ျဖတ္သန္းခဲ့ရ ႏွစ္ဘ၀။

   ကၽြန္မေရာကၽြန္မခင္ပြန္းသည္ပါ စာဖတ္၀ါသနာ႐ွိသူေတြမို႕ ကၽြန္မတို႕ေမြးဖြား လာတဲ့ရင္ေသြးေလးကိုလည္း စာဖတ္၀ါသနာပါတဲ့သူ ၿဖစ္ေစခ်င္ၾကတယ္။ကိုယ္၀န္႐ွိတဲ့ အခ်ိန္ကစလို႕ကၽြန္မတို႕၀င္ေငြရဲ႕သုံးပုံတစ္ပုံကိုစာအုပ္၀ယ္စု ၿဖစ္ၾကတယ္။ႏွစ္ဦးစလုံး ကအစိုးရ၀န္ထမ္းေတြမို႕ လစဥ္ေတာ့ပုံမွန္မ၀ယ္ႏုိင္ပါဘူး၊ေမြးဖို႕ဖြားဖို႕လဲစုရေသးတယ္ေလ။
အဓိက၀ယ္ၿဖစ္တဲ့စာအုပ္ေတြကေတာ့ မိဘနဲ႕သားသမီးဆက္ဆံေရး၊ရသစာေပ၊သုတစာေပနဲ႕ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာပညာေပးစာအုပ္ေတြပါ။
      ဘ၀မွာေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ေတြမ်ားစြာ႐ွိေပမဲ႕ မိဘတို႕ သားသမီးတို႕ဆိုတာေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ မ႐ွိပါဘူးအတိတ္ကံေၾကာင္းအရေတြ႕ဆုံေတာ္စပ္ၾကရတာပါ။ေတာ္စပ္လာၾကတဲ့ မိသားစုတိုင္းမွာလည္း မိဘနဲ႕သားသမီးၾကားလြဲမွားတဲ့ ပဋိပက္ၡ ေလးေတြ႐ွိစၿမဲပါ။မိဘေတြဘက္က ေစတနာအမွား႐ွိၾကသလို၊သားသမီးေတြဘက္ကလည္းမိဘေနရာကို၀င္ၿပီး ကိုယ္ခ်င္းမစာ တတ္ၾကေသးပါဘူး။
        ကၽြန္မရဲ႕ငယ္ဘ၀မွာလည္း စိတ္ဒဏ္ေလး႐ွိခဲ့တာမို႕ မိခင္ေလာင္းဘ၀ကိုပိုင္ဆိုင္ ထား ခ်ိန္မွာ စာေတြပိုဖတ္ၿဖစ္ပါတယ္။ေဒၚရီၾကိန္ရဲ႕ (အေပးအယူမွ်ပါေစ)၊ ဆူဒိုနင္ရဲ႕ (သားငယ္သမီးငယ္မ်ား ပဲ႕ၿပင္ ထိန္းေက်ာင္းၿခင္းအႏုပညာ)စာအုပ္ေတြဆို ကၽြန္မရဲ႕လက္စြဲေပါ႕။
     ကၽြန္မစိတ္ဒဏ္ရခဲ့တာဒီလိုပါ။ကၽြန္မ(၆)တန္းႏွစ္မွာ အစ္မ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္  ကၽြန္မတို႕အိမ္ကိုေရာက္လာပါတယ္။သူ႕မိဘေတြကေတာဘက္မွာေနလို႕  ကၽြန္မအေဖတာ၀န္က်ရာ နယ္ၿမိဳ႕ေလးမွာေက်ာင္းလာထားတာပါ။အေမဘက္ကေတာ္စပ္တဲ့အစ္မပါ။ကၽြန္မ ေမာင္ႏွမအရင္းေလးေယာက္ထဲမွာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္သာမိန္ကေလးပါၿပီး က်န္သုံးေယာက္ ကေယာက်္ားေလးေတြပါ။အစ္ကိုေတြေမာင္ေတြၾကားထဲေနရတဲ့ သမီးပီပီ အစ္မေရာက္လာၿခင္းကို ၀မ္းေၿမာက္၀မ္းသာၾကိဳဆိုမိပါတယ္။
      ကၽြန္မအစ္ကိုနဲ႕အစ္မ၀မ္းကြဲက(၈)တန္းေက်ာင္းသားေတြပါ။ေမာင္အလတ္က (၄)တန္းေက်ာင္းသားၿဖစ္ၿပီး၊အငယ္ဆုံးေမာင္ေလးက မူၾကိဳတက္ေနတုန္းပါ။ အေဖက အစိုးရဌာန တစ္ခုရဲ႕ စက္႐ုံတစ္႐ုံမွာ စက္႐ုံးမွဴးတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနခ်ိန္ပါ။အစိုးရအရာ႐ွိပီပီ စည္းစနစ္ၾကီးပါတယ္။ကၽြန္မအခုခ်ိန္မွ စည္းစနစ္ရွိတယ္လို႕သိတာပါ၊ငယ္စဥ္ကေတာ႕ အေတာ္လက္ ေပါက္ကပ္တဲ့အေဖလို႕ထင္ခဲ့မိပါတယ္။အေမကေတာ႕သားသမီးေတြ အားလုံးရဲ႕ဆႏ္ၵကိုၿဖည္႕ဆည္းေပးခ်င္သူပါ။သူမၿဖည္႕ဆည္းေပးႏိုင္တဲ့ ကိစ္ၥဆိုရင္ သားသမီးဘက္က ရပ္တည္ၿပီးအေဖ႕ကိုအေရးဆိုရပါတယ္။
          ကၽြန္မတို႕ေမာင္ႏွမေတြအားလုံး မုန္႕ဖိုးလိုခ်င္ၾကပါတယ္။အေမကလည္းေပး ခ်င္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႕အေဖကပိုက္ဆံကိုင္သုံးစြဲမွာကို မၾကိဳက္လို႕ဆိုၿပီး မုန္႕၀ယ္ထည္႕ေပးလိုက္ပါတယ္။အေမ႕ရဲ႕အၾကိမ္ၾကိမ္အေရးဆိုေပးမႈေၾကာင္႕ ေနာက္ဆုံးမွာမုန္႕ဖိုးကိုင္သုံးခြင့္ရခဲၾ့ကပါတယ္။
         
အေဖကတစ္တန္းကို ဆယ္ၿပားႏႈန္းေပးပါတယ္။အစ္ကိုနဲ႕အစ္မက(၈)တန္း ဆိုေတာ့ၿပား႐ွစ္ဆယ္ ရပါတယ္။ကၽြန္မက(၆)တန္းဆိုေတာ႕ၿပားေၿခက္ဆယ္ေပါ႕၊ေမာင္အလတ္က (၄)တန္းဆို  ေတာ႕ၿပားေလးဆယ္ပါ။ေမာင္ႏွမေတြအားလုံး မုန္႕ဖိုးကိုင္သုံးခြင့္ရလို႕အေတာ့္ကိုေပ်ာ္ေနၾကပါတယ္။
        
         ကၽြန္မပိုက္ဆံအိတ္ေလးတစ္အိတ္လိုခ်င္ေနပါတယ္။က်ဴ႐ွင္မွာ ကၽြန္မသူငယ္ ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကိုင္လာတာကိုေတြ႕တာပါ။သူငယ္ခ်င္းကသူ႕အေမ၀ယ္ေပးတဲ့ဆိုင္ကိုၿပပါတယ္။ကၽြန္မအိမ္အၿပန္လမ္းေပၚမွာပါ။မုန္႕ဖိုးေတြကိုစုၿပီးပိုက္ဆံအိတ္ေလး၀ယ္ဖို႕ေတြးထားပါတယ္။တစ္ကယ္ေတာ႕ကၽြန္မတို႕ရတဲ့ မုန္႕ဖိုးကသုံးစရာေတာင္မလိုပါဘူး။အေမကမနက္ဆိုရင္ ပဲၿပဳတ္နဲ႕ထမင္းေၾကာ္ေကၽြးပါတယ္။ေက်ာင္းမွာလည္းေန႕လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ဆိုရင္ ထမင္း ခ်ိဳင့္ဖြင့္စား႐ုံပါပဲ၊ညေနေက်ာင္းဆင္းလို႕ အိမ္ၿပန္ေရာက္ရင္ အေမကမုန္႕တစ္ခုခုအၿမဲလုပ္ ထားတတ္ပါတယ္။ကၽြန္မအတြက္ေတာ႕မုန္႕ဖိုးအပိုစု႐ုံပါပဲ။
       စိတ္ကူးေလးနဲ႕မုန္႕ဖိုးေတြစုခဲ့တာ ပိုက္ဆံအိတ္ရဖို႕အေတာ္နီးေနပါၿပီ။စိတ္ကူးေလးပုံမေပၚခင္ တစ္ေန႕မွာအိမ္ကို၀င္ထြက္ေနတဲ႕ဧည္႕သည္ရဲ႕ ပိုက္ဆံေပ်ာက္ပါေလေရာ။ ကၽြန္မ အေဖတာ၀န္ယူထားတဲ့ စက္ရုံက ေတာင္သူလယ္သမားေတြကိုထြန္္စက္နဲ႕ အပိုပစ္ၥည္းေရာင္းေပးရပါတယ္။အခုပိုက္ဆံေပ်ာက္တဲ့ ဧည့္သည္ကသူပုိက္ဆံေပ်ာက္ေနတာ သုံးခါေတာင္႐ွိၿပီ၊ဆရာနဲ႕အစ္မ(ကၽြန္မအေဖနဲ႕အေမ)ကိုအားနာလို႕ မေၿပာဘဲေန ေနတာတဲ့။အဲဒီအခ်ိန္မွာအေဖက အစည္းအေ၀းတက္ဖို႕ တိုင္းၿမိဳ႕ကိုခရီး ထြက္ေနပါတယ္။တာ၀န္အ႐ွိဆုံး  အေမ ေခါင္းမီးေတာက္ေတာ႕တာပါပဲ။စက္႐ုံမွဴးအိမ္မွာပိုက္ဆံ ေပ်ာက္တယ္ဆိုတာ အေတာ္ ၾကားမေကာင္းတဲ့ကိစ္ၥပါ။ေပ်ာက္တဲ့ပိုက္ဆံပမာဏ သိပ္မမ်ား ေပမဲ႕ ကေလးေတြအက်င့္စာရိတ္ၲပ်က္မွာစိုးလို႕ တုိင္တာပါလို႕ ဧည္႕သည္ကေၿပာေတာ႕အေမ ခမ်ာ  ႐ွက္လည္း႐ွက္၊ေဒါသလည္းအေတာ္ထြက္ေနပါတယ္။ပိုက္ဆံကိုင္သုံးခြင့္ရထားတဲ့ေမာင္ ႏွမေလးေယာက္ကိုေခၚၿပီး စစ္ေတာ႕တာပါပဲ။အစ္ကိုၾကီးနဲ႕ေမာင္အလတ္မွာ မုန္႕ဖိုးလက္က်န္ တစ္ၿပားမွ မ႐ွိတဲ့အတြက္ အေမ႕ရဲ႕မူအရ ဆက္လက္စစ္ေဆးစရာမလိုေတာ႕ပါဘူး။           အစ္မ၀မ္းကြဲနဲ႕ကၽြန္မမွာပုိက္ဆံ႐ွိေနပါတယ္။အေမက ကၽြန္မတုိပိုင္စာ ၾကည္႕စားပြဲနဲ႕လြယ္အိတ္ေတြပါအကုန္စစ္ေဆးတာပါ။အစ္မကအရင္အစစ္ခံရပါတယ္။ဘာေၾကာင့္ပိုက္ဆံေတြအမ်ားၾကီး ႐ွိေနတာလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းကိုေက်ာင္းကထိန္ကပိုက္ဆံပါ၊ အတန္းေမာ္နီတာၿဖစ္ေနလို႕ သိမ္းထားရပါတယ္ဆိုတဲ့ အေၿဖနဲ႕အေမ႕ကိုေက်နပ္ေစပါတယ္။ 
    လာပါၿပီကၽြန္မအလွည္႕။ပိုက္ဆံအိတ္၀ယ္ခ်င္လို႕ မုန္႕မစားပဲစုထားပါတယ္ဆိုတဲ့ အေၿဖဟာ အေမ႕ေဒါသကိုပုိတိုးေစပါတယ္။က်န္တဲ့ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္ အစစ္အေဆးမွ ကင္း လြတ္ခြင့္ရၿပီး ကၽြန္မတစ္ေယာက္ကိုပဲ အခန္းပိတ္စစ္ပါေတာ႕တယ္။စက္႐ုံမွဴးအိမ္မွာပိုက္ဆံ ေပ်ာက္တဲ့ကိစ္ၥ လက္သည္မေပၚရင္ အေမ႕အတြက္အေတာ္ပဲဂုဏ္သိက္ၡာက်ဆင္းရမွာမို႕ လက္သည္ေပၚမွၿဖစ္ မွာပါ။ေခ်ာ႕တစ္ခါ ေၿခာက္တစ္လွည္႕စစ္ေမး ေနေပမဲ႕အေၿဖကတစ္ခု တည္းထြက္ေနတာမို႕ ေနာက္ဆုံးေတာ႕ အေမဟာကၽြန္မကိုယူပါတယ္လို႕၀န္ခံခိုင္းေတာ႕တာပါပဲ။ ကၽြန္မၿငင္းဆန္တဲ႕ အခါမွာေတာ႕ ၾကိမ္လုံးနဲ႕႐ုိက္ႏွက္ၿပီး ဒီပိုက္ဆံကိုယူမိပါတယ္လို႕ေၿပာ ခိုင္းပါေတာ႕တယ္။ဧည္႕သည္လဲမေနသာေတာ႕ပဲ ဘယ္သူယူသလဲဆိုတာသိၿပီပဲ အစ္မရယ္ ေတာ္ပါေတာ႕ဆိုမွ ႐ုိက္တာကိုရပ္ပါေတာ႕တယ္။     ပိုက္ဆံအိတ္ေလးနဲ႕ေ၀းခဲ႕ရလို႕ ကၽြန္မအေတာ္႕ကို၀မ္းနည္းခဲ႕ရပါတယ္။ကၽြန္မ မယူမိတဲ႕ပိုက္ဆံအတြက္ဓသူခိုးဓဆိုတဲ႕ဂုဏ္ပုဒ္ကိုလည္းအတပ္ခံရပါတယ္။အစ္ကိုေတြေမာင္ေတြက ဟုတ္မွာပဲဆိုတဲ႕အၾကည္႕၊ကစားေဖာ္ေတြကကစားနည္းနဲ႕မႏုိင္ရင္  တို႕က သူမ်ား လိုပိုက္ဆံမခိုး ဘူးဆိုတဲ႕အေၿပာ၊ကၽြန္မအဲဒီအ႐ြယ္မွာ ႐ွက္တတ္ေနပါၿပီ။ပိုက္ဆံစုမိတာမွားေလၿခင္း၊ ငါ႕လက္ထဲပိုက္ ဆံတစ္ၿပားမွ မ႐ွိရင္ဒီလိုအစြတ္စြဲခံရမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ႕အေတြး ကေလးဘ၀က ေတြးခဲ႕မိပါတယ္။
     အေဖခရီးသြားကၿပန္ေရာက္လာေတာ႕ အေမကၿဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္႐ွင္းၿပပါတယ္။အေဖကေတာ႕တစ္ခြန္းပဲေမးပါတယ္၊ ဓသမီးယူတယ္လို႕၀န္ခံလားဓတဲ႕။ေနာက္တစ္လအၾကာ အေဖ႕အိတ္ထဲကပိုက္ဆံေပ်ာက္ၿပန္ပါတယ္။အေဖလည္းေမာင္ႏွမေလးေယာက္လုံးကိုေခၚၿပီး စစ္ေဆးၿပန္တယ္။ထုံးစံအတိုင္း အစ္ကိုၾကီးနဲ႕ေမာင္အလတ္ကေတာ႕ ပိုက္္ဆံမ႐ွိၾကပါဘူး။ကၽြန္မအမွတ္သညာနည္းစြာ စုထားမိတဲ႕မုန္႕ဖိုးကလည္း ေပ်ာက္တဲ႕ပိုက္ဆံပမာဏနဲ႕ အေတာ္ကိုကြာၿပီးနည္း ေနပါတယ္။အစ္မ၀မ္းကြဲမွာေတာ႕ ပိုက္ဆံအေတာ္အတန္႐ွိေနပါတယ္။
        အေဖစစ္ေဆးပုံက ထမင္းစားခန္းထဲကစားပြဲမွာ အေမအပါ အ၀င္အားလုံး ကိုထိုင္ ခိုင္းပါတယ္။ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ဆီက ႐ွာေတြ႕ တဲ႕ပုိက္္ဆံေတြ ကိုစားပြဲေပၚတင္ထားပါတယ္။အေဖကအစ္မကို ဒီပိုက္ဆံေတြဘယ္ကရသလဲလို႕ေမးပါတယ္။အစ္မအေၿဖကလည္း အရင္အတိုင္းပါပဲ၊ ကထိန္အတြက္ ပိုက္ဆံပါ၊ေမာ္နီတာၿဖစ္ေနလို႕ သိမ္းထားရပါတယ္တဲ႕။အေဖကေသခ်ာလားလို႕ေနာက္တစ္ ၾကိမ္ေမးတဲ႕အခါ အစ္မကလည္းေသခ်ာေၾကာင္းေၿပာပါတယ္။
အေဖကအစ္ကိုၾကီးကိုစာ႐ြက္တစ္႐ြက္ေပးပါတယ္။စာ႐ြက္ထဲမွာ အက္ၡရာနဲ႕ ဂဏန္းနံပါတ္ ေတြေရးထားပါတယ္၊ၿပီးေတာ႕အစ္မကိုသူ႕ပိုက္ဆံမွာပါတဲ႕နံပါတ္ေတြကိုေအာ္ဆိုခိုင္းပါတယ္။သူဆိုတဲ႕နံပါတ္ စာ႐ြက္ထဲဲမွာပါရင္ အစ္ကိုကအမွတ္ၿခစ္ရပါတယ္။ ဥပမာ-ဂဌ၈၃၇၁၇၅၅လို႕ အစ္မကေအာ္ရင္ အေဖေပးထားတဲ႕ အစ္ကို႕စာ႐ြက္ထဲမွာ အဲ႕ဒီနံပါတ္ေတြပါေနပါတယ္။                                
        အဲ႕ဒီလိုနဲ႕တိုက္စစ္လာလိုက္တာ အစ္ကို႕စာ႐ြက္ထဲမွာ အမွတ္ ၿခစ္ ရာ ေတြ ၿပည္႕ သြား ပါတယ္။စာ႐ြက္ထဲကနံပါတ္ေတြနဲ႕ အစ္မပိုက္ဆံရဲ႕နံပါတ္ေတြ ဘာၿဖစ္လို႕တူေနရတာ လဲလို႕ကၽြန္မတို႕ ေမာင္ႏွမေတြ ေတာ္ေတာ္အံ႕ၾသၾကပါတယ္။အဲ႕ဒီအ႐ြယ္မွာ ကၽြန္မတို႕တစ္ေတြဟာ ပိုက္ဆံတစ္႐ြက္နဲ႕တစ္႐ြက္ အက္ၡရာေတြ၊နံပါတ္ေတြကြဲလြဲသြားတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွမသိၾက ေသးပါဘူး။အေဖကသူ႕ရဲ႕ေပ်ာက္မဲ႕ ပိုက္ဆံေတြအတြက္ နံပါတ္နဲ႕အက္ၡရာကူးေရးထား ၿပီးသားၿဖစ္ေနတာပါ။အေဖ႐ွင္းၿပမွကၽြန္မတို႕ေတြသိၾကပါတယ္၊ဒီေခတ္ကေလးေတြ ဆိုရင္ေတာ႕ သိခ်င္သိေနၾကမွာပါ။အေဖကအစ္မကိုဆက္စစ္ေဆးပါေတာ႕တယ္။ေက်ာင္းကထိန္အတြက္ပိုက္ဆံဆိုရင္လဲ အတန္းပိုင္ဆရာမနဲ႕လိုက္ေတြ႕မယ္လို႕ေၿပာပါတယ္။အဲဒီေတာ႕မွအစ္မကသူယူ ေၾကာင္း၀န္ခံပါတယ္။အေဖကအမႈေဟာင္းကိုပါၿပန္ေဖာ္ပါေတာ႕တယ္။ဧည္႕သည္ပိုက္ဆံေပ်ာက္တဲ႕ကိစ္ၥပါေမးေတာ႕ အဲဒီတုန္းကလည္းသူယူတာပါတဲ႕။အေဖကိုညာလို႕ မရဘူးဆိုတာသိ လို႕ထင္ပါရဲ႕ အလြယ္တကူပဲ၀န္ခံပါတယ္။  
အေမဟာအဲဒီအခ်ိန္က်မွ အေတာ္ေၾကကြဲပါေတာ႕တယ္။အေမရဲ႕ “ စိတ္ မေကာင္း လိုက္ တာ သမီးရယ္”  ဆိုတဲ႕စကားတစ္ခြန္းက ကၽြန္မရဲ႕ “သူခိုး ”လို႕အစြတ္စြဲခံခဲ႕ရတဲ႕အခ်ိန္တုန္းကလို လူသိမမ်ား ခဲ႕ပါဘူး။အ႐ြယ္ေတြၾကီး၊အတန္းပညာေတြတတ္လာတဲ႕ အခ်ိန္မွာေတာ႕ကၽြန္မၿပန္သုံး သပ္မိပါတယ္။အေမ႕ခမ်ာ အတန္းပညာလည္း သိပ္မတတ္ေတာ႕အေဖ႕လိုပညာသားပါပါ ဘယ္လိုလုပ္ သူခိုးေဖာ္ထုတ္ႏုိင္မွာလဲ၊အမႈေပၚေရးသာအဓိကထားခဲ႕ တာကိုး၊သူ႕သားသမီးေတြ အက်င္႕စာရိတ္ၲပ်က္ၿပားမွာပဲ စုိးရိမ္မိခဲ႕တာကိုးလို႕ ေၿဖေတြးေတြးၾကည္႕ခဲ႕ပါတယ္။
          ဒါေပမဲ႕သမီးေလးေမြးဖြားၿပီးတဲ႕အခ်ိန္မွာေတာ႕ တမင္မေတြးပါပဲ အလိုလိုအဲဒီၿဖစ္ရပ္  ကိုၿပန္သတိရေနတတ္ပါတယ္။ကိုယ္႕အလွည္႕က်ရင္လည္း သမီးေလးကိုမွားယြင္းၿပီး ဆုံးမမိမွာစိုးရိမ္ေနပါတယ္။သမီးေလးေမြးဖြားၿပီးေနာက္ ကၽြန္မအစိုးရအလုပ္ကထြက္လိုက္ပါတယ္၊ အိမ္မွာပဲ ၤငအညန်် ဃနညအနမ ေလးတစ္ခုဖြင့္လိုက္ပါတယ္။၀င္ေငြေလးအဆင္ေၿပလာမို႕အေမကို လစဥ္ကန္ေတာ႕ႏုိင္လာပါတယ္။ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ဒဏ္ဘယ္ေလာက္မ်ား ဆိုးသလဲဆိုရင္ အေမ႕ ကိုလစဥ္ေငြေၾကးကန္ေတာ႕တိုင္း ငယ္ဘ၀ကၿဖစ္ရပ္ ကိုၿပန္ၿမင္ေယာင္လာလို႕ မနည္း ၾကိဳးစားၿပီးေဖ်ာက္ခဲ႕ရပါတယ္။
       အခုေတာ႕ကၽြန္မအလွည္႕ေရာက္လာပါၿပီ။စာဖတ္နာတဲ႕မိခင္၊ဥာဏ္ပညာနဲ႕ သုံးသပ္တတ္တဲ႕မိခင္ေတြဟာ သားသမီးကိုနားလည္ႏုိင္တယ္၊ ထိန္းေက်ာင္းႏုိင္တယ္၊ အမွား နည္းမယ္လို႕ ကၽြန္မတထစ္ခ်မွတ္ယူထားပါတယ္။တစ္ကယ္လည္းကၽြန္မၾကိဳးစားၿပီး ေနထိုင္ က်င္႕ၾကံ႕ခဲ႕ ပါတယ္။သမီးေလးI.Q  ၿမင့္တာကၽြန္မေၾကာင့္လို႕ေတာင္ ထင္ တစ္လုံးနဲ႕ေနခဲ႕ တာပါ။သမီးေလး(၂)ႏွစ္အ႐ြယ္ေရာက္ေတာ႕ ကၽြန္မအိမ္မွာ Private Library ေလး တစ္ခုေထာင္လိုက္ပါတယ္။ကၽြန္မသင္တန္းသူေတြနဲ႕အိမ္နီးခ်င္းကေလးေတြကို စာဖတ္ၿဖစ္ေအာင္ ကၽြန္မတိုက္တြန္းၾကိဳးစာခဲ႕ပါတယ္။ဖတ္ၿပီးတဲ႕စာအုပ္ေတြကို ေဆြးေႏြးၾကဖို႕၊သူ႕အၿမင္ ကုိယ္႕အၿမင္ေလးေတြဖလွယ္ဖို႕ ကၽြန္မအခ်ိန္ေပးခဲ႕ပါတယ္။ထိုက္သင္႕သေလာက္ ေအာင္ၿမင္ခဲ႕ ပါတယ္။
      ကၽြန္မသမီး၂ႏွစ္ခြဲအ႐ြယ္မွာ တြတ္တီးတြတ္တာေတြ ေၿပာတတ္လာပါတယ္။ဥာဏ္ရည္လည္းၿမင္႕လို႕ ေလ႕လာစူးစမ္းတာေတြသိပ္လုပ္တတ္ပါတယ္။ အိမ္နီးခ်င္းမိသားစုေတြမွာ ကေလးအငယ္မ႐ွိၾကလို႕ သမီးကိုပဲ၀ိုင္းခ်စ္ေနၾကပါတယ္။ကၽြန္မသမီးကစိတ္လည္း ေကာက္တတ္ပါတယ္။ သူစိတ္ေကာက္ရင္ ၾကမ္းၿပင္မွာတုံးလုံးလွဲၿပီး Tom&Jerry            ကာတြန္းကားထဲကေၾကာင္ေလးလို ေၿခေရာလက္ပါဆင္းၿပီးေနၿပတတ္ပါတယ္။သူ႕ရဲ႕အမူအရာကိုခ်စ္ၾကေတာ႕ သင္တန္းသူတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕အိမ္နီးခ်င္းေတြကမၾကာခဏ စတတ္ၾကပါတယ္။ကၽြန္မကလည္းေက်နပ္မိတာပါပဲ။
            တစ္ေန႕ေတာ႕အိမ္နီးခ်င္းတစ္ေယာက္က သမီးလိုခ်င္တဲ႕အ႐ုပ္ေလးကို ေပးမလိုလုပ္ၿပီး ၿပန္ဖြက္ထားပါတယ္။သမီးကစိတ္ေကာက္တဲ႕အမူအရာမၿပေတာ႕ဆက္မစေတာ႕ ဘဲေပး လိုက္ပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္က်ေတာ႕မွ သမီးကမယူဘဲ လြင္႕ပစ္လိုက္ပါတယ္။ကၽြန္မ သမီးရဲ႕အမူ အရာကို မၾကိဳက္ၿဖစ္သြားပါတယ္။သမီးကိုၿပန္ေကာက္လို႕ ကၽြန္မေၿပာေတာ႕ မသိသလို
အမူအရာေလး လုပ္ေနပါတယ္။ကၽြန္မအမ်ိဳးသားက သူ႕ေၿခသလုံးေလးကို႐ုိက္ၿပီး “ ေကာက္ ” လို႕ ေၿပာေတာ႕ ငိုမဲ႕မဲ႕နဲ႕လွဲအိပ္လိုက္ပါတယ္။ဒါေပမဲ႕အ႐ုပ္ကို သူၿပန္မေကာက္ပါဘူး။ကၽြန္မေဒါသအေတာ္ထြက္သြားပါတယ္။ဒီအ႐ြယ္ေလးနဲ႕ဒီအမူအရာ ဒီစိတ္႐ွိေနရမလားဆိုၿပီး  သုံးေလးခ်က္ဆင္႕႐ုိက္လိုက္ပါတယ္၊ပါးစပ္ကလည္း ေကာက္ အခုေကာက္လို႕ေၿပာေနမိပါတယ္။ ကၽြန္မ႐ုိက္လိုက္တိုင္း လွဲအိပ္ၿပီးသာငိုတယ္ အ႐ုပ္ေလးကိုေတာ႕ သူၿပန္ေကာက္ မေပးပါဘူး။
            အဲ႕ဒီအခ်ိန္ကၽြန္မအိမ္မွာ သင္တန္းသူတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ အိမ္နီးခ်င္းေတြ႐ွိေနပါတယ္။ကၽြန္မစကားမေအာင္တဲ႕အတြက္႐ွက္လည္း႐ွက္ ေဒါသလည္းထြက္သြားပါတယ္။ကၽြန္မသမီးကို ဆင့္ကာဆင့္ကာ ႐ုိက္လိုက္မိပါေတာ႕တယ္။အဲ႕ဒီအခ်ိန္မွာေတာ႕ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ေဒၚရီၾကိန္လည္းမ႐ွိ၊ဆူဒိုနင္ဆိုတာလည္း ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိေတာ႕ပါဘူး။ကၽြန္မကိုကၽြန္မ မာနေတြကသာ ဖုံးလႊမ္းေနပါေတာ႕တယ္။
        ကၽြန္မနဲ႕စာေဆြးေႏြးဘက္လည္းၿဖစ္၊ညီမတစ္ေယာက္လိုခင္ေနတဲ႕ အိမ္နီးခ်င္းမိန္းက
 ေလးက  သမီး ရဲ႕ၿဖစ္အင္ကိုသေဘာေပါက္သြားပါတယ္။မိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ ေကာက္လို႕ေၿပာေနတဲ႕ စကားကို ၂ႏွစ္ခြဲအ႐ြယ္သမီးငယ္က စိတ္ေကာက္ခိုင္းေနတယ္ထင္တာပါ။အဲ႕ဒီမိန္းကေလးကပဲမီးမီးေလး မမကိုအဲ႕ဒီအ႐ုပ္ယူေပး  လို႕ေၿပာေတာ႕မွ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႕ အ႐ုပ္ေလးကို            
ေကာက္ ေပးပါေတာ႕တယ္။ကၽြန္မ ဘယ္လိုၿဖစ္ သြားမွန္းမသိေတာ႕ပါဘူး။ကၽြန္မမ်က္စိထဲမွာ               
႐ုပ္႐ွင္ အေႏွးၿပကြက္လို ကၽြန္မရဲ႕ငယ္ဘ၀ၿဖစ္ရပ္နဲ႕သမီးေလးရဲ႕ ႐ုိးသားတဲ႕တုန္႕ၿပန္မႈေတြ           တစ္လွည္႕စီေပၚေနပါေတာ႕တယ္။အမ်ိဳးသားေရာ ကၽြန္မပါေတာ္ေတာ္နဲ႕စကားမေၿပာႏုိင္ပါဘူး။
အမ်ိဳးသား ကေတာ႕သမီးကို ေပြ႕ၿပီးၿငိမ္ ေနပါေတာ႕တယ္။     
          ကၽြန္မသမီးကို႐ုိက္ၿပီးဆုံးမတဲ႕ေနရာမွာ သမီးကိုလိမ္ၼာေစခ်င္တဲ႕ ဆႏ္ၵထက္ကၽြန္မမာန        
ေၾကာင့္႐ုိက္တာဆိုရင္ပိုမွန္ပါလိမ္႕မယ္။ငါေၿပာရင္ ငါ႕သမီးက တစ္ခြန္းထဲနဲ႕ရ တယ္ဆိုတဲ႕
စိတ္၊ငါၿပဳစုပ်ိဳးေထာင္ထားတဲ႕ သမီးကဒီအ႐ြယ္ေလးနဲ႕ဒီေလာက္သိေနၿပီ၊ဒီေလာက္ေတာ္ေနၿပီလို႕
အထင္ခံခ်င္တဲ႕စိတ္ေတြကလႊမ္းမိုးေနပါတယ္။ႏွစ္ႏွစ္ခြဲအ႐ြယ္သမီးငယ္ကို ၿဖည္႕ေတြးနားလည္
မေပးႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မမာနေတြၾကီးထြားခဲ႕တာပါ။ 
              ကၽြန္မအေမ ကၽြန္မကို႐ုိက္ၿပီးဆုံးမတုန္းက ပိုက္ဆံတစ္ကယ္ခိုးတယ္ထင္လို႕အက်င္႕
 စာရိတ္ၱပ်က္ၿပားမွာစိုးတဲ႕စိတ္နဲ႕ပါ။အတန္းပညာေတြတတ္ရင္၊စာေပဗဟုသုတေတြႂကြယ္၀ရင္          ဒီလိုအမွားမ်ိဳးၿဖစ္မွာမဟုတ္ဘူးလို႕ ထင္ခဲ႕မိပါတယ္။ကၽြန္မဘြဲ႕ရတစ္ေယာက္ပါ၊ စာေပ ေတြဖတ္႐ုံတင္မက Private Library ေလးေထာင္ၿပီးလူငယ္ေတြနဲ႕ အေတြးအၿမင္ ဖလွယ္ေန တဲ႕သူပါ။ကၽြန္မပတ္၀န္းက်င္က လူငယ္ေလးေတြ သူ႕တို႕မိဘနဲ႕ပဋိပက္ၡၿဖစ္ရင္  ပုဏ္ၰားတိုင္လုပ္ ၿပီးေၿပာဆို ဆုံးမ ေနသူပါ။ကၽြန္မသမီးတစ္ေယာက္ထဲေမြးထားၿပီး ကူေဖာ္ ေလာင္ဖက္ မိန္း ကေလးလည္း႐ွိေနပါတယ္။ မိသားစု စီးပြားေရးအရ မခ်မ္းသာေသာ္လည္း မေၾကာင့္မက်ေန ႏုိင္ပါ တယ္၊ အနားယူခ်ိန္ စာဖတ္ခ်ိန္ေတြ ႐ွိပါတယ္။စိတ္ဖိစီးမႈ ေတြသိပ္မမ်ားတဲ႕ မိသားစုဘ၀ ကိုပိုင္ဆိုငထားသူပါ။ဒါေတာင္မွ ကၽြန္မ အမွန္မၿမင္ႏုိင္ ပါဘူး၊ဘာမွနားမလည္ေသးတဲ႕ သမီးကို အမွားလုပ္ မိပါေသးတယ္။  
     အေမ႕မွာသားသမီးေလးေယာက္၊တူမတစ္ေယာက္နဲ႕ ႐ုံး၀န္ထမ္းခင္ပြန္းသည္္ရဲ႕တာ
၀န္၊ေလွ်ာ္ဖြတ္မီး ပူတိုက္၊ထမင္းဟင္းခ်က္ကိစ္ၥအ၀၀ကို ကူမဲ႕သူမ႐ွိတစ္ေယာက္ ထဲၾကဲခဲ႕ ရတာပါ။ဒီၾကားထဲအိမ္မွာ တစ္ႏုိင္တစ္ပိုင္ စိုက္ပ်ိဳးေရးနဲ႕ေမြးၿမဴေရးလည္းလုပ္ပါေသးတယ္။မိသားစုတာ၀န္ လည္းမပ်က္၊လူမႈေရးလည္းေဆာင္႐ြက္လိုက္ပါေသးတယ္။စီးပြားေရးအရလည္း အေဖအစိုးရ အရာ႐ွိတစ္ေယာက္လစာနဲ႕လူ(၇)ေယာက္အိမ္စရိတ္ကို မနဲအလ်ဥ္မီေအာင္ လုပ္ေနရတာပါ။ဒီေလာက္ စိတ္ဖိစီးမႈ ေတြအမ်ားၾကီးၾကားက သားသမီးေတြရဲ႕ စာရိတ္ၱေရးရာအတြက္ သူေစတနာနဲ႕အမွားလုပ္မိတာပါလားလို႕ အခုမွေသေသခ်ာခ်ာ သိၿမင္ႏိုင္ပါေတာ႕တယ္။ ကၽြန္မစိတ္ဒဏ္ရခဲ႕တာ(၆)တန္းႏွစ္မွပါ၊သမီးေလးကို ကၽြန္မစိတ္ဒဏ္ေပးမိတာႏွစ္ႏွစ္ခြဲ ေလး႐ွိပါေသးတယ္။သိပ္ငယ္ေသးလို႕ မမွတ္မိေလာက္ဘူးထင္ပါရဲ႕၊ကိုယ္႕အလွည္႕က်ေတာ႕ ကိုယ္႕လိုမွတ္ထားမွာစိုးလိုက္တာ။မတရားမွန္းသိေပမဲ႕ သမီးေလးမမွတ္မိေစဖို႕ ကၽြန္မ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။
       ကိုယ္တိုင္ၾကံဳခဲ႕ရတဲ႕ ၿဖစ္ရပ္ေလးကို မိဘနဲ႕သားသမီးတာ၀န္ယူထားရသူေတြအတြက္ တစ္ခုခုက်န္ခဲ႕မလားဆိုတဲ႕ေစတနာသက္သက္ပါ။မိဘနဲ႕သားသမီး ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ခံစားနားလည္ႏုိင္ၾကပါေစ။