲ့ရသည္။ ေရာင္စုံဆီမီး ထြန္းညိွထားျပီး ႏွင္းဆီျဖဴမ်ား ေ၀ေနသည့္ ဘုရားစင္ႏွင့္တလူလူလြင့္ေနသည့္ ျပတင္းေပါက္မွ ခန္းဆီးျပာျပာေလးမ်ား။ဖေယာင္းပုဆုိး အသစ္ေလးေပၚတြင္ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ စာေရးေနသည့္ သားသား ဟန္ပန္မ်ား။အိမ္ေရွ႕ အုတ္ကန္နားတြင္ တ၀ုန္း၀ုန္းေရခ်ိဳးေနသည့္ ေမာင့္ပုံရိပ္တုိ႕ကို ၾကည့္ျပီး ေမသက္ ၾကည္ႏူးေနမိသည္။တစ္ေနကုန္ အိမ္အလွဆင္ႏွင့္ မီးဖုိေခ်ာင္ ပစ္ၥည္းမ်ား ေနရာခ်ထားျခင္း အလုပ္ကို လုပ္ေနရသျဖင့္ လူ ပင္ပန္းေနေသာ္လည္း ေမသက္ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္လွသည္။ညစာ အတြက္ ထမင္းပြဲ ျပင္ဆင္ရင္း ေမာင္ ေရခ်ိဳးအျပီးကို ေစာင့္ေနမိသည္။အိမ္ေပၚသုိ႕ ေမာင္ တက္လာသည္ႏွင့္ အခ်ိန္ကိုက္ပင္ ေမာင့္ ဟန္းဖုန္းက အသံျမည္လာသည္။ေမာင္ကလည္း ေရသုတ္ေနရင္း ခ်က္ခ်င္းေကာက္ကုိင္လုိက္သည္။ေမာင္ေျပာေနသည့္ စကားသံတုိ႕ကို မွန္းဆရသည္မွာ ထားထားဆီက ျဖစ္ႏုိင္သည္။ၾကည္လင္ေနသည့္ ေမသက္ စိတ္တုိ႕ အနည္းငယ္ ညစ္ညဴးသြားရသည္။ေမာင္ႏွဳတ္ဖ်ားမွ ေက်းဇူးစကားတုိ႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ ဆုိေနသံကို ၾကားရသည့္အခါ နားေထာင္မိလွ်က္သား ျဖစ္သြားရသည္။သစ္ႏွင့္သြပ္၊အုတ္နီခဲမ်ားအတြက္ ေစ်းႏႈန္းသက္သာေစရန္ စီစဥ္ေပးခဲ့သူ၊ေမသက္ လုိခ်င္ေနသည့္ အပင္တုိ႕အတြက္ ေနျပည္ေတာ္မွပင္ တကူးတကပုိ႕ေပးခဲ့သူ။ေနာက္ဆုံး စုေဆာင္းထားသည့္ ေငြတုိ႕ခါးဆက္ျပတ္ကာ လုိအပ္သမွ်ေငြအတြက္ ျဖည့္ဆည္းေခ်းငွားခဲ့သူ။ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ ေမာင္က ေျပာေနရင္း စပီကာ ဖြင့္လုိက္သည္။ေမာင္ႏွင့္ထားထားတုိ႕ အျပန္အလွန္စကားေျပာသံတုိ႕က ေမသက္တုိ႕ အိမ္သစ္ေလးထဲတြင္ ပ်ံ႕လြင့္ေနသည္။ “ေက်းဇူးအထူးပါဟာ ငါ့သူငယ္ခ်င္း အပ်ဳိၾကီး စုေဆာင္းထားတဲ့ ပုိက္ဆံေတြ အျမန္ဆုံး ျပန္ဆပ္ပါ့မယ္”။ “မလုိပါဘူးဟာ ငါက သုံးစရာ အေရးတၾကီး မရွိပါဘူး။အခု နင္စိတ္ခ်မ္းသာေနတယ္ မလား။နင့္ မိန္းမ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို လုပ္ေပးရလုိ႕ေလ။ျပီးေတာ့ နင့္ကို အဲ့ဒီလုိ အုိးပုိင္အိမ္ပုိင္ေလး ျဖစ္ေစခ်င္ေနတာ။နင္စိတ္ခ်မ္းသာရင္ ငါစိတ္ခ်မ္းသာပါျပီဟာ။ လုပ္ပါ လုပ္ပါ ေရခ်ိဳးျပီး တက္လာတာဆုိ၊” “ ေအး ဟုတ္တယ္ ေမတုိ႕ ထမင္းစားဖုိ႕ ေစာင့္ေနလုိ႕”ေမာင့္ အသံတုိ႕က အားတုံ႕အားနာ။ xxxxxxxxxxxxxx(((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((( ခ်စ္ျခင္းေမတ္ၱာဆုိသည္မွာ ဖမ္းဆုပ္ကိုင္တြယ္၍မရ၊ေတြ႕ျမင္ေနစရာလည္း မလုိ၊ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားလည္း မပါ ၊အျဖဴထည္ သက္သက္ျဖင့္ ကိုယ္ခ်စ္ေသာသူ စိတ္ခ်မ္းသာေနပါေစ ဆုိသည့္ စိတ္ကေလးျဖင့္ ေမတ္ၱာထား ၍ ရႏုိင္ ပါေသးေၾကာင္း ေမသက္ တစ္ေယာက္ သေဘာေပါက္ လုိက္မိပါေတာ့သည္။

“နတ္ေစာင့္တရားမ်ား အေၾကာင္း” မတ္လ၊၂၀၁၅ မေဟသီ မဂၢဇင္း။ ၀တၳဳရွည္ စ/ဆုံး

Posted by Unknown at 2:21 AM Wednesday, March 4, 2015

                          အခန္း (၁)
        ၁၉၈၄ခုုႏွစ္၊ေအာက္တုိဘာလ။အုံ႕မႈိင္းေနသည့္ မုိးသားေကာင္းကင္ၾကီး ေအာက္တြင္ အလတ္စားစက္ျပင္ အလုပ္ရုံ ၀န္းၾကီး သည္ ထူးျခားစြာ မီးပ်က္ ေနသည္။ညဥ့္ သန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္တြင္ အလုပ္ရုံ၀န္းၾကီး တစ္ခုလုံးသည္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လုိ႕ေနသည္။မုိးကာအက်ႌမ်ား ၀တ္ဆင္ထားၾကသည့္ လူသုံးေယာက္သည္ စက္ရုံမွဴး၏ ေနအိမ္တံခါးကို တုိးတုိးသက္သာေခါက္ ေနၾကသည္။ ေမွး ကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္ စက္ရုံမွဴးသည္ ခ်က္ခ်င္းထလာ၍ တံခါးဖြင့္ေပးလုိက္သည္။ထုိ႕ေနာက္ ၀မ္းသာအားရေလသံျဖင့္ ထုိလူ သုံးေယာက္အား ေမးလုိက္ေလသည္။
       “ဘာလဲ ဘာလဲ သူခို္းမိလာျပီလား”
      “မဟုတ္ပါဘူး ဆရာ၊ဆရာကေတာ္ ကေလးေမြးျပီေလ ေယာက္်ားေလးပါ။ကေလးေရာ အေမပါ က်န္းမာၾကပါတယ္။အဲဒါ ဆရာ့ကို လာေျပာတာပါ။”
ထုိအခါမွ စက္ရုံမွဴး၏ အာရုံတုိ႕သည္ ေဆးရုံေရာက္ေနသည့္ မိန္းမကို သတိရသြားေတာ့သည္။
     “ေအးဗ်ာ ေက်းဇူးပါ၊မနက္ ဧည့္ေတြ႕ခ်ိန္က်ရင္ ကၽြန္ေတာ္ သြားလုိက္မယ္”။
သားေယာက်ာ္းေလး ႏွစ္ေယာက္၊သမီးတစ္ေယာက္ ရွိျပီးျဖစ္သည့္ စက္ရုံမွဴးတုိ႕ မိသားစုထဲ သုိ႕ ေနာက္ထပ္ေရာက္လာသည့္ ရတနာေလးသည္ ေယာက္်ားေလးပဲ ျဖစ္ေနသည္။ယခု ေလာေလာဆယ္တြင္ေတာ့ စက္ရုံမွဴး ဦးသိန္းေငြ ၏ စိတ္ထဲတြင္ စက္ရုံကုိ ေဖာက္ထြင္းသြားသည့္ သူခုိးမိေရး ကိစ္ၥသာျဖစ္သည္။ေဖာက္ထြင္းခံရသည္မွာ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ေနျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုခ်ိန္ထိ သဲလြန္စ မရေသး။ဧရာ၀တီတုိင္းတြင္ရွိ သည္နယ္ျမိဳ႕ေလးတြင္ ေနလာခဲ့သည္မွာ ၁၁ႏွစ္ရွိျပီ။၀န္ထမ္းဦးေရ မ်ားေသာ္လည္း ေရာင့္ရဲတတ္ၾကသည့္ေအာက္ငယ္ သားမ်ားေၾကာင့္ ေခါင္းလည္းသိပ္မေျခာက္ခဲ့ရ။ယခုမွသာ.................။
        အလတ္စား စက္ရုံ၀န္းထဲတြင္ စက္ရုံ အေဆာက္အဦးၾကီးမ်ားက ပုံစံတူ သုံးလုံးျပိဳင္။အလယ္ရုံးတြင္ စက္ရုံမွဴးနဲ႕ စာေရးစာခ်ီေတြ ရုံးထုိင္ၾကျပီး ၊ယာစြန္သည္ ကရုိင္းသ စက္၊၀ရိန္ေဆာ္ စက္၊တြင္ခုံႏွင့္ အလုပ္ရုံသုံး စက္ၾကီးမ်ား တည္ရွိရာ။စက္မႈကၽြမ္းက်င္ ၀န္ထမ္းအမ်ားစုက ထုိ အလုပ္ရုံတြင္ ရုံးထုိင္ၾကသည္။ဘယ္စြန္ အလုပ္ရုံၾကီးသည္ လယ္ယာသုံးစက္ကရိယာ အပိုပစ္ၥည္းမ်ား ထားသုိရာ။ထုိ ေနရာတြင္ေတာ့ ရုံးထုိင္သည့္ ၀န္ထမ္းက ႏွစ္ေယာက္တည္း၊ စတုိမန္း (ွအသမန ၾနည) ၁ႏွင့္ စတုိမန္း ၂။စက္ရုံ၀န္ထမ္း မ်ားကေတာ့ သည္ အလုပ္ရုံၾကီးကို ဂုိေထာင္ဟုပဲ ေခၚၾကသည္။သည္နယ္၀န္းက်င္ တြင္ ရွိၾကသည့္ ေတာင္သူ ဦးၾကီးမ်ားအတြက္ လယ္ယာသုံးစက္ကိရိယာမ်ားကို အလတ္စားစက္ျပင္အလုပ္ရုံၾကီးက ေရာင္းခ်ေပးေနသည္။၀ယ္ယူခြင့္ စာအုုပ္မ်ား လုပ္ေပးထားျပီး ၀ယ္ယူလုိသည့္ လယ္ယာသုံး ပစ္ၥည္းမ်ားကို စာအုပ္ထဲတြင္ ေလွ်ာက္ထားရသည္။ေတာင္သူ တစ္ဦးအတြက္ စာအုပ္၂အုပ္ ထပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသည္။စက္ရုံမွဴး လက္မွတ္ပါမွ ဘယ္စြန္ အလုပ္ရုံၾကီးထဲက ပစ္ၥည္းမ်ားကို စတုိမန္းမ်ားက ထုတ္ေရာင္းေပးရသည္။
         ေတာင္သူမ်ားလုိခ်င္သည့္ ပစ္ၥည္း အရည္အတြက္ထက္ အစုိးရေရာင္းေပးႏုိင္သည့္ အေရအတြက္က နည္းပါးေနသည္။ထုိအခါ အလတ္စားစက္ရုံၾကီးထဲမွ ၀န္ထမ္းအခ်ိဳ႕သည္ ေတာင္သူ အတု အမည္မ်ားျဖင့္ စာအုပ္ထပ္ေပးၾကသည္။ရလာသည့္ လယ္ယာသုံး ပစ္ၥည္းမ်ားကို အျပင္ေစ်းႏႈန္းျဖင့္ ေတာင္သူမ်ားက ျပန္၀ယ္ၾကသည္။၀န္ထမ္းမ်ား၏ စီးပြားေရး ေခ်ာင္လည္ ၾကသျဖင့္ စက္ရုံမွဴးသည္လည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ခြင့္ျပဳေပးထားသည္။သို႕ေသာ္ ထုိကဲ့သုိ႕ ေတာင္သူအတု လုပ္ျပီး စာအုပ္ေလွ်ာက္ႏုိင္ဖုိ႕ကလည္း အရင္းအႏွီး လိုေသာေၾကာင့္ ၀န္ထမ္းတုိင္းေတာ့ မလုပ္ႏုိင္ၾကေခ်။စက္ရုံမွ ထုတ္ေပးသည့္ အခ်ိန္တြင္ ပစ္ၥည္းမ်ားကို ထုတ္ထားရျပီး ေတာင္သူမ်ား လိုအပ္သည့္ အခ်ိန္က်မွ ထုတ္ေရာင္းၾကသည္။။ေငြရင္းႏွီးထားႏုိင္သည့္ ၀န္ထမ္း အခ်ိဳ႕သာ စီးပြားျဖစ္ၾကသည္။အားလုံးထဲတြင္ေတာ့ ကိုေမာင္ေမာင္က အႂကြယ္၀ဆုံး ၀န္ထမ္းျဖစ္သည္ဟု ေျပာရမည္။ကိုေမာင္ေမာင့္ မိန္းမ မၾကည္သည္လည္း ေမာ္လျမိဳင္ဘက္သို႕ ေမွာင္ခို ကုန္ကူး ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ သည္။ထုိ အခ်ိန္က ေမွာင္ခိုလုပ္ငန္းမ်ားကို ဖိဖိစီးစီး ဖမ္းေနသည့္ အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။သို႕ေသာ္ ေမာ္လျမဳိင္သူျဖစ္သည့္ မၾကည္က ၊ပါးရည္နပ္ရည္လည္းရွိေတာ့ အဆင္ေျပသည္။အေခါက္ေရ နည္းတာေၾကာင့္ လည္းျဖစ္ႏုိင္သည္။ စက္ရုံမွဴးကေတာ့ ေဘာင္အတြင္းမွ တင္ခြင့္ရွိသည့္ စာအုပ္အေရအတြက္သာ လက္ခံ လက္မွတ္ထုိးေပးသည္။မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ စက္ရုံ၀န္းၾကီးထဲမွာေတာ့ အရာရာသည္ အသားက် အဆင္ေျပေျပ လည္ပတ္ေနခဲ့ဖူးသည္။
                +++++++++++++++++++++++
   ေသာၾကာ တစ္ေန႕ခင္းတြင္ စက္ရုံမွဴး ဦးသိန္းေငြ သည္ ပစ္ၥည္းမ်ားသုိေလွာင္ထားရာ ဘယ္စြန္ စက္ရုံၾကီး ဘက္သို႕ ေရာက္လာခဲ့သည္။ဖရုိဖရဲ ျပန္႕ၾကဲေနသည့္ ပစ္ၥည္းအခ်ိဳ႕ကို ၾကည့္ရင္း အမွတ္တမဲ့ ေျပာလုိက္သည္။
“မင္းတုိ႕ စက္ပစ္ၥည္းဂုိေထာင္ကိုလည္း စစ္အုံးမွပါ၊စာရင္းေတြက အေထြအထူး ထပ္လုပ္စရာ မလုိေတာ့ဘူးမလား။လာမဲ့ တနၤလာေန႕ ပဲစစ္မယ္။”
တနၤလာေန႕ မနက္ ၇နာရီခြဲတြင္ စက္ရုံသံေခ်ာင္းေခါက္သည္၊၀န္ထမ္းမ်ား တန္းစီ အျပီး သက္ဆုိင္ရာ အလုပ္ရုံအသီးသီးသုိ႕ ပုံမွန္အတုိင္း အလုပ္ ၀င္ၾကသည္။ခဏအၾကာတြင္ စတုိမန္းႏွစ္ေယာက္ သတင္းလာပုိ႕သည္။
“ဆရာေရ ခ်ိပ္ဖြင့္ျပီး ဂုိေထာင္ တံခါးဖြင့္လုိက္ေတာ့ အလင္းေရာင္ကို စူးကနဲ ျမင္လုိက္ရတာနဲ႕ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သံဇကာကြက္ ေနရာမွာ အေပါက္က်ယ္ၾကီးကို ေတြ႕ရတယ္။အဲဒါ ဆရာ့ကို သတင္းလာပို႕တာ”
“ေဟ ဘာပစ္ၥည္းေတြ ပါသြားလဲ”
”မစစ္ရေသးဘူး ဆရာ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ဆရာ့ကို အရင္လာေျပာတာ”
ဂုိေထာင္ထဲ ေရာက္သြားသည့္အခ်ိန္တြင္ စက္ပစ္ၥည္းတစ္ခ်ိဳ႕ ျပန္႕ၾကဲလွ်က္။ထင္းရႈးေသတ္ၲာ သုံးေလးပုံးက အဖုံး ပြင့္လွ်က္သား။ရဲစခန္းကို အေၾကာင္းၾကားခုိင္းလုိက္သည္။စခန္းမွဴး ဦးသိန္းထြန္းသည္ စက္ရုံးမွဴး ဦးသိန္းေငြတုိ႕အိမ္မွာ စားအိမ္ေသာက္အိမ္၊မိန္းမျဖစ္သူက ၀န္ထမ္းျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သူတာ၀န္က်ရာ နယ္ျမိဳ႕ေလးသို႕ လုိက္မေနႏုိင္။မယ္တစ္ရြာ၊ေမာင္တစ္ျမိဳ႕ ဇာတ္လမ္း။တစ္ျမိဳ႕တစ္ရြာမွာ လာဆုံၾကရင္း ခင္မင္လာၾကသည့္အခါ ေမာင္ႏွမရင္းခ်ာမ်ားလုိ ျဖစ္ေနသည္။အခင္းျဖစ္သည့္ ဂုိေထာင္ေနရာကို ဓာတ္ပုံရုိက္ၾကသည္။ဂုိေထာင္တံခါးေသာ့ကို လက္ေဗြယူရန္ ၾကည့္လုိက္စဥ္ စတုိမန္းက ေသာ့ျဖင့္ ဖြင့္၀င္ထားျပီး ျဖစ္သည္။နံရံ အ၀ါႏုေပၚတြင္ အေပၚဘက္သုိ႕ တြယ္တက္ထားဟန္ ေျခရာ တစ္ပုိင္းေတြ႕ရသည္။ေျခရာမ်ားက အားျပဳေထာက္ထားရာ ေျခေခ်ာင္း ေလးေခ်ာင္း သာေတြ႕ရျပီး ေျခသန္းေနရာတြင္ လြတ္ေနသည္။စခန္းမွဴးသည္ စက္ရုံမွဴး အပါအ၀င္ တာ၀န္ရွိသည့္ ၀န္ထမ္းအခ်ိဳ႕ကို စစ္ေမးသည္။
“ဦးသိန္းေငြတုိ႕ ဒီဂုိေထာင္က ေန႕တုိင္း ခ်ိပ္ပိတ္ေနက်လား”
“ဟုတ္တယ္ စခန္းမွဴးၾကီး ညေနတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊စတုိမင္း ႏွစ္ေယာက္ရယ္၊သုံးေယာက္စလုံး စာရြက္ေပၚမွာ လက္မွတ္ ထုိးၾကတယ္၊ျပီးရင္ အဲဒီစာရြက္ကို ေသာ့ဂေလာက္ အေပါက္မွာ ပတ္ျပီး ဂုိေထာင္တံခါးကို ခ်ိပ္ထုိးၾကတယ္။အခုလည္း ေသာၾကာေန႕ ညေနက အဲဒီလုိ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။”
“အဲဒီေတာ့ ဒီေန႕မနက္ တံခါးဖြင့္ေတာ့ စက္ရုံမွဴးၾကီးေရာ ပါ ပါသလား”။
“မနက္ဖက္ေတြ တံခါးဖြင့္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မပါဘူး ခင္ဗ်၊စတုိမန္း ႏွစ္ေယာက္ဆုံတဲ့ အခ်ိန္က်မွ တံခါး ခ်ိပ္ဖြင့္ၾကတာ။
     ညေစာင့္မ်ားႏွင့္ ေသာၾကာ၊စေန၊တနဂၤေႏြ ညေတြမ်ားတြင္ ဂ်ဴတီက်သည့္ ၀န္ထမ္းမ်ားကို ေခၚေပးရန္ စခန္းမွဴးက ေတာင္းဆုိလုိက္သည္။
     စတုိမန္းမ်ားကို လည္း ေပ်ာက္သြားသည့္ ပစ္ၥည္းစာရင္းမ်ား ျပဳစုခုိင္းလိုက္သည္။၀န္ထမ္းလုိင္းခန္းတြင္ မေနထုိင္ၾကသည့္ ညေစာင့္မ်ားအား ျမိဳ႕ထဲသုိ႕ လူလႊတ္ေခၚခိုင္းလုိက္သည္။တန္းစီးျပီးမွ ျပန္ၾကသည့္ ညေစာင့္မ်ားလမ္းမွာပင္ ရွိေနႏုိင္သည္။ေခၚထားသည့္ တာ၀န္က် ၀န္ထမ္းမ်ား ေရာက္လာၾကသည္။တာ၀န္မွဴးၾကီး ႏွင့္ တြဲဖက္တာ၀န္မွဴးတုိ႕သည္ ရုံးတြင္ အိပ္ေလ့ မရွိၾက။စက္ရုံ၀န္းႏွင့္ ၀န္ထမ္းအိမ္ရာသည္ နီးေနသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ညဘက္ ကင္းစစ္ျပီးခ်ိန္သည္ သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္ ျဖစ္သည္ေနသည္က တစ္ေၾကာင္းတုိ႕ေၾကာင့္ ကုိယ့္အိမ္ ကုိယ္ျပန္အိ္ပ္ၾကသည္။ခဏအၾကာ ညေစာင့္ ႏွစ္ဦး ျပန္ေရာက္လာသည္။ထူးထူးျခားျခား သူတုိ႕သည္ လည္း ဘာမွ သတိမထားမိၾက။လူစိမ္း အ၀င္အထြက္လည္း မရွိဟု ဆုိၾကသည္။စက္ရုံ၀န္းၾကီး သည္ ေရွ႕ဘက္ေပါက္က ဟုိင္းေ၀း ကားလမ္းမ။ေနာက္ဘက္ေပါက္မွာ ရပ္ကြက္ၾကီး တစ္ခုရွိသည္။ရပ္ကြက္တြင္ ေနထုိင္သူမ်ားက လက္လုပ္လက္စားေတြမ်ားသည္။အိမ္ေျခမ်ားကလည္း ခပ္စိပ္စိပ္။အေရးအေၾကာင္းရွိလုိ႕ လူတစ္ကုိယ္ ျဖတ္ေျပးလွ်င္ေတာင္ အိမ္ၾကိဳအိမ္ၾကားမွ မနည္းလြတ္ေအာင္ ေျပးရမည္။ညေန ၆နာရီမွ မနက္ ၆နာရီအတြင္း စက္ရုံ၀န္းအတြင္း အျပင္လူ ျဖတ္သန္းသြာလာခြင့္ မရွိ။စက္ရုံ၀န္း၏ ေရွ႕ဘက္ႏွင့္ ေနာက္ဘက္ တံခါး ႏွစ္ခ်ပ္ကို ေသာ့ခတ္ျပီး ပိတ္လုိက္သည္ႏွင့္ စက္ရုံ၀န္းတစ္ခုလုံး လုံျခဳံသြားျပီ။စက္ရုံ၀န္း၏ ေဘးႏွစ္တြင္ တစ္ဖက္က ၀န္ထမ္းအိမ္ရာ တုိက္တန္းမ်ားက ပိတ္ထားျပီး ေနာက္တစ္ဖက္သည္ အျခားဌာနတစ္ခု၏ စည္းရုိးႏွင့္ ကပ္လွ်က္။ေျခရာမ်ားကို တစ္ေခါက္ထပ္ၾကည့္သည္္ အေပၚနံရံသို႕ တြယ္တက္ရန္ ထင္ရႈးေသတ္ၲာပုံးမ်ားကို အသုံးျပဳမွ ရမည္။ေျခရာမ်ားကို ၾကည့္ေနစဥ္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည့္ ပစ္ၥည္းမ်ား စာရင္းေရာက္လာသည္။ပစ္ၥည္းမ်ား၏ အရြယ္ပမာဏကို စခန္းမွဴးၾကီး မခန္႕မွန္းတတ္၊ဂုိေထာင္ထဲတြင္ က်န္ရွိေနေသးသည့္
ပစ္ၥည္းအခ်ိဳ႕ႏွင့္ တုိက္ၾကည့္ရသည္။စခန္းမွဴးၾကီး အံ့ၾသသြားရသည္။
“စက္ရုံမွဴးတုိ႕ ေပ်ာက္သြားတ့ဲ ပစ္ၥည္းေတြက လွည္းနဲ႕တုိက္ထုတ္ရင္ လွည္းေလးစီး တုိက္စာေလာက္ရွိတယ္ဗ်။    ကားနဲ႕သယ္ရင္ေတာင္ တစ္စီး၊တစ္ေခါက္နဲ႕ မရဘူး။ျပီးေတာ့ ၀န္ထမ္းအိမ္ရာေရွ႕က ျဖတ္ေမာင္းရမွာ စက္ရုံရဲ႕ မိန္းတံခါးမၾကီး တစ္ခုခုကိုလည္း ျဖတ္ရမွာ။ေနာက္ေပါက္က ထြက္ရင္ ေဗာဓီကုန္း ရပ္ကြက္ၾကီး ရွိတယ္။ဂုိေထာင္ထဲက သယ္ထုတ္သြားျပီးရင္ ေရွ႕ဘက္တံခါးက ထြက္မွ ရမယ္။ဒါေပမဲ့ တစ္ညတည္း သယ္လုိ႕ မျဖစ္ႏုိင္ျပန္ဘူး။ျပီးေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္တာ တာ၀န္မွဴးေတြက ညသန္းေခါင္ထိ ကင္းစစ္ေလ့ ရွိတယ္ဆုိေတာ့ မနက္ပုိင္း တစ္ပိုင္းပဲ လႈပ္ရွားခ်ိန္ရွိမယ္။အေစာင့္ ကင္းတဲကိုလည္း ျဖတ္ရအုံးမယ္ဆုိေတာ့ ..................။”
          ဂုိေထာင္တစ္ခုလုံး ျငိမ္သက္၍ စခန္းမွဴးၾကီး၏ သုံးသပ္ခ်က္ကို နားေထာင္ေနၾကသည္။ေနာက္ဆုံးေတာ့ စက္ရုံမွဴးအပါအ၀င္ တာ၀န္ရွိ ၀န္ထမ္းအခ်ိဳ႕ ရဲစခန္းသုိ႕ လုိက္သြားရေတာ့သည္။စစ္ေဆးမႈမ်ား အနည္းငယ္ ဆက္လုပ္ျပီး ညေစာင့္၀န္ထမ္း ႏွစ္ဦးကို ထိန္းသိမ္းထားလုိက္သည္။စက္ရုံမွဴး၊စတုိးမန္း ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ဂ်ဴတီက် ၀န္ထမ္းမ်ားသည္ အမႈမွန္ မေပၚေပါက္မခ်င္း ညအိပ္ ညေန ခရီးထြက္ခြင့္မရွိ။အေရးၾကီး ကိစ္ၥေပၚခဲ့လွ်င္ စခန္းကို အေၾကာင္းၾကားေပးရမည္ ျဖစ္သည္။၀န္ထမ္းမ်ားအားလည္း မသၤကာစရာ သဲလြန္စ ေတြ႕ရွိခဲ့လွ်င္ စခန္းသို႕ ခ်က္ခ်င္း အေၾကာင္းၾကားေပးရန္ မွာၾကားထားသည္။စက္ရုံမွဴးသည္ မိခင္ဌာန ရုံးခ်ဴပ္သုိ႕ ေၾကးနန္းျဖင့္ သတင္းပို႕သည္။ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္ အေစာၾကီးတြင္ စီမံဌာနမွ ညႊန္မွဴးတုိ႕အဖြဲ႕ ေရာက္ခ်လာေတာ့သည္။
     ”ဦးသိန္းေငြရာ စိတ္မေကာင္းလုိက္တာ၊ေသာၾကာေန႕ ညေနက ဒါတာရုိက္ဘုတ္အဖြဲ႕ အစည္းအေ၀းထုိင္ၾကတယ္။ဒီတစ္ေခါက္ ရာထူးတုိးေပးဖုိ႕ ေရြးခ်ယ္တဲ့အထဲ ခင္ဗ်ားနံမည္က ထိပ္ဆုံးက ပါတာ၊ညႊန္/ခ်ဳပ္ လက္မွတ္ထုိးျပီးသြားျပီ။ေအာ္တာထြက္ဖုိ႕ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။မေန႕က ေန႕လည္မွာ ခင္ဗ်ား ဆီက ေၾကးနန္း ၀င္လာေတာ့တာပဲ။ေအာ္တာထြက္ဖုိ႕ ခဏဆုိင္းငံ့ထားၾကတယ္။”
စီမံညႊန္မွဴး ဦးၾကီးညႊန္႕ တုိ႕ အဖြဲ႕သည္ ဂုိေထာင္ဆီသို႕ သြားၾကသည္။ညႊန္မွဴးတုိ႕အဖြဲ႕ ကေတာ့ ေပ်ာက္ဆုံးေနသည့္ ပစ္ၥည္းစာရင္းမ်ားကုိ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခန္႕မွန္းတတ္ၾကသည္။
”“ဒီေလာက္မ်ားတ့ဲ ပစ္ၥည္းေတြကို ဂုိေထာင္ေဖာက္ျပီး သယ္ထုတ္သြားဖုိ႕ဆုိတာ မလြယ္ဘူးေနာ္။ျပီးေတာ့ ညွပ္ထားတဲ့ သံဇကာကြက္ကလည္း သိပ္မက်ယ္ပါလား။”
        “သံဇကာကြက္ေတြရဲ႕ အျမင့္ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲဗ် ဦးသိန္းေငြ”
        “ႏွစ္ေပ အျမင့္ရွိပါတယ္ ညႊန္မွဴး”
      “ကိုက္ညွပ္ထားတဲ့ အက်ယ္ကေရာ၊မေန႕က ရဲေတြ တုိင္းသြားၾကလား။”
   “တုိင္းသြားၾကပါတယ္။၄၄ လက္မ ဆုိေတာ့ သုံးေပခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္ ညႊန္မွဴး”
ညႊန္မွဴး ဦးၾကီးေငြသည္ ဂုိေထာင္ထဲလွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္း စတုိမန္း ၁ ကုိသန္းတင္ကို လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။
   “ဂုိေထာင္ အေဖာက္ခံရျပီဆုိတာကို မင္း ဘယ္လုိ သတိထားမိတာလဲ” “ဂုိေထာင္တံခါး ဖြင့္လုိက္ေတာ့ အလင္းေရာင္ ပိုရေနလုိ႕ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ သံဇကာ အေပါက္ကိုေတြ႕လုိ႕ သတိထားမိတာ”။
         “ဒီတံခါးကို မဖြင့္ေသးဘဲ သတိထားမိတာလား”
ညႊန္မွဴးက အတြင္းတံခါး ေဘာင္ကို ကိုင္ျပရင္း ထပ္ေမးသည္။ဂုိေထာင္၏ ဖြဲ႕စည္းပုံသည္ ေနာက္ဘက္တြင္ တစ္ကန္႕ အခန္းဖြဲ႕ထားသည္။ေအာက္ပိုင္းကို သစ္သားကာျပီး အေပၚပိုင္းတစ္၀က္ကို သံဇကာမ်ား တပ္ထားသည္။ထုိ အခန္းကို ခ်ိပ္မထုိးေသာ္လည္း ေသာ့ခတ္ထားသည္။ေရွ႕ဘက္ပုိင္းတြင္ စတုိမန္းႏွစ္ဦးထုိင္ရန္ စားပြဲႏွစ္လုံးရွိသည္။
“ ဟုတ္ကဲ့ . . .အတြင္းခန္း တံခါးမဖြင့္ေသးဘဲ စက္ရုံမွဴးကို အေၾကာင္းၾကားတာပါ“
“ကုိသန္းတင္က မ်က္စိအားေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာပဲ အစကတည္းက သံဇကာ ေနရာက အလင္းပိတ္မွ မဟုတ္တာ။ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိဆုိ အဲဒီအလင္းေရာင္ကို ထူးျပီး သတိထားမိမွာ မဟုတ္ဘူး”။
   “ဟုတ္သားပဲ သံဇကာေတြ တပ္ထားတာ အစကတည္းက အလင္းေရာင္ ရဖုိ႕ပဲ။ကိုသန္းတင္ ဘာေၾကာင့္ အလင္းေရာင္ကို သတိထားမိတယ္ ေျပာရတာလဲ”။သံသယအေတြးတစ္ခ်ိဳ႕ ေခါင္းထဲ၀င္လာေသာ္လည္း စက္ရုံမွဴးကေတာ့ စိတ္ထဲမွပင္ ေရရြတ္လုိက္သည္။
       ညႊန္မွဴး ဦးၾကီးညႊန္႕ ဦးေဆာင္သည့္ ရုံးခ်ဳပ္မွ စစ္ေဆးအဖြဲ႕အား ျမိဳ႕ထဲရွိ တည္းခိုခန္းတစ္ခုတြင္ ေနရာခ်ေပးျပီး အျပန္တြင္ ဒုရဲအုပ္ ကိုေထြးေလး က စက္ရုံမွဴး အိမ္တြင္ ေရာက္ေနျပီ။
“စက္ရုံမွဴးၾကီးခင္ဗ်ား စခန္းမွဴးလြတ္လုိက္လို႕ပါ” “ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ”
“ေန႕လည္က စခန္းကို ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ သတင္းလာပို႕ပါတယ္။ဒီစက္ရုံ၀န္းထဲက ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ အိမ္မွာ ေပ်ာက္သြားတဲ့ ပစ္ၥည္းနဲ႕ အမ်ိဳးအစား တူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနတယ္လုိ႕ ဆုိပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိိ႕ ရွာေဖြပုံစံလည္း ပါလာ ပါတယ္။အဲဒီအိမ္ကို ၀င္ရွာဖုိ႕ စက္ရုံမွဴးကို ေစာင့္ေန တာပါ။”
“ဘယ္သူ႕ အိမ္မ်ားလဲ ခင္ဗ်ာ”
“စက္ကၽြမ္း -၃ ကိုေမာင္ေမာင္ အိမ္ပါ”
ဟုတ္သည္ပဲ ကိုေမာင္ေမာင္အိမ္တြင္ ေပ်ာက္သြားသည့္ ပစ္ၥည္းမ်ားႏွင္႕ပုံစံတူ ပစ္ၥည္းမ်ား အမ်ားၾကီးရွိေနႏုိင္သည္။ကိုေမာင္ေမာင္အိမ္ကို ရွာေဖြခြင့္ေပးလုိက္ရသည္။သိပ္ မက်ယ္၀န္းသည့္ ၀န္ထမ္းလိုင္းခန္းတြင္ ရွာေဖြခ်ိန္က နာရီ၀က္ေတာင္ မၾကာခ်င္။ပစ္ၥည္းေတြႏွင့္အတူ ကုိေမာင္ေမာင္ကိုပါ စခန္းသို႕ ေခၚသြားၾကေတာ့သည္။ကိုေမာင္ေမာင့္ ဇနီး မၾကည္ ငိုျပီး စက္ရုံမွဴးအိမ္ေရာက္ခ်လာသည္။
“ဆရာရယ္ ကယ္ပါအုံး၊ကိုေမာင္ေမာင္ ရုိးသားတာ ဆရာ အသိဆုံးပါေနာ္။ကၽြန္မတုိ႕ ရုိးရုိးသားသား ရွာေဖြထားတာပါ။”
“ကၽြန္ေတာ္သိရုံနဲ႕ မရဘူး မၾကည္ --ခဏေစာင့္ၾကည့္ပါ။အမွန္အတုိင္းျဖစ္ရမွာပါ။အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ တရားခံ မေတြ႕မခ်င္း သံသယရွိတဲ့သူေတြကို ေခၚယူစစ္ေဆးခြင့္ ရွိေနတယ္။”
လုိင္းခန္းထဲမွ ၀န္ထမ္းအခ်ိဳ႕ ေခါင္းျပဴထြက္ၾကည့္ၾကေသာ္လည္း အသံမ်ား တိတ္ေနၾကသည္။၀န္ထမ္းကေလးမ်ား ၄၀ ေက်ာ္ရွိသည့္ အလတ္စား၀န္းထဲ တြင္အျမဲတမ္းလိုလို ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားသံမ်ားက ဆူညံေနခဲ့သည္။ယခုခ်ိန္က စလုိ႕မ်ား သည္အသံေတြ တိတ္သြားေတာ့မွာလားဟု ေတြးရင္း----စက္ရုံမွဴး ဦးသိန္းေငြ သက္ျပင္းကို သာသာ ခ်လုိက္မိသည္။
                               ++++++++++++++++++++++++++++
ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္ တည္းခုိခန္းတြင္ ညႊန္မွဴးတုိ႕ကို သြားၾကိဳရင္း ကိုေမာင္ေမာင့္ အေၾကာင္း ေျပာျပရသည္။
“ေအးဗ် ၀န္ထမ္း တစ္ေယာက္အိမ္မွာ လယ္ယာသုံး စက္ပစ္ၥည္းေတြ ရွိ မေနရဘူးဆုိတဲ့ ၀န္ထမ္း ဥပေဒကလည္း ရွိေနတယ္။ေဖာက္ထြင္းမႈနဲ႕ မပတ္သက္ရင္ေတာင္ ၀န္ထမ္းဥပေဒနဲ႕ ျငိစြန္း ေနျပီ”။ “ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပါတယ္ ညႊန္မွဴး။ဒါေပမဲ့ နယ္က ၀န္ထမ္းေတြ မေျပလည္ၾကေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ခြင့္ျပဳေပးထားတာ။ကိုေမာင္ေမာင္ကေတာ့ စီးပြားျဖစ္ လုပ္သလုိ ျဖစ္ေနလို႕ ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ သတိေပးထားပါတယ္။”
        “ကိုေမာင္ေမာင္က ရုိးေတာ့ ရုိးသားပါတယ္ ညႊန္မွဴး။ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ လက္တြဲ အလုပ္လုပ္လာတာ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ။သူတို႕ လင္မယား ေမာ္လျမိဳင္က ေျပာင္းလာခါစတုန္းက သူ႕မိန္းမ မၾကည္က ေန႕လည္ဘက္မွာ အရင္စက္ရုံ၀န္းေဟာင္း အေနာက္ဘက္ေတာထဲက မွ်စ္ခ်ိဳးျပီးေရာင္းတယ္။မုန္႕ဖက္ထုပ္ ထုပ္ ေပးထားတယ္။ညဘက္ေတြမွာ ကိုေမာင္ေမာင္က ဆုိက္ကားထြက္နင္းရင္း မုန္႕ဖက္ထုပ္ေရာင္းတယ္။”
“ေအးဗ်ာ ၀န္ထမ္းေတြကလည္း -------အခုေတာ့ ဦးသိန္းေငြမွာ တာ၀န္ရွိေနျပီ၊”
မနက္စာ ေကၽြးျပီး ညႊန္မွဴးတုိ႕ကို စခန္းမွဴးႏွင့္ ေတြ႕ဖုိ႕ေခၚသြားလုိက္သည္။
“စခန္းမွဴးၾကီးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္“ညႊန္မွဴးရဲ႕ ႏွဳတ္ခြန္းဆက္ စကားအဆုံး
“ဟာ ေက်းဇူးမတင္ပါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတာ္ေတာ္ရႈပ္တယ္။ဦးသိန္းေငြ ဆုိတာက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ညီအစ္ကိုလုိ ေနလာတာ သူ႕ကိုယ္က်င့္တရားကုိ ယုံျပီးသား။တစ္ဖက္ကလည္း တာ၀န္အရ လုပ္ရမွာေတြ ရွိေနတယ္။ဒီေန႕ပဲ သူ႕၀န္ထမ္း တစ္ေယာက္ကို ခ်ဳပ္ထားလုိက္ရတယ္။စစ္ေဆးစရာ ရွိတာ စစ္ေဆးရအုံးမယ္ ညႊန္မွဴးတုိ႕ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေနမွာလဲ”။
“ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ မနက္ဖန္ ျပန္ရမွာ ရုံးခ်ဳပ္ကို ရီပုိ႕ တင္ျပီး က်န္တာေတာ့ ညႊန္ခ်ဳပ္ ဆက္ညႊန္ၾကားမွာေပါ့”။
“ဒါဆုိ ဘာမွ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလုိက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ေသးဘူး။”
ဦးသိန္းထြန္း ေျပာတာ ျဖစ္ႏုိင္သည္။သဲလြန္စ ဘယ္က ေတြ႕ႏုိင္ပါ့။၀န္ထမ္းသက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္ အလုပ္ပင္ ပန္းခဲ့ေသာ္လည္း အမႈရယ္လုိ႕ ၾကီးၾကီးမားမား မၾကဳံခဲ့ဖူး။ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္ၾကည့္ေသာ္လည္း အခင္းျဖစ္သည့္ ေနရာက သိပ္မ်ားမ်ားစားစား ၾကည့္စရာ မရွိ။မၾကည္ကေတာ့ ညႊန္မွဴးကို လာေတြ႕ျပီး ငိုေနျပန္သည္၊ သူ႕ေယာက်္ား ကို ႏွိပ္စက္ျပီး ေမးၾကမွာလားဟု ေတြးျပီး ေၾကာက္ေနသည္။ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္ေစာေစာ ညႊန္မွဴးတုိ႕အဖြ႕ဲ ျပန္သြားၾကသည္။မွတ္တမ္းမွတ္ရာ မ်ားႏွင့္ ဓာတ္ပုံအခ်ိဳ႕ ယူသြားၾကသည္။ေန႕လည္ ဦးသိန္းထြန္း ဆီ တစ္ေခါက္ထပ္သြားေတာ့ ကိုေမာင္ေမာင့္ကို အာမခံနဲ႕လြတ္ေပးလိုက္သည္။အမွဴကိုလည္း တရားရုံးကို တင္ လုိက္ျပီဟု ေျပာသည္။စတုိမန္း ႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ခြဲ၍ ေခၚစစ္ထားသည္ဟု စခန္းမွဴးေျပာ သည္။စက္ရုံ၀န္းထဲမွာလည္း ပုံမွန္ တန္းစီ၊ရုံးတက္ ရုံးဆင္း လုပ္ေနၾကေသာ္လည္း အားလုံးက မ်က္ႏွာမေကာင္းၾက။ကိုေမာင္ေမာင္လြတ္လာျပီး ႏွစ္ရက္ေျမာက္ေန႕။ေန႕လည္ ထမင္းစားဆင္းခ်ိန္ ဒုရဲအုပ္ ကိုေထြးေလး ေရာက္လာျပန္သည္။
“စက္ရုံမွဴးခင္ဗ်ား စက္ကၽြမ္း ၄ ကိုၾကည္၀င္းကို စစ္ေဆးခြင့္ျပဳပါ”။
“ဘာေၾကာင့္လဲ ခင္ဗ်”
“ကုိၾကည္၀င္းရဲ႕ ကိုယ္ေပၚမွာ မသၤကာစရာ ျခစ္ရာ၊အစင္းရာေတြကို ေတြ႕ရွိရတယ္လုိ႕ အေၾကာင္းၾကား လာပါတယ္။”
ကိုၾကည္၀င္းသည္ ယာစြန္ အလုပ္ရုံထဲတြင္ ကရုိင္းသေနသည္။ကုိၾကည္၀င္း ကို္ယ္ေပၚက အဆင္းရာမ်ားကို ရဲစခန္းက ဘယ္လုိ သိႏုိင္သည္လဲ။စက္ရုံမွဴးသည္ ဒုရဲအုပ္ ကိုေထြးေလးကို စကားမျပန္ေသးဘဲ စဥ္းစား ေနသည္။၀န္ထမ္းလုိင္း တုိက္ခန္းေတြ၏ ဖြဲ႕စည္းပုံသည္ ႏွစ္ခန္းတစ္တြဲ။ေနာက္ဘက္ ေရဘုံပိုင္ေတြက ကပ္လွ်က္။ပန္းကန္ေဆး၊ေရခ်ိဳးၾကလွ်င္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္က အနီးကပ္ျမင္ေနရသည္။တစ္ခ်ိဳ႕ ႏွစ္ခန္းတြဲမ်ား ကေတာ့ အလယ္တြင္ ၀ါးျခံစည္းရုိးကာထားၾကသည္။သုိ႕ေသာ္ ျမင္ေတာ့ေနရသည္။ဒါ့ျပင္ႏွစ္ခန္းတြဲ တစ္ခ်ိဳ႕က ၀န္ထမ္းမိသားစုခ်င္း မတည့္ၾကတာ၊စကားမ်ားထားဖူးၾကတာေတြ ရွိၾကေသးသည္။ ကိုၾကည္၀င္းႏွင့္ ႏွစ္ခန္းတြဲ အတူေနသည္က စက္ကၽြမ္း ၃ ကိုေသာင္း။စက္ရုံထဲတြင္ ကိုေသာင္း ႏွစ္ေယာက္ရွိေသာေၾကာင့္ ပေဒါင္းေဒသမွ ေျပာင္းလာသည့္ သူ႕ကို ပေဒါင္းေသာင္းလို႕ ေခၚၾကသည္။ကုိၾကည္၀င္းသမီး ေရခ်ိဳးေနတုန္း ပေဒါင္းေသာင္း သားက ေခ်ာင္းၾကည့္ပါသည္ ဆုိျပီး အေမခ်င္း စကားမ်ားရန္ျဖစ္ၾကရင္း အေဖေတြပါသည္ထိ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။သည္ကိစ္ၥျပီး ကတည္းက ေယာက်္ားခ်င္းပါ ခပ္တန္းတန္း ေနလာၾကသည္။ကိုၾကည္၀င္းကိုယ္ေပၚက အစင္းရာ အေၾကာင္း အနီးစပ္ဆုံး သတင္းေပး ျဖစ္ႏုိင္သည္မွာ ပေဒါင္းေသာင္းပင္ ရွိသည္။သည္လုိ ဆုိလွ်င္ ၀န္ထမ္းမ်ား ကိုယ့္ အခ်င္းခ်င္း ေခ်ာက္ခ် ကုန္ၾကျပီလား။
“ဟုတ္ျပီ ကိုေထြးေလး ခဏထုိင္အုံး။ကုိၾကည္၀င္းကို ေခၚခုိင္းလုိက္မယ္”
“ကိုၾကည္၀င္း မလာခင္ ဂုိေထာင္က သံဇကာကြက္ကို ထပ္ၾကည့္ခ်င္ပါေသးတယ္၊စခန္းမွဴးၾကီးက မွာလုိက္လို႕ပါ။”
ကိုေထြးေလး က ဓာတ္ပုံေတြ လုိက္ရုိက္ေနသည္။
“အံ့ၾသစရာေနာ္ စက္ရုံမွဴး ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ပစ္ၥည္းေတြကို ျဖတ္စ မပ်က္ ဘယ္လုိ သယ္ထုတ္သြားလဲ မသိဘူး၊ပစ္ၥည္းေတြ သယ္ထုတ္ရင္းနဲ႕ အနည္းဆုံးေတာ့ ဖိမိမွာပဲ။အခုေတာ့ ျဖတ္ထားတဲ့အတုိင္း ပုံစံမပ်က္ ေထာင္လွ်က္ေလးေတြ--------”။
ကိုေထြးေလး စကားေၾကာင့္ စက္ရုံမွဴး စိတ္ကူးထဲတြင္ ကြင္းဆက္မ်ားကို လိုက္ခ်ိတ္ၾကည့္ေနမိသည္။ကိုေထြးေလး စိတ္ေက်နပ္ သေလာက္ၾကည့္ျပီးေတာ့ အလယ္ရုံးဘက္ကို ျပန္လာၾကသည္။
“ကိုၾကည္၀င္းေရ စိတ္ေတာ့ မရွိပါန႕ဲဗ်ာ၊ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က တာ၀န္အရ စစ္ရမွာပါ။သတင္းပုိ႕ထားတဲ့သူကလည္း ရွိေနေတာ့ လာမစစ္လို႕ မျဖစ္ဘူး။ဒီရက္ပိုင္းေတြေတာ့ ရသမွ် သတင္း သဲလြန္စ အကုန္လုိက္ေနရတာပဲ။”            “က်ဳပ္ကို ဘာစစ္ စရာရွိလုိ႕လဲ”
ကိုၾကည္၀င္း ဘုေတာသည့္ ေလသံႏွင့္ တုန္႕ျပန္သည္။ေပ်ာက္သည့္ ပစ္ၥည္းမ်ားႏွင့္ ကိုၾကည္၀င္းက ေတာ္ေတာ္ေ၀းသည္။တခ်ိဳ႕ပစ္ၥည္းမ်ားဆုိ ေသခ်ာေတာင္ ျမင္ဖူးတာ မဟုတ္။ေတာင္သူအတု စာအုပ္ဆုိတာလည္း သူတစ္ခါမွ မထပ္ဘူး။အျပင္က လာအပ္ၾကသည့္ ကရုိင္းသလုိ႕ ရသည့္ ၀င္ေငြကို စက္ရုံမွဴးက သူ႕အားေကာ္မရွင္ သေဘာမ်ိဳးေပးထားသည္။အျပင္၀င္ေငြ အျဖစ္ကေတာ့ ညေန ရုံးဆင္းျပီးသြားလွ်င္ ကြင္းလ်ားၾကီးဘက္မွာ ကြန္သြားပစ္သည္။ေန႕တုိင္းအတြက္ ငါး ဟင္းစားရသည္။ငါးၾကီး ငါးေကာင္း မိသည့္ အခါမ်ားဆုိ ကိုၾကည္၀င္း မိန္းမ မခင္လွက ေစ်းမွာ သြားသြင္းေပးသည္။သုိ႕အတြက္ေၾကာင့္ ၀န္ထမ္းလုိင္းခန္းထဲတြင္ ကိုၾကည္၀င္း မိသားစုေတြက အူစုိသည္။ငယ္စဥ္ကတည္းက တံငါအလုပ္ ႏွင့္ အကၽြမ္း၀င္လာျပီး ၀န္ထမ္းဘ၀ေရာက္လာေတာ့လည္း ၀ါသနာက မစြန္႕လြတ္ႏုိင္။ကိုၾကည္၀င္းအိမ္တြင္ တံငါႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ပစ္ၥည္းေတာ့ အစုံရွိသည္။ပိုက္ကြန္၊ခဲ၊ငါးမွ်ားတံ။ေဖာ့လုံးမ်ား။
“စစ္ရမွာကေတာ့ အက်ႌခဏ ခၽြတ္ျပ ေပးပါ။ကိုၾကည္၀င္း ကို္ယ္ေပၚမွာ သံသယျဖစ္စရာ ျခစ္ရာ၊အစင္းရာေတြ ေပၚေနတယ္လုိ႕ ၾကားထားရလို႕ပါ။ “
“ဟုတ္တယ္ဗ် က်ဳပ္လည္း ဒီမနက္ ေရခ်ိဳးေတာ့မွ သတိထားမိတာ။ဘာလုိ႕ က်ဳပ္ကုိယ္ေပၚမွာ အစင္းရာ ျခစ္ရာေတြ ေပၚလာရတာလဲမသိဘူး။မိန္းမကိုေတာင္ ေျပာ မျပရေသးဘူး ခင္ဗ်ားတုိ႕ ရဲစခန္းက ဘယ္လုိ သိေနတာလဲ။”
ဒုရဲအုပ္ ကိုေထြးေလး ဘာမွ မေျပာဘဲ ကုိၾကည္၀င္း ကိုယ္ေပၚက ျခစ္ရာ၊စင္းရာေတြကို ေသခ်ာၾကည့္ေနသည္။ရင္ဘက္ႏွင့္ ေက်ာ တစ္ခုလုံးတြင္ အစင္းရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနသည္။တခ်ိဳ႕ ျခစ္ရာေတြက ေဖာင္းေနသည္။

“ဒီရက္ထဲ ကိုၾကည္၀င္း ဘာေတြသြားေသးလဲ”။
“ဘယ္မွ မသြားမိပါဘူး”။ခပ္ေလးေလး ေလသံနဲ႕ ကိုၾကည္၀င္း ေျဖသည္။
“စက္ရုံမွဴးၾကီး ကၽြန္ေတာ္ ကိုၾကည္၀င္းကို စခန္းခဏေခၚသြားမယ္”
“ဘာလဲ က်ဳပ္ကို မသကၤာတာလား၊ဂုိေထာင္ေဖာက္ခံရတာပဲ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေနျပီ။က်ဳပ္ ဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ဒီအစင္းရာေတြ က်န္ပါ့အုံးမလားဗ်။”
   “ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လည္း တာ၀န္အရပါ ကုိၾကည္၀င္းရယ္ စခန္းေရာက္ျပီး စခန္းမွဴးၾကီး စစ္ေဆးျပီးရင္ ျပန္လြတ္ေပးမွာပါ“။
ကိုၾကည္၀င္း ပေဒါင္းေသာင္း ရွိရာဘက္လွည့္ျပီး တစ္ခြန္းေအာ္ရင္း ကိုေထြးေလးႏွင့္ လုိက္သြားသည္။
“ဟုိ ေခြးမသားပဲ ေနမွာ”
၀န္ထမ္းလိုင္းခန္းေရွ႕မွ ျဖတ္သြားေတာ့ မခင္လွကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ခဏ၀င္ေျပာသည္။
“ေအာင္မေလး ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္တာလဲ စက္ရုံမွဴးၾကီးရဲ႕ ဒီအမႈ မေပၚမခ်င္း မသကၤာတုိင္း ဆြဲေနေတာ့မွာလား။ခင္လွတုိ႕က ပါဏာတိပါတာကံသာ က်ဴးလြန္ခ်င္ က်ဴးလြန္မယ္၊အႏ္ၵိနဒါနာ ကံေတာ့ တစ္ခါမွ မက်ဴးလြန္ခဲ့ပါဘူးေတာ္”။
ေမ်ာက္ရႈံးေလာက္ ေအာင္ ေဆာ့ခဲ့ဖူးၾကသည့္ ၀န္ထမ္းမ်ား၏ သားမ်ား။၀ါးေတာ ေလတုိက္ ဆူဆူညံ ေအာ္ဟစ္ စကားေျပာခဲ့ၾကသည့္ ၀န္းထမ္းမ်ား၏ သမီးပ်ိဳေတြ။သည္ကေလး အေယာက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ သည္ ဘယ္ လူၾကီးမွ မဟန္႕တားရပါဘဲ အလုိက္တသိ တိတ္ဆိတ္လုိ႕ ေနၾကသည္။
               ++++++++++++++++++++++++++++
          ကိုၾကည္၀င္းသည္ စခန္းမွဴးၾကီး စစ္ေဆးသည့္ အခ်ိန္က်မွ သတိရသည္။သူ တစ္ေန႕က ေန႕လည္ဘက္ ထမင္းစားခ်ိန္ တြင္ အလုပ္ရုံအေနာက္ဘက္ ေရကန္ေဟာင္းၾကီး ထဲမွာ ကြန္သြားဆြဲခဲ့သည္။   “”ကန္ေဟာင္းက ေရနက္ေတာ့ ေၾကာက္ၾကတယ္၊ေတာ္ရုံလူ မဆင္းရဲၾကဘူး။စက္ရုံမွဴးကလည္း ကေလးေတြကို ကန္နား မသြားဖုိ႕ စည္းကမ္းထုတ္ထားတယ္။ျပီးခဲ့တစ္ပတ္ ဂ်ဴတီက်တဲ့ ညက ရုံး၀န္းၾကီးထဲတစ္ပတ္ ပတ္လုိက္စစ္ရင္း ကန္ၾကီးဘက္ေရာက္ေတာ့ လေရာင္ေအာက္မွာ ငါးေတြျမဴးျပီး ခုန္ေနတာ ေတြ႕ကတည္းက ကြန္ပစ္ခ်င္ေနခဲ့တာ။တစ္ကယ္ ပစ္ေတာ့လည္း အမ်ားၾကီး ရခဲ့တယ္။“”
မခင္လွေတာင္ ေစ်းသြား သြင္းလုိက္ရေသး။ကန္ေဟာင္းၾကီးက သန္႕ရွင္းေရး မလုပ္တာ ၾကာေနေတာ့ ဒုိက္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ကန္ထဲမွာ ေနတုန္းကေတာ့ သတိမထားမိေပမဲ့ အိမ္ျပန္ေရာက္လုိ႕ ေရခ်ိဳးေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံးစပ္လုိက္တာ။ဒုိက္ရွ ခဲ့တာ ေနမွာ။“”
    “ကိုၾကည္၀င္း ေျပာသလို ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ စခန္းက ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ကို ကန္ထဲဆင္းျပီး စမ္းခိုင္းၾကည့္လုိက္မယ္၊အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အေျဖ မေပၚေသးခင္ စခန္းမွာပဲ ေနပါအုံး”။
   “ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ်”
ကိုၾကည္၀င္း ဒီစကားမွ တစ္ပါး အျခားမေျပာတတ္ေတာ့။စမ္းသပ္ ကူးခုိင္းလိုက္မည့္ ရဲေဘာ္ ဒုိက္ရွ ပါေစဟု သာဆုေတာင္း ရေတာ့မည္။ကုိယ့္တုန္း က ရွခဲ့ျပီး ၊သူ႕ က်မွ မရွေတာ့လွ်င္ ကုိၾကည္၀င္းေတာ့ ဒုက္ၡ။ကန္ေရသည္ က်ယ္လည္းက်ယ္၊ေရ လည္း နက္ပုံရ၏။ဒါေၾကာင့္ပဲ ေရကူးခ်န္ပီယံ ျမ၀င္းကို ေရြးေခၚခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
“ျမ၀င္းေရ ကန္ေထာင့္ အစပ္ေတြထိ ေရာက္ေအာင္ ကူးကြာ၊ကိုၾကည္၀င္းက ကန္ထဲမွာ ေန႕တစ္ပုိင္းေလာက္ ေနခဲ့တာ ဆုိေတာ့၊မင္းလည္း ကူးလုိက္ နားလုိက္ လုပ္ျပီး နာရီ၀က္ေလာက္ေတာ့ ေနၾကည့္မွ ရမယ္။”
စက္ရုံမွဴးႏွင့္ ၀န္ထမ္းမ်ားသည္လည္း ကန္ေဘာင္ အျပည့္ လာၾကည့္ေနၾကသည္။အေၾကာင္းအရင္းသည္ စခန္းမွဴးက ေရကန္ေအာက္ကို ရွာခုိင္းလုိက္ ၍ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။ေပ်ာက္ဆုံး သြားသည့္ ပစ္ၥည္းမ်ား ေရကန္ေအာက္တြင္ ဖြက္ထားႏုိင္သည္ဟု ယူဆ၍ ျဖစ္သည္။နာရီ၀က္ၾကာ ေရထဲ ဆင္းျပီးေနာက္ ရဲေဘာ္ ျမ၀င္း ျပန္တက္လာသည္။၀န္ထမ္းမ်ား အားလုံးက ရဲေဘာ္ ျမ၀င္း ကိုယ္ေပၚတြင္ အစင္းရာမ်ား ေပၚလာျပီးလားဟု စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ေနၾကသည္။ “ကိုၾကည္၀င္း တုန္းကေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႕မွ အစင္းရာ ေပၚလာတယ္ ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ျမ၀င္းကို မနက္ဖန္ထိ ေစာင့္ၾကည့္ရအုံးမယ္ စက္ရုံမွဴး”။
“ေအးဗ်ာ တာ၀န္ရွိသလို သာ လုပ္ပါ။ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာလုပ္ေပးရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး”။
စက္ရုံမွဴး ဦးသိန္းေငြ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေသာ္လည္း သူ႕၏ မိခင္ဌာန ရုံးခ်ဳပ္ကေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္း သိသည္။

   စက္ရုံမွဴးႏွင့္ ၀န္ထမ္းမ်ား အလုပ္ရုံထဲ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ စာတုိက္ ၀န္ထမ္းေလး ေၾကးနန္း တစ္ေစာင္ လာပို႕သည္။ ၀န္ထမ္းအမ်ားေရွ႕မွာပင္ ဦးသိန္းေငြ ဖြင့္ဖတ္လုိက္သည္။ထုိ႕ေနာက္ ခပ္ယဲ့ယဲ့ တစ္ခ်က္ ျပဳံးလုိက္မိသည္။
“ရုံးခ်ဳပ္က လာတဲ့ ေၾကးနန္းစာပါ။ကၽြန္ေတာ့္ကို တာ၀န္ေပါ့ေလွ်ာ့မႈနဲ႕ ရာထူးနဲ႕ႏွစ္တုိး ေလးႏွစ္ပိတ္လိုက္ ေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားတာပါ”။
ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္း အတြက္ႏွင့္ေတာ့ ရာထူးတုိးျခင္း မတုိးျခင္း၊ႏွစ္တုိး ပိတ္ျခင္း၊မပိတ္ျခင္းကုိ ဘယ္လို မွ မခံစားရပါ။ခံစားေနရသည္ က တရားခံ အစစ္ မေတြ႕ႏုိင္ေသးဘဲ အျပစ္မရွိသည့္ ၀န္ထမ္းမ်ား တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ စခန္း အေခၚသြားခံေနရျခင္းျဖစ္သည္။ဦးသိန္းေငြ ၀န္ထမ္းလုပ္သက္ ၁၆ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ။ရုံးခ်ဳပ္က ေစလႊတ္ခဲ့တဲ့ေနရာမ်ားကို ေနရာမေရြး တာ၀န္ေက် ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။အရာရွိပုိ႕စ္ေတြ ၄ႏွစ္တစ္ၾကိမ္ ရာထူးတုိးၾကလည္း ကိုယ္မပါခဲ့။အလုပ္အတူတူ ၀င္ခဲ့ၾကသည့္ ဘီးအီးဆင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား က လက္ေထာက္ ညႊန္မွဴး၊ဒုညႊန္မွဴး ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကျပီ။ယခုေတာ့ ရာထူးတုိး ေလးႏွစ္ပိတ္လိုက္ျပီတဲ့။စ၀င္ကတည္းက ဦးစီးအရာရွိ ပုိ႕စ္နဲ႕၀င္၍သာ ရာထူးခ်၍ မရျခင္းျဖစ္သည္။ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္ ၇နာရီခြဲ တန္းစီျဖဳတ္ျပီးသည့္အခ်ိန္ ေဗာဓိကုန္းရပ္ကြက္ထဲမွ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။
“ဆရာ --- မီးရထားဂုံးနားက ခ်ဳံဖုတ္ထဲမွာ ဒီ ပစ္ၥည္းေတြ ေတြ႕လုိ႕၊ဂုန္နီအိတ္နဲ႕ ထည့္ထားတာ။တစ္ခုပဲ ယူလာျပတာ၊ဟုိမွာ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ခုိင္းထားခဲ့တယ္။”
“ဟုတ္လား လာ သြားၾကမယ္။စိုးျမင့္ ၊ၾကည္စိုး မင္းတုိ႕ ညေစာင့္ေတြလည္း လုိက္ခဲ့ၾက၊ စာေရးၾကီးက ဦးသိန္းထြန္းတုိ႕ စခန္းကို အေၾကာင္းၾကားဖုိ႕ လုပ္။စတုိမန္း ႏွစ္ေယာက္ေရာ၊က်န္တဲ့ စက္ကၽြမ္းအဖြဲ႕ အခ်ိဳ႕လည္း လုိက္ခဲ့ၾက။”
သည္ရပ္ကြက္ကို အလတ္စား စက္ရုံ ၀န္ထမ္းမ်ားက အသုံးျပဳေနရသည့္ ျမိဳ႕ထဲသုိ႕ သြားသည့္ ျဖတ္လမ္းျဖစ္ေနသည္။စက္ရုံ၀န္း ေရွ႕ဘက္မွ ထြက္ျပီး ျမိဳ႕ထဲသုိ႕သြားလွ်င္ တစ္ပတ္ၾကီး သြားရသည္။မိုးတြင္း ဆုိလွ်င္ေတာ့ ေဗာဓိကုန္း ရပ္ကြက္က အသုံးျပဳလုိ႕ မေကာင္၊ဗြက္ထ တတ္သည္။စက္ရုံ၀န္းၾကီးကသာ ေဗာဓိကုန္းသားမ်ားကို မနက္ ၆၊ည ၆ အတြင္း မျဖတ္ရဟု အမိန္႕ထုတ္ထားေသာ္လည္း စက္ရုံ၀န္ထမ္းမ်ား ကိုေတာ့ ေဗာဓိကုန္း ရပ္ကြက္ၾကီးက တံခါး မရွိ။ဓားမရွိ။ယခု မီးရထားဂုံးဆုိသည္က ေဗာဓိကုန္း ရပ္ကြက္မွ ထြက္လုိက္လွ်င္ မီးရထားလမ္းရွိသည္။ ကုန္းျမင့္ထက္မွာ ရွိေနသျဖင့္ မီးရထားဂုံးဟု ေခၚၾကသည္။မီးရထားဂုံးကုိ ေက်ာ္လုိက္လွ်င္ ျမိဳ႕ထဲသြားသည့္ ကားလမ္းမေပၚ ေရာက္သြားသည္။စက္ရုံမွဴးတုိ႕ အဖြဲ႕ေရာက္သြားေသာအခါ ေယာက္်ားမ်ား သုံးေလးေယာက္ ခန္႕ ခ်ဳံဖုတ္ေတြနားတြင္ ၀ိုင္းထုိင္ေနၾကသည္။
“ပစ္ၥည္းေတြကို သြားမကုိင္လုိက္ၾကနဲ႕ေနာ္။ရဲစခန္းကို အေၾကာင္းၾကားထားတယ္ ၊သူတုိ႕ လက္ေဗြရာ ယူလုိ႕ရႏုိင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေစာင့္ၾကမယ္”။
“က်ဳပ္တုိ႕ေတာ့ မကုိင္ပါဘူး။ဒီအတုိင္း ထုိင္ၾကည့္ေနတာ ၊ဒါေပမဲ့ ငစုိး က အဲဒီအိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ျပီး ဆရာတုိ႕ကုိ ပစ္ၥည္းလာျပတာေလ။ငစုိး လက္ရာပဲ ရွိေတာ့မွာေပါ့”။
စခန္းမွဴးေရာက္လာျပီး စစ္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ေတြ႕ရသည့္ ပစ္ၥည္းမ်ားက ေပ်ာက္ေနသည့္ပစ္ၥည္းအမ်ိဳးအစားမ်ားႏွင့္ တူေသာ္လည္း အေသးေလးမ်ား သာ ျဖစ္ေနသည္။ၾကီးၾကီးမားမား တစ္ခုမွ မပါ။ဂုန္နီအိတ္လုိက္ မ ျပီး ပစ္ၥည္းမ်ား သိမ္းသြားသည္။အရင္ေတြ႕သည္ ဆုိသည့္ သတင္းလာေပးသူ ငစုိးလည္း ရဲစခန္း ပါသြားေတာ့သည္။ဘာလုိလိုႏွင့္ ဂုိေထာင္အေဖာက္ခံရသည္မွာ မနက္ဖန္ဆုိလွ်င္ ႏွစ္ပတ္ျပည့္ျပီ။ ညေနေရာက္ေတာ့ ဦးသိန္းထြန္း စက္ရုံမွဴးတုိ႕ အိမ္ကို ေရာက္လာသည္။စက္ရုံမွဴးတုိ႕ အိမ္တြင္ ၾကက္မ်ား၊ငုံးမ်ား ေမြးထားသည္။အိမ္ ေနာက္ဘက္ တြင္ ဗူးစင္ အၾကီး ၾကီးရွိသည္။အသီးမ်ား သီးသလို။အရိပ္လည္းရသည္။အရင္ရက္မ်ားဆီက ညေနေစာင္းဆုိဗူးစင္ေအာက္တြင္ ဆက္တီခုံေတြခ်ထားျပီး လူၾကီးမ်ား မလာခင္ ကေလးမ်ားက အျမည္းထဲမွ အားလူးေၾကာ္ေတြ ႏိႈက္စား၊အေမ လုပ္သူက ေအာ္ႏွင့္ေပ်ာ္စရာ စည္ကားခဲ့သည္။
   “ဦးသိန္းေငြေရ ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာခ်င္ေနတာ ၾကာျပီဗ်ာ----ခင္ဗ်ားတုိ႕ အမႈက ေတာ္ေတာ္ရႈပ္ေထြးတယ္။အခု ေန႕ခင္းပဲ စတုိမန္း ႏွစ္ေယာက္စလုံးကုိ အခ်ဳပ္ထဲ ထည့္ခဲ့လုိက္ျပီ။စစ္ေဆး စရာ ရွိတာ စစ္ေဆးျပီးမွ ျပန္လႊတ္ေပးမယ္လုိ႕ ေျပာထားတယ္”
ဦးသိန္းထြန္း စကားေျပာတာ ခဏရပ္ျပီး ေရကုိ တရွိန္ထုိး ေမာ့ေသာက္လုိက္သည္။ “အဲဒါ တာ၀န္ရွိတဲ့ စက္ရုံမွဴးကိုေရာ အခ်ဳပ္ထဲ မထည့္ဘူးလားတဲ့ဗ်ာ။ခင္ဗ်ားရဲ႕ စတုိမန္းက ေမးတာေနာ္”။
“တာ၀န္အရဆုိရင္ေတာ့ ဟုတ္တယ္ မင္းတုိ႕ စက္ရုံမွဴးကုိလညး္ အခ်ဳပ္ထဲ ထည့္ စစ္ေဆးရမယ္။ဒါေပမဲ့ ငါက

သူ႕ရဲ႕ကုိယ္က်င့္တရား၊လုပ္ရပ္ေတြကို ဆယ္စုႏွစ္ ေလာက္ ျမင္ေတြ႕ထားတာ ျဖစ္လုိ႕ လူကို ယုံၾကည္လို႕ မထည့္တာကြာ လုိ႕ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္”။
         “ေတာ္ေတာ္ မလြယ္ဘူးဗ်”
ဦးသိန္းေငြ ယမကာခြက္ထဲ ေရခဲထည့္ လႈပ္ျပီး စခန္းမွဴးကို ကမ္းလုိက္သည္။ဘာ စကားမွ ျပန္မေျပာေသး။
“အားလုံးက လွည့္ကြက္ေတြခ်ည္းပဲဗ် သိလား။သံဇကာကို ညွပ္ထားတဲ့ ကိစ္ၥ။ဒီေန႕ မနက္ မီးရထားဂုံးမွာ ပစ္ၥည္းေတြ လာပစ္ျပထားတဲ့ ကိစ္ၥ။မ်က္စိလည္ေအာင္ လုပ္ထားတာ။”
“ဒီမနက္ဆုိ ေဘာ္တယ္လ္ ကုလားေတြဆီထိပါ ကၽြန္ေတာ္လုိက္စုံစမ္းၾကည့္မိတယ္။ပစ္ၥည္းေတြ လာပစ္သြားတာ သူတုိ႕မ်ား သိႏုိင္မလားလုိ႕”
ၾကက္ဥေၾကာ္ တစ္ဇြန္း ခပ္စားရင္း ဦးသိန္းထြန္း စကားမဆက္ေသးဘဲ ခပ္ေလွ်ာေလွ်ာ ထုိင္ျပီး ျငိမ္သြားသည္။ခဏၾကာေတာ့ ဆက္တီခုံမွ ကုိယ္ကို ျပန္မတ္ထလာျပီး စကားဆက္ျပန္သည္။
“ဦးသိန္းေငြ ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည့္ ဒီသံဇကာကြက္က တစ္ကယ္ေတာ့ လူတစ္ကုိယ္ေတာင္ ထြက္ဖုိ႕ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဗ်။ဒီအတုိင္း လြတ္လြတ္ကင္းကင္းဆုိရင္ေတာ့ ရရင္ ရ ႏုိင္မွာေပါ့ဗ်ာ။အခုဟာကဂုိေထာင္က အျမင့္ၾကီး၊ေလွကား အသုံးျပဳထားရာ မေတြ႕ရဘူး။တခ်ိဳ႕ ပစ္ၥည္းေတြ႕ရဲ႕ အရြယ္ပမာဏက ညွပ္ထားတဲ့ အေပါက္ထက္ ၾကီးတယ္။
“လွည္းေတာင္ ေလးစီးတုိက္ေလာက္ သယ္မွ ရႏုိင္မဲ့ ပစ္ၥည္းေတြကို--------- ဒီေတာ့ ေျပာခ်င္တာ ဂုိေထာင္ မေဖာက္ခင္ ကတည္းက ပစ္ၥည္းေတြက ေပ်ာက္ေနႏွင့္တာဗ် စက္ရုံမွဴးၾကီးရ”
ဦးသိန္းထြန္းကေတာ့ သူ႕တာ၀န္ေတြ ေက်သြားသည့္ အလား အားရေက်နပ္ေနသည္။သူ အခု ေျပာခဲ့သည့္ အခ်က္မ်ားကို ဦးသိန္းေငြလည္း ေတြးထားျပီးသားျဖစ္သည္။ကိုယ့္ထင္ျမင္ သုံးသပ္ခ်က္ေတြကိုလည္း ညႊန္ခ်ဳပ္ဆီ ေၾကးနန္းပို႕ထားလုိက္ျပီ။သုိ႕ေသာ္----- သက္ေသ။သဲလြန္စ ဘာမွ မရွိသည့္ အမႈျဖစ္ေနသည္။
“အဲဒီေတာ့ စက္ရုံမွဴးက တရားလုိတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ စတုိမန္း ႏွစ္ေယာက္ကို တရားစြဲရမယ္၊ေနာက္တစ္ပတ္ စေတာ့။”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဦးသိန္းထြန္း ၊တရားစြဲရင္ ကၽြန္္ေတာ္က ေျခာက္ တစ္နဲ႕ စြဲရမွာလား။”
     “ေျခာက္ တစ္ထက္ ျမင့္တယ္၊အပက (၃)နဲ႕ စြဲရမွာ။အမ်ားျပည္သူဆုိင္ရာ ပစ္ၥည္းအလြဲသုံးစားလုပ္မႈ လုိ႕ေခၚတယ္ဗ်”
“ေအးဗ်ာ ေနာက္တစ္ပတ္ တရားရုံးမွာ ရင္ဆုိင္ရုံေပါ့။သန္းသန္းကလည္း ေန႕ေမြးမလား၊ညေမြး မလားနဲ႕ဗ်”
   သန္းသန္းႏွင့္ ကေလးမ်ားကို ႏွဳတ္ဆက္ျပီး ဦးသိန္းထြန္း ျပန္သြားေတာ့သည္။မနက္ဖန္ဆုိ ဂုိေထာင္ေဖာက္ခံရသည္မွာ ႏွစ္ပတ္ျပည့္သြားခဲ့ျပီ။

                                  +++++++++++++++++++++
      ရဲ၀န္ ထမ္း တစ္ေယာက္ ေယာက္ ၀င္လာတာ ေတြ႕လုိက္သည္ႏွင့္ ဘယ္သူ႕ေယာက်္ား ေခၚသြားအုံးမလဲဆုိသည့္ ခံစားခ်က္က အိမ္ရွင္မ ေတြရင္ထဲ စိုးမုိးေနျပီ။အိပ္ယာ၀င္ ေနာက္က်ေပမဲ့ ဦးသိန္းေငြ တစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ အိပ္လုိ႕မေပ်ာ္။ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္စမွာတံခါးေခါက္သံကို ၾကားလုိက္ရသည္။ရုတ္တရက္ အေတြးမ်ားက သူခိုးမိလာ တာမ်ားလားဟု ထင္လုိက္မိသည္။၀န္ထမ္းမ်ား လာေျပာမွ မိန္းမ ေဆးရုံတက္ေနသည္ ကိုသတိရသည္။တရားရုံး ၀င္ေပါက္တြင္ လူ အမ်ားၾကီးေတြ႕လုိက္ရသည္။နယ္ျမိဳ႕ေလး၏ တရားရုံးသည္ လူသိပ္မရွိတတ္။ေနရာယူ ၀င္ထုိင္လုိက္စဥ္ ဦးသိန္းထြန္း လာႏွဳတ္ဆက္သည္။ထုိ႕ေနာက္ အ၀င္ေပါက္မွ လူမ်ား ဘက္ ေမးထုိးျပျပိး
    “ခင္ဗ်ားတုိ႕ အမႈကို စိတ္၀င္စားလုိ႕တဲ့ လာနားေထာင္ၾကတာေလ”
ခဏၾကာေတာ့ စတိုမန္း ကိုသန္္းတင္ႏွင့္ ကိုျမ၀င္းကို ရဲေဘာ္ ႏွစ္ေယာက္က ေခၚလာၾကသည္။ျပီးခဲ့ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္က ဆရာ၊တပည့္ ဆက္ဆံေရး၊အခုေတာ့ တရားလုိနဲ႕ တရားခံမ်ား။ကိုသန္းတင္က ေရွ႕ေနငွားထားသည္ဟု သတင္းရသည္။ဦးသိန္းေငြဘက္ကေတာ့ အစုိးရ ေရွ႕ေနပဲရွိသည္။ကိုျမ၀င္းတစ္ေယာက္ေတာ့ ဘယ္ကိုမွ မၾကည့္ဘဲ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်လို႕ ၊အနားမွာ သူ႕ေကာင္မေလး ထုိင္ေန သည္ကို ေတြ႕လုိက္သည္။ယခုမွ သတိရသည္၊ သူတုိ႕ သည္ႏွစ္ တန္ေဆာင္တုိင္ လက္ထပ္ၾကဖုိ႕ စီစဥ္ထား ၾကသည္။ဦးသိန္းေငြကိုေတာင္ ေကာင္မေလး မိဘေတြဆီမွာ လုိက္ျမန္းေပးဖုိ႕ေျပာထားေသးသည္။တရားသူၾကီး ၀င္လာသည္ကို ေတြ႕လုိက္ရသည္။သည္ တရားရုံးေလးထဲ ပန္ကာမရွိ ဘာမရွိ။လာနားေထာင္ၾကသည့္ ပရိသတ္ မ်ားက ေတာ့ အျပည့္။စိတ္အုိက္မႈနဲ႕ေရာျပီး လူလည္း အုိက္စပ္စပ္ျဖစ္လာသလုိ။
    “ေလးစားအပ္တဲ့ တရာသူၾကီးမင္း ခင္ဗ်ား”
တရားခြင္ထဲ အစိုးရ ေရွ႕ေန ဦးပြား တစ္ေယာက္သာ မတ္တပ္ရပ္ေနသည္။
“ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အခုရင္ဆုိင္ေနရတဲ့အမႈဟာ -----ျမိဳ႕၊အလတ္စား စက္ျပင္အလုပ္ရုံ၀န္းထဲမွာ ရွိတဲ့ လယ္ယာသုံး စက္ပစ္ၥည္းမ်ား သိမ္းဆည္းထားရာ ဂုိေထာင္ ေဖာက္ထြင္းခံရမႈ ျဖစ္ပါတယ္။တရားလုိ အလတ္စား စက္ရုံမွဴး ဦးသိန္းေငြက ဂုိေထာင္တြင္ တာ၀န္ရွိေသာ စတုိမန္းႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ စတိုမန္း ၁ ဦးသန္းတင္(ဘ)ဦးတင္ေအာင္။စတုိမန္း ၂ ဦးျမ၀င္း(ဘ)ဦးေမာင္ခ တုိ႕ကို ျပစ္မႈဆုိင္ရာ ဥပေဒ ပုဒ္မ အပက (၃)အရ အေရးယူေပးဖို႕ တရားစြဲဆုိထားတဲ့ အမႈျဖစ္ပါတယ္။”
တရားသူၾကီး ဦးဘျမင့္သည္ နယ္ျမိဳ႕ေလးသို႕ ေျပာင္းလာသည္မွာ တစ္လပင္ မျပည့္တတ္ေသး။တရားလုိ စက္ရုံမွဴး ဦးသိန္းေငြႏွင့္ေတာ့ မိတ္ဆုံညစာ စားပြဲတြင္ တစ္ခါဆုံဖူးသည္။ေျပာင္းေရႊ႕သြားသည့္ တရားသူၾကီး ႏွဳတ္ဆက္ပြဲႏွင့္ မိမိအားၾကိဳဆုိသည့္ ပြဲတြင္ နယ္ခံ အရာရွိ အသီးသီးက မိမိကိုယ္ မိမိ မိတ္ဆက္ၾကသည္။ယခုျပန္ဆုံေတြ႕ရသည္က တရားရုံးမွာ။အစိုးရ ေရွ႕ေန ေလွ်ာက္ထားခ်က္မ်ားကို နားစြင့္ေနလုိက္မိသည္။
“အမႈကို သိရွိခ်ိန္က ၁၉၈၄ခုႏွစ္၊ေအာက္တုိဘာလ ၈ ရက္၊တနလၤာေန႕ မနက္ျဖစ္ပါတယ္။အမႈ ျဖစ္ပြားခ်ိန္ကိုေတာ့ မခန္႕မွန္းတတ္ပါဘူး။ေသာၾကာေန႕ ညေန ရုံးဆင္းျပီး တနလၤာေန႕မွ ဂုိေထာင္ အေဖာက္ခံရတယ္ဆုိတာကို တရားခံ စတိုမန္းမ်ားက သိရွိၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ဂုိေထာင္ အေဖာက္ခံရခ်ိန္ဟာ ေသာၾကာ ညလား၊စေန ညလား၊တနဂၤေႏြ ညလားဆုိတာကို အတိအက် မသိရပါဘူး။သဲလြန္စ မက်န္ခဲ့တဲ့ အမႈလည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ညေစာင့္ ၀န္ထမ္း ႏွစ္ေယာက္နဲ႕အတူ ေသာၾကာ၊စေန၊တနဂၤေႏြ ညမ်ားမွာ တာ၀န္က်တဲ့ တာ၀န္မွဴးၾကီး၊တြဲဖက္ တာ၀န္မွဴးတုိ႕ကိုပါ ရုံးေတာ္ကို ဆင့္ေခၚထားျပီး ျဖစ္ပါတယ္။”
တရားသူၾကီး ဦးဘျမင့္ သဲလြန္စ မက်န္ခဲ့ဆုိသည္ကိုေတာ့ သေဘာမက်။သံဇကာ ကြက္ေတြ ျဖတ္ထားျခင္း။ထင္းရႈးေသတ္ၲာ ပုံးေတြ ျပန္႕က်ဲေနျခင္း၊နံရံေပၚရွိ ေျခရာ တစ္ပိုင္း ဒါေတြသည္ သဲလြန္စေတြ မဟုတ္ပါလား။ျပီးေတာ့ ခ်ဳံပုတ္ထဲ ပစ္သြားခဲ့သည့္ ပစ္ၥည္းမ်ား။ဒါေတြသည္ ရုံးေတာ္ကို တင္ျပလာခဲ့သည့္ သဲစြန္စမ်ား။အစိုးရေရွ႕ေန ဦးပြား အသံတုိ႕က နားထဲသုိ႕ ျပန္၀င္လာသည္။
   “ေလးစားအပ္တဲ့ တရာသူၾကီးမင္းခင္ဗ်ား။ဒီအမႈနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး သက္ေသခံ အေထာက္အထားမ်ားကို တင္ျပျပီး ျဖစ္ပါတယ္။အခု ညေစာင့္ ၀န္ထမ္းႏွစ္ဦးကို စစ္ေမးမွာျဖစ္ပါတယ္။” ေမး--“”ညေစာင့္ ကိုၾကည္စိုး-- ညေစာင့္ တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္လာတာ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိပါျပီလဲ”“
ေျဖ--“”အလတ္စား အလုပ္ရုံ စတည္ ကတည္းက ဆုိေတာ့ ၄ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိပါျပီ“”
ေမး-- “”ညေစာင့္ဆုိေတာ့ မနက္ဘယ္ႏွစ္နာရီမွာ တာ၀န္က ထြက္ပါသလဲ”“
ေျဖ--- ”“မနက္ ၀န္ထမ္းေတြ တန္းစီတဲ့ အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လည္း တန္း၀င္စီရပါတယ္၊ျပီးရင္ ေန႕ေစာင့္ကို တာ၀န္လြဲျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ျပန္လုိ႕ ရပါျပီ။”
ေမး-- “စေန မနက္နဲ႕ တနဂၤေႏြ မနက္ေတြမွာ ေန႕ေစာင့္ကို တာ၀န္လြဲတဲ့ အခ်ိန္ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွ သတိမထား မိဘူးလား။”“ ညေစာင့္ ကိုၾကည္စိုး ျပန္မေျဖခင္ စက္ရုံမွဴးကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။
ေျဖ--”စေန၊တနဂၤေႏြလုိ ရုံးပိတ္ရက္ေတြ က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႕ စက္ရုံမွာ ေန႕ေစာင့္ မရွိပါဘူး။ဒီေတာ့ တာ၀န္က် တာ၀န္မွဴးၾကီးကိုပဲ လြဲရပါတယ္”။
ေမး--“ေသာၾကာညနဲ႕ စေန၊တနဂၤေႏြ ညေတြမွာေရာ ဂုိေထာင္ဘက္ကုိ ကင္းစစ္ျဖစ္ေသးသလား”
ေျဖ--ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ညတုိင္း ကင္းစစ္ျဖစ္ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ကတစ္ေယာက္နဲ႕ တာ၀န္မွဴးၾကီး ဒါမွမဟုတ္ တဲြဖက္ တာ၀န္မွဴးတို႕ လုပ္ေနက်ပါ။“
    “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”။
ေရွ႕ေန ဦးပြားက တရားသူၾကီးမင္းကို အရုိအေသလွမ္းေပးရင္း ခဏရပ္လုိက္သည္။ညေစာင့္ ကိုစုိးျမင့္၏ အလွည့္ ျဖစ္ပါသည္။ဒီအမႈနဲ႕ပတ္သက္ျပီး ကိုစိုးျမင့္ အေၾကာင္းကို အနည္းငယ္ ထည့္ေျပာမွ ရမည္။သည္အမႈတြင္ ကိုစိုး ျမင့္သည္ မသကၤာ ခံရသည့္ အထဲတြင္ ပါ၀င္ေနပါသည္။သူ၏ ညာေျခ တစ္ဖက္မွာ ေမြးရာပါ ေျခသန္းတစ္ ေခ်ာင္း ပါမလာခဲ့ေပ။ယခုအမႈ၏ သဲလြန္စ မ်ားထဲတြင္ နံရံကုိ တြယ္တက္ထားဟန္ ေျခရာ တစ္ပုိင္းသည္လည္း ေျခသန္းေနရာက လြတ္ေနခဲ့ပါသည္။မသကၤာမႈႏွင့္ သူ၏ ေျခရာကို တုိက္ယူ စစ္ေဆးျခင္း ခံခဲ့ရပါသည္။သို႕ေသာ္
လည္း နံရံေပၚရွိ ေျခရာတစ္ပုိင္းသည္ ဘယ္ေျခ ျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။
ေမး--“”ညေစာင့္ ကိုစိုးျမင့္-- ညေစာင့္ တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္လာတာ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိပါျပီလဲ”“
ေျဖ--“” ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိပါျပီ“”
ေမး-“”ေသာၾကာ၊စေန၊တနဂၤေႏြ ညေတြက ညေစာင့္တာ၀န္ကုိ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါသလား၊ဒါမွမဟုတ္ ခြင့္ယူခဲ့ပါသလား”
“ေျဖ----“”ခြင့္မယူပါဘူး ခင္ဗ်။တာ၀န္ထမ္းေနခဲ့ပါတယ္“”။
ေမး---“”ဒါဆုိ ေနာက္ဆုံး ည ၁၂နာရီ ကင္းစစ္အဖြဲ႕ထဲမွာ ကိုၾကည္စုိးပါတာလား။ကိုစုိးျမင့္ ပါတာလားခင္ဗ်။”“
ေျဖ--“”ေသာၾကာညက ကိုၾကည္စိုး ကင္းစစ္ခဲ့တာျဖစ္ျပီး၊စေနနဲ႕ တနဂၤေႏြညေတြက ကၽြန္ေတာ္ကင္းစစ္ခ့ဲတာပါ“”။
ေမး--““ကိုစုိးျမင့္ရဲ႕ ေျခရာကို ရဲစခန္းက စစ္ေဆးခဲ့တယ္လုိ႕ သိရပါတယ္။ဘာေၾကာင့္ပါလဲ အဲဒီအေၾကာင္းေလး နည္းနည္းေျပာျပေပးပါ”“။
ကိုစိုးျမင့္ ေခါင္းကို အနည္းငယ္ငံုေနလုိက္သည္။သူ၏ ေမြးရာပါ အားနည္းခ်က္ ေျခသန္းတစ္ဖက္ မပါျပီး
ေျခေထာက္ေထာ့နင္း ေထာ့နင္းျဖစ္ေနျခင္းကို ဘယ္တုန္းကမွ အားမငယ္ခဲ့ဘူး။အခုေတာ့ ထုိအားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ သကၤာ မကင္း ျဖစ္ခံရသည္။
ေျဖ--“”ဟုတ္ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္မွာ ေမြးရာပါ ေျခသန္းတစ္ေခ်ာင္း ပါမလာခဲ့ပါဘူး။ဂုိေထာင္နံရံေပၚမွာေတြ႕ရတဲ့ ေျခရာတစ္ပုိင္းမွာလည္း ေျခသန္းေနရာ ေပၚမေနလုိ႕ ေခၚယူစစ္ေဆးျခင္းခံခဲ့ရပါတယ္။ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျခသန္းမပါတာ ညာေျခ ျဖစ္ေနျပီး၊နံရံေပၚက ေျခရာဟာ ဘယ္ေျခ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။””
   ””ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”“
အစိုးရ ေရွ႕ေန ဦးပြားက တရားသူၾကီးဘက္လွည့္ျပီး ဦးညြတ္လုိက္သည္။တရားသူၾကီးမင္းက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
ေမး-- “အလတ္စား စက္ရုံမွဴး ဦးသိန္းေငြ ခင္ဗ်ား -----တရားလုိ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ တရားခံမ်ား ျဖစ္ၾကတဲ့ စတုိမန္း ဦးသန္းတင္နဲ႕ ဦးျမ၀င္းတုိ႕ကို တရားစြဲဆုိ ထားပုံကို ေျပာျပေပးပါ။”
ေျဖ--”“ဂုိေထာင္ေဖာက္ထြင္းမႈမွာ ျဖတ္ထားခံရတဲ့ သံဇကာကြက္က တစ္ကယ္ေတာ့ လူတစ္ကုိယ္ေတာင္ ထြက္ဖုိ႕ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ဒီအတုိင္းဆုိရင္ေတာ့့ ရႏုိင္ေကာင္းေပမဲ့ အခုဟာက ဂုိေထာင္က အျမင့္ၾကီးျဖစ္ေနပါတယ္။
ေလွကား အသုံးျပဳထားရာ မေတြ႕ရပါဘူး။ဂုိေထာင္ တံခါးမၾကီးရဲ႕ ခ်ိပ္ ပြင့္မေနပါဘူး၊အတြင္း သံဇကာတံခါးရဲ႕ ေသာ့ ပ်က္မေနပါဘူး။ဒါ့ျပင္ ေပ်ာက္သြားတဲ့ ပစ္ၥည္း အခ်ိဳ႕ရဲ႕ အရြယ္ပမာဏက ညွပ္ထားတဲ့ အေပါက္ထက္ ၾကီးေနပါတယ္။ဂုိေထာင္ရဲ႕ အျမင့္ဟာ အေထာက္အကူျပဳ ပစ္ၥည္း မပါဘဲ ခုန္ခ်ဖုိ႕ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။””
         ”” အခုဂုိေထာင္ေဖာက္ထြင္းမႈမွာ ေဖာက္ထြင္းခံရပုံ ဟန္ျပသာ ျဖစ္ႏုိင္ျပီး ပစ္ၥည္းမ်ားကေတာ့ ဒီ့အရင္ကတည္းက ေပ်ာက္ေနတယ္လုိ႕ ယူဆပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ တာ၀န္ အရွိဆုံးနဲ႕ အမႈ က်ဴးလြန္္ႏုိင္ေခ် အရွိဆုံး စတုိမန္း ႏွစ္ေယာက္ကို တရားစြဲဆုိရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။””
               ”“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ စက္ရုံမွဴး ခင္ဗ်ား””
                     +++++++++++++++++++++
““ေလးစားအပ္တဲ့ တရားသူၾကီးမင္း ခင္ဗ်ား”“
စတုိမန္း ၁ ဦးသန္းတင္၏ အက်ိဳးေဆာင္ ေရွ႕ေန ဦးတူ ၏အသံတုိ႕က ၾကည္လင္ျပတ္သားေနသည္။ေရွ႕ေနအလုပ္ကုိ ၀ါသနာပါလြန္း၍ လုပ္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။မိဘေပးခဲ့သည္ ငယ္နံမည္ကုိပင္ ေရွ႕ေနဘြဲ႕ရသည့္ ႏွစ္ တြင္ အမည္ေျပာင္းခဲ့သည္။ဦးတူ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ပထမႏွစ္တြင္ သင္ခဲ့ရသည့္ ေရွ႕ေန ဦးတူ၏ စိတ္ဓာတ္ဆုိသည့္ စကားေျပကို သေဘာက်၍ ျဖစ္သည္။သူလုိက္ေပးသည့္ အမႈမ်ားကလည္း အႏုိင္ရသည္ ကမ်ားသည္။ထုိ႕အတြက္ေၾကာင့္ပင္ ဒီနယ္ျမိဳ႕ေလးတစ္၀ိုက္တြင္ သူ႕ သတင္းက ေမႊးလွသည္။
“”ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အမႈသည္ ဦးသန္းတင္ကို က်ဴးလြန္တယ္လို႕ စြပ္စြဲတာဟာ သူ႕ရဲ႕ ဂုဏ္သိက္ၡာကို ထိခုိက္ေစ ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ ဂုဏ္သိက္ၡာထက္ ပိုအေရးၾကီးတာ ရွိပါေသးတယ္။အဲဒါ ကေတာ့ တရားမွ်တမႈပါပဲ။ဒီေတာ့ ဒီအမႈ မွာကၽြန္ေတာ့္ အမႈသည္ရဲ႕ ဂုဏ္သိက္ၡာထက္၊ တရားမွ်တမႈ ဂုဏ္သိက္ၡာအတြက္ ေလွ်ာက္လဲသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားမွ်မႈ အတြက္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္အမႈသည္ ဦးသန္းတင္ဟာ တာ၀န္ရွိတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ တစ္ခ်က္ တည္းနဲ႕ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ေနရတာ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ သုံးပတ္ နီးပါး ရွိေနျပီ ျဖစ္ပါတယ္။ဒါဆုိရင္ စတုိမန္းမ်ားထက္ တာ၀န္၊ ရာထူး ပိုၾကီးတဲ့ စက္ရုံမွဴး ဦးသိန္းေငြ ဟာ အျပင္မွာ ေအးေဆးသက္သာစြာ ေန ေနရပါတယ္။ဒါဟာ တရားမွ်

တမႈ မရွိဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။”“
““ေလးစားရတဲ့ တရားသူၾကီးမင္း ခင္ဗ်ား -----ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ သင္ၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ စီရင္ထုံး တစ္ခုကုိ ေျပာလုိပါတယ္။၁၉၆၈ခုႏွစ္က ျပဌာန္းခဲ့တာပါ။တရားခံကို ျပစ္မႈ က်ဴးလြန္တယ္လုိ႕ စြပ္စြဲျပီးတာနဲ႕ တာ၀န္ျပီးဆုံးျပီ။စြပ္စြဲခံရသူက မဟုတ္ခဲ့ရင္ ခုိင္လုံစြာေခ်ပလိမ့္မယ္ လုိ႕ တာ၀န္ ပခံုးေျပာင္းလုိ႔ မရပါဘူး။ျပည့္ျပည့္စုံစုံ စုံစမ္းျပီး ခုိင္လုံတဲ့ သက္ေသထူဖုိ႕ တရားလုိမွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။အဲဒီလုိမွ မဟုတ္ရင္ မသမာတဲ့သူေတြက လြယ္လြယ္နဲ႕ စြပ္စြဲျပီး အျပစ္မဲ့တဲ့သူေတြက ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ ခုခံေခ်ပေန ရပါ လိမ့္မယ္တဲ့ ခင္ဗ်”“။    “အခု အမႈမွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အမႈသည္ ဦးသန္းတင္ဟာ သာမန္ ၀န္ထမ္းတစ္ ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္၊က်ဴးလြန္ႏုိင္ေခ် ရွိတယ္ဆုိတဲ့ သံသယနဲ႕ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ေနေနတာ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္သြားပါျပီ။ခုိင္လုံတဲ့ သက္ေသ တင္ျပႏုိင္ျခင္း မရွိပါဘူး။ဒီလုိဆုိရင္ သာမန္ ၀န္ထမ္းငယ္ေတြရဲ႕ လုံျခဳံမႈနဲ႕ တရားမွ်တမႈ ဆုိတာ ေပ်ာက္သြားႏုိင္ပါတယ္။””
အသံအနိမ့္ အျမင့္ အတက္အက် တုိ႕ျဖင့္ ေျပာေနသည့္ တရားခံ အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ ေရွ႕ေန႕ ဦးတူ၏ ဟန္ပန္တုိ႕ကို တရားသူၾကီးမင္း၊စက္ရုံမွဴးတုိ႕ အပါအ၀င္ လာေရာက္နားေထာင္သူတုိ႕က ျငိမ္သက္ ေငးေမာေနၾကသည္။အမႈမ်ားကို စစ္ေဆးစီရင္ရာတြင္ သံသယ ဆုိသည့္ အခ်က္သည္ တရားသူၾကီးမ်ားကို စိတ္ယုိင္ေစသည္။ဆုပ္ကိုင္ သက္ေသျပလုိ႕ မရေသာ္လည္း ထည့္သြင္း စဥ္းစားရမည့္ အခ်က္ျဖစ္ေနသည္။တရားသူၾကီး ဦးဘျမင့္ တစ္ေယာက္ ပန္ကာမရွိသည့္ အခန္းငယ္ထဲ ေခၽြးျပန္ခ်င္သလုိ ျဖစ္လာသည္။စက္ရုံမွဴး ဦးသိန္းေငြ ကေတာ့ မွ်မွ်တတ ျဖစ္ေအာင္ ရုံးေတာ္က ဆင္းပါက အခ်ဳပ္ထဲ၀င္ေနရလွ်င္ ေကာင္းမည္လားဟုပင္ စဥ္းစားေနမိသည္။
ေမး-- “”တနဂၤေႏြေန႕ညမွာ တာ၀န္က်တဲ့ တာ၀န္မွဴးၾကီး ဦးညႊန္႕တင္ ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္။“”
ေျဖ-- “”ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ”“
ေမး--ကင္းစစ္တာ ည ၁၂နာရီ ေနာက္ဆုံးထားျပီး စစ္တယ္လုိ႕ သိရျပီး တာ၀န္မွဴးေတြကလည္း ကင္းစစ္ျပီးရင္ အိမ္ ျပန္အိပ္ၾကတယ္လုိ႕ သိရတယ္ပါတယ္။အဲဒီလို တာ၀န္က်တဲ့ ေနရာမွာ မအိပ္ဘဲ အိမ္ ျပန္အိပ္တာကို စက္ရုံမွဴးၾကီး သိပါသလား ခင္ဗ်””။”“
ေျဖ---”သိပါတယ္ခင္ဗ် ----ဟုိ ကင္းစစ္ျပီးခ်ိန္ကလည္း--------”““ရပါျပီခင္ဗ်”“
အက်ိဳးေဆာင္ ေရွ႕ေန ဦးတူက တာ၀န္မွဴးၾကီး ဦးညႊန္႕တင္ အေျဖကို ဆုံးေအာင္ မေစာင့္။ေမးခြန္းေနာက္ တစ္ခုကိုဆက္တုိက္ ေမးလုိက္သည္။
    ေမး--“ဦးညႊန္႕တင္တို႕ အလတ္စား စက္ရုံၾကီးမွာ စေန၊တနဂၤေႏြလို ရုံးပိတ္ရက္ေတြမ်ိဳးမွာ ေန႕ေစာင့္ မရွိဘူးလုိ႕ ခုနက ညေစာင့္ ေျဖသြားတဲ့အထဲမွာ ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။အခုလုိရုံးပိတ္ ရက္ေတြမွာ ေန႕ေစာင့္ ခ်မထားတာ စက္ရုံမွဴးရဲ႕ အမိန္႕နဲ႕လား ခင္ဗ်ာ။“”
ေျဖ---စက္ရုံမွဴးက အမိန္႕ထုတ္ထားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ရုံးပိတ္ရက္ေတြလည္း ျဖစ္ေတာ့ အျပင္လူ အ၀င္အထြက္မရွိပါဘူး။ေန႕ေစာင့္ မရွိေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လုိ တာ၀န္က် တာ၀န္မွဴးေတြလည္း ရွိေနပါတယ္၊ျပီးေတာ့ စက္ရုံက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ၀န္ထမ္းအိမ္ရာေတြနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာ ရွိေနပါတယ္။““
ေမး--ရုံးပိတ္ရက္မွာ တာ၀န္က်တဲ့ တာ၀န္မွဴးေတြက တစ္ေန႕ခင္းလုံး စက္ရုံ၀န္းထဲမွာ ရွိေနတယ္ဆုိတဲ့ သေဘာလား။”“
ေျဖ---တစ္ေနခင္းလုံး ရွိေနတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ခဏတစ္ျဖဳတ္ လာေနၾကျပီး ညဘက္က်မွ ဂ်ဴတီ၀င္က်တာပါ။”” “” ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဦးညႊန္႕တင္ ခင္ဗ်ား“”
အက်ိဳးေဆာင္ေရွ႕ေန ဦးတူက တရားသူၾကီးမင္းဘက္သုိ႕ ကိုယ္ကုိ ရုိ႕လုိက္ျပီး တရားခြင္တြင္ ေရာက္ရွိေနသည့္ ကိုေမာင္ေမာင္အား ေမးျမန္းခြင့္ေတာင္းလုိက္သည္။
“”ေလးစားအပ္တဲ့ တရာသူၾကီးမင္းခင္ဗ်ား၊ဒီအမႈမွာ သက္ေသ အေထာက္အထား အခုိင္အလုံမရွိဘဲ သံသယရွိသူမ်ားကိုသာ စြဲခ်က္တင္ထားတဲ့ အမႈျဖစ္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ သံသယရွိခဲ့သူ၊ရဲဌာန မွလည္း ေခၚယူစစ္ေဆးကာ အခ်ဳပ္ထဲတြင္ ႏွစ္ရက္ခန္႕ေနဖူးျပီး စက္ရုံမွဴးရဲ႕ အာမခံနဲ႕ ျပန္လြတ္ေပးထားသူ စက္ကၽြမ္း ၃ ကုိေမာင္ေမာင္ကုိ ေခၚယူစစ္ေဆးလုိပါတယ္။””
တရားသူၾကီးမင္းက ေခါင္းညိတ္ျပ၍ ခြင့္ျပဳေပးလုိက္သည္။
ေမး-- ““စက္ကၽြမ္း ၃ ကုိေမာင္ေမာင္ခင္ဗ်ား အခု ဂုိေထာင္ေဖာက္ခံရမႈ နဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ကိုေမာင္ေမာင္ကုိ ရဲဌာနက ေခၚယူစစ္ေဆးခံရတယ္ဆုိတာ သိထားပါတယ္။ဘာေၾကာင့္ သံသယရွိျပီး ေခၚယူစစ္ေဆးခံရတာပါလဲ””။
ေျဖ--““ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ ဂုိေထာင္ထဲက ေပ်ာက္သြားတဲ့ ပစ္ၥည္းမ်ားနဲ႕ အမ်ဳိးအစားတူ၊ပုံစံတူ ပစ္ၥည္းေတြရွိေနလုိ႕ပါ။””
ေမး--”“ကုိေမာင္ေမာင္အိမ္မွာ ဘာလုိ႕ အဲဒီလုိ ပစ္ၥည္းေတြရွိေနရတာပါလဲ””
ေျဖ--“”ေတာင္သူမ်ားစာအုပ္နဲ႕ အလုပ္ရုံက ေရာင္းေပးတဲ့ ပစ္ၥည္းေတြကို အစိုးရ ထုတ္ေစ်းနဲ႕ ၾကိဳ၀ယ္ထားတာပါ””
ေမး--“”အလတ္စား စက္ျပင္ အလုပ္ရုံက ၀န္ထမ္း တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ အဲဒီလုိ ၀ယ္ပုိင္ခြင့္ မရွိဘူးလုိ႕ သိထားပါတယ္။အခုလုိ ေတာင္သူေတြရဲ႕ စာအုပ္နဲ႕ ၾကိဳ၀ယ္ထားျပီး ပစ္ၥည္းေတြကို စုေဆာင္းထားတာဟာ ဥပေဒကို ခ်ိဳးေဖာက္ရာ မေရာက္ ဘူးလား။ဒါကို စက္ရုံမွဴးက သိလွ်က္နဲ႕ ခြင့္ျပဳေပးထားတာလား ခင္ဗ်ာ”“
         အစုိးရေရွ႕ေန ဦးပြား မတ္တပ္ ထရပ္လုိက္သည္။
““အက်ိဳးေဆာင္ၾကီးရဲ႕ ေမးခြန္းကို ကန္႕ကြက္ပါတယ္။အခု အမႈနဲ႕ အက်ဳံးမ၀င္ ဘူးလို႕ ထင္ပါတယ္။၀န္ထမ္း ေရးရာ စည္ကမ္းအတုိင္း သက္ဆုိင္ရာ ဌာနက ေဆာင္ရြက္ရမဲ့ ကိစ္ၥျဖစ္ေနပါတယ္။”“
    ““ကန္႕ကြက္ခ်က္ကို လက္ခံပါတယ္။အက်ိဳးေဆာင္ၾကီးရဲ႕ ေမးခြန္းကို ျပင္ေမးပါ””
တရားသူၾကီးမင္း ဦးဘျမင့္က ေရွ႕ေန ဦးတူကို တည့္တည့္ၾကည့္၍ ဆုိသည္။
ေမး-- ““ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေမးခြန္း ေနာက္တစ္ခု ေျပာင္းေမးပါ့မယ္။ဦးေမာင္ေမာင္အိမ္မွာ သံသယျဖစ္စရာ ပစ္ၥည္းေတြ ေတြ႕ပါလွ်က္ ဘာေၾကာင့္ အာမခံနဲ႕ ျပန္လြတ္လုိက္တာပါလဲ။”“
ေျဖ-- ““ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ ရွိတဲ့ စက္ပစ္ၥည္းေတြ နဲ႕ ဂုိေထာင္ထဲက ေပ်ာက္ေနတဲ့ ပစ္ၥည္းေတြ အမ်ိဳးအစား တူၾကေပမဲ့ ပစ္ၥည္းေတြမွာ ပါတဲ့ ကုတ္နံပါတ္ မတူၾကပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ဒီပစ္ၥည္း အမ်ိဳးအစားကုိပဲ အသစ္ထပ္ ေရာက္လာတုိင္း ကုတ္နံပါတ္ေတြ အသစ္ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အာမခံနဲ႕ ျပန္လႊတ္ေပး လုိက္တာပါ။”“       “”ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား““
တရားခံ အက်ိဳးေဆာင္ေရွ႕ေန ဦးတူက တရားသူၾကီးမင္းကို အရုိအေသေပးျပီး ေနရာတြင္ ျပန္ထုိင္လုိက္သည္။တရားသူၾကီးမင္းက ရုံးခ်ိန္းကို တစ္ပတ္ျခား၍ ခ်ိန္းေပးသည္။
                +++++++++++++++++++++
      ရုံးေတာ္မွ ျပန္လာျပီး ညေနဘက္တြင္ စက္ကၽြမ္း-၃ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ သတင္းလာပုိ႕သည္။ေန႕လည္ ခင္းက ဘုရားၾကီးကုန္းဘက္တြင္ ဘုရားျငမ္းေပၚမွ လူတစ္ဦး ျပဳတ္က်ေသဆုံးသြားခဲ့သည္။ျမိဳ႕ကေလး၏ ျမိဳ႕ဦးေစတီ ဘုရားကို ျပန္လည္ ျပဳျပင္ေနၾကသည္။ထုံးျဖဴသုတ္ျပီး ငွက္ျမတ္နား ထီးေတာ္လဲရန္ ျဖစ္သည္။ျပီးခဲ့သည့္လက ျမိဳ႕နယ္ အစည္းအေ၀းတြင္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကျပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ကၽြမ္းက်င္သည့္ ဘုရားျငမ္းဆင္အဖြဲ႕ကုိ အပ္ခဲ့ၾကသည္။လူျပဳတ္က် ေသဆုံးသည္ထိ ျဖစ္ရသည့္အတြက္ ျမိဳ႕ေန ျပည္သူမ်ား စိတ္မေကာင္းၾက၊အယူသီးသူ အခ်ိဳ႕က ျမိဳ႕ကေလးအတြက္ အတိတ္မေကာင္းဟုပင္ ဆုိေနၾကသည္။ဦးသိန္းေငြ ပုိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္မွာ ျငမ္းေပၚမွ ျပဳတ္က်ေသဆုံးသူသည္ စတုိမန္း ကိုသန္းတင္၏ ဖခင္ျဖစ္ေနျခင္းပင္။ဦးသိန္းေငြသည္ ကိုသန္းတင္ ညီႏွင့္ အေမကို ေတြ႕ျပီး အားေပးစကားေျပာခဲ့ရသည္။ျမိဳ႕ကေလး၏ ျမိဳ႕ကြက္သည္ ေလးေထာင့္ ဆန္ဆန္ရွိသည္။တရားရုံး တည္ရွိရာေနရာသည္ ျမိဳ႕ပတ္လမ္းမၾကီးေဘးတြင္ ျဖစ္သည္။တရားရုံး၏ ညာဘက္ေဘးတြင္ ရဲစခန္း၊ဘယ္ဘက္ေဘးတြင္ ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမၾကီးရွိသည္။ထုိခန္းမၾကီးသည္ ျမိဳ႕ကေလး၏ အစည္အေ၀းမ်ား က်င္းပရာ၊အခမ္းအနားမ်ား က်င္းပရာ တစ္ခုတည္းေသာ ေနရာျဖစ္သည္။ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ၏ ေနာက္ဘက္တြင္ ရဲ၀န္ထမ္း အိမ္ရာမ်ားျဖစ္ျပီး။ေရွ႕ဘက္ကေတာ့ ျမိဳ႕ပတ္လမ္းမၾကီး ျဖစ္သည္။ထုိ႕ေၾကာင့္ တရာရုံးပုံစံသည္ ေရွ႕မ်က္ႏွာဖြင့္ထားျပီး တုံးလုံးလွဲ ေထာင္ထားသည့္ သစ္သား မီးျခစ္ပုံးေလးႏွင့္ တူေနသည္။ တရားရုံး၊ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ၊ရဲ၀န္ထမ္း အိမ္ရာမ်ား ရွိသည့္ ၀န္းၾကီးကိုေတာ့ သံစူးၾကိဳး က်ဲက်ဲက အဟန္႕အတားသဖြယ္ ကာရံထားသည္။ထုိ၀န္းက်ယ္ၾကီးကုိ ျမိဳ႕ေန ျပည္သူမ်ားက ရုံးၾကီး ဟု ျခဳံငုံ ေခၚၾကသည္။သည္ေန႕သည္ ရုံးခ်ိန္းေန႕ ျဖစ္သည္။ အမႈျဖစ္ပြားခဲ့သည္မွာ တစ္လပင္ ျပည့္ေတာ့မည္။ရုံးခ်ိ္န္းသုိ႕ လာေရာက္နားေထာင္သည့္ ပရိသတ္တုိ႕က ပထမ အၾကိမ္ထက္ပင္ မ်ားျပားေနသည္။ဦးပြားသည္ ေရွ႕ေန၀တ္စုံကို ၀တ္စုံျပည့္ ၀တ္ဆင္လာသည္။အက်ိဳးေဆာင္ ေရွ႕ေန ဦးတူ၏ ဟန္ပန္တုိ႕က တက္ႂကြေနသည္။ဦးပြားသည္ ရုံးေတာ္ႏွင့္ တရားသူၾကီးမင္းအား ဦးညြတ္ အေလးျပဳလုိက္သည္။
“မီးရထားဂုံးနားက ျခဳံပုတ္ထဲမွာ ပစ္ၥည္းေတြကို အရင္ေတြ႕ရွိခဲ့တဲ့ သက္ေသ ေမာင္စုိးကို ဆင့္ေခၚပါတယ္”။
ေမး--”“ေမာင္စုိး ပစ္ၥည္းေတြကို ဘယ္လုိေတြ႕ ခဲ့တာလဲ။””
ေျဖ--“”မနက္ အေစာၾကီး ကၽြန္ေတာ္ မီးရထားဂုံးေပၚကို တက္ေတာ့ ျခဳံရဲ႕ အစပ္မွာ ဂုံနီအိတ္ တစ္လုံးကို

အရင္ေတြ႕တာပါ။အဲဒါနဲ႕ ဖြင့္ၾကည့္လုိက္မိတယ္။အထဲက ပစ္ၥည္းေတြကို ေတြ႕ေတာ့ စက္ရုံၾကီးမွာ ေပ်ာက္တဲ့ ပစ္ၥည္းေတြမ်ားလားလုိ႕ ေတြးမိတာနဲ႕ စက္ရုံမွဴးၾကီးကုိ သြားျပလုိက္တာပါ။”“
ေမး--“”ေမာင္စုိးက အဲဒီပစ္ၥည္းေတြကို အရင္က ျမင္ဖူးထားလုိ႕လား။”“
ေျဖ--“”ဟုတ္ကဲ့ ျမင္ဖူးပါတယ္။စက္ရုံထဲကို ပစ္ၥည္းေတြလာခ်ရင္ အျပင္အလုပ္သမားေတြကို ေခၚေလ့ရွိပါတယ္။အလုပ္သမားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေဗာဓိကုန္း ရပ္ကြက္ထဲကပဲ ေခၚတာမ်ားပါတယ္။”“
ေမး--“”ပစ္ၥည္းေတြကိုေတြ႕တဲ့အခ်ိန္က မနက္အေစာၾကီးဗ်ေနာ္။အဲဒီအခ်ိန္ ေမာင္စုိးက မီးရထားဂုံးေပၚ ဘာေၾကာင့္ေရာက္ေနတာလဲ ”“
ေျဖ--ကၽြန္ေတာ္ အေပ့ါသြားတာပါခင္ဗ်။ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေဗာဓိကုန္းရပ္ကြက္ရဲ႕ မီးရထားဂုံးစပ္နားက အိမ္ေတြမွာ ေရအိမ္ မရွိၾကပါဘူး။“”
”ေက်းဇူးတင္ပါတယ္“။
သည္ေန႕ ရုံးေတာ္တြင္ အစုိးရ ေရွ႕ေန ဦးပြားသည္ အသံေရာ၊အမူအရာ တည္ျငိမ္လြန္းေနသည္။ဦးပြားႏွင့္ယွဥ္လိုက္လွ်င္ ဦးတူသည္ အသက္အရြယ္အရ ေရာ၊လုပ္သက္ပါ ငယ္လြန္းေနသည္။ဦးပြားက စတုိမန္း ဦးသန္းတင္ကုိ ဆက္လက္ စစ္ေမးသည္။
ေမး--”“စတုိမန္း ကိုသန္းတင္ခင္ဗ်ား။ဂုိေထာင္ထဲက ပစ္ၥည္းေတြေပ်ာက္တာကို အရင္ဆုံး သတိထားမိတဲ့သူလုိ႕ သိထားပါ တယ္။“”စေန၊တနဂၤေႏြ ရုံးပိတ္ရက္ေတြ ခံေနတဲ့အတြက္ တနလၤာေန႕မွ သိရတာျဖစ္ျပီး ခ်ိပ္ပိတ္ထားတဲ့ ဂုိေထာင္တံခါးကို ဖြင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူ ပါေသးလဲ သိခ်င္ပါတယ္။“
ေျဖ--““ကၽြန္ေတာ္နဲ႕အတူ စတုိမန္း -၂ ကိုျမ၀င္းနဲ႕ ခ်ိပ္ဖြင့္ခဲ့တာပါ။“”
ေမး--““ဂုိေထာင္ေသာ့ကုိ ဘယ္သူကိုင္တာပါလဲ“”
ေျဖ--““အရင္ကေတာ့ ဂိုေထာင္ေသာ့ကို အလယ္ရုံးက ေသာ့ခ်ိတ္ခုံမွာ ထားပါတယ္။၀န္ထမ္းေတြ တန္းစီျပီးတ့ဲ အခ်ိန္က်မွ ေသာ့ကိုယူျပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ကုိျမ၀င္းဖြင့္ပါတယ္။အခုေနာက္ပုိင္းေတာ့ ေသာ့ခ်ိတ္ခုံမွာ မထားေတာ့ဘဲ စက္ရုံမွဴးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ကိုင္ပါတယ္။”“
ေမး--““ဘာလုိ႕ ေသာ့ခ်ိတ္ခုံမွာ မထားေတာ့တာလဲ”“ ေျဖ--““ စက္ပစ္ၥည္းေတြ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ တခ်ိဳ႕ေန႕ေတြက ရုံးဆင္းခ်ိန္ေတြ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။အလယ္ရုံးနဲ႕၊ယာစြန္ စက္ရုံက ၀န္ထမ္းေတြ ရုံးဆင္းသြားၾကတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ စတုိဂုိေထာင္က အုိဗာတုိင္း ဆင္းျပီး အလုပ္ လုပ္ရတာေတြ ရွိပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ပုိင္းမွာ စက္ရုံမွဴးက ဂုိေထာင္ေသာ့ကုိ သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ တစ္စံု ကိုင္ထားဖုိ႕ ေပးခဲ့တာပါ။“”ေမး--“”ခ်ိပ္ပိတ္ရာ မပ်က္၊အတြင္းသံဇကာ တံခါးေသာ့မပ်က္ဘဲ ပစ္ၥည္းေတြ ေပ်ာက္ေနျခင္းအေပၚ ဘယ္လုိထင္ပါသလဲ။ေဖာက္ထြင္းရာ ျပထားတဲ့ သံဇကာကြက္ ကလည္း ပစ္ၥည္းေတြ သယ္ထုတ္ဖုိ႕ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိေတာ့ေလ”“
“ကန္႕ကြတ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား”
အက်ိဳးေဆာင္ ေရွ႕ေန ဦးတူ မတ္တပ္ ထရပ္လုိက္သည္။
““အစိုးရေရွ႕ေနၾကီး ဦးပြားရဲ႕ေမးခြန္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အမႈသည္ကို ထင္ျမင္ခ်က္ ေပးခုိင္းတဲ့ ေမးခြန္းျဖစ္ေနပါတယ္။ထင္ျမင္ခ်က္ဆုိတာ အျဖစ္အပ်က္အမွန္ မျဖစ္ႏုိင္တာမုိ႕ ရုံးေတာ္မွာ လြဲမွားထြက္ဆုိမိႏုိင္ပါတယ္။အျဖစ္အပ်က္ေတြ ရဲ႕ အျပန္အလွန္ ေမးခြန္းပဲ ေမးေပးပါ။”
ဦးပြားသည္ ထုိေမးခြန္းကို ဆက္ေမးမွ ျဖစ္မည္ကို သိေနသည္။ဦးတူကုိ မၾကည့္ဘဲ တရားသူၾကီးမင္းကိုသာ ၾကည့္ရင္း ေမးခြန္းကို ေရွ႕ဆက္တုိးလုိက္သည္။
“”တရားသူၾကီးမင္း ခင္ဗ်ား ။ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမးခြန္းဟာ ပစ္ၥည္းဂုိေထာင္ကို တာ၀န္ယူထားတဲ့ စတုိမန္း တစ္ေယာက္
အေနနဲ႕ ခန္႕မွန္းႏုိင္တဲ့ ေမးခြန္း၊ခန္႕မွန္းသင့္တဲ့ ေမးခြန္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ညွပ္ခံထားရတဲ့ သံဇကာကြက္ဟာ လူတစ္ေယာက္ ထြက္ဖုိ႕ေတာင္ သိပ္မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ဒီေလာက္မ်ားျပားလွတဲ့ ပစ္ၥည္းေတြရဲ႕ အရြယ္ပမာဏကို သိထားတဲ့ စတုိမန္း တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ေဖာက္ထြင္းခံရတဲ့ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ကို-----”“
တရားသူၾကီးမင္းက ဦးပြားကို လက္ကာျပလုိက္ျပီး
“”ကန္႕ကြတ္ခ်က္ကုိ လက္မခံပါ။”“
ေျဖ--ေပ်ာက္သြားတဲ့ ပစ္ၥည္းေတြက မ်ားေနေပမဲ့ ေသာၾကာညနဲ႕ စေန၊တနဂၤေႏြ ရုံးပိတ္ရက္ခံ ေနေတာ့ သုံးရက္အခ်ိန္ရေနပါတယ္။သံဇကာကလည္း လူတစ္ေယာက္ ရေအာင္ထြက္မယ္ ဆုိရင္ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။”“
        “”ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။“”

ေမး--““စတုိမန္း ၂ ကိုျမ၀င္းခင္ဗ်ား။ဂုိေထာင္ေဖာက္ထြင္းခံရတာကို ဘယ္လုိ သတိထားမိခဲ့တာပါလဲ။”“
ေျဖ--““ဂုိေထာင္ခ်ိပ္ဖြင့္လုိက္ေတာ့ ကုိသန္းတင္က အလင္းေရာင္ ပိုရေနသလုိပဲ ဆိုျပီးေျပာပါတယ္။ဒါနဲ႕ သံဇကာတံခါးေသာ့ကုိ ဆက္ဖြင့္ျပီး ပစ္ၥည္းထားတဲ့ အတြင္းဂုိေထာင္ထဲ ၀င္လုိက္ေတာ့ အေပၚဘက္က သံဇကာေတြ ညွပ္ထားတာကို ေတြ႕ရတာပါ““။
ေမး--“”ကိုသန္းတင္ေျပာမွ ကိုျမ၀င္းသတိထားမိတာေပါ့။”“
ေျဖ-- ““ဟုတ္ကဲ့““
ေမး--““ဂုိေထာင္တံခါး ခ်ိပ္ဖြင့္တဲ့ အခါမွာ ကိုျမ၀င္းနဲ႕ ကိုသန္းတင္ အတူတြဲျပီး ဖြင့္ၾကေလ့ရွိလား။အဲဒီေန႕ မနက္ကေရာ အတူတူ ခ်ိပ္ဖြင့္ခဲ့ၾကတာလား”“။
ေျဖ--“”ခ်ိပ္ပိတ္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ စတုိမန္းႏွစ္ေယာက္ရယ္၊စက္ရုံမွဴးရယ္ အတူတူ ခ်ိပ္ပိတ္ၾကပါတယ္။မနက္ဘက္ ခ်ိပ္ဖြင့္ရင္ေတာ့ ကိုသန္းတင္ တစ္ေယာက္ပဲ ဖြင့္ျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။တစ္ေယာက္ပဲဆုိတာ ေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲရွိေနပါတယ္။တံခါးေသာ့ကုိ ကိုင္ဖြင့္တာေတာ့ ကုိသန္းတင္ ပဲ ဖြင့္တာပါ။“”
“”ေက်းဇူးတင္ပါတယ္“”။
တရားသူၾကီးမင္းအား အရုိအေသေပးျပီး ဦးပြားထုိင္ခ်လုိက္သည္။ထုိ႕ေနာက္ တုိက္ပုံ အိတ္ကပ္ထဲမွ လက္ကိုင္ပ၀ါ ကို ထုတ္ျပီး ေခါင္းငုံလုိက္ကာ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံး ေခၽြးသုတ္လုိက္သည္။ဦးတူ ရုံးေတာ္ကုိ အရုိအေသေပးရင္း မတ္တပ္ရပ္လုိက္သည္။ ”ေလးစားအပ္တဲ့ တရားသူၾကီးမင္းခင္ဗ်ား၊ကၽြန္ေတာ့္ အမႈသည္ တရားခံ ကိုသန္းတင္ကို စစ္ေမးမွာ ျဖစ္ပါတယ္“”
ေမး--“”ကိုသန္းတင္ ကို စက္ရုံမွဴးက ဂုိေထာင္ေသာ့ ေပးကိုင္တာ အခင္းျဖစ္ပြားတဲ့ အခ်ိန္နဲ႕ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ကြာပါသလဲ။”“
ေျဖ--”“ႏွစ္လေလာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္““။
ေမး--““အုိဗာတုိင္း ျပီးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ အလယ္ရုံးကို ဖြင့္ျပီး ဂုိေထာင္ေသာ့ထားလည္း ရရက္နဲ႕ ဘာေၾကာင့္ ကိုသန္းတင္ကို ေသာ့ေပးလုိက္တယ္လို႕ ထင္ပါသလဲ။““ေျဖ--“”အဲဒါတုန္းကေတာ့ ေသခ်ာ ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။အခု ဂုိေထာင္ေဖာက္ထြင္းခံရတဲ့အခါမွာ ဂုိေထာင္ေသာ့ ကုိင္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အမႈက်ဳးလြန္မယ္ ဆုိတဲ့ မသကၤကာမႈနဲ႕ တရားစြဲဆုိ ခံရပါတယ္။ဒါဟာ ၾကိဳတင္ ၾကံစည္ျပီး ေသာ့ေပးထား တာမ်ားလားလုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိပါတယ္။”“    “”ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။”“
ကိုသန္းတင္ အေျဖစကားကို ၾကားရသည့္ စက္ရုံမွဴး ဦးသိန္းေငြသည္ အံ့ၾသသြားရသည္။ပင္ကိုယ္ အေနေအးဟန္ျဖင့္ စကားနည္းတတ္သည့္ သူ႕ စတုိမန္း ပါးစပ္မွ ထြက္လုိက္သည္မွာ ဟုတ္ပါေလစ ဟုပင္ ေတြးမိသည္။ေဒၚသန္းသန္းကေတာ့ ေခါင္းကို နံရံသုိ႕မွီလုိက္မိသည္။ေသြးႏုသားႏုႏွင့္မုိ႕ တရားရုံးသို႕ မလုိက္ခဲ့ရန္ ေယာက်ာ္းက တားသည္ကို မရ အရ လုိက္ခဲ့မိသည္။
ေမး-- “”စက္ရုံမွဴး ဦးသိန္းေငြခင္ဗ်ား။ဒီ အလတ္စားစက္ရုံၾကီးဟာ ဦးသိန္းေငြ လက္ထက္မွာမွ အသစ္ တည္ေထာင္တာျဖစ္ျပီး ပထမဦးဆုံး စက္ရုံမွဴးျဖစ္တယ္လို႕လည္း သိထားပါတယ္။ဒီေတာ့ စက္ရုံမွဴးသက္တမ္း ေလးႏွစ္ေက်ာ္အတြင္း မွာ စတုိ ဂုိေထာင္ကို စစ္ေဆးမႈေတြ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ လုပ္ခဲ့ဖူးပါသလဲ။”“
ေျဖ--””ေလးၾကိမ္ေလာက္ေတာ့ လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။““
ေမး-“”တစ္ႏွစ္မွ တစ္ၾကိမ္ေလာက္ပဲ လုပ္တဲ့ သေဘာေပါ့ေနာ္။”“
ေျဖ--“”ဟုတ္ကဲ့ ဆုိပါေတာ့“”။
ေမး--““အခုမွ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ဂုိေထာင္က စာရင္းေတြကို စစ္ဖုိ႕ လုပ္တာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။”“
ေျဖ--“”ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊စစ္မယ္ လုိ႕ စဥ္းစားထားျပီးသားပါ။ေသာၾကာ ေန႕လယ္ကေတာ့ ဂုိေထာင္ဘက္ေရာက္ရင္း တနလၤာေန႕ စာရင္းစစ္မယ္လုိ႕ ေျပာလုိက္မိတာပါ။
ေမး--စာရင္း မစစ္ခင္ ဂုိေထာင္ေသာ့ကို စတုိမန္းကို ေပးထားတာ၊အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အမႈသည္ ကိုသန္းတင္ကို ေပးထားတာဟာ ဘယ္လိုရည္ရြယ္ပါလဲ၊အခု စတုိမန္းကို မယုံၾကည္လုိ႕ တရားစြဲဆုိျခင္းဆုိရင္ သူခုိးကို ေသာ့ေပးထားသလုိ ျဖစ္ေနမယ္လုိ႕ စက္ရုံမွဴး ျဖစ္တဲ့ ဦးသိန္းေငြ မေတြးမိခဲ့ဘူးလား ခင္ဗ်ား။ ဒါဆုိရင္--“”
”ကန္႕ကြက္ပါတယ္“
ဦးပြားသည္ တရားသူၾကီးမင္းအား အလ်င္စလုိ လွမ္းေျပာလုိက္သည္။
ကန္႕ကြက္ခ်က္ကို တရားသူၾကီး မဆုံးျဖတ္ရေသးမီ ဦးတူသည္ အခ်ိန္မီ ဆုတ္ခြာလုိက္သည္။ဆက္မေမးေတာ့ဘဲ ရပ္ထားလိုက္ သည္။တရားသူၾကီး၏ ကန္႕ကြက္သံလည္းမၾကား၊ဦးတူ၏ ေမးခြန္းသည္လည္း မဆက္ေတာ့သည့္အခါ
ဦးသိန္းေငြ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိေတာ့။သည္ အေျဖကို ဦးသိန္းေငြ ေျဖခ်င္ပါသည္။ရုံးေတာ္တစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့သည္။
ေျဖ--“”စစ္တပ္က စစ္သားေတြကို ေသနတ္ေပးထားတာဟာ ဓားျပတုိက္ဖုိ႕၊ခုိးဆုိး လုယက္ဖုိ႕ မဟုတ္ပါဘူး။တုိင္းျပည္အတြက္ ရန္သူေတြကို တုိက္ခိုုက္ဖုိ႕ အျပင္၊လုိအပ္ရင္ မိမိကုိယ္ကုိလည္း ကာကြယ္ဖုိ႕ျဖစ္ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ့္ စတုိမန္းကို ဂုိေထာင္ေသာ့ ေပးထားတာဟာ ဒီသေဘာနဲ႕ အလားတူပါပဲခင္ဗ်ား ။”“
               +++++++++++++++++++++
”အမိန္႕“
တရားသူၾကီးေလသံသည္ တည္ျငိမ္ ျပတ္သားေနသည္။ဦးသိန္းေငြ ခါးမတ္ထုိင္လုိက္မိသည္။
““တရားခံမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ အဘ ဦးတင္ေအာင္၏သား ဦးသန္းတင္ႏွင့္ အဘ ဦးေမာင္ခ၏သား ဦးျမ၀င္းတုိ႕ကုိ စတုိ ဂုိေထာင္ေဖာက္ထြင္းမႈႏွင့္ ပက္သတ္၍ စတုိမန္းမ်ားတြင္ တာ၀န္အရွိဆုံး ျဖစ္သည္ဟု ရုံးေတာ္မွ ယူဆပါသည္။
ထုိ႕ အတြက္ေၾကာင့္ ျပစ္မႈဆုိင္ရာ ဥပေဒပုဒ္မ အပက (၃) အရ အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ ေထာင္ဒဏ္ သုံးႏွစ္စီ ခ်မွတ္လုိက္သည္။ခ်ဴပ္ရက္မ်ားပါ ထည့္သြင္း အက်ဳံး၀င္သည္။”“
စခန္းမွဴးၾကီး ႏွင့္တရားသူၾကီးတုိ႕သည္ ပရိသတ္ၾကားမွ တုိးထြက္လာျပီး ဦးသိန္းေငြအားလာႏွဳတ္ဆက္ၾကသည္။အမႈကာလ တစ္လေက်ာ္အတြင္း ၀န္ထမ္းမ်ားသာမက ၀န္ထမ္းမိန္းမမ်ားႏွင့္ ကေလးမ်ားပါမက်န္ က်ီးလန္႕စာစား ေနခဲ့ၾကရသည္။ညေနဘက္တြင္ေတာ့ နာေရးသတင္းတစ္ခုေရာက္လာသည္။ကိုသန္းတင္ အေမ ေနာက္ေဖး ေရကျပင္တြင္ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္ျပီး လဲက်ေသဆုံးသြားျပီတဲ့။ဦးသိန္းေငြ ရင္ထဲတြင္ ေနလုိ႕မေကာင္း၊ေယာက္်ားလုပ္သူက ျငမ္းေပၚမွ ျပဳတ္က်ေသဆုံးျပီး ရက္ပုိင္းအတြင္း သားလုပ္သူက ေထာင္က်ဖုိ႕ အမိန္႕ခ်မွတ္ခံရသည္။သည္စိတ္မ်ားေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္ ေသဆုံးသြားတာ မ်ားလား။၀န္ထမ္း သာယာေရး၊နာေရးအဖြဲ႕ကုိ ေခၚျပီး ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ကိုသန္းတင္တုိ႕အိမ္သို႕ ဦးသိန္းေငြ ေရာက္ရျပန္သည္။ရုံးေတာ္မွ အမႈျပီးဆုံးသည့္အခါ သက္ဆုိင္ရာမိခင္ဌာမွ ကိုေမာင္ေမာင္အား ၀န္ထမ္းစည္းမ်ဥ္းအရ အေရးယူသည္။ကိုေမာင္ေမာင္ တာ၀န္မွ ရပ္စဲခံရသည္။တစ္လအတြင္း အလတ္စား စက္ရုံ၀န္းအတြင္းမွ ထြက္ခြာေပးရမည္။ကုိုေမာင္ေမာင္တုိ႕ေျပာင္းေရႊ႕သည့္ ေန႕မွာပင္ သတင္းဆုိးတစ္ခုက ျမိဳ႕ကေလးတြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနသည္။ထုိသတင္းဆုိးသည္ အလတ္စား စက္ရုံ၀န္းအတြင္းသုိ႕ ခဏခ်င္းမွာပင္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ျမိဳ႕ကေလး၏ ေဘာလုံးကြင္း အတြင္းတြင္ လူတစ္ေယာက္ ဓားထုိး အသတ္ခံရသည္။အသတ္ခံရသူသည္ အိမ္ေထာင္ရွင္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးႏွင့္ ေဖာက္ျပန္ဖူးသူ ျဖစ္သည္။အမ်ိဳးသမီး၏ လင္ေယာက္်ားသိသြားသည့္အခါ တရား၀င္ကြာရွင္းေပးလုိက္ျပီး ထုိသူ႕လက္သုိ႕ ထည့္လုိက္သည္။သုိ႕ေသာ္ ထုိသူက တရား၀င္ မယူလုိေၾကာင္း ျငင္းဆန္လုိက္သည္။ထုိအခါ အမ်ိဳးသမီး၏ လင္ေယာက္်ားႏွင့္ ေမာင္ႏွစ္ေယာက္ ပူးေပါင္းကာ ေဘာလုံးကြင္းထဲတြင္ သတ္ပစ္လုိက္ၾကသည္။ထုိသူသည္ ကိုသန္းတင္၏ တစ္ဦးတည္းေသာ ညီျဖစ္ေနသည္။အလတ္စား စက္ရုံ၀န္းတစ္ခုလုံး အံံ့ၾသသံ၊ေ၀ဖန္သံတုိ႕ျဖင့္ ဆူညံသြားၾကသည္။ခုနစ္ရက္သားသမီးမ်ားကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾက ၍ ကံၾကမ္ၼ္ၼာက အျပစ္ေပးျခင္း ျဖစ္သည္ ဟု ေျပာဆုိေနၾကသည္။
                                   +++++++++++++++++++++
                          အခန္း (၂)
         ၁၉၉၈ ခုုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ၏ ေနာက္ဆုံးပတ္။ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ဦးသိန္းေငြ တစ္ေယာက္ ခရီးသြားဖုိ႕ ျပင္ဆင္ေနသည္။မႏ္ၲေလးတုိင္း၏ နယ္ျမိဳ႕ေလး တစ္ျမိဳ႕သို႕ ဌာနတြင္း အမႈတစ္ခု သြားေရာက္ စစ္ေဆးရမည္။ထုိနယ္ျမိဳ႕မွ တာ၀န္သိ ျပည္သူတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ အမႈတစ္ခုကို ဌာနသုိ႕ တုိင္ၾကားလာပါသည္။ျမိဳ႕ကေလးရွိ ဦးသိန္းေငြတုိ႕ ဌာန၏ စခန္းတစ္ခုသည္ ေလာင္စာဆီမ်ားကို ဆီေဘာက္ဆာလုိက္ ေရာင္းခ်ေနသည္ကိုေတြ႕ရွိရေၾကာင္း။အစုိးရဌာနပိုင္ ဆီမ်ားကို ထုိကဲ့သုိ႕ ေပၚေပၚတင္တင္ ေဘာက္ဆာလိုက္ ေရာင္းစားေနသည္မွာ အျမင္မေတာ္ပါသျဖင့္ သက္ဆုိင္ရာ ဌာနမွ အေရးယူေပးပါရန္ ရုံးခ်ဳပ္သုိ႕ တုိင္ၾကားလာျခင္းျဖစ္သည္။စခန္းတာ၀န္ခံ ျမိဳ႕နယ္ အရာရွိေလးသည္ မၾကာခင္ကမွ ဒု-ဦးစီးမွဴးတာ၀န္မွ ဦးစီးအရာရွိသုိ႕ တုိးျမွင့္ခံထားရသူ ျဖစ္သည္။ဦးသိန္းေငြ ဦးေဆာင္သည့္ စစ္ေဆးအဖြဲ႕တုိ႕ ျမိဳ႕ကေလးသုိ႕ ညရနာရီေလာက္ ေရာက္သြားၾကသည္။စခန္းတာ၀န္ခံ ဦးစီးအရာရွိက ညစာကုိ လုိေလးေသးမရွိျပင္ဆင္ထားေပးသည္။ေအးခ်မ္းလြန္းသည့္ အညာေဆာင္းကို ကာကြယ္ႏုိင္ရန္ မုိတယ္ ေကာင္းေကာင္းတစ္ခုတြင္ ေနရာခ်ထားေပးသည္။ျမိဳ႕ကေေလးတြင္ သည္ေလာက္ေကာင္းသည့္ မုိတယ္ရွိေနျခင္းကို ဦးသိန္ေငြ အံ့ၾသသြားရသည္။ဦးသိန္းေငြတုိ႕အဖြဲ႕ကုိ မုိတယ္တြင္ ထားခဲ့ျပီး ဦးစီးအရာရွိ ကိုတင္ထြန္းတုိ႕ ျပန္သြားၾကသည္။ ယခင္က မိမိက စစ္ေဆးခံဘ၀ႏွင့္ရွိခဲ့ဖူးရသည္၊ယခုအခါ စစ္ေဆးေရးမွဴးဘ၀ျဖင့္ ေရာက္ရွိလာရသည္။ဘယ္လုိပင္ ျဖစ္ျဖစ္

အမႈအခင္းျဖစ္ျပီဆုိမွေတာ့ မေကာင္း။ကိုတင္ထြန္းပုံၾကည့္ရသည္ကေတာ့ သိပ္စိတ္ပင္ပန္းေနပုံ မရ။ကိုယ့္တုန္းကေတာ့ စိတ္ေရာလူပါ ေယာက္ယက္ခတ္ခဲ့ရသည္။သည္ေန႕ေခတ္ လူငယ္ေတြ ကိုယ္ေတြထက္ စာလွ်င္ ေလာကဓံကို ခံႏုိင္ရည္ပုိ ရွိပုံရသည္။
    ကိုတင္ထြန္းႏွင့္သူ႕ကေတာ္ သည္ မုိတယ္သုိ႕ မနက္အေစာၾကီးေရာက္ခ်လာသည္။ငယ္ရြယ္လွပသည့္ အရာရွိကေတာ္၏ အျပင္အဆင္တုိ႕က ေခတ္မီလြန္းေနသည္ဟု ဦးသိန္းေငြခံစားရသည္။မနက္စာကို ျမိဳ႕ကေလး၏ နံမည္ၾကီး ျမီးရွည္ဆုိင္တြင္ လုိက္ေကၽြးသည္။ျပီးေနာက္ စခန္းရုံးသုိ႕ လာခဲ့လုိက္ၾကသည္။ရုံးသို႕ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကိုတင္ထြန္း၏ အေမးမွာ ““ဆရာတုိ႕ ေန႕လည္စာကို ဘာဟင္းနဲ႕ စားခ်င္ပါသလဲ၊ဆုိင္မွာ လုိက္မေကၽြးဘဲ ရုံးမွာ ခ်က္ေကၽြးမွာမလုိ႕ပါ။ကၽြန္ေတာ့္ဆီက ထြန္စက္ေမာင္း တစ္ေယာက္က ဟင္းခ်က္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္ခင္ဗ်”“
“ဘာျဖစ္ျဖစ္ ရပါတယ္ ကိုတင္ထြန္းရယ္။ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အမႈအေၾကာင္းပဲ နည္းနည္း ေျပာရေအာင္”“။
“ရပါတယ္ ညႊန္မွဴး၊အမႈအေၾကာင္းလည္း ေျပာမွာပါ၊အခု ေစ်းလြတ္လုိက္မွာမလုိ႕ အရင္ေမးတာပါ”“။
ဘာျဖစ္ျဖစ္ အဆင္ေျပေၾကာင္းသာ ဦးသိန္းေငြ ထပ္ေျပာလုိက္ရေတာ့သည္။ဦးသိန္းေငြတုိ႕ စက္ရုံမွဴးဘ၀တုန္းက ရုံးခ်ဳပ္မွ အထက္လူၾကီးမ်ားလာလွ်င္ ေၾကာက္ရသည္။အမႈအခင္းျဖစ္ ၍ ေရာက္လာၾကသည္ဆုိေတာ့ ပုိလုိ႕ေၾကာက္မိသည္။ကိုတင္ထြန္းကေတာ့ ေလးစားသည့္ ပုံျပေသာ္လည္း၊ေၾကာက္ရြ႕ံေနသည့္ပုံမေပၚ။
   “လက္ႏွိပ္စက္ စာေရးကို ေခၚထားေပးပါ ကိုတင္ထြန္း----၊ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အျပန္အလွန္ စစ္ေမးတာေတြ မွတ္တမ္းတင္ လုိက္ရုိက္ခိုင္းထားပါ။အျပန္ ရုံးခ်ဳပ္ကို တစ္ပါတည္း ယူသြားလုိ႕ ရတာေပါ့”“
““ဟုတ္ကဲ့ ညႊန္မွဴး အားလုံး အဆင္သင့္ပါ““။
““ဆီေဘာက္ဆာလုိက္ ေရာင္းခ်တယ္လုိ႕ တုိင္ၾကားလာတာ ဟုတ္ မဟုတ္ အရင္ ေျပာပါအုုံး”“
““ေရာင္းစားတာ မဟုတ္ပါဘူး ညႊန္မွဴး၊ခဏ အပ္ထားတာပါ“”
“ဌာနပိုင္ ဆီေတြကို အျခားမွာ အပ္ထားလုိ႕ မျဖစ္ဘူးေလ။”“
“ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ နယ္စခန္းေတြမွာ ဆီေလွာင္ကန္ေတြ အလုံအေလာက္မရွိပါဘူး၊ဒါေၾကာင့္ ဆီကုန္သည္ေတြက သူတုိ႕ဆီမွာ ကန္အလြတ္ေတြရွိတယ္ဆုိလုိ႕ ခဏပုိ႕ထားတာပါ၊ညႊန္မွဴး လုိက္ေမးၾကည့္လုိ႕ ရပါတယ္။”“
““ဒါဆိုလည္း ရုံးခ်ဳပ္ကုိ ၾကိဳတင္ အေၾကာင္းၾကားသင့္တယ္၊အခု ျပင္ပကလူ ေျပာမွဆုိေတာ့ အမႈအခင္းသေဘာမ်ိဳး ျဖစ္သြားတာေပါ့၊““
“”ဒီျမိဳ႕မွာက အလုပ္အားေနတဲ့သူေတြ ေပါတယ္ ညြန္မွဴး၊အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာ အဲဒီလုိပဲ တုိင္စာပစ္ေနၾကတာ။သူတုိ႕ တုိင္ တုိင္းသာ လုိက္စစ္ရရင္ ဒီျမိဳ႕မွာ အျမဲတမ္း အမႈရွိေနလိမ့္မယ္”“။
ေန႕လည္စာ စားျပီးသည့္အခ်ိန္တြင္ ဦးသိန္းေငြႏွင့္စစ္ေဆးေရးအဖြဲ႕တုိ႕ ဆီကုန္သည္မ်ားဆီသုိ႕ ေရာက္သြားၾကသည္။ဆီေလွာင္ကန္ၾကီး ေလးကန္သည္ က်ယ္၀န္းသည့္ ၀န္းၾကီးထဲတြင္ ရွိေနသည္။ရည္ရည္မြန္မြန္ ရွိၾကသည့္ ဆီကုန္သည္မ်ားက ကိုတင္ထြန္း ဆီ တစ္ေဘာက္ဆာ အပ္ထားေၾကာင္း သက္ေသခံေပးၾကသည္။ထုိေန႕ညေနစာကို ဆီကုန္သည္မ်ားက ဧည့္ခံလုိက္ၾကသည္။ညဘက္ အနည္းငယ္ မိုးခ်ဳပ္မွ မုိတယ္သို႕ ျပန္ေရာက္ၾကသည္။ကိုတင္ထြန္းတုိ႕ အဖြဲ႕ျပန္သြားၾကျပီး ဦးသိန္းေငြကို ေတြ႕ခ်င္သည့္ ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ေရာက္လာသည္။
“ကၽြန္ေတာ္နံမည္ ေအာင္ေမာင္းပါ၊ဆရာတုိ႕ ရုံးခ်ဳပ္ကို တုိင္ၾကားစာ ပုိ႕သူပါ““။
ဦးသိန္းေငြလည္း ဧည့္သည္ကို မုိတယ္ ဧည့္ခန္းထဲသုိ႕ ဖိတ္ေခၚလုိက္သည္။
“မေန႕ကတည္းက ဆရာတုိ႕ ေရာက္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္၊အေရးတယူ လာစစ္ေပးတဲ့အတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္တယ္၊ဒါေပမဲ့ ဒီေန႕ေတာ့ ဆရာတုိ႕ ဆီကန္ၾကီးဘက္ သြားတယ္ သတင္းၾကားလုိ႕ လာေတြ႕တာပါ။””
ဦးသိန္းေငြ စကားမေထာက္ေပးဘဲ နားေထာင္ေနလုိက္သည္။ ““ဘယ္ဌာန လူၾကီး လာစစ္ လာစစ္ သူတုိ႕ေထာင္ေခ်ာက္ထဲေရာက္သြားၾကတယ္ဆရာ၊အဆင္မသင့္ရင္ တုိင္ၾကားတဲ့သူကို သိသြားတာပဲ အဖတ္တင္တယ္။သိသြားရင္လည္း ဒီျမိဳ႕ကေလးမွာ ဘာမွ လုပ္စားလုိ႕မရေတာဘူးဆရာ။“”
“”ဒီေတာ့ အမႈကို ေပၚေအာင္ စစ္ေပးေစခ်င္ပါတယ္ ဆရာ။ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ျမိဳ႕မွာ လာဘ္စားမႈလုိ႕ေတာင္ ေခၚလုိ႕မရေတာ့တဲ့၊ျပည္သူပုိင္ ပစ္ၥည္း အေပ်ာက္ရုိက္မႈေတြ သိပ္မ်ားေနတယ္ဆရာ။“”
“ဒီျမိဳ႕ရဲ႕ သက္ဆုိင္ရာရဲစခန္း၊တရားရုံးေတြကို တုိင္ေပါ့ဗ်ာ”“။ ဦးသိန္းေငြ စိတ္ထဲရွိသလုိ ေျပာလုိက္မိသည္။
   “အမေလး ဆရာေရ ျမိဳ႕နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး၊စခန္းမွဴးနဲ႕ တရားေရးအဖြဲ႕ ေတြကို သူတုိ႕က အိတ္ေထာင္ထဲ ထည့္ထားတာ၊ၾကိဳက္တဲ့ျမိဳ႕ကလာ၊ၾကိဳက္တဲ့ အရာရွိ အသစ္ေျပာင္းလာ သူတုိ႕က ပုံစံခြက္ထဲေရာက္သြားေရာ။”“
   ““ဒါဆုိလည္း သူတုိ႕ အရပ္နဲ႕သူတုိ႕ ဇာတ္ အဆင္ေျပေနသားပဲ ကို ----ဘယ္သူ ”“

   “ေအာင္ေမာင္းပါ ဆရာ““
“ေအးေလ ကုိေအာင္ေမာင္းရဲ႕ ဘာကို စိတ္ပူေပးေနတာလဲ”“
““စိတ္ပူရတယ္ ဆရာ။ပုိက္ဆံ အလြယ္တကူ ရေနတဲ့ အဲဒီ အရာရွိေတြ ဒီျမိဳ႕က ေျပာင္းသြားၾကရင္ ဒီျမိဳ႕က မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ဘ၀ပ်က္က်န္ခဲ့တယ္။သူတုိ႕ခ်ည္းပဲ အျပစ္မေျပာပါဘူး ။မိန္းကေလးေတြ အျပစ္လည္း ပါပါတယ္“။“ကၽြန္ေတာ္ျမိဳ႕မွာ အႏွိပ္ခန္းမရွိဘူး၊ဇိမ္ခန္းမရွိဘူးဆရာ၊အျမင့္ဆုံးက ကာရာအုိေက အခန္းေတြပဲရွိတယ္။ေငြေၾကးေပးျပီး ေပ်ာ္ပါးစရာ မိန္းကေလးေတြ မရွိဘူး။အဲဒီေတာ့ အတည္ၾကံမွ ရမယ္။ဒီျမိဳ႕မွာ ေနတုန္းေတာ့ အတည္ေပါ့ ဆရာရယ္။ေျပာင္းလည္း သြားက်ေရာ တာ၀န္ယူစရာမလုိဘူး၊လွည့္မၾကည့္ၾကေတာ့ဘူး။“
ဆက္တုိက္ စကားေျပာေနသူက ကိုေအာင္ေမာင္းျဖစ္ေသာ္လည္း နားေထာင္သူ ဦးသိန္းေငြ မွာ ေမာေနေတာ့သည္။
“ဒီလုိသာ ဆက္သြားေနရင္ ျမိဳ႕မွာ အမ်ိဳးေကာင္းသမီး က်န္မွာ မဟုတ္ေတာ့သလုိ၊ဒီျမိဳ႕က ဌာနဆုိင္ရာေတြလည္း အားလုံးပ်က္ေတာ့မယ္။အတုိခ်ဳံး ေျပာရရင္ ႏုိင္ငံနစ္နာတယ္ဆရာ။ကၽြန္ေတာ္စိတ္ပူေနတာ အဲဒါပဲ။“”
““ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆီစာရင္း အပါအ၀င္ စခန္းရဲ႕ ပစ္ၥည္း စာရင္းေတြ စစ္ၾကည့္အုံးမွာပါ။တစ္ကယ္ အမႈက်ဴးလြန္ထားတာ ဆုိရင္ ဌာနတြင္း အျပစ္ေပး အေရးယူမႈေတြ လုပ္ရမွာေပါ့။”“
        ကုိေအာင္ေမာင္းႏွင့္အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာၾကာ စကားဆက္ေျပာျဖစ္သည္။ယခင္က ေက်ာင္းဆရာလုပ္ခဲ့ဖူးသည္။ယခုေတာ့ ျမိဳ႕ကေလးတြင္ က်ဴရွင္ဆရာအလုပ္ ျဖင့္ အသက္ေမြးသည္။မႏ္ၲေလးတုိင္းတြင္း နယ္ျမိဳ႕ကေလးမ်ားတြင္ အခမဲ့စာသင္ေပးျခင္း အပါအ၀င္ အျခား ပရဟိတမ်ားကို တစ္ကုိယ္ေတာ္ ေဆာင္ရြက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ဌာနတစ္ခုခု မွ ဦးစီးအရာရွိတစ္ေယာက္ ေယာက္ အျပစ္ေပးခံရဖူးလွ်င္ အျခားဌာနမ်ားလည္း နည္းနည္းေတာ့ ရွိန္သြားႏုိင္သည္ ဟု ကိုေအာင္ေမာင္းက ယူဆေနသည္။ကိုေအာင္ေမာင္း ျပန္သြားေသာ္လည္း ဦးသိန္းေငြတစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္။ေနာက္တစ္ေန႕ စခန္းေရာက္ေတာ့ ဦးသိန္းေငြတုိ႕အဖြဲ႕ ဆီစာရင္းမ်ားကို စစ္ၾကည့္ၾကသည္။စာရင္းရွိႏွင့္ လက္ရွိကြာဟ ေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္။စာရင္းတြင္ရွိေသာ လယ္ယာသုံးစက္ကိရိယာ အပုိ ပစ္ၥည္းမ်ားသည္လည္း ဂုိေထာင္ထဲတြင္ ရွိမေန။ဆီႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အမႈျဖစ္ေသာ္လည္း ဂုိေထာင္ထဲရွိ ပစ္ၥည္း စာရင္းမ်ားပါ ဦးသိန္းေငြ စစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ထုိအခါမွ ေနာက္တစ္မႈ ထပ္ေပၚေတာ့မည္။စခန္းအတြက္ ခြဲတမ္းရသည့္ ပစ္ၥည္း မ်ားကို က်ဳိက္ၠ္ၠလုိ႕ဂုိေထာင္မွ သြားေရာက္ ထုတ္ယူရသည္။ထုတ္ယူသည့္ စာရင္းသာျပျပီး တစ္ကယ္ မထုတ္ခဲ့ၾက။ထုိဂုိေထာင္တြင္ လာ၀ယ္ၾကသည့္ ပြဲစားမ်ားထံ ေရာင္းခဲ့လုိက္ၾကသည္။မည္သည့္ ေနရာတြင္ မဆုိ ျပန္၀ယ္ယူလုိ႕ ရေနသည့္ ပစ္ၥည္းမ်ား အတြက္ သယ္ယူပုိ႕ေဆာင္ စရိတ္ အပုိမကုန္ေတာ့။ထားသုိစရာ ဂုိေထာင္ေနရာပင္ စဥ္းစား စရာမလုိဟု ဆုိသည္။သည္ စခန္းတစ္ခုတည္းမဟုတ္၊နယ္စခန္း အားလုံး ထုိသုိ႕ ေဆာင္ရြက္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ကြာဟေနသည့္ ဆီစာရင္းစစ္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ဦးသိန္းေငြ တစ္ေယာက္ မည္သုိ႕ ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္ရမည္ကို မသိေတာ့။စခန္းအတြက္ ရရွိသည့္ ဆီခြဲတမ္းထဲမွ ညႊန္ခ်ဳပ္အတြက္ သီတင္းကၽြတ္ ဂါရ၀။ဘက္ဂ်က္ညႊန္မွဴးအတြက္ လက္ေဆာင္၊တုိင္းဦးစီးမွဴးအတြက္ တံစုိးပဏာ စသည္ စသည္။ထုိ႕ျပင္ ထြန္ ဧက အတက္ျပရန္ အတြက္ေရာင္းခ်လုိက္ရသည့္ ဆီဂါလံမ်ား အေၾကာင္း။လယ္သမားမ်ားမွ လယ္ဧကထြန္ယက္ရန္ အတြက္ စခန္းမွ ထြန္စက္ငွားၾကရသည္။တစ္ဧကလွ်င္ ဌာနမွ သတ္မွတ္ထားသည့္ ႏႈန္းထားမ်ားေပးသြင္းရသည္။ကုန္သြားသည့္ ဆီပမာဏႏွင့္ ထြန္ယက္ျပီးသည့္ ဧကတြက္ခ်က္ကာ ရုံးခ်ဳပ္သုိ႕ ေငြေပးသြင္းရသည္။နယ္ျမိဳ႕ အသီးသီးမွ တက္လာသည့္ ဧကကုိ ၾကည့္ျပီး ျမန္မာတစ္ႏုိင္ငံလုံး စပါးစိုက္ပ်ိဳးဧက မည္မွ် ျပီးစီးသြားေၾကာင္း ရုံးခ်ဳပ္မွ စာရင္းထုတ္ျပန္ျပီး သက္ဆုိင္ရာ ၀န္ၾကီးဌာနသုိ႕ ေပးပုိ႕ရသည္။အမွန္တစ္ကယ္ လယ္သမားမ်ားက ထြန္စက္ ငွားရမ္း မထြန္ၾကေသာအခါနယ္စခန္းမ်ားက ခြဲတမ္း ဆီမ်ားကိုေရာင္းျပီး ထြန္ယက္ဧက စာရင္း ျပၾကေလသည္။ကိုတင္ထြန္း ရွင္းျပေနသည္မ်ားကို နားေထာင္ရင္း ဦးသိန္းေငြ ေလပူတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္လုိက္မိသည္။ဦးသိန္းေငြတုိ႕ စစ္ေဆး အဖြဲ႕ျပန္သြားလွ်င္ စာရင္းစစ္ အဖြဲ႕အတြက္ ဧည့္ခံကုန္က်စရိတ္သည္ ဆီေပပါထဲမွလား၊ဂုိေထာင္ ပစ္ၥည္းပုံထဲမွ ျဖစ္မည္လား ဟု ဆက္ေတြးေနမိသည္။
        ရုံးခ်ဳပ္သုိ႕ ျပန္ေရာက္ျပီး စစ္ေဆးလာသည့္ အေၾကာင္းစုံ ကို ညႊန္ခ်ဳပ္ထံသုိ႕ တင္ျပရသည္။ဌာနတြင္း အမႈျဖစ္ျပီဆုိလွ်င္ ရာထူးခ်ထားျခင္းကို အရင္ေဆာင္ရြက္ေလ့ ရွိသည္။သုိ႕ေသာ္ ဒါရုိက္ဘုတ္ အဖြဲ႕ အဆုံးအျဖတ္သည္ ကိုတင္ထြန္းအတြက္ ရာထူးခ်ထားရန္ မလုိဟူ ၍ ျဖစ္သည္။ေနာက္တစ္ေခါက္ ျမိဳ႕ကေလးသုိ႕ ဦးသိန္းေငြ ျပန္ေရာက္လာရသည္။စာရင္းဇယားမ်ား၊ဂုိေထာင္ရွိ ပစ္ၥည္းမ်ားကို တုိက္ယူစစ္ေဆးရသည္။ျမိဳ႕ကေလးတြင္ အထုိင္ေနျပီး ရုံးခ်ဳပ္သို႕သတင္းပုိ႕ရသည္။တစ္ပတ္ေလာက္ ေနထုိင္ျပီးအမႈကို အျပီးသတ္ႏုိင္ခဲ့သည္။စခန္းမွဴး ဦးစီးအရာရွိ ကိုတင္ထြန္းအား ရုံးခ်ဳပ္သုိ႕ ေခၚယူ သတိေပးျခင္းျဖစ္သည္။ခံ၀န္ဂတိကိုလည္း ဒါရုိက္တာဘုတ္ အဖြဲ႕ေရွ႕တြင္ ထုိးခုိင္းအုံးမည္ဟု ဖုန္းသတင္းအရ သိရသည္။မနက္ဖန္ရန္ကုန္သုိ႕ ဦးသိန္းေငြ ျပန္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ကိုတင္ထြန္းပါ အတူလုိက္ပါရမည္

ျဖစ္ေသာ္လည္း စုေပါင္းရွင္ျပဳ အလွဴရွိေနသျဖင့္ ေနာက္တစ္ပတ္မွ လုိက္ခဲ့မည္ျဖစ္သည္။မျပန္ခင္ ကိုေအာင္ေမာင္းႏွင့္ ေတြ႕ခ်င္ေသးသည္။သည္တစ္ခါ ေတြ႕လွ်င္ ဦးသိန္းေငြမွာလည္း ေျပာစရာ စကားေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနျပီျဖစ္သည္။
ကိုတင္ထြန္း ဖိတ္ေခၚသျဖင့္ ျမိဳ႕ကေလး၏ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသို႕ ေရာက္ခဲ့ရသည္။က်ယ္၀န္းသည့္ ပရ၀ဏ္အတြင္း အရိပ္ရ အပင္မ်ားလည္း အမ်ားၾကီးရွိေနသည္။ဦးသိန္းေငြတုိ႕ ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးက ေက်ာင္းေအာက္တြင္ ေရာက္ေနသည္။ေက်ာင္းေပၚမတက္ေတာ့ဘဲ ဦးသိန္းေငြတို႕ အဖြဲ႕ ဘုန္းဘုန္းကို ကန္ေတာ့ၾကသည္။
    “အရွင္ဘုရား သိ္မ္ဆင္းေလာင္းမဲ့ရက္ကို တပို႕တြဲ လျပည့္ေန႕ လုပ္ခ်င္ပါတယ္။ တနဂၤေႏြ ေန႕ က်ပါတယ္ ဘုရား ။တပည့္ေတာ္က ရန္ကုန္ကို တာ၀န္နဲ႕ သြားရအုံးမွာမုိ႕ အလွဴရက္ကုိ ေရွ႕တုိးလုိက္တာ အရွင္ဘုရား အဆင္ေျပပါရဲ႕လား။””
“ေျပပါတယ္ ကိုတင္ထြန္း ရွင္ေလာင္း အပါးေရကေရာ အတုိးအေလွ်ာ့ ရွိေသးလား““
““မရွိပါဘူး ဘုရား အရင္ေျပာထားတဲ့ အပါးသုံးဆယ္ ပါပဲ။၀န္ထမ္း သားေတြရယ္၊စခန္းနဲ႕ကပ္ရပ္ မယ္ဇယ္တန္းရက္ကြက္က ကေလးေတြရယ္၊ေအာက္ျပည္က လာအလုပ္ လုပ္ေနၾကတဲ့ ေက်ာက္ထုဘက္က ကေလးေတြရယ္ပါပဲ ဘုရား။”“
ကိုတင္ထြန္းႏွင့္ စကားေျပာေနရင္း ဘုန္းဘုန္းက ဦးသိန္းေငြဘက္ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။
““တပည့္ေတာ္တုိ႕ ရုံးခ်ဳပ္က အထက္လူၾကီးပါ ဘုရား။စီမံညႊန္မွဴး ဦးသိန္းေငြပါ““
   “ဧည့္သည္ ပါတာ ေက်ာင္းေပၚတက္အုံးေလ”
“မတက္ေတာ့ပါဘူး ဘုရား။တပည့္ေတာ္က ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့မွာမုိ႕ ခဏေန ကားဂိတ္ဆင္းရေတာ့မွာပါ။”“
“အင္း ဒကာ ကုိတင္ထြန္းတုိ႕လုိ အလွဴရွင္ေတြ ရွိေနလုိ႕သာ ညႊန္မွဴးၾကီးေရ၊သူက ျမိဳ႕မွာ အလွဴအတန္းကို အယုတ္အလတ္မေရြး လုပ္ေပးေနတာ။အခုလည္း ရွင္မျပဳေပးႏုိင္တဲ့ ကေလးေတြကုိ သူတစ္ဦးတည္း အလွဴရွင္ လုပ္ျပီး လွဴေပးတာေလ။သူ႕တုိ႕မွာ ကေလးရွိတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႕ ရွင္ျပဳပြဲကို ေငြေရာ လူပါ အင္တုိက္အားတုိက္ လုပ္ေပးေနတာ။လူ၊နတ္ သာဓုေခၚမွာပါ။ကိုတင္ထြန္း ဒီျမိဳ႕က ေျပာင္းသြားရမွာေတာင္ စုိးရိမ္မိတယ္““။
              “တင္ပါ့ဘုရား”
ဦးသိန္းေငြ ဘုန္းဘုန္းကို ျပန္ေလွ်ာက္တင္လိုက္သည့္ အခ်ိန္ ကေလးတစ္ခ်ိဳ႕၏ စာအံသံကို ၾကားလုိက္မိသည္။အသံလာရာသုိ႕ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လုိက္သည့္အခါ ကေလးမ်ားၾကားတြင္ မားမားၾကီးရပ္လွ်က္ စာသင္ေနသည့္ ကိုေအာင္ေမာင္းကို ေတြ႕လုိက္ရသည္။ေတြေတြၾကီး စုိက္ၾကည့္ေနသည့္ ကိုေအာင္ေမာင္း၏ မ်က္၀န္းမ်ားကိုလြဲဖယ္လုိက္မိသည္။နတ္ကို ေစာင့္သည့္ တရားမ်ား အေၾကာင္းကိုေတာ့ အခြင့္သာလွ်င္ ကုိေအာင္ေမာင္းအား ေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။

ခင္သႏၱာ

468x60

PÃ¡ginas

ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ေပးၾကည့္္ပါ

၂၀၁၅ အေတြးစမ်ား

၂၀၁၅အေတြးစ မ်ား

ျပည့္စုံျခင္းပန္းခ်ီကားအတြက္ ေဆးေရာင္မဲ့ စုတ္ခ်က္ ။ေမလထုတ္ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း ၂၀၁၅

“နတ္ေစာင့္တရားမ်ား အေၾကာင္း” မတ္လ၊၂၀၁၅ မေဟသီ မဂၢဇင္း။ ၀တၳဳရွည္ စ/ဆုံး

Subscribe

Labels

Blog Archive