ရုိးေျမက် 2014,ကလ်ာ မဂၢဇင္း။ႏုိ၀င္ဘာလ။

        
                               (၁)
    မဂၤလာဒုံ အမွတ္(၂) စစ္ေဆးရုံ မွ ကားလမ္း ျဖတ္ကူးရန္ ေဆြေဆြေစာင့္ဆုိင္းေနသည္မွာ ငါးမိနစ္ေလာက္ရွိေတာ့မည္။အရင္လ ေတြ လာတုန္းက သည္ေလာက္ ကားမရႈပ္ဟုထင္သည္။မဂၤလာဒုံ-ျပည္လမ္းမၾကီး ေပၚတြင္ျဖတ္သန္းသြားသည့္ လုိင္းကား အေရအတြက္က နည္းသည္။ခဏအၾကာ ေဆးရုံထဲမွ လူႏွစ္ေယာက္ထြက္လာသည္။သူတုိ႕ႏွင့္ ကပ္လုိက္ျပီး ေဆြေဆြ လမ္းကူးလုိက္သည္။ထုိအခ်ိန္ ကားဂိတ္သုိ႕ ဆူးေလ သြားသည့္ လုိင္းကားတစ္စီး ထုိးဆုိက္သျဖင့္ အဆင္သင့္ပင္ တက္လုိက္သည္။ေနရာ ရသည့္ ထုိင္ခံုေပၚတြင္ ေနသားတက်ထုိင္လုိက္ျပီး ဆြဲျခင္းေတာင္းကို ေပါင္ေပၚတင္လုိက္သည္။သည္ေန႕ ရလာသည့္ ေဆးမ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္လုိက္သည္။သည္တစ္ပတ္ ေဆးေပးသည့္ ဗုိလ္မွဴး ေက်ာ္ေက်ာ္က သေဘာေကာင္းသည္။ေစ်းေကာင္းရမည့္ ေဆးမ်ားျဖစ္သည္။အရင္တစ္ပတ္ ေဆးမွဴးေတြ ကေတာ့ ဘားပလက္ႏွင့္ျဖဴးရာမင္း ဘီစီေတြသာ ေပးသည္။အဲ့သည့္ ေဆးမ်ားက ေစ်းသိပ္မရ။ေဆြေဆြ ေမေမ့ကို လက္ဖက္ရည္တုိက္ျပီး မုန္႕လည္း ၀ယ္ေကၽြးခ်င္သည္။သည္ေန႕ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဖုိးတစ္၀က္ကို ေမ့ေမ့ဆီမွ မေတာင္း၊ဒါ့ျပင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်းမွ ေမေမၾကိဳက္သည့္ ေရမုန္႕လည္း ၀ယ္သြားလုိက္မည္။သိမ္ၾကီးေစ်းတြင္ ေဆးအရင္ ၀င္ေရာင္းရမည္၊ျပီးမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းဘက္ ဆက္သြားမည္။သည္လကုန္ ကုိၾကီးဆီျပန္လုိက္အုံးမည္။ပုဆုိးႏွင့္စြပ္က်ယ္တစ္ထည္ေလာက္လည္း ၀ယ္ခ်င္ေသးသည္။ျပီးေတာ့ သမီး၀ါ၀ါႏွင့္ေျမးမေလးအတြက္လည္း မုိးတြင္းစီး ဖိနပ္၀ယ္ေပးခ်င္ေသးသည္။
    ေဆြေဆြ ေယာက်္ား ကိုၾကီး ဦးတင္ေအာင္သည္ စစ္တပ္မွ ပင္စင္စား တပ္ၾကပ္ၾကီး စာေရးျဖစ္သည္။တပ္၏ ရိက္ၡာသိုေလွာင္ရုံကို ကုိင္ရသည္။သည္အခ်ိန္တုန္းက ေဆြေဆြတုိ႕ ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့သည္။အိမ္မွာ သၾကား၊ႏုိ႕ဆီ၊ေကာ္ဖီမႈန္႕ႏွင့္ အသားမ်ား ၀ယ္စား စရာမလုိ။ဟန္းေကာခ်ိဳင့္ႏွင့္ စတီးဇြန္းမ်ားလည္း ေဆြေဆြ လုိသေလာက္ရႏုိင္သည္။နယ္ျမိဳ႕တြင္ တာ၀န္က်သည့္ ေဆြေဆြတုိ႕ ထံသုိ႕ ရန္ကုန္မွ ေမာင္၊ညီမမ်ား လာလည္လွ်င္ အျပန္လက္ေဆာင္အျဖစ္ ထည့္ေပးလုိက္ႏုိင္ေသးသည္။ကေလးမရသည့္အတြက္ ညီမ တစ္ေယာက္မွ ေမြးသည့္ တူမကို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေခၚေမြးစားထားသည္။ေလာဘမၾကီးသည့္ ကိုၾကီးႏွင့္ ပစ္ၥည္းမ်ားတန္ဖုိး သိပ္မသိသည့္ ေဆြေဆြတုိ႕ ဘ၀သည္ ျငိမ္းခ်မ္းသည္ဟု ဆုိရမည္။သမီး ၀ါ၀ါကုိလည္း ခ်စ္လြန္းသျဖင့္ အလုိလုိက္ထားၾကသည္။သမီး အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ကိုယ့္ အမ်ိဳးတစ္စုေၾကာင့္ သူ႕ကိုယ္သူ ေမြးစားသမီးမွန္း သြားခဲ့သည္။ထုိအခ်ိန္မွ စ၍ ေျပာမေကာင္း၊ဆုိမေကာင္း ျဖစ္လာသည္။တစ္ခုခု ေျပာဆုိဆုံးမလွ်င္ “ေမြးစားသမီး မုိ႕မလား” ဆုိသည့္ စကားျဖင့္ မိဘႏွစ္ပါးကို အႏုိင္ယူလာသည္။ပညာကို ဆုံးခန္းတုိင္ေအာင္ မသင္ေတာ့။အရြယ္မတုိင္ခင္ ခ်စ္သူရည္းစားမ်ား ထားသည္။အေမရင္းထံ ျပန္ပို႕ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ပုိဆုိးလာေတာ့သည္။ထိုအခါ ကုိၾကီးက အသက္မျပည့္ခင္ လုပ္သက္ျပည့္ပင္စင္ယူကာ သူ႕သမီးကို အမိ်ဳးမ်ားႏွင့္ ေ၀းရာ သူ႕ရပ္ရြာ ဇာတိတြင္သာ ထားေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။
      ကိုၾကီး ဦးတင္ေအာင္ ဇာတိျဖစ္သည့္ ပဲခူးတုိင္း၊ဂ်င္ကလိ ေက်းရြာတြင္ အေျချပန္ခ်ၾကသည္။ပင္စင္မွရလာသည့္ ပုိက္ဆံေလးျဖင့္ အုတ္၊သဲ ေက်ာက္လုပ္ငန္း စ ၾကည့္သည္။တပ္တြင္းမွာသာ တစ္ခ်ိန္လုံး ေနလာခဲ့သျဖင့္ အျပင္စီးပြားေရး အေၾကာင္းကို သိပ္နားမလည္။ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ တူတစ္ေယာက္ကုိ အကူအညီေတာင္းထားရသည္။သမီး၀ါ၀ါကေတာ့ ဂ်င္ကလိရြာမွ ေျခာက္တန္းမေအာင္သည့္ ေအာင္၀င္းဆုိသူႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်သြားေတာ့သည္။သမီးကို ခ်စ္လြန္းသျဖင့္ သားမက္ကို အိမ္ေခၚတင္ကာ အုတ္၊သဲေက်ာက္ လုပ္ငန္း ဦးစီးခုိင္းၾကည့္သည္။ေလာင္းကစား ၀ါသနာထုံသည့္ သားမက္က လုပ္ငန္းခြင္ကို စိတ္မ၀င္စား။ရသေလာက္ ေငြမ်ားကို ေလာင္းကစား လုပ္ပစ္လုိက္သည္။သည္ လုပ္ငန္းမ်ားကုိ မကၽြမ္းက်င္သည့္ ကုိၾကီးတစ္ေယာက္ ပင္စင္ေငြမ်ား ကုန္ခ်ိန္တြင္ အုတ္၊သဲေက်ာက္ လုပ္ငန္းလည္း ရပ္ဆုိင္း လုိက္ရေတာ့သည္။လစဥ္ရသည့္ ပင္စင္ေငြေလးျဖင့္ သမီးႏွင့္ သားမက္ကုိပါ တင္ေကၽြးထားရသည္။  
         ေဆြေဆြကေတာ့ ရန္ကုန္တြင္သာ အေနမ်ားသည္။ေမေမက ေဆြေဆြ႕ကို ေခၚထားသည္။ငယ္စဥ္ကတည္းက ဥာဏ္ရည္ မျပည့္၀သည့္ ေဆြေဆြ႕ကို အသနားပုိသည္။ညီမမ်ားကလည္း ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေကၽြးေမြးၾကပါသည္။အ၀တ္အစားမ်ားကို မျငီးမျငဴ ေျပာင္စင္ေအာင္ ေလွ်ာ္ဖြတ္တတ္သည့္ ေဆြေဆြကို သူတုိ႕လည္း ေစတနာရွိၾကပါသည္။တစ္ေယာက္စာေလာက္ေတာ့ ဘယ္ညီမ အိမ္က ျဖစ္ျဖစ္ ေခၚထားခ်င္ၾကသည္။ခက္သည္က ေဆြေဆြ ၊နည္းနည္းေလး စုမိ ေဆာင္းမိလွ်င္ ပဲခူးသို႕ သြားခ်င္သည္။ကုိၾကီး၊သမီးႏွင့္ ေျမးေလးကို ေပးခ်င္၊ေကၽြးခ်င္သည္။ေဆြေဆြသည္ အရူးလက္မွတ္ တရား၀င္ကုိင္ေဆာင္ခြင့္ ရသူျဖစ္သည္။သြက္သြက္ခါ ရူးသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ျပည့္ေတာ့ မျပည့္။ကိုၾကီးကို ခ်စ္ခင္ခဲ့ၾကသည့္ အထက္လူၾကီးမ်ား ေစာင္မမႈျဖင့္ အာရုံေၾကာအားေဆးမ်ား၊ စိတ္ျငိမ္ေဆးမ်ားႏွင့္ အျခား အားေဆးအခ်ဳိ႕ ကို မဂၤလာဒုံ စစ္ေဆးရုံၾကီးက လစဥ္ ထုတ္ေပးသည္။ထိုေဆး အားလုံးက ေဆြေဆြ႕အတြက္အသုံးမ၀င္။ထုိအခါ ထုတ္ေဆးျဖင့္ရသည့္ ေဆးမ်ားကို သိမ္ၾကီးေစ်း ေဆးဆုိင္ၾကီးမ်ားသို႕
ျပန္သြင္းလုိက္သည္။ရလာသည့္ ေငြမ်ားက ေဆြေဆြ႕အသုံးစရိတ္ရသည္။ေမေမ့အတြက္ ညီမ ၀ယ္ေပးထားေသာ အိမ္တြင္ ေမေမ ႏွင့္အတူ ေဆြေဆြ ကပ္ေနသည္။သားအမိ ႏွစ္ေယာက္စလုံး လက္ဖက္ရည္ၾကိဳက္ၾကသျဖင့္ မနက္တစ္ခါ၊ေန႕လည္ တစ္ခါ ပုိက္ဆံစပ္ေသာက္ၾကသည္။တစ္ခြက္၀ယ္ ၍ ေရေႏြးနည္းနည္း ေရာရေသးသည္။အခုလုိ ေဆးေရာင္းရသည့္ ရက္မ်ားဆုိလွ်င္ေတာ့ ေဆြေဆြသည့္ ေမေမ့ ဆီက လက္ဖက္ရည္ဖုိး တစ္၀က္မေတာင္းေတာ့။ျပီးလွ်င္ ေမေမၾကိဳက္တတ္သည့္ မုန္႕မ်ားလည္း ၀ယ္လာေပးသည္။
    ေဆြေဆြ႕တုိ႕ငယ္ဘ၀က အင္စပက္ေတာ္ အေဖ့ရာထူး အရွိန္ျဖင့္ ေကာင္းေကာင္းေနခဲ့၊စားခဲ့ရသည္။ေမေမ့ အသက္ သုံးဆယ့္ရွစ္ႏွစ္တြင္ မုဆုိးမ ျဖစ္ေတာ့ မလုပ္တတ္၊မကိုင္တတ္ျဖင့္ ေဆြေဆြႏွင့္ေအာက္က ညီမ တစ္ေယာက္ အသက္လိမ္ကာ အလုပ္၀င္လုပ္ၾကရသည္။အေဖ့ အေပါင္းအသင္းမ်ားက အလုပ္သြင္းေပးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ခႏ္ၶာကုိယ္ဖြံ႕ျဖိဳးလာေသာ္လည္း ဦးေႏွာက္မွတ္ဥာဏ္ ဖြံ႕ျဖိဳးမလာသည့္ ေဆြေဆြကုိ အလုပ္ထဲက ဆရာမ်ားက ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ေပးၾကသည္။သည္လုိႏွင့္ ကိုၾကီးဆုိသူကို ေဆြေဆြ႕ဘ၀မွာ ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ေဆြေဆြ႕ကို သနားခ်စ္ ခ်စ္မိသည့္ ကုိၾကီးက ေမေမ့ ထံတြင္ ေတာင္းရမ္း လက္ထပ္ယူခဲ့သည္။ထုိ မဂၤလာေဆာင္ေန႕ကုိ ေဆြေဆြ မွတ္မိေနေသးသည္။ခ်စ္သူ ဘ၀က ကုိၾကီး အိမ္သုိ႕ အလည္လာလွ်င္ စစ္ယူနီေဖာင္း အျမဲ၀တ္လာေလ့ရွိသည္။မဂၤလာေဆာင္သည့္ ေန႕က တုိက္ပံု၊ပုဆုိးျဖင့္ လာသည့္ ကုိၾကီးကို ေဆြေဆြ ခ်စ္သူ မဟုတ္ပါဟု ငိုျပီး ျငင္းခဲ့သည့္အတြက္ စစ္ယူနီေဖာင္း ျပန္လဲကာ မဂၤလာေဆာင္ခဲ့ၾကရသည္။ညီမေတြ ဘယ္လုိ ေျပာေသာ္လည္း စစ္ယူနီေဖာင္းျဖင့္သာ ကုိၾကီးကို မွတ္မိေနသည္။
      ရိပ္က္ၡာသုိေလွာင္ရုံ ကို ကိုင္ရသျဖင့္ အသားမ်ားက ၀ယ္စားစရာ မလုိေအာင္ရသည္။သုိ႕ေသာ္ ခ်ဳပ္ထားသည့္ အက်ႌအသစ္ ရလာသည့္ ေန႕မ်ိဳးတြင္ ေဆြေဆြသည္ အက်ႌအသစ္ကို ၀တ္ကာ ေစ်းသုိ႕ သြားခ်င္သည္။ထုိအခါ ရုံးမွ လူၾကဳံျဖင့္ ေပးပုိ႕လိုက္သည့္ အသားမ်ားကုိ တြင္းတူးကာ ေျမၾကီးထဲသုိ႕ ျမွဳပ္ပစ္လုိက္သည္။ျပီးမွ ေစ်းသုိ႕ အသား၀ယ္ ထြက္ခဲ့လုိက္သည္။ကိုၾကီးသည္ အလြန္ စိတ္ဆုိးေသာ္လည္း ေဆြေဆြကုိ သည္းညည္း ခံရွာသည္။ကိုၾကီးသည္ တစ္လ တစ္ခါ ပန္းကန္ ေဆးစင္ေအာက္ရွိ ေရအုိင္ကို ေပါက္တူးျဖင့္ တူးေဖာ္ရသည္။စတီးဇြန္းမ်ား ဒါဇင္လုိက္ ထြက္လာေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ပန္းကန္ေဆးရင္း ေရအုိင္ထဲသုိ႕ က်သြားသည့္ ဇြန္းမ်ားကို ေဆြေဆြ ျပန္ေကာက္ေလ့မရွိ။ညီမမ်ားကပင္ သည္းမခံႏုိင္ဘဲ “အရူးပါး”ဟု ေဆြေဆြကုိ ေခၚၾကေသာ္လည္း ကုိၾကီးကေတာ့ “ေဆြေဆြရာ မင္းကြာ” ဟူသည့္ အသုံးအႏႈန္းေလာက္သာ ဆုိဖူးသည္။ေဆြေဆြဘ၀အတြက္ ဘာေတြမွ အမ်ားၾကီးမလုိ ေသာက္စရာ ေကာ္ဖီမႈန္႕၊ႏုိ႕ဆီႏွင့္ သၾကားမ်ားလည္း လုိသေလာက္ရသည္။ပိုလွ်ံသည္မ်ားကိုပင္ အေမႏွင့္ညီမမ်ားအား ေပးနုိင္ေသးသည္။တပ္တြင္းမွာ သမီးအတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္သည္လည္း မပူခဲ့ရ။
      ကိုၾကီး ပင္စင္ယူမွ အျပင္ေလာကသည္ ေဆြေဆြ႕အတြက္ ခက္ခဲသည္ကို သိရသည္။ေကာ္ဖီ မရွိ၊မီးမရွိသည့္ ဂ်င္ကလိရြာတြင္ ေဆြေဆြ မေနႏုိင္။အ၀တ္ေလွ်ာ္လွ်င္ ဆပ္ျပာႏွင့္ ေရလည္း မ်ားမ်ားမသုံးရ။ဂ်င္ကလိတြင္ ခဏသာ လုိက္ေနျပီး ရန္ကုန္ရွိ ေမေမ ႏွင္ ညီမမ်ားထံတြင္ ေနသည္။ေဆြေဆြအ၀တ္ေလွ်ာ္လွ်င္ ျဖဴေဖြး ေျပာင္စင္သည့္အတြက္ ညီမမ်ား ၾကိဳက္ၾကသည္။အခ်ိန္ေတာ့ နည္းနည္းၾကာသည္ ဆပ္ျပာမ်ားမ်ား၊ေရမ်ားမ်ား သုံးခြင့္ေပးရမည္။ရံဖန္ရံခါ သူတုိ႕ေပးသည့္ မုန္႕ဖုိးမ်ား၊ေဆးေရာင္းရေငြမ်ားကို စုေဆာင္းျပီး ဂ်င္ကလိရြာသုိ႕ ျပန္ပုိ႕ေပးသည္။ေမေမ့ ဆီက ကပ္စားသည္။လက္ဖက္ရည္ဖုိးေတာ့ တစ္၀က္ေပးသည္။ဒါကို ညီမမ်ားက မၾကိဳက္ “အရူးပါး”ဟု ျပန္ေခၚေနၾကသည္။ေဆးထုတ္ျပီး ေရာင္းရသည့္ ေန႕ဆုိလွ်င္ ညီမ အငယ္ဆုံးသည္ သူ႕ကိုလည္း လက္ဖက္ရည္တုိက္ေစခ်င္သည္။ေဆြေဆြကလည္း မတုိက္ သူ႕တြင္ သူ႕ကိုရွာေကၽြးသည့္ ေယာက္်ားရွိေနသည္။အခုလည္း ေမေမ ႏွင့္ေဆြေဆြ႕အတြက္ ေရမုန္႕ႏွင့္လက္ဖက္ရည္ပါလာသည္။ေရေႏြးေရာစရာမလုိ ေမေမတစ္ခြက္၊ေဆြေဆြ တစ္ခြက္ျဖစ္သည္။
                            ( ၂ )
     ကိုၾကီး ဦးတင္ေအာင္သည္ လူေျဖာင့္စိတ္တုိ ျဖစ္သည္။ကိုၾကီး ေျပလည္စဥ္က ေဆြေဆြ႕ ေမာင္ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ညီမ တစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းထားေပးသည္။ေဆြေဆြေျပာ၍ မဟုတ္၊ေဆြေဆြက အၾကီးဆုံးသမီးျဖစ္သည္ တာ၀န္ရွိသည္ဟု ဆုိကာ ကိုၾကီးက စီစဥ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ထုိအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ေမာင္၊ညီမမ်ားက “ကုိၾကီး၊ကိုၾကီး”ျဖင့္ ပါးစပ္ဖ်ားက မခ်ခဲ့ၾက။အသက္မျပည့္ခင္ ပင္စင္ယူသည့္ အတြက္ ကိုၾကီးကို ေၾကာင္ေနသည္ ဟု ေ၀ဖန္ခဲ့ၾကသည္။ကြယ္ရာတြင္ “မေဆြ ေယာက်္ားပဲ”ဟု ဆုိၾကေသးသည္။အဲသည့္ေနာက္ေတာ့ ကိုၾကီး အေၾကာင္းကို သိပ္မေျပာၾကေတာ့။သားမက္လုပ္၍ လုပ္ငန္းျပဳတ္သြားသည္ ဆုိေသာအခါ ကိုၾကီးကို ဘယ္သူမွ အဖက္မလုပ္ေတာ့။ေဆြေဆြကိုပင္ “ေယာက္်ားဆီ ျပန္ပုိ႕ေပးေနရင္ ေကၽြးမထား”ဟု ဆုိၾကေသးသည္။ေမေမ တစ္ေယာက္လုံးရွိသည္ ေဆြေဆြ ဂရုမစုိက္။ေရပိုက္မွ ေရမလာသည့္အခ်ိန္ ေဆြေဆြ ေရသုံးၾကမ္းသည့္အခါ၊ေရႊ၀ါ ဆပ္ျပာေတာင့္ေတြ တစ္ရက္ တစ္ေတာင့္ ကုန္ေအာင္ သုံးပစ္လုိက္သည့္အခါ ေမေမ စိတ္ညစ္တတ္သည္။ပိုက္ဆံရွိ၊မရွိ မသိ၊အခ်ိန္တန္ လက္ဖက္ရည္ မေသာက္ရလွ်င္ ဂ်ီတုိက္သည့္အခါ “ငါေသရင္ ညည္းေတာ့ ခက္ေသးတယ္”ဟု  ညည္းညဴတတ္သည္။သို႕ေသာ္လည္း ေဆြေဆြ႕ဘ၀တြင္ေမေမ ႏွင့္ကိုိၾကီးကို အခ်စ္ဆုံးျဖစ္သည္။ေဆြေဆြ ဥာဏ္ရည္ မမီဆုိေသာ္လည္း ေဆြေဆြ႕အေပၚ ဘယ္သူ ေကာင္းသည္ကို သိသည္။အမွန္ေတြ ေျပာတတ္သည္၊ ထုိ႕ေၾကာင့္ က်န္သည့္ ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမမ်ားက မၾကိဳက္ၾက။
      လြန္ခဲ့သည့္ လမ်ားက ေဆးရုံမွ ေပးေသာေဆးမ်ားသည္ ေစ်းသိပ္မရ။ဒါေၾကာင့္ ကိုၾကီးတုိ႕ဆီ မျပန္ႏုိင္သည္မွာ ႏွစ္လရွိျပီ။တပ္မေတာ္ စစ္ေဆးရုံတြင္ ပင္စင္စား မိသားစုမ်ားအား ေဆးထုတ္ေပးျခင္းျဖင့္ ၾကည့္ရႈထားရသည္မွာ မ်ားသည္ဟု ဆုိကာ ေစ်းသိပ္မရသည့္ ေဆးမ်ားကို ေဆးတပ္မွဴးမ်ားက ေပးလာၾကသည္။သည္လေတာ့ ေဆးတပ္မွဴး အသစ္ေျပာင္းသည္။ေဆးေကာင္းမ်ား ျပန္ေပးသည့္အတြက္ ေဆြေဆြ ေပ်ာ္ေနမိသည္။တစ္ခါတစ္ခါ ေဆြေဆြ ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး ျဖစ္သည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္လည္း သည္ေဆးရုံက ေစာင့္ေရွာက္ေပးထားရသည္။ညီမအလတ္ (သမီး၀ါ၀ါ၏ အေမ၊)က ပုိက္ဆံေခ်ာင္လည္သည္။သူ႕၏ ဒုတိယအိမ္ေထာင္က လူပ်ိဳျဖစ္သည္၊ညီမလတ္တြင္ ပထမ အိမ္ေထာင္ကြဲ ႏွင့္ သမီးရွိသည္ကို သိေသာ္လည္း လက္ထပ္ယူလုိသည္။သုိ႕ေသာ္ ကေလးကိုေတာ့ ေခၚမလာေစလုိ။သည္လုိႏွင့္ ကေလးမရသည့္ ေဆြေဆြတုိ႕လင္မယားက သမီးကို တရား၀င္ ေမြးစားလုိက္ၾကသည္။အခု သည္ညီမလတ္က ေဆြေဆြ႕ကုိ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ေစရန္ စစ္ေဆးရုံအုပ္ၾကီးႏွင့္ တပ္မွဴးမ်ား၊ကို လက္ေဆာင္မ်ားေပးေလ့ရွိသည္။နယ္ျမိဳ႕တြင္ ေနသျဖင့္ ေျခာက္လ တစ္ခါမွ ရန္ကုန္လာႏုိင္သည္။ေမေမ အခုေနေသာ အိမ္သည္ ထုိညီမ လတ္ ၀ယ္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။သည့္အတြက္ေၾကာင့္မ်ား ေဆြေဆြ သည္တစ္ပတ္ ေဆးေကာင္းမ်ား ရသည္ လားမသိ။ညီမလတ္သည္ ေဆြေဆြ႕ကုိ ေစတနာရွိေသာ္လည္း သူ႕သမီးအရင္းႏွင့္ ေျမးမ်ားကိုေတာ့နည္းနည္းမွ မၾကည့္။ေဆြေဆြ ေပးကမ္းေနတာ သိလွ်င္ပင္ မၾကိဳက္ခ်င္။ကိုၾကီးကိုေတာ့ ေက်းဇူးရွိသည္ဆုိကာ ၾကည့္တတ္သည္။ေမေမ ႏွင့္ကိုၾကီးျပီးလွ်င္ သည္ညီမလတ္ကုိ နည္းနည္းခ်စ္သည္။မ်ားမ်ား မခ်စ္ရသည့္ အေၾကာင္းရင္းက ပါးစပ္ အလြန္ဆုိးသည္။သူ မၾကိဳက္သည္မ်ား ကို ေဆြေဆြလုပ္မိလွ်င္ “အရူးမ” ဟုေခၚတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
       ေဆြေဆြ သည္တစ္လ ဂ်င္ကလိရြာသုိ႕ ျပန္သည္။ကိုၾကီးအတြက္ စြပ္က်ယ္၊ပုဆုိး။သမီးႏွင့္ ေျမးမေလးအတြက္ ဖိနပ္မ်ားႏွင့္ ညီမေတြဆီက ေတာင္းလာသည့္ အ၀တ္အစားမ်ား။သားမက္အတြက္ပင္ ေမာင္ေတြဆီက ပုဆုိး အလတ္ေလးေတြ ေတာင္းခဲ့ေသးသည္။ေယာင္းမက ေရလဲ ပုဆုိးအေဟာင္းမ်ား ထုတ္ေပး သျဖင့္မယူဘဲ နည္းနည္းလတ္သည့္ အထဲက ဇြတ္ေတာင္းလာျခင္းျဖစ္သည္။ကိုၾကီးက မေသာက္ရတာ ၾကာျပီ ျဖစ္သည့္ ေကာ္ဖီကို တရွိန္ထုိး ေမာ့ေသာက္ေနသည္။ေဆြေဆြ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္၊လတုိင္း ကုိၾကီးကို ေကာ္ဖီတုိက္ႏုိင္ေအာင္ လုပ္ရမည္။ေဆြေဆြအတြက္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္က အခ်ိန္မွန္ေသာက္ေနရသည္။ေပးစရာရွိသည္မ်ား ေပးျပီး ေဆြေဆြ ရန္ကုန္ျပန္လာသည္။အိမ္ေရွ႕တြင္ လူေတြ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနသည္၊ “ဘာမ်ားလဲ”ဟု ေတြးရင္း ေဆြေဆြ အိမ္ထဲ၀င္လုိက္မိသည္။ညီမအငယ္ဆုံး ေအာ္သံကို ၾကားလုိက္ရသည္။
   “အေမေရ ငါေသရင္ ငါ့ သမီးၾကီးကို စိတ္မခ်ဘူးဆုိ အခု မေဆြလာေနျပီ ၾကည့္ပါအုံးအေမရဲ႕”။
ေဆြေဆြႏွင့္ အေမ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနက် ဧည့္ခန္းက ကြတ္ပ်စ္ေလးေပၚတြင္ အေမကို ပက္လက္ေလး ေတြ႕ရသည္။ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနသည့္ ေဆြေဆြ႕ကုိ ေမာင္အငယ္ေကာင္ က “မေဆြ ေဘးဖယ္ ဟုိမွာ နာေရးအသင္းက အေလာင္းလာယူေနျပီ”ဟုဆုိက တြန္းဖယ္လိုက္သည္။လူေတြ အားလုံး အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္၊ေဆြေဆြ႕ကို ဘယ္သူမွ အေရးတယူ မရွင္းျပအား။ညီအငယ္ဆုံး၏ သမီးေလးက ေဆြေဆြ႕ အနားမွာလာငုိေနသည္။တူမေလးကုိ ေပါင္ေပၚေပြ႕တင္လုိက္သည္။ေမေမ့ အခ်စ္ဆုံး ေျမးမ ေလးျဖစ္သည္။ႏုိ႕ျဖတ္ျပီးကတည္းက ေမေမ ႏွင့္အတူအိပ္လာသည္မွာ အခု သူငယ္တန္းပင္ တက္ေနျပီ။
  “ဘြားဘြား မ်က္လုံးၾကီး လွန္ေနျပီး ေခၚလုိ႕ မရေတာ့ဘူးလုိ႕ ေမေမတုိ႕ကိုသြားေျပာတာ ႏုိးလုိ႕မရဘူး”။
အေမ့အိမ္ေနာက္ဘက္ လမ္းၾကားတြင္ ညီမအငယ္ဆုံးေနသည္။သူ႕သမီးေလးက အဘြားႏွင့္အိပ္ေသာ္လည္း မနက္မုိးလင္းလွ်င္ ေနာက္ေဖးတံခါး သူ႕ဘာသာဖြင့္၍ အိမ္ျပန္တတ္သည္။တူမေလးကိုသာ ေမးၾကည့္ရေတာ့သည္။
အေမသည္ အုန္းႏုိ႕ေခါက္ဆြဲ အလြန္ၾကိဳက္သည္။အခုလို မုိးတြင္းဆုိလွ်င္ တညင္းသီးကလည္း တုိ႕လုိက္ေသးသည္။ေသြးတုိး၊ဆီးခ်ိဳ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးရွိသည္၊ေဆြေဆြရွိလွ်င္ မစားျဖစ္ေအာင္ ဟန္႕တားတတ္သည္။ေသြးအတက္လြန္သြားရာမွ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ေဆြေဆြသာ ရွိလွ်င္ အခ်ိန္မီ ေဆးရုံ၊ေဆးခန္း ပုိ႕ႏုိင္မည္။တူမေလးက လူၾကီးမ်ားကို အေၾကာင္းၾကားေသာ္လည္း ညီမအငယ္ဆုံး လင္မယားက မႏုိးၾက။ေဆြေဆြ အလြန္၀မ္းနည္းသြားသည္။ေမေမ ႏွင့္ေဆြေဆြသည္ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ အျပန္အလွန္ ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္သည္။အခု ေမေမ မရွိေတာ့။နယ္မွာေနသည့္ ညီမ ႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာၾကသည္။သားသမီး ေျခာက္ေယာက္အနက္ ငါးေယာက္ေတာ့ စုံသည္။သားအလတ္ တစ္ေယာက္သာ မေလးရွားသုိ႕ ေရာက္ေနသည္။အသုဘခ်သည့္ေန႕တြင္ ေဆြေဆြသည္ သည္းထန္စြာ ငုိေၾကြးသည္။ေမေမ မရွိေတာ့ျခင္းသည္ ေဆြေဆြ႕ ဘ၀တစ္၀က္ မရွိျခင္းပင္။
      ရက္လည္သည့္ေန႕တြင္ အိမ္ပုိင္ရွင္ ညီမအလတ္က ဆုံးျဖတ္သည္။မေလးရွား သုိ႕ေရာက္ေနသည့္ ေမာင္၏ မိန္းမႏွင့္ သားသမီးမ်ားကို အိမ္ေပၚေခၚတင္ထားမည္။“မေဆြကိုေတာ့ ေစာင့္ေရွာက္ေပးၾက“ဟုဆုိသည္။ေမာင္အလတ္သည္ မေလးရွားတြင္ ဘာအလုပ္ လုပ္သည္ မသိ။သူ႕မိသားစုကို ပုိက္ဆံပုံမွန္ ျပန္မပုိ႕ႏုိင္။ေဆြေဆြကေတာင္ သူ႕ကေလးမ်ားကို မုန္႕ဖုိးေပးေနရေသးသည္။အခု အိမ္လခ သက္သာမည့္ အစီအစဥ္ျဖစ္သျဖင့္ ေယာင္းမလုပ္သူက ေဆြေဆြ႕ကုိ “ေက်းဇူးတင္စြာ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ပါမည္”ဟု ဂတိေပးေနသည္။ရက္လည္ ျပီးသည္ႏွင့္ နယ္မွ ညီမမ်ား ၾကာၾကာမေနႏုိင္ ျပန္ကုန္ၾကေတာ့သည္။ေဆြေဆြႏွင့္ေမေမ ႏွစ္ေယာက္သာ ေနခဲ့သည့္ သည္အိမ္ေလးထဲတြင္ အထုပ္အပိုး၊ႏွင့္ ကေလး ေလးေယာက္တုိ႕ ေနရာယူလာၾကသည္။ေယာင္းမသည္ မနက္ေစာေစာ အိပ္ယာ မထတတ္၊ ဟင္းကို ခ်က္စားေလ့မရွိ။ကေလးမ်ားကိုလည္း ဆုိင္မွ ဟင္းခ်က္မ်ားသာ ၀ယ္ေကၽြးေလ့ရွိသည္။ေမေမ ရွိလွ်င္ ေဆြေဆြသည္ ေကာင္းေကာင္း စားရသည္။ခ်ည္ရည္၊အသားဟင္းႏွင့္ ငပိ၊တုိ႕စရာတုိ႕ ျမိဳင္ျမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္။ပုဇြန္ထုပ္ကို သားအမိႏွစ္ေယာက္စလုံး ၾကဳိက္ၾကသည္။ပိုက္ဆံမရွိလွ်င္ ပုဇြန္ဆီႏွင့္ေခါင္းကို ၀ယ္ခ်က္စားၾကသည္။ေမေမ့ ပင္စင္လခ ရလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ေဆြေဆြ ေဆးေရာင္းရလွ်င္ ျဖစ္ေစ ပုဇြန္ထုပ္ကို ၀ယ္စားၾကသည္။ေမေမသည္ တပ္မေတာ္ အထည္ခ်ဳပ္စက္မွ ပင္စင္စား စက္သမ တစ္ဦးျဖစ္သည္။
    “ေယာင္းမ ဟင္းမခ်က္ႏုိင္ရင္ ခ်က္ေပးမယ္ေလ” ဟု ေဆြေဆြ အေရးဆုိၾကည့္ေသးသည္။ခ်က္စားျခင္းသည္ ဟင္းခ်က္ ၀ယ္စားျခင္းထက္ အကုန္အက် မ်ားသည္ဟု ဆုိကာ သေဘာမတူခဲ့။လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ ေယာင္းမသည္ ေမေမ့ ကဲ့သုိ႕ ပင္ ပိုက္ဆံစပ္ေသာက္ၾကသည္။သုိ႕ေသာ္ ေရေႏြးေရာျပီး လက္ဖက္ရည္ကို ကေလးမ်ားကပါ ၀င္ေမာ့ၾကသျဖင့္ ေဆြေဆြ ၀ေအာင္ မေသာက္ရ။ေမေမဆုံးျပီး တစ္လ အၾကာ ေဆြေဆြ ေဆးရုံတက္ရသည္။ညဘက္မ်ားတြင္ ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္၊အစားအေသာက္မမွန္ သျဖင့္ ေနမေကာင္းျဖစ္သည္။ေဆြေဆြ ေတာင္စဥ္ေရမရ စကားမ်ားေလွ်ာက္ေျပာသည္။နားထဲတြင္ အသံအခ်ဳိ႕ကို ၾကားေနရသည္။တစ္ခါတစ္ရံ ေမေမ့ အသံမ်ားဟု ထင္ရသည္။ထို႕ေၾကာင့္ စကားျပန္ေျပာမိသည္။ေယာင္းမလုပ္သူက ေဆြေဆြ ေရာဂါေဖာက္ေနျပီဟု ညီမအလတ္ကုိ အေၾကာင္းၾကားလုိက္သည္။ညီမအလတ္ ေရာက္လာျပီး ေဆးရုံတင္လုိက္သည္။ေဆးရုံတြင္ ေဆြေဆြ ေပ်ာ္သည္။အစားေကာင္းေကာင္းစားရသည္။ေကာ္ဖီ၊လက္ဖက္ရည္ ၀ေအာင္ေသာက္ရသည္။၁၅ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ေဆြေဆြ က်န္းမာလာသည္။ညဘက္ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္သည္၊အသံမ်ားလည္း မၾကားရေတာ့။
    ေဆြေဆြ ေဆးရုံက ျပန္ဆင္းလာသည့္ေန႕တြင္ သမီး၀ါ၀ါ အိမ္မွာ ေရာက္ေနသည္။သူ႕အေမႏွင့္ ေတြ႕မသြားသည္မွာ ေတာ္ေသးသည္။သည္အိမ္ကိုလာတာ သူ မၾကိဳက္။
 “အေမ . . . . အေဖရယ္ ေတာ္ေတာ္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္။လုိက္ခဲ့ပါအုံး။”
ေဆြေဆြတစ္ေယာက္ ခ်က္ခ်င္းလုိက္သြားခဲ့သည္။ကိုၾကီးကို အေတာ္ပိန္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ေဆးရုံမွ ပါလာသည့္ ေကာ္ဖီမႈန္႕မ်ား ေဖ်ာ္တုိ္က္ေသာ္လည္း အရင္လုိ မေသာက္။မ်က္လုံးမ်ားက လည္ေနသည္။တစ္ေနရာကို အၾကာၾကီးေငးေနတတ္သည္။နဖူးကို စမ္းၾကည့္ေတာ့လည္း ကုိယ္မပူ။
 “အေဖ အဲဒီလုိ ျဖစ္ေနတာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ရွိျပီ။သမီး အေမ့ကို လာေခၚမလုိ႕ လမ္းစရိတ္မရွိလုိ႕ အခုမွလာတာ”။
    သမီး၀ါ၀ါသည္ အိမ္ေထာင္က်ျပီး ေနာက္ပုိင္း အေဖႏွင့္အေမကုိ ပုိခင္တြယ္လာသည္။အနည္းငယ္သိတတ္လာသည္။လက္ေၾကာမတင္းသည့္ ေယာက်္ားေၾကာင့္ ေဆးလိပ္ လိပ္ေနရသည္။သူ႕အေဖကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေကၽြးေမြးထားသည္။ကိုၾကီး၏ ပုံစံသည္ ေဆးရုံတြင္ ေတြ႕ခဲ့သည့္ လူနာတစ္ေယာက္ႏွင့္တူေနသည္။ဘာလုပ္ရမည္ကိုေတာ့ မသိ။သူ႕ဆရာမ်ား ရွိရာ တပ္မေတာ္ စစ္ေဆးရုံသုိ႕ ေခၚခဲ့လုိက္သည္။ညီမအလတ္ကိုလည္း အေၾကာင္းၾကားလုိက္ရသည္။ေဆးရုံတြင္ စစ္ေဆးၾကည့္ေသာအခါ ကိုၾကီးသည္ စိတ္က် ေ၀ဒနာ ခံစားေနရသည္ဟု ဆုိသည္။ေဆးရုံတြင္ ထားခဲ့ရမည္။မိသားစုမ်ားက ႏွစ္ပတ္ တစ္ခါ လာၾကည့္ႏုိင္သည္ ဟုဆုိသည္။ညီမအလတ္က သက္ဆုိင္ရာ ဆရာမ်ားကို ၀င္ကန္ေတာ့ရင္း ကုိၾကီးကို ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႕ အပ္ေပးသည္။ေဆြေဆြသည္ ေဆးရုံသုိ႕ တစ္လ ႏွစ္ေခါက္ေရာက္ရေတာ့သည္။ေဆးထုတ္ဖုိ႕တစ္ၾကိမ္ႏွင့္ ကုိၾကီးကို ၾကည့္ရန္ တစ္ၾကိမ္တုိ႕ျဖစ္သည္။
                        
                               ( ၃ )
     ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ညီမအလတ္သည္ သားႏွင့္သမီးကို ေခၚကာ ရန္ကုန္တြင္ ေႏြသုံးလ လာေနေလ့ရွိသည္။ထုိအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ေဆြေဆြ အ၀တ္ေတြ အမ်ားၾကီးေလွ်ာ္ရတတ္သည္။အ၀တ္ေလွ်ာ္ရျခင္းကို ေဆြေဆြ မပင္ပန္း၊၀ါသနာလည္း ပါသည္။ေယာင္းမက သူ၏ သားသမီး အ၀တ္မ်ားပါ ေရာပုံလာေသာအခါ ေဆြေဆြမွာ ေျခ၀ဲစားသည္ထိ ျဖစ္ရသည္။ညီမအလတ္က “မေဆြ အ၀တ္ေလွ်ာ္ရင္ သိပ္ၾကာတာကိုး ဒါေၾကာင့္ ေျခ၀ဲစားတာ။အ၀တ္အစားေတြလည္း မမ်ားဘဲနဲ႕”ဟု ဆူသည့္အခါ ေဆြေဆြ ဘာမွ ျပန္မေျပာ။သူတုိ႕မရွိလွ်င္ ေဆြေဆြသည္ ေယာင္းမႏွင့္အဆင္ေျပေအာင္ ေနရမည္ျဖစ္သည္။ညီမလတ္ ရွိေနသည့္အတြက္ ကိုၾကီးေဆးရုံကို သြားေတြ႕ေပးသည္။မုန္႕ေတြ၀ယ္သြားတတ္သည္။ေဆြေဆြ စိတ္ခ်မ္းသာရသည္။သည္ တစ္ေခါက္ ေဆးရုံသြားလွ်င္ ေဆြေဆြလည္း လုိက္သြားမည္။သို႕ေသာ္ ညီမလတ္က
  “မေဆြ မလုိက္နဲ႕အုံး။လူၾကီး အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္လုိ႕ ေတြ႕ဖုိ႕ခက္ေနတယ္၊ကၽြန္မ ၀င္ကန္ေတာ့ထားတယ္။မေဆြက မေျပာတတ္ မဆုိတတ္နဲ႕ ျငိဳျငင္သြားရင္ ကုိယ့္ေယာက်္ားကို မၾကည့္ေပးဘဲ ေနလိမ့္မယ္”။
“မေဆြ ဘာထည့္ေပးလုိက္ခ်င္လဲ ၊ထည့္ေပးလုိက္ေလ ကၽြန္မ ေပး ေပးမယ္”။
အရင္တစ္ေခါက္ ေဆြေဆြ ေရာက္စဥ္က ကုိၾကီးသည္ သူ႕ကုိေတာင္ မမွတ္မိသလုိ ျဖစ္ေနသည္။အေျခအေနမွန္ကို သိခ်င္လွသည္။ေျပာျပေတာ့ ညီမလတ္က သူအေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးမည္၊“ကိုယ့္ဘာသာ ေနေကာင္းေအာင္” ေန ဟုသာ ေျပာသည္။ကိုၾကီးအတြက္ ငပိေၾကာ္ႏွင့္ငါးဘတ္ေမႊေလး ထည့္ေပးလုိက္သည္။ေဆြေဆြ႕လက္ရာမ်ားထဲတြင္ ငါးဘတ္ေမႊကို အၾကိဳက္ဆုံး ဟု ကုိၾကီးေျပာဖူးသည္။ ငါးဘတ္ေမႊကို ဒီေန႕စားလုိက္ဖုိ႕ ကိုၾကီးကိုေျပာရန္ ညီမလတ္ကို ေသခ်ာမွာရသည္။ေဆးရုံမွ ျပန္လာေသာအခါ ေကာ္ဖီမႈန္႕ႏွင့္သၾကားတစ္ထုပ္ပါလာသည္။ကိုၾကီး ေပးလုိက္သည္ဟု ေျပာသည္။ေနလည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေနျပီျဖစ္သည္တဲ့။စိတ္ခ်မ္းသာရသည္။ေနာက္တစ္ပတ္ ေဆးသြားထုတ္ရင္းကိုၾကီး ကို ၀င္ေတြ႕ရမည္။
       ေဆးမ်ားထုပ္ျပီး လူနာေဆာင္သို႕ကူးခဲ့လုိက္သည္။လက္ထဲတြင္ အ၀တ္အစားအခ်ိဳ႕ႏွင့္ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ဘူးေလး ပါလာသည္။အ၀င္ဂိတ္ မေရာက္ခင္ အေနာက္မွ ေအာ္ေခၚသံၾကားလုိက္ရသည္။“ေဒၚေဆြေဆြ ခဏေလးခင္ဗ်၊ဦးတင္ေအာင္ကို ၀င္ေတြ႕ခြင့္ ခဏပိတ္ထားတယ္။သူ ေနေကာင္းစမုိ႕ ေဒၚေဆြေဆြရဲ႕ အမကုိလည္း ေျပာထားပါတယ္၊ေပးစရာရွိရင္ သူ႕ကိုပဲ ေပးခုိင္းလုိက္ပါေနာ္“
 “ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့ ဒါေလး ထားခဲ့လုိ႕ ရမလား”ေဆြေဆြ ဇေ၀ဇ၀ါႏွင့္ ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့။
 ““ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးခဲ့ . . . ရတယ္။လာ ကၽြန္ေတာ္ ကားဂိတ္ျပန္ပုိ႕ေပးမယ္”။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညီမအလတ္က ဆူပါသည္။ေနာက္တစ္ခါ သူမသိဘဲ ကိုၾကီးသြားမေတြ႕ရန္ တားျမစ္သည္။ေႏြသုံးလလုံး ညီမအလတ္ကပင္ ကုိၾကီးကို ေတြ႕သည့္ တာ၀န္ယူသည္။ေဆြေဆြထည့္ေပးလိုက္သည့္ စားစရာမ်ား ယူသြားေပးသည္။သည္တစ္ခါေတာ့ စြပ္က်ယ္ေလး သုံးထည္ အသစ္၀ယ္ထားသည္။ကိုၾကီး ေဆးရုံမွာ ေနရသည္မွာ ၾကာျပီ ျဖစ္သည္။စြပ္က်ယ္ကိုသာ ၀တ္ေလ့ရွိသည့္ ကုိၾကီး စြပ္က်ယ္မ်ား ေဟာင္းကုန္ေလာက္ျပီ။ညီမလတ္ မသိေအာင္ စြပ္က်ယ္ထဲတြင္ စာတုိေလး တစ္ေစာင္ ညွပ္ေပးလုိက္သည္။
သုိ႕/   ကုိၾကီး ေနေကာင္းရဲ႕လား။ ေဆြေဆြလာတယ္ ၀င္ေတြ႕လုိ႕မရဘူး။ဘာစားခ်င္လဲ စာေရးေပးလုိက္ပါ။ကုိၾကီးကို သတိရတယ္။ေဆးရုံက ဆင္းရင္ ေဆြေဆြလည္း ဂ်င္ကလိကို လုိက္ေနေတာ့မယ္။ဒီမွာ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။သမီးနဲ႕ေျမးအတြက္ ေတာင္းထားတဲ့ အ၀တ္အစားေတြ အမ်ားၾကီးျဖစ္ေနျပီ။             မွ/ ေဆြေဆြ
    ညီအလတ္ ေဆးရုံမွ အျပန္ကုိ ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ကုိၾကီး စာျပန္ေရးေပးလုိက္လွ်င္ေကာင္းမည္။ကုိၾကီးေနထုိင္ေကာင္းေၾကာင္းသာ ေျပာျပီး စာအေၾကာင္းဘာမွ မေျပာ။“ကိုၾကီးက စာျပန္ ေရးမေပးလုိက္ဘူးလား”ေဆြေဆြ႕ အေမးကို ညီမလတ္က “ခဏပဲေတြ႕ရတာ၊ဘာမွ သိပ္မေျပာလုိက္ရဘူး။လူၾကီးေတြကိုလည္း ၀င္ေတြ႕ရေသး တယ္ေလ”ဟုဆုိသည္။ညက ကိုၾကီးကို အိပ္မက္မက္သည္။ကိုၾကီးသည္ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္၊ ေဆြေဆြ ေခၚသည္ကုိ မၾကား။ေဆြေဆြက ကိုၾကီးေနာက္ ေလွ်ာက္လုိက္ေနသည္၊ေဆြေဆြ႕ေနာက္ကို ေမေမက ေလွ်ာက္လုိက္ေနျပန္သည္။တေရးႏုိးေတာ့ ရင္ေတြတုန္ျပီး ျပန္အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့။မနက္ အေစာၾကီး ကေလးေတြ ႏုိးေနၾကသည္။သည္ေန႕ တိရိစ္ၦာန္ ဥယ်ာဥ္သုိ႕ သြားၾကလိမ့္မည္။ေယာင္းမႏွင့္သူ႕ကေလးမ်ား။ညီမအငယ္ သမီးလည္း လုိက္သြားမည္။ေဆြေဆြကိုလည္း ေခၚသည္။ညက အိပ္မေပ်ာ္သျဖင့္ ေနလုိ႕မေကာင္း ဒါေၾကာင့္မလုိက္ေတာ့ ဟု ဆုိလုိက္သည္။ညီမအလတ္ မိသားစုတုိ႕ေက်ာင္းမ်ား ဖြင့္ခါနီး ၍ နယ္ျပန္ၾကေတာ့မည္။သူတုိ႕ေတြ ထြက္သြားၾကျပီး ခဏအၾကာ ေဆြေဆြ စိတ္ကူးတစ္ခု ရသည္။ေဆးထုပ္ဖို႕ ရက္ေတာ့လုိေသးသည္၊သို႕ေသာ္ ကိုၾကီးကို သြားေတြ႕ေတာ့မည္။
         

ေဆးထုတ္သည့္ ဘက္မွ မ၀င္ဘဲ လူနာေဆာင္ ေနာက္ေပါက္မွ ၀င္ခဲ့လုိက္သည္။အ၀င္၀တြင္ ဂိတ္ေစာင့္က လူနာကုတင္ နံပါတ္ကုိေမးသည္။ေဆြေဆြသိသည္က ကုတင္နံပါတ္ ၃၉၆၊ေနာက္ပိုင္း အေျပာင္းအလဲ ရွိ၊မရွိ မသိ။လူနာအမည္ ေမး၍ ေျပာလုိက္သည္။
မရွိဟု ဆုိသည္။ေဆြေဆြကလည္း ျပီးခဲ့သည့္ တစ္ပတ္ကမွ ညီမလတ္ လာေတြ႕သြားေသးသည္ဟု ဇြတ္ေျပာရသည္။
ထုိစဥ္ တာ၀န္ရွိသူတစ္ေယာက္ထြက္လာသည္။
 ““ အဲ့ဒီ ဦးတင္ေအာင္ ဆုိတဲ့ လူနာ ေဆးရုံက ေပ်ာက္သြားတာ ၾကာျပီေလ။”
ေဆြေဆြရင္တုိ႕ ပူကနဲျဖစ္သြားရသည္။  “ဘယ္တုန္းက ေပ်ာက္သြားတာလဲ ။လုိက္မရွာၾကဘူးလားဟင္”
“ရွာတာေပါ့ မေတြ႕တာ။မေပ်ာက္ခင္ကတည္းက ေဆးရုံ၀န္းထဲက အပင္ေအာက္မွာ သြားသြားထုိင္ေနလုိ႕ လုိက္ေခၚရတယ္။ေနာက္ဆုံးတစ္ေခါက္ကေတာ့ သူ႕ပုဆုိးစ ေတြကို ျဖဲျပီး စားေနတာ။အဲသည့္ေနာက္ ေဆးရုံက အျပီးေပ်ာက္သြားေတာ့တာပဲ။
ခင္ဗ်ားက သူနဲ႕ ဘာေတာ္လဲ”။
“ကၽြန္မ သူ႕မိန္းမပါ”
““ဟာ သူ႕မိန္းမက အခုမွ သိလား။ခင္ဗ်ား ေဆးရုံကုိ လာမေမးဘူးလား၊”
ထုိသူ ေျပာသံမ်ားကို ေဆြေဆြ မၾကားေတာ့။အိမ္ကို ဘယ္လုိျပန္ေရာက္လာသည္လည္း မသိေတာ့။
ဧည့္ခန္းထဲက ကြတ္ပ်စ္ေပၚတြင္ အထုပ္မ်ားစြာခ်ထားျပီး ၀ုိင္းဖြဲ႕စကားေျပာေနၾကသည္။ဖိနပ္ခၽြတ္နားတြင္ ေဆြေဆြေရာက္ေနသည္ကို သတိမထားမိၾက။
“ဟဲ့ အငယ္မ . . . . . .  . မေဆြ ဘယ္သြားလဲ။“ညီမလတ္၏ ေမးသံကုိၾကားရသည္။
“မသိဘူးေလ။ ဒီနား ဟုိနား ရွိမွာေပါ့”
“ေအး ငါ ျပန္သြားရင္လည္း နည္းနည္းေတာ့ ဂရုစုိက္ၾကအုံးေနာ္။အဓိက ေဆးရုံကို မသြားေစနဲ႕။သူ ေဆးသြားထုတ္ေနတဲ့ ေဆးမွဴးကိုေတာ့ ေျပာထားတယ္။သူ႕ကို လူနာေဆာင္ ေပးမ၀င္ပါနဲ႕လုိ႕”
“မေဆြက မသိေသးဘူး ဟုတ္လား အမ”ေယာင္းမ လုပ္သူက ၀င္ေမးေနသံၾကားရသည္။
“သိလုိ႕ဘယ္ျဖစ္မလဲ သြက္သြက္ခါသြားလုိ႕ က်န္တဲ့သူေတြ အကုန္ ဒုက္ၡေရာက္ကုန္မယ္”။
 “ကုိၾကီးဘယ္ေရာက္သြားတာတဲ့လဲ”   ညီမအလတ္ ေမးေနသံတုိ႕ ၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊
“ေဆးရုံကေပ်ာက္သြားတာ ႏွစ္လေလာက္ရွိျပီ။လုိက္ေတာ့ရွာၾကေသးတယ္။မေတြ႕ဘူး။ျပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေလာက္ကေတာ့ ေထာက္ၾကန္႕နားမွာ စစ္ေဆးရုံ ၀တ္စုံနဲ႕ ပုိင္ရွင္မဲ့ အေလာင္းတစ္ေလာင္းေတြ႕တယ္တဲ့။ေဆးရုံကေတာ့ ကိုၾကီးလုိ႕ မွန္းဆၾကတယ္။”ငါ့မွာ သူမရိပ္မိေအာင္ ေဆးရုံသြားျပီး ေဆးမွဴးနဲ႕ တုိင္ပင္ကိုက္ထားရတာ။ဒါေတာင္ ျပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္က သူ႕က စာထည့္ေပးလုိက္တယ္တဲ့။ငါလည္း ဘယ္သိမွာလဲ အေဆာင္မွာ လုိအပ္တဲ့ လူနာေတြ ေပးလုိက္ပါဆုိျပီး ထားခဲ့တာေလ။”
ေဆြေဆြ၏ လက္က်န္ဘ၀ေလး မရွိေတာ့။မ်က္လုံးမ်ားလည္လာျပီး နားထဲတြင္လည္း အသံမ်ား ၾကားေနရျပန္ သည္။ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ရပ္ေနမိသည္ မသိ၊ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သည္ လည္း မသိေတာ့။သူ သတိထားမိသည့္ အခ်ိန္သည္ အိပ္ယာထဲတြင္ ေရာက္ေနျပီ။ညီမအလတ္က ေျပာေနသည္။
 “မေဆြ အိပ္လုိက္ေနာ္၊ေဆးထုိးေပးထားတယ္၊က်န္းမာေအာင္ေန။ဘာမွ မေတြးနဲ႕ မေဆြကို ကၽြန္မ တစ္သက္လုံး ေစာင့္ေရွာက္မွာ၊ၾကားလား”။
အိပ္မက္ မက္ျပန္သည္။သည္တစ္ခါ ေမေမ့ ေနာက္ကုိ ေဆြေဆြက လုိက္ေနသည္။ေမေမ က လွည့္မၾကည့္၊ကုိၾကီးက  ေဆြေဆြ႕ေနာက္ကို ပုဆုိးစ ေတြ ကုိက္စားရင္း လုိက္ေနသည္။လန္႕ႏုိးလာေတာ့ ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းခုန္ေနသည္။နားထဲတြင္လည္း ေမေမ့ အသံကို ၾကားေနရသည္။မ်က္လုံးထဲတြင္ ကုိၾကီး ပုဆုိးစ မ်ား ကိုက္စားေနသည္ကို ျမင္ေနသည္။သမီးႏွင့္ေျမးအတြက္ ေတာင္းထားသည့္ အ၀တ္ထုပ္ကို လွမ္းဆြဲလုိက္ျပီး ရင္ခြင္ထဲပုိက္ထား လုိက္မိသည္။သည္ထဲတြင္ ကိုၾကီးအတြက္ ပုဆုိးလည္း ပါသည္။ေရငတ္လာသည္၊ထ ေသာက္မိသည္ထင္သည္။သို႕ေသာ္ ဂ်င္ကလိရြာကုိ ျပန္ေရာက္ေနသည္။သမီး၀ါ၀ါက ထြက္လာျပီး “အေမေရ အေဖရယ္ ရြာျပန္ေရာက္ေနတယ္”ဟု ေအာ္ေျပာသည္။   
        ((((((((((((ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ ညီမလတ္က ေဆြေဆြ႕ အခန္းတံခါးကို ဖြင့္လုိက္ခ်ိန္တြင္ ျဖည္လက္စ အ၀တ္ထုပ္ ပုိက္ျပီး လဲက်ေနသည့္ ေဆြေဆြ႕ကို ေတြ႕လုိက္ရသည္။ပုဆုိးတစ္ထည္ကို က်စ္က်စ္ပါ ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း အသက္ေပ်ာက္ေနျပီ ျဖစ္သည္။)))))))))))