ကၽြန္မႏွင့္ ကၽြန္မ၏ေလာင္ဖက္မ်ား (ပထမပုိင္း) မေဟသီ မဂၢဇင္းပါ အခန္းဆက္ ၀တၳဳရွည္

                      (၁)
     “အမေရ ကၽြန္မေျပာထားတဲ့ေကာင္မေလး ေခၚလာျပီေနာ္” ကၽြန္မသင္တန္းသူ တစ္ေယာက္ အသံနဲ႕ အတူလူပါ အိမ္ထဲ၀င္လာပါေတာ့တယ္။ကၽြန္မလုပ္လက္စ အိမ္အလုပ္ေတြရပ္လုိ႕သူတို႕ ကိုထြက္ေတြ႕လိုက္ပါတယ္။ဂတုံးဆံပင္ေပါက္၊ အသား လတ္လတ္နဲ႕ (၁၄)ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ မ်က္လုံးေလးကလည္ ကလည္နဲ႕ ဧည္႕ခန္းထဲမွာ ကၽြန္မရဲ႕ ဓါတ္ပုံေတြလိုက္ၾကည္႕ ေနတာေတြ႕ပါတယ္။ဒီေန႕သင္တန္းပိတ္ရက္ျဖစ္လို႕ ကၽြန္မအိမ္မွဳကိစ္ၥေတြနဲ႕ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ သူတို႕ေရာက္လာတာပါ။
  “ေနာ္သိမ့္ေရ အမက မရေတာ့ဘူးေတာင္ထင္ေနတာ” သင္တန္းသူ ကိုလွမ္းေျပာရင္းသူနဲ႕အတူပါလာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကုိ ေ၀႕၀ိုက္ၾကည္႕လိုက္ပါတယ္။ကၽြန္မသင္တန္း သူက ကရင္မေလးပါ။သူနဲ႕အတူပါလာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးနဲ႕ အလုပ္လုပ္မယ့္ ေကာင္မေလးကလည္းကရင္ေတြျဖစ္ပုံရပါတယ္။
   “အရင္အလုပ္လုပ္တဲ့ အိမ္ကမေန႕ကမွ အလုပ္ထြက္ ရလုိ႕ အမေရ”
  “ဟင္ ဒီလိုၾကီးလား၊ အမက ရြာမွာသြားေခၚေပးမယ္ထင္ေနတာ” အရင္အိမ္ရွင္ေတြအတြက္ ကၽြန္မစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားပါတယ္။အိမ္တစ္အိမ္မွာ ရုတ္တရက္အိမ္အကူ အလုပ္ထြက္သြား လို႕ကသီလင္တျဖစ္ရတဲ့ ဒုက္ၡကိုခံစားဖူးတဲ့ အိမ္ရွင္မေတြပဲသိမွာပါ။
      ကၽြန္မမွာအားကစား သင္တန္းတစ္ဖက္၊အိမ္မွဳကိစ္ၥတစ္ဖက္၊သမီးငယ္ မူၾကိဳ ေက်ာင္းပို႕ရမဲ့ကိစ္ၥေတြနဲ႕ေတာ္ေတာ့္ကို ခ်ာခ်ာလည္ေနရပါတယ္။အမ်ိဳးသားက ရုံး မသြားခင္ အိမ္မွဳကိစ္ၥ ေတြကူညီလုပ္ေပးလို႕သာ ေတာ္ေနေသးတယ္။အရင္ေကာင္မေလးက သၾကၤန္ခဏ အလည္ျပန္မယ္ဆိုျပီး ျပန္မလာေတာ့တာနဲ႕ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတာ၊ လူသစ္ထပ္ရွာဖို႕ အဆင္မေျပတဲ့သူမ်ားေနေတာ့ ေစာင့္ရင္းေစာင့္ရင္းနဲ႕ (၇)လေလာက္ ၾကာသြားျပီ။ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ေတာင္ အဆင္ေျပ သလိုျဖစ္ေနပါျပီ။ကၽြန္မသင္တန္းသူ က မေနႏုိင္လို႕ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေလာက္ အမကိုရွာေပးပါဦးမယ္လို႕ ေျပာေနတာၾကာျပီ။
      “သူအရင္အလုပ္လုပ္တဲ့အိမ္မွာ ၃ေယာက္ေတာင္ရွိပါတယ္။အတူပါလာသူ အမ်ိဳးသမီးက ကၽြန္မရဲ႕ ဘ၀င္မက်တဲ့ေလသံကို ၾကား၀င္ရွင္းျပ ေနပါတယ္။
      “သမီးဘာျဖစ္လို႕ အဲဒီအိမ္မွာ ဆက္မလုပ္ေတာ့တာလဲ”
       “မေအးမိနဲ႕ မတည္႕လို႕”  တိုတိုတုတ္တုတ္နဲ႕ ကေလးမက ကၽြန္မကိုေျပာပါတယ္။
       “မေအးမိဆိုတာဘယ္သူလဲဟင္”
       “သမီးတို႕သုံးေယာက္ထဲက အိမ္ရွင္နဲ႕အခင္ဆုံးသူကိုေျပာတာ”
       “ေၾသာ္”  ကၽြန္မလည္းဆက္မေမးေတာ့ပါဘူး။ “ေနာ္သိမ့္ေရ ေျပာအုံးေလတစ္လဘယ္ေလာက္ေပးရမွာလဲ” ကၽြန္မသင္တန္းသူစကားမျပန္ခင္အမ်ိဳးသမီးက “အရင္အိမ္ကေတာ့ တစ္လ ခုႏွစ္ေထာင္ေပးတာပဲ”ကၽြန္မကေတာ့ ခုႏွစ္ေထာင္မေပးႏိုင္ဘူး အမရယ္ အိမ္မွာ မိသားစုလည္းနည္းတယ္၊သမီးနဲ႕အေဖာ္ရခ်င္တာပါ၊ငါးေထာင္ေတာ့ေပးႏုိင္တယ္။”
“အင္းရတယ္” ကေလးမေလးက၀င္ေျဖပါတယ္။လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္တုန္း က အိမ္အကူမ်ားရဲ႕ လုပ္အားခ ေစ်းႏႈန္းပါ။
        “အမေရ ကၽြန္မကေတာ့ ေစတနာနဲ႕ကူညီတာပါ၊ဒါေပမဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးက တစ္ဆင့္ရွာခိုင္း ရတာဆိုေတာ့ သူလဲပြဲခလိုခ်င္လို႕လိုက္လာတာ”
         “ေအးေပါ့ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ”
         “တစ္လစာပဲ ေပးပါအမရယ္” အမ်ိဳးသမီးက၀င္ေျဖပါတယ္။
         “ေကာင္မေလးအတြက္ေရာ ဘယ္ႏွစ္လၾကိဳေပးရမွာလဲ”
အိမ္ရွင္ အိမ္ေဖာ္ေတြရဲ႕ထုံးစံအရ ကၽြန္မေမးလိုက္ပါတယ္။
         “တစ္လခပဲ ၾကိဳေပးလိုက္ပါ အရင္အိမ္ကို အေႂကြးေပးစရာရွိလို႕”    
ကေလးမက၀င္ ေျပာပါတယ္။
         “ဟင္ ဘယ္လုိျဖစ္လို႕ အိမ္ရွင္ကိုအေႂကြးဆပ္စရာရွိေနရတာလဲ” ကၽြန္မဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားတာနဲ႕ေမးလိုက္မိပါတယ္။
          “ႏွစ္လုံးထိုးထားတဲ့ပိုက္ဆံ သူတို႕စိုက္ေပးထားၾကလို႕”
၁၄ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္မေလးမွာ ႏွစ္လုံးေႂကြးရွိေနတယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မအံံ့ၾသသြားပါတယ္။
        အဲဒီအခ်ိန္သမီးေလး ေန႕ခင္းအိပ္ရာကေနႏုိး လာပါတယ္၊ ဧည္႕ခန္း ထဲ ကိုေျပး ထြက္လာျပီး သူရဲ႕ မမအသစ္ကိုလွည္႕ပတ္ၾကည္႕ျပီး ျပဳံးျပေနပါတယ္သူ႕မ်က္ႏွာေလး က သေဘာက်တဲ့ပုံေပၚေနပါတယ္။ေကာင္မေလးကလည္း သမီးကိုလွမ္းေပြ႕လိုက္ပါတယ္။အဲဒီအမူအရာေလး ျမင္လိုက္တာနဲ႕ကၽြန္မသူ႕ကိုသေဘာ က်သြားပါတယ္။မိခင္အမ်ားစုက ကိုယ့္ကေလးကို တစ္စိမ္းတစ္ေယာက္က တစ္ကယ္ခ်စ္ မခ်စ္ဆိုတာကို ခြဲျခားသိတတ္ ၾကပါတယ္။
      “သမီး အဲဒါ သမီးနဲ႕အတူေနမဲ့ မမ၊နံမည္ဘယ္လိုေခၚလဲေမးလိုက္ေလ”
         “မမ နံမည္ စိန္စိန္”
သမီးမေမးခင္ ေကာင္မေလးကအေျဖေပးပါတယ္။ဒီမိန္းကေလး က ကၽြန္မအိမ္ရဲ႕ အေဖာ္ ငါးေယာက္ေျမာက္ပါ။စိန္စိန္ကို ကၽြန္မ ၾကည့္ေနရင္း အရင္ ေလးေယာက္ရဲ႕ ပုံရိပ္ေတြ ျပန္ေပၚလာပါေတာ့တယ္။
                      (၂)
        စိန္စိန္ အရင္ေကာင္မေလး “ၾကည္ျပာေအး” ကလည္းကရင္မေလးပါ၊ သမီးနဲ႕လည္းအဆင္ေျပ၊ကၽြန္မအတြက္လည္း အကူ အညီရပါတယ္။သၾကၤန္ျပန္သြားျပီး (၃)လေလာက္ၾကာမွ ကၽြန္မသင္တန္းသူ ေတြက တစ္ဆင့္သိရတာ ကၽြန္မအိမ္ကိုျပန္ အလာမွာ သူ႕အေဖနဲ႕အတူ ဦးေလးအိမ္ကို ခဏ၀င္ေတာ့ ဦးေလးရဲ႕ေယာက္ၡမက ေလ ျဖတ္ျပီး၊အေဒၚက မီးဖြားေနတာနဲ႕ ၾကံဳေန တယ္တဲ့။သုံးေလးလေလာက္ ေနေပးပါဆို လို႕သူ႕အေဖကထားခဲ့ျပီး ရြာကိုျပန္ သြားေရာတဲ့။
      ကၽြန္မဆီလည္း လာ အေၾကာင္းၾကားမေပးေတာ့ဘူး။ တာ၀န္မဲ့ လိုက္ၾက တာလို႕ ကၽြန္မမွာ စိတ္တိုမိပါတယ္။အဲဒါ ေလးေယာက္ေျမာက္ ေကာင္မေလး ဇာတ္လမ္းပါ။ကၽြန္မအိမ္မွာ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးေနသြားပါတယ္။ကၽြန္မ ကရင္မေတြနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ အက်ိဳး ေပးပါတယ္။သုံးေယာက္ေျမာက္ ေကာင္မေလးကလည္း ကရင္မေလး ပါပဲ။“ထက္ထက္” တဲ့ အရပ္ျမင့္ျမင့္ မ်က္ႏွာလွလွေလးပါ။သူကေတာ့ ကိုးလ ေလာက္ပဲၾကာ တယ္။သူ႕အေမဆုံးလို႕ဆိုျပီး အေဖကလာျပန္ေခၚသြားတာပါ။ဒုတိယေျမာက္ အမ်ိဳးသမီး ကေတာ့ “မစန္း” တဲ့၊ကၽြန္မအိမ္မွာ ေနဖူးတဲ့သူေတြထဲ မွာေတာ့ အသက္ၾကီးဆုံးပါ။ ကၽြန္မတို႕နဲ႕ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္တဲ့ အမတစ္ေယာက္က ရွာေပးလိုက္တာပါ။
       ျမင္းျခံျမိဳ႕နဲ႕ရွစ္မိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ရြာတစ္ရြာကပါ။အမအိမ္ကိုေရာက္ေနတာ သုံးလေလာက္ရွိျပီလို႕ ေျပာတယ္။ကၽြန္မတို႕မိသားစု သၾကၤန္တစ္ႏွစ္မွာ ႏွစ္ဖက္မိဘမ်ား ရွိရာ မႏ္ၱေလးကိုအလည္ျပန္ၾကပါတယ္။ပထမဆုံး မိန္းကေလး “မယဥ္ျမ”ကို ကၽြန္မအေမက မႏ္ၱေလးကေနေခၚေပးထားတာပါ။ကၽြန္မတို႕မိသားစု မႏ္ၱေလးကိုအလည္ျပန္ေတာ့ သူ႕အတြက္လည္း သူ႕အေမနဲ႕ေတြ႕ရမို႕ အဆင္ေျပပါတယ္။မႏ္ၱေလးကို ေရာက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ကၽြန္မလည္းသူ႕ အေမအိမ္ျပန္ေနဖို႕ ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ေလး ေနပါေစဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႕ပါ။သူကေတာ့ ဘယ္ေလာက္လြတ္လပ္ လိုက္သလဲဆိုရင္ သူ႕ရည္းစားနဲ႕ အိမ္တစ္အိမ္မွာ ေတြ႕ေနၾကသတဲ့၊ အေဖ့၀န္ထမ္း မိသားစုေတြျပန္ေျပာမွ ကၽြန္မတို႕သိရပါတယ္။ကၽြန္မ အမ်ိဳးသားက ေနာက္ဆက္တြဲ ဇာတ္လမ္းေတြပါလာမွာ ေၾကာက္လို႕ ထားခဲ့လိုက္ပါတဲ့။အဲဒီလိုနဲ႕ “မစန္း”ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ကၽြန္မတို႕မႏ္ၱေလးက အျပန္မွာပါလာခဲ့ေတာ့တာ။
       “မစန္း” ကကၽြန္မကို “မမၾကီး”လို႕ေခၚပါတယ္။ကၽြန္မက သူ႕ထက္ရွစ္လေလာက္  ၾကီးပါတယ္။က်န္တဲ့မိန္းကေလးေတြအားလုံး ကၽြန္မကို “အမ“ လို႕ပဲေခၚပါတယ္။သူက အညာသူ စစ္စစ္ပါ။ဟင္းေကာင္းေကာင္း မခ်က္တတ္ဘူးလို႕ေျပာပါတယ္။သူတို႕ရြာ မွာ ဘယ္သူမွ အကၤ်ီကိုမီးပူတိုက္မ၀တ္ၾကပါဘူးတဲ့၊မီးပူလည္းမတိုက္တတ္ဘူးေပါ့။ကၽြန္မတို႕ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္စလုံးဟင္းေခ်းမမ်ားတတ္ပါဘူး။ အညာဟင္းေတြ ကိုလည္း ၾကိဳက္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ သူက အညာဟင္းကိုေတာ္ေတာ္ မေကာင္းေအာင္ ခ်က္တတ္ပါတယ္။ကၽြန္မ သင္တန္းအားတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ဟင္းခ်က္တာ ၀င္ျပေပး ပါတယ္။ သူခ်က္တဲ့ ဟင္းေတြကုိလည္း ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ေပးပါတယ္။
     
တစ္ရက္မွာ သူေၾကာ္ထားတဲ့ ကန္စြန္းရြက္ေလးက အဆင္ေျပပါတယ္။ဒါနဲ႕ ကၽြန္မက
     “မစန္းေရ- ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ေလး ေကာင္းတယ္ေနာ္၊အမေၾကာ္ရင္ေတာ့ ခ်ခါနီးက်ရင္ ျငဳပ္ေကာင္းေလးျဖဴးလိုက္တယ္၊ေမႊးေမႊးေလးနဲ႕ စားေကာင္း တာေပါ့”       
          “ဟုတ္ကဲ့ မမၾကီး”
ေက်နပ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕ မစန္းက ျပန္ေျပာပါတယ္။
      ႏွစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာ သူကန္စြန္းရြက္ ေၾကာ္ျပန္ပါတယ္။ကၽြန္မ အမ်ိဳးသား ကထမင္းစားပြဲမွာ အရင္ထိုင္ျပီး
  “ ကန္စြန္းရြက္မွာ ဘာဖတ္ေတြ ကပ္ေနတာလဲ ေမးၾကည္႔ပါအုံး”တဲ့ ကၽြန္မလည္း
   “မစန္းေရ ကန္စြန္း ရြက္ထဲ ဘာေတြထည္႕ထားတာလဲဟင္”လို႕ေမးေတာ့
   “မဆလာအုပ္ထားတာ မမၾကီး” တဲ့၊ ျပီးေတာ့ဆက္ေျပာပါေသးတယ္
  “မမၾကီးပဲ ကန္စြန္းရြက္ကို ခ်ခါနီးက်ရင္ မဆလာ အုပ္လိုက္ဆို”တဲ့။
သူနားလည္ေအာင္ ကၽြန္မ မေျပာတတ္တာပဲျဖစ္မွာပါ။ၾကည္ျပာေအး တုန္းကေတာ့ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ဆုိျပီး လာခ်ေပးတာကန္စြန္းရုိးခ်ည္းပဲေၾကာ္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ေမးၾကည္႕ေတာ့ သူတို႕ရြာမွာ ကန္စြန္းရုိးပဲေၾကာ္စားၾက တာတဲ့၊အမွိဳက္ပုံး ထဲက ကန္စြန္းရြက္ေတြကို ႏွေျမာတသၾကည္႕ရင္း
 “အဲဒါဆိုလဲ တို႕ကို ကန္စြန္းရုိးေၾကာ္ လို႕ေျပာျပီး ေကၽြးပါေအလို႕” ေျပာရေတာ့တယ္။
    မစန္းတစ္ေယာက္က စကားေျပာ၊သီခ်င္းဆိုရင္ အက်ယ္ၾကီးေျပာတတ္ ဆိုတတ္ပါတယ္။ကၽြန္မေနရတာ အစိုးရတိုက္ခန္းပါ။ပန္းကန္းေဆးတဲ့ ပိုက္လိုင္းေတြ က တစ္ခန္းနဲ႕ တစ္ခန္းဆက္ေနေတာ့ အသံေတြကိုၾကားေနရပါတယ္။သူသီခ်င္းဆိုပုံ က ရြာမွာ ကန္သင္းရုိးေပၚကေအာ္ဆိုသလို ဆိုတာပါ။ စာမဖတ္တတ္ေပမဲ့ ဖတ္တတ္ ခ်င္ေယာင္လည္း ေဆာင္တတ္ပါတယ္။တစ္ရက္မွာ မစန္းတစ္ေယာက္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ကို စိတ္ပါလက္ပါနဲ႕ေအာ္ဆိုေနပါတယ္။ပန္းကန္ေဆးရင္းဆိုတာဆိုေတာ့ တစ္တိုက္လုံး ကို သူ႕အသံလိႈင္းက ပုိ႕ျပီးျဖစ္ေနတာေပါ့။
 “ဒုံးယိမ္းေတြရြာထဲေရာက္လာတယ္.......” သူေအာ္ ေနတာ တစ္စြန္းတစ္စ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ကၽြန္မလည္း မေနသာေတာ့ဘဲ
 “မစန္းရယ္ ဒုံးယိမ္းေတြ ရင္ထဲေရာက္လာတယ္ မဟုတ္ဘူးလား”လို႕ေမးလုိက္ေတာ့
     “မမၾကီးကလည္း ရင္ထဲေရာက္လာတယ္ဆိုရင္ ဘယ္အဓိပ္ၸါယ္ရွိမွာလဲ၊ ရြာထဲ ေရာက္လာတယ္ ပါ၊ရြာထဲကို၀င္လာတယ္လို႕ ေျပာတာေလ ”တဲ့။
      “ေၾသာ္ ေတးေရးဆရာ ဘာလို႕မ်ားသူ႕လို မေတြးမိရတာပါလိမ့္” လို႕ပဲမွတ္ခ်က္ခ်ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။
              မစန္းက ျမန္မာဗီဒီယိုကားကလဲ အလြန္ၾကိဳက္ပါတယ္၊ဒါေပမဲ့ သူဘယ္ေတာ့ မွ မင္းသား မင္းသမီး အမည္ေတြကို တည္႕ေအာင္ မေျပာတတ္ပါဘူး။ကၽြန္မ အိမ္ကို ဧည္႕သည္ေတြ ေရာက္တဲ့တစ္ညမွာ သူအိပ္ယာေတြျပင္ဆင္ေပးေနရတာတဲ့  ျမန္မာ့ ရုပ္ျမင္သံၾကားကလာတဲ့ ဇာတ္ကားကို ဆုံးေအာင္မၾကည္႕လိုက္ရပါဘူး။မနက္က်ေတာ့ ကၽြန္မဧည္႕သည္ ကိုအေျပးအလႊား ေမးေနသံၾကားပါတယ္။
    “အမ အမ မေန႕ညက ေဂြးဘာျဖစ္သြားလဲ” ကၽြန္မ ဧည္႕သည္လည္း မ်က္လုံးအျပဴးသားနဲ႕ ကၽြန္မကို
    “သူဘာေတြေမးေနတာလဲေဟ” တဲ့ ကၽြန္မစကားမျပန္ႏိုင္ခင္
  “ဟုိေကာင္ မင္းသားကို ေျပာတာေလ” လို႕သူ႕ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲစကား ၾကားရမွ ဧည္႕သည္နဲ႕ ကၽြန္မ “ဟင္း” ခ်လိုက္ရပါတယ္။
       တစ္ခါတစ္ခါ သူတစ္ေယာက္ထဲ လက္ဟန္ေျခဟန္ေတြနဲ႕ စကားေျပာ ေန တတ္ ပါတယ္။ကၽြန္မလည္းစိုးရိမ္ျပီး ျမင္းျခံကအမကိုဖုန္းဆက္ ေမးရပါေတာ့ တယ္။အမရဲ႕ အေျဖကေတာ့ ေအးေဆးပါပဲ
      “ဒီမွာလည္းသူ အဲဒီလိုေျပာေနၾကပါတဲ့”။
မစန္းတစ္ေယာက္ ရြာဘုရားပြဲကိုျပန္ခ်င္ တဲ့အခိ်န္မွာေတာ့ ကၽြန္မေရာ အမ်ိဳးသားပါ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ျပန္လြတ္လိုက္ပါတယ္။သူျပန္မလာခင္ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္ကို အျမန္ရွာျပီး ဒီမွာလူရေနျပီလို႕ အမကတစ္ဆင့္ အေၾကာင္းၾကားခိုင္းရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ “ထက္ထက္” ဆိုတဲ့ေကာင္မေလး ကၽြန္မအိမ္ကုိေရာက္လာတာပါ။
                        (၃)    
        အခု စိန္စိန္ဆိုတဲ့ေကာင္မေလးကေတာ့ ဆယ့္ေလးႏွစ္သမီးေလးေပမဲ့ မီးပူတိုက္ တတ္၊ထမင္းဟင္းလည္း ခ်က္တတ္ပါတယ္။လူေကာင္ကလည္း ခပ္ေသးေသး ဆိုေတာ့ သမီးနဲ႕လည္းကစားေဖာ္ျဖစ္ေနပါတယ္။သန္႕သန္႕ျပန္႕ျပန္႕ လည္းေနတတ္ ထိုင္တတ္ ပါတယ္။သမီးနဲ႕လည္းပုလဲနံပသင့္ ကၽြန္မအတြက္လဲ အကူအညီရနဲ႕ ဒီတစ္ခါလူရတာ ကံေကာင္းတယ္လို႕ဆိုရပါ မယ္။ေမ့တတ္ျပီး ပ်ာယီးပ်ာယာ လုပ္တာကလြဲရင္ေပါ့ေလ။ကၽြန္မ သင္တန္းသူကိုလည္း ေက်းဇူး တင္မဆုံးပါဘူး။
      ေမ့တတ္တာကေတာ့   ညဘက္အိမ္သာထြက္လာရင္ ကၽြန္မ မီးလိုက္ပိတ္ ေပးရတယ္၊ ဟင္းခ်က္ေနရင္း မီးပ်က္သြားရင္ ခလုတ္ေတြမပိတ္ဘဲ ဒီအတိုင္းထားခဲ့တယ္။ဂတ္စ္မီးဖိုသုံးျပီးရင္ ခလုတ္ဖြင့္ခဲ့မယ္၊ေရတင္ျပီးရင္ ေရျပည္႕တာလဲ သူမသိ ၊ေရလွ်ံသံလည္း သူနားမစြင့္ ေတာ့ပါဘူး။သမီးနဲ႕ကစားေနရင္ကစား၊ဒါမွမဟုတ္ကားတြန္း ကားၾကည္႕ေနၾကပါ ေတာ့တယ္။မီးဖိုေခ်ာင္ပစ္ၥည္းေတြယူသုံးျပီးရင္ ေနရာတက်ျပန္ထားဖို႕လည္း ေမ့တတ္ ပါတယ္။မီးပူတိုက္ျပီးရင္ အရွိန္မျပယ္ေသး တဲ့မီးပူကုိ မီးပူၾကိဳးေပၚတင္ခဲ့တယ္။သမီးနဲ႕လည္းေဆာ့ခ်င္ အိမ္အလုပ္ေတြလည္း မျပီးမွာစိုးေတာ့ျဖစ္သလုိလုပ္ခဲ့ ေရာ၊ သူ႕ ေနာက္က လက္စလိုက္သိမ္းရတာေတြ မ်ားလြန္းလို႕
“အမလည္း ညည္းရဲ႕ ေတာက္တို မယ္ရ” ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနပါျပီ လို႕ေျပာရတယ္။
      အတန္းပညာ ႏွစ္တန္းထိပဲေနခဲ့ရေပမယ့္ စိန္စိန္က ဥာဏ္ရည္ျမင့္ ပါတယ္၊ သင္လြယ္တတ္လြယ္ထဲကပါ။သိခ်င္တတ္ခ်င္စိတ္လည္းရွိပါတယ္။သူ႕ဥာဏ္ရည္ေလးကို သတိထားမိတဲ့ကၽြန္မက စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႕ေပးဖတ္ပါတယ္။သူစာေရးတဲ့အခါမွာေတာ့ စာလုံးေပါင္း သတ္ပုံေတြမမွန္ပါဘူး၊ ဟတ္ထုိးနဲ႕ တစ္ေခ်ာင္းငင္ မွားတာတို႕ ၀စ္ၥႏွစ္လုံးေပါက္က်န္ခဲ့တာတို႕၊ယပင့္နဲ႕ယရစ္လြဲတာ တို႕ျဖစ္တတ္ပါတယ္။စာေရးက်င့္မရွိတာ ၾကာသြားလို႕ထင္ပါတယ္။ကၽြန္မတို႕အိမ္မွာ ၀င္ေငြနဲ႕ထြက္ေငြ ကိုထိန္းတဲ့သေဘာနဲ႕ တစ္လတစ္ခါ စာရင္း ခ်ဳပ္ပါတယ္။တစ္ေန႕ခ်င္းအသုံးစရိတ္ကုိလုပ္ဖို႕ စိန္စိန္ကိုတာ၀န္ ေပးလိုက္ပါတယ္။
        တစ္ပတ္ျပည္႕တဲ့ေန႕မွ သူဆီကစာရင္းနဲ႕ ကၽြန္မတစ္ပတ္စာ စာရင္း လုပ္ပါ တယ္။သူ႕ကိုေစ်းစာရင္းလုပ္ခိုင္း လိုက္တဲ့အက်ိဳးေက်းဇူးကေတာ့စာလုံးေပါင္းသတ္ပုံ ေတြမွန္လာပါတယ္။ေစ်း၀ယ္တဲ့တာ၀န္ကို လည္းသူပဲယူထားပါတယ္။လအနည္း ငယ္အတြင္းမွာပဲ စိန္စိန္တစ္ေယာက္ ကၽြန္မစာအုပ္စဥ္က စာအုပ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကို ဖတ္ႏိုင္လာပါတယ္။ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး၊ခင္ႏွင္းယု၊မစႏ္ၵာ စာအုပ္ေတြကစ လို႕ ဂ်ဴးစာအုပ္ေတြအဆုံး သူဖတ္ျပီးေနပါျပီ။သူဖတ္ျပီးတဲ့ စာအုပ္ေတြအေၾကာင္းကိုလည္း
ကၽြန္မနဲ႕ သူ႕အျမင္ေလးေတြ ေဆြးေႏြးလာပါတယ္။သူ႕ကိုကၽြန္မစာဖတ္ခ်ိန္ဆိုျပီး သတ္မွတ္ေပးထားပါတယ္။မိသားစုသုံးေယာက္သာရွိတဲ့ ကၽြန္မတို႕အိမ္မွာ သူ႕အလုပ္ အားခ်ိန္ေတြမ်ားပါတယ္။ကၽြန္မခင္ပြန္းနဲ႕သမီးေလးရုံးနဲ႕ေက်ာင္းသြားခ်ိန္၊ ကၽြန္မ သင္တန္း ျပေနတဲ့အခ်ိန္ေတြဟာသူ႕စာဖတ္ ခ်ိန္ေတြပါ။သူစာဖတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္လုပ္စရာ နည္းနည္းပါးပါး အလုပ္ေပၚလာခဲ့ ရင္ေတာင္ ကၽြန္မလုပ္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။
       စာေတြအမ်ားၾကီး ဖတ္ႏိုင္လာေတာ့သူ႕အမူအရာ၊ အေတြးအေခၚေလး ေတြပါျမင့္လာပါတယ္။ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလးရဲ႕ “ရင္နင့္ေအာင္ေမႊး”ဖတ္ျပီးတဲ့အခါ သူ႕ကိုဘုရားပန္းအိုးေတြေျပာင္ေအာင္တိုက္ဖို႕ အထူးေျပာစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။အိမ္သန္႕ ရွင္းေရးကိုလည္း အရင္ ကထက္ပိုျပီး ဂရုတစိုက္လုပ္တတ္လာပါတယ္။ဇာတ္ေကာင္ “ေမာ္” ရဲ႕စရုိက္ေလးေတြအတိုင္းသူအတုလိုက္ခိုးၾကည္႕ပါတယ္။သူမ်ားသားသမီး အပ်ိဳ အရြယ္မိန္းကေလး ေခၚထားရတာတယ္ဆိုတဲ့ တာ၀န္ကလည္းၾကီးပါတယ္။စိတ္ကစား တတ္တဲ့ အရြယ္ေလးေရာက္လာတဲ့အတြက္ မိုးမိုး(အင္းလ်ား)ရဲ႕ “ညီမေလးက အခ်စ္ကို ကိုးကြယ္သတဲ့လား” ဆိုတဲ့စာအုပ္ ေပးဖတ္ျခင္းနဲ႕ကၽြန္မထိန္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
        စိန္စိန္တစ္ေယာက္ ျမန္မာစာေတြအမ်ားၾကီးဖတ္ႏိုင္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မ ေလာဘၾကီးလာပါတယ္။
      “စိန္စိန္ေရ ညည္းရဲ႕ေစ်းစာရင္း စာအုပ္ယူခဲ့” ကၽြန္မသင္တန္းနားတဲ့တစ္ရက္မွာ သူ႕ကိုေျပာလိုက္တာပါ။
   “ဒီေန႕ကစျပီး ေစ်းစာရင္းကို အဂၤလိပ္လိုပဲေရးေတာ့မယ္”
  “အမကလည္း သမီးမွ အဂၤလိပ္လိုမတတ္တာ”။စိန္စိန္ရဲ႕ အေျဖ
  “ညည္း ေအ၊ဘီ၊စီ ေရးတတ္တယ္မဟုတ္လား၊ေအဘီစီေရးတတ္ရင္ အဂၤလိပ္ လို ေရးတတ္ျပီလို႕မွတ္”
    “ဇယားေတြအသစ္ျပန္ဆြဲမယ္၊အမလုပ္ျပမယ္ ေစ်းဖိုးဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ံသက်နုနနစငညါ မုန္႕မ်ိဳးစုံအကြက္မွာ ွညေခု် ၊ကုန္ေျခာက္ဆိုတဲ့အကြက္မွာ ြမသခနမပ စသည္ျဖင့္ အစားထိုးျပီး ကၽြန္မဆြဲေပးလိုက္ပါတယ္။
    အခ်ဳပ္မွာေတာ့ ံသက်နုနနစငညါယွအေအငသညနမပရ ိမန််ယ ်ညေခု် ရ ခသ်ာနအငခယြမသခနမပယ ၾနိငခငညန  ယသအ့နမ်  ဆိုျပီး ဇယားေျခာက္ကြက္ ထြက္လာ ပါတယ္။ျပီးေတာ့မွ ႊသအေူ ဆိုျပီးအားလုံးကို ျပန္ေပါင္းဖို႕ တစ္ကြက္ထပ္ဆြဲေပးလိုက္ ပါတယ္။သူကလည္းကၽြန္မဆြဲေခၚသေလာက္ လုိက္လာႏိုင္ပါတယ္ေစ်းကျပန္ေရာက္လို႕ ဆြဲျခင္းခ်ျပီးတာနဲ႕ ကၽြန္မကိုေမးခြန္းေတြဆက္တိုက္ ေမးပါေတာ့တယ္။
     “အမေရ ခ်ဥ္ ေပါင္ရြက္ ကိုဘယ္လိုေခၚလဲ” ရုံပေတသီး၊ျငဳပ္သီးစိမ္း၊၀က္၊အမဲ”
 စသည္႕ျဖင့္ ျခင္း ေတာင္းထဲက၀ယ္သမွ်ထုတ္ျပီး အဂၤလိပ္လိုဘယ္လိုေခၚသလဲဆိုတာ ေမးပါေတာ့တယ္။
      သုံးလေလာက္အၾကာမွာေတာ့ ကၽြန္မနဲ႕စိန္စိန္ ေစ်းစာရင္းလုပ္ေနၾကတာ အခုလိုၾကားရပါေတာ့တယ္။
     “မငဘ် က၈၀၀၊ဘနန္ က၁၀၀၀၊သညငသည က၄၅၀၊ခ့ငူူင စသတိနမ က၂၅၀၊ါေမိနည စနေ က၁၅၀၊အဲဒါဒီေန႕ ေစ်းစာရင္းအကုန္ပဲ အမ”
စာလုံးေပါင္းေရာ အသံထြက္ပါမွန္ ေအာင္ေရးႏိုင္ ထြက္ႏိုင္လာပါတယ္။စိန္စိန္ရဲ႕ ဥာဏ္ရည္ကိုယုံၾကည္လာတဲ့ ကၽြန္မေနာက္တစ္ဆင့္ တက္ၾကည္႕ပါတယ္။လကုန္ တိုင္းေစ်းစာရင္း လခ်ဳပ္ကို ႏထခနူ ထဲမွာထည္႕သိမ္းေလ့ရွိပါတယ္။ဥပမာ-ေမလ အတြက္ အသုံးစရိတ္ေတြအားလုံးကို ႏထစနည်န်  သ္  ၾေပ  ဆိုျပီးသိမ္းထားတာပါ။ျပီးရင္ ဃ့ေမအ ဆြဲပါတယ္။တစ္လလုံးမွာ ဘယ္အသုံးစရိတ္က အမ်ားဆုံးဆိုတာ သိရေအာင္ပါ။
      အားလုံးျပီးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ စိန္စိန္ကိုကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ ေခၚလိုက္ပါတယ္။
     “စိန္စိန္ေရ အခုအမဆြဲထားတဲ့ ဃ့ေမအ   ကိုၾကည္႕ အၾကီးဆုံးအကြက္က ဘာအေရာင္လဲ”
         “ပန္းေရာင္အကြက္ပါ အမ”။
   “ဟုတ္ျပီ၊အဲဒီပန္းေရာင္အကြက္က ဘယ္အသုံးစရိတ္ကို ကိုယ္စားျပဳသလဲ ဆိုတာၾကည္႕ေနာ္” ကၽြန္မေျပာျပီး ပန္းေရာင္အကြက္ေပၚ ေထာက္ျပလိုက္ပါတယ္။  “ ံသက်နုနနစငညါ ျဖစ္ေနတယ္ အမေရ၊ ေစ်းဘိုးက အမ်ားဆုံး ကုန္တာေပါ့ေနာ္” စိန္စိန္ တစ္ေယာက္ သူ႕ဘာသာသူေျပာျပီး ဘ၀င္မက် ျဖစ္ေနပါတယ္။ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ အဲဒီလမွာ ကၽြန္မအ၀တ္အစားနဲ႕အလွကုန္ နဲနဲ၀ယ္တာေတာင္ သူကိုင္သုံးေနရတဲ့ ေစ်းဘိုးကိုမမီလို႕ပါ။
       ကၽြန္မဇြန္လအတြက္ ဃ့ေမအ ဆြဲတဲ့အခါမွာေတာ့ စိန္စိန္ဟာ သူ႕အရြယ္နဲ႕ မလိုက္ေအာင္ ေစ်းဖိုးကို ထိန္းႏုိင္လာတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ဃ့ေမအ ထဲကအၾကီးဆုံးအကြက္ဟာ
သူကိုင္သုံးေနရတဲ့ ံသက်နုနနစငညါ  မဟုတ္ေတာ့ဘဲ သအ့နမ် လို႕ေခါင္းစဥ္တပ္ထား တဲ့ ကားငွားစီးခ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ကၽြန္မ သူရဲ႕ ေစ်းဖုိးထိန္းသိမ္းႏုိင္မႈကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ အေနနဲ႕ လက္ပတ္နာရီတစ္လုံး ၀ယ္ေပးလုိက္ပါတယ္။
                       (၄)
    သမီးေလး ၄ႏွစ္ အရြယ္မွာ ်စနေုငညါ စသင့္ျပီထင္လို႕ အမ်ိဳးသားရဲ႕တပည္႕တစ္ေယာက္ဆီမွာ တက္ခိုင္း ပါတယ္၊သမီးနဲ႕အတူ စိန္စိန္ ကိုပါတက္ခိုင္းဖို႕ ကၽြန္မဆုံးျဖတ္လိုက္တဲ့အခါ မိတ္ေဆြ တစ္ခ်ိဳ႕က အံၾသၾကပါတယ္။အတန္းပညာ ႏွစ္တန္းထိပဲတက္ခဲ့ဖူးတဲ့ အိမ္ေဖာ္တစ္ေယာက္ကို ်စနေုငညါ ထားေပးလို႕တဲ့။
ကၽြန္မကေတာ့ သူ႕အရည္အခ်င္းကို ယုံၾကည္ျပီးသမီးေလးအတြက္ပါ အေထာက္အကူျဖစ္မယ္ ထင္လို႕တက္ခိုင္းလိုက္တာပါ။ကၽြန္မထင္သလိုျဖစ္လာပါတယ္။ သမီးေလးနဲ႕ သူအဂၤလိပ္စာေတြ အသံထြက္က်က္ေနသံၾကားရပါေတာ့တယ္။ႏွစ္တန္းပဲေအာင္ခဲ့ သူတစ္ေယာက္က ၀ါက် ေတြထိေရးႏိုင္လာပါတယ္။
   အဲဒီကတစ္ဆင့္တက္လို႕ ကၽြန္မသူ႕ကို တစ္ခုခုခိုင္းရင္ အဂၤလိပ္လုိၾကား ညွပ္ျပီးေျပာၾကည္႕ပါတယ္။အစပိုင္းမွာေတာ့ သူကၽြန္မကိုျပန္ျပန္ ေမးေနရပါတယ္။တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ျပန္ေမးစရာမလိုေတာ့ဘဲ ကၽြန္မခိုင္းတာေတြကို မွန္ေအာင္လုပ္ေပး ႏုိင္လာပါတယ္။အဂၤလိပ္ကားေတြ အတူၾကည္႕ၾက ရင္လဲ အသံထြက္ ကို လိုက္နားေထာင္ျပီး ဘာေျပာတာလဲဆိုတာ ကၽြန္မတို႕ကိုေမး ပါေတာ့တယ္။ၾကာလာေတာ့ သူမေမးခင္ ကၽြန္မတို႕က ေျပာျပေနမိေတာ့တယ္။သူ႕ကိုေတာ့ ကၽြန္မ တို႕မိသားစု စိတ္ထဲမွာ အိမ္အကူ လို႕ျမင္ၾကည္႕လို႕ မရပါဘူး၊မိသားစု၀င္တစ္ေယာက္ လိုျဖစ္ေနတာပါ။
      ဒီလိုနဲ႕စိန္စိန္ ကၽြန္မတို႕နဲ႕ေနခဲ့တာသုံးႏွစ္ေတာင္ျပည္႕သြားပါျပီ၊သူ႕ရဲ႕ ဘ၀ အက်ိဳး ေပးအရ  အတန္းပညာအမ်ားၾကီး မတတ္ခဲ့ေတာ့ ကၽြန္မသူ႕ကို အတတ္ ပညာ တစ္ခုခုသင္ေပး ခ်င္ေနပါတယ္။ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ တစ္ခုမွာေတာ့ ကၽြန္မသူ႕ ကိုစက္နင္းတာသင္ေပးပါ ေတာ့တယ္။ပုဆိုးေဟာင္း၊အကၤ်ီေဟာင္းေတြကို စက္ေၾကာင္း ေျဖာင့္ေအာင္နင္းခိုင္းထားပါတယ္။ကၽြန္မကလည္း စက္သာနင္းတတ္တာ ဆရာျဖစ္ အ၀တ္စ ညွပ္တာ၊အတိုင္းအထြာယူနည္းေတြ မတတ္ပါဘူး။ေနာက္ေတာ့ သူ႕ကို စက္ခ်ဳပ္ သင္တန္း တက္ခုိင္းလုိက္ပါတယ္။သူစက္ခ်ဳပ္သင္တန္းတက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြ မွာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ ကေတာ့ သင္တန္းတစ္ဖက္နဲ႕မီးဖို ေခ်ာင္ကိစ္ၥပါကူရ ပါေတာ့တယ္။
     စိန္စိန္ကို ဘာသင္ေပးေပး အလြယ္တကူတတ္ေျမာက္တာေတြ႕ရပါတယ္။အဲဒါေၾကာင့္ပဲ စိန္စိန္တစ္ခုခု မသိလို႕ေျပာမိရင္ ကၽြန္မမွာ သည္းမခံနုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ကၽြန္မ သိသမွ်ဗဟုသုတအားလုံး သူသိရေအာင္ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို ေျပာျပ တတ္ပါတယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ
     ့“အမေရဘယ္သူေတြက ႐ႈိ႕လို႕ေတာမီးေလာင္ ေလာင္ေနတာလဲဟင္”
ဃဃႊဠ ခ့ေညညနူ ကိုၾကည္႕ရင္းသူကၽြန္မကိုလွမ္းေမး လိုက္တာ ပါ။ကၽြန္မလည္း စိတ္ဆိုးတၾကီး နဲ႕
   “ညည္းဒါေလးေတာင္ မသိဘူးလားဟယ္၊ အခု ျပတဲ့ သတင္းက ေတာမီးေလာင္တာ ေလျပင္းတုိက္လို႕ သစ္ပင္ေတြတစ္ပင္နဲ႕ တစ္ပင္ ပြတ္တုိက္မိျပီး ေလာင္ကုန္တာေလ”။သူ႕ကို ဒါေလးေတာ့ သိသင့္တယ္ လို႕ကၽြန္မထင္ျပီး ေျပာမိတာပါ။
      ဒါေပမဲ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေနာက္တစ္ရက္မွာပဲ ဘြဲ႕ရျပီးသား ကၽြန္မ သင္တန္းသူ တစ္ေယာက္က အဲဒီလိုေမးခြန္းမ်ိဳးေမးလာပါ တယ္။အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္မ လည္း  “ေၾသာ္ ဘြဲ႕ရေတြေတာင္ သတိမထားမိပဲ ေမးၾကတာ သူက ႏွစ္တန္းထိပဲ ေက်ာင္းေန ရခဲ့ရတာကိုး ” လို႕ ျဖည္႕ေတြးမိေတာ့တယ္။တစ္ကယ္ေတာ့ ကၽြန္မ စိန္စိန္ကုိ ကၽြန္မရဲ႕ ကုိယ္ပြားလုပ္ ေနမိတာပါ။ၾကာလာေတာ့ သူလည္း ကၽြန္မရဲ႕ ေလာဘ တၾကီးသင္ေပးမွဳေတြကို ျငီးေငြ႕လာတယ္ထင္ပါတယ္။စာတစ္အုပ္ ဖတ္ေနမယ့္ အစား အေခြ တစ္ေခြပဲထိုင္ ၾကည္႕ခ်င္ေနပါတယ္။ကၽြန္မေျပာျပတဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္က အလဟႆ ပစ္ရမဲ့ စြန္႕ပစ္ပစ္ၥည္းမ်ားအေၾကာင္း၊ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ မသုံးသင့္ေရး အေၾကာင္း နဲ႕ လူတစ္ဦးစီ၊တစ္အိမ္ခ်င္းစီရဲ႕ စည္းကမ္းရွိမွဳက ႏုိင္ငံတစ္ခုထိပါ အက်ိဳးျပဳႏုိင္ေၾကာင္း ဒါေတြ ထိုင္နားေထာင္ေနမယ့္အစား၊ သမီးနဲ႕ေျပးလႊား ေဆာ့ခ်င္ေနပါတယ္။
         စိန္စိန္ကၽြန္မအိမ္ေရာက္ျပီး ေလးႏွစ္မျပည္႕တျပည္႕မွာ သူ႕အေဖ လိုက္လာျပီး
ခဏျပန္ေခၚသြားခ်င္တယ္လို႕ေျပာလာပါတယ္။သၾကၤန္အျပီးမွာပါပဲ၊ စိန္စိန္ကလည္း လိုက္သြား ခ်င္ပုံေပၚပါတယ္။ကၽြန္မလည္း သူ႕လခအျပင္ လမ္းစရိတ္နဲ႕ မုန္႕ဖိုးပါေပးျပီး ျပန္လႊတ္ လိုက္ပါတယ္။သိပ္ၾကာၾကာ မေနဖို႕ လည္းမွာလိုက္ပါတယ္။ျပန္သြားျပီး ႏွစ္ရက္အၾကာမွာ စိန္စိန္ ကၽြန္မဆီကိုဖုံးဆက္ပါတယ္။သူျပန္မလာႏိုင္ ေတာ့တဲ့ အေၾကာင္း သူ႕ညီမေလးမွာကိုယ္၀န္ရွိေနလို႕ မဂၤလာ ေဆာင္ဖို႕ကိစ္ၥ သူလုပ္ရေပး ရမဲဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ သူ႕ ရဲ႕လက္စြပ္နဲ႕နားကပ္ေရာင္းရမွာျဖစ္ လို႕ ေဘာင္ခ်ာလိုခ်င္လို႕ သူ႕အေဖကို ကၽြန္မတို႕ ဆီကိုလႊတ္လိုက္မဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာလာပါတယ္။
       ကၽြန္မ စိတ္လည္း ဆုိး၊ေဒါသ လည္းထြက္တာနဲ႕ေဘာင္ခ်ာကို ကိုယ္တိုင္ လာယူလို႕ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူလာမယူခင္ ကၽြန္မဆင္ေပးထား တဲ့အ၀တ္အစားေတြ၊နာရီ
     နဲ႕ခရီးထြက္တုန္းက ရုိက္ထားတဲ့ သူ႕တစ္ေယာက္ထဲ ဓါတ္ပုံေတြပါ မက်န္အကုန္ စနစ္တက် ထုတ္ပိုးေပးထား ပါတယ္။ပီနန္အိတ္နဲ႕တစ္လုံး အျပည္႕ ပါပဲ။သူအေဖနဲ႕သူ ေလးရက္ ေျမာက္ေန႕ မွာ ေရာက္လာပါတယ္။ကၽြန္မလည္း ဘာစကားမွ ေထြေထြထူးထူး ေျပာမေန ေတာ့ဘဲ သူ႕ပစ္ၥည္းေတြကုိ ယူသြားေတာ့လို႕ဆိုျပီး ေပးလိုက္ပါတယ္။ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္ေနတဲ့ သမီးကို စိတ္ေျပာင္း သြားေအာင္ ကၽြန္မ ကာတြန္းကားတစ္ေခြ ဖြင့္ေပး လိုက္ပါတယ္။စိန္စိန္ကလည္း မ်က္ႏွာေတာ့မေကာင္းပါဘူး။သူနဲ႕သူ႕အေဖကားဂိတ္မွာ ကားေစာင့္ေန တာကိုကၽြန္မ တို႕တိုက္ခန္းေပၚက လွမ္းၾကည္႕ရင္ျမင္ေနရပါတယ္။ေနပူပူမွာ ဘာအေဆာင္းမွ လည္းမပါၾကပါဘူး၊ ကားကေတာ္ေတာ္နဲ႕ မလာႏိုင္ေတာ့ သူ႕အေဖက လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ေခၚသြားပါတယ္။
      ကၽြန္မတို႕လွမ္းၾကည္႕ေနတာကို ျမင္လို႕ထင္ပါတယ္။
   “ကိုၾကီးရယ္ စိန္စိန္ကို ေရခဲေရ တစ္ဗူးေလာက္ထည္႕ေပးလိုက္ရ အေကာင္းသား”လို႕ ကၽြန္မခင္ပြန္းကုိေျပာေတာ့
    “ညည္းကလည္း စိတ္ဆိုးလို႕သာေတာ္ေတာ့တယ္၊အခုလိုက္ေပးလည္းမီပါေသးတယ္လို႕” ကၽြန္မကို ေနာက္ေနေတာ့တယ္။အိမ္မွာေနတုန္းက ေစ်းကျပန္လာရင္ ေရခဲေရေသာက္ လိုက္ရမွ အေမာေျပတာလို႕ စိန္စိန္ေျပာေနက် စကားကို သတိရမိလို႕ပါ။
ကၽြန္မ ဘာကို၀မ္းနည္းေနမွန္းမသိပါဘူး၊ကိုယ္.ကိုယ္ကိုလည္း ေဒါသထြက္ေနပါတယ္။
    တစ္ကယ္ဆို သူျပန္သြားခ်င္ရင္ေတာင္ အမတို႕အိမ္မွာ လူေနာက္တစ္ ေယာက္ေခၚလို႕ရတဲ့ထိ ေနေပးအုံးမယ္ေလလို႕ ေတာ့ေျပာသင့္တာေပါ့။ကၽြန္မတို႕က ဘယ္ေလာက္ မိသားစုလိုထားထား သူ႕မိသားစုအစစ္နဲ႕ေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္မတို႕မိသားစု အေၾကာင္း သူ႕ေခါင္းထဲမွာမရွိလို႕ေပါ့။အေတြးေတြေပါင္းစုံနဲ႕ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ဆိုး လုိက္ရန္ျဖစ္လိုက္နဲ႕ အဲဒီရက္ေတြမွာ လုံးလည္လိုက္ေနပါတယ္။အမ်ိဳးသားကေတာ့  
       “ကုိယ္.သမီးအရင္းေတာင္ အနားမွာတစ္သက္လုံး ေခၚထားဖို႕ဆိုတာ မျဖစ္နုိင္ဘူး ၊ဒါသူမ်ားသားသမီးပဲ ညည္းပိုင္လို႕လည္းမရ၊ဆုိင္လို႕လည္းမရဘူးေလ ေနာက္တစ္ေယာက္ လူထပ္ေခၚဖို႕ပဲစဥ္းစားေတာ့”တဲ့။
                      (၅)
     ေနာက္ထပ္လူေခၚဖို႕အတြက္ အင္းစိန္ဘက္က ပြဲစားအိမ္တစ္အိမ္ကို ကၽြန္မရဲ႕ အစ္ကို ကလိုက္ပို႕ေပးပါတယ္။ဒီေခတ္စကားနဲ႕ေျပာရရင္ အဲ့ဒီမွာစေတြ႕တာပဲ။ပြဲစားအမၾကီးက အလုပ္လုပ္ဖို႕ေရာက္ေနတဲ့မိန္းကေလးေတြကို
   “ဒီကိုဆင္းလာၾကအုံး၊ အလုပ္လုပ္ဖို႕ေခၚတဲ့သူ ေရာက္ေနျပီ”လို႕
ေျပာလိုက္ေတာ့ မိန္းကေလး ဆယ္ေယာက္ ေလာက္ဆင္း လာၾကပါတယ္။ကိုးႏွစ္၊ဆယ္နွစ္အရြယ္မိန္းကေလးသုံးေယာက္ကို လက္ညဳိးထိုးျပျပီး
   “သူတို႕သုံးေယာက္ပဲ ႏွစ္ေသာင္း၊က်န္တာေတြ ႏွစ္ေသာင္းနဲ႕အထက္” လို႕ သူတို႕ရဲ႕လခႏႈန္းထားကို ကၽြန္မကို ရွင္းျပပါတယ္။ကၽြန္မမ်က္လုံးျပဴးသြားပါတယ္၊ စိန္စိန္ေရာက္ေနတဲ့ ေလးႏွစ္အတြင္း ကၽြန္မ အိမ္ေဖာ္ပြဲစားေတြနဲ႕ အဆက္အသြယ္မရွိဘူး
ျဖစ္ေနေတာ့ ေစ်းေတြအဲဒီေလာက္ၾကီးေနမွန္းမသိပါဘူး။စိန္စိန္ကုိေနာက္ဆုံးေပးလိုက္ရလခက
တစ္ေသာင္းထဲပါ။အဲဒါလည္းသူေတာင္းတာပါ၊ကၽြန္မသတ္မွတ္ျပီးေပးတဲ့လခ မဟုတ္ပါဘူး။ေစ်းႏႈန္းအေၾကာင္းေျပာရင္ အခ်ိန္ကာလကိုလည္း ထည့္ေျပာဖုိ႕ လုိမယ္ထင္တယ္။၂၀၀၃ ခုႏွစ္ကပါ။
      ဆယ့္ကိုးႏွစ္အရြယ္ ရုပ္ရည္သန္႕သန္႕နဲ႕ တစ္ေယာက္ကိုၾကည္႕ျပီး
   “သူဆိုရင္ လခဘယ္ေလာက္လိုခ်င္တာလဲဟင္”လို႕ေမးမိေတာ့
ပြဲစားအမၾကီးက
    “သူကခ်က္တတ္၊ ျပဳတ္တတ္ ကေလးထိန္းတတ္အားလုံးမ်က္ႏွာလြဲႏိုင္လို႕ ေလးေသာင္း”တဲ့။
 “ဒါလူအကုန္ လားဟင္”လို႕ ပြဲစားရဲ႕ အေျဖကို ကၽြန္မက အေမးနဲ႕ပဲ တုန္႕ျပန္လုိက္ပါတယ္။ ့  “အေပၚမွာက်န္တဲ့သူေတြက ငါးေသာင္းနဲ႕ အထက္ပဲရွိေတာ့တယ္”တဲ့
ကၽြန္မလည္း အေပၚထပ္ကိုလွမ္းၾကည္႕ရင္း ငါးေသာင္းနဲ႕အထက္ လခေတာင္းတဲ့သူေတြက ဘယ္လိုပုံစံေလးေတြလည္းလို႕ေတာင္ ၾကည္႕ခ်င္စိတ္ေပါက္ သြားတယ္။ဒါေပမဲ့ပြဲစား  အစ္အမၾကီးက ေခၚမေပးေတာ့ပါဘူး၊ကၽြန္မ ေခၚႏိုင္ပုံ မရဘူးလို႕ထင္ပါလိမ့္မယ္။ တစ္ကယ္လည္း ကၽြန္မ မေခၚႏိုင္ပါဘူး။
    “ကေလးထိန္းဖို႕သက္သက္ပဲဆိုရင္ တစ္ပတ္ေလာက္ေစာင့္လိုက္ ဧရာ၀တီတိုင္းဘက္က လာဖို႕ရွိေသးတယ္၊တစ္ေသာင္းခြဲေလာက္နဲ႕ ရမယ္။အခု နွစ္ေသာင္းေတာင္းတဲ့ ကေလးေတြက ငယ္ေပမဲ့ ထမင္းဟင္းခ်က္တတ္ၾကတယ္။”
   ပြဲစားအမၾကီးကပဲ ကၽြန္မကို အဆုံးအျဖတ္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ကၽြန္မလည္း “ေနာက္မွပဲျပန္လာခဲ့ ေတာ့မယ္”လို႕ႏွဳတ္ဆက္ျပီး ျပန္လာခဲ့ ပါတယ္။အိမ္အျပင္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မအစ္ကိုက
      “နင္ စာရင္းမေပးခဲ့ဘူးလားတဲ့” ကၽြန္မက
  “မလိုပါဘူးဟယ္၊ေခၚႏိုင္တဲ့အခ်ိန္၊ အခ်ိန္မေရြးလာေခၚလို႕ရပါတယ္။လူမရွိလို႕မွမဟုတ္တာ ကိုယ္ကမေခၚႏုိင္လို႕သာ”လို႕ေျပာေတာ့
အစ္ကိုက
  “မဟုတ္ပါဘူး၊ငါေျပာတာ လခ အဲဒီေလာက္ဆို ကၽြန္မလည္း လုပ္ခ်င္တယ္လို႕ စာရင္းမေပးခဲ့ဘူးလားလို႕ ေျပာတာ၊ နင္အျပင္မွာ အလုပ္သြားေလွ်ာက္ရင္ ဘြဲ႕ရပဲျဖစ္ပါေစ ကြန္ပ်ဴတာ တတ္လား၊ စပီကင္တတ္လားလို႕ အေမးခံေနရအုံးမွာ၊ဒီအလုပ္က စရိတ္ျငိမ္းေနာ္ နင္အေတြးမလြဲနဲ႕တဲ့”  ကၽြန္မလည္း အစ္ကို႕ စကားကိုသေဘာက်ျပီးရယ္ေနမိေတာ့တယ္။
         လူရွိမွျဖစ္မွာမို႕ ကၽြန္မလည္းေနာက္ပြဲစားအိမ္ကို ေရာက္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ေက်ာက္ေျမာင္းဘက္မွာပါ၊သူ႕တို႕ဆီမွာလည္း ေစ်းေတြက ေရွ႕ပြဲစားအိမ္တုန္းကလိုပဲ မတိမ္းမယိမ္းပါ။ဒါေပမဲ့သူတို႕ဆီမွာ လူပိုမ်ားပါတယ္၊ပြဲစားကေယာက်္ားၾကီးပါ။ “လူေခၚခ်င္လို႕ လခႏႈန္းသင့္မဲ့ထဲကရွာေပးပါ”လို႕ကၽြန္မက ေျပာေတာ
   “မိသားစုဘယ္ႏွစ္ ေယာက္ရွိလဲ”လို႕သူ ကေမးပါတယ္။
“သုံးေယာက္တည္းပါ၊ သုံးေယာက္ ဆိုတာေတာင္အမ်ိဳးသားက ေနျပည္ေတာ္မွာတာ၀န္က် ေနပါတယ္၊ႏွစ္ပတ္တစ္ခါပဲျပန္ လာတာပါ။ကၽြန္မနဲ႕သမီးႏွစ္ေယာက္ထဲပါ”။    
    “ကေလးကဘယ္အရြယ္လဲ”တဲ့ ထပ္ေမးျပန္ပါတယ္။
သမီးပါအတူပါလာတာမို႕ “ဒီမွာပါလာတယ္ ဒီႏွစ္တစ္တန္းတက္မွာ”လို႕ျပေတာ့  “ဒါဆိုကေလးက ပိစိေလးမွမဟုတ္တာ တစ္ေသာင္းခြဲတန္ေလာက္ရွိတယ္ ေခၚမလားတဲ့”။
      အဲဒီအခ်ိန္အထိ ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္မယ့္ မိန္းကေလးကို မေတြ႕ရေသးပါဘူး။တစ္ေသာင္းခြဲေလာက္ဆို မဆိုးဘူး၊ကုိယ္ လည္းတတ္ႏိုင္တာမို႕ ကၽြန္မလည္း
  “ေခၚျပ ပါအုံးၾကည္႕မယ္ေလ”လို႕ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ကိုယ္က ပိုက္ဆံေပးျပီး လာေခၚတာေတာင္ ေျဖလိုက္ရတဲ့ေမးခြန္းေတြ မနည္းပါလား လို႕ေတြးေနမိတယ္။ခဏေနေတာ့ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ အရြယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ကိုေခၚလာပါတယ္။ပိန္ပိန္မည္းမည္းေလးပါ၊ရုပ္ရည္ေလးက ညစ္ထပ္ထပ္ျဖစ္ေနသလားလို႕ စိတ္ကထင္တာနဲ႕
  “ေနာက္ထပ္မရွိေတာ့ဘူးလားဟင္” လို႕ေမးေတာ့
 “လူေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးေပါ့ အမတို႕တတ္ႏိုင္တာျပေပးတာတဲ့”  အဲဒီလိုေျပာျပီး တျခား လူလာေခၚတဲ့သူေတြကို ေမးခြန္းေတြဆက္ေမးေနပါတယ္။
    ကၽြန္မလည္းေအာင့္သက္သက္နဲ႕ ဆက္ထိုင္ရင္း သူမ်ားေျပာတာ ေတြနားေထာင္ ေနမိတယ္။အမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ေယာက္က သူ႕အိမ္မွာမိသားစု ေျခာက္ေယာက္ရွိတယ္ လို႕ေျပာေတာ့  “အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ရွိလားတဲ့” ပြဲစားက ေမးေပးေနတယ္။
 “ဘုရားေရ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ မရွိရင္ အိမ္ေဖာ္ေခၚလို႕မရဘူးထင္တယ္”လို႕ေတာင္ ကၽြန္မေတြးေနမိပါတယ္။
       အဲဒီအခိ်န္မွာပဲ ကၽြန္မနားကိုေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ကပ္လာတယ္။
      “ အမ ကၽြန္မကိုေခၚမလားတဲ့”
ႏွစ္ဆယ္၀န္းက်င္ေလာက္ရွိမယ္ ထင္တယ္၊ရုပ္ရည္ကလည္း သန္႕သန္႕ေလးပါ။   
     “အမအိမ္ကလူနည္းေတာ့ ကၽြန္မလိုက္ခ်င္လို႕ပါတဲ့”။
ကၽြန္မလည္း
     “သမီးက လခဘယ္ေလာက္သတ္မွတ္ထားတာလဲလို႕”ေမးေတာ့             “သုံးေသာင္းခြဲပါ”တဲ့။
   “အမေလး အဲဒီေလာက္ အမတို႕မတတ္ႏိုင္ပါဘူး”လို႕ေျပာေတာ့
  “ပထမၾကိဳတင္ေပးရမဲ့ သုံးလခပဲ အမသုံးေသာင္းခြဲႏႈန္းေပးလိုက္ပါ၊အမအိမ္ေရာက္ျပီး ေနာက္လေတြ က်ရင္ေလွ်ာ့ေပးေပါ့တဲ့”
ကၽြန္မလည္းအဲဒီလိုရသလားလို႕ စဥ္းစားေနတုန္းပြဲစားက
“ဟဲ့ နင့္ကိုဒီမွာ ထမင္းဆိုင္ကေခၚျပီးသားေနာ္၊ငါပြဲခလည္းယူျပီးသားတဲ့”
အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္မလည္း သေဘာေပါက္သြားတယ္။
     ပြဲစားေတြက အလုပ္လုပ္မဲ့ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ လစာအတိုင္းသူတို႕က ပြဲခတစ္လစာရၾကတာကိုုး၊ဥပမာ အခုမိန္းကေလးက သုံးေသာင္းခြဲဆိုရင္ ကၽြန္မတို႕ ေခၚတဲ့သူဘက္က တစ္လစာ သူ႕ကိုသုံးေသာင္းခြဲေပးရမယ္။အဲဒီလိုပဲ အလုပ္လုပ္
တဲ့မိန္းကေလးေတြကလည္း သူတို႕ရဲ႕လခ တစ္လစာေပးရတယ္။ပြဲစားက သုံးေသာင္းခြဲလခရမဲ့
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ အလုပ္ရသြားရင္ ခုႏွစ္ေသာင္းအသားတင္ရျပီေပါ့။ခုနကမိန္းကေလး က ထမင္းဆုိင္မွာအလုပ္မလုပ္ခ်င္ဘူး၊လခလည္း မ်ားမ်ား မရ ရင္ေန လူနည္းျပီး သက္ေတာင့္ သက္သာ ေနရာေလးမွာေနခ်င္ပုံရပါတယ္။သူတို႕ရဲ႕ လစာဆိုတာ
ကိုပြဲစားေတြက သတ္မွတ္ၾကတာပါ။ဘာေတြလုပ္တတ္လဲေမးျပီး ထမင္းဟင္းခ်က္၊ အ၀တ္ေကာင္းေကာင္းေလွ်ာ္တတ္ရင္ ဘယ္ေလာက္၊ကေလးပဲထိန္းတတ္ရင္ ဘယ္ေရြ႕နဲ႕ ပြဲစားက ခြဲျခားသတ္မွတ္ ေပးထားတာပါ။
        ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီပြဲစားက ကာရာအိုေကလို စားေသာက္ဆိုင္တို႕ အႏွိပ္ခန္းတို႕
ေတြကလာေခၚရင္ေတာ့မထည္႕ပါဘူး။သူက သူေနတဲ့ေက်ာက္ေျမာင္းရပ္ကြက္မွာ မွတ္ပုံ တင္ထားရတာတဲ့။အဲ့ဒီလိုထည္႕လိုက္လို႕ မိန္းကေလးေတြကတိုင္ရင္ သူလူပြဲစား ဆိုျပီးျပႆနာတက္မွာတဲ့၊အိမ္ေဖာ္သီးသန္႕ပဲ ပြဲစားလုပ္တယ္ဆိုပဲ။လာေခၚတဲ့သူေတြကို ရွင္းျပေနတယ္။ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကၽြန္မလည္းတစ္ေသာင္းခြဲဆိုတဲ့ ကေလးမေလးကိုပဲေခၚလာ ျဖစ္ပါ တယ္။သူ႕နံမည္က “ေအးေအး”တဲ့။အိမ္အျပန္လမ္းမွာ သူ႕အေၾကာင္းနည္းနည္း စပ္စုၾကည္႕ေတာ့ရန္ကုန္ကိုတစ္ခါမွ မေရာက္ဘူးဖူးတဲ့၊အေဖနဲ႕စိတ္ဆိုးျပီး သူ႕တို႕ရြာကပြဲစားနဲ႕လိုက္လာတာတဲ့။
 “ဒါဆိုညည္းအေဖ ဒီအလုပ္လုပ္မွာ သိရဲ႕လား၊သေဘာတူပါ့မလား”ဆိုေတာ့   
“အေဖနဲ႕ဆက္သြယ္ျပီးပါျပီ၊သူသိတယ္”တဲ့။
 “ရန္ကုန္ေရာက္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ” ဆိုေတာ့
“ႏွစ္ပတ္ရွိသြားျပီလာေခၚတဲ့သူေတြက သူ႕ကိုမေခၚၾကလို႕ အလုပ္မရေသးတာ”တဲ့။“ညည္းတို႕ဒီမွာ အလုပ္မရ ေသးခင္ ဘယ္လိုစားၾကလဲ၊ေနစရာကေတာ့ သူတို႕ေပးေန ထားတယ္ မလား”လို႕  ဆက္ျပီး စပ္စုၾကည္႕မိတယ္။ “ေနစရာကေတာ့ အလကားေနရပါတယ္၊ သန္းေခါင္စာရင္း တိုင္ေပးထားတယ္၊ စားစရာကလည္းေကၽြးထားတယ္၊အလုပ္ရျပီဆိုမွ လခထဲက ျဖတ္ ယူတာ”။ “လခထဲကဘယ္လိုယူတာလဲ” ဆိုေတာ့
 “အခုအမေပးခဲ့တဲ့ ၾကိဳတင္ေငြသုံးလစာထဲက တစ္လစာက ရန္ကုန္ကပြဲစားကို ပြဲခေပးရတယ္၊ ရန္ကုန္ကိုေခၚလာတဲ့လမ္းစရိတ္နဲ႕ ပြဲခအတြက္ ရြာကပြဲစား ကိုႏွစ္ေသာင္းေပးရတယ္၊ျပီးေတာ့မွထမင္းစရိတ္အတြက္ တစ္ရက္ကို ငါးရာနဲ႕ ႏွစ္ပတ္စာ ႏုတ္ယူထားတယ္၊ပိုတဲ့ပိုက္ဆံကို ရြာကပြဲစားနဲ႕ အေဖကိုျပန္ထည္႕ေပးလိုက္တယ္”။
“ဟယ္ ဘယ္ေလာက္က်န္ေတာ့လို႕လဲ”ဆုိေတာ့
 “သုံးေထာင္က်န္တယ္ေလ” တဲ့။
                      (၆)
      ကၽြန္မ ေပးခဲ့ရတာ ေကာင္မေလးအတြက္ၾကိဳတင္ေငြသုံးလစာ ေလးေသာင္း ခြဲနဲ႕ပြဲစား အတြက္ တစ္လစာတစ္ေသာင္းခြဲဆိုေတာ့ ေျခာက္ေသာင္းေပါ့။ ေကာင္မေလးက ပြဲစား ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းေပးရတာ သုံးေသာင္းခြဲနဲ႕ထမင္းစရိတ္က တစ္ရက္ကိုငါးရာနဲ႕ ႏွစ္ပတ္စာဆိုေတာ့ ခုႏွစ္ေထာင္၊စုစုေပါင္းသူေပးရတာ ေလးေသာင္းႏွစ္ေထာင္၊ ကၽြန္မသူ႕ကိုေခၚဖို႕ေပးရတာ ေျခာက္ေသာင္း၊သက္ဆိုင္တဲ့ သူ႕အတြက္က်န္တာ သုံးေထာင္ထဲပါလား။ကၽြန္မ စိတ္တြက္တြက္ရင္း  မသက္သာသလုိခံစားလိုက္ရပါတယ္။ျပီးေတာ့ ေကာင္မေလးကေျပာျပေသးတယ္ ပြဲစား အိမ္သားေတြ စားဖို႕အတြက္ထမင္းဟင္းကူ ခ်က္ရတယ္၊အလုပ္မရေသးတဲ့ေကာင္မေလးေတြက အဲဒီအိမ္မွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊မီးပူတိုက္ ေပးရေသးတယ္တဲ့။
  “အိမ္ေဖာ္လုပ္ဖို႕စာရင္း မေပး ေတာ့ဘူး၊ပြဲစားလုပ္စားတာ ပိုကိုက္မယ္ထင္တယ္လို႕” အစ္ကို႔စကားကို ျပန္ေနာက္ျဖစ္ပါတယ္။
        ေအးေအး အိမ္ကိုေရာက္စမွာပဲ ကၽြန္မ အေမက အိမ္အလုပ္ေတြကိုျပေပးဖို႕ ႏွစ္ပတ္ေလာက္လာေနေပးမယ္ေျပာပါတယ္။တရားစခန္း၀င္ေနတဲ့ အေမကိုအားနာေပမဲ့ သင္တန္းတစ္ဖက္နဲ႕ကၽြန္မလည္း အခ်ိန္ျပည္႕ၾကည္႕မေနႏုိင္တာမို႕ ေက်းဇူးတင္စြာနဲ႕ ပဲလက္ခံလိုက္ရပါတယ္။အေမကအိမ္အလုပ္ေတြကို ေအးေအးကိုျပေပးေနတာဆိုေပမဲ့ သူပဲလုပ္ေနတာပါ၊ထမင္းေပါင္းအိုးမသုံးတတ္လို႕ဆိုေတာ့ ျပေပးရင္း အေမပဲတည္လိုက္တာ။ငရုတ္သီး ေထာင္းတာ၊ၾကက္သြန္ခြာတာလည္း အခ်ိဳးမက်လို႕ဆိုျပီး အေမပဲလုပ္လိုက္တာပါ။ေအးေအးက ဟင္းလည္းမခ်က္တတ္ဘူးတဲ့၊အေမက
  “ညည္းတို႕ေတာမွာ ဒီအရြယ္ဆိုရင္ ထမင္းဟင္းခ်က္တတ္ေနၾကပါျပီေအ၊ညည္းက ဘာျဖစ္လုိ႕ မလုပ္တတ္ရတာလဲ” ဆုိေတာ့
“အေဖနဲ႕ကၽြန္မႏွစ္ေယာက္ထဲရွိတာ ခ်က္မစားပါဘူး၊ထမင္းအျဖဴ ႏွစ္ရာဖိုးနဲ႕ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ တစ္ရာဖိုးဆို သားအဖႏွစ္ေယာက္ စားေလာက္တယ္”တဲ့။ေအးေအးမွာ အေမမရွိေတာ့ဘူးတဲ့။
       
   ကၽြန္မ အေမ့ကုိ
    “အိမ္အလုပ္ေတြ ေနပါေစအေမရယ္ အေမ့ေျမးနဲ႕ အေဖာ္ရရင္ေတာ္ပါျပီ၊သမီး ဘာသာ ႏိုင္ေအာင္လုပ္မယ္ေနာက္ေတာ့လည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ တတ္သြားမွာေပါ့” ေျပာရတယ္။   
     အိမ္နဲ႕တြဲျပီး သင္တန္းဖြင့္ရတာမို႕ ကၽြန္မအိမ္မွာ ေအးေအးအတြက္ သီးသန္႕အခန္းေပး စရာမရွိပါဘူး။အေမက ဘုရားခန္းမွာအိပ္ျပီး၊ေအးေအးကို အားကစားပစ္ၥည္းေတြထားတဲ့ စက္ခန္းမွာသိပ္ရပါတယ္။ကၽြန္မသင္တန္းက မနက္ငါးနာရီခြဲဆို စပါျပီ၊ရုံ၀န္ထမ္း၊ ကုမ္ၸဏီ၀န္ထမ္း ေတြနဲ႕ကိုယ္ပိုင္ဆုိင္ဖြင့္တဲ့သူေတြအတြက္ အေစာၾကီး အတန္းကိုဖြင့္ ေပးထားတာပါ။ ငါးနာရီခြဲအတန္းစဖို႕ငါးနာရီေလာက္ေတာ့ ေနာက္ဆုံးထားျပီး ႏိုးမွရပါတယ္၊ဒီထက္သာေစာရင္ရမယ္ ငါးနာရီထက္ေနာက္က်ျပီးမွႏုိးရင္ သင္တန္း သူေတြ ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္ဘာမွ အဆင္သင့္မျဖစ္လို႕ ကသီလင္တျဖစ္ကုန္ပါတယ္။သူတို႕ကလည္း အခ်ိန္နဲ႕အလုပ္ လုပ္ရတဲ့သူေတြျဖစ္လုိ႕ ကၽြန္မဆီမွာေနာက္က်သြားရင္ ဘတ္စ္စကားေစာင့္ခ်ိန္၊ ကားစီးခ်ိန္ေတြပါေနာက္က်ျပီး သူတုိ႕ရဲ႕ အလုပ္မွာပါ ေနာက္က်ကုန္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ ေနာက္က်မွ အိပ္ယာထလို႕မျဖစ္ပါဘူး။
    ေအးေအးေရာက္ျပီး ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ငါးနာရီမွာ ကၽြန္မသူ႕ကို အိပ္ယာက ႏႈိးပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မလည္း မ်က္ႏွာသစ္၊ အိမ္သာ၀င္၊သနပ္ခါးလိမ္း၊ အက်ႌလဲနဲ႕ သူ႕ကိုေမ့သြားပါတယ္။ကၽြန္မ အက်ႌလဲေနတုန္း ဘဲလ္ျမည္သံၾကားရပါျပီ၊ ကမန္းကတန္းနဲ႕ ကၽြန္မသင္တန္းသူေတြကို တံခါးသြားဖြင့္ေပးလိုက္ပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေအးေအးတစ္ေယာက္ စက္ခန္းထဲကေန ရင္လ်ားနဲ႕ထြက္လာပါတယ္၊ျခင္ေထာင္ေတြလည္း မသိမ္းရေသးပါဘူး။သင္တန္းသူေတြကို ခဏအိမ္ေရွ႕ခန္းမွာထုိင္ခိုင္းျပီး ကၽြန္မျခင္ေထာင္ေတြ ကူသိမ္းေပးလိုက္ပါတယ္၊သူ႕ကိုေတာ့ အက်ႌအျမန္၀တ္ခိုင္းလုိက္ရပါတယ္။
“ဘာျဖစ္လုိ႕ ရင္လ်ားၾကီးနဲ႕အိပ္ရတာလဲ” လို႕ကၽြန္မေမးေတာ့
 “ေႏြဘက္ဆို တစ္ခါမွ အက်ႌ၀တ္မအိပ္ဘူးဖူး”တဲ့။
     ဆံပင္စုတ္ဖြား၊ထမိန္ရင္လ်ားနဲ႕ ၾကံဳလွီေနတဲ့သူ႕ခႏ္ၶာကိုယ္ ၾကည္႕ျပီး ကၽြန္မ သင္တန္း သူေတြကိုလည္း အားနာသြားပါတယ္။ေစာေစာစီးစီး ျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းက အဆင္မေျပလို႕ပါ။ေန႕ခင္းဘက္ ကၽြန္မသင္တန္းခဏနားခ်ိန္မွာ ေအးေအးက
“အမ ကၽြန္မအေဖဆီကုိ ဖုန္းဆက္ခ်င္တယ္”လို႕ေျပာပါတယ္။
ကၽြန္မလည္း “အလြယ္တကူ ဆက္သြယ္စရာဖုန္း နံပါတ္ရွိလို႕လား” ဆိုေတာ့  သူ႕အေဖနင္းတဲ့ဆုိက္ကားဂိတ္နားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဖုန္း ရွိတယ္တဲ့၊နံမည္ေျပာေခၚခိုင္းျပီး ဆယ္မိနစ္ေနရင္ျပန္ေခၚလိုက္ရတယ္တဲ့။ကၽြန္မလည္း သူေပးတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ကုိေခၚေပး လုိက္ပါတယ္။သူ႕အေဖနဲ႕ဖုန္း ေျပာျပီးတာနဲ႕ ကၽြန္မလည္း သူ႕ကို
 “ေအးေအး အေဖဆီျပန္ခ်င္လို႕လား၊ ျပန္ခ်င္ရင္ျပန္ေနာ္”လို႕ေျပာလုိက္ပါတယ္။

ဖုန္း ေျပာေနရင္း သူငိုေနပါတယ္၊ျပန္လာလို႕ေတာ့ မရဘူးလို႕ေျပာေနသံကို ကၽြန္မ ၾကားလုိက္ရလုိ႕ပါ။ ။
“မျပန္ခ်င္ပါဘူး အမ” ဆိုျပီးဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ပါဘူး။
တနဂၤေႏြေန႕ ကၽြန္မရဲ႕သင္တန္းပိတ္ရက္မွာေတာ့ အေမက
“သမီးလည္းအားရက္ပဲ အေမအိမ္ကိုတစ္ရက္ျပန္လိုက္အုံးမယ္” ဆိုျပီးျပန္သြားပါတယ္။  
     မီးဖိုေခ်ာင္ကိစ္ၥေတြ ၀င္ကူရင္းကၽြန္မလည္း ေအးေအးနဲ႕ရင္းႏွီးေအာင္ စကားေတြေျပာေနပါတယ္။သမီးေလးနဲ႕ သူကမရင္းႏွီး ေသးပါဘူး၊ စိန္စိန္နဲ႕တုန္းက ကစားသလို ကစားနည္းေတြကို ေအးေအး မကစားတတ္သလို ကစားခ်င္ပုံလည္းမရပါဘူး။အဲဒီေတာ့ သမီးကလည္း ေအးေအးကိုမခင္ပါဘူး။သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ရင္းႏွီးသြားေအာင္ ကၽြန္မက
 “သမီးေလး မမက ေျပးလႊားျပီးမေဆာ့ခ်င္ဘူး အဲဒီေတာ့ ပုံေျပာတမ္းကစားၾကေနာ္”လို႕ သမီးကို စည္းရုံးလိုက္ပါတယ္။ျပီးေတာ့ သူတို႕နဲ႕မလွမ္းမကမ္းမွာ ကၽြန္မစာဖတ္ေနလိုက္ပါတယ္။
     “ငါပုံျပင္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး၊ငါတို႕ရြာကအေၾကာင္းေတြေျပာျပမယ္ေလ” ေအးေအးက
အစခ်ီလိုက္ပါတယ္။
   “ငါလို႕မေျပာနဲ႕  ေမေမ မၾကိဳက္ဘူး မမ ကလို႕ေျပာေနာ္” သမီးေလးရဲ႕သတိေပးစကားသံ ကုိပါၾကားလိုက္ရပါတယ္။
ကၽြန္မဘာမွ၀င္မေျပာပါဘူး၊ သူ႕တုိ႕ရြာကအေၾကာင္းေျပာေတာ့လည္းေကာင္းတာပဲ ရြာရဲ႕ဓေလ့စရုိက္ေတြ သမီးေလး ဗဟုသုတအျဖစ္ၾကားရတာေပါ့ လို႕ေတြးေနပါတယ္။   
    “မမရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ရြာမွာဆိုရင္ စက္ဘီးငွားျပီး တစ္ေနကုန္ေလွ်ာက္စီးေနတာပဲ၊ ညဘက္က်ရင္အေဖ့ဆီကပိုက္ဆံေတာင္းျပီး ဗီဒီယိုရုံကုိသြားၾကတာေပါ့”။
သမီးေလးရဲ႕ အသံတိတ္ေနပါတယ္။
“ငါ့သူငယ္ခ်င္း ေအးရင္မ ဆိုမုိးခ်ဳပ္တာေတာင္အိမ္မျပန္ေသးဘူး၊အဲဒီေကာင္မက သူမ်ားအိမ္ေတြကို အလည္လိုက္သြား ေသးတာ”။
 “မမ ငါလုိ႕ေျပာျပန္ျပီ၊ ျပီးေတာ့ ေကာင္မလို႕မေျပာနဲ႕ ေမေမၾကားရင္ဆဲတယ္လို႕ထင္ ေနအုံးမယ္” သမီးအသံေလးၾကားလိုက္ရျပန္တယ္။
“ေအးပါ ငါေမ့သြားလို႕ ေကာင္မဆိုတာ ဆဲတာမွမဟုတ္ဘဲ နင့္ေမေမ မသိဘူးလား”တဲ့။သမီးက အေဖာ္မင္ေနေတာ့ ေအးေအးကို ကၽြန္မသေဘာ မက်ရင္ျပန္ပို႕ လိုက္မွာစုိးေနပုံရပါတယ္။
  “အဲေတာ့ မမကေျပာရတယ္ ဟဲ့ ေအးရင္ မိုးခ်ဳပ္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ကိုျပန္ေပါ့ နင့္ကိုငါ လိုက္ၾကည္႕ေျပာေနလို႕ေနာ္၊ႏုိ႕မို႕ဆိုရင္ နင္ ------မ  ျဖစ္တာၾကာျပီလို႕ေျပာရတယ္”။ကၽြန္မလည္း သမီးေလးမ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည္႕လိုက္မိပါတယ္။
“မမ -----မ ဆိုတာဘာလဲဟင္”အဲ့ဒီအခ်ိန္ထိ ကၽြန္မဘာမွ၀င္မေျပာေသးဘဲ နားေထာင္ေနပါတယ္။
          အဲဒီစကားကမွ ဆဲတာလို႕ရွင္းျပရင္ေတာ့ ေနာက္ကို အဲဒီလို မဆဲရဘူးေနာ္လို႕ပဲ ကၽြန္မသတိေပးလုိက္မယ္ေပါ့။ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ ထင္ထားတာ ထက္ဆုိးပါတယ္။
 “------မ ဆိုတာ ေယာက်္ားေလးေတြကို ပလူးပလဲလုပ္ျပီး ပိုက္ဆံရေအာင္ယူတာ ကိုေျပာတာ”တဲ့၊ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္ေအာင္ အဓိပ္ၸါယ္ကိုရွင္းေနပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မလည္းလန္႕သြားျပီး
 “ေအးေအး ညီမေလးကိုဘာေတြေျပာေနတာလဲ ဆက္မေျပာနဲ႕ေတာ့”လို႕ဟန္႕လိုက္ပါတယ္။သမီးက ေက်ာင္းမဖြင့္ေသးေတာ့ ေအးေအးနဲ႕အတူရွိေနမဲ့ အခ်ိန္ေတြမ်ားပါတယ္။ကၽြန္မ မအားတဲ့ရက္ေတြမွာဆို ဒီလိုစကားေတြေျပာေနရင္ကၽြန္မသတိထားမိပါ့ မလား၊ ဒီေန႕သင္တန္းပိတ္ရက္ျဖစ္လို႕ သူတို႕ေျပာတာ ေတြကိုသတိထားလိုက္မိတာ။ေနာက္ေန႕ေတြ မွာ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ၊ကၽြန္မစဥ္းစားေနတုန္း အမ်ိဳးသားဆီက ဖုန္း၀င္လာပါတယ္။
    ကၽြန္မလည္း ပူပူေႏြးေႏြးကိစ္ၥကိုေျပာျပေတာ့အခုပဲ ျပန္ပုိ႕လိုက္ပါတဲ့၊ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္နဲ႕ေန ေနရမွာ စိတ္ပြန္းတီးပါတယ္တဲ့။အဲဒါနဲ႕ေအးေအးကို
“ေအးေအးေရ ညည္းျပန္ဖုိ႕လုပ္” လို႕ဆိုေတာ့
 “ဘာျဖစ္လို႕လဲ အမ ကၽြန္မျပန္ခ်င္တယ္လို႕ မေျပာဘူးေနာ္”တဲ့။
 “မျပန္ခ်င္လို႕မရဘူး ျပန္ပုိ႕ေတာ့မွာ”လို႕ေျပာေတာ့
 “အမျပန္ပို႕ခ်င္တာဆိုရင္ ေတာ့ျပန္မယ္၊ကၽြန္မ ျပန္ခ်င္တာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ရန္ကုန္က ပြဲစားကိုေျပာေပးေနာ္” တဲ့။
“ဘာျဖစ္လို႕ ပြဲစားကို အဲဒီလိုေျပာေပး ရမွာလဲ” လို႕ေမးေတာ့
 “ကၽြန္မတို႕ကိုတစ္ခါတည္း ေျပာထားတယ္၊ဘာ အဆင္မေျပေျပ ျပန္ခ်င္တယ္လို႕အိမ္ရွင္ကို မေျပာရဘူးတဲ့။မေနခ်င္ေတာ့ဘူးေျပာလို႕ ျပန္ပုိ႕တာဆိုရင္အမတို႕ေပးထားတဲ့ ၾကိဳတင္ေငြသုံးလခကို ျပန္ေပးရမွာ၊အိမ္ရွင္ကမထားခ်င္လို႕ ျပန္ပို႕တာဆိုရင္ အဲဒီ ပိုက္ဆံျပန္ေလ်ာ္စရာမလိုဘူးတဲ့”။
    ဟုတ္ပါတယ္၊ကၽြန္မတို႕နဲ႕ပြဲစားစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္တုန္းက မိန္းကေလးက မေပ်ာ္လို႕ျပန္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပြဲစားခ ပါျပန္အမ္းေပးပါ့မယ္လို႕ေျပာတာကိုး။ကၽြန္မလည္း ပြဲစားဆီကို ဖုန္း ေကာက္ဆက္လိုက္ပါတယ္။
“လြန္ခဲ့တဲ့သုံးရက္က ေခၚလာတဲ့ ေအးေအးဆိုတဲ့ေကာင္မေလးကို လာျပန္ပို႕ခ်င္လို႕ပါ”။ “ဘာျဖစ္လို႕လဲ သူျပန္ခ်င္တယ္ေျပာေနလို႕လား သူ႕ကိုဖုန္းခဏေပးလိုက္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာၾကည္႕အုံးမယ္”တဲ့။
“သူျပန္ခ်င္တာမဟုတ္ဘူး၊ကၽြန္မျပန္ပုိ႕ခ်င္တာပါ၊စိတ္ခ် ရွင္တုိ႕ဆီက ပြဲစားခေရာ သုံးလစာပါျပန္မယူပါဘူး၊လာျပန္ပို႕ရင္သာ လူကိုလက္ခံေပးဖို႕ဆက္တာ” ဆိုေတာ့မွ “အဲဒါဆိုလည္း လာျပန္ပို႕ေလ ကၽြန္ေတာ္က အမတို႕နစ္နာမွာစိုးလို႕ပါတဲ့”။
                       (၇)
       ပြဲစားနဲ႕ ဖုန္းေျပာ ျပီးျပီးခ်င္းပဲ ကားငွားျပီး ကၽြန္မျပန္ပို႕ေပးလုိက္ပါတယ္။ညေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မအစ္ကုိ ဆီကို ဖုန္းဆက္ျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပျဖစ္တယ္။အစ္ကိုက
 “နင္က ရန္ကုန္မေရာက္ဘူးတဲ့ သူကို ဖာလူဒါတိုက္ ဒဂုံစင္တာပို႕ေပးျပီးျပန္လႊတ္လိုက္တာေပါ့” လို႕စ ေနပါေသးတယ္။ေအးေအးကို သြားေခၚတုန္းက အစ္ကုိ႕ တက္ၠစီေလးနဲ႕သြားေခၚခဲ့တာပါ။ပြဲစားအိမ္ကအျပန္ အစ္ကိုနဲ႕ကၽြန္မ တို႕မိသားစု  ေရႊပုစြန္မွာ အေအး၀င္ေသာက္ခဲ့ၾကေသးတယ္၊ ေအးေအးက ဖာလူဒါေသာက္ခဲ့တာ ေလ။ ျပီးေတာ့ ဒဂုံစင္တာမွာသမီးအတြက္ ေက်ာပိုးအိတ္၀င္၀ယ္ခဲ့ၾကတာပါ။
“ေျပာခ်င္သလိုေျပာ ေတာ့ အစ္ကိုေရ သူတို႕လူ သူတို႕ျပန္ေခၚထားေပးတာပဲ ေက်းဇူးတင္အုံး”။ကၽြန္မမွာေတာ့ ပြဲစားခ၊ၾကိဳတင္ေငြသုံးလစာအျပင္ ကားငွားခပါ အဆစ္ပါသြားေသးတယ္။
      ေနာက္တစ္ရက္မွာပဲ ေနာက္တစ္ေနရာကေန “ေအးစႏ္ၵာ”ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးကိုေခၚခဲ့ျဖစ္ ျပန္ပါတယ္။ထုံးစံအတိုင္း သုံးလစာနဲ႕ပြဲခပါေပးျပီးေတာ့ေပါ့။သူ႕ကိုအလြယ္တကူ ေအးေအးလို႕ပဲကၽြန္မေခၚလိုက္ပါတယ္။ကၽြန္မအမ်ိဳးသားကေတာ့
 “အရင္တစ္ေယာက္ကို သံေယာဇဥ္မကုန္ေသးလို႕ ထင္တယ္၊စႏ္ၵာလို႕ေခၚလည္းရသားနဲ႕ ေအးေအးလို႕ပဲေခၚတယ္ေနာ္” တဲ့။
ဒီ ေအးေအးကေတာ့ အိမ္မႈကိစ္ၥအားလုံးလုပ္တတ္ပါတယ္။ေစ်းလည္း၀ယ္တတ္၊ မီးပူလည္းပုံစံတက်တုိက္တတ္ပါတယ္။သူကစာ ေတာ့ လုံး၀မဖတ္တတ္ပါဘူး။သင္ေပးရင္တတ္ပါတယ္လို႕ စိန္စိန္တုန္းကလိုပဲအားထည္႕ဖို႕ ကၽြန္မၾကိဳးစား မိျပန္ပါ တယ္။ဒါေပမဲ့သူက စာသင္ဖုိ႕လုံး၀ စိတ္မ၀င္စားပါဘူးတဲ့။
       သမီးေလးနဲ႕ကစားေပးေဖာ္ေတာ့ရပါတယ္။သမီးကသူ႕ရဲ႕ စပီကင္စာအုပ္မွာ ြသသိ တို႕ဠ. ါသသိ တို႕ ႏထခနူူနညအ တို႕ ရလာတဲ့အခါႂကြားရင္ေတာ့ သူအသိအမွတ္ျပဳ မေပးတတ္ပါဘူး။စိန္စိန္တုန္းကေတာ့ အဲဒီလိုလာျပရင္ မီးမီးေလးက အရမ္းေတာ္တာပဲဆိုတဲ့ စကားၾကားေနရေတာ့ ဘာမွတ္ခ်က္မွ မေပး တဲ့ေအးေအးကို သမီးကသိပ္မေက်နပ္ခ်င္ပါဘူး။သမီးနဲ႕ကစားေဖာ္ေလးရေနတာကိုပဲ ကၽြန္မေက်နပ္ေနပါျပီ။လက္သစ္ ေအးေအးကေတာ့ ပုံစံတစ္မ်ိဳးပါ၊မနက္အိပ္ယာက ထတာနဲ႕မ်က္ႏွာသစ္ျပီး မိတ္ကပ္လိမ္းပါေတာ့တယ္။ေတာ္ရုံလိမ္းတာဆိုရင္ ကၽြန္မ မေျပာပါဘူး၊မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးျပာႏွမ္းေနေအာင္လိမ္းတာပါ။မ်က္ခုံးေမႊးကိုလည္း ျမင္မေကာင္းေအာင္ဆြဲပါတယ္။ဖီးလိမ္းျပီးတာနဲ႕ ၀ရန္တာ ကိုထြက္ရပ္ပါေတာ့တယ္။ကၽြန္မလည္းသတိမထားမိပါဘူး၊သင္တန္းသူေတြျပမွ သတိထားၾကည္႕မိပါတယ္။သူ႕ကိုဆံပင္ညွပ္ေပးဖို႕ ကၽြန္မနဲ႕အျပင္သြားတုန္းက သူမ်ားျမင္ရင္ တစ္မ်ိဳး တယ္ထင္ေနပါအုံးမယ္ေအ ဆိုျပီးမ်က္ႏွာ ကို နည္းနည္းျပန္ဖ်က္ခိုင္းရတယ္။
            ေအးေအး ဟင္းခ်က္တဲ့ေနရာမွာ ဆီနဲ႕အခ်ိဳမႈန္႕ ေတာ္ေတာ္သုံးပါတယ္။ငါးပိရည္ထဲကို
ေတာင္အခ်ိဳမႈန္႕ေတြထည္႕လြန္းလို႕ ငါးပိရည္ၾကိဳက္တဲ့ ကၽြန္မမွာ မစားနုိင္ျဖစ္ရပါတယ္။ဟင္းအႏွစ္လုပ္ဖို႕ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊နီကိုလည္း ဟင္းတစ္အိုးစာအတြက္ ဟင္းခ်ိဳခတ္တဲ့ ဇလုံနဲ႕ တစ္လုံးအေမာက္ထည္႕ခ်က္တတ္ပါတယ္။ကၽြန္မကဟင္းအႏွစ္ကို အဲဒီေလာက္ထည္႕ခ်က္ရင္ မၾကိဳက္လို႕တ၀က္စာခြဲေပးခဲ့ျပီး ဒါပဲထည္႕ခ်က္လို႕ေပးခဲ့ေပမဲ့ ကၽြန္မမီးဖိုအျပင္ထြက္လုိက္တာနဲ႕ အကုန္ထည္႕ခ်က္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ဟင္းခ်က္တိုင္းသူ အဲဒီလိုလုပ္ပါတယ္။ကၽြန္မကလည္း သင္တန္းတစ္ဖက္နဲ႕ဆိုေတာ့ သူခ်က္တာကိုရပ္ျပီးၾကည္႕မေနႏုိင္ပါဘူး။
 “ဆီနဲ႕အခိ်ဳမႈန္႕ကိုၾကိဳက္ရင္ ညည္း ပန္းကန္ထဲကိုထည္႕စားေအ၊ ဟင္းအုိးထဲေတာ့ ထည္႕မခ်က္ပါနဲ႕” လို႕ေတာင္းပန္လည္းမရပါဘူး။အရင္ေနခဲ့တဲ့အိမ္မွာ အဲဒီလိုခ်က္ခဲ့ရလို႕ပါတဲ့။
        ၾကာလာေတာ့ ကၽြန္မစိတ္တိုလာပါတယ္။တစ္ရက္မီးပ်က္ေနတာနဲ႕ အေတာ္ပဲ၊
ကၽြန္မသူ႕ကို
  “ေအးေအးေရ ဟင္း မခ်က္နဲ႕အုံး၊မီးလည္းပ်က္ေနတာပဲ အမ မနက္ပိုင္းအတန္း ျပီးမွခ်က္ျပမယ္ ထားလိုက္ေနာ္”လို႕ ဆိုျပီးကၽြန္မသင္တန္းဆက္ျပေနလိုက္ပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ “ေဖ်ာက္”ဆိုတဲ့အသံအတူဂတ္စ္နံ႕ကိုပါ ကၽြန္မ ရလိုက္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ မထင္မိလို႕ ကၽြန္မလည္း ခ်က္ခ်င္းေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ကို မ၀င္ျဖစ္လိုက္ဘူး။ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာမွ ၀င္ၾကည္႕လိုက္ေတာ့ ဆီေတြ၊ဟင္းအႏွစ္ေတြအမ်ားၾကီးထည္႕ျပီး ဆီသတ္ေနပါျပီ။ကၽြန္မေဒါသ ေတာ္ေတာ္ ထြက္သြားပါတယ္။ဂတ္စ္မီးဖိုဖြင့္တာ ကၽြန္မသူ႕ကိုျပမထားဖူးပါဘူး။ဒါေပမဲ့ သူကၽြမ္းကၽြမ္း က်င္က်င္သုံးတတ္ပါတယ္။ေျပာထားရက္သားနဲ႕ ဘာလို႕ခ်က္ရတာလဲလို႕ ကၽြန္မေမးေတာ့
     “အမခ်က္တဲ့ဟင္း ကၽြန္မစားႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့”။ထြက္ေနတဲ့ ကၽြန္မ ေဒါသေတာင္ ျပန္၀င္သြား သလိုခံစားလိုက္ရပါတယ္။အဲဒီလိုေျပာရဲတာကို အံ့ၾသလြန္းလို႕ပါ။
         တစ္ေယာက္အဆင္မေျပလို႕ ျပန္ပို႕ျပီး၊ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ပါ ျပန္ပုိ႕ရျပန္ျပီ ဆိုရင္ပတ္၀န္းက်င္ကို ေျပာျပဖို႕ေတာင္ ကၽြန္မရွက္လာပါတယ္။ကၽြန္မဆိုးလိို႕၊ဒါမွမဟုတ္ ညံ႕လို႕လို႕အထင္ခံရေတာ့မယ္။နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ဆက္သည္းခံရမယ္။ေနာက္တစ္ခ်က္က ကၽြန္မမွာ ေနာက္ထပ္ ပြဲစားခနဲ႕ သုံးလစာ ေပးစရာမရွိေတာ့တာ လည္းပါပါတယ္။ကၽြန္မရဲ႕ ဒုက္ၡေတြကိုမွ်ဖို႕ အေမျပန္ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။အေမက၀င္ခ်က္ျပေပး ပါတယ္၊သူ႕မ်က္ႏွာက မေက်နပ္တဲ့အမူအရာေတြ႕ရေပမဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ ထမင္းစားရတာ အဆင္ေျပလာပါတယ္။တစ္ရက္မွာေတာ့ အေမကကၽြန္မကို
  “သမီးငါးဖယ္ေၾကာ္ေတြ ႏႈိက္စားသြားေသးလား”တဲ့။
“မစားပါဘူး အေမရယ္၊သမီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲေတာင္ ၀င္မလာေသးပါဘူးဘာျဖစ္လို႕လဲ” လို႕ဆိုေတာ့၊
 “အေမ ငါးဖယ္ေၾကာ္ထားတာ ခုႏွစ္ခုေတာင္ေလ်ာ့ေနလုိ႕” တဲ့။“အေမ အေရ မွားတာျဖစ္မွာပါ” လို႕ကၽြန္မေျပာေတာ့
“မမွားပါဘူး ေအးေအးကိုေမးၾကည္႕အုံးမယ္တဲ့”။
အေမက ကၽြန္မတို႕ငယ္ငယ္ေလးထဲက ဟင္းခ်က္ရင္ အေရအတြက္ကိုမွတ္ျပီးမွ ခ်က္ေလ့ရွိပါတယ္။ေအးေအးကိုေမးဖို႕ ကၽြန္မအားနာေနတာနဲ႕
“ေနပါေစ အေမရယ္ စားတာဆိုလည္း သူ႕ဗုိက္ဆန္႕သေလာက္ပဲစားႏုိင္မွာပါ၊ဗိုက္၀ရင္ ထပ္စားႏုိင္မွာမွမဟုတ္တာ”။လုိ႕ဆုိလည္း အေမကေတာ့ မရပါဘူး
“ခ်က္ျပီးရင္လည္း ေကၽြးဖို႕ဟာပဲ၊ဒီလို စည္းကမ္းမရွိ ႏႈိက္စားေတာ့ မၾကိဳက္ပါဘူးေအ”
ဆိုျပီး ေအးေအးေမးပါေတာ့တယ္။ေအးေအးကေတာ့ ေအးေဆးပဲေျဖပါတယ္။
“ဟုတ္တယ္ ယူစား လုိက္တာ”တဲ့။
အေမက
 “ျပီးရင္ ထမင္းနဲ႕စားဖို႕ေလ၊ေနာက္တစ္ခါ အဲဒီလိုမစားနဲ႕ေနာ္” လို႕ဆိုေတာ့
 “သမီးက ငါးဖယ္ေၾကာ္ဆိုရင္ ဒီတိုင္းပဲစားတတ္တာ၊ ထမင္းစားတဲ့အခ်ိန္က်ရင္ ထည္႕မစားေတာ့ဘူးေပါ့”တဲ့။
ေအးေအး အေျဖစကားကိုၾကားလိုက္ ရတဲ့ အေမကပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕ပဲ သူ႕ကိုၾကည္႕ေနပါေတာ့တယ္။
     “အေမကလည္း အျမဲလာေနႏုိင္တာမဟုတ္ဘူး၊ညည္းသူနဲ႕ႏွစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ပါ့မလားေအ” နဲ႕
ကၽြန္မအေမကေတာ့ စိတ္မခ်စကားဆိုေနပါတယ္။ဒီေလာက္ကေတာ့ ကၽြန္မသည္းခံေန လို႕ရပါေသးတယ္၊သမီးေလးနဲ႕အဆင္ေျပတယ္ဆိုရင္ပဲ တစ္မ်ိဳးစိတ္ခ်မ္း သာပါျပီ။ ညေနေစာင္းေတြမွာ သမီးေလးက တိုက္ေအာက္ကိုဆင္းေဆာ့ခ်င္တတ္ပါတယ္။တစ္ေန႕လုံး တိုက္ခန္းထဲမွာေန ေနရေတာ့ဆင္းေဆာ့ခြင့္ေပးထားပါတယ္။ေအးေအးကိုလည္း လိုက္ဆင္းခိုင္းျပီး
  “ညီမေလးနဲ႕အတူေဆာ့ေပးေနာ္၊သူ႕အေဖာ္ေတြေရာက္လာရင္ ေဘးကေန ေစာင့္ၾကည္႕ေပးေနလိုက္ စက္ဘီး၊ဆိုက္ကားေတြ ျဖတ္သြားတတ္တယ္၊ တစ္ခါတစ္ရံကား လည္းလာတတ္တယ္” လို႕မွာလိုက္ပါတယ္။
    ကားေတြကေတာ့ အလာနည္းပါတယ္၊ကၽြန္မတို႕တိုက္ေရွ႕ကလမ္းက ကြန္ကရစ္ လမ္းသြယ္ေလးပါ။သူတို႕ဆင္းသြားျပီး ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မသင္တန္းသူေတြနဲ႕ ကစားေနတာနဲ႕ သူတို႕ကို အာရုံထဲကေမ့သြားပါတယ္။မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ အခန္းက ညီမေလးတစ္ေယာက္က    
  “အမေရ မီးမီးေလးကားလမ္းျဖတ္ကူးျပီး ခေရပင္ေအာက္ေရာက္သြားျပီ” လို႕
ေအာ္လည္းေအာ္ ျပီးေတာ့ သူအရင္ဆင္းေျပးသြားပါေတာ့တယ္။ကၽြန္မ လည္းလန္႕သြားျပီး သူ႕ေနာက္ကဆင္း လိုက္သြားပါတယ္။ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ေအးေအး တစ္ေယာက္က သူရဲ႕ဆံပင္ေတြကိုျဖန္႕ျပီး ဆုိက္ကားဂိတ္ဘက္လွည္႕ကာ အမူအရာမ်ိဳးစုံ လုပ္ျပေနတာေတြ႕ လိုက္ရပါေတာ့တယ္။
                                                          ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။