ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ေပးၾကည့္္ပါ

သည္ေန႕ေခတ္တြင္ ကၽြန္မတုိ႕ အမ်ားဆုံး ၾကားေနရျပီး ေျပာျဖစ္ေနသည့္ အေၾကာင္းအရာ တုိ႕သည္ လူငယ္မ်ားကုိ ေနရာေပးျခင္း၊အားကုိးျခင္းတုိ႕ ျဖစ္သည္။ေခတ္ အဆက္ဆက္တြင္လည္း လူငယ္မ်ားကို အားကုိးေၾကာင္း ေရွးလူတုိ႕က ေျပာခဲ့ၾကပါသည္။လူငယ္မ်ားကို အားကုိးျခင္းသည္ လက္ရွိ လူၾကီးေနရာ ေရာက္ေနၾကသူမ်ား အစြမ္း ရွိသေလာက္ လုပ္ခဲ့ၾကျပီး မေအာင္ျမင္ခဲ့သည္မ်ားကို ဆက္လက္ တာ၀န္ေပးလုိျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ယေန႕ေခတ္ခါ သိသာထင္ရွားသည့္ ပမာ တစ္ခု ျပရေသာ္ ေဘာလုံးကစားနည္းပင္ ျဖစ္သည္။ ႕၂၃ ထက္ ႕ ၂၀ ကို ပုိအားကုိးၾကသည္။ ႕ ၂၀ ထက္ ပိုငယ္ရြယ္သည့္ မ်ိဳးဆက္သစ္ အားကစားသမားကို ပုိအားထားလာၾကသည္။ႏုိင္ငံေရးပါတီ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားတြင္လည္း လူငယ္မ်ားကို ျပဳစုပ်ိဴးေထာင္ ေပးလာၾကသည္။စီးပြားေရး ေလာကႏွင့္ ပရဟိတ လုပ္ငန္းမ်ား၌ပင္ လက္ဆင့္ကမ္း လြဲေျပာင္းေပးၾကရန္ လူငယ္မ်ားကို ေရြးခ်ယ္လာၾကသည္။ဤသည္မွာ ပိုမို ေကာင္းမြန္သည့္ မ်ိဳးဆက္ တစ္ဆက္ကို ေမွ်ာ္လင့္ၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။သုိ႕ေသာ္ လူငယ္မ်ားကို ေလ့က်င့္ေပးရုံ ၊ေမွ်ာ္လင့္ၾကရုံျဖင့္ ပိုမုိေကာင္းမြန္သည့္ မ်ိဳးဆက္ ေပၚထြက္ လာမည္ မဟုတ္ေၾကာင္း သတိခ်ပ္ ေစခ်င္ပါသည္။အမွန္တကယ္ လုပ္ရမည္မွာ တာ၀န္မ်ားကို လက္ေတြ႕ လြဲေျပာင္း လုပ္ကုိင္ေစျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ လူငယ္ဘ၀မွ ယခုလူလတ္ပုိင္း ေရာက္လာခ်ိန္ထိ ကၽြန္မ ျဖတ္သန္း၊ျမင္ေတြ႕ ခဲ့ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္အခ်ိဳ႕ကုိ စဥ္းစားၾကည့္မိပါသည္။ကၽြန္မတုိ႕ ငယ္ဘ၀ လမ္းစဥ္လူငယ္၊ေတဇလူငယ္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား ရွိစဥ္က ႏွစ္စဥ္ အဖြဲ႕၀င္ အသင္းသား အသစ္မ်ား တုိးလာေလ့ရွိပါသည္။ေလ့က်င့္ေပးထားသည့္ ေက်ာင္းသား လူငယ္မ်ားလည္း ႏွစ္စဥ္ အသုတ္လိုက္ရွိိေနပါသည္။သုိ႕ေသာ္လည္း အခမ္းအနား ၾကီးၾကီးမားမား ရွိေလတုိင္း ေတဇ အရြယ္ မဟုတ္ေတာ့သည့္ စီနီယာ အသင္းသားမ်ားကပင္ ဦေဆာင္လုပ္ကုိင္ေလ့ရွိပါသည္။ထုိ႕အတူပင္ ေက်ာင္း ဘင္ခရာ တီး၀ုိင္းမ်ားတြင္လည္း က်ိဳင္း ကိုင္သည့္ ဘင္ခရာတီး၀ုိင္း ေခါင္းေဆာင္သည္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မေျပာင္းတတ္။အထူးသျဖင့္ ႏုိင္ငံေတာ္ အခမ္းအနားမ်ားတြင္ တစ္စုံတစ္ခု မွားယြင္းသြားမည္ကို စိုးရိမ္ၾကကာ အေတြ႕အၾကံဳရွိျပီး ျဖစ္သည့္ လူေဟာင္းမ်ားကုိသာ တာ၀န္ယူေစေလ့ရွိသည္။အသင္းအဖြဲ႕အစည္းမ်ားတြင္လည္း စီနီယာၾကီးမ်ားက ကုိယ္မရွိလွ်င္ မျဖစ္ေတာ့သလုိ၊ကိုယ္တုိင္မွ ၀င္ မေဆာင္ရြက္ေပးလွ်င္ မေအာင္ျမင္ေတာ့မွာလုိ အေတြးမ်ား အေျပာမ်ားျဖင့္ တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္ေလ့ရွိၾကသည္။လူငယ္မ်ားအား စမ္းသပ္ တာ၀န္ေပးၾကည့္ဖုိ႕ကုိ လူၾကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ရြ႕ံၾကပါသည္။အထူးသျဖင့္ သူတုိ႕အေလးထားသည့္ အေၾကာင္းအရာ၊အျဖစ္အပ်က္ ကိစ္ၥမ်ားတြင္ အေတြ႕အၾကဳံ နည္းေနေသးသည့္ လူငယ္မ်ားကုိ တာ၀န္ေပးဖုိ႕ မရဲၾက။အမွားမခံႏုိင္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ရုိးသားစြာ စိတ္ပူသည့္ စီနီယာမ်ားရွိသလုိ စိတ္ပူခ်င္ေယာင္ေဆာင္သည့္ စီနီယာမ်ား ရွိေနသည္ကိုလည္း ၀မ္းနည္းစြာ ေတြ႕ခဲ့ဖူးရသည္။ သူတုိ႕ ေနရာ၊သူတုိ႕ အေရးပါမႈ၊သူတုိ႕ အက်ိဳးရွိမႈမ်ား ေပ်ာက္သြားမည္ စုိးေသာေၾကာင့္ ပခုံးေျပာင္း တာ၀န္ေပးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ကာ တာ၀န္မ်ားႏွင့္အတူ လူငယ္တုိ႕ ပခုံးမ်ားကို ေရာဖိထားၾကသည္။အေတြ႕အၾကဳံနည္းေနေသးသည့္ လူငယ္မ်ားက တာ၀န္မ်ားအျပင္ ေရာဖိထားခံရသည့္ အပုိမ်ားကိုပါ ထမ္းရေသာအခါ မႏုိင္မနင္း ျဖစ္လာၾကသည္။ထုိအခါက်မွ ”တာ၀န္ေပးေတာ့လည္း လုပ္ႏုိင္တာမွ မဟုတ္တာ ”ဟု ဆုိကာ စီနီယာမ်ား ပခုံးေပၚသုိ႕ ျပန္ေရာက္သြားၾကရသည္။ထုိနည္းျဖင့္ လူငယ္အမ်ားစုသည္ ပခံုးအသားမာ တက္သည္သာ အဖတ္တင္ျပီး တာ၀န္မ်ားကို ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္စြမ္း ေလ်ာ့နည္း လာၾကရသည္။ထုိ႕ေၾကာင့္ အဖြဲဲ႕ အစည္းအမ်ားစုတြင္ တြင္ ပထမလူ ျပီးလွ်င္ ရဲရဲ တာ၀န္ယူ၀ံ႕ သည့္ ဒုတိယ လူမ်ား ေပ်ာက္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။အသင္း၀င္တုိင္းတြင္ စုေပါင္း တာ၀န္ရွိဩသည္ဟုသာ ေရာတိေရာရာ တာ၀န္မ်ားျဖင့္ လည္ပတ္ေနၾကေတာ့သည္။လူငယ္မ်ားအား ေလ့က်င့္ေပးထား၊ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ေပးထားပါေသာ္လည္း လက္ေတြ႕ တာ၀န္ေပး အသုံးမခ်ရဲေသာေၾကာင့္ မ်ိဴးဆက္ ကြာဟ မႈမ်ား ေပၚေပါက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ကၽြန္မ လူငယ္ဘ၀က ျမင္ေတြ႕ ခံစားမိေနေသာ္လည္း ထုိအားနည္းခ်က္မ်ားကို ကိုယ္တုိင္ ၀င္ေရာက္ကူညီဖုိ႕၊ကိုယ့္အထက္ စီနီယာမ်ားကုိ ေထာက္ျပ ေဆြးေႏြးဖုိ႕ မရဲခဲ့ျပန္ပါ။ထုိသုိ႕ ေျပာဆုိ ေဆြးေႏြးမိျပီး လက္မခံၾကလွ်င္ ကၽြန္မအား ျငိဳုျငင္သြားမွာ စုိးေၾကာက္သည့္ စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္မည္ဟု ကုိယ့္ဘာသာ သုံးသပ္မိပါသည္။လူငယ္ေတြ ေနရာေပးမွ ျဖစ္မည္ဟု ေၾကြးေၾကာ္ေနၾကသည့္ စီနီယာ အခ်ိဳ႕ပင္လွ်င္ လက္ေတြ႕တြင္ လက္ခံသည္ကုိ မေတြ႕ခဲ့ရပါ။အမ်ားစု သည္ ကၽြန္မလုိပင္ စီနီယာမ်ား ျငိဳျငင္မည္ကို စုိးေၾကာက္ၾကေသာအခါ ေျပာေရးဆုိခြင့္ ဆုိသည့္ အသုံးအႏႈန္းသည္ လူငယ္မ်ားႏွင့္ လားလားမွ မဆုိင္ေတာ့။ နယ္ပယ္တစ္ခုတြင္ ကုိယ့္သိ ကုိယ္ေလ့ထားမိသည့္ အေၾကာင္းအရာကုိ တင္ျပ ေဆြးေႏြးမိသည့္အခါ၊အခ်ိန္ႏွင့္ တေျပးညီ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ တာ၀န္မ်ားကုိ စီနီယာမ်ားအား တင္ျပခ်ိန္မရဘဲ ကိုယ့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္လုိက္သည့္အခါ၊ထုိ ကိစ္ၥသည္ ကံအားေလ်ာ္စြာ ေအာင္ျမင္သြားသည့္ အခါ ၊သိသာ ထင္ရွားစြာ အရည္အခ်င္းမ်ား ေပၚထြက္ေနသည့္အခါ ထုိလူငယ္သည္ နာခံမႈ နည္းသူ၊အရုိအေသ နည္းသူ၊အဆင့္ေက်ာ္သူ လူစြာ အျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရ တတ္ေတာ့သည္။တာ၀န္ မေပးရဲျခင္းလား၊တာ၀န္ မေပးလုိျခင္းလား ဟုပင္ ေတြးခဲ့မိရသည္။ထုိအေတြးစိတ္တုိ႕ ရွိေနသည့္ ကၽြန္မ၊ျပီးခဲ့သည့္ ေက်ာင္းသား စုံညီပြဲတြင္ ကၽြန္မႏွင့္ ထိပ္တုိက္ ၾကဳံေတြ႕ရေတာ့သည္။ သမီး အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ သူ ၀ါသနာပါရာ ေအာ္ဂင္တီးရန္ ေစ်းႏႈန္းသင့္သည့္ ေအာ္ဂင္ေလး တစ္လုံး ကၽြန္မတုိ႕ ၀ယ္ေပးထားသည္။ဆရာမ်ားႏွင့္ စနစ္တက် သင္ေပးထားျခင္း မဟုတ္ဘဲ သူ႕ ေဖေဖႏွင့္အတူ စိတ္အပန္းေျပ တီးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ေျခာက္တန္းႏွစ္တြင္ သမီးတုိ႕ ေက်ာင္း၌ ေအာ္ဂင္ ဆရာတစ္ဦးကုိ ေခၚကာ ၀ါသနာပါသူ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားအား လူမႈေရးဘာသာ အခ်ိ္န္တြင္ သင္ၾကားခြင့္ ေပးလာပါသည္။သမီးကိုလည္း တက္ေစလုိက္သည္။သိသာတုိးတက္စြာ သမီးက တီးခတ္လာႏုိင္ခဲ့သည္။ဂီတႏွင့္ နားေ၀းသည့္ကၽြန္မပင္ သတိထားမိခဲ့ရသည္။သမီးက သူ႕ ေဖေဖ သင္ေပးထားသျဖင့္ ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္း၊ဇာတိမာန္ ၊တုိ႕ေက်ာင္း သီခ်င္းတုိ႕ကုိပါ တီးတတ္ေနခဲ့သည္။သမီး အရည္အခ်င္းကို သတိထားမိလာသည့္ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက ေက်ာင္းသားစုံညီပြဲတြင္ ေအာ္ဂင္တီးရန္ သမီးကို ေရြးလုိက္ေတာ့သည္။ ထုိသုိ႕ အေရြးခံရျခင္းကို သမီးမွာ ဂုဏ္ယူ မဆုံး၊ၾကြားလုိ႕ မဆုံး ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ေက်ာင္းခ်ိန္ျပင္ပ တြင္ ေလ့က်င့္မႈမ်ား လုပ္ၾကရသည္။ကၽြန္မတုိ႕လည္း အပင္ပန္းခံကာ ၾကိဳပုိ႕ လုပ္ရေတာ့သည္။ပန္းကမ္ၻာ ေမွ်ာ္စင္ သီခ်င္းကုိ သမီးက တီးကာ သမီး သူငယ္ခ်င္းမေလးက သီဆုိမည္။လင္းလုိက္စမ္းပါ ၾကယ္ကေလးရယ္ သီးခ်င္းကုိ သမီးတုိ႕ႏွင့္ အတန္းတူပင္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က တီးကာ ေနာက္ တစ္ေယာက္ ကဆုိၾကမည္ျဖစ္သည္။ေအာ္ဂင္တီးတတ္သူ ႏွစ္ေယာက္အနက္က ေကာင္ေလးက ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေတာ္ေတာ္ တီးတတ္သည္။သူ႕မိဘမ်ားက ငယ္စဥ္ကတည္းက ပေရာ္ဖယ္္ရွင္နယ္ ဆရာကို ေခၚကာ သင္ၾကားေပးထားသည္။သီခ်င္းၾကီး သီခ်င္းခန္႕ ေတြထိ တီးႏုိင္သူ ျဖစ္သည္။ေလ့က်င့္ ေနၾကသည့္ အခ်ိန္တြင္ ကိုယ့္ ေအာ္ဂင္ ကုိယ္သယ္လာကာ ေက်ာင္းမွာ ေလ့က်င့္ၾကသည္။သမီး ေအာ္ဂင္က ေက်ာင္းမွ ပလပ္ေပါက္မ်ားႏွင့္ အဆင္မေျပေသာ အခါ ေကာင္ေလး ေအာ္ဂင္ျဖင့္သာ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ေလ့က်င့္ၾကရသည္။ေကာင္ေလး ေအာ္ဂင္သည္ ပရုိေတြ တီးသည့္ အမ်ိဳးအစား မ်ိဳးျဖစ္သည္။ေလ့က်င့္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ပေရာ္ဖယ္ရွင္နယ္ ဆရာတစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက ေခၚထားေပးသည္။စုံညီပြဲ နီးလာသည့္အခါ ထုိဆရာက ေနျပည္ေတာ္ ဗုိလ္ရႈသဘင္ အခမ္းအနားတြင္ တာ၀န္ေပးျခင္း ခံရသည္။ေက်ာင္းတြင္ တေယာသင္ၾကားေပးေနသည့္ ဆရာတစ္ေယာက္ ကို အကူအညီေတာင္းကာ ထားခဲ့လုိက္ရေတာ့သည္။ေအာ္ဂင္၊တေယာ သီခ်င္းဆုိသံ တုိ႕ျဖင့္ ျမိဳင္ျမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္ ဆုိတီးေလ့က်င့္ ေနၾကသည့္ ကေလးမ်ားကို ၾကည့္ရသည္မွာ အားမာန္အျပည့္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ေလ့က်င့္ ခ်ိ္န္မ်ားတြင္ တေယာဆရာက ေအာ္ဂင္တီးသူ ႏွစ္ေယာက္အနက္ သမီးကုိ အနည္းငယ္ စိတ္မခ်သလုိ ျဖစ္ေနသည္။ေနာက္ထပ္ ေအာ္ဂင္တစ္လုံးျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္ ျပိဳင္တူ ေလ့က်င့္ၾကသည္။ ေက်ာင္းသား စုံညီပြဲေတာ္ေန႕တြင္ စစ္တုိင္းမွဴးကိုယ္တုိင္ လာၾကည့္မည္ ဆုိသည့္ သတင္းက ပြဲမတုိင္မီ တစ္ရက္အလုိတြင္ သိလုိက္ရသည္။မီဒီယာမ်ား ရုပ္သံလုိင္းမ်ားကိုလည္း ဖိတ္ၾကားထားသည္။သမီးတုိ႕ေက်ာင္းက စစ္တပ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္တြင္ ရွိေနသည့္ နာမည္ရွိ ေက်ာင္းျဖစ္သည္။ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ကုိယ္တုိင္က ဗုိလ္မွဴးျဖစ္သည္။ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက ကေလးမ်ားကုိ ေနရာေပးျပီး နားလည္ေပးတတ္သူ ျဖစ္သည္။သူ ကိုယ္တုိင္လည္း လူလတ္ပုိင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္။စုံညီပြဲမနက္တြင္ သမီးက အလွေတြျပင္ရင္း စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။ကၽြန္မ ကိုယ္တုိင္ပင္ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိသည္။ေနာက္ဆုံးအၾကိမ္ ေလ့က်င့္ရန္အတြက္ ေက်ာင္းသုိ႕ ေစာသြားၾကရသည္။ခန္းမထဲတြင္ ေလ့က်င့္မႈ မလုပ္ခင္ တေယာကဆရာ စင္ေပၚတြင္ တီးမည့္ ေအာ္ဂင္ ခလုတ္မ်ား အား သမီးအား ျပေနသည္။အစ အဆုံး သူကိုယ္တုိင္ စင္ေပးမွာ ျဖစ္ျပီး တီးရမည့္ ခလုတ္မ်ားကုိ ျပန္လည္သင္ၾကားေပးေနသည္။ကၽြန္မတုိ႕ မိဘမ်ားက ခပ္လွမ္းလွမ္းက ၾကည့္ေနၾကရသည္။သမီးမ်က္ႏွာ ပ်က္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေသာ္လည္း ကၽြန္မ စိတ္ထဲ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ဟုသာ ထင္လုိက္မိသည္။ ပြဲေတာ္ က်င္းပမည့္ ခန္းမထဲတြင္ လူအျပည့္ ေနရာယူျပီးေနျပီ။စစ္တုိင္းမွဴး ေရာက္လာမည့္ အခ်ိ္န္ကုိ ေစာင့္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ေလ့က်င့္သည့္ ေနရာႏွင့္ ခန္းမသုိ႕ အကူးလမ္းတြင္ သမီးႏွင့္ သူ႕သူငယ္ခ်င္မေလးတုိ႕ အေျခအတင္ စကားေတြ ေျပာေနၾကသည္။ကၽြန္မလည္း သူတုိ႕ေနာက္နား လုိက္ပါလာသျဖင့္ ေမးလုိက္မိသည္။ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေျပာျပသည့္အေၾကာင္းအရာ ၾကားလုိက္ရသည့္အခါ ကၽြန္မ တစ္ကိုယ္လုံး ေသြးတုိ႕ ဆူပြက္သြားရသည္။ သည္ေန႕မနက္ ေလ့က်င့္ တီးေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ သမီးက သတိထားမိသည္မွာ ေအာ္ဂင္က သူမတီးဘဲ ရပ္ေနလည္း တီးလုံးသံက ပုံမွန္ ဆက္ထြက္ေနသည္ဟု ဆုိသည္။သီခ်င္းဆုိမည့္ ကေလးကလည္း တီ၀ုိင္းႏွင့္ ဆုိရသည့္ ခံစားမႈ မဟုတ္ဘဲ ကာရာအုိေက ဆုိေနရသလုိ ျဖစ္သျဖင့္ မၾကိဳက္ဟု ဆုိသည္။သမီး မ်က္၀န္းတြင္ မ်က္ရည္တုိ႕ စုိ႕ေနျပီ။သူ႕တီးသည့္ လက္သံမဟုတ္ဘဲ တီးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရမည့္ အျဖစ္ကို သူ လက္မခံႏုိင္။သူ႕ လက္သံျဖင့္သာ ပရိသတ္ကို တီးျပလုိသည္။အခမ္းအနား စရန္ အနည္းငယ္သာ လုိေတာ့သည္။သမီးတုိ႕ကုိ ထားခဲ့ကာ ေလ့က်င့္ရာ ခန္းမထဲသို႕ ကၽြန္မ ဒုန္းဆုိင္း ျပန္ေျပးလုိက္ေတာ့သည္။ေအာ္ဂင္မ်ားကုိ ျဖဳတ္ကာ ခန္းမထဲသုိ႕ ေရႊ႕ဖုိ႕လုပ္ေနသည့္ တေယာဆရာျဖင့္ ဆုံမိေတာ့သည္။ေအာ္ဂင္ကုိ ဘာလုပ္ထားတာလဲဆရာ၊ဟု ကၽြန္မ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးလုိက္မိသည္။မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ဘာမွ မလုပ္ဟု ဆုိသည္။”ကေလးေတြကို ေလွ်ာ့မတြက္ပါနဲ႕ဆရာ၊ကၽြန္မတုိ႕သာ မသိတာ ကေလးေတြ အကုန္သိေနၾကတယ္”ကၽြန္မ စကားသံတုိ႕က အနည္းငယ္ မာသြားေတာ့သည္။ထုိအခါ ”အားလုံး အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားထားတာ အစ္မၾကီး မေႏွာက္ယွက္ပါနဲဲ႕၊စစ္တုိင္းမွဴး ကုိယ္တုိင္လာၾကည့္မွာ အမွားအယြင္းျဖစ္သြားလုိ႕ မရဘူး။”တေယာ ဆရာကလည္း ကၽြန္မကုိ ၀တ္ၱရားေႏွာက္ယွက္သူ သဖြယ္ တုန္႕ျပန္ပါေတာ့သည္။ ကၽြန္မ ေလသံတုိ႕ ေလွ်ာ့ခ်လုိက္ကာ “အသံ သြင္းထားတာ မလားဆရာ ျပန္ဖ်က္ေပးပါ” ဟုေတာင္းဆုိလုိက္သည္။သူကလည္း လုပ္မေပးႏုိင္၊သူ႕ေစတနာကို မေစာ္ကားသင့္ေၾကာင္း ၊ညက တစ္ညလုံး အိပ္ပ်က္ခံကာ ျမန္မာ့အသံတြင္ ပေရာ္ဖယ္ရွင္ တစ္ဦးျဖင့္ တီးလုံသံကုိသြင္းခဲ့ရေၾကာင္းဆုိလာသည္။ကၽြန္မ စိတ္တုိ႕ ထိန္းမရေတာ့ ”ဆရာကိုယ္တုိင္ အႏုပညာသမား တစ္ဦးျဖစ္ျပီး ကေလးေတြကို ေတာ္ေတာ္ရက္စက္ တာပဲ”ဟု ေျပာပစ္လုိက္မိေတာ့သည္။ေနာက္ဆုံး ကၽြန္မ သည္ကိစ္ၥ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး လုပ္ခိုင္းတာလားဟု ေမးလုိက္ေတာ့သည္။လုပ္ခိုင္းသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း သိပါသည္ဟု ေ၀့လည္ ေခ်ာင္ပတ္ အေျဖေပးသည္။ကၽြန္မ အျပင္းအထန္ ကန္႕ကြတ္ေနသည့္အခါ သူက “ဟုတ္ျပီ တီလုံးသံေတြကို အကုန္လုံး ျပန္ဖ်က္ေပးမယ္။အစ္မၾကီး သမီး စင္ေပၚမွာ လက္ကြက္ မမွားပါဘူးလုိ႕ အာမခံလား”ဟု စိန္ေခၚလာေတာ့သည္။စုံညီပြဲေတာ္ကလည္း စတင္ဖြင့္လွစ္ေၾကာင္း ေၾကျငာသံၾကားေနရျပီ။ကၽြန္မ ကလည္းမေလွ်ာ့ သည္တစ္ခါ မတုိက္ဖ်က္ႏုိင္လွ်င္ အျမဲတမ္းအတြက္ အက်င့္ပါသြားေတာ့မည္ကို စုိးမိသည္။ကၽြန္မ သမီး မမွားပါဘူးလုိ႕ အာမ မခံႏုိင္ေၾကာင္း၊ျပိဳင္ပြဲ ယဥ္ျပိဳင္ေနသည္ မဟုတ္သျဖင့္ မွားပုိင္ခြင့္ရွိေၾကာင္း၊ေက်ာင္းသားစုံညီ ပြဲေတာ္ဆုိသည္မွာ ေက်ာင္းသားမ်ား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ ပါ၀င္သင့္ေၾကာင္း၊တီးလုံးမွားသြားသျဖင့္ စစ္တုိင္းမွဴး အျပစ္စကား ဆုိခဲ့လွ်င္ ကၽြန္မ တာ၀န္ယူ ေျဖရွင္းမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းတုိ႕ကို ေျပာလုိက္မိေတာ့သည္။ေနာက္ဆုံး ၌သမီးတုိ႕ စင္ေပၚတက္ခါနီး ငါးမိနစ္အလုိတြင္ ေအာ္ဂင္တြင္ ထည့္သြင္းထားသည့္ တီးလုံးအားလုံးကုိ ဖ်က္ေပးလုိက္ေတာ့သည္။ကၽြန္မ ခန္းမထဲသုိ႕ ျပန္ေျပး၀င္ကာ စင္ေနာက္ဘက္နားမွ သမီးတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ကို ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။ “ေအာ္ဂင္ကို သမီးကုိယ္တုိင္ တီးမွ အသံထြက္ေတာ့မွာေနာ္၊ဆုိတဲ့ သမီးေလးလည္း တီး၀ုိင္းနဲ႕ ဆုိသလုိ ဆုိရမွာ သိလား ဖုိက္တင္း”။ ထုိ႕ေနာက္ ပရိသတ္ထဲတြင္ ကၽြန္မ ၀င္ေရာက္နားေထာင္ေနလုိက္သည္။ယုံၾကည္မႈ အျပည့္ျဖင့္ တီးေနသည့္ သမီးေလး ဟန္၊ေက်နပ္မႈ အျပည့္ျဖင့္ သီဆုိေနသည့္ သမီး သူငယ္ခ်င္းေလး တုိ႕ကို ၾကည့္ကာ ကၽြန္မ ပီတိ မ်က္ရည္က်ေနမိသည္။အမွားအယြင္းမရွိ တီးျပ၊ဆုိျပ သြားႏုိင္ခဲ့သည္။စစ္တုိင္းမွဴး အပါအ၀င္ ပရိသတ္တုိ႕ လက္ခုပ္ၾသဘာ တီး အားေပးၾကသည္။စင္ေပၚမွ ျပန္ဆင္းလာသည့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ တေယာဆရာဆီ ကၽြန္မ ျပန္ေခၚသြားေပးလုိက္သည္။ထုိ႕ေနာက္ ကၽြန္မႏွင့္အတူ စကားတစ္ခြန္းကို ဆုိေစလုိက္သည္။ “ကေလးေတြကို ယုံၾကည္ေပးခဲ့လုိ႕ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ”။မူလက ကၽြန္မ စိတ္တုိ႕သည္ မိခင္တစ္ေယာက္ စိတ္ သီးသန္႕သာ ျဖစ္ေနသည္။သမီးတစ္ေယာက္၏ ခံစားခ်က္ကုိ ေျဖရွင္းေပးလုိျခင္းျဖစ္သည္။သုိ႕ေသာ္ တေယာဆရာျဖင့္ အျပန္အလွန္ စကားတုိ႕ ဆုိေနရင္းက လူငယ္အားလုံးအတြက္ ကုိယ္စားျပဳ ေျပာေနမိသည္။ကၽြန္မ ျဖတ္သန္း ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည္ လူငယ္မ်ား ေနရာေပ်ာက္မႈ၊ယုံၾကည္ မခံရမႈတုိ႕ကိုပါ အေတြးထဲ ျပန္ျမင္ေယာင္လာသည္။ထုိအခါ အခြင့္အေရးကို လက္လြတ္မခံဘဲ ဇြတ္တြန္း ေျပာမိျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ ေနရာတြင္ အျခား မိခင္ ျဖစ္ေနခဲ့ေသာ္၊ကၽြန္မလုိ အေၾကာက္အလန္႕မရွိ မေျဖရွင္းခဲ့ေသာ္၊စိတ္ဒဏ္ရာ ရကာ ယုံၾကည္မႈေတြ ေပ်ာက္သြားမည့္ ကေလးမ်ား၊လူငယ္မ်ား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိေနမည္လဲ ဆုိသည္ကို အိမ္ အျပန္လမ္းတြင္ ေတြးေနမိသည္။တစ္ႏုိင္ငံလုံး အတုိင္းအတာ ႏွင့္ ဆုိလွ်င္ဟု ဆက္ေတြးမိသည္အခါ သက္ျပင္းေမာေမာတုိ႕ကုိ သာ အသာဖြဖြ ခ်လုိက္မိပါေတာ့သည္။ ခင္သႏ္ၱာ ၆ရက္၊၆လ၊၂၀၁၅ ခုႏွစ္။ ည- ၁၂နာရီ၊၄၄မိနစ္။

၂၀၁၅ အေတြးစမ်ား

Discovery လုိင္းမ်ားမွ ထုတ္္လြင့္ျပသသည့္ ေတာတြင္း တိရိစ္ၦာန္ တုိ႕ အမူအက်င့္ ပုံရိပ္မ်ားကို ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားသည္။ရုိက္ကူး မွတ္တမ္းတင္ၾကသည့္ သူမ်ားကုိ လည္း ေက်းဇူးတင္ ခ်ီးက်ဴးမိပါသည္။ရုပ္ျမင္သံၾကားကို မၾကည့္သေလာက္နီးပါးရွိသည့္ ကၽြန္မ ထုိလုိင္းေလးကို စိတ္၀င္စားစြာ ၾကည့္မိတတ္္သည္။ယခုေခတ္တြင္ေတာ့ လက္ကိုင္ဖုန္းျဖင့္ အင္တာနက္မွ ၾကည့္ခြင့္ရလာသည့္ အခါ အခ်ိန္မကုန္ ေနရာမေရြးၾကည့္ႏုိင္သည့္ အတြက္ ပုိအဆင္ေျပေနသည္။ၾကည့္မိေလတုိင္း ေတာတြင္း တိရိစ္ၦာန္တုိ႕ ၏အမူအက်င့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ လူတုိ႕တြင္ ရွိေနတတ္သည္ကို သတိျပဳမိရသည္။ထုိ႕ျပင္ သူတုိ႕ဆီမွ အတုယူစရာ ၊သင္ခန္းစာ ရစရာ မ်ားစြာကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ကၽြန္မ သတိထားမိသည့္ သာဓက အနည္းငယ္ကုိ တင္ျပလုိပါသည္။သမင္ေနာက္သို႕ ေျခေသၤ့လုိက္ေနသည့္ လႈပ္ရွားမႈ ျပကြက္ကုိ ၾကည့္ေနစဥ္ ရုပ္ျမင္သံၾကား ဖန္သားျပင္ ေအာက္ေျခတြင္ သမင္ ေျပးႏႈန္းႏွင့္ ျခေသၤ့ ေျပးႏႈန္းတုိ႕ကို တုိင္းတာေနသည့္ စာတန္း ထုိးထားသည္။သမင္ ေျပးႏႈန္းသည္ တစ္နာရီလွ်င္ ၉၆ ကီလုိမီတာေျပးႏုိင္ျပီး၊ျခေသၤ့ကမူ တစ္နာရီလွ်င္ ၈၆ ကီလုိမိတာ ေျပးႏုိင္သည္ ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။ အတိအက်ေတာ့ ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ့။ေသခ်ာသည္ကေတာ့ သမင္ ေျပးႏႈန္းသည္ ျခေသၤ့ ေျပးႏႈန္းထက္သာသည္က အမွန္ပင္။သုိ႕ေသာ္ သမင္သည္ ျခေသၤ့ အစာ အျဖစ္ အစဥ္အျမဲနီးပါး က်ေရာက္ခဲဲ့ရသည္။ေလ့လာသူ သုေတသီတုိ႕က ေနာက္ခံ စကားေျပာျဖင့္ ရွင္းျပၾကသည္ ၊သမင္သည္ ျခေသၤ့ထက္ ေျပးႏႈန္းျမန္ေသာ္လည္း ရန္သူ႕ လက္မွ လြတ္ေအာင္ ေျပးေနစဥ္အတြင္း ရန္သူ မီလာျပီလား ဟူသည့္ စိတ္ျဖင့္ မၾကာခန ေနာက္ လွည့္ၾကည့္ေနတတ္သည္။ထုိအခါ ေျပးႏႈန္းတုိ႕က ၉၆ ကီလုိမီတာ မရွိေတာ့။ျပသေနသည့္ ေျပးႏႈန္းတုိ႕က သမင္ ေနာက္လွည့္ ၾကည့္တုိင္း ေလ်ာ့က်ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ျခေသၤ့ကမူ သားေကာင္ကို စတင္ လုိက္ကတည္းက ေျပးႏႈန္းသည္ တစ္နာရီ ၈၆ ကီလုိမီတာ ဆုိလွ်င္ ထုိအတုိင္းသာ တသမတ္တည္း သားေကာင္ကို မမိ မခ်င္း ေလွ်ာ့ခ်သည္ မရွိ ေျပးလုိက္ေနသည္။ထုိ႕ေၾကာင့္ ျခေသၤ့သည္ သမင္ ကို ဖမ္းဆီးရမိသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ကၽြန္မတုိ႕ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈတြင္ အသက္ေဘးမွ လြတ္ေအာင္ ေျပးရသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း သမင္ကဲ့သုိ႕ ေနာက္ျပန္လွည့္ ၾကည့္မိသည္က မ်ားပါသည္။စ မိသည့္ အလုပ္တစ္ခုအတြက္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ မႈတုိ႕က ဆုံးခန္းမတုိင္ခင္ ေနာက္လွည့္ၾကည့္မိသည္က အခါခါ။ထုိအခါ သမင္ကဲ့သုိ႕ က်ရႈံးမႈမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရတတ္သည္။သည္ ေနရာတြင္ ျခေသၤ့ အားက အတုယူစရာ ေကာင္းလွသည္။သူ႕အတြက္ ေျပးႏႈန္းေလွ်ာ့ ခ်လုိက္ပါေသာ္လည္း သားေကာင္ မမိရုံသာ။အသက္ေဘး အတြက္ ပူပန္ရန္ မလုိ။သုိ႕ေသာ္လည္း ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈကို ဘယ္ေတာ့မွ ေလွ်ာ့ခ် မပစ္လုိက္။ ေနာက္ထပ္ ျပကြက္တစ္ခုက ျခေသ့ၤႏွင့္ ကၽြဲအုပ္ စု ျဖစ္သည္။ေတာတြင္းသားေကာင္တုိ႕ စရုိက္သည္ အနည္းငယ္ အ့ံၾသစရာ ေကာင္းေနပါသည္။ျမင္က်ား၊ကၽြဲ ၊သမင္ တုိ႕သည္ အုပ္စုလုိက္ သြားလာ စားေသာက္ေနရာမွ ျခေသၤ့ လုိက္ျခင္း ခံရသည့္အခါ အသက္လုေျပးၾကရသည္။ထုိသုိ႕ ေျပးေနရာမွ သူတုိ႕အုပ္စုထဲမွ သားေကာင္ တစ္ေကာင္ ေကာင္ကို ျခေသ့ၤဖမ္းမိလုိက္ ခ်ိန္တြင္ အျခားသားေကာင္တုိ႕က ဆက္မေျပးေတာ့ဘဲ အုပ္စု ရပ္လုိက္ၾကေတာ့သည္။ထုိ အနီးအပါးမွာပင္ ဆက္လက္ စားေသာက္ ေနရင္း ရပ္ေနၾကသည္။သူတုိ႕ေရွ႕တြြင္ ျမင္ေတြ႕ေနရသည့္ ဘ၀တူ သားေကာင္ကို ကိုက္ျဖတ္ စားေသာက္ခံေနရသည့္ အေပၚ ေၾကာက္ရြ႕ံျခင္း၊စာနာျခင္း အလ်င္းမရွိ ပကတိ အတုိင္း ဆက္လက္ လႈပ္ရွား အသက္၀င္ႏုိင္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။တိရိစ္ၦာန္မ်ား ျဖစ္ေနသည့္ အတြက္ အဆင္ျမင့္ ခံစားခ်က္ မရွိၾကျခင္း ျဖစ္မည္ဟု ေတြးမိခဲ့သည္။သားေကာင္မ်ားသာ အျမဲရႈံးနိမ့္ေနသည္ကို ၾကည့္ဖူး ခဲ့သည့္ ကၽြန္မ၊လြန္ခဲ့သည့္ ရက္မ်ားက ၾကည့္လုိက္ရသည့္ ျပကြက္ေၾကာင့္ ခြန္အားတစ္မ်ိဳး ရရွိလုိက္သည္။ေျပးလႊားေနသည့္ ကၽြဲအုပ္စု တြင္းမွ တစ္ေကာင္ကို ျခေသ့ၤ ဖမ္းမိခ်ိန္တြင္ ထုံးစံအတုိင္း အျခားေသာ ကၽြဲမ်ားက ရပ္လုိက္ ၾကျပီး သူတုိ႕အေဖာ္ စ်ာပနကို ၾကည့္သလုိ ၾကည့္ေနၾကသည္။ျခေသ့ၤက ကၽြဲ၏ ဂုတ္သားကို ခဲဲထားလုိက္ခ်ိန္တြင္ ကၽြဲက သူ႕ ဦးခ်ိဳျဖင့္ ျခေသၤ့၀မ္းဗုိက္ကို ေကာ္ထုတ္ပစ္လုိက္ေတာ့သည္။မထင္မွတ္ထားသည့္ တုိက္ကြက္ေၾကာင့္ ျခေသ့ၤအနည္းငယ္ အံ႕ၾသသြားပုံရသည္။ထုိအခ်ိန္္တြင္ ကၽြဲက သူ႕ ဦးခ်ိဳျဖင့္ ျခေသ့ၤအား ဆက္တုိက္ တုိက္ခုိက္ေတာ့သည္။က်န္ေနသည့္ ကၽြဲအားလုံးလည္း ေခတ္ၱ ရပ္ၾကည့္လုိက္ၾကသည္။ျခေသ့ၤက တစ္ဖန္ ျပန္လည္ တုိက္ခိုက္ခ်ိန္တြင္ အဖြဲ႕၀င္ ကၽြဲတုိ႕ စိတ္၀င္စားမႈက ေလ်ာ့က်သြားကာ ဘာသိဘာသာ ေနလုိက္ၾကသည္။သားေကာင္ ကၽြဲက သူ႕႕အားသာခ်က္ကို သိလုိက္ပုံရသည္ ဦးခ်ိဳျဖင့္ ျခေသ့ၤ၀မ္းဗုိက္ ကိုသာ ခတ္ျပီး တုိက္ခိုက္ေနသည္။ျခေသ့ၤလည္း ကၽြဲနားသို႕ ရဲရဲ၀ံံ့၀့ံ မကပ္ရဲသလုိ ျဖစ္ေနသည္။ကၽြဲ ၏ လည္ပင္းႏွင့္ ေနာက္ပုိင္း ဧရိယာတုိ႕ကိုသာ လွည့္ပတ္ ကုိက္ခဲရန္ ၾကိဳးစားေနသည္။ျပန္လည္ တုိက္ခိုက္က်င့္ မရွိဘူးသည့္ ကၽြဲက တုိက္ပြဲအထာကို မသိသျဖင့္ ခ်က္ေကာင္း မထိႏုိင္ဘဲ မွန္းဆကာ ျပန္လည္ ခုခံ ေနရရွာသည္။ထုိ႕ျပင္ လစ္လွ်င္ လစ္သလုိ ထြက္ေျပးဖုိ႕ ၾကိဳးစားေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ျခေသ့ၤ ကေတာ့ ကၽြမ္းက်င္စြာ ေခ်ာင္းေျမာင္းကာ ကၽြဲ၏ ေနရာ အႏွံ႕ကုိ တုိက္ခုိက္ေနသည္။တစ္ကိုယ္ လုံး ကိုက္ခဲ ခံထားရသျဖင့္ ကၽြဲတစ္ကုိယ္လုံးတြင္ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေနျပီ ျဖစ္သည္။ႏွစ္ေကာင္စလုံးမွာလည္း ေမာဟုိက္စ ျပဳလာၾကသည္။ ၾကည့္ေနသည့္ ကၽြန္မ အသက္ရႈ ေအာင့္ထားမိေနသည္။အဖြဲ႕၀င္ ကၽြဲမ်ားက တစ္ဖန္ စိတ္၀င္စားသလုိ ျငိမ္ျပီး ၾကည့္ေနျပန္သည္။တစ္ၾကိမ္တြင္ေတာ့ ျခေသ့ၤက က ကၽြဲ၏ ဦးေခါင္း ခ်ိဳႏွစ္ခု အလယ္ေနရာသုိ႕ အားကုန္ ခဲထားလုိက္ေတာ့သည္။ဦးခ်ိဳကုိသာ အားျပဳတတ္သည္ ကၽြဲအဖုိ႕ အခက္ေတြ႕ေနျပီျဖစ္သည္။တုိက္ခိုက္ ေနၾကသည့္ ျခေသ့ၤႏွင့္ ကၽြဲ ႏွစ္ေကာင္ စလုံးက အလုံးအထည္၊ အရပ္ ၊အင္အားျခင္း ညီမွ်ေနၾကသည္ ။ထိုအခါ ကၽြဲ ခမွ်ာ ခတ္ ထုတ္လုိ႕လည္း မရ ၊ ခါခ် ၍လည္း မႏုိင္ျဖစ္ေနရသည္။ထုိအခ်ိန္္တြင္ မထင္မွတ္ထားသည့္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ျမင္ကြင္းတြင္းသို႕ ၀င္လာခဲဲ့သည္။ရပ္ၾကည့္ အဖြဲ႕၀င္ ကၽြဲမ်ားထဲဲမွ တစ္ေကာင္က ျခေသ့ၤ ေနာက္ပုိင္း တင္ပါး ေနရာကို ဦးခ်ဳိ ျဖင့္ ၀င္ခတ္လုိက္ေတာ့သည္။ျခေသ့ၤလည္း ရုတ္တရက္ မုိ႕ ေရွ႕မွ ခဲထားမိသည့္ ကၽြဲ ကုိလႊတ္လုိက္ျပီး အကူ၀င္လာသည့္ ကၽြဲကို ျပန္တုိက္ေတာ့သည္။သုံးေလးခ်က္ေလာက္ အကုိက္ခံထိသြားသည့္ အကူ ကၽြဲက အဖြဲ႕၀င္ ကၽြဲမ်ားထံ ျပန္ ေျပး၀င္ သြားေတာ့သည္။ရပ္ၾကည့္ ေနၾကသည့္ ကၽြဲမ်ားအား တစ္ဖြဲ႕လုံး ၀င္ကူလုိက္လွ်င္ ျခေသ့ၤကို ႏုိင္ ႏုိင္ေၾကာင္း သိေစခ်င္ေနမိသည္။ကၽြန္မ လူ႕စိတ္ လုိ ေတြးေနမိျခင္း ျဖစ္သည္။ျခေသ့ၤမွာ အေတာ္ လက္ပန္းက်ေနပုံ ေပၚသည္။ေျမျပင္တြင္ ေခတ္ၲလွဲကာ ကၽြဲကို မ်က္ျခည္ မျပတ္ ၾကည့္ေနသည္။ ထုိအခါ သားေကာင္ကၽြဲက ဇြတ္တုိးကာ ဦးခ်ိဳျဖင့္ ခတ္ေနေတာ့သည္။ျခေသ့ၤက ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ဦးခ်ိဳ ႏွစ္ခုၾကား ကုိက္ရန္ ၾကိဳးစားခ်ိန္တြင္ ကၽြဲက လက္ဦးမႈ ရယူကာ ျခေသ့ၤ ၀မ္းဗုိက္ကို ဦးခ်ိဳျဖင့္ ထုိးခတ္လုိက္ေတာ့သည္။ခ်က္ေကာင္းကုိထိကာ ေျမျပင္ေပၚသို႕ လဲက်သြားေတာ့သည္။ ကၽြဲႏိုင္သြား သည္ကုိ ေသခ်ာ သိလုိက္မွ ကၽြန္မ အသက္ျပင္းျပင္းရႈလုိက္မိသည္။တစ္ေကာင္တည္းအားျဖင့္ ဇြဲမေလွ်ာ့ဘဲ ႏုိင္ေအာင္တုိက္ႏုိင္သည့္ ကၽြဲကို လက္ဆြဲႏွဳတ္ဆက္ခ်င္ စိတ္ပင္ ေပါက္သြားမိသည္။ထုိ႕ျပင္ ကိုယ္ႏွင့္ မ်ိဳးႏြယ္တူ တစ္ေကာင္ ဒုက္ၡ ေရာက္ေနသည္ကို ၀င္ကူ ရေကာင္း မွန္း သိသည့္ အကူ ကၽြဲကုိလည္း ဂုဏ္ျပဳစကား ဆုိခ်င္ေနမိသည္။သတ္ၲိ ရွိလုိ႕ ၀င္တုိက္ေပးျခင္း မဟုတ္ေစကာမူ သူ႕ေၾကာင့္ သားေကာင္ ကၽြဲ အႏုိင္ရခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္မ သုံးသပ္မိပါသည္။ကၽြန္မတုိ႕ လူအဖြဲ႕ အစည္းတြင္လည္း တူညီသည့္ ျပႆနာ ကို ရင္ဆုိင္ ေျဖရွင္းၾကရသည့္အခါ တစ္ဖြဲ႕တည္း သားမ်ားက ကုိယ့္ထံသုိ႕ တုိက္ရုိက္ မထိခိုက္ မခ်င္း ၀င္ကူ ရေကာင္းမွန္း မသိၾက။ထုိ႕အတူပင္ ရင္ဆုိင္ ေျဖရင္းရသူကလည္း တစ္ဦးအားျဖင့္ တုိက္လာရသည့္အခါ အားမတန္လုိ႕ မာန္ေလွ်ာ့ ဆုိသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္တုိ႕က ရွိလာတတ္သည္။လူႏွင့္ တိရိစ္ၦာန္ တုိ႕ကို ေပါင္းကာ သတ္ၲ၀ါဟု ေခၚေ၀ၚသတ္မွတ္ၾကသည္။ကြာျခားခ်က္မွာ လူတုိ႕သည္ အဆင့္ျမင့္ ခံစားတတ္ျခင္းႏွင့္ ေတြးေတာ ဆင္ျခင္ကာ ကုိယ္ခ်င္းစာတတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ထုိခံစားခ်က္ တုိ႕ ရွိမေနပါ လွ်င္ အတူတူပင္ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။ ေနာက္ထပ္ ၾကည့္မိသည္က လူသားတို႕ ၏ တုိက္ပြဲ ျဖစ္သည္။ႏုိင္ငံအခ်ိဳ႕၏ လႊတ္ေတာ္တြင္း မေက်လည္မႈမ်ားေၾကာင့္ ရန္ျဖစ္ၾကပုံမ်ား ျဖစ္သည္။ႏုိင္ငံကို လုိက္၍ရန္ျဖစ္ၾကပုံ ကလည္း ကြဲျပားၾကသည္။အိႏ္ၵိယ လႊတ္ေတာ္တြင္း ကုိယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕ ရန္ျဖစ္သည္မွာ အတုိက္အခံ ပါတီႏွစ္ဖြဲ႕ က ထုိးၾက ၾကိတ္ၾကႏွင့္၊ဂ်ပန္ လႊတ္ေတာ္တြင္း ျမင္ကြင္း ကေတာ့ျဖင့္ အခ်င္းခ်င္း ပါးရုိက္ ကန္ေက်ာက္ ၾကသည္။ထိပ္သီးႏုိင္ငံမ်ား ျဖစ္သည့္ အေမရိကန္ ႏွင့္ အဂၤလန္ လႊတ္ေတာ္တုိ႕ တြင္ေတာ့ ခုံမ်ားျဖင့္ ေကာက္ရုိက္ျခင္း ဖိနပ္ခၽြတ္္ျဖင့္၊ ခၽြတ္ေပါက္ျခင္းတုိ႕ လုပ္ၾကသည္။ကၽြန္မ အျမင္တြင္ သည္လူေတြ ရုိင္းလွခ်ည့္ ဟု ျမင္မိပါသည္။ကၽြန္မ တုိ႕ႏုိင္ငံတြင္ေတာ့ ထုိသုိ႕ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး မျမင္ဖူး၊မၾကားဖူးေသာေၾကာင့္ အျမင္စိမ္း နားစိမ္းေနမိသည္။သည္လုိ အျဖစ္မ်ိဳး မရွိျခင္းကိုပင္ ေက်နပ္သလုိ ဂုဏ္ယူသလုိ ျဖစ္မိလုိက္သည္။လႊတ္ေတာ္ဆုိသည့္ ေနရာသည္ ႏုိင္ငံတစ္ခု၏ အထင္ကရ ေနရာ ျဖစ္သည္။ျပည္သူမ်ား ကိုယ္စား အသိဥာဏ္၊အဆုံးအျဖတ္၊ေဆာင္ရြက္ေပးႏုိင္မႈတုိ႕ ပိုမုိလုပ္ေဆာင္ ေပးႏုိင္မည့္သူ ဟု ယူဆ ရသူမ်ားကို လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္ အျဖစ္ သတ္မွတ္ကာ တက္ေရာက္ေပးၾကျခင္းျဖစ္သည္။ျပည္သူမ်ားႏွင့္ ယွဥ္ေသာ္ ထုိလူနည္းစု တုိ႕၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို အမ်ားျပည္သူတုိ႕က လုိက္နာ က်င့္သုံးၾကရသည္။ယုံၾကည္ လက္ခံၾကသည္။ဆုံးျဖတ္ခ်က္တုိင္းကို ကန္႕ကြတ္ ဆႏ္ၵျပျခင္း မရွိၾက။လုိအပ္လာလွ်င္သာ ထိထိမိမိ ဆႏ္ၵျပၾကသည္။ထုိ႕ေၾကာင့္ပင္ ေတာ္ရုံအရည္အခ်င္းျဖင့္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ မျဖစ္ႏုိင္။အျမင္မတူ ၊အသြင္မတူသည့္ ပါတီစုံမ်ား ဖြဲ႕စည္းထားျခင္းကို ပါတီစုံ ဒီမုိကေရစီ ဟု ေခၚဆုိၾကသည္။တစ္ဦး တစ္ေယာက္အျမင္ျဖင့္ ဆုံးျဖတ္ျခင္းထက္ အမ်ားအျမင္ျဖင့္ ဆုံးခ်က္ျခင္းတုိ႕က ပုိမုိ နီးစပ္ မွန္ကန္ႏုိင္ေၾကာင္း လူသားတုိ႕လက္ခံ က်င့္သုံးေနၾကသည္။ထုိသုိ႕ ေဆြးေႏြးရင္း ကပင္ သေဘာတူညီမႈတုိ႕ ကြဲလြဲၾကကာ ရန္ျဖစ္ၾကရသည္။အဖြဲ႕အစည္းတူရာ အေတြးအျမင္တူရာ သူတုိ႕အခ်င္းခ်င္း ပူးေပါင္းျပီး ရန္ကူ ျဖစ္ေပးၾကသည္။လူသားတုိ႕ တုိက္ပြဲက ေတာတြင္း တိရိစ္ၦာန္တုိ႕ တုိက္ပြဲထက္ မ်ားစြာသာသည္က ေသခ်ာပါသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း ထုိႏုိင္ငံ အသီးသီးတုိ႕၏ ရန္ပြဲ အဆုံးသတ္သည္ အေျဖတစ္ခု ထြက္စျမဲ ျဖစ္သည္။လုပ္မည္လား မလုပ္မည္လား ။ေျပာင္းမည္လား ၊ျပင္မည္လား။လက္ခံမည္လား ဆက္လက္က်င့္သုံးမည္လား စသည္ စသည္ ့ ့့ ့ ့ ့ ့။အႏုိင္အရႈံး တစ္ခု တစ္ခု ေတာ့ သိလုိက္ရသည္။ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေဆြးေႏြးၾကျပီး တိက်သည့္ အေျဖတစ္ခု ရမလာသည့္အခါ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ သူတုိ႕ ႏုိင္ငံလႊတ္ေတာ္မ်ားလုိသာ ျဖစ္ေစခ်င္မိေတာ့သည္။ ယုံၾကည္အားကိုး မိသည့္ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္မ်ား တုိ႕၏ ထူးမျခားနား ပတ္ပ်ိဳးသံၾကားရသည့္အခါ၊လည္ပင္းႏွင့္ ဦးေခါင္း(ဦးေႏွာက္ မဟုတ္)တုိ႕သာ အလုပ္လုပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည့္အခါ သူတုိ႕ ႏုိင္ငံ ကိုယ္စားလွယ္ ေတာ္မ်ားလုိ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေစခ်င္မိသည္။ထုိ႕အတူပင္ လႊတ္ေတာ္တြင္း တစ္ခုခု ဆုံးျဖတ္ခ်မွ မခ်ရေသးခင္ ျပင္ပတြင္ ဆႏ္ၵျပေနႏွင့္သည့္ ျပည္သူမ်ားကို ေတြ႕ရျပန္ေသာအခါ ျပည္သူ အငွားခ် ခ်င္စိတ္ေပါက္မိသည္။ႏွစ္ဘက္မွ်ကာ ခံႏုိင္ရည္ရွိဖုိ႕ေတာ့လုိပါသည္။တစ္ဖက္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို တစ္ဖက္က ေလးေလးစားစား လုိက္နာဖုိ႕ လုိအပ္ သလုိ၊တစ္ဖက္၏ လုိအပ္ခ်က္မ်ားကိုလည္း တစ္ဖက္က အမွန္တစ္ကယ္ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ျဖင့္ လုပ္ေပးဖုိ႕ လုိပါသည္။တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ ယုံၾကည္မႈ ရလာသည့္အခါ ေျပာဆုိရသည့္ စကားတုိ႕သည္လည္း အေကာင္းဘက္ သုိ႕ ေျပာင္းေနမွန္း ဦးတည္ေနမွန္း ခံစားမိႏုိင္ပါသည္။ ကၽြန္မ သေဘာက်မိသည္ ့ အိႏ္ၵိ္ၵယ သမ္ၼတက သူ႕ ျပည္သူမ်ားသုိ႕ ေျပာခဲ့သည့္ မိန္႕ခြန္းေလး အေၾကာင္း အနည္းငယ္ ေျပာလုိပါသည္။မိန္႕ခြန္းမွာ ၁၀မိနစ္စာသာ ျဖစ္ပါသည္။ေပ်ာ့ေပ်ာင္းျငင္သာမႈ မပါ၊ကတိမေပး ၊အေမး၀ါက် မ်ားျဖင့္သာ မိန္႕ခြန္းကို ဆုိခဲ့ပါသည္။ျပည္သူတုိ႕ကလည္း ထုိ မိန္႕ခြန္းအတြက္ စိတ္မနာစြာ လက္ခံကာ ေျပာင္းလဲက်င့္သုံးခဲ့ၾကသည္။အျပီးတုိင္ ေျပာင္းလဲသြားသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း အိႏ္ၵိ္ၵယ ႏုိင္ငံသည္ ယခင္ကထက္ စာလွ်င္ သိသာေသာ ေျပာင္းလဲမႈ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ”အိႏ္ၵိ္ၵယ အစုိးရရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈေတြ မေကာင္းဘူးေျပာတယ္၊တုိ႕ႏုိင္ငံရဲ႕ ဥပေဒေတြ အုိေဟာင္းေနျပီး ေခတ္မမီေတာ့ဘူး။စည္ပင္ကလည္း အမိႈက္မရွင္းဘူး၊ဖုန္းလုိင္းေတြကလည္း အလုပ္ မလုပ္တာ ခပ္မ်ားမ်ား။မီးရထားဆုိတာ ဟာသတစ္ခုပဲ၊အဲလုိင္းေတြဆုိ ကမ္ၻာေပၚမွာ အဆုိးဆုံး ။စာပုိ႕ စနစ္မွာလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ပုိ႕တဲ့ စာမေရာက္ဘူး။တုိ႕တုိင္းျပည္ဟာ ေခြးစာ ေကၽြးပစ္ရေတာ့မေလာက္ ပ်က္စီးစုတ္ျပတ္မႈေတြခ်ည္းပဲလုိ႕ မင္းပါးစပ္က ေျပာေနတယ္။” သမ္ၼတမိန္႕ခြန္းက ထုိသုိ႕ျဖင့္ ႏုိင္ငံသားမ်ား စိတ္ထဲတြင္ ရွိေနသည့္ အေျခအေနတုိ႕ကို သိေနေၾကာင္း ႏွဳတ္မွထုတ္ေျပာ စတင္လုိက္သည္။ျပီးမွ ”ေကာင္းျပီး အဲ့လုိေတြ ေျပာေနတဲ့မင္း မင္းကေရာ ဘာတစ္ခု လုပ္လဲ။မင္း စင္ကာပူကို ေရာက္တဲ့အခါ စင္ကာပူ လမ္းေတြေပၚ မင္း ေဆးလိပ္ လြင့္ပစ္ရဲလား။စတုိးဆုိင္မွာ မုန္႕ မစားရဲဘူး။ညေန ၅နာရီ နဲ႕ ၆နာရီၾကား ေအာေခတ္ လမ္းေတြေပၚ ကားျဖတ္ေမာင္းဖုိ႕ ၅ ေဒၚလာ မင္းေပးခဲ့တယ္။အဲ့ဒီ စင္ကာပူမွာ မင္း တစ္ခုခု ေျပာခဲ့လား။ ” နားေထာင္ေနသည့္ သူ႕ျပည္သူေတြေတာ့ မသိ။ကၽြန္မ ကေတာ့ျဖင့္ ဟုတ္လုိက္ေလဟု ေရရြတ္လုိက္မိသည္။ ” ဒူဘုိင္းမွာ ဥပုသ္ လမ်ိဳး လူျမင္ကြင္းမွာ မင္း အစားစားရဲလား၊မကာရ္မွာ ေခါင္းမေဆာင္းဘဲ မင္း အျပင္ထြက္ရဲ႕လား။ ၀ါရွင္တန္မွာ တစ္နာရီ ၅၅မုိင္ထက္ေက်ာ္ျပီး မင္း ကားေမာင္းရဲလား။ေမာင္းမိလုိ႕ ရဲလားဖမ္းရင္ ငါ့ကို ဘာမွတ္လဲ ငါဘာေကာင္လဲဲ မင္းသိလား၊ ငါ ဘယ္သူ႕သားလဲ သိရဲ႕လားလုိ႕ ရဲကို မင္းေျပာရဲ႕လား။ေအာ္ဇီနဲ႕နယူးဇီလန္ ကမ္းေျခေတြမွာ စားျပီးသား အုန္းခြံေတြ ေတြ႕ကရာ မင္းေလွ်ာက္ပစ္ရဲလား။” သမ္ၼတမိန္႕ခြန္းသံတုိ႕က ေပ်ာ့ေပ်ာင္းဖုိ႕ ေ၀းစြ မာ၍ပင္ လာသည္။ကၽြန္မ စိတ္ထဲ ကၽြန္မ တုိ႕ ျပည္သူေတြကိုလည္း ေမးေနသလုိပင္ ခံစားလုိက္ရသည္။ ”တုိက်ိဳက လမ္းေတြေပၚမွာ ကြမ္းတံေတြး ေလွ်ာက္ေထြးရဲလား။။ဒါေတြကို မင္းကို ေမးေနတာ။သူမ်ားတုိင္းျပည္မွာ သူ႕စည္းကမ္းနဲ႕ အညီ အတိအက် ေလးစားလုိက္နာႏုိင္ျပီး ကိုယ့္ႏုိင္ငံမွာ စည္းကမ္းပ်က္တတ္တဲ့ မင္းကိုပဲ ေမးေနတာ၊””အိႏ္ၵိ္ၵယေျမကို စနင္းျပီဆုိတာနဲ႕ ေဆးလိပ္ေတြ အမိႈက္ေတြ ေလွ်ာက္ဖြတတ္တဲဲ့ မင္းလုိ လူေတြကို ေမးေနတာ။တျခားတုိင္းတစ္ပါးမွာ စည္းကမ္း လုိက္နာ ေလးစားတတ္ခဲ့တဲ့ မင္းက ကုိယ့္ေမြးရပ္ ႏုိင္ငံက်မွ ဘာလုိ႕ ပုံစံ အတူတူ မလုပ္ႏုိင္ရတာလဲ” ကၽြန္မ မွာ နားေထာင္ေနရင္းက သတိ္ၱ ရွိလွသည့္ အိႏ္ၵိ္ၵယ သမ္ၼတၾကီးကို သေဘာက်ေနမိသည္။သူေျပာခဲ့သည္မ်ားထဲမွ အနည္းငယ္ ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သမ္ၼတၾကီး မိန္႕ခြန္းအေပၚ ျပည္သူတုိ႕သည္ ဆႏ္ၵ္ၵ ျပၾကျခင္းလည္း မရွိ၊ မိန္႕ခြန္းကိုပင္ အင္တာနက္သို႕ တင္ေပးကာ ႏုိင္ငံတကာသုိ႕ ဂုဏ္ယူစြာ သိေစခဲ့သည္။မိန္႕ခြန္း နားေထာင္ အျပီး ဘာေတြက ကြာျခားသလဲ ဟု ကၽြန္မေတြးၾကည့္ေနမိသည္။ ၾကားဖန္ မ်ား၍ ျပည္သူေတြ အေရခြံ႕ ထူေနသည္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။ကိုယ့္တုိင္းျပည္ အားနာခ်က္မ်ား ကို သမ္ၼတၾကီး ႏွဳတ္မွဖြင့္ေျပာသျဖင့္ ေက်နပ္သြားျခင္းလား၊ထုိ႕ အတူ ျပည္သူတုိ႕၏ အားနည္းခ်က္ကိုု ျငိဳျငင္မွာ မစိုးဘဲ ေ၀ဖန္ရဲျခင္းေၾကာင့္လား။သုိ႕႕တည္း မဟုတ္ အေဖတစ္ေယာက္၏ ဂရုဏာ ေဒါေသာကို နားလည္လက္ခံသည့္ သားသမီးမ်ား ကဲ့သုိ႕ ျဖစ္ေနေလမလားးးးးးး။သည္ စကားမ်ားကိုပင္ အေဖဟု မသတ္မွတ္ထား သည့္ တစ္စိမ္းတစ္ေယာက္ ေျပာသည္ဆုိလွ်င္ အေကာင္းျမင္ႏုိင္ၾကပါမည္လား။ သူမ်ားႏုိင္ငံ ျပည္သူမ်ား အေရးမုိ႕ အတိအက် ကၽြန္မ မေျပာ ႏုိင္ေသာ္လည္း အစိုးရႏွင့္ ျပည္သူ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ နားလည္မႈ ရေနျခင္းကေတာ့ ေသခ်ာလွသည္။အစိုးရႏွင့္ ျပည္သူတုိ႕သည္ မိဘ ႏွင့္သားသမီး သဖြယ္ ျဖစ္သြားလွ်င္ ႏုိင္ငံအေရးကိစ္ၥတုိ႕သည္လည္း တင္းမာမႈမ်ား ေလွ်ာ့က် ႏုိင္မည္ ဟုထင္သည္။ကၽြန္မတုိ႕သည္ ဒီမုိကေရစီဆုိသည့္ ေတာတြင္းတြင္ ျဖတ္သြားေနၾကသည့္ သားေကာင္မ်ား ဆုိပါလွ်င္ တစ္ဖြဲ႕ခ်င္း စီ ၏ အေရးကိစ္ၥသည္ အဖြဲ႕သား အားလုံးႏွင့္ သက္ဆုိင္ေနပါသည္။အျမင္မတူသည့္ ရန္ပြဲမ်ားမွ အသြင္တူသည့္ ဆုံးခ်က္ျဖတ္ခ်က္တုိ႕ ထြက္လာဖုိ႕လုိပါသည္။ ႏြားကြဲရင္ က်ားဆြဲလိမ့္မယ္ ဆုိသည့္ ျမန္မာ ဆုိရုိးတစ္ခု ရွိပါသည္။ႏြားမကြဲပါဘဲ က်ားဆြဲ ရဲ ေနသည့္ အျဖစ္ဆုိပါလွ်င္ ကၽြန္မတုိ႕သည္ ေတာတြင္း သားေကာင္မ်ားကဲ့သုိ႕ အခ်င္းခ်င္း စ်ာပနာကို ထုိင္ၾကည့္ေနၾက သူမ်ားသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ခင္သႏ္ၲာ ၁၂နာရီ ၆မိနစ္။ ၆ရက္ ၇လ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္။

၂၀၁၅အေတြးစ မ်ား

Discovery လုိင္းမ်ားမွ ထုတ္္လြင့္ျပသသည့္ ေတာတြင္း တိရိစ္ၦာန္ တုိ႕ အမူအက်င့္ ပုံရိပ္မ်ားကို ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားသည္။ရုိက္ကူး မွတ္တမ္းတင္ၾကသည့္ သူမ်ားကုိ လည္း ေက်းဇူးတင္ ခ်ီးက်ဴးမိပါသည္။ရုပ္ျမင္သံၾကားကို မၾကည့္သေလာက္နီးပါးရွိသည့္ ကၽြန္မ ထုိလုိင္းေလးကို စိတ္၀င္စားစြာ ၾကည့္မိတတ္္သည္။ယခုေခတ္တြင္ေတာ့ လက္ကိုင္ဖုန္းျဖင့္ အင္တာနက္မွ ၾကည့္ခြင့္ရလာသည့္ အခါ အခ်ိန္မကုန္ ေနရာမေရြးၾကည့္ႏုိင္သည့္ အတြက္ ပုိအဆင္ေျပေနသည္။ၾကည့္မိေလတုိင္း ေတာတြင္း တိရိစ္ၦာန္တုိ႕ ၏အမူအက်င့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ လူတုိ႕တြင္ ရွိေနတတ္သည္ကို သတိျပဳမိရသည္။ထုိ႕ျပင္ သူတုိ႕ဆီမွ အတုယူစရာ ၊သင္ခန္းစာ ရစရာ မ်ားစြာကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ကၽြန္မ သတိထားမိသည့္ သာဓက အနည္းငယ္ကုိ တင္ျပလုိပါသည္။သမင္ေနာက္သို႕ ေျခေသၤ့လုိက္ေနသည့္ လႈပ္ရွားမႈ ျပကြက္ကုိ ၾကည့္ေနစဥ္ ရုပ္ျမင္သံၾကား ဖန္သားျပင္ ေအာက္ေျခတြင္ သမင္ ေျပးႏႈန္းႏွင့္ ျခေသၤ့ ေျပးႏႈန္းတုိ႕ကို တုိင္းတာေနသည့္ စာတန္း ထုိးထားသည္။သမင္ ေျပးႏႈန္းသည္ တစ္နာရီလွ်င္ ၉၆ ကီလုိမီတာေျပးႏုိင္ျပီး၊ျခေသၤ့ကမူ တစ္နာရီလွ်င္ ၈၆ ကီလုိမိတာ ေျပးႏုိင္သည္ ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။ အတိအက်ေတာ့ ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ့။ေသခ်ာသည္ကေတာ့ သမင္ ေျပးႏႈန္းသည္ ျခေသၤ့ ေျပးႏႈန္းထက္သာသည္က အမွန္ပင္။သုိ႕ေသာ္ သမင္သည္ ျခေသၤ့ အစာ အျဖစ္ အစဥ္အျမဲနီးပါး က်ေရာက္ခဲဲ့ရသည္။ေလ့လာသူ သုေတသီတုိ႕က ေနာက္ခံ စကားေျပာျဖင့္ ရွင္းျပၾကသည္ ၊သမင္သည္ ျခေသၤ့ထက္ ေျပးႏႈန္းျမန္ေသာ္လည္း ရန္သူ႕ လက္မွ လြတ္ေအာင္ ေျပးေနစဥ္အတြင္း ရန္သူ မီလာျပီလား ဟူသည့္ စိတ္ျဖင့္ မၾကာခန ေနာက္ လွည့္ၾကည့္ေနတတ္သည္။ထုိအခါ ေျပးႏႈန္းတုိ႕က ၉၆ ကီလုိမီတာ မရွိေတာ့။ျပသေနသည့္ ေျပးႏႈန္းတုိ႕က သမင္ ေနာက္လွည့္ ၾကည့္တုိင္း ေလ်ာ့က်ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ျခေသၤ့ကမူ သားေကာင္ကို စတင္ လုိက္ကတည္းက ေျပးႏႈန္းသည္ တစ္နာရီ ၈၆ ကီလုိမီတာ ဆုိလွ်င္ ထုိအတုိင္းသာ တသမတ္တည္း သားေကာင္ကို မမိ မခ်င္း ေလွ်ာ့ခ်သည္ မရွိ ေျပးလုိက္ေနသည္။ထုိ႕ေၾကာင့္ ျခေသၤ့သည္ သမင္ ကို ဖမ္းဆီးရမိသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ကၽြန္မတုိ႕ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈတြင္ အသက္ေဘးမွ လြတ္ေအာင္ ေျပးရသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း သမင္ကဲ့သုိ႕ ေနာက္ျပန္လွည့္ ၾကည့္မိသည္က မ်ားပါသည္။စ မိသည့္ အလုပ္တစ္ခုအတြက္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ မႈတုိ႕က ဆုံးခန္းမတုိင္ခင္ ေနာက္လွည့္ၾကည့္မိသည္က အခါခါ။ထုိအခါ သမင္ကဲ့သုိ႕ က်ရႈံးမႈမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရတတ္သည္။သည္ ေနရာတြင္ ျခေသၤ့ အားက အတုယူစရာ ေကာင္းလွသည္။သူ႕အတြက္ ေျပးႏႈန္းေလွ်ာ့ ခ်လုိက္ပါေသာ္လည္း သားေကာင္ မမိရုံသာ။အသက္ေဘး အတြက္ ပူပန္ရန္ မလုိ။သုိ႕ေသာ္လည္း ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈကို ဘယ္ေတာ့မွ ေလွ်ာ့ခ် မပစ္လုိက္။ ေနာက္ထပ္ ျပကြက္တစ္ခုက ျခေသ့ၤႏွင့္ ကၽြဲအုပ္ စု ျဖစ္သည္။ေတာတြင္းသားေကာင္တုိ႕ စရုိက္သည္ အနည္းငယ္ အ့ံၾသစရာ ေကာင္းေနပါသည္။ျမင္က်ား၊ကၽြဲ ၊သမင္ တုိ႕သည္ အုပ္စုလုိက္ သြားလာ စားေသာက္ေနရာမွ ျခေသၤ့ လုိက္ျခင္း ခံရသည့္အခါ အသက္လုေျပးၾကရသည္။ထုိသုိ႕ ေျပးေနရာမွ သူတုိ႕အုပ္စုထဲမွ သားေကာင္ တစ္ေကာင္ ေကာင္ကို ျခေသ့ၤဖမ္းမိလုိက္ ခ်ိန္တြင္ အျခားသားေကာင္တုိ႕က ဆက္မေျပးေတာ့ဘဲ အုပ္စု ရပ္လုိက္ၾကေတာ့သည္။ထုိ အနီးအပါးမွာပင္ ဆက္လက္ စားေသာက္ ေနရင္း ရပ္ေနၾကသည္။သူတုိ႕ေရွ႕တြြင္ ျမင္ေတြ႕ေနရသည့္ ဘ၀တူ သားေကာင္ကို ကိုက္ျဖတ္ စားေသာက္ခံေနရသည့္ အေပၚ ေၾကာက္ရြ႕ံျခင္း၊စာနာျခင္း အလ်င္းမရွိ ပကတိ အတုိင္း ဆက္လက္ လႈပ္ရွား အသက္၀င္ႏုိင္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။တိရိစ္ၦာန္မ်ား ျဖစ္ေနသည့္ အတြက္ အဆင္ျမင့္ ခံစားခ်က္ မရွိၾကျခင္း ျဖစ္မည္ဟု ေတြးမိခဲ့သည္။သားေကာင္မ်ားသာ အျမဲရႈံးနိမ့္ေနသည္ကို ၾကည့္ဖူး ခဲ့သည့္ ကၽြန္မ၊လြန္ခဲ့သည့္ ရက္မ်ားက ၾကည့္လုိက္ရသည့္ ျပကြက္ေၾကာင့္ ခြန္အားတစ္မ်ိဳး ရရွိလုိက္သည္။ေျပးလႊားေနသည့္ ကၽြဲအုပ္စု တြင္းမွ တစ္ေကာင္ကို ျခေသ့ၤ ဖမ္းမိခ်ိန္တြင္ ထုံးစံအတုိင္း အျခားေသာ ကၽြဲမ်ားက ရပ္လုိက္ ၾကျပီး သူတုိ႕အေဖာ္ စ်ာပနကို ၾကည့္သလုိ ၾကည့္ေနၾကသည္။ျခေသ့ၤက ကၽြဲ၏ ဂုတ္သားကို ခဲဲထားလုိက္ခ်ိန္တြင္ ကၽြဲက သူ႕ ဦးခ်ိဳျဖင့္ ျခေသၤ့၀မ္းဗုိက္ကို ေကာ္ထုတ္ပစ္လုိက္ေတာ့သည္။မထင္မွတ္ထားသည့္ တုိက္ကြက္ေၾကာင့္ ျခေသ့ၤအနည္းငယ္ အံ႕ၾသသြားပုံရသည္။ထုိအခ်ိန္္တြင္ ကၽြဲက သူ႕ ဦးခ်ိဳျဖင့္ ျခေသ့ၤအား ဆက္တုိက္ တုိက္ခုိက္ေတာ့သည္။က်န္ေနသည့္ ကၽြဲအားလုံးလည္း ေခတ္ၱ ရပ္ၾကည့္လုိက္ၾကသည္။ျခေသ့ၤက တစ္ဖန္ ျပန္လည္ တုိက္ခိုက္ခ်ိန္တြင္ အဖြဲ႕၀င္ ကၽြဲတုိ႕ စိတ္၀င္စားမႈက ေလ်ာ့က်သြားကာ ဘာသိဘာသာ ေနလုိက္ၾကသည္။သားေကာင္ ကၽြဲက သူ႕႕အားသာခ်က္ကို သိလုိက္ပုံရသည္ ဦးခ်ိဳျဖင့္ ျခေသ့ၤ၀မ္းဗုိက္ ကိုသာ ခတ္ျပီး တုိက္ခိုက္ေနသည္။ျခေသ့ၤလည္း ကၽြဲနားသို႕ ရဲရဲ၀ံံ့၀့ံ မကပ္ရဲသလုိ ျဖစ္ေနသည္။ကၽြဲ ၏ လည္ပင္းႏွင့္ ေနာက္ပုိင္း ဧရိယာတုိ႕ကိုသာ လွည့္ပတ္ ကုိက္ခဲရန္ ၾကိဳးစားေနသည္။ျပန္လည္ တုိက္ခိုက္က်င့္ မရွိဘူးသည့္ ကၽြဲက တုိက္ပြဲအထာကို မသိသျဖင့္ ခ်က္ေကာင္း မထိႏုိင္ဘဲ မွန္းဆကာ ျပန္လည္ ခုခံ ေနရရွာသည္။ထုိ႕ျပင္ လစ္လွ်င္ လစ္သလုိ ထြက္ေျပးဖုိ႕ ၾကိဳးစားေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ျခေသ့ၤ ကေတာ့ ကၽြမ္းက်င္စြာ ေခ်ာင္းေျမာင္းကာ ကၽြဲ၏ ေနရာ အႏွံ႕ကုိ တုိက္ခုိက္ေနသည္။တစ္ကိုယ္ လုံး ကိုက္ခဲ ခံထားရသျဖင့္ ကၽြဲတစ္ကုိယ္လုံးတြင္ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေနျပီ ျဖစ္သည္။ႏွစ္ေကာင္စလုံးမွာလည္း ေမာဟုိက္စ ျပဳလာၾကသည္။ ၾကည့္ေနသည့္ ကၽြန္မ အသက္ရႈ ေအာင့္ထားမိေနသည္။အဖြဲ႕၀င္ ကၽြဲမ်ားက တစ္ဖန္ စိတ္၀င္စားသလုိ ျငိမ္ျပီး ၾကည့္ေနျပန္သည္။တစ္ၾကိမ္တြင္ေတာ့ ျခေသ့ၤက က ကၽြဲ၏ ဦးေခါင္း ခ်ိဳႏွစ္ခု အလယ္ေနရာသုိ႕ အားကုန္ ခဲထားလုိက္ေတာ့သည္။ဦးခ်ိဳကုိသာ အားျပဳတတ္သည္ ကၽြဲအဖုိ႕ အခက္ေတြ႕ေနျပီျဖစ္သည္။တုိက္ခိုက္ ေနၾကသည့္ ျခေသ့ၤႏွင့္ ကၽြဲ ႏွစ္ေကာင္ စလုံးက အလုံးအထည္၊ အရပ္ ၊အင္အားျခင္း ညီမွ်ေနၾကသည္ ။ထိုအခါ ကၽြဲ ခမွ်ာ ခတ္ ထုတ္လုိ႕လည္း မရ ၊ ခါခ် ၍လည္း မႏုိင္ျဖစ္ေနရသည္။ထုိအခ်ိန္္တြင္ မထင္မွတ္ထားသည့္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ျမင္ကြင္းတြင္းသို႕ ၀င္လာခဲဲ့သည္။ရပ္ၾကည့္ အဖြဲ႕၀င္ ကၽြဲမ်ားထဲဲမွ တစ္ေကာင္က ျခေသ့ၤ ေနာက္ပုိင္း တင္ပါး ေနရာကို ဦးခ်ဳိ ျဖင့္ ၀င္ခတ္လုိက္ေတာ့သည္။ျခေသ့ၤလည္း ရုတ္တရက္ မုိ႕ ေရွ႕မွ ခဲထားမိသည့္ ကၽြဲ ကုိလႊတ္လုိက္ျပီး အကူ၀င္လာသည့္ ကၽြဲကို ျပန္တုိက္ေတာ့သည္။သုံးေလးခ်က္ေလာက္ အကုိက္ခံထိသြားသည့္ အကူ ကၽြဲက အဖြဲ႕၀င္ ကၽြဲမ်ားထံ ျပန္ ေျပး၀င္ သြားေတာ့သည္။ရပ္ၾကည့္ ေနၾကသည့္ ကၽြဲမ်ားအား တစ္ဖြဲ႕လုံး ၀င္ကူလုိက္လွ်င္ ျခေသ့ၤကို ႏုိင္ ႏုိင္ေၾကာင္း သိေစခ်င္ေနမိသည္။ကၽြန္မ လူ႕စိတ္ လုိ ေတြးေနမိျခင္း ျဖစ္သည္။ျခေသ့ၤမွာ အေတာ္ လက္ပန္းက်ေနပုံ ေပၚသည္။ေျမျပင္တြင္ ေခတ္ၲလွဲကာ ကၽြဲကို မ်က္ျခည္ မျပတ္ ၾကည့္ေနသည္။ ထုိအခါ သားေကာင္ကၽြဲက ဇြတ္တုိးကာ ဦးခ်ိဳျဖင့္ ခတ္ေနေတာ့သည္။ျခေသ့ၤက ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ဦးခ်ိဳ ႏွစ္ခုၾကား ကုိက္ရန္ ၾကိဳးစားခ်ိန္တြင္ ကၽြဲက လက္ဦးမႈ ရယူကာ ျခေသ့ၤ ၀မ္းဗုိက္ကို ဦးခ်ိဳျဖင့္ ထုိးခတ္လုိက္ေတာ့သည္။ခ်က္ေကာင္းကုိထိကာ ေျမျပင္ေပၚသို႕ လဲက်သြားေတာ့သည္။ ကၽြဲႏိုင္သြား သည္ကုိ ေသခ်ာ သိလုိက္မွ ကၽြန္မ အသက္ျပင္းျပင္းရႈလုိက္မိသည္။တစ္ေကာင္တည္းအားျဖင့္ ဇြဲမေလွ်ာ့ဘဲ ႏုိင္ေအာင္တုိက္ႏုိင္သည့္ ကၽြဲကို လက္ဆြဲႏွဳတ္ဆက္ခ်င္ စိတ္ပင္ ေပါက္သြားမိသည္။ထုိ႕ျပင္ ကိုယ္ႏွင့္ မ်ိဳးႏြယ္တူ တစ္ေကာင္ ဒုက္ၡ ေရာက္ေနသည္ကို ၀င္ကူ ရေကာင္း မွန္း သိသည့္ အကူ ကၽြဲကုိလည္း ဂုဏ္ျပဳစကား ဆုိခ်င္ေနမိသည္။သတ္ၲိ ရွိလုိ႕ ၀င္တုိက္ေပးျခင္း မဟုတ္ေစကာမူ သူ႕ေၾကာင့္ သားေကာင္ ကၽြဲ အႏုိင္ရခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္မ သုံးသပ္မိပါသည္။ကၽြန္မတုိ႕ လူအဖြဲ႕ အစည္းတြင္လည္း တူညီသည့္ ျပႆနာ ကို ရင္ဆုိင္ ေျဖရွင္းၾကရသည့္အခါ တစ္ဖြဲ႕တည္း သားမ်ားက ကုိယ့္ထံသုိ႕ တုိက္ရုိက္ မထိခိုက္ မခ်င္း ၀င္ကူ ရေကာင္းမွန္း မသိၾက။ထုိ႕အတူပင္ ရင္ဆုိင္ ေျဖရင္းရသူကလည္း တစ္ဦးအားျဖင့္ တုိက္လာရသည့္အခါ အားမတန္လုိ႕ မာန္ေလွ်ာ့ ဆုိသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္တုိ႕က ရွိလာတတ္သည္။လူႏွင့္ တိရိစ္ၦာန္ တုိ႕ကို ေပါင္းကာ သတ္ၲ၀ါဟု ေခၚေ၀ၚသတ္မွတ္ၾကသည္။ကြာျခားခ်က္မွာ လူတုိ႕သည္ အဆင့္ျမင့္ ခံစားတတ္ျခင္းႏွင့္ ေတြးေတာ ဆင္ျခင္ကာ ကုိယ္ခ်င္းစာတတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ထုိခံစားခ်က္ တုိ႕ ရွိမေနပါ လွ်င္ အတူတူပင္ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။ ေနာက္ထပ္ ၾကည့္မိသည္က လူသားတို႕ ၏ တုိက္ပြဲ ျဖစ္သည္။ႏုိင္ငံအခ်ိဳ႕၏ လႊတ္ေတာ္တြင္း မေက်လည္မႈမ်ားေၾကာင့္ ရန္ျဖစ္ၾကပုံမ်ား ျဖစ္သည္။ႏုိင္ငံကို လုိက္၍ရန္ျဖစ္ၾကပုံ ကလည္း ကြဲျပားၾကသည္။အိႏ္ၵိယ လႊတ္ေတာ္တြင္း ကုိယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕ ရန္ျဖစ္သည္မွာ အတုိက္အခံ ပါတီႏွစ္ဖြဲ႕ က ထုိးၾက ၾကိတ္ၾကႏွင့္၊ဂ်ပန္ လႊတ္ေတာ္တြင္း ျမင္ကြင္း ကေတာ့ျဖင့္ အခ်င္းခ်င္း ပါးရုိက္ ကန္ေက်ာက္ ၾကသည္။ထိပ္သီးႏုိင္ငံမ်ား ျဖစ္သည့္ အေမရိကန္ ႏွင့္ အဂၤလန္ လႊတ္ေတာ္တုိ႕ တြင္ေတာ့ ခုံမ်ားျဖင့္ ေကာက္ရုိက္ျခင္း ဖိနပ္ခၽြတ္္ျဖင့္၊ ခၽြတ္ေပါက္ျခင္းတုိ႕ လုပ္ၾကသည္။ကၽြန္မ အျမင္တြင္ သည္လူေတြ ရုိင္းလွခ်ည့္ ဟု ျမင္မိပါသည္။ကၽြန္မ တုိ႕ႏုိင္ငံတြင္ေတာ့ ထုိသုိ႕ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး မျမင္ဖူး၊မၾကားဖူးေသာေၾကာင့္ အျမင္စိမ္း နားစိမ္းေနမိသည္။သည္လုိ အျဖစ္မ်ိဳး မရွိျခင္းကိုပင္ ေက်နပ္သလုိ ဂုဏ္ယူသလုိ ျဖစ္မိလုိက္သည္။လႊတ္ေတာ္ဆုိသည့္ ေနရာသည္ ႏုိင္ငံတစ္ခု၏ အထင္ကရ ေနရာ ျဖစ္သည္။ျပည္သူမ်ား ကိုယ္စား အသိဥာဏ္၊အဆုံးအျဖတ္၊ေဆာင္ရြက္ေပးႏုိင္မႈတုိ႕ ပိုမုိလုပ္ေဆာင္ ေပးႏုိင္မည့္သူ ဟု ယူဆ ရသူမ်ားကို လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္ အျဖစ္ သတ္မွတ္ကာ တက္ေရာက္ေပးၾကျခင္းျဖစ္သည္။ျပည္သူမ်ားႏွင့္ ယွဥ္ေသာ္ ထုိလူနည္းစု တုိ႕၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို အမ်ားျပည္သူတုိ႕က လုိက္နာ က်င့္သုံးၾကရသည္။ယုံၾကည္ လက္ခံၾကသည္။ဆုံးျဖတ္ခ်က္တုိင္းကို ကန္႕ကြတ္ ဆႏ္ၵျပျခင္း မရွိၾက။လုိအပ္လာလွ်င္သာ ထိထိမိမိ ဆႏ္ၵျပၾကသည္။ထုိ႕ေၾကာင့္ပင္ ေတာ္ရုံအရည္အခ်င္းျဖင့္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ မျဖစ္ႏုိင္။အျမင္မတူ ၊အသြင္မတူသည့္ ပါတီစုံမ်ား ဖြဲ႕စည္းထားျခင္းကို ပါတီစုံ ဒီမုိကေရစီ ဟု ေခၚဆုိၾကသည္။တစ္ဦး တစ္ေယာက္အျမင္ျဖင့္ ဆုံးျဖတ္ျခင္းထက္ အမ်ားအျမင္ျဖင့္ ဆုံးခ်က္ျခင္းတုိ႕က ပုိမုိ နီးစပ္ မွန္ကန္ႏုိင္ေၾကာင္း လူသားတုိ႕လက္ခံ က်င့္သုံးေနၾကသည္။ထုိသုိ႕ ေဆြးေႏြးရင္း ကပင္ သေဘာတူညီမႈတုိ႕ ကြဲလြဲၾကကာ ရန္ျဖစ္ၾကရသည္။အဖြဲ႕အစည္းတူရာ အေတြးအျမင္တူရာ သူတုိ႕အခ်င္းခ်င္း ပူးေပါင္းျပီး ရန္ကူ ျဖစ္ေပးၾကသည္။လူသားတုိ႕ တုိက္ပြဲက ေတာတြင္း တိရိစ္ၦာန္တုိ႕ တုိက္ပြဲထက္ မ်ားစြာသာသည္က ေသခ်ာပါသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း ထုိႏုိင္ငံ အသီးသီးတုိ႕၏ ရန္ပြဲ အဆုံးသတ္သည္ အေျဖတစ္ခု ထြက္စျမဲ ျဖစ္သည္။လုပ္မည္လား မလုပ္မည္လား ။ေျပာင္းမည္လား ၊ျပင္မည္လား။လက္ခံမည္လား ဆက္လက္က်င့္သုံးမည္လား စသည္ စသည္ ့ ့့ ့ ့ ့ ့။အႏုိင္အရႈံး တစ္ခု တစ္ခု ေတာ့ သိလုိက္ရသည္။ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေဆြးေႏြးၾကျပီး တိက်သည့္ အေျဖတစ္ခု ရမလာသည့္အခါ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ သူတုိ႕ ႏုိင္ငံလႊတ္ေတာ္မ်ားလုိသာ ျဖစ္ေစခ်င္မိေတာ့သည္။ ယုံၾကည္အားကိုး မိသည့္ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္မ်ား တုိ႕၏ ထူးမျခားနား ပတ္ပ်ိဳးသံၾကားရသည့္အခါ၊လည္ပင္းႏွင့္ ဦးေခါင္း(ဦးေႏွာက္ မဟုတ္)တုိ႕သာ အလုပ္လုပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည့္အခါ သူတုိ႕ ႏုိင္ငံ ကိုယ္စားလွယ္ ေတာ္မ်ားလုိ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေစခ်င္မိသည္။ထုိ႕အတူပင္ လႊတ္ေတာ္တြင္း တစ္ခုခု ဆုံးျဖတ္ခ်မွ မခ်ရေသးခင္ ျပင္ပတြင္ ဆႏ္ၵျပေနႏွင့္သည့္ ျပည္သူမ်ားကို ေတြ႕ရျပန္ေသာအခါ ျပည္သူ အငွားခ် ခ်င္စိတ္ေပါက္မိသည္။ႏွစ္ဘက္မွ်ကာ ခံႏုိင္ရည္ရွိဖုိ႕ေတာ့လုိပါသည္။တစ္ဖက္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို တစ္ဖက္က ေလးေလးစားစား လုိက္နာဖုိ႕ လုိအပ္ သလုိ၊တစ္ဖက္၏ လုိအပ္ခ်က္မ်ားကိုလည္း တစ္ဖက္က အမွန္တစ္ကယ္ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ျဖင့္ လုပ္ေပးဖုိ႕ လုိပါသည္။တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ ယုံၾကည္မႈ ရလာသည့္အခါ ေျပာဆုိရသည့္ စကားတုိ႕သည္လည္း အေကာင္းဘက္ သုိ႕ ေျပာင္းေနမွန္း ဦးတည္ေနမွန္း ခံစားမိႏုိင္ပါသည္။ ကၽြန္မ သေဘာက်မိသည္ ့ အိႏ္ၵိ္ၵယ သမ္ၼတက သူ႕ ျပည္သူမ်ားသုိ႕ ေျပာခဲ့သည့္ မိန္႕ခြန္းေလး အေၾကာင္း အနည္းငယ္ ေျပာလုိပါသည္။မိန္႕ခြန္းမွာ ၁၀မိနစ္စာသာ ျဖစ္ပါသည္။ေပ်ာ့ေပ်ာင္းျငင္သာမႈ မပါ၊ကတိမေပး ၊အေမး၀ါက် မ်ားျဖင့္သာ မိန္႕ခြန္းကို ဆုိခဲ့ပါသည္။ျပည္သူတုိ႕ကလည္း ထုိ မိန္႕ခြန္းအတြက္ စိတ္မနာစြာ လက္ခံကာ ေျပာင္းလဲက်င့္သုံးခဲ့ၾကသည္။အျပီးတုိင္ ေျပာင္းလဲသြားသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း အိႏ္ၵိ္ၵယ ႏုိင္ငံသည္ ယခင္ကထက္ စာလွ်င္ သိသာေသာ ေျပာင္းလဲမႈ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ”အိႏ္ၵိ္ၵယ အစုိးရရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈေတြ မေကာင္းဘူးေျပာတယ္၊တုိ႕ႏုိင္ငံရဲ႕ ဥပေဒေတြ အုိေဟာင္းေနျပီး ေခတ္မမီေတာ့ဘူး။စည္ပင္ကလည္း အမိႈက္မရွင္းဘူး၊ဖုန္းလုိင္းေတြကလည္း အလုပ္ မလုပ္တာ ခပ္မ်ားမ်ား။မီးရထားဆုိတာ ဟာသတစ္ခုပဲ၊အဲလုိင္းေတြဆုိ ကမ္ၻာေပၚမွာ အဆုိးဆုံး ။စာပုိ႕ စနစ္မွာလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ပုိ႕တဲ့ စာမေရာက္ဘူး။တုိ႕တုိင္းျပည္ဟာ ေခြးစာ ေကၽြးပစ္ရေတာ့မေလာက္ ပ်က္စီးစုတ္ျပတ္မႈေတြခ်ည္းပဲလုိ႕ မင္းပါးစပ္က ေျပာေနတယ္။” သမ္ၼတမိန္႕ခြန္းက ထုိသုိ႕ျဖင့္ ႏုိင္ငံသားမ်ား စိတ္ထဲတြင္ ရွိေနသည့္ အေျခအေနတုိ႕ကို သိေနေၾကာင္း ႏွဳတ္မွထုတ္ေျပာ စတင္လုိက္သည္။ျပီးမွ ”ေကာင္းျပီး အဲ့လုိေတြ ေျပာေနတဲ့မင္း မင္းကေရာ ဘာတစ္ခု လုပ္လဲ။မင္း စင္ကာပူကို ေရာက္တဲ့အခါ စင္ကာပူ လမ္းေတြေပၚ မင္း ေဆးလိပ္ လြင့္ပစ္ရဲလား။စတုိးဆုိင္မွာ မုန္႕ မစားရဲဘူး။ညေန ၅နာရီ နဲ႕ ၆နာရီၾကား ေအာေခတ္ လမ္းေတြေပၚ ကားျဖတ္ေမာင္းဖုိ႕ ၅ ေဒၚလာ မင္းေပးခဲ့တယ္။အဲ့ဒီ စင္ကာပူမွာ မင္း တစ္ခုခု ေျပာခဲ့လား။ ” နားေထာင္ေနသည့္ သူ႕ျပည္သူေတြေတာ့ မသိ။ကၽြန္မ ကေတာ့ျဖင့္ ဟုတ္လုိက္ေလဟု ေရရြတ္လုိက္မိသည္။ ” ဒူဘုိင္းမွာ ဥပုသ္ လမ်ိဳး လူျမင္ကြင္းမွာ မင္း အစားစားရဲလား၊မကာရ္မွာ ေခါင္းမေဆာင္းဘဲ မင္း အျပင္ထြက္ရဲ႕လား။ ၀ါရွင္တန္မွာ တစ္နာရီ ၅၅မုိင္ထက္ေက်ာ္ျပီး မင္း ကားေမာင္းရဲလား။ေမာင္းမိလုိ႕ ရဲလားဖမ္းရင္ ငါ့ကို ဘာမွတ္လဲ ငါဘာေကာင္လဲဲ မင္းသိလား၊ ငါ ဘယ္သူ႕သားလဲ သိရဲ႕လားလုိ႕ ရဲကို မင္းေျပာရဲ႕လား။ေအာ္ဇီနဲ႕နယူးဇီလန္ ကမ္းေျခေတြမွာ စားျပီးသား အုန္းခြံေတြ ေတြ႕ကရာ မင္းေလွ်ာက္ပစ္ရဲလား။” သမ္ၼတမိန္႕ခြန္းသံတုိ႕က ေပ်ာ့ေပ်ာင္းဖုိ႕ ေ၀းစြ မာ၍ပင္ လာသည္။ကၽြန္မ စိတ္ထဲ ကၽြန္မ တုိ႕ ျပည္သူေတြကိုလည္း ေမးေနသလုိပင္ ခံစားလုိက္ရသည္။ ”တုိက်ိဳက လမ္းေတြေပၚမွာ ကြမ္းတံေတြး ေလွ်ာက္ေထြးရဲလား။။ဒါေတြကို မင္းကို ေမးေနတာ။သူမ်ားတုိင္းျပည္မွာ သူ႕စည္းကမ္းနဲ႕ အညီ အတိအက် ေလးစားလုိက္နာႏုိင္ျပီး ကိုယ့္ႏုိင္ငံမွာ စည္းကမ္းပ်က္တတ္တဲ့ မင္းကိုပဲ ေမးေနတာ၊””အိႏ္ၵိ္ၵယေျမကို စနင္းျပီဆုိတာနဲ႕ ေဆးလိပ္ေတြ အမိႈက္ေတြ ေလွ်ာက္ဖြတတ္တဲဲ့ မင္းလုိ လူေတြကို ေမးေနတာ။တျခားတုိင္းတစ္ပါးမွာ စည္းကမ္း လုိက္နာ ေလးစားတတ္ခဲ့တဲ့ မင္းက ကုိယ့္ေမြးရပ္ ႏုိင္ငံက်မွ ဘာလုိ႕ ပုံစံ အတူတူ မလုပ္ႏုိင္ရတာလဲ” ကၽြန္မ မွာ နားေထာင္ေနရင္းက သတိ္ၱ ရွိလွသည့္ အိႏ္ၵိ္ၵယ သမ္ၼတၾကီးကို သေဘာက်ေနမိသည္။သူေျပာခဲ့သည္မ်ားထဲမွ အနည္းငယ္ ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သမ္ၼတၾကီး မိန္႕ခြန္းအေပၚ ျပည္သူတုိ႕သည္ ဆႏ္ၵ္ၵ ျပၾကျခင္းလည္း မရွိ၊ မိန္႕ခြန္းကိုပင္ အင္တာနက္သို႕ တင္ေပးကာ ႏုိင္ငံတကာသုိ႕ ဂုဏ္ယူစြာ သိေစခဲ့သည္။မိန္႕ခြန္း နားေထာင္ အျပီး ဘာေတြက ကြာျခားသလဲ ဟု ကၽြန္မေတြးၾကည့္ေနမိသည္။ ၾကားဖန္ မ်ား၍ ျပည္သူေတြ အေရခြံ႕ ထူေနသည္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။ကိုယ့္တုိင္းျပည္ အားနာခ်က္မ်ား ကို သမ္ၼတၾကီး ႏွဳတ္မွဖြင့္ေျပာသျဖင့္ ေက်နပ္သြားျခင္းလား၊ထုိ႕ အတူ ျပည္သူတုိ႕၏ အားနည္းခ်က္ကိုု ျငိဳျငင္မွာ မစိုးဘဲ ေ၀ဖန္ရဲျခင္းေၾကာင့္လား။သုိ႕႕တည္း မဟုတ္ အေဖတစ္ေယာက္၏ ဂရုဏာ ေဒါေသာကို နားလည္လက္ခံသည့္ သားသမီးမ်ား ကဲ့သုိ႕ ျဖစ္ေနေလမလားးးးးးး။သည္ စကားမ်ားကိုပင္ အေဖဟု မသတ္မွတ္ထား သည့္ တစ္စိမ္းတစ္ေယာက္ ေျပာသည္ဆုိလွ်င္ အေကာင္းျမင္ႏုိင္ၾကပါမည္လား။ သူမ်ားႏုိင္ငံ ျပည္သူမ်ား အေရးမုိ႕ အတိအက် ကၽြန္မ မေျပာ ႏုိင္ေသာ္လည္း အစိုးရႏွင့္ ျပည္သူ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ နားလည္မႈ ရေနျခင္းကေတာ့ ေသခ်ာလွသည္။အစိုးရႏွင့္ ျပည္သူတုိ႕သည္ မိဘ ႏွင့္သားသမီး သဖြယ္ ျဖစ္သြားလွ်င္ ႏုိင္ငံအေရးကိစ္ၥတုိ႕သည္လည္း တင္းမာမႈမ်ား ေလွ်ာ့က် ႏုိင္မည္ ဟုထင္သည္။ကၽြန္မတုိ႕သည္ ဒီမုိကေရစီဆုိသည့္ ေတာတြင္းတြင္ ျဖတ္သြားေနၾကသည့္ သားေကာင္မ်ား ဆုိပါလွ်င္ တစ္ဖြဲ႕ခ်င္း စီ ၏ အေရးကိစ္ၥသည္ အဖြဲ႕သား အားလုံးႏွင့္ သက္ဆုိင္ေနပါသည္။အျမင္မတူသည့္ ရန္ပြဲမ်ားမွ အသြင္တူသည့္ ဆုံးခ်က္ျဖတ္ခ်က္တုိ႕ ထြက္လာဖုိ႕လုိပါသည္။ ႏြားကြဲရင္ က်ားဆြဲလိမ့္မယ္ ဆုိသည့္ ျမန္မာ ဆုိရုိးတစ္ခု ရွိပါသည္။ႏြားမကြဲပါဘဲ က်ားဆြဲ ရဲ ေနသည့္ အျဖစ္ဆုိပါလွ်င္ ကၽြန္မတုိ႕သည္ ေတာတြင္း သားေကာင္မ်ားကဲ့သုိ႕ အခ်င္းခ်င္း စ်ာပနာကို ထုိင္ၾကည့္ေနၾက သူမ်ားသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ခင္သႏ္ၲာ ၁၂နာရီ ၆မိနစ္။ ၆ရက္ ၇လ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္။