ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ဟင္းလင္းျပင္ ။ဒီဇင္ဘာလ၊ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊၂၀၁၄

                         
                        (၁)
        ဆုိက္ေရာက္ဆုိသည့္ ၀င္ေပါက္၀မွ တစ္သုတ္ျပီး တစ္သုတ္ ထြက္လာေနၾကသည့္ လူအုပ္ၾကီးကို ၾကည့္ရင္း တုိးညႊန္႕တစ္ေယာက္ ေစာင့္စားရျခင္းကို စိတ္တုိစျပဳလာျပီ။ကုိယ့္ဘာသာ တက္ၠစီငွားျပီး ျပန္ခဲ့လုိ႕ရသည္ကို ေရးၾကီးခြင္က်ယ္လုပ္ျပီး လာၾကိဳခုိင္းသည္။ျပီးေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ဆုိသည္ကိုလည္း အတိအက်မသိ။တစ္ေန႕ က မ်ိဳးညႊန္႕ ဖုန္းဆက္လာေတာ့ ျပန္ၾကရမည့္ အဖြဲ႕မ်ားကို ေလယာဥ္ျဖင့္ သုံးသုတ္ခြဲျပီး ပုိ႕မည္ဟုေျပာသည္။ဘယ္အသုတ္တြင္ ပါ၀င္မည္ကို သူကိုယ္တုိင္ မသိေသး။ျမန္မာႏုိင္ငံသားပုိင္ ေလေၾကာင္းလုိင္းတစ္ခုက အခမဲ့ ျပန္လည္ပို႕ေဆာင္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။မနက္ဖန္မွ ဖုန္းထပ္ဆက္မည္ဟု ဆုိကာ ျပန္မဆက္သြယ္ေတာ့။မနက္မုိးမလင္းခင္ကတည္းက အေမက သူ႕သားၾကီးကို သြားၾကိဳဖုိ႕ ေလာေဆာ္ေနသည္။ကိုယ့္ႏုိင္ငံ ကိုယ္ျပန္ေရာက္ျပီး၊ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ္ျပန္လာျခင္းကို သြားၾကိဳေပးေနစရာ မလုိဟု တိုးညႊန္႕ထင္သည္။ပညာေတာ္သင္ ျပန္လာသည့္သူမဟုတ္။ႏုိင္င့ံဂုဏ္ေဆာင္ အားကစားသမားလည္း မဟုတ္။ေနာက္ဆုံး မိသားစုအတြက္ စုမိေဆာင္းမိ ေငြစေၾကးစ ကေလးမ်ားပင္ ပါလာမည့္သူ မဟုတ္။ထုိေလေၾကာင္းလိုင္းက ျပန္မပုိ႕ေပးလွ်င္ ျပန္စရာ ေလယာဥ္စရိတ္ေတာင္ ရွိမည့္သူ မဟုတ္ဘဲ မေလးရွားႏုိင္ငံ၏ လူမ်ိဳးေရး ပဋိပက္ၡၾကားတြင္ ဓားစားခံျဖစ္ကာ ဒုက္ၡေရာက္မည့္သူ ဟု စိတ္တိုစြာျဖင့္ တုိးညႊန္႕ ထုိင္ေတြးေနမိသည္။
        မ်ိဳးညႊန္႕ႏွင့္ တုိးညႊန္႕ က တစ္ႏွစ္ႏွင့္ရွစ္လသာ ကြာသည့္ ညီအစ္ကို။တုိးညႊန္႕ေအာက္ ႏြယ္ႏြယ္ထြန္းႏွင့္  တုိးညႊန္႕က ႏွစ္ႏွစ္ကြာျပီး၊ညီအငယ္ဆုံးေလးႏွင့္ ႏြယ္ႏြယ္ထြန္းတုိ႕က ေလးႏွစ္ကြာၾကသည္။မိန္းကေလးတစ္ဦးတည္း ျဖစ္သည့္ ႏြယ္ႏြယ္ထြန္းက ဘာသိဘာသာ ေနတတ္ျပီး အငယ္ေကာင္ ခ်မ္းျငိမ္းႏွင့္အၾကီးဆုံး မ်ိဳးညႊန္႕တုိ႕က ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ ကြာၾကသျဖင့္ မရင္းႏွီးၾကျပန္။တုိးညႊန္႕ႏွင့္ မ်ိဳးညႊန္႕တုိ႕က အထက္ေအာက္လည္း ျဖစ္၊အသက္ခ်င္းလည္း သိပ္မကြာၾကသျဖင့္  အခ်င္းခ်င္း နံမည္ေခၚျပီး မင္းန႕ဲငါ သုံးႏႈန္းေျပာဆုိၾကသည္။မ်ိဳးညႊန္႕ ျပန္လာျခင္းအေပၚတြင္ တစ္အိမ္သားလုံးက ဘာမွ မထူးျခားလွ၊အေမတစ္ေယာက္သာ “သားၾကီး ျပန္လာေတာ့လည္း ေကာင္းတာေပါ့ကြယ္။မိသားစု တစ္စုတစ္ေ၀းတည္း ျဖစ္တာေပါ့”ဟု မွတ္ခ်က္ခ်သံၾကားရသည္။တိုးညႊန္႕ မတ္တပ္ရပ္၍ ေမွ်ာ္ရသည္မွာ ေညာင္းသေလာက္ရွိမွ ေနာက္ဆုံးေလယာဥ္ အသုတ္ျဖင့္ မ်ိဳးညႊန္႕တစ္ေယာက္ ပါလာေတာ့သည္။သူ႕ထုံးစံအတုိင္း သစ္လြင္ေတာက္ေျပာင္ေသာ အ၀တ္အစားတုိ႕ကို၀တ္၍ ဆုိက္ေရာက္ အေပါက္မွ ေခါင္းေမာ့ ထြက္လာပုံမွာ
ပညာေတာ္သင္ႏွင့္ ႏုိင္ငံ့ ဂုဏ္ေဆာင္ အားကစားသမားမ်ားထက္ပင္ ၀ံံ့ႂကြားေနေသးသည္။
       ေနာက္ဆုံး ေလယာဥ္ေခါက္ ျဖစ္၍ထင့္၊ေလဆိပ္ထဲတြင္လည္း ေစာင့္ေနၾကသည့္ သူမ်ားနည္းပါးသြားျပီ။ လာၾကိဳၾကသည့္ သူမ်ားထဲမွ  အခ်ိဳ႕ကေတာ့ လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရး အေပါက္နားထိ သြားရပ္ေနၾကသည္။တုိးညႊန္႕ကေတာ့ မ်ိဳးညႊန္႕တစ္ေယာက္ ခရီးေဆာင္အိတ္ ထုတ္ျပီးခ်ိန္ထိ အထြက္ အေပါက္နားမွ ရပ္ေစာင့္ေနလုိက္သည္။အနားေရာက္လာသည့္ မ်ိဳးညႊန္႕က သူ႕ ခရီးေဆာင္အိတ္ကို တုိးညႊန္႕ဆီ လွမ္းေပးရင္း
         “မင္းကလည္း အထဲနားထိေတာင္ မလာဘူး” ဟုဆုိသည္။
ကမ္းေပးလာသည့္ သူ႕ခရီးေဆာင္အိတ္ကို မသိက်ိဳးကၽြံျပဳကာ
         “ရျပီမလား သြားၾကမယ္” ဟုသာ တုိးညႊန္႕ဆုိလုိက္သည္။
ေလဆိပ္ထြက္ေပါက္နား ကားအ၀င္အထြက္ ရႈပ္ေနသျဖင့္ ေလဆိပ္အျပင္ဘက္ ကားလမ္းမေပၚထိ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့လုိက္သည္။လမ္းေလွ်က္ေနရင္း ေနာက္ဘက္မွ မ်ိဳးညႊန္႕ လွမ္းေအာ္သံကို ၾကားလုိက္သည္။
        “ေဟ့ေကာင္ ကားမငွားဘူးလား”
လမ္းေလွ်ာက္ရသည့္ အကြာအေ၀းက အနီးကေလးသာ ရွိေသးသည္။အခ်ိန္အားျဖင့္လည္း ငါးမိနစ္ပင္ ျပည့္မည္မထင္။ေလဆိပ္၀င္ေပါက္ထက္ ကားလမ္းမၾကီးေပၚက ကားငွားရသည္မွာ ပုိလြယ္ကူသည္။ေစ်းလည္း အနည္းငယ္ သက္သာႏုိင္သည္။ဒါေလးကိုပင္ မေစာင့္ႏုိင္စြာ မ်ိဳးညႊန္႕ေအာ္ေနျပီ။တစ္မနက္ခင္းလုံး ထုိင္ေစာင့္ေနရသည္ကိုမွ အားမနာ။ေတြးရင္းပင္ စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္လာသည္။
          “လုိင္းကားနဲ႕ ျပန္မွာ”
   “လုိင္းကားနဲ႕ ျပန္စရာလားကြ၊ငါ့ပုံကုိလည္း ၾကည့္အုံး ဘယ္လုိလုပ္ လုိင္းကားနဲ႕ ျပန္လုိ႕ ျဖစ္မွာလဲ”။မ်ိဳးညႊန္႕တစ္ေယာက္ စိတ္ဆုိးတၾကီး ေအာ္ျပီ။
      “အဲဒါဆုိ မင္းမွာ တက္ၠဆီခ ပါလား”။တုိးညႊန္႕တစ္ေယာက္ မ်ိဳးညႊန္႕ကို ကလိခ်င္စိတ္ေပၚလာသည္။
      “ျပည္ပက ျပန္လာတာ ျမန္မာေငြ ပါမလားကြ”
   “ဒါဆုိ မေလး ရင္းဂစ္ေတြေတာ့ အမ်ားၾကီး ပါလာတယ္ဆုိတဲ့ သေဘာာေပါ့။”တုိးညႊန္႕ အေမးကို
“လခ်ီးထဲမွပဲ” ဟု ရယ္ဟဟႏွင့္ ဆဲေလသည္။မ်ိဳးညႊန္႕ ရယ္လုိက္လွ်င္ ခင္မင္ႏွစ္လုိဖြယ္ေကာင္းသည္။ငယ္စဥ္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းမ်ားၾကား၊ေဆြမ်ဳိးမ်ား ၾကားထဲတြင္ သူဘယ္ေလာက္ စိတ္ဆုိးေအာင္ လုပ္ထားလုပ္ထား ထုိသို႕ ရယ္ျပီး ေျဖရွင္းလုိက္လွ်င္ အားလုံးက ေက်ေအးသြားတတ္ၾကသည္။သူ၏ ထူးျခားခ်က္ဟု ဆုိရမည္သာ။အခုလည္း ရယ္ဟဟႏွင့္ ဆဲလုိက္သည့္ သူ႕ပုံစံေၾကာင့္ တစ္မနက္ခင္းလုံး တုိေနသည့္ စိတ္တုိ႕ အနည္းငယ္ ေျပေလွ်ာ့သြားရသည္။လက္ကလည္း အလုိလို အနားက ျဖတ္သြားသည့္ တက္ၠစီ တစ္စီးကို လွမ္းတားမိရက္သား ျဖစ္သြားသည္။
         ငွားလာသည့္ တက္ၠစီေလးက ေလဆိပ္လမ္းမွ ေျမာက္ဥက္ၠလာပ ဘက္သုိ႕ထြက္ ထုိမွတစ္ဆင့္ ေျမာက္ဒဂုံဘက္ကုိ ဦးတည္ေမာင္းေနသည္။ေျမာက္ဒဂုံလမ္းေတြေပၚ ေရာက္သြားသည့္အခ်ိန္တြင္ မ်ဳိးညႊန္႕ပါးစပ္မွ စကားလုံး အခ်ိဳ႕ ထြက္က်လာသည္။
 “ငါထြက္သြားတာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ ေျခာက္ႏွစ္နီးပါးပဲ လမ္းေတြကလည္း အရင္အတုိင္း စုတ္ျပတ္ေနတုန္းပါလား”။ကားေပၚတြင္ ဘာစကား မဆုိခ်င္သျဖင့္ တစ္လမ္းလုံး သူ႕အေၾကာင္းပင္ မေမးဘဲ လုိက္ပါလာသည့္ တုိးညႊန္႕တစ္ေယာက္ မ်ိဳးညႊန္႕ကို ေစာင္ေပေပႏွင့္ သာၾကည့္လုိက္မိသည္။တက္ၠစီဆရာက မေနႏုိင္စြာ
     “မဟုတ္ဘူး အစ္ကိုရဲ႕ လမ္းေတြက ေကာင္းလုိက္ေသးတယ္။ျပီးေတာ့မွ ျပန္ပ်က္သြားတာ။မုိးတြင္းဆုိရင္ေတာ့ ပုိဆုိးတယ္။ကတ္ၱရာလမ္းေတြေပၚ ေရေက်ာ္ေနေတာ့ လမ္းေပၚက က်င္းေတြ၊ခ်ိဳင့္ေတြဆုိ မျမင္ရဘူး။ကားေတြက ေတာ္ေသး ဆုိက္ကားေတြဆို ခဏ ခဏ ေမွာက္ၾကတာ”။ ဟု ၀င္ရွင္းျပေနသည္။
    “အဲဒါပဲ လမ္းေတြကို အစကတည္းက ေကာင္းေအာင္မွ မလုပ္ခဲ့တာ။အထက္က လူၾကီးေတြက ေသခ်ာ မသိ၊အင္ဂ်င္နီယာေတြလည္း  လမ္း၊တံတား ပေရာ့ဂ်က္ တစ္ခု ရျပီဆုိရင္ သူတုိ႕ အိတ္ထဲထည့္ဖုိ႕ေလာက္ပဲ စဥ္းေနၾကတာ။မေလးမွာဆုိရင္ လမ္းတစ္ခါခင္းထားရင္ ဆယ္စုႏွစ္ ေလးစုေလာက္ေတာ့ အသာေလးခံတယ္။ျပဳျပင္ထိ္န္းသိမ္းမႈ ေတြကလည္း မျပတ္လုပ္ေနၾကတာကိုး---ျပီးေတာ့----”။မ်ိဳးညႊန္႕စကား မဆုံးခင္
     “ေတာ္ပါေတာ့ကြာ” ဟု တုိးညႊန္႕ ၀င္ေအာ္လုိက္မိေတာ့သည္။အဲဒီေတာ့လည္း ဆက္မေျပာေတာ့ပဲ အိမ္ေရာက္သည္ထိ ျငိမ္ျငိမ္ေလး ထုိင္ကာ လုိက္ပါလာသည္။
         အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဧည့္ခန္းၾကမ္းျပင္တြင္ တင္ပ်ဥ္ေခြထုိင္ရင္း အနားရွိ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ကို ေကာက္ဆြဲကာ ယပ္ခတ္ေနသည္။အေမက ပန္ကာေလး ဆြဲထုတ္လာရင္း သူ႕သားၾကီးနား လာခ်ေပးသည္။ေဆာင္းလယ္ေလာက္ ေရာက္ ေနျပီဆုိေသာ္လည္း ရန္ကုန္ေနက ပူျပင္းလြန္းေနသည္။မ်ိဳးညႊန္႕ တစ္ေယာက္ အ၀တ္အစား မလဲဘဲ ဧည့္သည္ထုိင္ ထုိင္ကာ အိမ္ကို မ်က္လုံးေ၀႕ၾကည့္ေနသည္။ပန္ကာ အနားလာခ်သည့္ အေမ့ကို ၾကည့္ရင္း
       “ဟာ အေမ ဒီပန္ကာၾကီးက အခုထိ ရွိေနေသးတာလား”။
မ်ိဳးညႊန္႕အေမးကို အေမက
 “ေအးေလ သားၾကီးရယ္ မရွိလုိ႕ ဘာလုပ္ရမွာလဲ အသံ တျခစ္ျခစ္ ျမည္ေနေပမဲ့ လည္ေနေသးေတာ့ ေလရသားပဲဟာ” ဟု ရုိးစင္းစြာ ျပန္ေျဖသည္။
       “မင္း အ၀တ္အစားေတြ လဲလိုက္ေလကြာ။ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႕ အက်ႌလက္ရွည္ၾကီးက ပူတာေပါ့”။
ကိုယ္တုိင္လည္း စြတ္က်ယ္ လက္ျပတ္ကို လဲရင္း တုိးညႊန္႕ လွမ္းေျပာလုိက္သည္။
ခရီးေဆာင္အိတ္ကို တရြတ္တုိက္ဆြဲကာ ဘယ္အခန္း ၀င္ရမွန္း မသိပုံစံျဖင့္ ေလွ်ာက္ေနသည့္ မ်ိဳးညႊန္႕ကို ၾကည့္ရင္း တုိးညႊန္႕တစ္ေယာက္ စိတ္မရွည္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ အခန္းထဲသုိ႕ တြန္းသြင္းလုိက္ေတာ့သည္။ဒါေတာင္မွ ပါးစပ္က “ေအာ္ ဒီအခန္းပဲလား” ဟု ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာလုိက္ေသးသည္။မ်ိဳးညႊန္႕ တစ္ေယာက္ အိမ္ရွိပစ္ၥည္းမ်ားကို ဘာေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲ ရမည္ဟု ထင္ေနသည္မသိ။
         ညေနေရာက္ေတာ့  အငယ္ေကာင္ ခ်မ္းျငိမ္း ေက်ာင္းက ျပန္လာေရာက္လာသည္။ခ်မ္းျငိမ္းကို ၾကည့္ျပီး “ဟာ ဒီေကာင္ မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိဘူး။ထြားလာလုိက္တာ”ဟု တအံ့တၾသ ေရရြတ္သည္။
“ဆယ္တန္းေရာက္ေနျပီေလကြာ၊မင္းထြက္သြားေတာ့ ဒီေကာင္ ေလးတန္းပဲ ရွိေသးတာကို” တုိးညြန္႕ က ခ်မ္းျငိမ္း အေၾကာင္း ေျပာေနစဥ္မွာပင္ ကားပစ္ၥည္း အေရာင္းဆုိင္တြင္ စာေရးမ ၀င္လုပ္ေနသည့္ ႏြယ္ႏြယ္ထြန္းက
   “ဟယ္ ကိုၾကီးျပန္ေရာက္ေနျပီလား” ဟု ဆိုကာ အိမ္ေပၚေျပးတက္လာသည္။
“ႏြယ္ႏြယ္ နင္လည္း နည္းနည္း လူေကာင္ၾကီးလာတယ္ဟ”။

        “မ်ိဳးညႊန္႕တုိ႕ကေတာ့ လုပ္ျပီ လူေတြပဲ အသက္အရြယ္အရ ေျပာင္းလဲရမွာေပါ့ ဟ”။
တုိးညႊန္႕ လွမ္းေျပာသည္ကို မ်ိဳးညႊန္႕ကေတာ့ နားမလည္ သလုိ ၾကည့္ေနသည္။
ညေနေစာင္းေတာ့ အေဖျပန္မလာခင္ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ၇/၈ လမ္းဆုံးနားက ဘီယာဆုိင္သုိ႕ ထြက္ခဲ့လုိက္ၾကသည္။ဒီတစ္ခါေတာ့ တိုးညြန္႕ႏွင့္အတူ လုိင္းကားေပၚေျပးတက္ပါလာသည္။အေဖျပန္လာလွ်င္ သူဘာသာ ေရခ်ိန္ကိုက္ျပီးေသာ္လည္း လုိက္မည္ဟု လုပ္ေနဦးမည္။လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မ်ိဳးညႊန္႕ကို မေလးရွားက အေၾကာင္းေတြ ေမးခ်င္ေသးသည္။ျပီးလွ်င္ သူ ေရွ႕ဆက္မည့္ အစီအစဥ္မ်ားကိုလည္း သိလုိသည္။
                              ( ၂ )
        မ်ိဳးညႊန္႕တုိ႕ ျမန္မာဆယ္ေယာက္ တစ္ဖြဲ႕က အားလုံး အုိဗာစေတးေတြခ်ည္းျဖစ္သည္။အလုပ္ရွင္ႏွင့္ မေလးရဲတုိ႕ နားလည္မႈယူကာ အုိဗာစေတးအျဖစ္ ေနလာခဲ့သည္မွာပင္ သုံးႏွစ္ေက်ာ္ျပီ။မ်ိဳးညႊန္႕ မေလးရွားတြင္ ေနလာခဲ့သည့္ စုစုေပါင္း ေျခာက္ႏွစ္နီးပါးတြင္ စိတ္လုံလုံ ျခဳံျခဳံ တရား၀င္ေနထုိင္ခြင့္ရခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္သာရွိခဲ့ရသည္။က်န္သည့္ ႏွစ္မ်ားကေတာ့ က်ီးလန္႕စာစားဘ၀။အခု ျဖစ္သည့္ လူမ်ိဳးေရး ျပႆနာမ်ားေၾကာင့္  ျမန္မာ အလုပ္သမားမ်ား အလုပ္ခြင္၀င္ရန္ အခက္ေတြ႕ေနၾကသည္။သူတုိ႕လို အုိဗာစေတးသမားမ်ား အတြက္ကေတာ့ ဆုိဖြယ္ မရွိေတာ့။အေျခအေနေတြ မတည္ျငိမ္ခင္ကာလမ်ား အတြင္း သူေဌးက သူတုိ႕ အုိဗာစေတးမ်ားကို လစာ ထုတ္မေပးဘဲ သိမ္းထားသည္။အေျခအေနက ပုိဆုိးရြားလာေတာ့ ျပည္ေတာ္ျပန္ရန္ ျဖစ္လာရသည္။လစာလည္း ထုတ္မေပးေတာ့ဟု ဆုိသည္။ျမန္မာ အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္အတူ ဖိလစ္ပီးႏွင့္ အိႏ္ၵိႏြယ္ဖြား တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ပါသည္။ရ ရမည့္ လစာက သုံးလစာေတာင္ ျဖစ္သည္။မေပးေတာ့မလုိ ေျပာလာသည့္ မန္ေနဂ်ာ စကားေၾကာင့္ တစ္ဖြဲ႕လုံး ဂဏာမျငိမ္ႏုိင္။ေနာက္မွ ျမန္မာျပည္မွ ဆရာေတာ္တစ္ပါးေရာက္လာျပီး  ေပါက္ေပါက္ေရာက္ေရာက္ ျမန္မာမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္မိကာ သူတုိ႕၏ စြမ္းေဆာင္ေပးမႈေၾကာင့္ ႏွစ္လစာ ျပန္ရခဲ့ၾကသည္။တင္ေနသည့္ အေႂကြးမ်ားထဲမွ တစ္လစာ ျပန္ဆပ္ခဲ့လုိက္သည္။
        အေဆာင္ငွားေနရသည့္ စရိတ္မ်ား။စားေသာက္စရိတ္မ်ား။ျမင့္မားသည့္ လူေနမႈ အဆင့္အတန္းကို ေနလုိျခင္းေၾကာင့္ ကုန္ရသည့္ စရိတ္မ်ားက မနည္း။ဒါ့အျပင္ အလုပ္ပင္ပန္းမႈ၊အထီးက်န္ဆန္မႈတုိ႕ကုိ ေျပေပ်ာက္ေစရန္အတြက္ အလုပ္ပိတ္ရက္မ်ားတြင္ အေပါင္းအသင္မ်ားႏွင့္ ေသာက္ေသာက္စားစား စရိတ္တုိ႕ကလည္း မေသးလွ။ေရာက္ျပီး သုံးႏွစ္ေလာက္သာ အိမ္သို႕ ေငြမွန္မွန္ပို႕ႏုိင္ျပီး က်န္ႏွစ္မ်ားကေတာ့ ေလးလတစ္ခါ၊ငါးလ တစ္ခါပင္ အႏုိင္ႏုိင္ပုိ႕ေနရသည္။ေႂကြးေက်သြားျပီ ဆုိသည့္ အေမ့အေျပာမ်ားေၾကာင့္ စိတ္က ေပါ့သြားတာလည္းပါသည္။
အေဖ ပင္စင္ယူျပီဆုိေတာ့ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ စဥ္းစားၾကရျပီ။ထုိႏွစ္မွာပင္ မ်ိဳးညႊန္႕ ဆယ္တန္းက်သည္။အသက္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္သာ ကြာသည့္ တိုးညႊန္႕က ဆယ္တန္းေရာက္လာသည္။ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္၏ ေက်ာင္းစရိတ္၊က်ဴရွင္စရိတ္မ်ားက မနည္းသလုိ ေအာက္မွာလည္း အငယ္ႏွစ္ေယာက္က ရွိေသးသည္။အစကတည္းက ပညာေရးကို စိတ္မ၀င္စားလွသည့္ မ်ိဳးညႊန္႕ ရပ္ကြက္ထဲမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေပါင္းမိကာ ျပည္ပသို႕ အလုပ္ထြက္လုပ္ခ်င္ စိတ္ေပါက္လာသည္။မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေငြရွာလုိသည္ဟု အေၾကာင္းျပလုိက္သည္။ပြဲစားသုိ႕ ေပးရမည့္ ေငြေၾကးပမာဏက နည္းေတာ့ မနည္းလွ။
        အေမ့ကို ပူဆာရသည္၊အေဖကေတာ့ အစကတည္းက ဘာကိုမွ စိတ္၀င္စားတတ္သူ မဟုတ္။အစိုးရ အမႈထမ္း ဘ၀တုန္းက ရာထူးက စက္မႈကၽြမ္းက်င္ (၃)၊အပို၀င္ေငြ အျဖင့္ ျပင္ပမွ အပ္သည့္ စက္ပစ္ၥည္းမ်ားကို ကရုိင္းသ ေပးလုိ႕ရသည္။သို႕ေသာ္လည္း မလုပ္ခဲ့။အလုပ္အေပၚ သစ္ၥာရွိသည္၊ထုိ႕အတူ လူပ်ိဳေပါက္ကတည္းက ေသာက္ခဲ့သည့္ အရက္အေပၚလည္း အေဖသည္ သစ္ၥာမပ်က္ခဲ့။သားသမီးေလးေယာက္၊အေဖ အေမႏွင့္ေပါင္း မိသားစု ေျခာက္ေယာက္စရိတ္ သည္ အေဖ၏ လစာ ၀င္ေငြတစ္ခုတည္းႏွင့္  ဘယ္လုိမွ မေလာက္ငႏုိင္။အေမ အစ္မ၊မ်ိဳးညႊန္႕တုိ႕၏ အေဒၚအပ်ဳိၾကီးက ေထာက္ပံ့ခဲ့ရသည္။ယခုေနသည့္ အိမ္ကပင္ အဘိုးအဘြားတုိ႕ အေမြေပးခဲ့သည့္ အေမတုိ႕ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ပုိင္ အိမ္ျဖစ္သည္။အေမက အေဖႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်သည့္အခါ ေဒၚၾကီး လွႏြယ္ က အတူမေနဘဲ အေမ့တစ္ေယာက္တည္းကိုသာ ေပးခဲ့သည္။သူေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းထားသည့္ ရိပ္သာတစ္ခုတြင္ေနကာ ငယ္စဥ္က ရွာေဖြထားသည့္ ပိုက္ဆံ အခ်ိဳ႕ကို အတုိးေပးစားေနသည္။ထုိထဲမွပင္ မ်ိဳးညႊန္႕တုိ႕ ေမာင္ႏွမမ်ား လုိအပ္စရိတ္ကို ေထာက္ပံ့ေပးေနရေသးသည္။ဒါကို အေဖက ေအးေအးမယူ အရက္မူးလာလွ်င္ “ငါ့ မိသားစုကို ငါ့ဘာသာ ရွာေကၽြးႏုိင္တယ္၊ဘယ္သူ႕ အေထာက္အပံ့မွ မလုိဘူး။ငါ့ကို သိက္ၡာ လာမခ်နဲ႕” ဟူ၍ ေႂကြးေၾကာ္ေသးသည္။
        ေဒၚၾကီးကေတာ့ အေမ့ကို “ျမႏြယ္ေယာက်္ား ကိုေကာင္းညႊန္႕ တုိ႕မ်ား ကိုယ္တုိင္လည္း မိသားစုကို ေလာက္ငေအာင္ ရွာမေပးႏုိင္ဘူး၊အကူအညီမလုိဘူးေလး၊ဘာေလးနဲ႕ ေလက်ယ္ေနေသးတယ္။ညည္းေယာက္်ားကို ေျပာလုိက္ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ဆုိတဲ့ ရာထူးက  ကိုယ့္မိသားစုကို ဦးစီးဦးေဆာင္ လုပ္ႏုိင္မယ္ထင္လို႕ ေပးထားတာဟဲ့။ဟု အေဖၾကားေအာ္ ေျပာေလ့ရွိသည္။ယခု အေမ့ကို ပူဆာရမည့္ ကိစ္ၥသည္ ေဒၚၾကီး၏ သေဘာတူညီမႈလည္း လုိသည္။မ်ိဳးညႊန္႕ မေလးရွားသို႕ အလုပ္ သြားလုပ္ရန္အတြက္ လုိအပ္သည့္ ေငြေၾကးကုိ ရႏုိင္ရန္ အိမ္ေပါင္ဖုိ႕ ျဖစ္သည္။အေမ့အိမ္ ဆုိေသာ္လည္း ေဒၚၾကီးႏွင့္ အေမြဆုိင္ျဖစ္သည္။အေမက တြန္႕ဆုတ္ဆုတ္ ၊ေဒၚၾကီးက သေဘာမတူ။သူ႕အတြက္ မလုိအပ္ မ်ိဳးညႊန္႕ တုိ႕ေမာင္ႏွမေတြ ေနစရာ ေနရာ ေပ်ာက္သြားမွာကိုပဲ စုိးရိမ္သည္ဟု ဆုိသည္။ေဒၚၾကီးကို နား၀င္ေအာင္ မနည္း မ်ိဳးညႊန္႕ေျပာရသည္။ဟိုေရာက္သည္ႏွင့္ အိမ္ေပါင္ထားသည္ကို ျပန္ေရြးႏုိင္ရန္ ေငြပုိ႕ေပးႏုိင္မည့္အေၾကာင္း။ဒါ့အျပင္ က်န္သည့္ ေမာင္ႏွမ်ား၏ ေက်ာင္းစရိတ္ပါ ေထာက္ပံ့ႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာျပရသည္။
         ေနာက္ဆုံးေတာ့ အိမ္ေပါင္ျပီး မေလးရွားသုိ႕ မ်ိဳးညႊန္႕ အလုပ္လုပ္ရန္ ထြက္ျဖစ္ခဲ့လုိက္သည္။ျမန္မာျပည္တြင္ ပြဲစားမ်ားက ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ ေျပာၾကေသာ္လည္း တစ္ကယ္ မေလးရွားႏုိင္ငံသုိ႕ ေရာက္ေသာအခါ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အလုပ္မရ။ေနာက္ဆုံး အရင္ေရာက္ေနသည့္ ျမန္မာမ်ား အကူအညီႏွင့္ ကိုုယ့္ဘာသာ အလုပ္ရွာၾကရသည္။၀င္၀င္ခ်င္း ရသည့္ လခက ကိုယ့္တစ္ေယာက္စာ ေနစရိတ္၊စားစရိတ္ပင္ မေလာက္ခ်င္။ဒီေတာ့လည္း ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေလးလေလာက္က ျမန္မာျပည္ကို ေငြမလြဲႏုိင္ခဲ့။အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ အလုပ္ေတြ တစ္ခုျပီး တစ္ခုျပီး ရွာေဖြရင္း လစာ သင့္တင့္သည့္ စက္ရုံတစ္ခုတြင္ အလုပ္ျမဲခဲ့ရသည္။ျခိဳးျခိဳးျခံျခံ ေနျပီး သုံးႏွစ္ေလာက္ ေငြျပန္ပုိ႕ျဖစ္ခဲ့သည္။အိမ္ျပန္ေရြးႏုိင္ျပီဆုိသည့္ အေမ့စကားသံေၾကာင့္ စိတ္အနည္းေပ့ါသြားခဲ့သည္။မေလးရွား ေရာက္ခါစကသာ အိမ္ကို လြမ္းသလုိလုိႏွင့္ စိတ္ညစ္မိေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ရာ လုိျဖစ္ကာ ေနရတာ ေပ်ာ္လာသည္။ရွာလုိ႕ရသမွ်ေငြကိုလည္း အလြယ္တကူပင္ သုံးမိသည္။ေလးႏွစ္ေျမာက္ေလာက္ ေရာက္ေတာ့ မ်ိဳးညႊန္႕တုိ႕ ပစ္စပို႕ သက္တမ္းက ကုန္ျပီ။တစ္ကယ္ဆုိလွ်င္ ျမန္မာျပည္ျပန္ျပီး သက္တမ္း အသစ္တုိးရမည္။ဒါေပမဲ့ ထုိသုိ႕လုပ္ဖုိ႕ လမ္းစရိတ္မ်ားက ကုန္က်မည္။လက္ထဲတြင္ စုစုေဆာင္းေဆာင္းက မရွိၾက။
        မ်ိဳးညႊန္႕အပါအ၀င္ ေရႊျမန္မာတုိ႕ မေလးရွားမွာပင္ ပတ္စပုိ႕ အတု လုပ္ၾကသည္။အစစ္ႏွင့္ ခြဲမရေအာင္ အေတာ္တူသည္။ပတ္စပို႕ အသစ္ ကိုင္စ အခ်ိန္တုန္းကသာ စိတ္မလုံသလုိႏွင့္ ေၾကာက္မိေသာ္လည္း လ အနည္းငယ္တြင္ အသားက် သြားရျပန္သည္။ထုိ႕ေနာက္ စက္ရုံမ်ားသုိ႕ ေရွာင္တစ္ခင္ ၀င္စစ္သည့္ မေလး ရဲမ်ားကိုေၾကာက္ရျပန္သည္။ထုိရဲမ်ားကိုေတာ့ ပတ္စပို႕ အတုျပလုိ႕ မျဖစ္။သူေဌးက နားလည္မႈယူထားရသည္။ေၾကာက္သည့္အခါ ေၾကာက္လုိက္၊ေျပးရသည့္ ေျပးလုိက္ႏွင့္ သံသရာလည္ရင္း ေျခာက္ႏွစ္နီးပါး ရွိသြားခဲ့ရသည္။အခု လူမ်ိဳးေရး ကိစ္ၥ ျဖစ္လာသည့္ အခါတြင္ေတာ့ အေျခအေနမ်ားက ပိုျပင္းထန္လာျပီး ျပန္လာရသည့္ အဆင့္သို႕ ေရာက္သြားရသည္။ေရွ႕ဆက္ ဘာလုပ္ရမည္ကေတာ့ မစဥ္းစားတတ္ေသး။သည္ အရြယ္က်ကာခါမွ ဆယ္တန္းလည္း ျပန္မေျဖခ်င္ေတာ့။ အငယ္ဆုံးေကာင္ ခ်မ္းျငိမ္းေတာင္ ဆယ္တန္းေရာက္ေနျပီ။တုိးညႊန္႕ႏွင့္ ႏြယ္ႏြယ္ထြန္းတုိ႕ကလည္း အေ၀းသင္ျဖင့္ ဘြဲ႕ အသီးသီး ရျပီးၾကျပီ။ျမန္မာျပည္က ထြက္မသြားခင္ကလည္း ဘာအလုပ္မွ မယ္မယ္ရရ လုပ္ဖူးခဲ့သည္
မဟုတ္။ဒါေၾကာင့္ပင္ မေလးရွားေရာက္စက အေတာ္ ဒုက္ၡေရာက္သည္။လက္ေၾကာတင္းေအာင္ ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ ေနာက္မွသာ မျဖစ္မေန ရပ္တည္ဖုိ႕ အတြက္ အလုပ္က သင္သြားရင္း လုပ္ႏုိင္လာသည္။
                             (၃)
        မ်ိဳးညႊန္႕တြင္ ေရွ႕ဆက္မည့္ အေၾကာင္းအရာတုိ႕က ေရေရရာရာ ရွိပုံ မေပၚေသး။သူ ရွင္းသမွ် နားေထာင္ကာ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကသည္။အေဖက အသင့္ဆီးၾကိဳေနသည္။ထူးထူးျခားျခား အေဖ ဒီေန႕ ေသာက္ထားပုံ မေပၚ။အေမႏွင့္ ႏြယ္ႏြယ္တုိ႕က ညစာ ထမင္းျပင္ေနၾကသည္။ခ်မ္းျငိမ္း က်ဴရွင္က ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္း စ ၾကသည္။သည္လုိ ဆုိေတာ့လည္း အေမ ေျပာသလုိ မ်ိဳးညႊန္႕ ျပန္လာေတာ့  မိသားစု တစ္စုတစ္ေ၀းထဲ ျဖစ္သြားတာေပါ့ ဟု ေတြးရသည္။ထမင္းစားရင္း အေဖက မေလးရွားႏုိင္ငံ၏ ႏုိင္ငံေရး အေၾကာင္း မ်ိဳးညႊြန္႕ကို ေမးေနသည္။မ်ိဳးညႊန္႕ကလည္း မစားရ ၀ခမန္း အေဖ့ကို ရွင္းျပေနသည္။တစ္မိသားစုလုံးႏွင့္ မသက္ဆုိ္င္သည့္ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ ထမင္း၀ုိင္းတြင္ အေဖႏွင့္ မ်ိဳးညႊန္႕ တုိ႕အသံသာ ၾကားေနရသည္။တုိးညႊန္႕ကေတာ့ အရင္ဦးဆုံး ထမင္း၀ုိင္းမွ ထ ျဖစ္လုိက္သည္။အိပ္ခန္းတြင္း အနည္းငယ္ ရွင္းလင္းရင္း၊မ်ိဳးညႊန္႕၏ ပစ္ၥည္းမ်ားကို ေနရာခ်သည္။ျပီးလွ်င္ အိပ္ယာျပင္ရန္ ျခင္ေထာင္၊ေခါင္းအုံးတုိ႕ကို ယူ၍ ဧည့္ခန္း သုိ႕ထြက္ခဲ့လုိက္သည္။တုိးညႊန္႕ကိုျမင္ေတာ့
အေမက “ဟဲ့သားရဲ႕ ေဆာင္းတြင္းၾကီး ဧည့္ခန္းထဲ ထြက္အိပ္မလုိ႕လား” ဟုဆုိသည္။
“ကၽြန္ေတာ္က အိ္ပ္ႏုိင္တယ္ အေမ၊အေမ့သားက ပူလုိ႕အိပ္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ဟုိမွာ သူက ေလေအးေပးစက္နဲ႕ ေနခဲ့ရမွာ။”
တုိးညႊန္႕ အိပ္ယာျပင္ေနစဥ္မွာပင္ အေဖႏွင့္ မ်ိဳးညႊန္႕ုတုိ႕ ထြက္လာၾကသည္။အေဖကလည္း
     “ေဆာင္းတြင္းပဲကြာ ညဘက္ေတာ့ သိပ္မပူပါဘူး၊အခန္းထဲမွာ မအိပ္ၾကဘူးလား”ဟု ဆုိျပန္သည္။ဒီေတာ့မွ မ်ိဳးညႊန္႕က “ေအး ဟုတ္သားပဲ အဲကြန္း မရွိဘူးပဲ။အဲဒါမွ ျပႆနာ ငါက အဲကြန္း သိပ္မေအးရင္ေတာင္ မအိပ္တတ္ေတာ့ဘူးကြ”။ဟု ၀င္ေျပာသည္။
      မအိပ္တတ္လွ်င္လည္း မတတ္ႏုိင္ျပီ။တုိးညႊန္႕ ကေတာ့ ခင္းစရာ ရွိတာ ခင္းျပီး  ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ကုိ ဆြဲဖတ္ေနလိုက္သည္။အိမ္မွာက အိပ္ခန္း သုံးခန္း ရွိသည္။မီးဖုိေခ်ာင္ထဲမွာပင္ ထမင္းစားၾကသည္။ေခါင္းရင္းဘက္က အေဖႏွင့္အေမ့အခန္း။ခ်မ္းျငိမ္းႏွင့္ တုိးညႊန္႕တုိ႕ တစ္ခန္း အတူအိပ္ျပီး ၊ႏြယ္ႏြယ္ကို တစ္ခန္းေပးထားရသည္။အခန္းမ်ားကလည္း သိပ္မက်ယ္။အေဖႏွင့္အေမ့ အခန္းေရွ႕ မွာ ဘုရားစင္ႏွင့္ ဧည့္ခန္း။ႏြယ္ႏြယ္အခန္းက ေလ၀င္ေသးသည္။တုိးညႊန္႕တုိ႕ အခန္းက ေႏြဘက္ဆုိ အခန္းထဲမွာ မအိပ္ႏုိင္။ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ဧည့္ခန္းထြက္အိပ္ရသည္။အခု မ်ိဴးညႊန္႕ ေရာက္လာေတာ့ သုံးေယာက္၊ အိပ္ဖုိ႕ ဆန္႕သည့္တုိင္ေအာင္ ပူႏုိင္သည္။တုိးညႊန္႕လည္း အျပင္မွာပင္ မ်ိဳးညႊန္႕ႏွင့္ အတူအိပ္ေတာ့မည္။ခ်မ္းျငိမ္းကလည္း စာၾကည့္စားပြဲ ထုိင္ေနျပီ။ဒီေကာင္က စာအလြန္ေတာ္သည္။တုိးညႊန္႕ တုိ႕ေမာင္ႏွမမ်ားထဲတြင္ ဥာဏ္အေကာင္းဆုံးႏွင့္ စာ အၾကိဳးစားဆုံး ျဖစ္သည္။မနက္ဖန္ အလုပ္ဆင္းရမည့္ ႏြယ္ႏြယ္ကလည္း အခန္းထဲ၀င္ေနျပီ။အေဖႏွင့္ အေမက အေစာၾကီး အိပ္ယာ၀င္တတ္ၾကသည္။
        ဒီေတာ့လည္း တုိးညႊန္႕တစ္ေယာက္သာ မ်ိဳးညႊန္႕နား ရွိေနရျပန္သည္။ေဆာင္းညက မေအးသည့္တုိင္ မပူအုိက္ဟု တုိးညႊန္႔ထင္သည္၊ မ်ိဳးညႊန္႕ကေတာ့ ယပ္ေတာင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ႏွင့္။
   “မေလးရာသီဥတုနဲ႕ ရန္ကုန္ ရာသီဥတုက ဆင္တယ္လုိ႕ ေျပာၾကပါတယ္ကြာ၊မင္းက ဘယ္လုိျဖစ္လုိ႕ အတင္းအုိက္ေနရတာလဲ”။
    “မေလးရာသီဥတုက ပူေပမဲ့ စက္ရုံထဲမွာေရာ၊အိမ္မွာက အဲယားကြန္း အျပည့္သုံးထားတာကြ။ငါက အဲဒီႏွစ္ေနရာမွာပဲ ေနရတာမ်ားတာကုိး။ဟုိမွာ အျပင္ထြက္ရင္လည္း ငါက ပူတတ္ တာပါပဲကြာ။”
       ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ဖ်ာေပၚတြင္ ပက္လက္လွန္ေနၾကရင္း စကားဆက္ေျပာျဖစ္ၾကျပန္သည္။မ်ဳိးညႊန္႕က သူထြက္သြားစဥ္ က်န္ခဲ့သည့္ မိသား စား၀တ္ေနေရးကုိ စိတ္၀င္တစား ေမးေဖာ္ရသည္။ဆယ္တန္းကို တုိးညႊန္႕ႏွင့္မ်ိဳးညႊန္႕တုိ႕ အတူတူ ျဖစ္သြားၾကသည္၊မ်ိဳးညႊန္႕က ဆက္မတက္လုိေတာ့။က်ဴရွင္လခမ်ားကို အေၾကာင္းျပသည့္အတြက္ တုိးညႊန္႕ သုံးဘာသာ သာ က်ဴရွင္ယူျဖစ္သည္။ေထာက္ပံ့ေပးသည့္ ေဒၚၾကီးကို အားနာတာလည္း ပါသည္။ဒါေတာင္ ဆင္ေျခဖုံး ရပ္ကြက္က က်ဴရွင္လခမ်ားက ေစ်းသိပ္မၾကီး။ဆယ္တန္းေျဖျပီးသည္ႏွင့္ ဆုိင္ကယ္တစ္စင္း ငွားျပီး ၇/၈ လမ္းဆုံနားမွာ ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီဆြဲသည္။ေနာက္ေတာ့ ဆုိင္ကယ္ ပြဲစားပါ ၾကဳံရင္  ၾကဳံသလုိ လုပ္ျဖစ္သည္။တုိးညႊန္႕တုိ႕လုိ ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္မ်ားတြင္ ဆုိင္ကယ္က တြင္က်ယ္သည္။အဖမ္းအဆီးလည္း နည္းျပီး သြားေရးလာေရး အဆင္ေျပလွသျဖင့္ အႏ္ၱရာယ္ရွိေသာ္လည္း အသုံးျပဳေနၾကသည္။အေဖ့ပင္စင္ လခႏွင့္ တုိးညႊန္႕ ရွာလုိ႕ရသမွ်သည္ မိသားစု အိမ္စရိတ္။အလယ္တန္းေက်ာင္းသူ ႏြယ္ႏြယ္က ဘာက်ဴရွင္မွ မယူေသး။ႏြယ္ႏြယ္ ဆယ္တန္းေရာက္သည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေဒၚၾကီးအေထာက္အပံ့ မယူေတာ့ဘဲ တုိးညႊန္႕ရွာသည့္ ေငြျဖင့္ ေက်ာင္းထားႏုိင္ခဲ့သည္။
        ႏြယ္ႏြယ္ ဆယ္တန္းေျဖျပီးေတာ့ အထည္ခ်ဳပ္ စက္ရုံတစ္ခုတြင္ အလုပ္၀င္ လုပ္လုိ္က္ေသးသည္။ရသည့္လခႏွင့္ ၊သြားရ လာရစရိတ္၊၀တ္ရ စားရ စရိတ္တုိ႕ႏွင့္ မကာမိသျဖင့္ ႏွစ္လေလာက္လုပ္ျပီးထြက္လုိ္က္သည္။ေနာက္ေတာ့ ရိပ္သာက ေဒၚၾကီး မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ အဆက္အသြယ္ျဖင့္ မိန္းမစီး ကတီ္ၲပါ ဖိနပ္မ်ား သဲၾကိဳးကို ဆီးကြင့္ထိုးသည့္ အလုပ္ရသည္။အပ္ထည္မ်ားကို အိမ္ယူထုိးခြင့္ရသည့္အတြက္ အျပင္လည္း အျမဲထြက္ေနစရာမလုိ။ႏြယ္ႏြယ္ယူလာသည့္ ပုံေတာ္ဖိနပ္ အခ်ိဳ႕ကို အေမကပါ ဆီးကြင့္ ကူထိုးေပးသည္။အေမတုိ႕ ငယ္ငယ္က ေခတ္စားခဲ့ သည့္ ဖိနပ္ပုံမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေမက ႏြယ္ႏြယ္ထက္ ပိုျပီး မ်က္စိ အျမင္ရွိသည္။အေမ့လက္ရာမ်ားကို လူၾကိဳက္မ်ားၾကသည္။သားအမိႏွစ္ေယာက္ အိမ္တြင္း လက္မႈလုပ္ငန္း အေသးစားေလး ျဖစ္ကာ အဆင္ေျပေနသည္။အပို၀င္ေငြေလး ရလာေတာ့ ခ်မ္းျငိမ္းကို အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ ကပင္ က်ဴရွင္ ေကာင္းေကာင္းထားႏုိင္ခဲ့သည္။ခ်မ္းျငိမ္းကလည္း စာၾကိဳးစားသည္။က်ဴရွင္ဖုိးအျပင္ ေက်ာင္းမုန္႕ေတာင္ မေတာင္းတတ္သူ။သူ႕ေက်ာင္းစာ ကလြဲလွ်င္ မိသားစု အေရးလည္း စိတ္၀င္စားပုံမေပၚ။အငယ္ဆုံးျဖစ္ေန၍လည္း ပါပါလိမ့္မည္။
       မ်ိဳးညႊန္႕ပို႕ေပးသည့္ ပိုက္ဆံတုိ႕က အတုိးႏွင့္အရင္းေပါင္းျပီး အႏုိင္ႏုိင္ အေႂကြးဆပ္ေနရသည္။သတ္မွတ္ထားသည့္ ႏွစ္အတြင္း အိမ္ျပန္မေရြးႏုိင္ပါက အေပါင္ဆုံး ျဖစ္ေတာ့မည္။ဒီအိမ္ အေပါင္ဆုံးလွ်င္ ဘယ္နားသြားေနၾကမည္နည္း။ဒီအိမ္သည္ပင္ အေဖ့ပိုင္ မဟုတ္။အေဖ့လက္ထက္ပြား မဟုတ္။အဘုိးတုိ႕ ေပးခဲ့သည့္ အေမြျဖစ္သည္။အေဖက ဘာမွ ပူပင္စရာမလို အိမ္ေပၚတက္ေနရုံသာ။အေဖ့သားသမီး မ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ တုိးညႊန္႕တုိ႕ ေမာင္ႏွမမ်ားလည္း အလုိအေလ်ာက္ ေနခြင့္ရခဲ့ၾကသည္။အေဖ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း မေျပာလုိေတာ့။

အေမႏွင့္မရခင္ လူပ်ိဳဘ၀ ကပင္ အရက္ကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ျပီး ေသာက္သူ ျဖစ္သည္။ဒါေၾကာင့္ ေဒၚၾကီးက အေမႏွင့္ သေဘာတူသည္ကို ရေအာင္ ခိုးေျပးၾကသည္။ရ ျပီးသြားေတာ့လည္း ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိသျဖင့္ ေဒၚၾကီးက ပစ္မထားႏုိင္။အေဖက အလုိလို အိမ္ေပၚေရာက္ရေတာ့သည္။အေဖ မူးလာလွ်င္ ေသြးက ဆုိးခ်င္ေသးသည္။အထူးသျဖင့္ အေမ့ကို ရန္လုပ္တတ္သည္။အမ်ိဳးမ်ိဴးရစ္ျပီးမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလ့ရွိသည္။သူ႕ညီမ ဒုက္ၡမ်ားကို ျမင္ေတြ႕ေနရသည္မွာ စိတ္ဆင္းရဲသျဖင့္ ႏြယ္ႏြယ္ထြန္း သူငယ္တန္းတက္သည့္ ႏွစ္မွာပင္ အေမြဆုိင္အိမ္ကို ေပးပစ္ခဲ့ကာ ရိပ္သာတြင္ သြားေနေတာ့သည္။ခ်မ္းျငိမ္းေလး ငယ္စဥ္ကလည္း အေဖလုပ္လုိ႕ ေလျဖတ္သလုိ ျဖစ္သြားဖူးခဲ့သည္။အေဖမူးလာလွ်င္ ခ်မ္းျငိမ္းကို “ၾကီးလာလွ်င္ စစ္ဗိုလ္ၾကီး လုပ္မွာလား”ဟု ေမးေလ့ရွိသည္။ခ်မ္းျငိမ္းက ဘယ္ေတာ့မွ လုပ္မည္ဟု မေျဖ။အေမက ျပႆနာ မျဖစ္ေစခ်င္သည့္ သေဘာျဖင့္ “သားေလး ေျပာလုိက္ စစ္ဗိုလ္ၾကီးလုပ္မွာလုိ႕” ဟုသင္ေပးေသာ္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာ။အရုိက္ပဲ ခံသည္။
       ေဆာင္းတစ္ညတြင္ ထုိသို႕ အရုိက္ခံရျပီး ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္တြင္ ခ်မ္းျငိမ္းတစ္ေယာက္ လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့။လူၾကီးမ်ား ေလျဖတ္သလုိမ်ိဳး ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။ျမန္မာေဆးျဖင့္ မနည္းကုထားရသည္။ညေနေရာက္ေတာ့ မ်ိဳးညႊန္႕ႏွင့္တုိးညႊန္႕တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ အေဖႏွင့္အျပိဳင္ ေသာင္းက်န္းေပးလုိက္ၾကသည္။မ်ိဳးညႊန္႕ ဦးေဆာင္သည္၊တုိးညႊန္႕က ေနာက္လုိက္ လုပ္ေပးရုံသာ။အဲသည့္ေနာက္ပုိင္းေတာ့ အေမ့ကိုေတာင္ သိပ္မရစ္ေတာ့။သားေတြ အရြယ္ေရာက္လာ၍ ျဖဳံသြားတာ ျဖစ္ႏုိင္သည္။အေဖကို သည္လုိဆက္ဆံရသည္မွာ ငရဲေတာ့ၾကီးသည္။ဒါေပမဲ့မတတ္ႏုိင္။အေဖ့ဘ၀တြင္ ဘာကုိမွ ပူပင္သည္ကို မေတြ႕ဖူးခဲ့။ကံေကာင္းသည္ဟု ဆုိရမည္။ပင္စင္ယူျပီးေတာ့လည္း ေအးခ်မ္းသက္သာစြာ အျပင္၀ပ္ေရွာ့တစ္ခုတြင္ သူ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ တစ္ေနကုန္နီးပါး ေနသည္။ညေနေရာက္လွ်င္ ေရခ်ိန္ကိုက္ျပီး ျပန္လာသည္။မ်ိဳးညႊန္႕ မရွိေတာ့ေသာ္လည္း အရင္ကလိုေတာ့ ျပႆနာမရွာေတာ့။ႏြယ္ႏြယ္ အေ၀းသင္ဆက္တက္ျပီး ဘြဲ႕ရသည့္ ႏွစ္မွာပင္ ကတ္ၲီပါ ဖိနပ္ ဆီးကြင္းထုိးသည့္ လုပ္ငန္းကို ဗီယက္နာမ္ ႏုိင္ငံက စိတ္၀င္စားလာကာ ျမန္မာ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းျပီး ဖိနပ္ စက္ရုံ ဖက္စပ္ တည္ေထာင္ၾကသည္။ျမန္မာ အလုပ္သမားမ်ားကို ေခၚယူသည္။အိမ္ကို အထည္ေပးလုိက္သည့္ လုပ္ငန္း မရွိေတာ့။ႏြယ္ႏြယ္တုိ႕ သားအမိကိုေတာ့ စက္ရုံတြင္ အလုပ္လာဆင္းဖုိ႕ ေခၚၾကပါသည္။စက္ရုံတည္ေနရာက အိမ္ႏွင့္ေ၀းျပီး၊ေပးသည့္ လခႏွင့္ အဆင္မေျပႏုိင္သျဖင့္ ႏြယ္ႏြယ္တုိ႕ အိမ္တြင္းမႈ လုပ္ငန္းေလး ရပ္ဆုိင္းသြားခဲ့ရသည္။ႏြယ္ႏြယ္ကို ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းတက္ခုိင္းျပီး သင္တန္းျပီးစမွာပင္ ကားပစ္ၥည္း အေရာင္းဆုိင္ၾကီးတစ္ခုမွ အလုပ္ေခၚသည္ႏွင့္ ၀င္လုပ္ခုိင္းလုိက္သည္။ေရာင္းရသည့္ ကားပစ္ၥည္းစာရင္းမ်ားကို ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ စာရင္းသြင္းရသည့္ အလုပ္ျဖစ္သည္။ေပးသည့္ လခကလည္း မဆုိ၊သင္ထားသည့္ ကြန္ပ်ဴတာ ပညာလည္း အသုံးခ်ျပီးသားျဖစ္သြားသည္။အဓိက အိမ္ႏွင့္မေ၀းသည့္အတြက္ လမ္းစရိတ္ သက္သာသည္။
       တုိးညႊန္႕ ရွင္းျပသံကို နားေထာင္ကာ အင္း လုိက္ေနသည့္ မ်ိဳးညႊန္႕ အသံတုိ႕ တျဖည္းျဖည္း က်ဲသြားသည္။ေဆာင္းညည့္က နက္လာသည့္အတြက္ အနည္းငယ္ အေအးပုိလာျပီ။ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကား လက္ညွပ္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ မ်ိဳးညႊန္႕ဟန္က ငယ္စဥ္ကအတုိင္း။ေစာင္ပါးပါးတစ္ထည္ လွမ္း ျခဳံေပးလုိက္ကာ တုိးညႊန္႕လည္း တစ္ဖက္လွည့္ျပီး  အိပ္လုိက္ေတာ့သည္။
                                ( ၄ )
        မ်ိဳးညႊန္႕ ႏုိးလာေတာ့ အနားတြင္ တုိးညႊန္႕ မရွိေတာ့။တစ္အိမ္လုံးလည္း တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ခ်မ္းျငိမ္းက ေက်ာင္းသြားျပီး၊ႏြယ္ႏြယ္ အလုပ္သြားျပီထင္သည္။ေဆာင္းမနက္ခင္းက ေနလို႕ေကာင္းရုံ ေအးေနသည္။ျပန္အိပ္အုံးမည္ဟု စိတ္ကူး ျပီးမွ မီးဖုိထဲမွ ဟင္းနံ႕က ပ်ံလြင့္လာသည္။မ်ိဳးညႊန္႕တုိ႕ ငယ္စဥ္ကတည္းက မနက္စာကို အေမက ထမင္းေကၽြးေလ့ရွိသည္။ညဘက္ ထမင္းမက်န္လွ်င္ပင္ ထမင္းၾကမ္းျဖစ္ေအာင္ ညကတည္းက ခ်က္ထားေလ့ရွိသည္။ဟင္းက်န္မ်ားကို ေရာေႏြးျပီး ပဲျပဳတ္ႏွင့္  ထမင္းနယ္က ေကၽြးေလ့ရွိသည္။တစ္ခါတစ္ရံ အေၾကာ္၊ငပိရည္ေဖ်ာ္တို႕ျဖင့္လည္း ေကၽြးတတ္ေသးသည္။မနက္မုိးလင္း လွ်င္ ထမင္းစားတတ္သည့္ အက်င့္က မေလးရွား ေရာက္ေတာ့ အေတာ္ ေဖ်ာက္ယူရသည္။မနက္ ထမင္းမစားရလွ်င္ ရင္ပူ သလုိုလုိႏွင့္ ဘာစား စား ဗုိက္မ၀သလုိ ျဖစ္ေနတတ္သည္။အခုေတာ့လည္း ေခါက္ဆြဲေျခာက္ႏွင့္ ေပါင္မုန္႕တုိ႕က မနက္စာ အျဖစ္ အကၽြမ္း၀င္ေနၾကျပီ။ေျခရင္းဘက္က ျခင္ေထာင္ၾကိဳး ႏွစ္စကုိ တုိးညႊန္႕ ျဖဳတ္ခဲ့ပုံရသည္။သူတုိ႕ အလုပ္သြားၾကဖုိ႕ အ၀င္အထြက္ အေပါက္ ကို ျခင္ေထာင္ၾကိဳးမ်ားက ပိတ္ေနသည္။က်န္ေန သည့္ ေခါင္းရင္းဘက္မွ ၾကိဳးႏွစ္စကုိ ဆြဲျဖဳတ္ျပီး၊ေခါင္းအုံး၊ေစာင္ပုံတုိ႕ႏွင့္ ေရာကာ အေမတုိ႕ အခန္း နံရံေဘး တြန္းကပ္ခဲ့လုိက္သည္။ျပီးေနာက္ မ်က္ႏွာသစ္ရန္ ျခံထဲသို႕ ဆင္းခဲ့လုိက္သည္။
        အုတ္ကန္ေဘး ေရာက္မွ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ရန္ သတိရသည္။သည္ေတာ့မွ အရင္က အတုိင္း လုပ္ဖုိ႕ သတိျပန္ရလာသည္။မ်ိဳးညႊန္႕တုိ႕ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္က မ်က္ႏွာသစ္ကန္ တြင္ ေမးေစ့ကို ဆပ္ျပာသုတ္ျပီးအိမ္ေပၚ ျပန္တက္ေလ့ရွိသည္။အိမ္ေရွ႕ ကၽြန္း မွန္ဘီဒုိၾကီးေရွ႕တြင္ ရပ္ကာ မွန္ၾကည့္ျပီး မုတ္ဆိတ္ရိတ္ၾကသည္။ျပီးမွ ျပန္ဆင္းလာျပီး မ်က္ႏွာသစ္ေလ့ရွိသည္။အေဖကေတာ့ ဟုိးေခတ္ မတ္ေစ့ေလး ႏွစ္ေစ့ကို လက္တြင္ ကိုင္ကာ ႏွဳတ္ေလ့ရွိသည္။အေဖ   မုတ္ဆိတ္ရိတ္သည္ကို ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ဘူးခဲ့။မ်ိဳးညႊန္႕ အိမ္ေပၚျပန္တက္လာေတာ့မွ သတိထားမိသည္ ကၽြန္းဘီဒိုၾကီးကို မေတြ႕ေတာ့။မေန႕ကေတာ့ အမွတ္တမဲ့ ျဖစ္ေနသည္၊ေမးေစ့တြင္ ဆပ္ျပာမ်ား တန္းလန္းႏွင့္ အေမ့ကုိ ေအာ္ေမးေနမိသည္။
  “အေမ ဒီနားက ကၽြန္းဘီဒိုၾကီး ဘယ္ေရာက္သြားလဲဗ်”
 “မင္း အေဖ ေရာင္းစားလုိက္ျပီေလ မရွိေတာ့ဘူး”။ အေမ့ျပန္ေျဖသံကို သာ ၾကားရျပီး လူက ထြက္မလာ။
မ်ိဳးညြန္႕ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲထိ ၀င္လုိက္သြားသည္။
“ဘာျဖစ္လုိ႕ ေရာင္းစားရတာလဲ အေမ။အေမကေရာ အေဖ ေရာင္းစားတာကို ဘာမွ မေျပာဘူးလား။တုိးညႊန္႕ေရာပဲ”
     “သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္  ကရုိင္းသဖို႕ အပ္ခုိင္းထားတဲ့ စက္ပစ္ၥည္းတစ္ခု မင္း အေဖေၾကာင့္ ေပ်ာက္သြားလုိ႕တဲ့၊ပစ္ၥည္းက တန္ဖုိးၾကီးတယ္ေျပာတယ္။မူးျပီး ဘယ္ေနရာမွ ခ်ခဲ့မိမွန္း မသိေတာ့ဘူးတဲ့။အဲဒါ ျပန္ေလွ်ာ္ေပးရမွာ။ဘာနဲ႕ ေလွ်ာ္မွာလဲ။အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းက အိမ္ကို လာလည္ ကတည္းက ကၽြန္းဘီဒုိၾကီးကို သေဘာက်လုိ႕ ေရာင္းပါလားလုိ႕ ေျပာ ေျပာေနတာ။အေမက မေရာင္းပါဘူူး မိဘပိုင္ အေမြပါလုိ႕ ေျပာလုိက္တာ။ေနာက္ႏွစ္လ ေလာက္ေနေတာ့ အဲဒီလုိ ျဖစ္သြားတာပဲ။တုိးညႊန္႕ ကေတာ့ ဒါ ေသြးရုိး သားရုိး မဟုတ္ႏုိင္ဘူးလို႕ ေျပာေနတယ္။
 “အေမတုိ႕ ဒီအတုိင္း ျပီးသြားၾကတာလား” ေမးရင္းကပင္ မ်ိဳးညႊန္႕ စိတ္တုိလာသည္။
 “မင္းအေဖ အိမ္ေထာင္ဦးစီးပဲ သိရမွာေပါ့၊ပိုက္ဆံေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ထပ္ေပးတယ္ ထင္တာပဲ”။
 “ဒီ ကၽြန္းဘီဒိုၾကီးက ဘိုးဘြားပိုင္ ပစ္ၥည္း အေမ၊ကၽြန္ေတာ္တုိ႕နဲ႕လည္း ဆုိင္တယ္။ေဒၚၾကီးနဲ႕လည္း ဆုိင္တယ္။အေဖ့သေဘာတစ္ခုတည္းနဲ႕ လုပ္လုိ႕ မရဘူးေလ။ေဒၚၾကီးေရာ ဘာေျပာလဲ”။
 “မင္း ေဒၚၾကီးလည္း ေရာင္းျပီးမွ သိရတာေလ၊စိတ္ဆုိးရုံ အျပင္ ဘာလုပ္ႏုိင္မွာလဲ၊ဒီလုိပဲ ျပီးသြားတာပါပဲ”။
       မ်ိဳးညႊန္႕တစ္ေယာက္ မေက်မခ်မ္းျဖင့္ အိမ္ေပၚမွ ျပန္ဆင္းခဲ့လုိက္သည္။မုတ္ဆိတ္ကိုလည္း လက္ျဖင့္ စမ္းရင္း ရိတ္လုိက္သည္။တစ္လက္စတည္း ေရပါခ်ိဳးမည္ဟု စိတ္ကူးကာ ေရကန္ေဘး အ၀တ္တန္းမွ ပုဆုိးတစ္ထည္ကို လွမ္းဆြဲလုိက္သည္။ကန္ထဲတြင္ ေရအျပည့္ ျဖစ္ေနသည္၊တုိးညႊန္႕ အျပင္မသြားခင္ ေရငင္ထည့္ခဲ့သည္ ထင္သည္။ထုိစဥ္မွာပင္ ျခံေထာင့္က မခ်စ္စု သရက္ပင္ၾကီးတြင္ ႁပြတ္ေနေအာင္ သီးေနသည့္ သရက္ကင္းတုိ႕ကို ေတြ႕လုိက္ရသည္။စိတ္တုိ႕ ၾကည္လင္ေပါ့ပါးသြားသည္။ငယ္ဘ၀က ပုံရိပ္ေလးေတြ ျပန္ျမင္ေယာင္လာသည္။မ်ိဳးညႊန္႕ တုိ႕ ျခံထဲတြင္ ေနာက္ဘက္ ျခံေထာင့္ ၌ မခ်စ္စု သရက္ပင္ၾကီး ႏွစ္ပင္က တစ္ေထာင့္စီမွာ ရွိေနသည္။ေရွ႕ဘက္တြင္ တစ္ဖက္ေထာင့္မွာက မႏ္ၲေလး ရင္ကြဲ သရက္ပင္ႏွင့္ အျခားေထာင့္တြင္ ေရတြင္း တစ္တြင္း။မ်ိဳးညႊန္႕တုိ႕ ငယ္စဥ္ကပင္ ေရကို ငင္ျပီး ခ်ိဳးခဲ့ၾကသည္။အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ေဒၚၾကီးက ေရတြင္းတြင္ စက္သီးတပ္ေပးသည္။သည္ တြင္းေရက ေအးျပီး အလြန္ခ်ိဳသည္။အဘိုးလက္ထက္ ကတည္းက တူးခဲ့သည္ဟု ဆုိသည္။ေႏြခါဆုိ ေအးေနျပီး၊ ေဆာင္းတြင္းတြင္ ေႏြးေနတတ္သည့္ သည္တြင္းေရကုိ ငင္ဖုိ႕ မ်ိဳးညြန္႕ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္တုန္းကမွ မပ်င္းခဲ့ၾက။အျခားရပ္ကြက္မ်ားႏွင့္ အိိမ္မ်ားတြင္ ေႏြအခါ ေရခန္းခ်ိန္၌ မ်ိဳးညႊန္႕တုိ႕ တြင္းေရသည္ ခန္းဖို႕ မဆိုထားႏွင့္ ေလွ်ာ့ပင္ မေလွ်ာ့တတ္။
        ေရကို တဗြမ္းဗြမ္း ခပ္ခ်ိဳးရင္း  ေနာက္ေဖး ေရကျပင္တြင္ ပန္းကန္ ေဆးေနသည့္ အေမ့ကို လွမ္းေျပာေနမိသည္။
  “အေမေရ ဒီႏွစ္ေႏြေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သရက္သီးစိမ္းကို ငံျပာရည္နဲ႕ စားရျပီဗ်။ဟုိမွာက သရက္သီး အမွည့္ေတြပဲ ရွိတယ္။သူတုိ႕ဆီက သရက္သီးေတြ ဘယ္ေလာက္ ခ်ိဳခ်ိဳ၊ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မခ်စ္စု သရက္သီးပဲၾကိဳက္တယ္။အစိမ္းမွာလည္း စားလုိ႕ေကာင္းတယ္။မွည့္ရင္လည္း ခ်ိဳတယ္ေနာ္”။
   “မခ်စ္စု ကေတာ့ ဒီႏွစ္ မရေတာ့ဘူး သားေရ။မင္းအေဖက အပင္ကို ပုတ္ျပတ္ ေရာင္းထားျပီးသား။ေနာင္ႏွစ္မွ စားေတာ့” အေမ လွမ္းေျပာလုိက္သံကုိ ေရသံတုိ႕ျဖင့္ မ်ိဳးညႊန္႕တစ္ေယာက္ မသဲကြဲ။
“အေမ ဘာေျပာလုိက္တာလဲ၊ဘာလုိ႕ စားလုိ႕မရမွာလဲ သရက္ကင္းေတြ ဒီေလာက္ အမ်ားၾကီးကို၊ႏွင္းခါးရုိက္တယ္ပဲ ထားလုိက္အုံး၊အမ်ားၾကီး က်န္အုံးမွာပါ။ဒီပင္က ႏွစ္တုိင္း အမ်ားၾကီး သီးေနၾကပဲ”။
 “မဟုတ္ဘူးေဟ့ ႏွစ္ပင္စလုံးကို မင့္ အေဖ ပုတ္ျပတ္ ေရာင္းထားျပီးသား”။
မ်ိဳးညႊန္႕ တစ္ကုိယ္လုံး ရွိန္းကနဲ ခံစားလုိက္ရသည္။အေဖ တစ္ဆိတ္ လြန္ လြန္းျပီ။
 “ရင္ကြဲေတာ့ မေရာင္းပဲ  ဘာလုိ႕ မခ်စ္စုၾကီးပဲ ႏွစ္ပင္စလုံး ေရာင္းထားရတာလဲ အေမရ”
   “၀ယ္တဲ့သူက မင္း ရင္ကြဲ အပင္ကို မွ မၾကိဳက္တာ၊”
 “မသိဘူးဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ခူးစားမွာပဲ၊၀ယ္ထားတဲ့သူကလည္း လာၾကည့္ႏုိင္တာမွ မဟုတ္တာ”။
မ်ိဳးညႊန္႕တစ္ေယာက္ ငယ္စိတ္ေပါက္ကာ တစ္ကယ္ပင္ ခူးစားဖုိ႕ ဆုံးျဖတ္ထားလုိက္သည္။
  “ဟဲ့ အဲဒီလုိ လုပ္လုိ႕ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။သူတုိ႕က ပိုက္ဆံကို ၾကိဳေပးထားၾကတာ၊မလုပ္ေကာင္းပါဘူးကြယ္။သူတုိ႕ မျမင္တာနဲ႕ပဲ ခူးစားစရာလား။ ကိုယ့္အပင္နဲ႕ ကိုယ္ ခိုးစားရမဲ့အျဖစ္မ်ိဳး။”
 “အဲဒီလို ခိုးစားရေအာင္ အေဖ လုပ္ခဲ့တာေလ အေမရဲ႕။တစ္ကယ္တည္းဗ်ာ။တစ္အိမ္လုံး ျဖစ္ခ်င္တုိင္းကို ျဖစ္လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္မရွိတဲ့ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္အတြင္း အိမ္ေပၚက ကၽြန္းဘီဒုိၾကီးလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ျခံထဲက သရက္ပင္လည္း အပင္ပဲ ပိုင္ေတာ့တယ္။သီးသမွ် သူမ်ားေရာင္းျပီးသားတဲ့၊ဟုိေကာင္ တုိးညႊန္႕ကေရာ ဘာလုပ္ေနလဲ။နည္းနည္းပါးပါး ကာကြယ္ရေကာင္းမွန္း မသိဘူးလား။”
ေနာက္ဆုံးတြင္ မ်ိဳးညႊန္႕ ေဒါသတုိ႕က တုိးညႊန္႕အေပၚသို႕ ပုံက်သြားေတာ့သည္။သန္သန္မာမာ လူငယ္တစ္ေယာက္လုံး အိမ္မွာ ရွိေနပါရက္  အိမ္ရွိပစ္ၥည္းမ်ား တစ္စတစ္စ ေလ်ာ့ပါးကုန္ရသည္ကို မေက်နပ္ႏုိင္။မ်ိဳးညႊန္႕တစ္ေယာက္တည္း တစ္ေန႕ခင္းလုံး ဧည့္ခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ဟိုလွိမ့္ ဒီလွိမ့္ႏွင့္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲလွသည္။ညေနေစာင္းေတာ့ တုိးညႊန္႕ ျပန္လာသည္ထိ မေစာင့္ေတာ့ဘဲ မေန႕က ေသာက္ခဲ့သည့္ ဆုိင္ကို တစ္ေယာက္တည္း ထြက္ခဲ့လုိက္သည္။မ်ိဳးညႊန္႕ ဒီျပန္ေရာက္ျပီး ဘာလုပ္ရမည္ကို မစဥ္းစားတတ္ေသး၊ေတာ္ရုံတန္ရုံ အလုပ္လည္း လုပ္ႏုိင္မည္မထင္။ႏုိင္ငံျခားသို႕ တစ္ခါ ျပန္ထြက္ျပီး အလုပ္လုပ္ဖုိ႕ဆိုတာလည္း မလြယ္ေတာ့။အလုိလုိမွ ကုိယ့္ဘာသာ စိတ္တုိင္းမက် ျဖစ္ေနရခ်ိန္တြင္ အိမ္အေျခအေနတုိ႕က မ်ိဳးညႊန္႕စိတ္ကို ေပါက္ကြဲေစသည္။အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တုိးညႊန္႕က ျပန္ေရာက္ျပီး ညေနစာပင္ စားႏွင့္ေနျပီ။
      “မိသားစုဆုိတာ စုံစုံညီညီ ထမင္းစားေစာင့္ရတယ္ကြ၊တုိးညႊန္႕ရ အေဖလည္း ျပန္မလာေသးဘူး။မင္းက စားႏွင့္ေနျပီလား။” ရန္စကားဆုိရင္း မ်ိဳးညႊန္႕ မီးဖုိခန္းထဲ ၀င္လုိက္သည္။
    ”မေစာင့္ႏုိင္ဘူးေဟ့ ငါက အလုပ္လုပ္ေနရတာ။ဒီေန႕ ေန႕လယ္စာ မစားလုိက္ရဘူး။ဆုိင္ကယ္တစ္စီး ၀ယ္လက္ရွိတုန္း လုိက္ျပေပးေနရလုိ႕။ညက်ရင္လည္း အုိဗာတုိင္က်တဲ့ ဟုိဘက္လမ္းက အန္တီၾကီးကို ဖယ္ရီဂိတ္မွာ သြားၾကိဳေပးရအုံးမွာ။”တုိးညႊန္႕ကလည္း မခံ ခြန္းတုံ႕ျပန္သည္။
ခပ္ေထြေထြျဖစ္ေနသည့္ မ်ိဳးညႊန္႕ အနာေပၚ တုတ္က်သလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။
 “ေဟ့ ေကာင္ မင္းဘာေျပာတာလဲ။မင္းက အလုပ္လုပ္ေနတာ ဆုိေတာ့ ငါက ထုိင္စားေနသလုိ။သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ ကၽြန္သြားခံျပီး အလုပ္လုပ္ခဲ့ရတာပါ။ျပန္ေရာက္တာမွ ႏွစ္ရက္ မျပည့္ေသးဘူး မင္းက ဒီစကားေျပာတယ္ေပါ့။မိသားစု ဒုက္ၡေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ အနစ္နာခံျပီး ထြက္သြားခဲ့ရတာ ဘယ္သူလဲကြ။ေျပာပါအုံး၊အိမ္မွာ မိသားစုနဲ႕ ေႏြးေႏြး ေထြးေထြး က်န္ခဲ့ရျပီး မိသားစုပုိင္ ပစ္ၥည္းေတြကိုေတာင္ မေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္တဲ့ ေကာင္ကမ်ား”။
 တုိးညႊန္႕တစ္ေယာက္ စားလက္စ ထမင္းပန္ကန္ ခ်ထားျပီးလက္ေဆးကာ မ်ိဳးညႊန္႕ကို မီးဖုိထဲမွ ဆြဲထုတ္လာသည္။
     “လာပါ ထုိင္ပါအုံးကြ၊မင္း ခုနက ဘာေျပာလုိက္တယ္။မိသားစု ဒုက္ၡေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ အနစ္နာခံျပီး ထြက္သြားခဲ့ရတာ ဟုတ္လား။ဘာေတြမ်ား အနစ္နာခံခဲ့လုိ႕လဲ။မေျပာေတာ့ဘူးလုိ႕ ဆုံးျဖတ္ထားတာ မင္းက အရင္ စေျပာေတာ့ ေျပာရတာေပါ့ကြာ၊နားေထာင္။မင္းသြားရဖုိ႕ အိမ္ေပါင္ေပးလုိက္ရတယ္။ေလးလေလာက္ထိ မင္း ေငြျပန္ မပုိ႕ႏုိင္ခဲ့ဘူး။မင္း မပို႕ႏုိင္ေပမဲ့ အတုိးေတြက မေပးဘဲ ေနလုိ႕ မရဘူး။အတုိးမေပးႏုိင္ရင္ အတုိးေပၚ အတုိးဆင့္ျပီး အရင္းကပါ မ်ားသြားေရာ။ဒီေတာ့ အေမ၊ငါနဲ႕ႏြယ္ႏြယ္ ျဖစ္ေအာင္ အတုိးဆပ္ေပးေနရတယ္။မင္းပို႕လာတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ အတုိးနဲ႕အရင္း မွ်ဆပ္ေပးတယ္။ေနာက္ဆုံးေတာ့ အိမ္ျပန္ေရြးႏုိင္ခဲ့တယ္။အေမကေတာ့ မင္းစိတ္ေပါ့ ပါေစေတာ့ဆုိျပီး အိမ္ျပန္ေရြး ျပီးတာကို ေျပာျပလိုက္တယ္။အဲဒီေနာက္ မင္းေငြ ဆက္ပုိ႕ေသးလား။ငါးလ၊ေျခာက္လ မွ တစ္ၾကိမ္ မျဖစ္စေလာက္ ေငြေလး ပုိ႕ေပးတယ္။အစကတည္းက မင္းမသြားခဲ့ရင္ ဒီအိမ္ကို ေပါင္စရာမလုိဘူး၊ဒါဆုိ ျပန္ေရြးစရာလည္း မလုိေတာ့ဘူးေပါ့။မင္းေၾကာင့္ေပါင္လုိက္ရတဲ့ အိမ္ကို မင္းျပန္ေရြးရတာ မိသားစု အတြက္တဲ့လား။ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။မင္း ျပည္ပသြား အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ငါတုိ႕က ဒီမွာ အခန္႕သား ထုိင္စားေနရတယ္ ထင္လုိ႕လား။မင္းကမွ အဆင့္ျမင့္တဲ့ လူေနမႈ အဆင့္အတန္းတစ္ခုနဲ႕ ေနရေသးတယ္။ငါတုိ႕က ဒီမွာ အေဖႏွိပ္စက္တဲ့ ဒဏ္ပါ ခံေနရတာကြ။အိမ္က ပစ္ၥည္းေတြကို မင္းတစ္ေယာက္တည္း ႏွေျမာေနတယ္ မထင္နဲ႕။ငါတုိ႕ ေမာင္ႏွမေတြလည္း ႏွေျမာတာပဲ။သူက အေဖကြ။ဒါေတာင္ ေဒၚၾကီး ၀င္ပါ ေနလို႕ ဒီေလာက္က်န္တာ။ေဒၚၾကီးလည္း အသက္ၾကီးလွျပီ  ဘယ္ေလာက္  တားေပးႏုိင္၊လုပ္ေပး ႏုိင္ေတာ့မွာလဲ”။
      တစ္ဆက္တည္း ေျပာခ်လုိက္ျပီး တုိးညႊန္႕ ျငိမ္ေနလုိက္ေတာ့သည္။သူ႕ဘာသာ ဆက္ေတြးေစေတာ့
   ထုိအခ်ိန္ အေဖလည္း အိမ္ျပန္ေရာက္လာသည္။မ်ိဳးညႊန္႕က မေက်နပ္သံႏွင့္ အေဖ့ကို လွမ္းေမးလုိက္သည္။
“အေဖ ဘာျဖစ္လုိ႕ မခ်စ္စု သရက္သီးေတြကို ပုတ္ျပတ္ ေရာင္းစားလုိက္ရတာလဲ”။
ခပ္ေထြေထြျဖစ္လာသည့္ အေဖက
 “ျခံစည္းခတ္ဖုိ႕ေလ မင္းမျမင္ဘူးလား ျခံစည္းရုိး အသစ္ခတ္ထားတာ။အိမ္တစ္အိမ္မွ လုံျခဳံေရးကလည္း အေရးၾကီးတယ္ေလကြာ”။
“ဒါဆုိ ကၽြန္းဘီဒုိၾကီး ေရာင္းစားတာက်ေတာ့ေရာ”
“အဲဒါလည္း လုိအပ္လုိ႕ေပါ့ကြာ”
 ေျပာျပီး မီးဖုိခန္းထဲ ၀င္သြားေတာ့သည္။
                                ( ၅ )
       သည္ေန႕ ႏြယ္ႏြယ္ထြန္း အလုပ္နားရက္ ျဖစ္သည္။ဆုိင္ကေတာ့ ပိတ္ရက္မရွိ။အလုပ္သမားမ်ားက တစ္ပတ္ တစ္ရက္ နားခြင့္ ရသည္။လူငယ့္အလင္းေရာင္ ပရဟိတ အဖြဲ႕ႏွင့္ တြံေတးျမိဳ႕သုိ႕ လုိက္သြားမည္။ႏြယ္ႏြယ္ က ထုိအဖြဲ႕၀င္ တစ္ဦးျဖစ္သည္။အလုပ္ အားသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ပါ၀င္ကူညီျဖစ္သည္။သြားမည့္ အခ်ိန္က ေန႕လည္မွ ျဖစ္သည္။အေမ့ကို မီးဖုိေခ်ာင္ ၀င္ကူရင္း သားအမိႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနၾကသည္။အေမက မေန႕ညက ကိုၾကီး၊ကိုေလးႏွင့္ အေဖတုိ႕၏ သုံးပြင့္ဆုိင္ ေဆြးေႏြးပြဲအေၾကာင္း ေျပာျပေနသည္။ကိုၾကီး မ်ိဳးညႊန္႕ႏွင့္ ႏြယ္ႏြယ္  တုိ႕ စကား ေအးေအးေဆးေဆး မေျပာရေသး။ကိုယ့္ အလုပ္သြားခ်ိန္တြင္ သူက မႏုိ္းေသး။ဒီေန႕ အလုပ္နားမည္ ျဖစ္ သျဖင့္ စာရင္းမ်ားကို တစ္ျဖတ္ ခ်ဳပ္ေပးခဲ့ရသည္။ထုိ႕ေၾကာင့္ မေန႕ညေနက အိမ္ျပန္ေနာက္က်သည္။အျဖစ္အပ်က္တုိ႕ကို ခ်မ္းျငိမ္းကေတာ့ အတုိခ်ဳံး ေျပာျပထားသည္။ ႏြယ္ႏြယ္ကေတာ့ ဘယ္သူ႕မွ အျပစ္မတင္လုိေတာ့။ျပီးခဲ့တာေတြ ျပီးခဲ့ျပီ။ေရွ႕ေလွ်ာက္ အဆင္ေျပဖုိ႕ပဲလုိသည္။ကိုၾကီးမ်ိဳးညႊန္႕ကိုလည္း အလုပ္ တစ္ခုခု လုပ္ေစခ်င္သည္။ယခင္ကထက္ စာလွ်င္ အခုဆုိ အနည္းငယ္ အဆင္ေျပလာျပီဟု ေျပာႏုိင္ျပီ။ေနစရာ အိမ္ပိုင္ေလးရွိသည္။ေန႕စဥ္ စားဖုိ႕ အဆင္ေျပသည္။ခ်မ္းျငိမ္း က်ဴရွင္လခလည္း ေပးႏုိင္ေနျပီ။ေဒၚၾကီး အကူအညီပင္ မယူရေတာ့။တစ္ခုပဲ ရွိသည္ ခ်မ္းျငိမ္းက စာေတာ္သည္  ဆယ္တန္းေအာင္မွတ္ေကာင္းျပီး လုိင္းေကာင္းေကာင္း တက္ခြင့္ရခဲ့လွ်င္ ထားႏုိင္ဖုိ႕ စဥ္းစားရမည္။
        ႏြယ္ႏြယ္တုိ႕သားအမိ စကားမဆုံးခင္ ကိုၾကီးမ်ိဳးညႊန္႕ ၀င္လာသည္။
       “မိႏြယ္ ဒီေန႕ အလုပ္မသြားရဘူးလား”
   “ဟုတ္တယ္ ကိုၾကီး ပရဟိတ အဖြဲ႕နဲ႕ တြံေတး လုိက္သြားမလုိ႕ အဲဒီက အျပန္ အမိႈက္၀င္ေကာက္ၾကမယ္။”
   “ဘာရယ္ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးပါဘူး၊ဘယ္မွာ အမႈိက္၀င္ေကာက္ၾကမွာလဲ။”
    “ကိုၾကီးကလည္း ႏြယ္တုိ႕ လူငယ့္ အလင္းေရာင္ အဖြဲ႕က တစ္ပစ္ျခားစီ ရန္ကုန္ျမိဳ႕လယ္ေခါင္ လူစည္ကားတဲ့ မီးပြိဳင့္ေတြနားမွာ အမိႈက္လုိက္ေကာက္ၾကတယ္။တူညီ၀တ္စုံေတြ ၀တ္ျပီးေတာ့ေပါ့”။
   “နင္တုိ႕ကို ဘယ္သူက လုပ္ခုိင္းတာလဲ”။
   “အုိ ဘယ္သူမွ မလုပ္ခုိင္းပါဘူး။ကိုယ့္အသိစိတ္နဲ႕ ကိုယ္ လုပ္ၾကတာေပါ့”။
   “ရယ္ရတယ္ မိႏြယ္။နင္က အိမ္က အမိႈက္ေတြက်ေတာ့ အလြယ္တကူ အိမ္ေရွ႕ ေျမာင္းထဲ ပစ္ခ်ေနျပီးေတာ့ ျမိဳ႕လယ္ေခါင္က အမိႈက္ေတာ့ သြားေကာက္ေပးတယ္ ဟတ္လား”။
  “ကိုၾကီးကလည္း အဲဒီေျမာင္းက မုိးတြင္းဆုိ ေရစီးေကာင္းေတာ့ သူ႕အလုိလို အမိႈက္ေတြ ပါသြားေရာ။ေဆာင္းနဲ႕ ေႏြက်ေတာ့ ရပ္ကြက္ အုပ္ခ်ဴပ္ေရးမွဴး လုပ္ေပးရမွာေလ။သူတုိ႕ မဲဆြယ္တုန္းက သူတုိ႕ ပါတီႏုိင္ရင္ ရပ္ကြက္ထဲက အဲဒီေျမာင္းၾကီးကို အျမဲ သန္႕ရွင္းေနေအာင္ လုပ္ေပးမယ္ဆုိတာ ပါတယ္၊အခုမွ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတာ။”
  “ဒါဆုိ နင္တုိ႕ ပရဟိတ အလုပ္ဆုိတာ ဘာေတြ လုပ္ၾကတာလဲ။ငါမသိလို႕ ေမးတာပါ”။
  “ဒီေန႕ဆို တြံေတး မိဘမဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ကေလးေတြကို စာေရးကိရိယာနဲ႕ လုိအပ္တဲ့ အသုံးအေဆာင္ေတြ သြားလွဴၾကမွာ။ႏြယ္တုိ႕ အဖြဲ႕က အဲဒါေတြ ရဖုိ႕ ရက္ကြက္ေတြထဲမွာ အလွဴလုိက္ခံေပးထားၾကတာ။”အဲဒီလုိ ပရဟိတ အဖြဲ႕ေတြ ျမန္မာျပည္မွာ အမ်ားၾကီးရွိေနျပီ ကိုၾကီးရဲ႕ အားရစရာ”။
  “မိႏြယ္ေရ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံမွာ ပရဟိတ အဖြဲ႕ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိလာျပီဆုိရင္ အဲဒီႏုိင္ငံရဲ႕ ဆုတ္ယုတ္မႈပဲဟဲ့။တာ၀န္ရွိ အစိုးရအဖြဲ႕က လုပ္မေပးႏုိင္တာေတြ မ်ားေနလုိ႕ ၀င္ကူညီရတဲ့ ျပည္တြင္းျပည္ပ အဖြဲ႕ေတြ မ်ားလာရတာ။အားရစရာ မဟုတ္ပါဘူး။”
 “ႏြယ္ႏြယ္သြားဖုိ႕ ျပင္လုိက္အုံးမယ္”။ကိုၾကီးမ်ိဳးညႊန္႕ စကားကို ျပန္မေခ်ပေတာ့ဘဲ မီးဖုိထဲမွ ႏြယ္ႏြယ္ထြက္ခဲ့လုိက္ေတာ့သည္။

       ႏြယ္ႏြယ္ထြန္းႏွင့္ မ်ိဳးညႊန္႕တုိ႕ ေျပာေနၾကသည္ကို ဧည့္ခန္းထဲမွ တုိးညႊန္႕ နားေထာင္ေနမိသည္။မ်ိဳးညႊန္႕ ၏ စကား အခ်ိဳ႕က မွန္သင့္သေလာက္ မွန္သည္။သူ႕မွာ အေတြးအေခၚေကာင္းတုိ႕ရွိသည္။ႏုိင္ငံတကာ အျမင္လည္း ရွိသည္ဟု ေျပာႏုိင္သည္။ခက္တာက လက္ေတြ႕ဘာမွ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ျခင္းပင္။ျပည္ပမွာ အလုပ္လုပ္ျပီး ျပန္လာသူ တစ္ေယာက္အတြက္  သည္ႏုိင္ငံတြင္ အေျခက်ရန္ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ယူဖုိ႕လုိမည္ ထင္ပါသည္။တုိးညႊန္႕ကေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္လုပ္ေနသည့္ အလုပ္ကို မွားသည္ဟု မဆုိခ်င္။အရြယ္ေရာက္ေနသည့္ မိန္းကေလးတစ္ယာက္  ပရဟိတ လုပ္ငန္း စိတ္၀င္စားျခင္းသည္ အျခားဘက္မ်ားတြင္ အာရုံေလွ်ာ့သြားႏုိင္သည္ဟု ျမင္သည္။လတ္လ်ားလတ္လ်ား လုပ္တာခ်င္း တူခဲ့လွ်င္ေတာင္ ပရဟိတ ဆုိသည့္ ေကာင္းမႈလုပ္ခ်င္သည့္ စိတ္ကေလး ၀င္သြားေသးသည္ဟု တုိးညႊန္႕ ေတြးမိသည္။။
                               ( ၆ )
       ေဆာင္းကုန္၍ ေႏြ၀င္လာျပီ။မ်ိဳးညႊန္႕တစ္ေယာက္ ဘာလုပ္ရလွ်င္ ေကာင္းမည္လဲ စဥ္းစားရင္း၊အတူျပန္လာၾကသည့္ မိတ္ေဟာင္း၊ေဆြေဟာင္းတုိ႕ႏွင့္ ဆက္သြယ္ၾကည့္သည္။အခ်ိဳ႕လည္း နယ္ျပန္ျပီး မိဘ လက္ငုတ္လက္ရင္း အလုပ္ လုပ္ေနၾကျပီ။အခ်ိဳ႕ ရန္ကုန္မွာ အိမ္ပြဲစား၊ေျမပြဲစား၊ကားပြဲစား ၀င္လုပ္ေနၾကသည္။
ရာသီဥတု ပူျပင္းလွသျဖင့္ ညဘက္ဆုိ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္တတ္။ခ်မ္းျငိမ္း စာေမးပြဲလည္း နီးကပ္လာျပီ။အိပ္မေပ်ာ္သည့္ အတူတူ ခ်မ္းျငိမ္း စာက်က္သည္ကို ထိုင္ေစာင့္ေပးေနမိသည္။ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးလုိက္၊ျခင္ေဆးေလး ထြန္းေပးလုိက္ႏွင့္ ခ်မ္းျငိမ္း အိပ္မွ လိုက္အိပ္ျဖစ္ေတာ့သည္။အေမကေတာ့ မ်ိဳးညႊန္႕ကို ေက်းဇူးတင္ေနသည္။စာေမးပြဲ ေျဖသည့္ ရက္မ်ားတြင္လည္း ေန႕တုိင္း မ်ိဳးညႊန္႕ လုိက္ေစာင့္ေပးသည္။ေျဖႏုိင္သလား ဟု ေမးေနစရာ မလုိေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းျငိမ္း ၾကိဳးစားမႈမ်ားက အားရဖြယ္ ျမင္ေတြ႕ထားျပီး ျဖစ္သည္။စာေမးပြဲခန္းမွ ထြက္လာၾကသည့္ ကေလးမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ဆယ္တန္းေတာ့ ေအာင္ ေအာင္ေျဖခဲ့သင့္တယ္ဟု ကုိယ့္ဘာသာ အျပစ္ျမင္စိတ္မ်ား ေပၚလာမိသည္။တစ္ကယ္ေတာ့ ဘ၀မွာ စာက်က္ရတဲ့ အလုပ္က အသက္သာဆုံးပါလားဟု လည္း ေတြးထင္မိသည္။
       ခ်မ္းျငိမ္းႏွင့္ မ်ိဳးညႊန္႕တုိ႕က ငယ္စဥ္က ခပ္စိမ္းစိမ္း ျဖစ္ေနၾကေသာ္လည္း ဒီရက္ပိုင္းမ်ားတြင္ေတာ့ အေတာ္ရင္းႏွီးလာၾကသည္။သူႏွင့္အတူ လုိက္ေစာင့္ေပးသည့္ မ်ိဳးညႊန္႕ကိုလည္း ခင္တြယ္လာပုံရသည္။စာေမးပြဲေျဖေနသည့္ ရက္ပိုင္းမ်ားတြင္ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ အိိမ္သားမ်ားႏွင့္ပင္ ေကာင္းေကာင္း စကားမေျပာျဖစ္ေတာ့။အိမ္သားမ်ားကလည္း ေျဖႏုိင္တယ္မလား ဆုိရုံေလာက္သာ ေမးၾကသည္။ခ်မ္းျငိမ္းကို ယုံၾကတာလည္း ပါမည္ထင္သည္။ေနာက္ဆုံးေန႕ စာေမးပြဲေျဖျပီး ခ်ိန္တြင္ မ်ိဳးညႊန္႕ကိုယ္တုိင္ပင္ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္သလုိ ခံစားသြားရသည္။အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ခ်မ္းျငိမ္းက “ေမွာ္ဘီမွာ ကေလး တရားစခန္းသြား၀င္ခ်င္တယ္။သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ စာရင္းေပးထားျပီးသား။ဒီညေန ကိုၾကီးလုိက္ပုိ႕” ဟု ဆုိလာသည္။
 “မင္း မပင္ပန္းဘူးလားကြာ၊နားပါအုံးလား” ဆုိေတာ့
“တရားစခန္းမွာလည္း နားရတာပါပဲ၊သြားမယ္”ဟု ဆုိသျဖင့္ အထုပ္အပိုးမ်ားျပင္ကာ တစ္ခါ ထြက္ၾကရျပန္သည္။
ေမွာ္ဘီက အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မိုးအေတာ္ခ်ဳပ္ေနျပီ။ရာသီ ဥတုပူပူမွာ လုိင္းကားမ်ား အဆင့္ဆင့္စီးသြားရသျဖင့္  လူကလည္း ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းေနျပီ။အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ထမင္းပင္ မစားခ်င္ေတာ့ ေရမုိးခ်ိဳးျပီး တန္းအိပ္လုိက္ေတာ့မည္ ဟု စိတ္ကူးထားသည္။အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမ၊အေဖႏွင့္ တုိးညႊန္႕တုိ႕ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ၀ုိင္းထုိင္ေနၾကသည္။တုိးညႊန္႕ မ်က္ႏွာၾကည့္ရသည္မွာ သုန္မႈန္ေနသည္၊စိတ္ဆိုးေနသည့္ပုံ ေပၚေနသည္။အေမကလည္း မ်က္ႏွာမေကာင္း။အေဖကေတာ့ ခန္႕မွန္းရခက္သည့္ မ်က္ႏွာမ်ိဳးႏွင့္။မ်ိဳးညႊန္႕ ၀င္လာသည္ကို ေတြ႕ၾကေသာ္လည္း ဘာမွမေျပာၾက။တုိးညႊန္႕ စကားသံကို အရင္ စ ၾကားလုိက္ရသည္။
“အေဖ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို ဘာလုိ႕ မတုိင္ပင္တာလဲ၊ဒါ အေဖ တစ္ေယာက္တည္း ပိုင္ မဟုတ္ဘူးေလ။အရင္ကိစ္ၥေတြတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဘာမွ မေျပာခဲ့လုိ႕ အေဖ တုိးလုပ္လာတာလား။ေဒၚၾကီးသိရင္ ဘာေျပာမလဲ”။
 “မင္းေဒၚၾကီးက မင္းအေမကို အပိုင္ေပးထားျပီးသားပဲ၊သူနဲ႕မွ မဆုိင္ေတာ့တာ။”
 “အပုိင္ေပးထားတယ္ဆုိတာ ပါးစပ္နဲ႕ပဲေျပာထားတာ။စာခ်ဳပ္ထဲမွာ အေမတုိ႕ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ပုိင္ နံမည္နဲ႕ေလ။
 “ငါကလည္း မိသားစု အတြက္ပဲ လုပ္တာေလ။မင္းက ဘာျဖစ္လို႕ အျပစ္တင္ေနရတာလဲ။မင္းက အေဖလား၊ငါက အေဖလား။”
 “အေဖ အဲဒီလုိ အေဖပါ၀ါ မသုံးပါနဲ႕။အေဖလုပ္ခဲ့သမွ် ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဘာေျပာဖူးလဲ။ျပီးေတာ့ မိသားစု အတြက္လုိ႕ အျမဲေျပာျပီး လက္ေတြ႕မွာ ဘာေတြျဖစ္လာခဲ့ဖူးလုိ႕လဲ၊အခုဟာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ျခံထဲမွာ ရွိတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ ေရတြင္းဗ်၊ၾကံၾကံဖန္ဖန္ အေဖ မုိ႕လုိ႕ ေရာင္းစားရက္တယ္”။

တုိးညႊန္႕အသံကေျပာရင္းႏွင့္ ငိုသံပါလာသည္။မ်ိဳးညႊန္က အံ့ၾသသြားရသည္၊ရုတ္တရက္ နားမလည္ႏုိင္ အေဖက
ဘာလုိ႕ ေရတြင္းကို ေရာင္းစားတာပါလိမ့္။
       ”ျခံေထာင့္က ေရတြင္း တစ္ေနရာတင္ ကြက္ျပီးယူၾကမွာေလကြာ။ျပီးရင္ သူတုိ႕က တြင္းေရကို စက္နဲ႕ေမာင္းတင္ျပီး တစ္ရပ္ကြက္လုံးကို ေရ ျပန္ေရာင္းေပးမွာ၊ေရပိုက္ေတြနဲ႕ အိမ္အေရာက္ပို႕တဲ့ စနစ္တဲ့။ဘယ္သူမွ ေရစည္လွည္း တြန္းစရာမလုိဘူး။မင္းတုိ႕လည္း တြင္းေရ မငင္ရေတာ့ သက္သာတာေပါ့ကြာ။ေရ အက်ိဳးဆယ္ပါးတဲ့ကြ၊ကိုယ့္ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကို မွ်ရတာ ကုသုိလ္ေတာင္ ရေသးတယ္။ဒီရပ္ကြက္ထဲမွာ တုိ႕ေရတြင္းက ေရအသန္႕ဆုံးနဲ႕ အခ်ိဳဆုံးေလ။ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးကလည္း တုိက္တြန္းတာနဲ႕ ေရာင္းေပးလုိက္တာ”။
    “မေျပာနဲ႕ေတာ့ အေဖ ကိုယ့္ေရတြင္းကို သူမ်ားေပးလုိက္ရျပီး လက္မဲ့ ျဖစ္သြားတာထက္ စာရင္၊ပင္ပန္းခ်င္ ပင္ပန္းပေစ၊ကုိယ့္ျခံထဲက ကုိယ့္တြင္းေရ ကုိယ္ငင္ခ်ိဳးရတဲ့ ဘ၀ကိုပဲ ေက်နပ္တယ္”။
တုိးညႊန္႕ ကုန္းေအာ္ပါေလေတာ့သည္။အေျခအေနတုိ႕ကို မ်ိဳးညႊန္႕နားလည္ လုိက္သည္။ဘာမွ ၀င္ေမးေနစရာ မလုိေတာ့ တစ္ခုပဲ သိခ်င္ေနသည္ ေရတြင္းေရာင္းလုိက္လုိ႕ ရသည့္ ပိုက္ဆံ အေဖလုပ္မည္ဆုိသည္ကို သိခ်င္ေနသည္။
မ်ိဳးညႊန္႕အေတြးတုိ႕ ပ်ံလြင့္ေနစဥ္ အေမ့စကားသံကို ၾကားလုိက္ရသည္။
        “အဲဒီပုိက္ဆံေတြ ရွင္ဘာလုပ္ပစ္လုိက္လဲ ကိုေကာင္းညႊန္႕”
        “သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ၀ပ္ေရွာ့မွာ ရွယ္ယာ၀င္မလုိ႕ လုပ္ထားတယ္”။
        “ ရွင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘယ္တုန္းကမွ ေကာင္းက်ိဳးမေပးခဲ့ဘဲနဲ႕ အမွတ္မရွိ ရွင္ လုပ္ျပန္ျပီ”။
သည္ေလာက္သာ အေမ ေျပာႏုိင္သည္။အေဖက ထထြက္သြားျပီး၊ဧည့္ခန္းထဲတြင္ တုိးညႊန္႕ အသက္ရႈသံျပင္းျပင္းတုိ႕သာ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။
        ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ရိပ္သာမွ ေဒၚၾကီးေရာက္လာသည္။မ်ိဳးညႊန္႕တုိ႕ ေျပာသမွ် အက်ိဳးအေၾကာင္း အကုန္နားေထာင္ျပီး
  “သူေျပာသလုိပဲ ေဒၚၾကီးက အျပင္လူျဖစ္ေနျပီ၊ဒီအခ်ိန္မွာ ေဒၚၾကီးစကားလည္း နား၀င္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။မျမႏြယ္ အသုံးမက်လုိ႕ ျဖစ္ရတာ။တရားသေဘာအရ ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုေကာင္းညႊန္နဲ႕ သားတုိ႕ကသာ ေရစက္ရွိလုိ႕ ပတ္သက္မႈရွိလာ ၾကတာ၊ဆုိင္လာၾကတာ။ကိုယ့္ဘာသာ ကာကြယ္ႏုိင္ရင္ ကာကြယ္ၾက။ဒီလုိမွ မဟုတ္ရင္  သားတုိ႕ ကံပဲေပါ့။”ဟုဆုိလာသည္။သည္လုိႏွင့္ ေနာက္တစ္ပတ္အၾကာ ေရတြင္းက သူမ်ားျခံထဲ ပါသြားေတာ့သည္။ရက္အနည္းအတြင္း ေရစက္သံ တခ်ဳန္းခ်ဳန္းႏွင့္ေရတင္သံတုိ႕၊ေရက်သံတုိ႕ ၾကားရသည္။သည့္ေနာက္ေတာ့ မ်ိဳးညႊန္႕တုိ႕ ညီအစ္ကိုတစ္ေတြ ေရငင္စရာ မလုိေတာ့ဘဲ ကိုယ့္ေရတြင္းျဖစ္ခဲ့ဖူးသည့္ တြင္းေရကို ေရဖုိးေပးကာ ပုိက္သြယ္၍ ျပန္သုံးေနၾကေတာ့သည္။တစ္လ၊ႏွစ္လ ၾကာလာေတာ့လည္း အသားက် သြားၾကျပန္သည္။သူတုိ႕၏ ေရတြင္းကို ကၽြန္းဘီဒုိၾကီးကို ေမ့သြားသလုိ၊မခ်စ္စု သရက္သီးမ်ားကို ေမ့သြားသလုိ ေမ့သြားၾကေတာ့သည္။
                             ( ၇ )
        ဇြန္လ ဒုတိယပတ္တြင္ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္သည္။ခ်မ္းျငိမ္း သုံးဘာသာဂုဏ္ထူးပါသည္။အမွတ္စာရင္းအရ သြားဘက္ဆုိင္ရာ တက္ၠသိုလ္ တက္ခြင့္ရသည္။တစ္အိမ္လုံး ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ရပ္ကြက္ထဲတြင္လည္း ေမာ္ႂကြားႏုိင္ၾကသည္။သားအငယ္ဆုံးေလးကို တက္ၠသိုလ္ပို႕ရမည့္ စရိတ္တုိ႕ကို မျမႏြယ္ တြက္ခ်က္ေနမိသည္။မ်ိဳးညႊန္႕ တစ္ေယာက္လည္း ေျမပြဲစား ေယာင္ေယာင္၊အိမ္ပြဲစား ေယာင္ေယာင္ လုပ္ေနသည္။ကိုေကာင္းညႊန္႕ကို ဘာမွ မေျပာလုိေတာ့ သည္လုိ ေယာက်္ားႏွင့္ ဖူးစာဆုံရျခင္းသည္ သူ႕အတိတ္ကံ မေကာင္းခဲ့လုိ႕ျဖစ္သည္ဟုသာ ယူဆလိုေတာ့သည္။ႏြယ္ႏြယ္ကလည္း ၀တ္ခ်င္စားခ်င္သည့္ အရြယ္ေရာက္ေနျပီ။သူရွာသည့္ ေငြ သူျပန္သုံးခ်င္လာျပီ။ကုိယ္က ျပန္မဆင္ေပးရသည္ပင္ ေတာ္လွျပီ။သူ အနစ္ခံခဲ့ရသည့္ အခ်ိန္တုန္းက ခံခဲ့ရျပီးျပီ။တုိးညႊန္႕လည္း ထုိ႕အတူပင္။ဟုိတစ္ေန႕က မ်ိဳးညႊန္႕ ေျပာလာသည္ကို စဥ္းစားေနမိသည္။ဒီျခံကို ေရာင္းပစ္လုိက္ဖုိ႕ ျဖစ္သည္။အိမ္က သိပ္မေကာင္းေတာ့ ေသာ္လည္း ျခံက အဖိုးတန္ေနသည္။အိမ္ျပန္ျပင္ဖုိ႕ဆုိသည္မွာလည္း အိမ္အသစ္ တစ္လုံးစာနီးပါးေလာက္ ျပင္ရမလုိ ျဖစ္ေနသည္။ျပီးလွ်င္ တုိက္ခန္းတစ္ခန္း ျပန္၀ယ္မည္။ပိုသည့္ေငြ အနည္းငယ္ျဖင့္ သည့္ထက္ ျမိဳ႕စြန္က်ေသာ၊ဆင္ေျခဖုံး က်ေသာ ေနရာတြင္ ေျမျပန္၀ယ္ထားလုိက္မည္။သူကေတာ့ ထုိေျမကို အလဲအထပ္ျဖင့္ ပြဲစားလုပ္မည္။ဒါဆုိလွ်င္ မ်ိဳးညႊန္႕လည္း အလုပ္မယ္မယ္ရရ ရွိမည္။သားငယ္ အတြက္ တက္ၠသိုလ္ စရိတ္လည္း ပိုထြက္လာႏုိင္မည္။
        ယခုေနရာက မုိးတြင္းဆုိလွ်င္ ေရ၀ပ္သည္။မ်ိဳးညႊန္႕ကေတာ့ ေရာင္းမည္ဆုိလွ်င္ ျမန္ျမန္ေရာင္းေစခ်င္သည္။ဇြန္လ ကေတာ္ေသးသည္ ေရ၀င္ေသာ္လည္း ေနပူလွ်င္ ျပန္ေျခာက္သြားတတ္သည္။ဇူလုိင္၊ၾသဂတ္ဆုိလွ်င္ မုိးပိုၾကီးလာမည္။၀ပ္သည့္ ေရပမာဏက မ်ားေတာ့ ေနပူလည္း ျပန္ေျခာက္ မသြားေတာ့။ထုိသုိ႕ဆုိလွ်င္ ၀ယ္လက္ မၾကိဳက္ျဖစ္ႏုိင္သည္ ဟု မ်ိဳးညႊန္႕က ေလာေဆာ္သည္။မမၾကီးကို ရိပ္သာ လူၾကဳံနဲ႕အက်ိဳးအေၾကာင္း စာေရးေပးလုိက္သည္။ဒီတစ္ခါ ကိစ္ၥမွာေတာ့ သူႏွင့္ သားၾကီး မ်ိဳးညႊန္႕တုိ႕သာ သိၾကသည္။တုိးညႊန္႕ သိသြားလွ်င္၀မ္းပမ္းတနည္း ငို္သံၾကီးႏွင့္ “လုပ္ရက္လုိက္တာ အေမရာ”ဟု ေျပာေနမည္လား။ကိုေကာင္းညႊန္႕ သိသြားလွ်င္ေတာ့ သူထက္ လက္စြမ္းထက္သည့္   မျမႏြယ္ကို အံ့ၾသတၾကီး မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ကာ ကန္႕ကြတ္မည္ေလာ။မမၾကီး ကေရာ စာဖတ္ျပီးသည့္အခါ အမိုက္မ ဟုေအာ္ကာ ကဆုန္ဆုိင္း ေျပးခ်လာမည္လား၊ဒါမွ မဟုတ္ သူ႕ထုိက္နဲ႕ သူ႕ကံ တစ္ဇာတ္လမ္းျပတ္တာပဲဟု သေဘာပိုက္ ကာ မလာဘဲ ေနလုိက္မည္လား။ထုိသုံးေယာက္တြင္ မည္သူက မျမႏြယ္အတြက္ ကယ္တင္ရွင္ျဖစ္မည္ကုိေတာ့ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရန္မွ တစ္ပါး ..........  ။


                                     
                                     
       

“မ်က္ေျဖ”

        ေျခာက္ႏွစ္တာ ကာလအတြင္း ျပန္မေရာက္ျဖစ္တဲ့ နန္းရဲ႕ေဒသေလးက နန္း ကို ေႏြးေႏြး ေထြးေထြး ၾကိဳဆိုေနတုန္းပါပဲ။လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေတြ အရင္လို မခက္ခဲမွဳ၊ ေခတ္မီ တိုးတက္ လာတဲ့အေဆာက္အအုံေတြ ေျပာင္းလဲမွဳရွိေနေပမဲ့  နန္း တို႕ေဒသေလးက လုံး၀ပုံစံေျပာင္းသြားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ကမ္ၻာတစ္၀ွန္း လုံးမွာ သစ္ေတာျပဳန္းတီးမွဳေၾကာင့္ ပူေႏြးတဲ့ဒဏ္ကိုခံေနၾကရေပမဲ့ ေတာင္ဂတုန္း မျဖစ္ေသးတဲ့  နန္း တို႕ရဲ႕ ေတာင္တန္းၾကီးေတြေၾကာင့္ နန္း တို႕ေဒသက ေအးျမ ေန ဆဲပါ။ဒီေဒသေလးကို ေျခာက္ႏွစ္ႏွစ္ လုံးလုံး နန္းျပန္မလာျဖစ္တာ ေမာင့္ မ်က္လုံး ေမာင့္အမုန္းေတြကုိ ရင္ဆုိင္မရဲလို႕ဆိုရင္ ေမာင္္္္ယုံႏုိင္ပါ့မလား။အင္းေလ ေမာင္က  နန္းကိုဆိုရင္ အတ္ၱၾကီးတဲ့မိန္းမ အသည္းမာတဲ့ မိန္းမရယ္လို႕ ၀ိေသႆထူးေတြ ေပးထားတာကိုး။
     ရွမ္းကုန္းျမင့္ၾကီးေတြကို ျဖတ္လာျပီဆုိရင္ပဲ နန္း တစ္ေယာက္ အထက္ တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀တုန္းက ဒီေဒသေလးမွာ စက္ဘီးတစ္စီးထဲ ႏွစ္ေယာက္ အတူစီးျပီး ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတာေတြ၊အေအးဒဏ္ကို အေၾကာင္းျပလို႕ ေမာင့္ေနာက္ ေက်ာကို တိုးကပ္ ေခါင္းမွီရင္း စက္ဘီးေနာက္က ထုိင္လိုက္ခဲ့ရတာေတြ၊ဒီ အျဖစ္ ေတြကို တမ္းတ ေနေတာ့တာ မဟုတ္ေပမဲ့ မေမ့ႏုိင္ေသးပါဘူးလို႕ဆုိရင္ေမာင္တစ္  ေယာက္ ဟားတုိက္ ေလွာင္ရယ္ေနအုံးမလား။ေမာင္ေျပာေနက် စကားအတုိင္း “ေဒၚနန္း ရယ္ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ၾကီးၾကီးေျပာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ ေတြး ျပီးေတာ့ ေၾကာင္ေၾကာင္ ေတာင္ေတာင္ အလုပ္ေတြ လုပ္တတ္ပါေပတယ္”တဲ့။ေမာင္ စိတ္ဆုိးရင္ နန္းကို ေဒၚတပ္ေခၚတာေတြ ခင္ဗ်ားတစ္လုံး က်ဴပ္တစ္လုံးနဲ႕ စကားေျပာ တတ္တာေတြ အရာရာကို သတိရေနဆဲပါ ေမာင္။
    စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ နန္းရဲ႕စိတ္ကို ဘယ္အရာကမွ မလႊမ္းႏုိင္ေပမဲ့ အေဆာင္ ျပန္ေရာက္လို႕  ခဏနားေနခ်ိန္တုိင္းမွာ ခုခ်ိန္ဆို ေမာင္တစ္ေယာက္ ဘာေတြ လုပ္ေနမလဲလို႕ ေတြးမိတယ္။ရန္ကုန္ သူနာျပဳတက္ၠသိုလ္ရဲ႕ အေဆာင္ မွာေတာ့ နန္းရဲ႕ အခန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းက ကရင္မေလးေလ။နန္းတို႕တက္ရတဲ့ ႏွစ္ေတြတုန္းက မႏ္ၱေလးသူနာျပဳတက္ၠသုိလ္ ဆုိတာ မရွိေသးေတာ့ ျမန္မာတစ္ႏုိင္ငံ လုံးရဲ႕ ေနရာေဒသ အသီးသီးက နန္းနဲ႕ ၀ါသနာတူ ညီအစ္မေတြကို ေတြ႕ဆုံ ေပးတဲ့ ဒီတက္ၠသုိလ္ ၾကီးကို  နန္းဘ၀မွာ ေမာင္ျပီးရင္ သံေယာဇဥ္ အရွိဆုံးပါ။
    စာသင္ႏွစ္၀က္ ေလာက္ မွာ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္သိလာ ၾကေတာ့ နန္းရဲ႕ အခန္းေဖာ္ “ေနာ္ေဖာမူး”ကို ေမာင့္အေၾကာင္း အလြမ္းေျပ ရင္ဖြင့္မိတယ္။“မေနာ္ရယ္ ငယ္ကခ်စ္အႏွစ္တစ္ရာ မေမ့သာတဲ့၊အခ်စ္ဦးကို တစ္ သက္လုံး ေမ့လို႕ မရဘူးဆုိတာ တစ္ကယ္လားဟင္”လို႕ေမးမိေတာ့ မေနာ္ကေတာ့ ကရင္မေလးပီပီ “နန္းရယ္ အတိတ္ေမ့တတ္တဲ့ သူ မဟုတ္ရင္ ကိုယ့္ဘ၀မွာ ဘယ္သူ႕ကို အရင္ဆုံး ခ်စ္ခဲ့မိတယ္
ဆိိုေတာ့ ကို ဘယ္ေမ့ေနပါ့မလဲ၊တမ္းတမ္းတတ ျဖစ္ေနျပီး မေမ့ႏုိင္တာကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး ထင္ပါတယ္ဟယ္”တဲ့။ဘြင္းဘြင္းၾကီး ေျပာခ် လိုက္တယ္။ျပီးေတာ့ မေနာ္က ေျပာေသးတယ္ “နန္း နင္ အသည္းသိပ္ကြဲ ေနတယ္ ထင္ရင္လည္း နင့္အသည္း ဆူပါဂလူးသာ ကပ္ထားလိုက္ေတာ့ ငါ ၾကားရတာ နားၾကားျပင္း ကပ္လာျပီတ”ဲ့။လက္ေတြ႕ဆန္တဲ့ မေနာ္ရဲ႕ စကားေတြ ေၾကာင့္ စာသင္ႏွစ္ ေလးႏွစ္တာ ကာလကုိ နန္းတစ္ေယာက္ အဓိပ္ၸါယ္ရွိရွိ ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္ခဲ့တာပါ။
      စာသင္ႏွစ္ရဲ႕ ဒုတိယႏွစ္၀က္မွာေတာ့ ေမာင္တစ္ေယာက္ လက္ထပ္ သြားျပီ ဆိုတဲ့သတင္း တစ္ဆင့္စကားနဲ႕ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ေမာင့္ ဇနီးက နန္းတို႕ျမိဳ႕သူေတာ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့။အသည္းကြဲတယ္ဆိုတဲ႕ အရသာကို အသည္း မကြဲဖူးတဲ့သူေတြ ကေတာ့ ဘယ္ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ပါ့မလဲ။တက္ၠသိုလ္ တန္း၀င္ ေတြေအာင္ ျပီးတဲ့ႏွစ္မွာ ေမာင့္ ကို ေမာင့္အိမ္က မိဘအလုပ္အကိုင္ျဖစ္တဲ့ လက္ဖက္ေျခာက္ ပြဲရုံမွာပဲ ထုိင္ေစခဲ့ျပီး အေ၀းသင္ ဆက္တက္ ေစခဲ့တယ္ေနာ္။နန္းကေတာ့ နန္း၀ါသနာ ပါတဲ့ သူနာျပဳ တက္ၠသုိလ္ တစ္ခုထဲကိုပဲ ေလွ်ာက္ခဲ့တာပါ။ေမာင္တို႕ေလာက္ စီးပြားေရးမေျပလည္ဘဲနဲ႕ နန္း တက္ၠသုိလ္သြားတက္ဆုိေတာ့ လူေတြက နန္းကို မိဘကို မငဲ့ညွာဘူးလုိ႕ စြတ္စြဲခဲ့ၾကတယ္ေနာ္။
     ေမာင္ကလည္း ေမာင္အိမ္မွာ တစ္ဦးတည္းသားျဖစ္သလို နန္းကလည္း နန္းအိမ္မွာ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးပါ။နန္းအေဖက ေမာင့္ေဖေဖေလာက္ ၀င္ေငြ မမ်ား ေပမဲ့ “သမီး ၀ါသနာပါတဲ့ အလုပ္က မြန္ျမတ္တဲ့အလုပ္ပဲ၊သူနာျပဳ တက္ၠသုိလ္ကို စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ သြားတက္ပါ။ေဖေဖတုိ႕မွာ ဒီသမီးတစ္ေယာက္ ပဲရွိတာ၊ေဖေဖ သမီးကိုေက်ာင္းထားႏုိင္တယ္ မိသားစုကလည္း မ်ားၾကတာမွ မဟုတ္တာ။သမီးေမေမရဲ႕ အိမ္ဆုိင္ေလးကလည္း မိသားစု၀င္ေငြကို တစ္ဖက္ တစ္လမ္း ထိန္းေပးနိုင္ပါတယ္။သမီးကို တက္ၠသိုလ္ပို႕တာ ေဖေဖတို႕အတြက္ အတြက္ မႏုိင္၀န္ထမ္းတာ မဟုတ္ပါဘူး သမီး”တဲ့။
     ေမာင္နဲဲ႕နန္း မိသားစုနည္းၾကတာခ်င္း တူေပမဲ့ ေမာင့္အိမ္က ေမာင့္ကို ဘယ္မွ မလႊတ္ခ်င္ဘဲ သူတို႕မ်က္စိေအာက္မွာပဲ ထားလိုသူေတြ။နန္းမိဘေတြ က ေတာ့ အျမင္က်ယ္တယ္ေျပာရမလား၊ေခတ္မီတယ္ပဲ ေျပာရမလား၊နန္းကို ေဒသ ေပါင္းစုံမွာ လူမ်ိဳးေပါင္းစုံနဲ႕ သိကၽြမ္းျပီး အသိပညာသစ္၊ အတတ္ပညာသစ္ ေတြရ ေစခ်င္သူ၊နန္းကို မိသားစု တစ္ခုထဲ၊ေနရာေဒသတစ္ခုထဲမွာ မျမဳပ္ႏွံ ေစခ်င္လိုသူေတြ။ေမာင့္ကို ေမာင္မိဘေတြက အိမ္ေထာင္ျပဳျပီး ဇနီးမယား၊ သမီးသားေတြနဲ႕ သူတို႕နားမွာ သုိက္သုိက္၀န္၀န္း ေနခိုင္းေနခ်ိန္မွာ နန္းမိဘေတြ ကေတာ့ သူတို႕နားထြက္ခြာဖို႕ နန္းကို အေတာင္ပံအသစ္ေတြ တပ္ေပးေနခ်ိန္ေပါ့။
     “နန္းရယ္  အေ၀းသင္ပဲတက္္ပါ၊ငါတုိ႕ အၾကာၾကီးခြဲဖို႕ မလိုဘူးေပါ့။သူနာျပဳ ျဖစ္ရင္ တာ၀န္က်ရာေနရာေတြသြားရမွာ၊ကုိယ့္အရပ္ကုိယ့္ ျပန္ရဖို႕အခ်ိန္ ယူရမယ္။နင့္မိဘေတြ အေရးအၾကီးဆုံးအခ်ိန္မွာ နင္မရွိႏုိင္မွာ မေၾကာက္ဘူးလား”
လို႕ ေမာင္က ဆိုလာတယ္။“သြားေရးလာေရးခက္လို႕ အသက္မေသသင့္ပဲ ေသၾကရတဲ့ သူေတြရွိတယ္၊ ေဆး၀န္ထမ္းေတြ ေလာက္ေလာက္ငွငွ မေပးႏုိင္လို႕ က်န္းမာေရး အခက္ၾကဳံေနရတဲ့ ေဒသေတြမွာ  တာ၀န္သြားထမ္း ခ်င္ပါေသးတယ္၊ တုိင္းျပည္တာ၀န္ ကို တစ္ဖက္ တစ္လမ္းက ကူၾကည့္ တာေပါ့။ျပီးေတာ့ နန္းအေဖ နဲ႕ အေမက အခုက်န္းမာ ေနတာပဲ သူတို႕မက်န္းမမာျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္က်ရင္လည္း နန္း ျပန္လာျပီး ျပဳစုေပးလို႕ ရတာပဲ” လို႕ဆုိမိေတာ့ “ေဒၚနန္း ဘုတ္အုပ္ထဲက စာ စကားေတြေလွ်ာက္ ေျပာမေနနဲ႕ ခင္ဗ်ားေျပာပုံက သူနာျပဳ မလုပ္ရင္ပဲ တိုင္းျပည္ကို အက်ိဳးမျပဳတဲ့သူလို ျဖစ္ေနျပီ၊ ခင္ဗ်ားမသြားလည္း အဲဒီေဒသေတြမွာ  သူနာျပဳ ဆရာမေတြက ရွိျပီးသားပါ၊ ႏွမ္းတစ္ေစ့နဲ႕ ဆီမျဖစ္ပါဘူးဟာ”။တဲ့ ေမာင္ကေတာ့ ပစ္ပစ္ႏွစ္ႏွစ္ေ၀ဖန္ခဲ့တယ္။နန္းကလည္း အားက်မခံ “ေမာင့္လိုသာေတြးျပီး မသြားပဲေနၾကရင္ အဲဒီေဒသေတြမွာ သူနာျပဳေတြရွိေနပါ့မလား”လို႕ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။
      “ေနာက္ျပီး အခု နန္းတို႕အရြယ္ကအိမ္ေထာင္ျပဳရမဲ့ အရြယ္ေတြမွ မဟုတ္ေသးတာ ေမာင္ရယ္ နန္းေက်ာင္းျပီးသြားလို႕ အလုပ္၀င္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ရင္လည္း ေမာင္နဲ႕ ယူလို႕ ရတာပဲမလား။”လို႕ဆုိေတာ့ “နန္း နင္ တာ၀န္က်တဲ့ ေနာက္ကို ေမာင္က ေလွ်ာက္လိုက္ ရမယ္ေပါ့ ဟုတ္လား၊ ျပီးေတာ့ ေမာင့္အိမ္က ေမာင့္ကို  အခု တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း အိမ္ ေထာင္ျပဳေစခ်င္ ေနတာ”။တဲ့ နန္းက“နန္းကို  ယူရင္ေရာ  ေမာင့္အိမ္က သေဘာက်မွာ မို႕လို႕လား ဆုိေတာ့”။ “အခုနန္းက ေမာင့္ကိုယူမယ္ဆုိရင္ အဲဒါေတြ ရင္ဆုိင္ရဲပါတယ္လို႕” နန္းေမးခြန္းနဲ႕ မသက္ဆုိင္တဲ့ အေျဖကို ေမာင္ကေပးခဲ့ တယ္ေလ။ဒီလိုနဲ႕ပဲ နန္းနဲ႕ေမာင္ ဘယ္သူကမွ လမ္းခြဲစကားမေျပာခဲ့ရပဲ ေညာင္ညိဳပင္ဇာတ္လမ္း တစ္ခန္းရပ္ ခဲ့ၾကတယ္ေနာ္။
      ေလးႏွစ္တာကာလရဲ႕ စာသင္ႏွစ္အျပီးမွာေတာ့ နန္းေဒသကို မျပန္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ ဆရာမတစ္ေယာက္အကူအညီနဲ႕ ရန္ကုန္ကအျပင္ေဆးရုံတစ္ခုမွာနန္း အေတြ႕အၾကဳံရေအာင္ ၀င္လုပ္ေနလုိက္တယ္။ပိုစတင္က်လာေတာ့ နန္းက မေနာ္တို႕ရဲ႕ ေဒသကို တာ၀န္က်ျပီး၊မေနာ္ကေတာ့ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသကို တာ၀န္က်ခဲ့ၾကတယ္ေလ။ပြင့္လင္းတဲ့ ကရင္တုိင္းရင္းသားေတြၾကား နန္းေပ်ာ္ေနတယ္ ဆုိေပမဲ့ “ ဇြဲကပင္” ေတာင္ၾကီးကို ၾကည့္ေနရင္းက ရွမ္းရုိးမ ကိုပဲ မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ေနတာေတြ၊ တာလေပါဟင္း စားေနရင္း က ရွမ္းပဲပုတ္ကို လြမ္းေနတာရေတြကေတာ့ ေဒသအစြဲေၾကာင့္ဆုိတာ နန္း၀န္ခံပါတယ္။
      နန္းအေဖနဲ႕အေမကေတာ့ က်န္းမာစြာျဖင့္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ဆဲပါ ဆိုတဲ့ နန္းရဲ႕ စာခၽြန္လႊာေတြဖတ္ျပီး၊ေနရပ္ျပန္မလာေသးတဲ့ သမီးအေပၚ အျပစ္မျမင္ခဲ့ၾကပါဘူး၊ႏွစ္ႏွစ္ တာကာလအတြင္း မေနာ္တို႕ ေဒသမွာ နန္းတစ္ေယာက္ အေတြ႕အၾကဳံလည္းမ်ိဳးစုံ၊ ပညာလည္းမ်ိဳးစုံ ရခဲ့ပါတယ္။အေတြ႕အၾကံဳ အသစ္ေတြၾကား အရင္လို ေမာင့္ကို တမ္းတ မေနႏုိင္ေတာ့တာက နန္းအတြက္ ၾကီးမားတဲ့ ဆုလာဘ္တစ္ခုပါပဲ။နန္း ကိုယ့္ေဒသကို တာ၀န္ထမ္းခြင့္က်လာတဲ့အခါမွ ေမာင့္ပုံရိပ္
     
       ေမာင့္အေၾကာင္းေတြ အေတြးထဲျပန္ေရာက္လာေတာ့တယ္။တာ၀န္က်ရာ ရြာကို မသြားခင္ အေဖနဲ႕အေမ့ နားေလး နန္းခဏအနားယူရင္းနန္းရဲ႕ လုပ္ငန္း အေတြ႕အၾကဳံေတြ ျပန္ေဖာက္သည္ခ်ျဖစ္တယ္။အေဖကလည္းနန္းကို ေမာင့္အေၾကာင္းေတြ  အရိပ္အႁမြက္ေျပာျပခဲ့တယ္။
      ေမာင္မိဘ ႏွစ္ပါးလုံးမရွိေတာ့တဲ့ အေၾကာင္း၊အဲဒီေနာက္ပိုင္း လက္ဖက္ေျခာက္ ပြဲရုံကိုျဖဳတ္ပစ္ခဲ့ျပီး ေယာက္ၡမဘက္က ရြာမွာ လိေမ္ၼာ္နဲ႕ ပန္းသီးျခံေတြ၀ယ္ျပီး စုိက္ပ်ိဳးေနတယ္ ထင္ေၾကာင္းေတြ ေျပာျပေနတယ္။ေမာင့္ ေယာက္ၡမ ရြာကိုေတာ့ အတိအက် သိပုံ မေပၚပါဘူး။နန္းသိလည္း မသိခ်င္ ေတာ့ပါဘူး၊နန္းတာ၀န္က်ရာ ေဒသေတြကို လုိက္ရမွာ ေၾကာက္တဲ့ေမာင္တစ္ေယာက္ အခုေတာ့ လက္ဖက္ေျခာက္ ပြဲရုံေတာင္ျဖဳတ္ျပီး မိန္းမရြာကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားတာပါလား။သူတုိ႕သားကို ဇနီးမယား သမီးသားနဲ႕ သူတို႕နားမွာ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္းေနတာ ျမင္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ေမာင့္ အေဖနဲ႕အေမ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ သူတုိ႕ျမင္သြား ႏုိင္ခဲ့လဲ။ကေမာက္ကမႏုိင္လွ တဲ့ ေလာကၾကီးကို နန္း တရားရမိ သလိုေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္။
     နန္း တာ၀န္က်ရာ ရြာေလးကိုေရာက္သြားေတာ့ ညေနေတာင္ေစာင္းေနျပီ။ ေက်းရြာကစီစဥ္ေပးထားတဲ့ အိမ္ေလးမွာ အထုပ္အပိုးေနရာခ်ရင္း နန္း အိမ္ကို အကဲခတ္ၾကည့္လုိက္တယ္။သန္႕ရွင္းသပ္ရပ္တဲ့ ဧည့္ခန္းေလးနဲ႕အတူ အိပ္ခန္းသုံးခန္းဖြဲ႕စည္းထားတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ေက်ာင္းဆရာမ ေလးႏွစ္ေယာက္က အရင္ေနႏွင့္ျပီးသား။နန္းကို ဆရာမေလးႏွစ္ေယာက္က ညစာေကၽြးၾကတယ္။ညစာစားအျပီး စကားစျမည္ေျပာၾကရင္း ည ဆယ့္တစ္နာရီ ေက်ာ္သြားတယ္။ကုိယ့္အခန္းကိုယ္ အိပ္ယာ၀င္ ၾကျပီး ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ “ဆရာမေရ” ဆုိျပီးအိမ္ေရွ႕က ေအာ္ေခၚသံၾကားလိုက္ရတယ္။ဘယ္ဆရာမကို ေခၚတာလဲမသိလို႕ ခဏျငိမ္နားေထာင္ေနတုန္း မ်က္ႏွာခ်င္းအိပ္ခန္းထဲက ေက်ာင္းဆရာမေလးက ထြက္ေမးေနသံၾကားလုိက္ရတယ္။
      နန္းနဲ႕ သက္ဆုိင္တယ္ဆုိတာသိရတာနဲ႕ နန္း မအိပ္ေသးေၾကာင္း အသံျပဳလိုက္ရတယ္။သူတို႕ျခံရွင္ရဲ႕ အမ်ိဳးသမီး မီးဖြားခ်င္သလိုျဖစ္ ေနလုိ႕  ဆရာမေလး ကိုလာေခၚတာလို႕ေျပာေတာ့ နန္းလည္း ေဆးအိတ္ဆြဲျပီး လုိက္သြားလိုက္တယ္။ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ညရဲ႕ ပြဲဦးထြက္ေပါ့လို႕ နန္းေတြးလုိက္မိတယ္။နန္း အိမ္ထဲ၀င္ လုိက္တယ္ဆုိရင္ပဲ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ျငီးတြားသံ သဲ့သဲ့ကို ၾကားလုိက္ရတယ္။ စိုးရိမ္ေသာကမ်က္ႏွာနဲ႕ အမ်ိဳးသမီးၾကီးက နန္း၀င္လာတာေတြ႕ေတာ့ စိတ္သာရာ ရ သြားပုံေပၚတယ္၊မိခင္ေလာင္းရဲ႕ အေမထင္ပါတယ္။အရင္ ကုိယ္၀န္ႏွစ္ၾကိမ္ ေဆာင္ဘူးေပမဲ့ အဖတ္မတင္ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႕ နန္းကို ရွင္းျပေနတယ္။
     နန္းျပင္ဆင္စရာရွိတာေတြ ျပင္ဆင္ရင္း မိခင္ေလာင္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္အနည္းနည္း ၾကီးပုံေပၚတယ္။ကေလးက မိခင္ဗုိက္ထဲမွာ ကန္႕လန္႕ျဖစ္ေနျပီး အေနအထားမွန္ေအာင္ လွည့္ေပးေတာ့လည္း ေျခက ဖြားျဖစ္ေနတယ္။အသက္လုျပီး မီးဖြားေပးလုိက္ရတာ မဟုတ္ေပမဲ့လည္း အခ်ိန္မီ မီးဖြားမေပးႏုိင္ရင္၊မီးဖြားေပးတဲ့သူ မကၽြမ္းက်င္ရင္  မိခင္ေရာ ကေလးကိုပါ အသက္အႏ္ၱရာယ္ထိခိုက္ ႏုိင္တယ္။နန္းရဲ႕ပြဲဦးထြက္ ေအာင္ျမင္မႈေပါ့။ကေလးက မိခင္ႏုိ႕စို႕ေနျပီ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ နန္းလည္းေဆးအိတ္ေတြသိမ္းျပီး ျပန္ဖို႕ျပင္ဆင္ေတာ့တယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ ရဲ႕အသံကို ၾကားလုိက္ရတယ္။“ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ ဆရာမရယ္ မနက္ဖန္ မနက္ပဲ မီးဖြားဖုိ႕ ျမိဳ႕ကိုၾကိဳ ျပီးသြားေတာ့မလို႕ ေမြးဖုိ႕သတ္မွတ္ထားတဲ့ရက္က ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ လိုေသးေတာ့ ဒီေလာက္ျမန္လိမ့္မယ္ မေတြးလိုက္မိဘူး”တဲ့။နန္းဘယ္လုိမွ မေမ့ႏုိင္တဲ့ ဒီအသံ၊ေသခ်ာေအာင္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မႈန္၀ါးေနတဲ့ မီးေရာင္ေအာက္မွာေပမဲ့ စြဲလန္းခဲ့ဖူးတဲ့ အရိပ္တစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
     “ႏွမ္းတစ္ေစ့ေပမဲ့ ဆီေတာ့ ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား ေမာင္ေမာင္ရယ္” လို႕ နံမည္ အျပည့္အစုံ ေခၚျပီး နန္းက ေျပာလိုက္ေတာ့ “ဟာ နန္း နင္ျဖစ္ေနတာလား၊ဒါ ငါ့အမ်ိဳးသမီးေလ ဒါငါတုိ႕ရဲ႕ သားဦးပဲ၊အမ်ိဳးသမီးက ငါ့ထက္ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကီး တယ္တဲ့”။“ေအးေလ  နန္းမျဖစ္လို႕ဘယ္သူျဖစ္ႏုိင္မွာလဲ၊”လို႕ဆုိေတာ့ “ဟုတ္တယ္ဟာ ေဒသခံလူမဟုတ္ၾကေတာ့ မၾကာခဏ သူနာျပဳဆရာမေလးေတြ ေျပာင္းေနတယ္၊ ေနာက္အသစ္တစ္ေယာက္ ထပ္မလာနုိင္ေသးသ၍ ရြာမွာ သူနာျပဳေနရာ လစ္ဟာေနျမဲပဲ။သူတို႕ကိုလည္း အျပစ္ေျပာလို႕မရ ပါဘူး။ကိုယ့္ေဒသမွာသာ ကုိယ္ေပ်ာ္ၾကမွာပဲေလ”တဲ့။ ေတာ္ေတာ္ တုိးတက္လာတဲ့ ေမာင့္ အေတြးအေခၚေတြပါလား။
     အရင္က နန္းကို သူနာျပဳဆရာမ မလုပ္ဖို႕ အတုိက္အခံေျပာခဲ့တာ သူမဟုတ္ သလိုပါပဲလား။ သူ႕သားမ်က္ႏွာကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနတဲ့ ေမာင့္မ်က္လုံးမွာ အရင္ကလို အမုန္းေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။နန္းနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး သူဘာမွ မခံစားခဲ့ဘူးသလို၊နန္းကုိ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္မဆိုးခဲ့ဘူူးသလုိပဲေနာ္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင့္အမုန္း၊ေမာင့္အမ်က္ ေတြေျပဖုိ႕ ေစာင့္ခဲ့ရတဲ့ ေျခာက္ႏွစ္တာ ကာလဟာ အခုေတာ့လည္း ဘာမွ မၾကာ လုိက္သလိုပါပဲလား။တစ္ကယ့္ကို ဘာမွ မၾကာလုိက္သလိုပါပဲ။


                                                      
                       

ေအာက္တုိဘာလထုတ္၊မေဟသီ မဂၢဇင္းပါ ၀တၳဳတုိ ။'ရသ ခၽြတ္ႁခဳံ '

                                                                        (၁)
ေဒၚယဥ္ယဥ္ထြန္း တစ္ေယာက္ ကၽြန္းဆက္တီ ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ ေျခႏွစ္ဖက္စလုံး စုံတင္ပစ္ထုိင္ရင္း သမီးငယ္၏ပုံရိပ္ကို ထုိင္ၾကည့္ေနမိသည္။သမီးႏွစ္ေယာက္ကို ဆုိဆုံးမလြန္းေသာ မိမိေၾကာင့္လား၊ကေလးမ်ားကို အရြယ္မတုိင္ခင္ တရားဓမ္ၼမ်ား ေဟာၾကားထားသည့္ သူတုိ႕အေဖေၾကာင့္လား။သမီးငယ္ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး စိတ္ထဲ ေနလို႕မေကာင္းသည္မွာ တစ္ႏွစ္နီးပါး ရွိေနခဲ့ျပီ။သမီးၾကီး တက္ၠသိုလ္၀င္တန္းေအာင္ေတာ့ ဘာသာစုံဂုဏ္ထူးထြက္သည္။ေဆးအမွတ္ကို မွီေသာ္ျငား သူ၀ါသနာပါရာ ပိုလီ တက္ခ်င္သည္ဟုဆုိကာ စင္ကာပူႏိုင္ငံသုိ႕ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။စင္ကာပူ အစိုးရထံမွ ပညာသင္စရိတ္ အေထာက္အပံ႕   ရရန္ အရည္အခ်င္း ျပည့္မီသျဖင့္ မိဘမ်ားက သူ႕အတြက္ ပိုက္ဆံ သိပ္မကုန္ခဲ့ရ။သမီးငယ္သည္လည္း ငါးဘာသာဂုဏ္ထူးျဖင့္ေအာင္သည္။သူ ၀ါသနာပါရာ ေဆးတက္ၠသိုလ္တြင္ ပညာသင္ၾကားေနသည္။သမီးႏွစ္ေယာက္စလုံးပင္ ငယ္စဥ္ကတည္းက စာေတာ္ၾကသည္၊လိမ္ၼာေရးျခားရွိသည္။အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ထိန္းသိမ္းအပ္သည့္၊တန္ဖုိးထားအပ္သည့္ အရာမ်ားကုိသင္ၾကားရသည္။သမီးတုိ႕ အေဖကလည္း အခုေနာက္ပိုင္း တရားဓမ္ၼမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕လာျပီး ေျပာအပ္သည့္စကား၊ေျပာသင့္သည့္ စကားတုိ႕ကိုသာ ေျပာသင့္ေၾကာင္း ေန႕စဥ္ တရားေဟာေနေတာ့သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေဒၚယဥ္ယဥ္ထြန္းပင္ သူတုိ႕ အေဖေၾကာင့္ စီးပြားေရးစကား ေျပာရသည္ကို စိတ္မလုံေတာ။့
          ျပီးခဲ့သည္ ႏွစ္လခန္႕ေလာက္က သမီးၾကီးရွိရာ စင္ကာပူႏုိင္ငံသုိ႕ သမီးငယ္ေလးႏွင့္အတူ လိုက္သြားၾကသည္။တက္ႂကြလန္းဆန္းေနသည့္ သမီးၾကီးမ်က္ႏွာက ဒီမွာရွိစဥ္ကထက္ပင္ ပုိလွေနသည္။သူ႕အနီးအနားက လူမ်ားႏွင့္ လုိက္ေလ်ာ ညီေထြရွိလြန္းသည္ကို ေတြ႕ရေတာ့ အေပါင္းအသင္းနည္းခဲ့ဖူးသည့္ သမီးၾကီးမွ ဟုတ္ပါေလစ ဟုပင္ ေတြးမိသည္။လႈပ္ရွားဟန္မ်ားကလည္း ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ယုံၾကည္မႈရွိေနမွန္း ေသခ်ာလွသည္။ျမန္မာျပည္မွာ ရွိစဥ္က သမီးႏွစ္ေယာက္၏ ပုံရိပ္မ်ားက သိပ္မကြာျခားလွေသာ္လည္း ယခုႏွိဳင္းယွဥ္ၾကည့္ေတာ့မွ သမီးငယ္ေလး၏ မ်က္ႏွာမွာ တစ္ခုခု ေပ်ာက္ဆုံးသလုိ ခံစားေနရသည္။သမီးၾကီး ေက်ာင္းသြားတက္စဥ္ အခ်ိန္မ်ားက ေဒၚယဥ္ယဥ္ထြန္းတစ္ေယာက္ အပူေပါင္းစုံ စုစည္းေနသည္။မိဘ မျမင္ကြယ္ရာမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာင္းထားရမွာကို စိတ္မခ်ႏုိင္ခဲ့။ျမန္မာျပည္က စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို ပစ္ျပီး စင္ကာပူသုိ႕ လုိက္ရသည္မွာ အၾကိိမ္ၾကိမ္။သမီးတုိ႕၏ ငယ္ဘ၀ ၀န္းက်င္က က်ဥ္းေျမာင္းလွသည္၊အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အေရအတြက္က လက္တစ္ဖက္စာေတာင္ မျပည့္ခ်င္။ေက်ာင္းစာ မွလြဲ၍ ဘာမွ မေလ့လာခဲ့ေသာ သမီးမ်ားက စာေတာ္တာ တစ္ခုကလြဲလွ်င္ က်န္သည့္ အရည္အခ်င္းမ်ား နည္းပါးခဲ့ရသည္။ဒီလုိအျဖစ္ကိုလည္း အခုခ်ိန္မွ ေဒၚယဥ္ယဥ္ထြန္း သုံးသပ္မိျခင္းျဖစ္သည္။ယခင္ကေတာ့ သမီးမ်ား ဘာမွ မသိျခင္းကုိပင္ မိမိ အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကား ဂုဏ္ယူစြာ ေျပာခဲ့ဖူးသည္။
           အေပါင္းအသင္းနည္းသည့္ သမီးမ်ားကလည္း စကားေျပာစရာ အေဖာ္ဆုိလွ်င္ ဒီအေမ တစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိသည္ဟုထင္ေနၾကသည္။အေမကို ဘာမဆုိ ဖြင့္ေျပာတုိင္ပင္တတ္္္သည့္ အေလ့အက်င့္ကိုိလည္း  မိမိကုိယ္တုိင္ လုပ္ေပးခဲ့မိသလုိ ျဖစ္ေနသည္။သူငယ္ခ်င္းေပါင္း ေပါင္းေတာ့ သူတုိ႕ အႏ္ၱရာယ္ျဖစ္ေစမည့္ အရာမ်ားကို ၾကိဳျမင္၊ၾကိဳကာကြယ္ေပးႏုိင္သည္ အတြက္ ေကာင္းသည္ဟု မွတ္ယူခဲ့ဖူးသည္။အခုေတာ့ ေဒၚယဥ္ယဥ္ထြန္း အဲဒီလုိ မျဖစ္ေစခ်င္ေတာ့။အထူးသျဖင့္ သမီးငယ္ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ျဖစ္သည္။သမီးငယ္ ေဆးတက္ၠသုိလ္ ဒုတိယႏွစ္တြင္ ခ်စ္သူထားျဖစ္သြားသည္။အစစ အရာရာ ေျပာျပေနသည့္အတြက္ သမီးငယ္၏ ေကာင္ေလးက ေဆြၾကီး မ်ိဳးၾကီးထဲ ကမွန္းသိရသည္။လူကိုယ္တုိင္ ေတြ႕ရေသာအခါ ေခတ္လူငယ္ ပုံစံျဖစ္ေသာ္လည္း ရည္ရည္မြန္မြန္ ရွိသည္။ဒါေၾကာင့္ မိမိကပဲ ခ်စ္သူအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ရန္ တုိက္တြန္းမိသည္။ေကာင္ေလးက သမီးငယ္ထက္ တစ္တန္းၾကီးသည္။အေနတည္၊စာေတာ္သည့္ သမီးငယ္ကို ေတာ္ရုံ ေယာက်္ားေလးမ်ားက မိတ္ေဆြျဖစ္ဖုိ႕ပင္ ရြံ႔ၾကသည္။
           ဒီလိုဆုိ ေတာ့လည္း သမီးငယ္တြင္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္က နည္းသြားသလုိ ျဖစ္ေနသည္။အမ်ားၾကားက ေခါင္းေခါက္ ေရြးခ်ယ္ရျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ အနီးနားကပ္လာသည့္ သူကိုသာ ေလ့လာခြင့္ရေတာ့သည္။ေဒၚယဥ္ယဥ္ထြန္း ငယ္စဥ္က အေဒၚတစ္ေယာက္ ေျပာဖူးသည့္ အိမ္ေထာင္ဘက္ေရြးခ်ယ္သည့္ ဥပမာေပးေလးကို သတိရမိသည္။
         “မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္ဘက္ေရြးတယ္ဆုိတာ ဘုရားပြဲေစ်း ေလွ်ာက္သလုိ ေလွ်ာက္ရတယ္ေအ့။၀င္၀င္ခ်င္း ဆုိင္တန္းက ပစ္ၥည္းေတြကို အေကာင္းဆုံးထင္ျပီး ၾကိဳက္မိမွာပဲ။အဲဒါ မ၀ယ္လုိက္နဲ႕အုံး၊ဆက္ေလွ်ာက္သြား ေနာက္တစ္ဆုိင္ေရာက္ေတာ့လည္း ေတြ႕တဲ့ ပစ္ၥည္းက ပိုေကာင္းေနေရာ။အဲ ဆက္ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႕ ေစ်းတန္းၾကီးလည္း ဆုံးသြားေရာ ဘယ္ဆုိင္ပစ္ၥည္းက အေကာင္းဆုံးလဲဆုိတာ မွန္းတတ္သြားျပီ။အဲဒီအခ်ိန္မွ ၀ယ္လုိက္ေတာ့။အနာအဆာ ရွိေတာင္ နည္းနည္းပါးပါးပဲေပါ့ေအ”တဲ့။
    ဒီအတုိင္းသာဆုိ သမီးငယ္က ေစ်းတန္းကုိပင္ မေလွ်ာက္၊ေစ်းတန္းအျပင္ကေန လွမ္းၾကည့္ျပီး ၀ယ္သလုိျဖစ္ေနပါျပီ။
                                       (၂)
         သမီးငယ္ ခ်စ္သူ ထားျဖစ္သြားတာလည္း ေဒၚယဥ္ယဥ္ထြန္း တုိက္တြန္းခ်က္ေၾကာင့္္ဆုိ ပိုမွန္လိမ့္မည္။ သူျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ် ျပန္ေျပာတတ္ေနေတာ့ ကုိယ္ကပါ ရည္းစားလုိက္ထား ေနရသလုိ ျဖစ္ေနသည္။
“ေမေမ သူက ႏွစ္ေယာက္တည္း ေကာ္ဖီဆုိင္သြားခ်င္လုိ႕တဲ့ ေခၚေနတယ္။အဲဒါ လုိက္သြားရမလား“”
အေမတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ မယုတ္မလြန္ အေမး ေမးလုိက္ပါသည္။
 “သမီးက လုိက္သြားခ်င္လုိ႕လား”
“ေမေမေျပာထားတာ ေခၚတုိင္းလုိက္ရင္ မိန္းကေလး တန္ဖိုးက်သြားမယ္ဆုိ”
ကုိယ္ေျပာဖူးတဲ့ စကားနဲ႕ ခ်ည္ေႏွာင္ ျပန္ေမးတဲ့ သမီးငယ္ကို ေဒၚယဥ္ယဥ္ထြန္းက
“မဟုတ္ဘူးေလ သမီးရဲ႕ လူျမင္ကြင္းလို ေနရာမ်ိဳးေတြကေတာ့ သြားလုိ႕ရပါတယ္။”
တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ့လည္း
       “ေမေမ သူကေလ ေက်ာင္း၀င္းထဲ ခုံမွာထုိင္ၾကရေအာင္တဲ့၊သမီးကေတာ့ ေက်ာင္းသူဆုိတာ စာသင္ေက်ာင္းခန္းထဲမွာပဲ ရွိေနရမွာ ေတြ႕ခ်င္ရင္ စာသင္ခန္းထဲကို လာခဲ့လုိ႕ ေခၚလုိက္တယ္” လုိ႕ဆုိျပန္ပါသည္။
       “အဲဒီေတာ့ သူက လာေတြ႕လား” ဆုိသည့္ အေမးကို
         “လာေတြ႕တယ္ ေမေမရဲ႕၊ေမေမေျပာတာ ဟုတ္တယ္ေနာ္ ေယာက်္ားေလးေတြက သူတုိ႕ေတာင္းဆုိတာ မရရင္ သူက ျပန္လုိက္ေလ်ာ တတ္ၾကတယ္။”ဟု ျပန္ေျဖေနပါသည္။
          မၾကာခဏၾကားေနရေတာ့ “အကုန္လုံး ေမေမ့ကို မေျပာနဲ႕ သမီးဘာသာ လုိက္သြားျပီးမွ ေမ့ေမ့ကို ျပန္ေျပာလည္း ရပါတယ္။ခြင့္ေတာင္း မေနပါနဲ႕။သမီးငယ္ကို ေမေမယုံတယ္”လုိ႕ ခ်ဳပ္လုိက္ရသည္။
         တစ္ရက္ေတာ့ သမီးငယ္ ေကာင္ေလးက အိမ္ကို လုိက္လာသည္။ကုိယ္တုိင္ကလည္း ေတြ႕ခ်င္ေနသည္မုိ႕ လာခဲ့ဖုိ႕ ေခၚလိုက္မိသည္။ကိုယ့္ကို “ေမေမ” ဆုိတဲ့နာမ္စားထပ္ တလဲလဲ သုံးျပီး သမီးငယ္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္အေၾကာင္းေတြ ေျပာေနပါသည္္။
      “သူ႕ကုိ ခ်စ္စကားေျပာဖုိ႕ ရွစ္လ ေလာက္ အခ်ိန္ယူရတာ ေမေမရဲ႕၊ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆုိ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကုိ အဲဒီေလာက္ စိတ္ရွည္ျပီး ဘယ္သူမွ မလို္က္ၾကဘူး။”
      “ပိုးက အကုန္လုံးေကာင္းပါတယ္၊စာလည္းေတာ္တယ္၊အေနလည္းတည္တယ္၊ခ်စ္ဖုိ႕လည္းေကာင္းတယ္။လူငယ္တစ္ေယာက္မွာ ရွိရမဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ  ေပ်ာက္ေနတာပဲခက္တယ္။ဘယ္လုိ ေျပာရမလဲ ေမေမရယ္ ၊ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ေပ်ာက္ေနတယ္လုိ႕ ေျပာရမလားပဲ။ပုိးနဲ႕ စကားေျပာတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလုိ ခံစားရတယ္။”
         စင္ကာပူ သြားလည္စဥ္က   သမီးၾကီးႏွင့္ သမီးငယ္ ကြာျခားတာကို သတိထားမိေပမဲ့ ေဒၚယဥ္ယဥ္ထြန္း ေသခ်ာ မသိခဲ့။အခု သမီး ေကာင္ေလးေျပာမွ သမီးငယ္ မ်က္ႏွာမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ေပ်ာက္ဆုံးေနတာကို သတိထား မိရသည္။သူ႕ကိုယ္သူ ေပ်ာ္မေနဘူး ဆုိသည္ကိုေတာင္ သမီးငယ္ သိရဲ႕လား မသိ။
          တစ္ညေန သမီးငယ္ သူ႕ေကာင္ေလးႏွင့္ ဖုန္းေျပာေနရင္း စကားမ်ားၾကသည္ ထင္သည္။ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ တီဗီြၾကည့္ရင္း အသံကို နားစြင့္ေနမိသည္။
        “ရတယ္ေလ စာေမးပြဲလည္း နီးေနျပီပဲ စာလုပ္ၾကတာေပါ့” ခပ္အုပ္အုပ္ အသံျဖင့္ ေျပာရင္း ဖုန္းခ်လုိက္တာ ျမင္သည္။အေမကို လွမ္းၾကည့္ေသာ္လည္း ဘာမွ မေျပာသျဖင့္ ျပန္ၾကည့္ရုံသာ ၾကည့္လုိက္မိသည္။
         ထုိတစ္ပတ္လုံး စာၾကည့္စားပြဲ မခြာေတာ့။ဒါေပမဲ့လည္း စာထဲအာရုံ မေရာက္သည့္ အခ်ိန္က မ်ားေနတတ္သည္။အခုအခ်ိန္ထိ အေမႏွင့္အတူအိပ္ ေနေသးသျဖင့္ ညဘက္ သက္ျပင္းခ်သံတုိ႕ ၾကားရသလုိ၊ တစ္ေရးႏုိးမ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ လုိက္မိလွ်င္ စိုစြတ္ေနသည့္ မ်က္၀န္းတုိ႕ျဖင့္ ရွိေနတတ္သည္ကို ျမင္ရသည္။အေမႏွင့္ အတူအိပ္ရသျဖင့္ ခံစားခ်က္မ်ားကို လြတ္လပ္စြာ ပြင့္ထြက္ခြင့္ မရွိရသလုိ ျဖစ္ေနျပီလား။ငယ္စဥ္ကတည္းက ခြဲသိပ္ဖုိ႕ စဥ္းစားၾကည့္ဖူးေသာ္လည္း အပ်ိဳအရြယ္ ေရာက္သည္ထိ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ျဖစ္ခဲ့။ေနာက္ဆုံး သမီးတုိ႕အေဖကသာ အိပ္ယာခြဲ အိပ္သြားရသည္။သမီးၾကီးသည္လည္း စင္ကာပူ ထြက္မွသာ ခြဲအိပ္ျဖစ္ေတာ့သည္။အခုခ်ိန္မွ ခြဲအိပ္ဖုိ႕ ေျပာၾကည့္ေတာ့ သမီးတုိ႕ကိုယ္တုိင္က မအိပ္တတ္ေတာ့။
         သမီးငယ္တုိ႕ ေက်ာင္း စာေမးပြဲထုံးစံအရ၊ဒီေန႕ ေျဖျပီး ေနာက္တစ္ေန႕ ေအာင္စာရင္းထြက္သည္။
ေအာင္စာရင္း ထြက္ျပီးေနာက္တစ္ေန႕ ေကာင္ေလးက အိမ္ေရာက္လာသည္။ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ထုိင္ရင္း စကားေျပာေနၾကသည့္ စကားသံအခ်ိဳ႕ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးရင္း က ၾကားေနရသည္။
    “အစ္ကိုနဲ႕ စကားမေျပာတဲ့ အခ်ိန္ေတြတုန္းက ညီမေလး ဘာလုပ္ေနလဲဟင္”         
ေကာင္ေလး၏ ေက်ေအးစကားသံကုိ သမီးငယ္ တုန္႕ျပန္ပုံက
“ဒီလုိပဲ လုပ္ေနၾက အလုပ္ေတြေတာ့ လုပ္ရတာပဲေလ”
“ညီမေလးက စာက်က္လည္း ပ်က္ပုံ မေပၚဘူးေနာ္၊ဘာမွ သိပ္မခံစားရသလုိပဲ”
ေကာင္ေလး၏ တစ္ဆင့္တက္စကား။
“အဲဒီလုိလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊အမွတ္ေတြ အမ်ားၾကီး က်သြားတာပဲ”
သမီးငယ္၏ ေျဖရွင္းစကားေၾကာင့္ ေကာင္ေလး စိတ္တုိသြားပုံရသည္။
“ညီမေလးအမွတ္က်သြားတာ ဂုဏ္ထူးနား ကပ္ေနတဲ့အမွတ္ပါ။ခါတုိင္းလုိ ဂုဏ္ထူး မထြက္တာပဲရွိတာ။အစ္ကိုက မင္နီေတြ ဗလပြနဲ႕ စာေမးပြဲ က်တာေလ။”
“အဲဒါေတြေၾကာင့္ အစ္ကုိ႕ ကို မၾကိဳက္တာ၊ရန္ျဖစ္တာ ျဖစ္တာပဲ ။ကုိယ္လုပ္ရမဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ရမွာပဲ။အစ္ကိုက ခံစားခ်က္ကုိ ဦးစားေပးလြန္းတယ္။
       “ဟုတ္တယ္၊အစ္ကိုက ခံစားခ်က္ကုိ ဦးစားေပးတယ္။ညီမေလးကေတာ့ ခံစားခ်က္ကို မရွိတာ။မရွိတာမွ လူငယ္တစ္ေယာက္မွာ ရွိရမဲ့ ခံစားခ်က္ ဆုိတာကိုေတာင္ မသိတာ။လူငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္အတုိင္း တုန္႕ျပန္ရမွာပဲ။စိတ္တုိေနရင္ ၊ခ်စ္သူနဲ႕ပတ္သက္ျပီး အသဲကြဲေနရင္ စာလည္း က်က္ခ်င္စိတ္မရွိဘူး။ညီမက ကုိယ့္ဘာသာ ေပ်ာ္လား၊မေပ်ာ္ဘူးလား ဆုိတာေတာင္ သိမေနတာ၊”
ေဒၚယဥ္ယဥ္ထြန္း ၾကားေနရသည့္ စကားသံတုိ႕က ျပင္းထန္လာသည္ထင္သည္။ေကာင္ေလးက ေမာသြားဟန္ျဖင့္ ေခတ္ၱနားလုိက္သည္။

       “ညီမနဲ႕ ရန္ျဖစ္ေတာ့ ခံစားရတယ္။သူဘာလုိ႕ ငါ့ကို နားမလည္ႏုိင္ရတာလဲလုိ႕ ေတြးျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္တယ္။အစ္ကုိက ေက်ာင္းရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြ အာလုံးမွာ ပါ၀င္တယ္။စာဘက္မွာ နည္းနည္းပါးပါး ေပါ့ေလွ်ာ့ သြားေပမဲ့ ဆရာ၀န္ မျဖစ္သည္ထိေတာ့ မလုပ္ပါဘူး။ညီမကေတာ့လူငယ္ေတြ လုပ္ရမဲ့တာ၀န္ဆုိတာလည္းမသိ၊အဖြဲ႕အစည္းနဲ႕ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ဆုိတာလည္း ေ၀း၊တက္ၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူနဲ႕ တူတာဆုိလုိ႕ ေက်ာင္းတက္တာနဲ႕ စာက်က္တာပဲရွိတယ္””
           ေကာင္ေလးက သမီးငယ္ကို ေ၀ဖန္ေျပာဆိုလာသည္။အရွိန္တက္ေနၾကသည့္ စကား၀ုိင္းထဲ မ၀င္ဘဲ ထမင္းစားခန္းထဲက ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ထုိင္ရင္း နားစြင့္ေနမိသည္။
           “ညီမ စဥ္းစားၾကည့္၊အစ္ကိုတုိ႕လုိ စုံတြဲေတြကို ေက်ာင္း၀န္းထဲ ေနရာအႏွံ႕ေတြ႕ရသလို။အျပင္ေကာ္ဖီဆုိင္မွာ၊အေအးဆုိင္မွာ၊ရုပ္ရွင္ရုံေတြမွာလည္း ျမင္ေနရတယ္။အစ္ကိုလည္း ခ်စ္သူ သဘာ၀ အတူတြဲသြားခ်င္တာပဲ၊ညီမ ကိုေခၚမိရင္ အရြယ္နဲ႕ မလုိက္နဲ႕ စကားသံေတြပဲ ၾကားရတယ္။ၾကာလာေတာ့ အစ္ကုိလည္း စိတ္ပ်က္မိတာပဲ”။တစ္ခါတစ္ေလ အစ္ကိုေတြးမိတယ္။အစ္ကို ကုိ႕ တစ္ကယ္ခ်စ္တာ ဟုတ္ရဲ႕လားလုိ႕။တစ္ကယ္ခ်စ္မိရင္ ခံစားတတ္ၾကတာပဲဟာ။”
ေကာင္ေလး၏ စကားေၾကာင့္ ေဒၚယဥ္ယဥ္ထြန္း ၾကားထဲကေန မရုိးမရြ ျဖစ္လာသည္။“ေျပာလုိက္ပါလား သမီးငယ္ရယ္ ညီမလည္း ခံစားေနရပါတယ္လုိ႕၊တစ္ကယ္ခ်စ္တာပါတုိ႕”ေဒၚယဥ္ယဥ္ထြန္း ပါးစပ္မွ တီးတုိးပင္ ထြက္သြားမိသည္။
“အဲဒီလုိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး”
ဘယ္လုိ မဟုတ္မွန္းမသိသည့္ အေျဖစကားမက် စကားသံကိုသာ သမီးငယ္ထံမွ ၾကားလုိက္ရသည္။သည္လုိႏွင့္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ေျဖရွင္းမႈက ျပီးဆုံးသြားၾကသည္။

                                     (၃)
          မျပီးဆုံးႏုိင္သည္က ေဒၚယဥ္ယဥ္ထြန္းပဲ ျဖစ္သည္။သမီးငယ္ တစ္ကယ္ခ်စ္ျပီး၊တစ္ကယ္ခံစားေနရသည္ကုိ သိေနသည္။
          “သမီးငယ္ကလည္း ေျပာလုိက္တာ မဟုတ္ဘူး၊သမီးလည္း ခံစားရတာပဲဟာ။သူ႕တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနတာမွ မဟုတ္တာ”။
သမီးကိုပင္ ဖြင့္ေျပာလုိက္မိသည္။
“ေျပာရမဲ့ စကားမဟုတ္ဘူးလားလုိ႕ ေတြးမိလုိ႕ပါ။သူ သိမယ္လည္း ထင္လုိ႕။ျပီးေတာ့ သူေခၚတုိင္းလည္း မလုိက္သင့္ဘူးထင္လုိ႕ ဘယ္မွ သိပ္မသြားခဲ့တာ။”မပြင့္တပြင့္ တုန႕္ျပန္လာသည္။
           “အလုိေတာ္  --- ခ်စ္သူဘ၀မွာ ခ်စ္တယ္လုိ႕ေျပာတာ ၊သတိရတယ္လုိ႕ ေျပာတာ ေျပာရမဲ့
စကားေပါ့ဟဲ့၊တစ္ခ်ိဳ႕စကားေတြက သိျပီးသားေပမဲ့ ေျပာေပးရတယ္။ၾကားခ်င္တာေပါ့။”
          ေဒၚယဥ္ယဥ္ထြန္းပင္ သမီးငယ္ကို စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့။
 “ေက်ာင္းက အတြဲေတြမွာ မိန္းကေလးေတြက ေယာက်္ားေလးေတြကို အရမ္းလုိက္ေလ်ာ ေနသလားလုိ႕”
သမီးငယ္က ဘာကို ေတြးမိသြားျပီး ေျပာလုိက္သည္ မသိ။
 “သမီးရယ္ ခ်စ္သူထားတယ္ဆုိမွေတာ့ လက္ေလးကိုင္၊ပါးေလးေတာ့ နမ္းခ်င္ၾကမွာေပါ့။ေမေမ ေျပာတဲ့ တန္ဖုိးဆုိတာ အပ်ိဳဂုဏ္ကို မပ်က္ေအာင္ထိန္းရင္ ရပါျပီ။”
သမီးကို ေျပာလုိက္ျပီးမွ ေဒၚယဥ္ယဥ္ထြန္း ေတြးမိသည္၊အေမ တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ သိပ္မ်ား ရက္ေရာလြန္းသြားျပီလား။
ဟုိတစ္ေန႕ ဖတ္ျဖစ္သည့္  ေဖ့စ္ဘြတ္ထဲမွ ကာတြန္း ဟာသေလးတစ္ပုဒ္ကို အေတြးက ေရာက္သြားသည္။ေဖ့စ္ဘြတ္ကို သမီးငယ္က သူ႕အေကာင့္ဖြင့္ထားေသာ္လည္း ေဒၚယဥ္ယဥ္ထြန္းက ကိုယ္စားသုံးေပးေနရသည္။အဲသည္ေလာက္ထိ လူငယ္မဆန္သည့္ သမီးပါေလ။ကာတြန္းပုံထဲတြင္ ေကာင္မေလးက စကပ္အတုိ ၀တ္ထားျပီး ခါးပတ္ကို ဒူးေခါင္းေနရာတြင္ပတ္ထားသည္။ေကာင္ေလးက
       “ခါးပတ္ကုိ ဘာျဖစ္လုိ႕ ခါးမွာမပတ္ဘဲ ဒူးေခါင္းမွာ ပတ္ထားရတာလဲ ” ဟုေမးေသာအခါ  “ေမေမက ခ်စ္သူနဲ႕ေတြ႕ရင္ ခါးပတ္ ေအာက္ပိုင္း ေပး မထိရဘူးလုိ႕မွာထားလုိ႕” ဟုေကာင္မေလးက ျပန္ေျဖသည္။ေခတ္ အေျခအေန ပုံရိပ္ကို ပုံေဖာ္ထားသည့္ ကာတြန္းေလးျဖစ္မည္။
          သမီးႏွင့္သူ႕ေကာင္ေလး၏ မအီမလည္ဇာတ္လမ္းၾကား ေဒၚယဥ္ယဥ္ထြန္း လည္း ရင္လုိက္ေမာ ေနမိသည္။
ဒီေန႕ ေန႕လည္ ေကာင္ေလး အိမ္ေရာက္လာသည္။ဗယ္လင္တုိင္း အထိမ္းအမွတ္ ဟုဆုိကာ သူကိုယ္တုိင္လုပ္ထားသည့္ ဟန္းမိတ္ ပုိ႕စ္ကတ္ေလးေပးသည္။သမီးငယ္ကေတာ့ ဒီေန႕ ဗယ္လင္တုိင္းေဒး ျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္ေလးေျပာမွ သိသည္။ေဒၚယဥ္ယဥ္ထြန္း အမွတ္တမဲ့ လွမ္းၾကည့္ျပီး ဧည့္ခန္းႏွင့္ကပ္ရပ္ ထမင္းစားခန္းထဲသုိ႕ ၀င္လုိက္သည္။ပုိ႕စ္ကတ္ေလးက ခ်စ္စရာေလး ျဖစ္သည္။ေပ်ာ္ရႊင္သြားသည့္ သမီးငယ္မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္လုိက္ရေတာ့ ေက်နပ္သြားရသည္။
 “အစ္ကို ကိုယ္တုိင္လုပ္ထားတာ ၾကိဳက္လား”ေကာင္ေလးေမးေနသံၾကားရသည္။
“အင္း  ခ်စ္စရာေလး၊ ၾကိဳက္ပါတယ္” သမီးငယ္ တုန္႕ျပန္သံ ေအးစက္စက္ႏုိင္လွသည္။
 “အစ္ကို ကုိ႕ တစ္ခုခုေျပာအုံးေလ” ေကာင္ေလး၏ ေလသံက နိမ့္ျပီးေျပာေသာ္လည္း ၾကည္ႏွဴးသံတုိ႕က အျပည့္။
 “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
 “ဟာကြာ အဲဒီစကားက လူတုိင္းကို ေျပာေနက် စကားေလ” အားမလုိ အားမရ ေကာင္ေလး ေလသံက အနည္းငယ္ က်ယ္ေလာင္သြားသည္။
 “ဒါဆို တစ္ကယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
“ေတာ္ကြာ”
 “၀ုန္း”
တံခါးပိတ္သံႏွင့္အတူ ေကာင္ေလး ေျပးထြက္သြားသံၾကားလုိက္ရသည္။
ေဒၚယဥ္ယဥ္ထြန္း ဧည့္ခန္းထဲေရာက္လာေတာ့ ပုိ႕စ္ကတ္ေလး ကိုင္ထားျပီး မ်က္ရည္၀ဲေနသည့္ သမီးငယ္ကို ေတြ႕လုိက္ရသည္။ေကာင္းေလးကို တစ္ေခါက္ျပန္လာၾကည့္ေစခ်င္သည္။ခံစားခ်က္ မရွိဟု သူထင္ထားသည့္ သူ႕ခ်စ္သူ ပုံစံကို ျမင္ေစခ်င္သည္။အီလီကလီ ျပီျပီတီ မဟုတ္ေတာင္ သမီးငယ္ကို တီတီတာတာ ခၽြဲခၽြဲႏြ႕ဲႏြဲ႕ေတာ့ ေျပာတတ္ေစခ်င္သည္။
                                  (၄)
         သမီးငယ္ အျဖစ္ကိုၾကည့္ရင္း  ၾကည့္ဖူးသည့္ ရုပ္ရွင္တစ္ကားကို ျပန္သတိရသြားသည္။ရုပ္ရွင္ကားနံမည္က  ဏနမ္နခအ  ဃငအပ  ဟု ထင္သည္။ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့။ျမိဳ႕ျပႏွင့္ ကင္းေ၀းသည့္ ေနရာတြင္ အစစအရာရာ ျပည့္စုံသည့္ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕တည္ထားသည္။တည္ေထာင္သူ သိပ္ၸံပညာရွင္က ထုိျမိဳ႕၏ ျမိဳ႕ေတာ္၀န္ျဖစ္သည္။လူေနအိမ္မ်ား၊ေခတ္မီအသုံးအေဆာင္မ်ားကို ပင္ ျပည့္စုံေအာင္ ျဖည့္ဆည္းထားသည္ မဟုတ္။လူေတြကိုပါ ျပည့္စုံသည့္ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ စီမံထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္။အိမ္ရွင္မတစ္ေယာက္သည္ ဘယ္ေလာက္ အိမ္မႈကိစ္ၥ လုပ္ရ လုပ္ရ ၊ပင္ပန္း ႏြမ္းျခင္းမရွိ၊မေတာ္တဆ ဂတ္စ္ မီးဖုိးထဲသုိ႕ လက္၀င္သြားလွ်င္ ပူေလာင္မႈကို လက္ကမခံစားလုိက္ရ။
          ခ်စ္ျခင္းေမတ္ၱာမလို၊ေယာက်္ားမ်ား အလုိရွိခ်ိန္တြင္ မိန္းမမ်ားက အျမဲ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ပိုက္ဆံဆုိသည္ကိုလည္း ရွာစရာ မလုိ။ဖဲကစားေနၾကရင္း ေငြလုိလွ်င္ပင္ မိန္းမကိုေခၚျပီး ၀မ္းဗုိက္မွ ပိုက္ဆံထုတ္ယူလုိက္သည္။ယုတ္စြအဆုံး
 အိမ္မွာ ေမြးထားသည္ ေခြးကပင္ ေခြးတစ္ေကာင္၏ အမူအက်င့္ မရွိေတာ့။ဦးေႏွာက္ အသိဥာဏ္ကို စက္မ်ားျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္တုိင္  ဘာမွ မလုိအပ္ေလာက္ ျပည့္စုံေနၾကေသာအခါ  တစ္ျမိဳ႕လုံးရွိ ျမိဳ႕သူ၊ျမိဳ႕သားမ်ားက ျငီးေငြ႕လာၾကသည္။ထုိအခ်ိန္တြင္ ျမိဳ႕ေပၚမွ ဇာတ္လုိက္ စာေရးဆရာမ တစ္ေယာက္က ထုိျမိဳ႕သုိ႕ ေျပာင္းေရႊ႕လာသည္။အေၾကာင္းအရင္းကလည္း မွန္လြန္းေသာ သူ႕အေတြးအေခၚ၊သူ႕ အေျပာမ်ားေၾကာင့္ ျမိဳ႕မွႏွင္ထုတ္ခံရျခင္းျဖစ္သည္။ထုိစာေရးဆရာမက ဦးေဆာင္၍  ခံစားခ်က္မဲ့ ျပည့္စုံျခင္း ကုိ တြန္းလွန္လိုက္ၾကသည္။ထုိ႕ေနာက္ လူသားပီသစြာ ဆက္လက္ ေနထုိင္သြားၾကသည္။
        လူေတြတင္ မဟုတ္၊အသီးအႏွံမ်ားပင္ ေအာ္ဂဲနစ္ အသီး၊အႏွံမ်ားက အနာအဆာရွိႏုိင္ေသာ္လည္း အႏ္ၱရာယ္ ကင္း ျပီး ပိုခ်ိဳျမိန္သည္။ဂ်ီအမ္ စနစ္ျဖင့္ စိုက္ပ်ိဳးထားသည့္ အသီးအႏွံမ်ားကေတာ့ အျမင္ကလွပေသသပ္မည္။အလုံးအထည္ ၾကီးထြားမည္။ေအာ္ဂဲနစ္ႏွင့္ယွဥ္ရေသာ္ သူက ပုိျပည့္စုံသလုိ ထင္ရ၍ အစပိုင္းေတာ့ လူမ်ားအၾကိဳက္ ေတြ႕ၾကသည္။ေနာက္ေတာ့လည္း ေအာ္ဂဲနစ္ကုိသာ ျပန္လည္တန္ဖုိးထားလာၾကသည္။သဘာ၀တရားအတုိင္းကိုသာ လူမ်ား လက္ခံၾကျခင္းျဖစ္သည္။ထုိသုိ႕ဆုိလွ်င္ လူ႕စိတ္သေဘာကိုေရာ၊သမီးငယ္ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ေဒၚယဥ္ယဥ္ထြန္း ဆက္ေတြးၾကည့္ေနမိသည္။
         ေကာင္ေလး ေပၚမလာသည္မွာ လေပါင္းမ်ားစြာၾကာသြားျပီ။သူတုိ႕ခ်င္း ဖုန္းအဆက္အသြယ္ ရွိ၊မရွိေတာ့မသိ။သမီးငယ္၏ အမူအရာမ်ားက ပုိလုိ႕လွ်ိဳ႕၀ွက္သြားသည္။မေန႕ညက ဗြီဇက္အုိျဖင့္ သူတုိ႕ ညီအစ္မ စကားေျပာေနၾကသည္။  သမီးၾကီး၏ တက္ႂကြ ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ မ်က္ႏွာကို  ၾကည့္ရင္း သမီးငယ္၏ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာ မ်က္ႏွာက ပိုလုိ႕သိသာေနသည္။ ေဒၚယဥ္ယဥ္ထြန္း တစ္ေယာက္ ကၽြန္းဆက္တီ ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ ေျခႏွစ္ဖက္စလုံး စုံတင္ပစ္ထုိင္ရင္း သမီးငယ္၏ပုံရိပ္ကို ထုိင္ၾကည့္ေနမိသည္။သမီးႏွစ္ေယာက္ကို ဆုိဆုံးမလြန္းေသာ မိမိေၾကာင့္လား၊ကေလးမ်ားကို အရြယ္မတုိင္ခင္ တရားဓမ္ၼမ်ား ေဟာၾကားထားသည့္ သူတုိ႕အေဖေၾကာင့္လား။အေျဖရွာရင္း သမီးငယ္ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး စိတ္ထဲမွာ ေနလို႕မေကာင္း။ဦးေႏွာက္အသိဥာဏ္ ဖြ႕ံျဖိဳးမႈကို ဦးစားေပးလြန္း၍ ႏွလုံးသားခံစားခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ဆုံးကုန္ျပီလား။စာေရးဆရာမ်ား၏ စကားကို ငွားသုံးျပီး ေျပာၾကည့္ရလွ်င္ သမီးငယ္တစ္ေယာက္  ရသ ေပ်ာက္ဆုံးေနတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ရုိးေျမက် 2014,ကလ်ာ မဂၢဇင္း။ႏုိ၀င္ဘာလ။

        
                               (၁)
    မဂၤလာဒုံ အမွတ္(၂) စစ္ေဆးရုံ မွ ကားလမ္း ျဖတ္ကူးရန္ ေဆြေဆြေစာင့္ဆုိင္းေနသည္မွာ ငါးမိနစ္ေလာက္ရွိေတာ့မည္။အရင္လ ေတြ လာတုန္းက သည္ေလာက္ ကားမရႈပ္ဟုထင္သည္။မဂၤလာဒုံ-ျပည္လမ္းမၾကီး ေပၚတြင္ျဖတ္သန္းသြားသည့္ လုိင္းကား အေရအတြက္က နည္းသည္။ခဏအၾကာ ေဆးရုံထဲမွ လူႏွစ္ေယာက္ထြက္လာသည္။သူတုိ႕ႏွင့္ ကပ္လုိက္ျပီး ေဆြေဆြ လမ္းကူးလုိက္သည္။ထုိအခ်ိန္ ကားဂိတ္သုိ႕ ဆူးေလ သြားသည့္ လုိင္းကားတစ္စီး ထုိးဆုိက္သျဖင့္ အဆင္သင့္ပင္ တက္လုိက္သည္။ေနရာ ရသည့္ ထုိင္ခံုေပၚတြင္ ေနသားတက်ထုိင္လုိက္ျပီး ဆြဲျခင္းေတာင္းကို ေပါင္ေပၚတင္လုိက္သည္။သည္ေန႕ ရလာသည့္ ေဆးမ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္လုိက္သည္။သည္တစ္ပတ္ ေဆးေပးသည့္ ဗုိလ္မွဴး ေက်ာ္ေက်ာ္က သေဘာေကာင္းသည္။ေစ်းေကာင္းရမည့္ ေဆးမ်ားျဖစ္သည္။အရင္တစ္ပတ္ ေဆးမွဴးေတြ ကေတာ့ ဘားပလက္ႏွင့္ျဖဴးရာမင္း ဘီစီေတြသာ ေပးသည္။အဲ့သည့္ ေဆးမ်ားက ေစ်းသိပ္မရ။ေဆြေဆြ ေမေမ့ကို လက္ဖက္ရည္တုိက္ျပီး မုန္႕လည္း ၀ယ္ေကၽြးခ်င္သည္။သည္ေန႕ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဖုိးတစ္၀က္ကို ေမ့ေမ့ဆီမွ မေတာင္း၊ဒါ့ျပင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်းမွ ေမေမၾကိဳက္သည့္ ေရမုန္႕လည္း ၀ယ္သြားလုိက္မည္။သိမ္ၾကီးေစ်းတြင္ ေဆးအရင္ ၀င္ေရာင္းရမည္၊ျပီးမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းဘက္ ဆက္သြားမည္။သည္လကုန္ ကုိၾကီးဆီျပန္လုိက္အုံးမည္။ပုဆုိးႏွင့္စြပ္က်ယ္တစ္ထည္ေလာက္လည္း ၀ယ္ခ်င္ေသးသည္။ျပီးေတာ့ သမီး၀ါ၀ါႏွင့္ေျမးမေလးအတြက္လည္း မုိးတြင္းစီး ဖိနပ္၀ယ္ေပးခ်င္ေသးသည္။
    ေဆြေဆြ ေယာက်္ား ကိုၾကီး ဦးတင္ေအာင္သည္ စစ္တပ္မွ ပင္စင္စား တပ္ၾကပ္ၾကီး စာေရးျဖစ္သည္။တပ္၏ ရိက္ၡာသိုေလွာင္ရုံကို ကုိင္ရသည္။သည္အခ်ိန္တုန္းက ေဆြေဆြတုိ႕ ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့သည္။အိမ္မွာ သၾကား၊ႏုိ႕ဆီ၊ေကာ္ဖီမႈန္႕ႏွင့္ အသားမ်ား ၀ယ္စား စရာမလုိ။ဟန္းေကာခ်ိဳင့္ႏွင့္ စတီးဇြန္းမ်ားလည္း ေဆြေဆြ လုိသေလာက္ရႏုိင္သည္။နယ္ျမိဳ႕တြင္ တာ၀န္က်သည့္ ေဆြေဆြတုိ႕ ထံသုိ႕ ရန္ကုန္မွ ေမာင္၊ညီမမ်ား လာလည္လွ်င္ အျပန္လက္ေဆာင္အျဖစ္ ထည့္ေပးလုိက္ႏုိင္ေသးသည္။ကေလးမရသည့္အတြက္ ညီမ တစ္ေယာက္မွ ေမြးသည့္ တူမကို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေခၚေမြးစားထားသည္။ေလာဘမၾကီးသည့္ ကိုၾကီးႏွင့္ ပစ္ၥည္းမ်ားတန္ဖုိး သိပ္မသိသည့္ ေဆြေဆြတုိ႕ ဘ၀သည္ ျငိမ္းခ်မ္းသည္ဟု ဆုိရမည္။သမီး ၀ါ၀ါကုိလည္း ခ်စ္လြန္းသျဖင့္ အလုိလုိက္ထားၾကသည္။သမီး အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ကိုယ့္ အမ်ိဳးတစ္စုေၾကာင့္ သူ႕ကိုယ္သူ ေမြးစားသမီးမွန္း သြားခဲ့သည္။ထုိအခ်ိန္မွ စ၍ ေျပာမေကာင္း၊ဆုိမေကာင္း ျဖစ္လာသည္။တစ္ခုခု ေျပာဆုိဆုံးမလွ်င္ “ေမြးစားသမီး မုိ႕မလား” ဆုိသည့္ စကားျဖင့္ မိဘႏွစ္ပါးကို အႏုိင္ယူလာသည္။ပညာကို ဆုံးခန္းတုိင္ေအာင္ မသင္ေတာ့။အရြယ္မတုိင္ခင္ ခ်စ္သူရည္းစားမ်ား ထားသည္။အေမရင္းထံ ျပန္ပို႕ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ပုိဆုိးလာေတာ့သည္။ထိုအခါ ကုိၾကီးက အသက္မျပည့္ခင္ လုပ္သက္ျပည့္ပင္စင္ယူကာ သူ႕သမီးကို အမိ်ဳးမ်ားႏွင့္ ေ၀းရာ သူ႕ရပ္ရြာ ဇာတိတြင္သာ ထားေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။
      ကိုၾကီး ဦးတင္ေအာင္ ဇာတိျဖစ္သည့္ ပဲခူးတုိင္း၊ဂ်င္ကလိ ေက်းရြာတြင္ အေျချပန္ခ်ၾကသည္။ပင္စင္မွရလာသည့္ ပုိက္ဆံေလးျဖင့္ အုတ္၊သဲ ေက်ာက္လုပ္ငန္း စ ၾကည့္သည္။တပ္တြင္းမွာသာ တစ္ခ်ိန္လုံး ေနလာခဲ့သျဖင့္ အျပင္စီးပြားေရး အေၾကာင္းကို သိပ္နားမလည္။ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ တူတစ္ေယာက္ကုိ အကူအညီေတာင္းထားရသည္။သမီး၀ါ၀ါကေတာ့ ဂ်င္ကလိရြာမွ ေျခာက္တန္းမေအာင္သည့္ ေအာင္၀င္းဆုိသူႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်သြားေတာ့သည္။သမီးကို ခ်စ္လြန္းသျဖင့္ သားမက္ကို အိမ္ေခၚတင္ကာ အုတ္၊သဲေက်ာက္ လုပ္ငန္း ဦးစီးခုိင္းၾကည့္သည္။ေလာင္းကစား ၀ါသနာထုံသည့္ သားမက္က လုပ္ငန္းခြင္ကို စိတ္မ၀င္စား။ရသေလာက္ ေငြမ်ားကို ေလာင္းကစား လုပ္ပစ္လုိက္သည္။သည္ လုပ္ငန္းမ်ားကုိ မကၽြမ္းက်င္သည့္ ကုိၾကီးတစ္ေယာက္ ပင္စင္ေငြမ်ား ကုန္ခ်ိန္တြင္ အုတ္၊သဲေက်ာက္ လုပ္ငန္းလည္း ရပ္ဆုိင္း လုိက္ရေတာ့သည္။လစဥ္ရသည့္ ပင္စင္ေငြေလးျဖင့္ သမီးႏွင့္ သားမက္ကုိပါ တင္ေကၽြးထားရသည္။  
         ေဆြေဆြကေတာ့ ရန္ကုန္တြင္သာ အေနမ်ားသည္။ေမေမက ေဆြေဆြ႕ကို ေခၚထားသည္။ငယ္စဥ္ကတည္းက ဥာဏ္ရည္ မျပည့္၀သည့္ ေဆြေဆြ႕ကို အသနားပုိသည္။ညီမမ်ားကလည္း ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေကၽြးေမြးၾကပါသည္။အ၀တ္အစားမ်ားကို မျငီးမျငဴ ေျပာင္စင္ေအာင္ ေလွ်ာ္ဖြတ္တတ္သည့္ ေဆြေဆြကို သူတုိ႕လည္း ေစတနာရွိၾကပါသည္။တစ္ေယာက္စာေလာက္ေတာ့ ဘယ္ညီမ အိမ္က ျဖစ္ျဖစ္ ေခၚထားခ်င္ၾကသည္။ခက္သည္က ေဆြေဆြ ၊နည္းနည္းေလး စုမိ ေဆာင္းမိလွ်င္ ပဲခူးသို႕ သြားခ်င္သည္။ကုိၾကီး၊သမီးႏွင့္ ေျမးေလးကို ေပးခ်င္၊ေကၽြးခ်င္သည္။ေဆြေဆြသည္ အရူးလက္မွတ္ တရား၀င္ကုိင္ေဆာင္ခြင့္ ရသူျဖစ္သည္။သြက္သြက္ခါ ရူးသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ျပည့္ေတာ့ မျပည့္။ကိုၾကီးကို ခ်စ္ခင္ခဲ့ၾကသည့္ အထက္လူၾကီးမ်ား ေစာင္မမႈျဖင့္ အာရုံေၾကာအားေဆးမ်ား၊ စိတ္ျငိမ္ေဆးမ်ားႏွင့္ အျခား အားေဆးအခ်ဳိ႕ ကို မဂၤလာဒုံ စစ္ေဆးရုံၾကီးက လစဥ္ ထုတ္ေပးသည္။ထိုေဆး အားလုံးက ေဆြေဆြ႕အတြက္အသုံးမ၀င္။ထုိအခါ ထုတ္ေဆးျဖင့္ရသည့္ ေဆးမ်ားကို သိမ္ၾကီးေစ်း ေဆးဆုိင္ၾကီးမ်ားသို႕
ျပန္သြင္းလုိက္သည္။ရလာသည့္ ေငြမ်ားက ေဆြေဆြ႕အသုံးစရိတ္ရသည္။ေမေမ့အတြက္ ညီမ ၀ယ္ေပးထားေသာ အိမ္တြင္ ေမေမ ႏွင့္အတူ ေဆြေဆြ ကပ္ေနသည္။သားအမိ ႏွစ္ေယာက္စလုံး လက္ဖက္ရည္ၾကိဳက္ၾကသျဖင့္ မနက္တစ္ခါ၊ေန႕လည္ တစ္ခါ ပုိက္ဆံစပ္ေသာက္ၾကသည္။တစ္ခြက္၀ယ္ ၍ ေရေႏြးနည္းနည္း ေရာရေသးသည္။အခုလုိ ေဆးေရာင္းရသည့္ ရက္မ်ားဆုိလွ်င္ေတာ့ ေဆြေဆြသည့္ ေမေမ့ ဆီက လက္ဖက္ရည္ဖုိး တစ္၀က္မေတာင္းေတာ့။ျပီးလွ်င္ ေမေမၾကိဳက္တတ္သည့္ မုန္႕မ်ားလည္း ၀ယ္လာေပးသည္။
    ေဆြေဆြ႕တုိ႕ငယ္ဘ၀က အင္စပက္ေတာ္ အေဖ့ရာထူး အရွိန္ျဖင့္ ေကာင္းေကာင္းေနခဲ့၊စားခဲ့ရသည္။ေမေမ့ အသက္ သုံးဆယ့္ရွစ္ႏွစ္တြင္ မုဆုိးမ ျဖစ္ေတာ့ မလုပ္တတ္၊မကိုင္တတ္ျဖင့္ ေဆြေဆြႏွင့္ေအာက္က ညီမ တစ္ေယာက္ အသက္လိမ္ကာ အလုပ္၀င္လုပ္ၾကရသည္။အေဖ့ အေပါင္းအသင္းမ်ားက အလုပ္သြင္းေပးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ခႏ္ၶာကုိယ္ဖြံ႕ျဖိဳးလာေသာ္လည္း ဦးေႏွာက္မွတ္ဥာဏ္ ဖြံ႕ျဖိဳးမလာသည့္ ေဆြေဆြကုိ အလုပ္ထဲက ဆရာမ်ားက ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ေပးၾကသည္။သည္လုိႏွင့္ ကိုၾကီးဆုိသူကို ေဆြေဆြ႕ဘ၀မွာ ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ေဆြေဆြ႕ကို သနားခ်စ္ ခ်စ္မိသည့္ ကုိၾကီးက ေမေမ့ ထံတြင္ ေတာင္းရမ္း လက္ထပ္ယူခဲ့သည္။ထုိ မဂၤလာေဆာင္ေန႕ကုိ ေဆြေဆြ မွတ္မိေနေသးသည္။ခ်စ္သူ ဘ၀က ကုိၾကီး အိမ္သုိ႕ အလည္လာလွ်င္ စစ္ယူနီေဖာင္း အျမဲ၀တ္လာေလ့ရွိသည္။မဂၤလာေဆာင္သည့္ ေန႕က တုိက္ပံု၊ပုဆုိးျဖင့္ လာသည့္ ကုိၾကီးကို ေဆြေဆြ ခ်စ္သူ မဟုတ္ပါဟု ငိုျပီး ျငင္းခဲ့သည့္အတြက္ စစ္ယူနီေဖာင္း ျပန္လဲကာ မဂၤလာေဆာင္ခဲ့ၾကရသည္။ညီမေတြ ဘယ္လုိ ေျပာေသာ္လည္း စစ္ယူနီေဖာင္းျဖင့္သာ ကုိၾကီးကို မွတ္မိေနသည္။
      ရိပ္က္ၡာသုိေလွာင္ရုံ ကို ကိုင္ရသျဖင့္ အသားမ်ားက ၀ယ္စားစရာ မလုိေအာင္ရသည္။သုိ႕ေသာ္ ခ်ဳပ္ထားသည့္ အက်ႌအသစ္ ရလာသည့္ ေန႕မ်ိဳးတြင္ ေဆြေဆြသည္ အက်ႌအသစ္ကို ၀တ္ကာ ေစ်းသုိ႕ သြားခ်င္သည္။ထုိအခါ ရုံးမွ လူၾကဳံျဖင့္ ေပးပုိ႕လိုက္သည့္ အသားမ်ားကုိ တြင္းတူးကာ ေျမၾကီးထဲသုိ႕ ျမွဳပ္ပစ္လုိက္သည္။ျပီးမွ ေစ်းသုိ႕ အသား၀ယ္ ထြက္ခဲ့လုိက္သည္။ကိုၾကီးသည္ အလြန္ စိတ္ဆုိးေသာ္လည္း ေဆြေဆြကုိ သည္းညည္း ခံရွာသည္။ကိုၾကီးသည္ တစ္လ တစ္ခါ ပန္းကန္ ေဆးစင္ေအာက္ရွိ ေရအုိင္ကို ေပါက္တူးျဖင့္ တူးေဖာ္ရသည္။စတီးဇြန္းမ်ား ဒါဇင္လုိက္ ထြက္လာေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ပန္းကန္ေဆးရင္း ေရအုိင္ထဲသုိ႕ က်သြားသည့္ ဇြန္းမ်ားကို ေဆြေဆြ ျပန္ေကာက္ေလ့မရွိ။ညီမမ်ားကပင္ သည္းမခံႏုိင္ဘဲ “အရူးပါး”ဟု ေဆြေဆြကုိ ေခၚၾကေသာ္လည္း ကုိၾကီးကေတာ့ “ေဆြေဆြရာ မင္းကြာ” ဟူသည့္ အသုံးအႏႈန္းေလာက္သာ ဆုိဖူးသည္။ေဆြေဆြဘ၀အတြက္ ဘာေတြမွ အမ်ားၾကီးမလုိ ေသာက္စရာ ေကာ္ဖီမႈန္႕၊ႏုိ႕ဆီႏွင့္ သၾကားမ်ားလည္း လုိသေလာက္ရသည္။ပိုလွ်ံသည္မ်ားကိုပင္ အေမႏွင့္ညီမမ်ားအား ေပးနုိင္ေသးသည္။တပ္တြင္းမွာ သမီးအတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္သည္လည္း မပူခဲ့ရ။
      ကိုၾကီး ပင္စင္ယူမွ အျပင္ေလာကသည္ ေဆြေဆြ႕အတြက္ ခက္ခဲသည္ကို သိရသည္။ေကာ္ဖီ မရွိ၊မီးမရွိသည့္ ဂ်င္ကလိရြာတြင္ ေဆြေဆြ မေနႏုိင္။အ၀တ္ေလွ်ာ္လွ်င္ ဆပ္ျပာႏွင့္ ေရလည္း မ်ားမ်ားမသုံးရ။ဂ်င္ကလိတြင္ ခဏသာ လုိက္ေနျပီး ရန္ကုန္ရွိ ေမေမ ႏွင္ ညီမမ်ားထံတြင္ ေနသည္။ေဆြေဆြအ၀တ္ေလွ်ာ္လွ်င္ ျဖဴေဖြး ေျပာင္စင္သည့္အတြက္ ညီမမ်ား ၾကိဳက္ၾကသည္။အခ်ိန္ေတာ့ နည္းနည္းၾကာသည္ ဆပ္ျပာမ်ားမ်ား၊ေရမ်ားမ်ား သုံးခြင့္ေပးရမည္။ရံဖန္ရံခါ သူတုိ႕ေပးသည့္ မုန္႕ဖုိးမ်ား၊ေဆးေရာင္းရေငြမ်ားကို စုေဆာင္းျပီး ဂ်င္ကလိရြာသုိ႕ ျပန္ပုိ႕ေပးသည္။ေမေမ့ ဆီက ကပ္စားသည္။လက္ဖက္ရည္ဖုိးေတာ့ တစ္၀က္ေပးသည္။ဒါကို ညီမမ်ားက မၾကိဳက္ “အရူးပါး”ဟု ျပန္ေခၚေနၾကသည္။ေဆးထုတ္ျပီး ေရာင္းရသည့္ ေန႕ဆုိလွ်င္ ညီမ အငယ္ဆုံးသည္ သူ႕ကိုလည္း လက္ဖက္ရည္တုိက္ေစခ်င္သည္။ေဆြေဆြကလည္း မတုိက္ သူ႕တြင္ သူ႕ကိုရွာေကၽြးသည့္ ေယာက္်ားရွိေနသည္။အခုလည္း ေမေမ ႏွင့္ေဆြေဆြ႕အတြက္ ေရမုန္႕ႏွင့္လက္ဖက္ရည္ပါလာသည္။ေရေႏြးေရာစရာမလုိ ေမေမတစ္ခြက္၊ေဆြေဆြ တစ္ခြက္ျဖစ္သည္။
                            ( ၂ )
     ကိုၾကီး ဦးတင္ေအာင္သည္ လူေျဖာင့္စိတ္တုိ ျဖစ္သည္။ကိုၾကီး ေျပလည္စဥ္က ေဆြေဆြ႕ ေမာင္ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ညီမ တစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းထားေပးသည္။ေဆြေဆြေျပာ၍ မဟုတ္၊ေဆြေဆြက အၾကီးဆုံးသမီးျဖစ္သည္ တာ၀န္ရွိသည္ဟု ဆုိကာ ကိုၾကီးက စီစဥ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ထုိအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ေမာင္၊ညီမမ်ားက “ကုိၾကီး၊ကိုၾကီး”ျဖင့္ ပါးစပ္ဖ်ားက မခ်ခဲ့ၾက။အသက္မျပည့္ခင္ ပင္စင္ယူသည့္ အတြက္ ကိုၾကီးကို ေၾကာင္ေနသည္ ဟု ေ၀ဖန္ခဲ့ၾကသည္။ကြယ္ရာတြင္ “မေဆြ ေယာက်္ားပဲ”ဟု ဆုိၾကေသးသည္။အဲသည့္ေနာက္ေတာ့ ကိုၾကီး အေၾကာင္းကို သိပ္မေျပာၾကေတာ့။သားမက္လုပ္၍ လုပ္ငန္းျပဳတ္သြားသည္ ဆုိေသာအခါ ကိုၾကီးကို ဘယ္သူမွ အဖက္မလုပ္ေတာ့။ေဆြေဆြကိုပင္ “ေယာက္်ားဆီ ျပန္ပုိ႕ေပးေနရင္ ေကၽြးမထား”ဟု ဆုိၾကေသးသည္။ေမေမ တစ္ေယာက္လုံးရွိသည္ ေဆြေဆြ ဂရုမစုိက္။ေရပိုက္မွ ေရမလာသည့္အခ်ိန္ ေဆြေဆြ ေရသုံးၾကမ္းသည့္အခါ၊ေရႊ၀ါ ဆပ္ျပာေတာင့္ေတြ တစ္ရက္ တစ္ေတာင့္ ကုန္ေအာင္ သုံးပစ္လုိက္သည့္အခါ ေမေမ စိတ္ညစ္တတ္သည္။ပိုက္ဆံရွိ၊မရွိ မသိ၊အခ်ိန္တန္ လက္ဖက္ရည္ မေသာက္ရလွ်င္ ဂ်ီတုိက္သည့္အခါ “ငါေသရင္ ညည္းေတာ့ ခက္ေသးတယ္”ဟု  ညည္းညဴတတ္သည္။သို႕ေသာ္လည္း ေဆြေဆြ႕ဘ၀တြင္ေမေမ ႏွင့္ကိုိၾကီးကို အခ်စ္ဆုံးျဖစ္သည္။ေဆြေဆြ ဥာဏ္ရည္ မမီဆုိေသာ္လည္း ေဆြေဆြ႕အေပၚ ဘယ္သူ ေကာင္းသည္ကို သိသည္။အမွန္ေတြ ေျပာတတ္သည္၊ ထုိ႕ေၾကာင့္ က်န္သည့္ ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမမ်ားက မၾကိဳက္ၾက။
      လြန္ခဲ့သည့္ လမ်ားက ေဆးရုံမွ ေပးေသာေဆးမ်ားသည္ ေစ်းသိပ္မရ။ဒါေၾကာင့္ ကိုၾကီးတုိ႕ဆီ မျပန္ႏုိင္သည္မွာ ႏွစ္လရွိျပီ။တပ္မေတာ္ စစ္ေဆးရုံတြင္ ပင္စင္စား မိသားစုမ်ားအား ေဆးထုတ္ေပးျခင္းျဖင့္ ၾကည့္ရႈထားရသည္မွာ မ်ားသည္ဟု ဆုိကာ ေစ်းသိပ္မရသည့္ ေဆးမ်ားကို ေဆးတပ္မွဴးမ်ားက ေပးလာၾကသည္။သည္လေတာ့ ေဆးတပ္မွဴး အသစ္ေျပာင္းသည္။ေဆးေကာင္းမ်ား ျပန္ေပးသည့္အတြက္ ေဆြေဆြ ေပ်ာ္ေနမိသည္။တစ္ခါတစ္ခါ ေဆြေဆြ ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး ျဖစ္သည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္လည္း သည္ေဆးရုံက ေစာင့္ေရွာက္ေပးထားရသည္။ညီမအလတ္ (သမီး၀ါ၀ါ၏ အေမ၊)က ပုိက္ဆံေခ်ာင္လည္သည္။သူ႕၏ ဒုတိယအိမ္ေထာင္က လူပ်ိဳျဖစ္သည္၊ညီမလတ္တြင္ ပထမ အိမ္ေထာင္ကြဲ ႏွင့္ သမီးရွိသည္ကို သိေသာ္လည္း လက္ထပ္ယူလုိသည္။သုိ႕ေသာ္ ကေလးကိုေတာ့ ေခၚမလာေစလုိ။သည္လုိႏွင့္ ကေလးမရသည့္ ေဆြေဆြတုိ႕လင္မယားက သမီးကို တရား၀င္ ေမြးစားလုိက္ၾကသည္။အခု သည္ညီမလတ္က ေဆြေဆြ႕ကုိ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ေစရန္ စစ္ေဆးရုံအုပ္ၾကီးႏွင့္ တပ္မွဴးမ်ား၊ကို လက္ေဆာင္မ်ားေပးေလ့ရွိသည္။နယ္ျမိဳ႕တြင္ ေနသျဖင့္ ေျခာက္လ တစ္ခါမွ ရန္ကုန္လာႏုိင္သည္။ေမေမ အခုေနေသာ အိမ္သည္ ထုိညီမ လတ္ ၀ယ္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။သည့္အတြက္ေၾကာင့္မ်ား ေဆြေဆြ သည္တစ္ပတ္ ေဆးေကာင္းမ်ား ရသည္ လားမသိ။ညီမလတ္သည္ ေဆြေဆြ႕ကုိ ေစတနာရွိေသာ္လည္း သူ႕သမီးအရင္းႏွင့္ ေျမးမ်ားကိုေတာ့နည္းနည္းမွ မၾကည့္။ေဆြေဆြ ေပးကမ္းေနတာ သိလွ်င္ပင္ မၾကိဳက္ခ်င္။ကိုၾကီးကိုေတာ့ ေက်းဇူးရွိသည္ဆုိကာ ၾကည့္တတ္သည္။ေမေမ ႏွင့္ကိုၾကီးျပီးလွ်င္ သည္ညီမလတ္ကုိ နည္းနည္းခ်စ္သည္။မ်ားမ်ား မခ်စ္ရသည့္ အေၾကာင္းရင္းက ပါးစပ္ အလြန္ဆုိးသည္။သူ မၾကိဳက္သည္မ်ား ကို ေဆြေဆြလုပ္မိလွ်င္ “အရူးမ” ဟုေခၚတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
       ေဆြေဆြ သည္တစ္လ ဂ်င္ကလိရြာသုိ႕ ျပန္သည္။ကိုၾကီးအတြက္ စြပ္က်ယ္၊ပုဆုိး။သမီးႏွင့္ ေျမးမေလးအတြက္ ဖိနပ္မ်ားႏွင့္ ညီမေတြဆီက ေတာင္းလာသည့္ အ၀တ္အစားမ်ား။သားမက္အတြက္ပင္ ေမာင္ေတြဆီက ပုဆုိး အလတ္ေလးေတြ ေတာင္းခဲ့ေသးသည္။ေယာင္းမက ေရလဲ ပုဆုိးအေဟာင္းမ်ား ထုတ္ေပး သျဖင့္မယူဘဲ နည္းနည္းလတ္သည့္ အထဲက ဇြတ္ေတာင္းလာျခင္းျဖစ္သည္။ကိုၾကီးက မေသာက္ရတာ ၾကာျပီ ျဖစ္သည့္ ေကာ္ဖီကို တရွိန္ထုိး ေမာ့ေသာက္ေနသည္။ေဆြေဆြ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္၊လတုိင္း ကုိၾကီးကို ေကာ္ဖီတုိက္ႏုိင္ေအာင္ လုပ္ရမည္။ေဆြေဆြအတြက္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္က အခ်ိန္မွန္ေသာက္ေနရသည္။ေပးစရာရွိသည္မ်ား ေပးျပီး ေဆြေဆြ ရန္ကုန္ျပန္လာသည္။အိမ္ေရွ႕တြင္ လူေတြ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနသည္၊ “ဘာမ်ားလဲ”ဟု ေတြးရင္း ေဆြေဆြ အိမ္ထဲ၀င္လုိက္မိသည္။ညီမအငယ္ဆုံး ေအာ္သံကို ၾကားလုိက္ရသည္။
   “အေမေရ ငါေသရင္ ငါ့ သမီးၾကီးကို စိတ္မခ်ဘူးဆုိ အခု မေဆြလာေနျပီ ၾကည့္ပါအုံးအေမရဲ႕”။
ေဆြေဆြႏွင့္ အေမ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနက် ဧည့္ခန္းက ကြတ္ပ်စ္ေလးေပၚတြင္ အေမကို ပက္လက္ေလး ေတြ႕ရသည္။ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနသည့္ ေဆြေဆြ႕ကုိ ေမာင္အငယ္ေကာင္ က “မေဆြ ေဘးဖယ္ ဟုိမွာ နာေရးအသင္းက အေလာင္းလာယူေနျပီ”ဟုဆုိက တြန္းဖယ္လိုက္သည္။လူေတြ အားလုံး အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္၊ေဆြေဆြ႕ကို ဘယ္သူမွ အေရးတယူ မရွင္းျပအား။ညီအငယ္ဆုံး၏ သမီးေလးက ေဆြေဆြ႕ အနားမွာလာငုိေနသည္။တူမေလးကုိ ေပါင္ေပၚေပြ႕တင္လုိက္သည္။ေမေမ့ အခ်စ္ဆုံး ေျမးမ ေလးျဖစ္သည္။ႏုိ႕ျဖတ္ျပီးကတည္းက ေမေမ ႏွင့္အတူအိပ္လာသည္မွာ အခု သူငယ္တန္းပင္ တက္ေနျပီ။
  “ဘြားဘြား မ်က္လုံးၾကီး လွန္ေနျပီး ေခၚလုိ႕ မရေတာ့ဘူးလုိ႕ ေမေမတုိ႕ကိုသြားေျပာတာ ႏုိးလုိ႕မရဘူး”။
အေမ့အိမ္ေနာက္ဘက္ လမ္းၾကားတြင္ ညီမအငယ္ဆုံးေနသည္။သူ႕သမီးေလးက အဘြားႏွင့္အိပ္ေသာ္လည္း မနက္မုိးလင္းလွ်င္ ေနာက္ေဖးတံခါး သူ႕ဘာသာဖြင့္၍ အိမ္ျပန္တတ္သည္။တူမေလးကိုသာ ေမးၾကည့္ရေတာ့သည္။
အေမသည္ အုန္းႏုိ႕ေခါက္ဆြဲ အလြန္ၾကိဳက္သည္။အခုလို မုိးတြင္းဆုိလွ်င္ တညင္းသီးကလည္း တုိ႕လုိက္ေသးသည္။ေသြးတုိး၊ဆီးခ်ိဳ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးရွိသည္၊ေဆြေဆြရွိလွ်င္ မစားျဖစ္ေအာင္ ဟန္႕တားတတ္သည္။ေသြးအတက္လြန္သြားရာမွ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ေဆြေဆြသာ ရွိလွ်င္ အခ်ိန္မီ ေဆးရုံ၊ေဆးခန္း ပုိ႕ႏုိင္မည္။တူမေလးက လူၾကီးမ်ားကို အေၾကာင္းၾကားေသာ္လည္း ညီမအငယ္ဆုံး လင္မယားက မႏုိးၾက။ေဆြေဆြ အလြန္၀မ္းနည္းသြားသည္။ေမေမ ႏွင့္ေဆြေဆြသည္ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ အျပန္အလွန္ ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္သည္။အခု ေမေမ မရွိေတာ့။နယ္မွာေနသည့္ ညီမ ႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာၾကသည္။သားသမီး ေျခာက္ေယာက္အနက္ ငါးေယာက္ေတာ့ စုံသည္။သားအလတ္ တစ္ေယာက္သာ မေလးရွားသုိ႕ ေရာက္ေနသည္။အသုဘခ်သည့္ေန႕တြင္ ေဆြေဆြသည္ သည္းထန္စြာ ငုိေၾကြးသည္။ေမေမ မရွိေတာ့ျခင္းသည္ ေဆြေဆြ႕ ဘ၀တစ္၀က္ မရွိျခင္းပင္။
      ရက္လည္သည့္ေန႕တြင္ အိမ္ပုိင္ရွင္ ညီမအလတ္က ဆုံးျဖတ္သည္။မေလးရွား သုိ႕ေရာက္ေနသည့္ ေမာင္၏ မိန္းမႏွင့္ သားသမီးမ်ားကို အိမ္ေပၚေခၚတင္ထားမည္။“မေဆြကိုေတာ့ ေစာင့္ေရွာက္ေပးၾက“ဟုဆုိသည္။ေမာင္အလတ္သည္ မေလးရွားတြင္ ဘာအလုပ္ လုပ္သည္ မသိ။သူ႕မိသားစုကို ပုိက္ဆံပုံမွန္ ျပန္မပုိ႕ႏုိင္။ေဆြေဆြကေတာင္ သူ႕ကေလးမ်ားကို မုန္႕ဖုိးေပးေနရေသးသည္။အခု အိမ္လခ သက္သာမည့္ အစီအစဥ္ျဖစ္သျဖင့္ ေယာင္းမလုပ္သူက ေဆြေဆြ႕ကုိ “ေက်းဇူးတင္စြာ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ပါမည္”ဟု ဂတိေပးေနသည္။ရက္လည္ ျပီးသည္ႏွင့္ နယ္မွ ညီမမ်ား ၾကာၾကာမေနႏုိင္ ျပန္ကုန္ၾကေတာ့သည္။ေဆြေဆြႏွင့္ေမေမ ႏွစ္ေယာက္သာ ေနခဲ့သည့္ သည္အိမ္ေလးထဲတြင္ အထုပ္အပိုး၊ႏွင့္ ကေလး ေလးေယာက္တုိ႕ ေနရာယူလာၾကသည္။ေယာင္းမသည္ မနက္ေစာေစာ အိပ္ယာ မထတတ္၊ ဟင္းကို ခ်က္စားေလ့မရွိ။ကေလးမ်ားကိုလည္း ဆုိင္မွ ဟင္းခ်က္မ်ားသာ ၀ယ္ေကၽြးေလ့ရွိသည္။ေမေမ ရွိလွ်င္ ေဆြေဆြသည္ ေကာင္းေကာင္း စားရသည္။ခ်ည္ရည္၊အသားဟင္းႏွင့္ ငပိ၊တုိ႕စရာတုိ႕ ျမိဳင္ျမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္။ပုဇြန္ထုပ္ကို သားအမိႏွစ္ေယာက္စလုံး ၾကဳိက္ၾကသည္။ပိုက္ဆံမရွိလွ်င္ ပုဇြန္ဆီႏွင့္ေခါင္းကို ၀ယ္ခ်က္စားၾကသည္။ေမေမ့ ပင္စင္လခ ရလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ေဆြေဆြ ေဆးေရာင္းရလွ်င္ ျဖစ္ေစ ပုဇြန္ထုပ္ကို ၀ယ္စားၾကသည္။ေမေမသည္ တပ္မေတာ္ အထည္ခ်ဳပ္စက္မွ ပင္စင္စား စက္သမ တစ္ဦးျဖစ္သည္။
    “ေယာင္းမ ဟင္းမခ်က္ႏုိင္ရင္ ခ်က္ေပးမယ္ေလ” ဟု ေဆြေဆြ အေရးဆုိၾကည့္ေသးသည္။ခ်က္စားျခင္းသည္ ဟင္းခ်က္ ၀ယ္စားျခင္းထက္ အကုန္အက် မ်ားသည္ဟု ဆုိကာ သေဘာမတူခဲ့။လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ ေယာင္းမသည္ ေမေမ့ ကဲ့သုိ႕ ပင္ ပိုက္ဆံစပ္ေသာက္ၾကသည္။သုိ႕ေသာ္ ေရေႏြးေရာျပီး လက္ဖက္ရည္ကို ကေလးမ်ားကပါ ၀င္ေမာ့ၾကသျဖင့္ ေဆြေဆြ ၀ေအာင္ မေသာက္ရ။ေမေမဆုံးျပီး တစ္လ အၾကာ ေဆြေဆြ ေဆးရုံတက္ရသည္။ညဘက္မ်ားတြင္ ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္၊အစားအေသာက္မမွန္ သျဖင့္ ေနမေကာင္းျဖစ္သည္။ေဆြေဆြ ေတာင္စဥ္ေရမရ စကားမ်ားေလွ်ာက္ေျပာသည္။နားထဲတြင္ အသံအခ်ဳိ႕ကို ၾကားေနရသည္။တစ္ခါတစ္ရံ ေမေမ့ အသံမ်ားဟု ထင္ရသည္။ထို႕ေၾကာင့္ စကားျပန္ေျပာမိသည္။ေယာင္းမလုပ္သူက ေဆြေဆြ ေရာဂါေဖာက္ေနျပီဟု ညီမအလတ္ကုိ အေၾကာင္းၾကားလုိက္သည္။ညီမအလတ္ ေရာက္လာျပီး ေဆးရုံတင္လုိက္သည္။ေဆးရုံတြင္ ေဆြေဆြ ေပ်ာ္သည္။အစားေကာင္းေကာင္းစားရသည္။ေကာ္ဖီ၊လက္ဖက္ရည္ ၀ေအာင္ေသာက္ရသည္။၁၅ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ေဆြေဆြ က်န္းမာလာသည္။ညဘက္ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္သည္၊အသံမ်ားလည္း မၾကားရေတာ့။
    ေဆြေဆြ ေဆးရုံက ျပန္ဆင္းလာသည့္ေန႕တြင္ သမီး၀ါ၀ါ အိမ္မွာ ေရာက္ေနသည္။သူ႕အေမႏွင့္ ေတြ႕မသြားသည္မွာ ေတာ္ေသးသည္။သည္အိမ္ကိုလာတာ သူ မၾကိဳက္။
 “အေမ . . . . အေဖရယ္ ေတာ္ေတာ္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္။လုိက္ခဲ့ပါအုံး။”
ေဆြေဆြတစ္ေယာက္ ခ်က္ခ်င္းလုိက္သြားခဲ့သည္။ကိုၾကီးကို အေတာ္ပိန္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ေဆးရုံမွ ပါလာသည့္ ေကာ္ဖီမႈန္႕မ်ား ေဖ်ာ္တုိ္က္ေသာ္လည္း အရင္လုိ မေသာက္။မ်က္လုံးမ်ားက လည္ေနသည္။တစ္ေနရာကို အၾကာၾကီးေငးေနတတ္သည္။နဖူးကို စမ္းၾကည့္ေတာ့လည္း ကုိယ္မပူ။
 “အေဖ အဲဒီလုိ ျဖစ္ေနတာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ရွိျပီ။သမီး အေမ့ကို လာေခၚမလုိ႕ လမ္းစရိတ္မရွိလုိ႕ အခုမွလာတာ”။
    သမီး၀ါ၀ါသည္ အိမ္ေထာင္က်ျပီး ေနာက္ပုိင္း အေဖႏွင့္အေမကုိ ပုိခင္တြယ္လာသည္။အနည္းငယ္သိတတ္လာသည္။လက္ေၾကာမတင္းသည့္ ေယာက်္ားေၾကာင့္ ေဆးလိပ္ လိပ္ေနရသည္။သူ႕အေဖကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေကၽြးေမြးထားသည္။ကိုၾကီး၏ ပုံစံသည္ ေဆးရုံတြင္ ေတြ႕ခဲ့သည့္ လူနာတစ္ေယာက္ႏွင့္တူေနသည္။ဘာလုပ္ရမည္ကိုေတာ့ မသိ။သူ႕ဆရာမ်ား ရွိရာ တပ္မေတာ္ စစ္ေဆးရုံသုိ႕ ေခၚခဲ့လုိက္သည္။ညီမအလတ္ကိုလည္း အေၾကာင္းၾကားလုိက္ရသည္။ေဆးရုံတြင္ စစ္ေဆးၾကည့္ေသာအခါ ကိုၾကီးသည္ စိတ္က် ေ၀ဒနာ ခံစားေနရသည္ဟု ဆုိသည္။ေဆးရုံတြင္ ထားခဲ့ရမည္။မိသားစုမ်ားက ႏွစ္ပတ္ တစ္ခါ လာၾကည့္ႏုိင္သည္ ဟုဆုိသည္။ညီမအလတ္က သက္ဆုိင္ရာ ဆရာမ်ားကို ၀င္ကန္ေတာ့ရင္း ကုိၾကီးကို ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႕ အပ္ေပးသည္။ေဆြေဆြသည္ ေဆးရုံသုိ႕ တစ္လ ႏွစ္ေခါက္ေရာက္ရေတာ့သည္။ေဆးထုတ္ဖုိ႕တစ္ၾကိမ္ႏွင့္ ကုိၾကီးကို ၾကည့္ရန္ တစ္ၾကိမ္တုိ႕ျဖစ္သည္။
                        
                               ( ၃ )
     ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ညီမအလတ္သည္ သားႏွင့္သမီးကို ေခၚကာ ရန္ကုန္တြင္ ေႏြသုံးလ လာေနေလ့ရွိသည္။ထုိအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ေဆြေဆြ အ၀တ္ေတြ အမ်ားၾကီးေလွ်ာ္ရတတ္သည္။အ၀တ္ေလွ်ာ္ရျခင္းကို ေဆြေဆြ မပင္ပန္း၊၀ါသနာလည္း ပါသည္။ေယာင္းမက သူ၏ သားသမီး အ၀တ္မ်ားပါ ေရာပုံလာေသာအခါ ေဆြေဆြမွာ ေျခ၀ဲစားသည္ထိ ျဖစ္ရသည္။ညီမအလတ္က “မေဆြ အ၀တ္ေလွ်ာ္ရင္ သိပ္ၾကာတာကိုး ဒါေၾကာင့္ ေျခ၀ဲစားတာ။အ၀တ္အစားေတြလည္း မမ်ားဘဲနဲ႕”ဟု ဆူသည့္အခါ ေဆြေဆြ ဘာမွ ျပန္မေျပာ။သူတုိ႕မရွိလွ်င္ ေဆြေဆြသည္ ေယာင္းမႏွင့္အဆင္ေျပေအာင္ ေနရမည္ျဖစ္သည္။ညီမလတ္ ရွိေနသည့္အတြက္ ကိုၾကီးေဆးရုံကို သြားေတြ႕ေပးသည္။မုန္႕ေတြ၀ယ္သြားတတ္သည္။ေဆြေဆြ စိတ္ခ်မ္းသာရသည္။သည္ တစ္ေခါက္ ေဆးရုံသြားလွ်င္ ေဆြေဆြလည္း လုိက္သြားမည္။သို႕ေသာ္ ညီမလတ္က
  “မေဆြ မလုိက္နဲ႕အုံး။လူၾကီး အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္လုိ႕ ေတြ႕ဖုိ႕ခက္ေနတယ္၊ကၽြန္မ ၀င္ကန္ေတာ့ထားတယ္။မေဆြက မေျပာတတ္ မဆုိတတ္နဲ႕ ျငိဳျငင္သြားရင္ ကုိယ့္ေယာက်္ားကို မၾကည့္ေပးဘဲ ေနလိမ့္မယ္”။
“မေဆြ ဘာထည့္ေပးလုိက္ခ်င္လဲ ၊ထည့္ေပးလုိက္ေလ ကၽြန္မ ေပး ေပးမယ္”။
အရင္တစ္ေခါက္ ေဆြေဆြ ေရာက္စဥ္က ကုိၾကီးသည္ သူ႕ကုိေတာင္ မမွတ္မိသလုိ ျဖစ္ေနသည္။အေျခအေနမွန္ကို သိခ်င္လွသည္။ေျပာျပေတာ့ ညီမလတ္က သူအေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးမည္၊“ကိုယ့္ဘာသာ ေနေကာင္းေအာင္” ေန ဟုသာ ေျပာသည္။ကိုၾကီးအတြက္ ငပိေၾကာ္ႏွင့္ငါးဘတ္ေမႊေလး ထည့္ေပးလုိက္သည္။ေဆြေဆြ႕လက္ရာမ်ားထဲတြင္ ငါးဘတ္ေမႊကို အၾကိဳက္ဆုံး ဟု ကုိၾကီးေျပာဖူးသည္။ ငါးဘတ္ေမႊကို ဒီေန႕စားလုိက္ဖုိ႕ ကိုၾကီးကိုေျပာရန္ ညီမလတ္ကို ေသခ်ာမွာရသည္။ေဆးရုံမွ ျပန္လာေသာအခါ ေကာ္ဖီမႈန္႕ႏွင့္သၾကားတစ္ထုပ္ပါလာသည္။ကိုၾကီး ေပးလုိက္သည္ဟု ေျပာသည္။ေနလည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေနျပီျဖစ္သည္တဲ့။စိတ္ခ်မ္းသာရသည္။ေနာက္တစ္ပတ္ ေဆးသြားထုတ္ရင္းကိုၾကီး ကို ၀င္ေတြ႕ရမည္။
       ေဆးမ်ားထုပ္ျပီး လူနာေဆာင္သို႕ကူးခဲ့လုိက္သည္။လက္ထဲတြင္ အ၀တ္အစားအခ်ိဳ႕ႏွင့္ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ဘူးေလး ပါလာသည္။အ၀င္ဂိတ္ မေရာက္ခင္ အေနာက္မွ ေအာ္ေခၚသံၾကားလုိက္ရသည္။“ေဒၚေဆြေဆြ ခဏေလးခင္ဗ်၊ဦးတင္ေအာင္ကို ၀င္ေတြ႕ခြင့္ ခဏပိတ္ထားတယ္။သူ ေနေကာင္းစမုိ႕ ေဒၚေဆြေဆြရဲ႕ အမကုိလည္း ေျပာထားပါတယ္၊ေပးစရာရွိရင္ သူ႕ကိုပဲ ေပးခုိင္းလုိက္ပါေနာ္“
 “ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့ ဒါေလး ထားခဲ့လုိ႕ ရမလား”ေဆြေဆြ ဇေ၀ဇ၀ါႏွင့္ ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့။
 ““ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးခဲ့ . . . ရတယ္။လာ ကၽြန္ေတာ္ ကားဂိတ္ျပန္ပုိ႕ေပးမယ္”။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညီမအလတ္က ဆူပါသည္။ေနာက္တစ္ခါ သူမသိဘဲ ကိုၾကီးသြားမေတြ႕ရန္ တားျမစ္သည္။ေႏြသုံးလလုံး ညီမအလတ္ကပင္ ကုိၾကီးကို ေတြ႕သည့္ တာ၀န္ယူသည္။ေဆြေဆြထည့္ေပးလိုက္သည့္ စားစရာမ်ား ယူသြားေပးသည္။သည္တစ္ခါေတာ့ စြပ္က်ယ္ေလး သုံးထည္ အသစ္၀ယ္ထားသည္။ကိုၾကီး ေဆးရုံမွာ ေနရသည္မွာ ၾကာျပီ ျဖစ္သည္။စြပ္က်ယ္ကိုသာ ၀တ္ေလ့ရွိသည့္ ကုိၾကီး စြပ္က်ယ္မ်ား ေဟာင္းကုန္ေလာက္ျပီ။ညီမလတ္ မသိေအာင္ စြပ္က်ယ္ထဲတြင္ စာတုိေလး တစ္ေစာင္ ညွပ္ေပးလုိက္သည္။
သုိ႕/   ကုိၾကီး ေနေကာင္းရဲ႕လား။ ေဆြေဆြလာတယ္ ၀င္ေတြ႕လုိ႕မရဘူး။ဘာစားခ်င္လဲ စာေရးေပးလုိက္ပါ။ကုိၾကီးကို သတိရတယ္။ေဆးရုံက ဆင္းရင္ ေဆြေဆြလည္း ဂ်င္ကလိကို လုိက္ေနေတာ့မယ္။ဒီမွာ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။သမီးနဲ႕ေျမးအတြက္ ေတာင္းထားတဲ့ အ၀တ္အစားေတြ အမ်ားၾကီးျဖစ္ေနျပီ။             မွ/ ေဆြေဆြ
    ညီအလတ္ ေဆးရုံမွ အျပန္ကုိ ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ကုိၾကီး စာျပန္ေရးေပးလုိက္လွ်င္ေကာင္းမည္။ကုိၾကီးေနထုိင္ေကာင္းေၾကာင္းသာ ေျပာျပီး စာအေၾကာင္းဘာမွ မေျပာ။“ကိုၾကီးက စာျပန္ ေရးမေပးလုိက္ဘူးလား”ေဆြေဆြ႕ အေမးကို ညီမလတ္က “ခဏပဲေတြ႕ရတာ၊ဘာမွ သိပ္မေျပာလုိက္ရဘူး။လူၾကီးေတြကိုလည္း ၀င္ေတြ႕ရေသး တယ္ေလ”ဟုဆုိသည္။ညက ကိုၾကီးကို အိပ္မက္မက္သည္။ကိုၾကီးသည္ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္၊ ေဆြေဆြ ေခၚသည္ကုိ မၾကား။ေဆြေဆြက ကိုၾကီးေနာက္ ေလွ်ာက္လုိက္ေနသည္၊ေဆြေဆြ႕ေနာက္ကို ေမေမက ေလွ်ာက္လုိက္ေနျပန္သည္။တေရးႏုိးေတာ့ ရင္ေတြတုန္ျပီး ျပန္အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့။မနက္ အေစာၾကီး ကေလးေတြ ႏုိးေနၾကသည္။သည္ေန႕ တိရိစ္ၦာန္ ဥယ်ာဥ္သုိ႕ သြားၾကလိမ့္မည္။ေယာင္းမႏွင့္သူ႕ကေလးမ်ား။ညီမအငယ္ သမီးလည္း လုိက္သြားမည္။ေဆြေဆြကိုလည္း ေခၚသည္။ညက အိပ္မေပ်ာ္သျဖင့္ ေနလုိ႕မေကာင္း ဒါေၾကာင့္မလုိက္ေတာ့ ဟု ဆုိလုိက္သည္။ညီမအလတ္ မိသားစုတုိ႕ေက်ာင္းမ်ား ဖြင့္ခါနီး ၍ နယ္ျပန္ၾကေတာ့မည္။သူတုိ႕ေတြ ထြက္သြားၾကျပီး ခဏအၾကာ ေဆြေဆြ စိတ္ကူးတစ္ခု ရသည္။ေဆးထုပ္ဖို႕ ရက္ေတာ့လုိေသးသည္၊သို႕ေသာ္ ကိုၾကီးကို သြားေတြ႕ေတာ့မည္။
         

ေဆးထုတ္သည့္ ဘက္မွ မ၀င္ဘဲ လူနာေဆာင္ ေနာက္ေပါက္မွ ၀င္ခဲ့လုိက္သည္။အ၀င္၀တြင္ ဂိတ္ေစာင့္က လူနာကုတင္ နံပါတ္ကုိေမးသည္။ေဆြေဆြသိသည္က ကုတင္နံပါတ္ ၃၉၆၊ေနာက္ပိုင္း အေျပာင္းအလဲ ရွိ၊မရွိ မသိ။လူနာအမည္ ေမး၍ ေျပာလုိက္သည္။
မရွိဟု ဆုိသည္။ေဆြေဆြကလည္း ျပီးခဲ့သည့္ တစ္ပတ္ကမွ ညီမလတ္ လာေတြ႕သြားေသးသည္ဟု ဇြတ္ေျပာရသည္။
ထုိစဥ္ တာ၀န္ရွိသူတစ္ေယာက္ထြက္လာသည္။
 ““ အဲ့ဒီ ဦးတင္ေအာင္ ဆုိတဲ့ လူနာ ေဆးရုံက ေပ်ာက္သြားတာ ၾကာျပီေလ။”
ေဆြေဆြရင္တုိ႕ ပူကနဲျဖစ္သြားရသည္။  “ဘယ္တုန္းက ေပ်ာက္သြားတာလဲ ။လုိက္မရွာၾကဘူးလားဟင္”
“ရွာတာေပါ့ မေတြ႕တာ။မေပ်ာက္ခင္ကတည္းက ေဆးရုံ၀န္းထဲက အပင္ေအာက္မွာ သြားသြားထုိင္ေနလုိ႕ လုိက္ေခၚရတယ္။ေနာက္ဆုံးတစ္ေခါက္ကေတာ့ သူ႕ပုဆုိးစ ေတြကို ျဖဲျပီး စားေနတာ။အဲသည့္ေနာက္ ေဆးရုံက အျပီးေပ်ာက္သြားေတာ့တာပဲ။
ခင္ဗ်ားက သူနဲ႕ ဘာေတာ္လဲ”။
“ကၽြန္မ သူ႕မိန္းမပါ”
““ဟာ သူ႕မိန္းမက အခုမွ သိလား။ခင္ဗ်ား ေဆးရုံကုိ လာမေမးဘူးလား၊”
ထုိသူ ေျပာသံမ်ားကို ေဆြေဆြ မၾကားေတာ့။အိမ္ကို ဘယ္လုိျပန္ေရာက္လာသည္လည္း မသိေတာ့။
ဧည့္ခန္းထဲက ကြတ္ပ်စ္ေပၚတြင္ အထုပ္မ်ားစြာခ်ထားျပီး ၀ုိင္းဖြဲ႕စကားေျပာေနၾကသည္။ဖိနပ္ခၽြတ္နားတြင္ ေဆြေဆြေရာက္ေနသည္ကို သတိမထားမိၾက။
“ဟဲ့ အငယ္မ . . . . . .  . မေဆြ ဘယ္သြားလဲ။“ညီမလတ္၏ ေမးသံကုိၾကားရသည္။
“မသိဘူးေလ။ ဒီနား ဟုိနား ရွိမွာေပါ့”
“ေအး ငါ ျပန္သြားရင္လည္း နည္းနည္းေတာ့ ဂရုစုိက္ၾကအုံးေနာ္။အဓိက ေဆးရုံကို မသြားေစနဲ႕။သူ ေဆးသြားထုတ္ေနတဲ့ ေဆးမွဴးကိုေတာ့ ေျပာထားတယ္။သူ႕ကို လူနာေဆာင္ ေပးမ၀င္ပါနဲ႕လုိ႕”
“မေဆြက မသိေသးဘူး ဟုတ္လား အမ”ေယာင္းမ လုပ္သူက ၀င္ေမးေနသံၾကားရသည္။
“သိလုိ႕ဘယ္ျဖစ္မလဲ သြက္သြက္ခါသြားလုိ႕ က်န္တဲ့သူေတြ အကုန္ ဒုက္ၡေရာက္ကုန္မယ္”။
 “ကုိၾကီးဘယ္ေရာက္သြားတာတဲ့လဲ”   ညီမအလတ္ ေမးေနသံတုိ႕ ၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊
“ေဆးရုံကေပ်ာက္သြားတာ ႏွစ္လေလာက္ရွိျပီ။လုိက္ေတာ့ရွာၾကေသးတယ္။မေတြ႕ဘူး။ျပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေလာက္ကေတာ့ ေထာက္ၾကန္႕နားမွာ စစ္ေဆးရုံ ၀တ္စုံနဲ႕ ပုိင္ရွင္မဲ့ အေလာင္းတစ္ေလာင္းေတြ႕တယ္တဲ့။ေဆးရုံကေတာ့ ကိုၾကီးလုိ႕ မွန္းဆၾကတယ္။”ငါ့မွာ သူမရိပ္မိေအာင္ ေဆးရုံသြားျပီး ေဆးမွဴးနဲ႕ တုိင္ပင္ကိုက္ထားရတာ။ဒါေတာင္ ျပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္က သူ႕က စာထည့္ေပးလုိက္တယ္တဲ့။ငါလည္း ဘယ္သိမွာလဲ အေဆာင္မွာ လုိအပ္တဲ့ လူနာေတြ ေပးလုိက္ပါဆုိျပီး ထားခဲ့တာေလ။”
ေဆြေဆြ၏ လက္က်န္ဘ၀ေလး မရွိေတာ့။မ်က္လုံးမ်ားလည္လာျပီး နားထဲတြင္လည္း အသံမ်ား ၾကားေနရျပန္ သည္။ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ရပ္ေနမိသည္ မသိ၊ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သည္ လည္း မသိေတာ့။သူ သတိထားမိသည့္ အခ်ိန္သည္ အိပ္ယာထဲတြင္ ေရာက္ေနျပီ။ညီမအလတ္က ေျပာေနသည္။
 “မေဆြ အိပ္လုိက္ေနာ္၊ေဆးထုိးေပးထားတယ္၊က်န္းမာေအာင္ေန။ဘာမွ မေတြးနဲ႕ မေဆြကို ကၽြန္မ တစ္သက္လုံး ေစာင့္ေရွာက္မွာ၊ၾကားလား”။
အိပ္မက္ မက္ျပန္သည္။သည္တစ္ခါ ေမေမ့ ေနာက္ကုိ ေဆြေဆြက လုိက္ေနသည္။ေမေမ က လွည့္မၾကည့္၊ကုိၾကီးက  ေဆြေဆြ႕ေနာက္ကို ပုဆုိးစ ေတြ ကုိက္စားရင္း လုိက္ေနသည္။လန္႕ႏုိးလာေတာ့ ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းခုန္ေနသည္။နားထဲတြင္လည္း ေမေမ့ အသံကို ၾကားေနရသည္။မ်က္လုံးထဲတြင္ ကုိၾကီး ပုဆုိးစ မ်ား ကိုက္စားေနသည္ကို ျမင္ေနသည္။သမီးႏွင့္ေျမးအတြက္ ေတာင္းထားသည့္ အ၀တ္ထုပ္ကို လွမ္းဆြဲလုိက္ျပီး ရင္ခြင္ထဲပုိက္ထား လုိက္မိသည္။သည္ထဲတြင္ ကိုၾကီးအတြက္ ပုဆုိးလည္း ပါသည္။ေရငတ္လာသည္၊ထ ေသာက္မိသည္ထင္သည္။သို႕ေသာ္ ဂ်င္ကလိရြာကုိ ျပန္ေရာက္ေနသည္။သမီး၀ါ၀ါက ထြက္လာျပီး “အေမေရ အေဖရယ္ ရြာျပန္ေရာက္ေနတယ္”ဟု ေအာ္ေျပာသည္။   
        ((((((((((((ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ ညီမလတ္က ေဆြေဆြ႕ အခန္းတံခါးကို ဖြင့္လုိက္ခ်ိန္တြင္ ျဖည္လက္စ အ၀တ္ထုပ္ ပုိက္ျပီး လဲက်ေနသည့္ ေဆြေဆြ႕ကို ေတြ႕လုိက္ရသည္။ပုဆုိးတစ္ထည္ကို က်စ္က်စ္ပါ ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း အသက္ေပ်ာက္ေနျပီ ျဖစ္သည္။)))))))))))                                                                        
                                  

“ေႂကြတစ္လွည့္”

                
                            ( ၁ )
          “ပိန္ပိန္ အေဖတုိ႕ေရာ ”
      အိမ္ေပၚသုိ႕ အေျပးတစ္ပုိင္းျဖင့္ တက္လာရင္း ေရဒီယုိတင္ထားရာ စင္ဆီသုိ႕ အေမာတေကာ သြားေနသည့္ အစ္ကိုၾကီးက ကၽြန္မကို လွမ္းေမးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ေမာင္ႏွမတစ္ေတြထဲတြင္ လူမညွက္ေသာ္လည္း ပိန္းပါးလြန္းသည့္ ကၽြန္မကို အစ္ကုိၾကီးက ပိန္ပိန္ဟု ေခၚေလ့ရွိသည္။အေရးအခင္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ား ျဖစ္ေနသျဖင့္ ေမာင္ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အိမ္တြင္မရွိ။အေမကလည္း အသုဘတစ္ခုကိုလုိက္ပုိ႕ေနျပီး အေဖကလည္း သူ႕မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အိမ္သို႕ေရာက္ေနသည္။အစ္ကိုၾကီးက ကၽြန္မကိုေမးလုိက္ေသာ္လည္း အေျဖကို မေစာင့္ တစ္အိမ္လုံးကို ေ၀့ၾကည့္လုိက္ရင္း ဘယ္သူမွ မရွိမွန္း သိပုံရသည္။ကက္ဆက္ကိုသာ ႏွစ္သက္တတ္သည့္ အစ္ကိုၾကီးက ေရဒီယုိဖြင့္သည္ဆုိေတာ့ ကၽြန္မ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းသလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။သူကလည္း ေရဒီယို လွည့္ေနရင္း “နင္ဘာမွ မသိဘူးမလား ေရဒီယိုနားေထာင္” ဟု ဆုိကာ ေရဒီယုိ အသံကို ေဆာင္းေဘာက္ႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ေနသည္။ေဘ့စ္သံ က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ႏွင့္အတူ ျမဴးႂကြႂကြ စစ္ သီခ်င္းသံထြက္လာသည္။
        “ရဲရဲေတာက္ တုိ႕ဗမာေတြ၊သတ္ၱိခဲေတြ၊ရာဇ၀င္ထုိးေလာက္ေအာင္ စြန္႕ေပ၊ဒုိ႕တုိင္း ဒုိ႕ျပည္၊လြတ္လပ္ေရးကို အာဇာနည္ေသြးေတြ အရုိးေၾကေၾက၊ဒုိ႕ေျပ ဒုိ႕ေျမ။”
        ေခတ္ေဆြးကို ေျပာင္းျပန္၊ေခတ္သစ္ကို စီမံ၊လြတ္လပ္ဖုိ႕ စိတ္ၾကံ၊ညီေစေနာ္ ဒို႕ရဲေဘာ္၊ခ်ီတက္ၾကစို႕ တူေပ်ာ္ေပ်ာ္-----ဘယ္ ညာ ဘယ္ညာ-------
သီခ်င္းသံက တစ္၀က္တစ္ပ်က္ႏွင့္ ရပ္သြားျပီး သတင္းေၾကျငာသည့္ အသံထြက္လာသည္။ကၽြန္မသိသည္က ည ၈နာရီမွသာ သတင္းေၾကျငာသည္။ယခု အခ်ိန္က ညေန ၄ နာရီသာသာေလး ရွိေသးသည္။အခ်ိန္အခါမဟုတ္  သတင္းေၾကျငာသည္ဟု ကၽြန္မ ထင္လုိက္မိသည္။
အစ္ကိုၾကီးက “နားေထာင္ အဲဒါ အမိန္႕ေၾကာ္ျငာစာ” စကားကုိ ဆုံးေအာင္ မဆက္။
“ယေန႕ စက္တင္ဘာလ ၁၈ရက္ေန႕မွ စတင္၍ တပ္မေတာ္မွ အာဏာသိမ္းလုိက္သည္။ထုိ႕ေၾကာင့္ သပိတ္စခန္းအသီးသီးတြင္ ေရာက္ရွိေနသည့္ သူမ်ား ယေန႕ည ၁၂နာရီ ေနာက္ဆုံးထားျပီး ထြက္ခြာေပးပါရန္” ဆုိသည့္ အမိန္႕ေၾကာ္ျငာျဖစ္သည္။အတိအက်ေတာ့ ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ့ ထုိသုိ႕ အဓိပ္ၸ္ၸါယ္သက္ေရာက္သည့္ စာသားမ်ား ျဖစ္သည္။ခပ္တုိတုိသာ ေၾကျငာျပီး စစ္သီခ်င္းကို ဆက္ၾကားေနရသည္။
       “တစ္မ်ိဳးလုံးအတြက္ကို အသက္နဲ႕လဲမည္ အာဇာနည္ပီပီ၊အေရးရွိခဲ့လွ်င္ ေရွ႕က ရပ္ကာ အေသခံမယ္ ယုံၾကည္၊ငါတုိ႕ တပ္မေတာ္ အမွန္ျဖစ္သည္၊ႏုိင္ငံ့တပ္မေတာ္ အမွန္ျဖစ္သည္၊ ႏုိင္ငံ့တပ္မေတာ္ အမွန္ျဖစ္သည္၊ အင္အားကို ၾကီးမားေအာင္ ကူညီ။--------တပ္မေတာ္ၾကီးကို အင္အားရွိဖုိ႕  အရာရာမွာ ကူညီ၊ရဲေဘာ္ အေပါင္းကို ကိုယ့္ေသြးသားမုိ႕ အစဥ္မေမ့အပ္ေပသည္။”----------
ေနာက္တစ္ၾကိမ္ သတင္းေၾကျငာသံ ထြက္ေပၚလာသည္။အေၾကာင္းအရာကေတာ့ အရင္ေၾကျငာသည့္ အတုိင္းသာ ျဖစ္သည္။အစ္ကိုၾကီးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ တစ္လုံးထဲသုိ႕ အ၀တ္အစား တစ္ခ်ိဳ႕ထည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။သူ႕ပုံကို ၾကည့္ရသည္မွာ အေရးၾကီးကိစ္ၥ္ၥတစ္ခုကုိ လွ်ိဳ႕၀ွက္စြာ ေဆာင္ရြက္ေတာ့မလုိ။
   “ကိုၾကီး ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ ေျပာအုံးေလ”
    “နင္ မၾကားဘူးလား ေရဒီယိုက ေၾကျငာေနတာ” စင္ရွိရာသုိ႕ ေမးေငါ့ျပရင္း “ေသခ်ာ နားေထာင္”ဟု ထပ္ဆင့္ေျပာလုိက္ေသးသည္။ထုိအခ်ိန္ စစ္သီခ်င္းသံ ေနာက္တစ္ပုဒ္က ထပ္မံထြက္ေပၚလာျပန္သည္။
   “ဗမာ ဗမာ ကမ္ၻာေပၚမွာ ႂကြားႏုိင္ေစဖုိ႕ရာ၊ဗ်ဴဟာပညာ တုိ႕အမ်ိဳးသားတုိ႕ နားလည္ေစခ်င္တာ၊ဗ်ဴဟာပညာ သင္ၾကားၾကလုိ႕ ၾကိဳးစားတုိ႕ဗမာ၊ တုိ႕အမ်ိဳးရဲ႕ အက်ိဳးတြက္ သယ္ပုိးေစဖုိ႕ရာ------------
----- ေအာင္လံထြန္းေျပာင္၊ၾကယ္ေပါင္းခကာ၊ဗမာ့ ေအာင္လံပါ၊ေဆာင္ရန္ က်င္းေတာ့ အလင္းေရာင္ေပၚ ဗမာတုိ႕ရဲ႕ တပ္မေတာ္----------”
  စစ္သီခ်င္းသာ ေျပာင္းသြားသည္၊သတင္းေၾကျငာခ်က္က အတူတူပဲမုိ႕ ကၽြန္မ ဆက္နားမေထာင္ျဖစ္ေတာ့။ကၽြန္မစိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ေဆာင္းေဘာက္ျဖင့္ ဖြင့္ထားသည့္ သီခ်င္းသံက နားေထာင္၍ပင္ ေကာင္းေနေသးသည္။        အစ္ကိုၾကီးက ကၽြန္မကို လွမ္းၾကည့္ျပီး “သိျပီလား ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ” ဟုဆုိကာေမးေနသည္။
        “သိတယ္ေလ၊တပ္မေတာ္က အာဏာသိမ္းလုိက္တယ္တဲ့၊သပိတ္စခန္းက လူေတြ ကုိယ့္အိမ္ ကိုယ္ျပန္ၾကေတာ့လုိ႕ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးလား။ကုိၾကီးလည္း အဲဒါေၾကာင့္ အိမ္ျပန္လာတာ မလား”
 ကၽြန္မက ဆုိလုိက္ေတာ့ 
      “ငါ အိမ္ျပန္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး ထြက္ေျပးမလုိ႕ အ၀တ္အစားေတြ လာယူတာ၊ငါတုိ႕ အဖြဲ႕ေတြ ဒီေန႕ညပဲ ထြက္ၾကမယ္၊မ၀ါၾကီးလည္းပါတယ္။အေဖနဲ႕ အေမ့ကို ကန္ေတာ့ခဲ့တယ္လုိ႕ေျပာလုိက္။နင္လည္း လိမ္လိမ္မာမာေန။”
     “တပ္မေတာ္ အာဏာသိမ္းတာနဲ႕ ကိုၾကီးက မဆီမဆုိင္ ဘာလုိ႕ထြက္ေျပးရတာလဲ” ကၽြန္မရဲ႕ အေမးကို အစ္ကိုၾကီးက ေဒါသတၾကီးနဲ႕
         “ဟာ ငါတုိ႕က သပိတ္စခန္းမွာ ရက္ေတြ အမ်ားၾကီး သြားေနျပီး လုပ္အားေပးခဲ့ၾကတာေလ၊ ထြက္မေျပးရင္ အဖမ္းခံရမွာေပါ့ဟဲ့ ငပိန္ရဲ႕” တဲ့။
အစ္ကိုၾကီးက ကၽြန္မကို သာမန္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ပိန္ပိန္ဟု ေခၚတတ္ျပီး သူစိတ္တုိလွ်င္ သည့္ထက္ လွပသည့္ နာမ္စား ျဖစ္သည့္ ငပိန္ ဆုိေသာ အသုံးအႏႈန္းကို သုံးေလ့ရွိသည္။ထုိအခ်ိန္က ကၽြန္မက ကိုးတန္းေက်ာင္းသူ။အစ္ကိုၾကီးေျပာသည့္ စကားမ်ားက သိပ္အဆက္အစပ္ မရွိဟု ကၽြန္မ ခံစားရသည္။အေရးအခင္းကာလမ်ားက ကၽြန္မ အတြက္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္။ေက်ာင္းစာမ်ားႏွင့္ ကင္းေ၀းျပီး သူငယ္ခ်င္း စာအုပ္ဆုိင္မွ စာအုပ္မ်ား ငွားဖတ္ခြင့္ရခဲ့သည္။ဆရာ ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း) ကဗ်ာမ်ားဖတ္ျပီး ကူးထားရသည္မွာ အေမာ။ဆရာမ ဂ်ဴး ၏ စာအုပ္မ်ားကို အားလုံးဖတ္ခြင့္ရသျဖင့္ အေတာ္ေက်နပ္ေနမိသည္။ထုိအခ်ိန္က ဆရာမက ၀တ္ၲဳေရးအား ေကာင္းေနခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ အရင္တစ္အုပ္ကို ကၽြန္မ မဖတ္ရေသးမီ ေနာက္တစ္က ထြက္ႏွင့္ ေနျပီ၊ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားမွ အျပင္စာ ဖတ္ခြင့္ရသျဖင့္ ဆရာမ စာအုပ္မ်ားကို အလ်ဥ္မီေအာင္ မဖတ္ႏုိင္ခဲ့။
        အစ္ကိုၾကီးကေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လုံးျဖင့္ အိမ္မွ ဆင္းသြားခဲ့ျပီ။အိမ္တြင္ မည္သူမွ ရွိမေနသျဖင့္ တားရေကာင္းမွန္းလည္း ကၽြန္မ မသိခဲ့။အေဖႏွင့္အေမ ျပန္လာေတာ့ အေၾကာင္းစုံေျပာျပမိသည္။အေမက စိတ္ပူသည့္ ပုံေပၚေသာ္လည္း အေဖကေတာ့ ခပ္ေအးေအး အမူအရာျဖင့္ “ဘယ္ကိုေျပးၾကမယ္လုိ႕ ေျပာလဲ”ဟု ေမးသည္။ကၽြန္မ လည္းေမးမထားမိ၊အစ္ကိုၾကီးကလည္း ေျပာမသြားသျဖင့္ မသိဘူးဟုသာ ေျဖႏုိင္သည္။ေနာက္ေန႕မ်ားတြင္ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ၊ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား အဖမ္းခံရသည္ ဆုိသည့္ သတင္းမ်ားက နယ္ျမိဳ႕က်ဥ္းက်ဥ္းေလးတြင္ ပ်ံ႕ႏွ႕ံလို႕ေနသည္။လူအနည္းအက်ဥ္းေလာက္သာ အဖမ္းခံရျပီး ေနာက္ထပ္ အဖမ္းရသည့္သတင္း မၾကားရေတာ့။အေရးအခင္းကာလမ်ားအတြင္းက ကၽြန္မ အစ္ကိုၾကီးႏွင့္ အိမ္နီးခ်င္း မ၀ါၾကီး ဆုိသည့္ အမတစ္ေယာက္တုိ႕ ဘယ္က ဘယ္လုိလုပ္ျပီး သပိတ္စခန္းသို႕ ေရာက္သြားၾကသည္မသိ။မ၀ါၾကီးက ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသူျဖစ္သျဖင့္ တက္ၠ္ၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ဆုံမိျပီး ပါသြားျခင္းျဖစ္သည္။အစ္ကိုၾကီးေတာ့ အတန္းေတြက်သျဖင့္ ကၽြန္မႏွင့္အတူတူ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားသာ ရွိေသးသည္။ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္သပိတ္စခန္းက လက္ခံ ထား၍သာ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္စလုံး အိမ္ျပန္မလာၾက ျခင္းျဖစ္သည္။
                             ( ၂ )
        ထုိအခ်ိန္ကာလမ်ားက အေမ ေစ်းကျပန္လာတုိင္း စိတ္တုိျပီး ေရရြတ္သံကိုၾကားေနရသည္။
      “အိမ္မွာ ေသာက္ေရတစ္အုိး မျဖည့္တဲ့ေကာင္က ေစ်းထိပ္မွာ သတင္းစာေရာင္းေနတယ္ေလ၊အေမကို ျမင္တာေတာင္ မသိသလုိနဲ႕၊ေနပူက်ဲတဲ အေဆာင္းမပါ ဘာမပါနဲ႕ ဘယ္ေန႕ ဖ်ားျပီးအိမ္ျပန္ေရာက္လာမလဲ မသိဘူး”။
အစ္ကိုၾကီးက “နတ္မ်က္စိ” ဆုိသည့္ သတင္းစာကို ေစ်းထိပ္တြင္ နံနက္ခင္းတုိင္း ေအာ္ေရာင္းေလ့ရွိသည္။ဆုိရွယ္လစ္ ပါတီဥက္ၠ္ၠဌ၏ ပိုင္ဆုိင္မႈမ်ား။အတြင္းေရးမွဴး၏ အက်င့္ပ်က္ ျခစားမႈ၊တုိးတိုးတိတ္တိတ္ အငယ္အေႏွာင္း ဇာတ္လမ္းမ်ားကို ထုိသတင္းစာထဲတြင္ ထည့္ေရးၾကသည္။မည္သူမွ ကန္႕ကြတ္ ဟန္႕တားမည့္သူ မရွိ။လြတ္လပ္စြာ ေရးၾက၊ေရာင္းၾကသည္။နတ္မ်က္စိ ဆုိသည့္သတင္းစာက သပိတ္စခန္းမွ ပုံႏွိပ္ထုတ္ေ၀ျခင္းျဖစ္သည္။ေရာင္းအား အလြန္ေကာင္းသည္။သတင္းစာေရာင္းသည့္သူက အစ္ကိုၾကီး အပါအ၀င္ ေလးေယာက္ရွိသည္။မ၀ါၾကီး၏ မိသားစုတုိ႕က ကၽြန္မတုိ႕ႏွင့္ မိသားစုေတြလုိ ႏွစ္အိမ့္ တစ္အိမ္ ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။အစ္ကိုၾကီးက သပိတ္စခန္း တြင္ ရွိေနသည့္အတြက္  မ၀ါၾကီးတုိ႕ မိသားစုကလည္း သူတုိ႕သမီးအတြက္ စိတ္မပူၾက။
        နယ္ျမိဳ႕က်ဥ္းက်ဥ္းေလး၏ လမ္းကေလးမ်ားတြင္ ဆႏ္ၵျပသူမ်ားက ေန႕စဥ္ေန႕တုိင္း ရွိေနၾကသည္။တစ္ရက္ေတာ့ ကၽြန္မ ကိုယ္တုိင္ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့သည္။မ၀ါၾကီး၏ ညီမ မနီလာ ေနမေကာင္းသျဖင့္ ေဆးခန္းသို႕ စက္ဘီးျဖင့္ လုိက္ပို႕ေပးရသည္။ေဆးခန္းတြင္ ေရွ႕မွ လူနာမ်ားကို ထုိင္ေစာင့္ေနခိုက္ စီတန္းလွည့္လည္လာသည့္ လူတန္းရွည္ၾကီးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ေဘးမွ ေက်ာင္းသားၾကီး တစ္ခ်ိဳ႕က ထမင္းထုပ္ထည့္ထားသည့္ ေတာင္းမ်ားကို ထမ္းထားၾကသည္။ရပ္ကြက္ထဲမွ အိမ္မ်ားက သပိတ္စခန္းမွ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ထမင္းထုပ္ေ၀ၾကသည္။လူတန္းရွည္ထဲမွ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ထြက္လာျပီး ေဆးခန္းသို႕ ၀င္ျပသည္။ေစာင့္ေနၾကသည့္ လူနာမ်ားက ၾကည္ျဖဴစြာ အလွည့္ေက်ာ္ခြင့္ေပးလုိက္ၾကသည္။ေဆးခန္းမွ ေဒါက္တာက ေဆးဖုိး၀ါးခ မယူလုိက္၊ေနာင္ လုိအပ္ လွ်င္လည္း သပိတ္စခန္းမွ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ေဆးမ်ားေပးလွဴမည္ဟု ေျပာလုိက္ေသးသည္။ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္ နတ္မ်က္စိ သတင္းစာထဲတြင္ ထုိေဆးခန္းမွ ဆရာ၀န္လင္မယားက သပိတ္စခန္းက ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ေဆး၀ါး ေထာက္ပံ႕ေပးေနေၾကာင္း စာလုံးအမည္းၾကီးႏွင့္ ပါလာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
        ရက္သတ္ၱပတ္ အနည္းငယ္ၾကာသည္ထိ အစ္ကိုၾကီးတုိ႕အဖြဲ႕ အဖမ္းခံရသည္ဟု မၾကားမိေသး။အဖမ္းအဆီး ကိစ္ၥ မ်ားကလည္း ျငိမ္သက္သေလာက္ပင္ ျဖစ္သြားသည္။ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ နယ္ျမိဳ႕အနီးရွိ ဂုိေထာင္ရြာမွ တာ၀န္ရွိ လူၾကီးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းလာၾကားေပးသျဖင့္ သက္ဆုိင္ရာ မိဘမ်ားက ရြာသို႕ေရာက္ေနသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား သြားေခၚၾကရသည္။ဂုိေထာင္ရြာက ကၽြန္မတုိ႕ ေနထုိင္ရာ နယ္ျမိဳ႕ေလးႏွင့္ ငါးမုိင္သာ ေ၀းသည္။သည္ေလာက္ နီးနီးရြာေလးသုိ႕ ထြက္ေျပးၾကလိမ့္မည္ ဟု ကၽြန္မ မထင္ခဲ့မိသည့္ အတြက္ အနည္းငယ္ အံ့ၾသသြားရသည္။အိမ္ျပန္ေရာက္လာသည့္ အစ္ကိုၾကီးႏွင့္ မ၀ါၾကီးကို အိမ္နီးခ်င္း ရြယ္တူမ်ားက သူတုိ႕၏ စြန္႕စားခန္းကို စိတ္၀င္တစားေမးၾကသည္။ကၽြန္မ ကေတာ့ သူတုိ႕ ဘာေၾကာင့္ထြက္ေျပးျပီး၊ဘာေၾကာင့္ အမ်ားနည္းတူ အဖမ္းမခံရသည္ကို ပုိျပီး စိတ္၀င္စားမိသည္။
    “ကိုၾကီးနဲ႕ မ၀ါၾကီးက အဲဒီသပိတ္စခန္းမွာ ဘာေတြလုပ္ေပးခဲ့လုိ႕ ထြက္ေျပးၾကတာလဲ” ကၽြန္မ အေမးကို
အစ္ကိုၾကီးက “ငါက သတင္းစာ ေရာင္းေပးတယ္ေလ၊နင္မသိဘူးလား” ဟုအေျဖေပးသည္။
 “ဒါဆုိ မ၀ါ ၾကီးကေရာ”
 “ငါက မနက္ သူတုိ႕ သြား ေရာင္းမဲ့ သတင္းစာေတြကို မင္တုံးလိမ့္ေပးတာေလ”။
ၾကီးမားေသာ သူတုိ႕၏ တာ၀န္မ်ားကို ေျပာျပၾကသည္။ထုိ႕ေနာက္ သပိတ္စခန္းမွ အျဖစ္အပ်က္မ်ား၊
ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္သြားသည့္ ရြာတြင္ သူတုိ႕၏ ေပ်ာ္စရာ ေန႕ရက္မ်ားကို ေျပာျပၾကသည္။
“ငါ ကေတာ့ ထမင္းထုပ္ ျဖည္ရတာ စိတ္အ၀င္စားဆုံးပဲ၊ထမင္းထုပ္ ေပးတဲ့ အိမ္ေတြက တစ္ေန႕ တစ္မ်ိဳး မရုိးရေအာင္ စာေတြ ေရးထည့္ေပးၾကတာ” မ၀ါၾကီး၏ စကားကို ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားသြားသည္။
 “ထမင္းထုပ္ထဲ ဘာစာေတြ ေရးထည့္ ေပးတာလဲ” ကၽြန္မ၏ အေမးကို မ၀ါၾကီးက
 “ဒီမုိကေရစီ ေအာင္ျမင္ပါေစ၊ငါးေၾကာ္ အရုိးထြင္စားပါ” ဆုိတာမ်ိဳးေတြေပါ့”
 “ဟင္ ဘာဆုိင္လုိ႕လဲ” ကၽြန္မ၏ အေမးစကားကို အစ္ကိုၾကီးက ၀င္ျပီး အေျဖေပးသည္။
“ဒီမုိကေရစီ မရခင္ ေက်ာင္းသားေတြ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားမွာ စုိးလုိ႕ေပါ့ဟ”
 “ေၾသာ္” တစ္လုံးသာ ကၽြန္မ ေရရြတ္တတ္သည္။
          ထုိအခ်ိန္က ႏုိင္ငံေရးအသိ အမ်ားၾကီးမရွိခဲ့ေသာ္လည္း သူတုိ႕ အဖမ္းမခံရသည္ကို ကၽြန္မက ၾကားကေန အားမလုိ အားမရ ျဖစ္ေနမိသည္။သူတုိ႕ကို ဒုက္ၡေရာက္ေစခ်င္္၍ မဟုတ္ေသာ္လည္း အဖမ္းခံရမွ အေရးပါသည္ဟု ခံစားမိ ၍ျဖစ္သည္။
                                ( ၃ )
        ေက်ာင္းသားမ်ား သြားေရာက္ တိမ္းေရွာင္ေနေသာ ဂုိေထာင္ရြာသည္ ေတာင္သူလယ္သမား အမ်ားစု ေနထုိင္ေသာ ရြာေလး ျဖစ္သည္။ေရာက္စက ရြာသားမ်ားက ၾကည္ျဖဴစြာ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ဖြက္ထားေပးၾကသည္။ေနစရာ၊စားစရာမ်ား စီစဥ္ေပးၾကသည္။လာေရာက္တိမ္းေရွာင္သည့္ ေက်ာင္းသားဦးေရ အေရအတြက္ကလည္း မ်ားသည္။ထုိ႕ျပင္ အမ်ားစုက ကၽြန္မ အစ္ကိုၾကီးလုိပင္ အိမ္မွာ လက္ေၾကာတင္းေအာင္ ဘာမွ မလုပ္ဘူးၾက။အရြယ္အၾကီးဆုံး ကမွ ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူမ်ားျဖစ္သည္။သူ႕ထက္ငယ္သည့္ ၇တန္း၊၈တန္း၊၉တန္း ကေလးမ်ားက အမ်ားစု ပါေနၾကသည္။ေကၽြးေမြးထားၾကသည့္ မိသားစုမ်ားအား အလိုက္တသိျဖင့္ ကူလုပ္ေပးရေကာင္းမွန္းလည္း မသိၾက။ထုိ႕ျပင္ ငယ္ရြယ္သူတုိ႕ အခ်င္းခ်င္း အေနနီးစပ္ ျပီး ခ်စ္သူမ်ား ျဖစ္သြားၾကေသာအခါ ရြာ၏ ေကာက္ရုိးပုံမ်ားႏွင့္

 စပါးနယ္သည့္ တလင္းမ်ားက သူတုိ႕၏ ခ်စ္ဗ်ဴဟာ ခင္းစရာ ေနရာမ်ား ျဖစ္ေနၾကသည္။ၾကာလာေတာ့ ရြာမွ
ျငိဳျငင္လာၾကသည္။သားသမီးခ်င္းလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာမိသည့္ ရပ္မိရပ္ဖ အခ်ိဳ႕က  မျဖစ္သင့္တာ မျဖစ္ရေလေအာင္ စဥ္းစားကာ မိဘမ်ားထံ လာေရာက္ အေၾကာင္းၾကား ေပးၾကျခင္းျဖစ္သည္။
       အစ္ကိုၾကီးႏွင့္ မ၀ါၾကီးကေတာ့ သူတုိ႕တြင္ လုပ္စရာမ်ား အမ်ားၾကီးက်န္ေနေသးသည္၊စီနီယာမ်ား၏ ဆက္သြယ္လာမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆုိင္းေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္ဟု မၾကာခဏေျပာေလ့ရွိသည္။အဖမ္းခံရေသာ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္က အေရးအခင္းကာလတြင္ အိမ္ေထာင္က်သည္။သူ အက်ဥ္းက်ေနစဥ္ မိန္းမက မီးဖြားသည္။ထုိတာ၀န္သည္ တုိ႕တာ၀န္ျဖစ္သည္ ဟုဆုိကာ အစ္ကိုၾကီးႏွင့္ မ၀ါၾကီးတုိ႕က သြားေရာက္လုပ္ကိုင္ေပးၾကသည္။ အျမႊာကေလးႏွစ္ေယာက္၏ နံမည္ေပး ကင္ပြန္းတပ္ကိစ္ၥ၊ရက္တစ္ရာျပည့္၊တစ္ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႕ေတြထိ သြားေနၾကတုန္းျဖစ္သည္။အဲသည့္ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းမ်ား ျပန္ဖြင့္သည္။မ၀ါၾကီးက ဒုတိယႏွစ္ကို ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္တက္၍ အစ္ကိုၾကီးက ကိုးတန္း မေျဖေတာ့ဘဲ စက္မႈအထက္တန္းေက်ာင္း ဆက္တက္သည္။မိဘမ်ားကေတာ့ အနည္းငယ္ စိတ္ေအးသြားၾကသည္။အေရးအခင္းျပီးဆုံးခ်ိန္တြင္ အဖမ္းအဆီး ခံရသူမ်ားသည္ ကံမေကာင္းၾက၍ ျဖစ္သည္။သပိတ္စခန္းတြင္ အတူေနျပီး၊လုုပ္ေဆာင္ၾကသည့္ အလုပ္သည္လည္း အတူတူပင္ျဖစ္သည္။သို႕ေသာ္လည္း စာရင္းေပါက္သည့္ လူအခ်ိဳ႕သာ အဖမ္းခံရသည္။အစ္ကိုၾကီးႏွင့္ သတင္းစာ အတူေရာင္းသူႏွစ္ဦး အဖမ္းခံရသည္။အစ္ကိုၾကီး ပါမသြားသည့္အတြက္ အေမက စိတ္သက္သာရာ ရေနသည္။
        ဆယ္တန္းတြင္ တစ္ႏွစ္က်ထားသည့္ မ၀ါၾကီး ေက်ာင္းျပီးခ်ိန္တြင္  အလုပ္ေလွ်ာက္ေသာအခါ အသက္က ၂၅ႏွစ္ေက်ာ္ေန ျပီျဖစ္သည့္အတြက္  ေတာ္ေတာ္ႏွင့္အလုပ္မရ။ေက်ာင္းဆရာမ အလုပ္ပင္ နယ္စပ္ျမိဳ႕ ပန္၀ါသုိ႕ တာ၀န္သြားေရာက္ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္မွ ရမည္ျဖစ္သည္။၀န္ထမ္း မိသားစုမွ ေပါက္ဖြားလာသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္အတြက္ ၀န္ထမ္းအလုပ္သာ လုပ္တတ္ၾကသည္။သူ႕ေအာက္ ေမာင္ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းဆက္တက္ရန္ က်န္ေနေသး သည့္အတြက္
မနီလာႏွင့္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ စြန္႕စြန္႕စားစား မျငိမ္းခ်မ္ေသးေသာ နယ္ေျမသို႕ သြားၾကသည္။ၾကမ္းတမ္းေသာ ရာသီဥတု ဒဏ္ႏွင့္ ဆုိးရြားေသာ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးကို စိတ္ပ်က္ၾကေသာ္လည္း လစာႏွစ္ဆ ေပးထားျခင္းႏွင့္ ေနထုိင္စရာ အလကားရေနျခင္းေၾကာင့္ အလုပ္ဆက္လုပ္ေနၾကရသည္။ျပည္မသို႕ ျပန္လည္ ေျပာင္းေရႊ႕လုိေသာ္လည္း သူတုိ႕ ခန္႕ထားစဥ္ကပင္ အစိုးရခန္႕မဟုတ္ခဲ့၊ေဒသခံ နယ္ေျမမွ  ျငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႕က လစာေပးထားၾကျခင္းျဖစ္သည္။အစိမ္းသက္သက္နယ္ေျမတြင္ ခဏတာသာ တာ၀န္ထမ္းမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားသည့္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ယခုဆုိလွ်င္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ပင္ ျပည့္ခဲ့ၾကျပီ။ထုိေဒသတြင္ပင္ အိမ္ေထာင္က်၍ သားသမီးမ်ားႏွင့္ အေျခက်ေနၾကသည္။
       ႏွစ္ႏွစ္ တစ္ခါ ဇာတိျမိဳ႕ေလးသုိ႕ ျပန္လာၾကသည္။  “အဆင္ေျပလား”ဟု ကၽြန္မက ေမးတုိင္း
 “ေျပေအာင္ ေန ေနရတာေပါ့ဟယ္”ဟု ေျဖေလ့ရွိၾကသည္။မရွိ မရွား သာမန္ လူတန္းစားမ်ားသာ။
                              ( ၄ )
       အစ္ကိုၾကီးကေတာ့ စက္မႈအထက္ေက်ာင္း ျပီးသည္ႏွင့္ မိန္းမရသည္။အစိုးရအရာရွိ အေဖ့လက္ေအာက္တြင္ ပင္ အလုပ္၀င္သည္။အတန္းပညာက စက္မႈအထက္ေက်ာင္းသာ ေအာင္ထားသျဖင့္ ဘီအီး၊ေအဂ်ီတီအုိင္တုိ႕ႏွင့္ ယွဥ္လုိက္ေသာ္ ရာထူးတက္ဖုိ႕ ေတာ္ေတာ္ေ၀းသည္။ထိုအခါ သူ၀ါသနာပါရာ ယာဥ္ေမာင္းရာထူးသုိ႕ တစ္ဆင့္နိမ့္ ေျပာင္းေရႊ႕ပစ္လုိက္သည္။ယာဥ္ေမာင္းရာထူးက ဂရိတ္၀မ္း၊ဂရိတ္တူး ရာထူးတုိ႕ယွဥ္ေသာ္ နိမ့္သည္ မွန္ေသာ္လည္း ဘ၀ေနထုိင္မႈအတြက္ အနည္းငယ္ အဆင္ေျပသည္။ထုိ႕ေနာက္ အစုိးရ ယဥ္ေမာင္းထက္ စာလွ်င္ ကုမ္ၸဏီ ယဥ္ေမာင္းက လစာ ပိုေကာင္းသည္ဟု ဆုိကာ အလုပ္ထြက္ပစ္လုိက္ျပန္သည္။ထုိ႕ေနာက္ .............ထုိ႕ေနာက္ ေပါင္းမ်ားစြာ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာရွာရင္း ယခုေတာ့လည္း အေ၀းေျပးကားၾကီးမ်ား ေမာင္းေနျပန္သည္။အစ္ကုိၾကီးကိုေတာ့ ကၽြန္မက “အဆင္ေျပလား”ဟု ေမးေနစရာမလုိ၊ သူ႕ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈကို ျမင္ေနရသည္။သူသည္လည္း မ၀ါၾကီးတုိ႕လုိ၊ျမန္မာျပည္မွ လူမ်ားစုလုိ မရွိမရွား ဘ၀မ်ား။
       တစ္ႏွစ္က ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ မ၀ါၾကီးတုိ႕၊မနီလာတုိ႕ မိသားစု ျပည္မဘက္ အလည္ျပန္လာၾကသည္။ငယ္စဥ္ကတည္းက ေမာင္ႏွမေတြလုိ ေနလာၾကသျဖင့္ ကၽြန္မႏွင့္ အစ္ကိုၾကီးလည္း ေပ်ာ္သည္။ကၽြန္မ အိမ္တြင္ တည္းခုိၾကျပီး အစ္ကိုၾကီးကပါ ထုိရက္မ်ားအတြင္း ကၽြန္မအိမ္တြင္လာေနသည္။ေျပာစရာ စကားမ်ား မကုန္ႏုိင္ၾက။သက္ဆုိင္ရာ အိမ္ေထာင္ဘက္မ်ားကို ေမ့ေလ်ာ့ထားၾကျပီး ငယ္ဘ၀သုိ႕ ျပန္ေရာက္သြားၾကသည္။ညည့္နက္သန္းေခါင္ထိ ေျပာ မျပီးၾက။မ၀ါၾကီးတုိ႕က ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေလး၏ ႏုိင္ငံေရး၊လူမႈေရး အေျခအေန၊သူတုိ႕၏ က်ဴရွင္ စီးပြားေရးမ်ား။
ကၽြန္မႏွင့္ အစ္ကုိၾကီးကလည္း ျမိဳ႕ျပ၏ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရမႈမ်ား၊မြမ္းက်ပ္မႈမ်ား။လိုက္မမီႏုိင္ေတာ့သည့္  အေျပာင္းအလဲမ်ား စသည္ ..............စသည္။ထုိမွ တစ္ဆင့္ ငယ္ဘ၀က အေရးအခင္းကာလ မ်ားဆီေရာက္လုိ႕သြားၾကသည္။အစ္ကိုၾကီးႏွင့္
မ၀ါၾကီးတုိ႔၏ စြန္႕စားခန္းမ်ားကို ျပန္ေျပာၾကရင္း ရယ္ေမာၾကရသည္။
       မ၀ါၾကီးက “မေျပာပါနဲ႕ေတာ့ဟယ္ အခုေတြးမိမွ ရွက္လိုက္တာ ဖမ္းမဲ့သူ မရွိဘဲနဲ႕မ်ား ငါတုိ႕မွာ ထြက္ေျပး လုိက္ရတာ၊ကိုယ့္ကို ကုိယ္ တစ္ကယ့္အေရးပါတဲ့သူလုိ႕ ထင္ေနတာ”။
 အစ္ကိုၾကီးကလည္း
     “အဲဒီလုိေတာ့ ေျပာလုိ႕မရပါဘူး မၾကီးရယ္၊အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ငါတုိ႕အသက္အရြယ္နဲ႕ဆုိရင္ တစ္ကယ္ အေရးပါခဲ့တာပါ။ကံေကာင္းလုိ႕ အဖမ္းမခံရတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရမယ္၊အခုေတာ့လည္း ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ ကုိယ္နဲ႕ မပတ္သက္သလုိေတာင္ ျဖစ္ေနပါျပီ။ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမုိကေရစီ ဘယ္ေတာ့ရမလဲဆိုတာထက္ ငါ့သား ဆယ္တန္းေဘာ္ဒါ စရိတ္ ဘယ္ေတာ့ အျပည့္သြင္းရမလဲ ဆုိတာကို ပိုစိတ္၀င္စားေနမိတယ္”။
       “ေအး ဟုတ္တယ္ေနာ္ ေမာင္ေမာင္သန္း၊နင္နဲ႕ငါ အဲဒီတုန္းကသာ အဖမ္းခံခဲ့ရရင္ ငါလည္း သူတုိ႕အေဖနဲ႕ေတြ႕မွာမဟုတ္ဘူး၊ခ်စ္စရာ ေျပာမေကာင္းတဲ့ ဒီသားလည္း ထြက္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။”
     မ၀ါၾကီးက သူ႕သားငယ္ေလးကို ခ်စ္ခင္စြာေပြ႕ဖက္ရင္း ေျပာေနသည္။သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ေျပာေနၾကသည့္ စကား၀ုိင္းထဲမွ ကၽြန္မ စိတ္တုိ႕က ထြက္ခြာ၍ အတိတ္ဆီသုိ႕ ျပန္ေရာက္သြားသည္။ကၽြန္မ အေတြးမ်ားကေတာ့ သူတုိ႕ႏွင့္ေျပာင္းျပန္။သူတုိ႕ ကံမေကာင္း၍ အဖမ္းမခံရျခင္းျဖစ္သည္။စိတ္ကူးျဖင့္ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္မ ေထာင္ထဲ ပုိ႕ၾကည့္ေနမိသည္။ျပန္ထြက္လာမည့္ သူတုိ႕ဘ၀မ်ားက ယခုလက္ရွိ ဘ၀မ်ားႏွင့္ မည္သုိ႕ ကြာျခားသြားႏုိင္သနည္း။
အလို...... ဘုရားေရ မေတြးေကာင္း ေတြးေကာင္း ကၽြန္မ ဘာေတြ ေတြးေနမိပါလိမ့္။